Een maatje voor het leven..
Met een paar oordoppen vol muziek in mijn oren , zittend aan de tafel, achter het toetsenbord, met een muurbloempje op de bank ;) televisie aan met kansloze zaterdagavondprogramma’s, probeer ik een blog te schrijven.
De concentratie vraagt steeds meer aandacht maar dat zal ondertussen wel aan de leeftijd liggen.
Afgelopen week is mijn verjaardag weer gepasseerd. Ik hecht er niet veel waarde aan en vind het dan ook eigenlijk niet echt nodig om er veel aandacht aan te schenken. Aan de andere kant moet ik dankbaar zijn dat ik weer een jaar ouder geworden ben. Op deze dag kan ik ook steeds weer een jaar bijschrijven op de overleving na mijn ziek zijn. Inmiddels is het acht jaar geleden dat ik op mijn verjaardag geopereerd werd en dat er een spannende tijd aanbrak.
Wat onwetend ga je dan zo’n periode in en wat een kennis heb je achteraf allemaal. Het verleden vormt je. Dus ja…. In die zin zou ik mijn verjaardag groots moeten vieren.
Ondertussen zingt Katie Melua in m’n oren dat ze iemand wil doden met een zoen. Wat een passionele manier om iemand om zeep te helpen. In m’n werk krijg ik dagelijks verhalen te horen van mensen die ook wel iemand om zeep zouden willen helpen, maar heb er nog niet een gehoord die dat met een zoen zou willen doen.
Onlangs weer heerlijk geluncht met m’n maatje. We hebben elkaar leren kennen bij de introductie-training van het hospice acht jaar geleden. We zaten naast elkaar en kregen wat opdrachten welke we met elkaar moesten uitvoeren.
Tijdens een eerste gesprek bleek dat we zo heel verschillend waren.
Zelf heb ik een heel rustige en stabiele jeugd gehad. Ben de jongste dochter van de vier waardoor alles al een beetje ontdekt was door mijn grote zussen en ik weinig moeite hoefde te doen om dingen in het leven te ontdekken. Ik zag het allemaal al bij mijn zussen gebeuren dus gleed ik gewoon mee op de al geplaveide weg.
Een rustige jeugd en er was weinig anders in m’n leven dan m’n familie, school, sport en werk. Mede door de redelijk strakke christelijke opvoeding was de bescherming tegen de “boze buitenwereld” hoog. Doordat ik al heel jong verkering kreeg, was de weg naar het huwelijk vijf jaar later ook vrij rustig. Ik wil niet zeggen dat ik wereldvreemd was, maar veel van het leven buiten mijn grenzen wist ik niet.
Als je dan in gesprek raakt met een vrouw die ongeveer alles in het leven al heeft meegemaakt dan gaat er een wereld voor je open. Ik denk wel dat dit eerste gesprek een verandering en ontwikkeling bij mij teweeg heeft gebracht. Gefascineerd konen kan ik luisteren naar de verhalen van haar bijzondere gezin. Een gezin met twee vaders, een moeder, eigen kinderen en pleegkinderen met elk een eigen rugzak. Tijdens die gesprekken met haar, de moeder van het gezin, kreeg ik vaak het gevoel dat het leven een soort van computerspel was en dat zij al vele levels verder was dan ik. Door de training van het hospice kwam ze op mijn pad en ik weet zeker dat we op een andere manier nooit met elkaar in contact waren gekomen. Mocht het echt zo zijn dat mensen engelen bij zich hebben, dan is zij er een voor mij.
Wat leeftijd betreft zou ze bijna mijn moeder kunnen zijn, maar onze band is zo dat het leeftijdsverschil er niet is. We hebben altijd wel wat te kletsen en hebben heel veel diensten gedraaid in het hospice. Jarenlang hebben we op 1e kerstdag de eerste dienst gedraaid. Het waren mooie momenten met terminale mensen die wisten dat ze hun laatste kerst vierden.
Allebei hebben we de hospicezorg afgesloten, maar houden we wel contact.
Met regelmaat gaan we even Bagelen in Gouda en nemen dan lekker de tijd om te kletsen.
Natuurlijk wisselen we dan levenservaringen met elkaar uit, maar we kunnen ook stevig filosoferen.
Zo zadelt ze me af en toe op met een vraag die me dan lange tijd bezig kan houden.
De laatste waren: “ verlangen alle mensen naar hetzelfde”……. En: “huilt iedereen om hetzelfde”……Ga maar eens de discussie aan met iemand.
Wij zijn er niet helemaal uitgekomen maar waren het met elkaar eens dat al het verlangen uiteindelijk “veiligheid” bevatte.
Nu wil ik jullie niet ineens aan het filosoferen zetten, maar echt, het is leuk om zomaar dieper in te gaan op een dergelijk eenvoudig ogende zin.
Volgende keer weer een luchtigere blog;)