en dan ben je 100 jaar.........

Een paar doordeweekse dagen helemaal alleen thuis. Voor sommige mensen een crime, maar voor mij een heerlijk vooruitzicht.
Hoeveel kan een moeder van haar kinderen houden? Ik kan het niet beschrijven, het is gewoon veel, heel veel. Maar ik kan dat ook heel erg goed een paar dagen op afstand.
Het klinkt cliché maar kinderen zitten in je hart. Dus hoe groot de afstand ook zal zijn, houden van stopt niet bij een heleboel kilometers.
Dankzij een paar soepele collega’s kon ik wat extra vrij krijgen deze week zodat ik maar 2 dagen hoefde te werken.
Al die vooruitzichten bij elkaar zijn toch heerlijk?!
Nee, ik ben niet mensenschuw, maar als je hele dagen moet luisteren en praten met mensen dan is het gewoon een verademing om dat allemaal even niet te moeten…tenminste voor mij dan.
Heb mezelf wel een paar klussen opgelegd want helemaal niets doen is niet goed voor mijn gemoedstoestand.
Het was lekker om een paar dagen alleen te zijn en even een beetje bij mezelf te blijven. Gemerkt dat ik veel productiever ben als ik geen mensen om me heen heb. Zelf omgaan met de tijd, hoewel ik me daar dus ook volledig ik kan verliezen, maar het kon allemaal op dat moment.
Menig keer heb ik gedacht aan de mensen die ongewenst alleen zijn omdat ze iemand verloren hebben. Nog steeds van hun kind houden maar weten dat het nooit meer terug komt…..afschuwelijk en niet in te beelden voor een mens als ik.
Toch vond ik dat ik best mocht genieten van de dagen dat ik alleen maar een digitale moeder op de app of facebook hoefde te zijn.
Maar hoe lekker het ook was, de dagen waren zo voorbij en kriebelde m’n moederhart toch weer een beetje door de wetenschap dat ze weer in de buurt waren. Na alle verhalen aangehoord te hebben wat een vrachtwagenchauffeur zoal mee moet maken. Wat een kneuzen er op de weg zitten en om in deze tijd maar niet te spreken over mensen met sleurhutten. Caravans gevuld met aardappelen, bier en hagelslag die het hele jaar op stal staan en dan in deze periode door vermoeide geïrriteerde mensen naar warme oorden worden getrokken in het liefst zo kort mogelijke tijd.
De verhalen van vakantievierders in Spanje.  Hoe eng de vlucht heen en terug was. Dat er zomaar uit het niets, heel ranzig, een goed gevulde condoom op het balkon van het appartement van de drie freules lag, welke heel subtiel met een halve rol pleepapier naar een balkon lager is geschoven. Na begrepen te hebben dat ook daar m’n schoonzoon niet rondliep, was het lekker om te horen en zien dat het huis weer gevuld was met mensen en leven……en veel vuile was.
Missie trap is nog lang niet afgerond, maar ik ben niet goed in haastklussen, daar ga ik spijt van krijgen dus op standje low gaat het vast en zeker goedkomen.
En alsof de rust niet in huis geweest is, draait alles weer op volle toeren.
De boodschappen weer in de kast, de wasmachine in beweging, de afstandsbediening van de tv is onder het stof vandaan gehaald en op de bank zitten weer een paar billen.
Met dit beeld voor ogen even op bezoek gegaan bij een tante die pasgeleden 100 jaar is geworden.
100 jaar….Wat heb je dan allemaal meegemaakt! Allerlei dingen zien ontwikkelen, kinderen klein- en achterkleinkinderen gekregen. Tot haar 99^e jaar op zichzelf gewoond en na een val in een verpleeghuis terecht gekomen.
Op die leeftijd gaat het dan vaak hard en is het voor deze mensen allemaal moeilijk te begrijpen wat er allemaal nog gaande is in de wereld. Onder de verjaardag slinger zat ze lekker in haar stoel en was blij met het bezoek.
Het was rond vijf uur, maar ze had net haar bed opgemaakt en alvast haar nachtpon aangetrokken…..over haar kleding. Ondanks dat de klok bij haar was verzet en ze maar bleef vragen dat dit toch wel vreemd was omdat dit bij de rest van de mensen niet zo was, leek ze verder toch nog wel aardig bij de tijd. Haar zo te zien met haar onuitwisbare glimlach op haar mollige wangetjes in een omgeving waar wij als jonge mensen nooit zouden willen verblijven, was goed. Als ik in mijn eigen hart kijk dan zou ik dat echt niet willen. Wat heb je dan nog in het leven. Vaak heb ik met die gedachte naar mijn moeder gekeken als ze stil in haar stoel zat.  Volledig afhankelijk van anderen…waar haal je dan de levensvreugde nog vandaan.
Bijzonder om te zien dat tante toch nog wel wat te lachen had. Drie keer op een dag een maaltijd en wat te drinken krijgen…schuifelen achter een rollator naar een gezamenlijke huiskamer waar mensen komen die een klein beetje of heel veel in het verleden leven. Om daar tussen te zitten op een afdeling waar je zelf niet weg kunt omdat de code van de deur geheim is. Ik moet er echt niet aan denken, maar wie weet hoe wij er later tegenaan kijken als we geen keuze meer hebben en dat het enige is waar je nog kunt wonen. Mensen zijn heel goed in grenzen verleggen, zelfs aan het einde van het leven. Een tijd dat je zo ontzettend blij bent als er bezoek komt. Ik kijk er absoluut niet naar uit….hoe graag ik ook alleen ben.