Etiquette

Meneer van Zanten was een keurige man. Een heer zou je kunnen zeggen. Hij was correct in zijn spreken, zijn kleding en zijn gedrag. Echt een man die altijd volgens de etiquette leefde. Hij had in zijn arbeidzame tijd een publieke functie vervuld. Meneer had te horen gekregen dat zijn leven ten einde liep. Hij was in het rijke bezit van een paar kinderen, zijn echtgenote was reeds overleden. Een heel trouwe vriendin kwam hem bijna alle dagen bezoeken. Na verloop van tijd was meneer van Zanten gewend aan al die verschillende vrijwilligers. Ondertussen waren wij aan meneer gewend en wisten we hoe hij het liefst benaderd wilde worden. Tijdens zijn verblijf in het hospice was er nog een bewoonster, mevrouw Bolling. Zij kwam net als meneer van Zanten regelmatig naar de huiskamer, zodat ze elkaar daar wel eens troffen tijdens de koffie of de maaltijd. Mevrouw Bolling was net als meneer van Zanten ongeneeslijk ziek. Ze kwam uit een wat eenvoudiger milieu als hij en had daardoor niet zoveel met de etiquette van doen gehad. De ogen van mevrouw Bolling waren bijna helemaal uitgeschakeld door haar ziekte,waardoor het eten soms wat moeizaam ging. Het zag er niet altijd even smaakvol uit en daar had meneer wat moeite mee en kon er wel eens geïrriteerd door raken. Na een aantal weken werd mevrouw steeds zieker en bleef ze in bed. Meneer had het hart op de juiste plek, zette zijn zakelijke correctheid opzij en vroeg naar de toestand van mevrouw Bolling. Toen het tot hem doordrong dat ze zo ernstig ziek was dat ze spoedig zou overlijden, was hij zichtbaar ontroerd en liet zien dat hij in de afgelopen tijd toch verweven was geraakt met mevrouw Bolling. Op een van de laatste dagen van het leven van mevrouw Bolling, heeft meneer van Zanten op een stoel naast haar bed gezeten en warm “tot ziens” gezegd. Uiteindelijk zijn beide mensen in hun eigen waarde overleden. Het was weer even goed om te zien dat aan het einde van een leven er geen verschil meer is tussen rang en stand.