fifty fifty.....

‘Frrrrrrrrrttttkrrrrbrrrrrzoembzzzzzz’ met een automatisme druk ik op het scherm van m’n telefoon. 06:30 uur zie ik staan. Wat een tijd zeg…het is nog donker buiten. Vandaag de dag van de waarheid voor de kinderen. Nadat mijn DNA’tje een fout bleek te hebben is er bij de kinderen ook bloed geprikt. Vandaag dus de uitslag of ze het ‘foutje’ hebben of niet. Ze hebben vijftig procent kans, want ze bestaan voor de helft uit genen van pa en voor de helft uit genen van ma. En nu is het maar net de vraag ….Heb ik dat ene dingetje meegegeven.
Naar het LUMC op dit tijdstip is net zoiets als met zweetvoeten op je teenslippers een berg beklimmen. Het schiet voor geen meter op. Waar komen in vredesnaam al die auto’s met mensen vandaan!! En waar moeten ze naar toe!! Eindelijk aangekomen bij dat immense gebouw op zoek naar een parkeerplaats. Op de achtste verdieping is ruimte. Het is dan pas 08.10 uur.
Hoe ziet dat eruit als er bezoektijden zijn…
Een enorm groot ziekenhuis waar ik al snel het spoor kwijt zou zijn. Het personeel verplaatst zich hier op de step. De kinderen waren er al eerder geweest en hadden hun oriëntatie nog een beetje op orde. In de wachtkamer zaten we met z’n drieën te wachten op de komst van de arts die de uitslag zou gaan brengen. Best wel spannend eigenlijk. Het kan de toekomst zo anders kleuren als je eigenlijk als jong mens voor ogen had. Nadat we ademloos hadden toe zitten kijken hoe het koffie apparaat schoongemaakt werd en naar het hoekje waar je een keuze kon maken uit een tijdschrift over Psychologie of een zenuwslopend kinderspeeltje, werden we opgehaald.
De arts vertelde gelijk dat ze verschillende uitslagen had. Dan weet je gelijk één wel en één niet. Maar wie wel en wie niet….
Daar was ze snel duidelijk in. Dochterlief had het niet, zoonlief wel.
De op één na beste uitslag die er was. Het mooist zou zijn als ze het beide niet hadden. Bij vrouwen heeft deze uitslag nogal wat haken en ogen terwijl dat voor mannen een stuk minder is. Zij hebben geen eierstokken dus kunnen daar ook niet ziek aan worden. Borsten zijn er in mindere mate wel, maar hebben een andere inhoud en zal daarom ook niet meer dan 1 procent kans geven op narigheid. Als hij zich voort gaat planten is het vroeg genoeg om ergens over na te gaan denken. Voor nu is er rust en vooral opluchting over de uitslag. Met dat gevoel konden we weer terug naar huis. Ondertussen is de inhoud van mijn buik zich weer aan het ordenen na de operatie van afgelopen maandag. Tijdens de operatie hebben ze de buik vol geblazen met lucht zodat er lekker veel werkruimte was. Die lucht moet er natuurlijk ook weer uit. Nu denken jullie vast dat ik de hele dag loop te boeren en te ruften. Zo werkt het niet helemaal. Het gaat een beetje achter de schouderbladen en in de bovenarmen zitten wat een zwaar gevoel geeft. In de auto met een bochtje naar links of rechts zorgt de lucht in de buik er nog voor dat alle inhoud een beetje heen en weer deint. ~wiggle wiggle wiggle~ Ken je het gevoel van een negen maanden zwangere buik wat heen en weer schommelt…Nee? Nou zo voelt het ongeveer. Pijn heb ik niet, maar een pas op de plaats voelt wel aangenaam.
Samen met Charlotte heb ik even boodschappen gedaan waarbij ik heel braaf achter het karretje heb gelopen. En Stefan? Die heeft naast zijn uiterlijk nu dus blijkbaar ook innerlijk mijn kwaliteiten meegekregen dus heb ik hem gezegd dat hij vast heel goed kan stofzuigen….en jawel !! 
De enige die er wel bij vaart is de hond. Hij geniet van mijn chronische aanwezigheid en de aaiende handen van het bezoek die soms ook nog een lekker koekje uit hun zak toveren.
Ook deze dag kan er weer een groen vinkje geplaatst worden bij de DNA zaken. Volgende week donderdag de volgende afspraak voor een oriënterend gesprek over de verwijdering van de óude’ en het creëren van de ‘nieuwe’ boobies.
De gang zit er lekker in…..de groene vinkjes groeien gestaag.