Even relativeren...

Net terug van een paar dagen uiterst relaxt doen in Drenthe, schrijf ik dit stukje. 
Wat een stilte, puurheid en wijdte in Drenthe…. 
Zonder verwachtingen ben ik daar naar toe gereisd, wel in het bezit van pen en papier. De laptop thuisgelaten om zo niet in de verleiding te komen toch even te kijken of het thuis allemaal wel goed gaat en of er misschien nog iets gebeurd in het hospice. 
Ik heb dat ding geen seconde gemist. 

Het hotel was alleen maar van naam en een klein beetje van inrichting te vergelijken met een klooster. Verder was alle luxe aanwezig. Mooie kamer met eigen douche, toilet, tv en gratis gebruik van een zonnebank. De dag van aankomst samen met een meegereisde collega naar het hunebed-centrum in Borger geweest. Tja, je bent in Drenthe en dat is dus één van de eerste dingen die in je gedachten schieten als je aan deze provincie denkt. 

Heel verhelderend. Ik geef eerlijk toe dat áls ik aan een hunebed dacht, ik zo’n ding met een paar staande en daarop een paar liggende stenen voor ogen had. Maar wat een bouwwerken en wat een geschiedenis zit daar aan vast. (www.hunebedcentrum.nl) 
Interessant om eens in te verdiepen. Er zijn uren, dagen, maanden en jaren voorbij gegaan dat ik niet aan een hunebed heb gedacht, maar als je dan toch in Drenthe bent dan hoort dat toch wel bij het “cultuur-snuiven”.  

Na terugkomst de pen en papier ter hand genomen. Even languit op bed aan het schrijven geslagen. Ik had ongeveer tien kladverhaaltjes bij me wat nog omgevormd moest worden tot tien complete verhalen. Eerst maar even wat teruggelezen om zo weer even in de sfeer van het verhaal te kunnen komen. Een groot gedeelte van dat teruglezen heb ik overigens met m’n ogen dicht gedaan…..Omstreeks 19.00 uur naar beneden voor het diner. (gelukkig had ik m’n wekker gezet). Wat een verwennerij is het als je zomaar aan tafel kunt schuiven en er allemaal lekkers voor je gekookt is. ’s Avonds heerlijk gelachen en wat spelletjes gedaan. Dat heet dus ontspannen…
Toen m’n bed ingekropen om eens flink bij te slapen. Ik ben van nature een avond en ochtendmens en gun mezelf niet meer dat 6 uur slaap per nacht. Daar heb ik voldoende aan. Maar toch heb ik die nacht 8 hele uren geslapen en ja dan krijg je dus hoofdpijn. Zou dat van het afkicken van de drukte komen of was er gewoon te weinig zuurstof in m’n kamer. Het raam maar open gezet en na een kwartier nasoezen in bed was de hoofdpijn weg. Naar beneden voor een smakelijk ontbijt. Weer genietend van het gemak dat je alles zomaar kan pakken en niets op hoeft te ruimen. Ondertussen lag er al een aardig pak sneeuw. Prachtig natuurlijk, maar om nu te zeggen dat ik daar naar uit gekeken had…..nee!! 

