Eindelijk....

Lang geleden dat ik een blog geschreven heb.
De laatste was in Italië toen het zonnetje nog lekker warm scheen en de huidskleur wat aangenamer oogde dan wat ie nu doet. Inmiddels is 2012 verwisseld voor 2013.
De Maya’s hadden voorspeld dat de wereld op 21-12-2012 zou vergaan….dus niet.
We gaan gewoon weer verder met dat waar we mee bezig waren en werken, leren of luieren door tot het echt over is.
Na september zullen er ongetwijfeld een heleboel dingen gebeurd zijn, maar o o o als ik het ook niet opschrijf dan verdwijnen er zoveel dingen uit mijn brein. Naar mate ik ouder wordt lijkt het of de gaten in m’n geheugen groter worden. Het is dus gewoon lek. Mijn begrijpertje is aan het aftakelen en dat is af en toe knap lastig. Zo moest ik na vijf jaar mijn BOA diploma verversen. Dat betekend weer leren. In het kader van de bezuinigingen wordt de cursus ingekort van 10 naar 5 dagen op de politieacademie. Geen studieverlof, dus werken en leren.
En ja…mijn begrijpertje had het daar blijkbaar moeilijk mee. Het examen bestaat uit twee delen. Staatsrecht en Proces verbaal. Het laatste had ik zonder probleem gelijk in the pocket, maar ja dat staatsrecht is taaie stof. Onvoldoende dus helaas pindakaas. Maar goed na nog een poosje flink gebeten te hebben in de stof en met een beetje extra aandacht van iemand met kennis, heb ik dan toch de buit binnen gesleept. Wat een heerlijk gevoel. Weer volledig inzetbaar voor het team.

Het team...
Vlak na de zomervakantie was het weer tijd voor een teambuildingsdag. Samen met een collega een draaiboek gemaakt waar onbewust toch heel wat uurtjes in zijn gaan zitten. Maar op papier zag het er erg leuk uit. Een rollenspel waarbij groepjes ontstonden, inclusief een mol en met die groepjes moesten een paar spellen gedaan worden in het bos. Daarna een lekker hapje eten en vooral veel lol en lachen. Dat stond op het programma.
We zijn een aantal keer naar het bos gegaan om routes uit te zetten en de stopwatch ter hand te nemen. Alles zag er gelikt uit en het was alleen nog hopen dat de weergoden mét ons zouden zijn. De dag begon met bakken regen. In een bus die zo lek was als een zeef, wat dan ook weer hilarische momenten opleverde, kwam het hele team aan in Harskamp. Toen we richting bos gingen voor het buitengebeuren van deze dag kregen we wat we verdiend hadden…..droog weer! Het was een hele organisatie maar de voorpret en het uiteindelijk heel goed slagen van de dag zelf, geeft zoveel plezier dat ook deze dag de boeken in gaat als eentje met een gouden randje.

Gouden randje…..
Samen met Charlotte ben ik nog naar de film “voor ik doodga” geweest. Het boek had ik lang geleden al gelezen, maar wat een film !!!
Een jonge meid van 17 jaar die te horen krijgt dat ze niet meer beter kan worden. Ze maakt een lijstje met dingen welke ze voor ze dood gaat nog wil doen. Een keer autorijden, iets stelen, wereldberoemd worden, seks hebben en nog meer van die dingen die in een gezond leven bijna allemaal aan de orde komen.
Het leverde leuke en ontroerende momenten op. Als het meisje aan het einde van de film afscheid neemt van haar vriendje, ouders en broertje hoorde je in de bioscoopzaal een heleboel geritsel van openscheurende pakjes zakdoeken. En ik geef gewoon toe dat ook ik het niet droog hield. Het was verreweg de mooiste film voor mij dit jaar. Ook naar The Hobbit geweest die erg leuk was, James Bond die gaaf ( oké en lekker) was en Life of Pi welke leuk was om te zien, maar welke je gerust kunt missen in je leven.
Het theater werd ook nog bezocht. Een echte aanrader is Veldhuis en Kemper. Wat een geweldige humor hebben die mannen. Geen minuut verveelt! Top cabaret.
Volgend jaar staat Huub Stapel en Youp van ’t Hek op de rol. Voor de eerstgenoemde ben ik al drie jaar bezig geweest om  kaartjes te krijgen maar goed…geduld is blijkbaar een schone zaak. En het is gelukt om ze in de theateragenda te stoppen.
 

Te stoppen….
Sinds 1-1-2013 ben ik definitief gestopt na zeven en half jaar bij hospice IJsselthuis te hebben gewerkt.
Op een gegeven moment merkte ik dat het allemaal een beetje op de automatische piloot ging.
Alles was al eens een keer voorbij gekomen en het gevoel vlakte wat af. In al die jaren heb ik veel mensen mogen begeleiden naar de onvermijdelijke dood. Ik heb er heel veel geleerd over mensen en van mensen. Elk mens is uniek en elk mens heeft een andere gedachtegang en leidt zijn of haar leven op een eigen manier naar het einde toe. Mensen met een geloof, mensen zonder geloof, mensen die verlangen naar het einde, mensen die nog op de valreep een en ander willen uitspreken of rechtzetten. Toch hadden de mensen allemaal iets gemeen. Allen waren ze puur. Het deed er niet meer toe wat ze in het leven gepresteerd hadden. Of ze veel of weinig successen hadden geboekt. Veel of weinig geld hadden. Nee, aan het einde van het leven is de wereld niet veel groter meer dan het bed waar de persoon in ligt. Mooi om te zien dat dan de ware aard van iemand weer de kop op steekt. Als iemand in het werkende leven hard en zakelijk de boel geregeerd heeft, dan is daar aan het einde vaak niets meer van over, maar komt alleen de pure mens in beeld.
Als ik terugkijk in al die jaren dan heb ik daar een kostbare tijd gehad. Ik ben blij dat ik het in een boekje vast heb kunnen leggen zodat veel verhalen op elk moment terug te halen is in de herinnering.
Toch is het goed om na al die jaren te stoppen. Tijd voor een volgende missie.

Volgende missie…..het schrijven van een fictief boek. De verhaallijn heb ik liggen, maar ik ben er nu al achter dat er heel wat bij komt kijken. Er zal de nodige research gedaan moeten worden. Dat is een leuk stuk maar zal veel tijd gaan kosten. Nu begrijp ik pas dat schrijvers soms jaren doen over een boek. De onderwerpen die op de rol staan vragen wel enige kennis. Ook al is het een fictief boek, het bevat wel onderwerpen die in de wereld leven en onderwerpen hebben altijd met mensen te maken en mensen willen de waarheid lezen, dus daar zal de nodige research voor gedaan moeten worden.
Om te schrijven zal het een beetje leeg en rustig moeten zijn in m’n hoofd. Dat heb ik nu wel weer gezien met het leren voor de BOA. Als je daarnaast nog van alles hebt dan is de concentratie ver te zoeken.
Maar ik heb er erg veel zin in en ga er dan ook snel mee aan de gang. Ik heb niet de illusie dat het een bestseller zal gaan worden, maar ja, dat had de schrijfster van de “50 tinten grijs” waarschijnlijk ook niet. En je moet natuurlijk altijd een droom voor ogen blijven houden .

Tot de volgende blog.