Een week vol emoties...

Je hebt wel eens van die weken die vol, druk en onvoorspelbaar zijn. Zo ook de week die achter ons ligt. 
Zaterdag 9 april 2011. Het zonnetje  deed erg zijn best en had een gulle bui. Na wat boodschappen en klusjes in en om het huis op pad naar de verjaardag van de man van mijn moeder, oom Wim. Vandaag werd Oom Wim 80 jaar.  Voor de eerste keer in ruim 2 jaar is mijn moeder weer op stap geweest. Ze is met een taxibusje opgehaald vanuit de Riethoek in Gouda en naar Nieuwerkerk aan den IJssel gekomen waar de verjaardag gevierd werd. Het was best een uitdaging. Is kijken of ze enige reactie gaat geven. 
Wát ze beleefd heeft weet niemand, maar ze heeft flink om zich heen zitten kijken. Ze keek iedereen aan die in haar zichtsveld verscheen. En soms....leek het wel of er een spoortje van emotie op haar gezicht verscheen. Maar misschien wilde we dat ook wel gewoon zien. Het was een mooi moment en het gaf toch weer even het gevoel dat ze er helemaal was. Voor oom Wim was haar aanwezigheid het mooiste kadootje.  

Ondertussen had er in Alphen aan den Rijn een drama afgespeeld. Onvoorstelbaar dat op zo'n mooie zonnige dag, een jonge knul het leven van heel veel mensen volledig op zijn kop had gezet. Dit soort gebeurtenissen hebben we wel eens gelezen of op het journaal gezien vanuit Amerika en Duitsland, maar dat het nu ook in ons eigen kikkerlandje gebeurd was??? Niet te bevatten, laat staan als je er mee te maken hebt. Meteen gingen m'n gedachtes naar de collega's die daar wonen. Van één had ik al een teken van leven gezien op hyves, de andere maar even gesmst...het duurde even, maar ook van haar een positief bericht terug.  
Daarna gingen de gedachten naar de andere collega's die er naar toe moesten om orde te scheppen in de chaos. 
Ik moest het de rest van de dag zonder tv of internet doen omdat de reis naar Markelo ging waar nog een feest op de agenda stond. Er zijn heel wat smsjes door de lucht gegaan om maar een beetje op de hoogte te blijven van het nieuws. 
De volgende dag "onder de bomen van Harskamp" blijft zoiets toch in je gedachten. Charlotte kreeg te horen dat de dader een zoon van een leraar was en voelde zich daardoor ook wat meer betrokken. Wat gebeurd er toch een heleboel op de wereld. Soms heel ver weg en nog in grotere afmetingen, dan zie je het op het journaal en dan ga je weer verder, en nu zo dichtbij, wat je dan flink bezig houdt. 
Ondertussen nestelde zich een lekker griepje zich in mijn lijf. Dus de energie liet het hier en daar wat afweten, maar zo'n zondag lekker in het zonnetje was goed te doen. Maandagavond naar de 50 jarige bruiloft van een oom en tante  . Wat leuk was dat !! Daar zag ik neven en nichten die ik al meer dan 25 jaar niet had gezien. Een soort reunie dus.  
Dinsdagmorgen ( onder invloed van ibuprofen  ) een dienstje gedaan in het hospice, toen even naar de buuf voor haar verjaardag  , vervolgens naar Waddinxveen voor een overleg en 's avonds eigenlijk te wiebelig om nog wat te doen, maar eigenwijs genoeg om toch nog naar de lezing van Manu Kierse te gaan. Wat een geweldig mannetje is dat. Deze man hield een lezing over het omgaan met mensen die in rouw zijn of ander verdriet hebben. Ik had de man wel in een doosje willen stoppen en altijd bij me willen dragen. Naar aanleiding van wat levendige voorbeelden vertelde hij hoe je met verdriet van anderen om moet gaan. Ik moet nog een heleboel leren, dacht ik bij mezelf...  Zal zo is kijken of hij al zo hip is dat zijn boeken digitaal te downloaden zijn. De volgende morgen ben ik naar Boskoop gegaan voor een ochtendje burgers tevreden ( proberen) te stellen  . Gelukkig waren er niet veel ontevreden burgers dus het was niet druk. Toen ik daarna in Waddinxveen kwam werd ik vriendelijk doch dwingend naar huis verwezen  , wat ik dus braaf gedaan heb. Mijn bed ingekropen en daar een paar uur schijndood  doorgebracht. Ondertussen piepte zo nu en dan mijn mobieltje die ik toch maar in mn buurt had gehouden. Vandaag was de dag van de waarheid  . De reorganisatie zou nu duidelijkheid gaan scheppen wie op welke standplaats zou komen. En ondanks dat ik pas een brief had gekregen dat er voor mij niets zou veranderen, was die hoop me de volgende dag alweer door de neus geboord. Het was nog steeds onzeker, maar gelukkig !! Voor mij was het goed nieuws. Een reorganisatie maakt altijd slachtoffers en dus ook bij deze organisatie. Een aantal collega's moet op zoek naar een andere functie  . De manier waarop maakt het misschien wel moeilijk. In een reorganisatie wordt niet naar functioneren gekeken, maar naar het aantal dienstjaren  . Sommige functies verdwijnen gewoon helemaal.....kortom, de collega's die het treft zijn ( op zijn zachts gezegd) not amused!! 
En zo is er een zeer bewogen week voorbij gegaan. Voorbij gegaan......de tijd gaat wel voorbij, maar de impact die de gebeurtenissen met zich meebrengt, blijven nog wel even. 
Sterkte voor de mensen die wat te verwerken hebben !!