Met de auto naar kamp Westerbork gereden. Dat stukje programma stond voor mij al weken vast. Daar wilde ik graag naar toe. Ik heb niet zo heel veel gevoel bij de tweede wereldoorlog. M’n ouders zijn er redelijk “eenvoudig” doorheen gerold. Zij waren aan het begin van de oorlog 9 en 10 jaar jong. Ze hebben me er nooit zoveel over verteld. Het waren zelf natuurlijk nog kinderen en beleefden het met minder angst als volwassen mensen. Op school ook de gebruikelijke verhalen gehoord en het dagboek van Anne Frank gelezen, maar een echt helder gevoel had ik er niet bij. Dat veranderd als je door dat museum loopt en daar allerlei verhalen leest en hoort en vooral beelden ziet van mensen die het dus van heel dichtbij hebben ervaren. Eén verhaal van een te vroeg geboren kindje. Het kindje had geen zuigreflex, daarom lukte de borstvoeding niet, dus moeder was overbodig en werd weggehaald bij het kindje en op transport gezet. Weg….. 
Kindje bleef in het ziekenhuis en daar werden kosten nog moeite voor gespaard om het in leven te houden. Toen bleek dat het sterk genoeg was, werd het ook op transport gezet en is net als zijn moeder nooit meer terug gekomen. Dat werd verteld door een verpleegster die het jongetje had verzorgd, dat was één van de momenten die me raakte. Je ziet er afscheidsbriefjes van mensen die weggevoerd werden en nog snel iets lieten weten aan het thuisfront. In al die briefjes lees je angst voor het onbekende en de hoop om ooit toch terug te kunnen keren. Op welk moment zullen die mensen zich gerealiseerd hebben dat ze weggebracht werden naar hun sterfplek………………….. 
Na het bezoek van het museum werden we met een busje, met een vreselijk chagrijnige chauffeur, naar het monument gebracht. Dat lag 3 kilometer verderop. We hadden gelukkig rekening gehouden met de sneeuw buiten, wat het schoeisel betreft. 
Dus…ter plekke besloten dat we wel terug gingen lopen. Hoefden we ook niet meer die “ouwe neuriebak” van een chauffeur aan te horen.  
Goed om de opgekrulde rails te zien. Mede door de sneeuw gaf het, hoe raar ook mij een wat minder wreed gevoel als wat ik in het museum had ervaren. Het was in mijn beleving goed om het bezoek in deze volgorde te doen. De terugweg was mooi in een wit besneeuwd bos. Zo (toepasselijk) stil…………….. (www.westerbork.nl) 

Eenmaal weer in het hotel, mijn gedachten proberen te verzetten en verder gegaan met “het boekje”….. 
Ik heb het idee dat als ik er aan denk en het steeds maar vertel dat iedereen verwacht dat het een boek van 2000 pagina’s wordt…. Nou laat ik dat dan vast even ontnuchteren. Mijn streven is om minstens 25 verhalen van 1 á 2 pagina’s te schrijven. Je moet oppassen dat het niet te eentonig wordt allemaal. Want in principe draait het allemaal om 1 huis met zijn/haar bewoners ( is een hospice mannelijk of vrouwelijk..? ) 
Vlak voor het eten heb ik teruggekeken en geconstateerd dat ik van die kladjes al aardig wat in verhaalvorm had verwerkt. Ik was er tevreden mee en heb het hele zakie ter zijde gelegd. 
’s Avonds wederom culinair verwend. Later op de avond nog een spelletje scrabble gedaan. Maar de joligheid van de vorige avond was er niet. Onbewust heeft het bezoek aan kamp Westerbork dus duidelijk zijn invloed gehad….en nog. 

Om iets na 23.00 uur onder de wol gekropen en weer een lange nacht geslapen. Ik ben een rare, of misschien wel gelukkig mens. In welke omstandigheden ik ook verkeer ik slaap altijd. Ik denk dat ik zelfs op een spijkerbed nog kan slapen. Heb trouwens geen ambitie’s om dat uit te proberen… 

De volgende en tevens laatste dag nog een museum bezocht. Het gevangenismuseum….mooie opbouw om weer langzaam aan m’n werk te gaan denken. 
Ook interessant om te zien hoe de straffen steeds humaner zijn geworden. Vroeger was je echt het haasje als je iets uitgevreten had.  Tegenwoordig wordt je bijna verwend. (www.gevangenismuseum.nl) 
Na ook dit interessante bezoek weer terug naar de werkelijkheid. 
Terug naar het hotel, spullen ingepakt en retour bewoonde wereld. 

De moraal van dit verhaal, laten we hopen dat de geschiedenis, geschiedenis blijft en zich niet meer zal herhalen…..Realiseren hoe goed we het hebben in onze verwarmde luxe huizen in plaats van hunebedden. 
Dankbaar zijn dat wij niet in oorlogsgebied leven en ieder op zijn/haar wijze het ten alle tijden zou moeten zien voorkomen….. 
Hopen dat het strafrecht niet terug gaat naar wat het vroeger was….oké ik geef toe dat het wel aangepast dient te worden, maar niet zoals het vroeger eraan toe ging. 

Misschien een wat “zwaarmoedig” stukje blog deze keer. Maar om het leven in evenwicht te houden is het soms goed om de harde realiteit niet van ons weg te duwen.