een vroegertje....

Een paar minuten na 06:00 uur. Er klinken allerlei werkgeluiden door het openstaande raam.
Een kettingzaag, bladblazer, grasmaaier ….wat is dit ! Is er storm geweest en liggen er bomen over de weg? Snel op de voetzolen naar beneden gegaan. Ik spiek door het gordijn en zie een aantal werklui in het plantsoen bezig. Meen je dit nu? Het is nog niet eens kwart over zes! Tropenrooster ofzo?
Nou ja….het scenario storm en afgebroken bomen was niet aan de orde dus dan de dag maar extra vroeg beginnen.Wel jammer voor iemand die niet echt een ochtendmens is.
Met lege blaas, ik was toch beneden, weer terug naar m’n slaapkamer waar het bed nog verleidelijk opengeklapt lag. Ach..nog even liggen kan wel. Slapen is er niet meer bij dus de telefoon maar ter hand genomen. Jawel, Assepoester, die in de kamer hiernaast ligt heeft in goed leesbaar Nederlands al een appje gestuurd waaruit  ik op kon maken dat ook zij ongewenst vroeg wakker was geworden.
Nou geloof me, dat wil je eigenlijk niet op je geweten hebben. Maar ach die mannen buiten zullen ook wel gestuurd zijn door iemand. Niet om te zeuren hoor, maar waa-rom zo vroeg !!

Na nog even de laatste nieuwsberichten uit de krantapp en social media te hebben doorgenomen maar aan gaan kleden.
Lekker op tijd vandaag want ik moet om kwart voor negen in het ziekenhuis zijn voor mijn driemaandelijkse controle. Vandaag staat de MRI weer op de rol. In de voorschriften staat dat ik makkelijke kleding aan moet wat ruim valt en waar geen ijzer ( ritsen etc) aan mag zitten.  Een MRI heeft een groot magnetisch veld en voor je het weet zit je met je ijzeren gulp tegen het apparaat aan geplakt.
Gehuld in m’n ‘goeiste’ joggingbroek, een ruimzittend shirt en een koolhydraatarm ontbijtje in de maag richting Gouda.
Op de tweede verdieping van de parkeergarage is nog plek. Het is dan net half negen. Ik kijk al verlangend uit naar het moment dat ik nog even in de wachtkamer moet wachten en daar allerlei mensen en activiteiten om me heen zie gebeuren.

Bij de afdeling radiologie meldt ik me aan en de vrouw vraagt een beetje nadenkend nogmaals mijn geboortedatum.
Er begint een licht onderbuikgevoel te ontstaan en heb al een bang vermoeden.
Dan kijkt ze me aan en zegt ‘ehh u staat er voor morgenochtend op’…..
BAMMM…dat onderbuikgevoel en bange vermoeden werd waarheid.
Nou lekker dan. Ze heeft nog even gevraagd of er niet toevalling tussendoor nog een plekje vrij was. Maar nee hoor, ik kon met mijn van nature en geverfde blonde haren gewoon terug naar huis.
Morgen opnieuw vroeg op en in joggingbroek richting ziekenhuis.

Eenmaal thuis is de hond reteblij dat ik er weer ben. Zijn staart zwieperd alle kanten uit en laat me weten dat hij het fijn vind om even te wandelen. Nou hoppa kom maar op.
Terwijl ik met hond de straat over steek is in geen velden of wegen meer iets te vinden van mannen met kettingzagen, maaiers, bladblazers of het resultaat wat daar bij hoort. Met iets bedoel ik in dit geval ‘niets’. Wat hebben ze hier eigenlijk gedaan zo vroeg !!