Een goed voornemen...

De eerste maand van het jaar zit er weer bijna op.
Alle goede voornemens zullen zo zoetjes aan wel gesneuveld zijn en de meeste depressies wel over hun hoogte of dieptepunt heen. Blue Monday is al geweest dus we kunnen weer verder met alles waarmee we bezig waren voor de zoete sfeervolle decembermaand aanbrak.
In die maand hebben we eerst Sinterklaas met verschillende emoties ontvangen. Wat ik me elk jaar weer afvraag is waarom we die man wel met zo veel aandacht binnen halen maar hem laten vertrekken zonder dat iemand hem ook maar uitzwaait. Je wilt na zo’n twee weken toch eigenlijk wel zeker weten dat hij weer opgehoepeld is, zodat alle schoenen weer gewoon in de kast kunnen.  Overigens vind ik het wel weer grappig om te zien dat hij met heel veel tumult binnengehaald werd en dat daarna ook gelijk de stilte weer kwam zodat het traditionele feest gelukkig gewoon zijn doorgang kon vinden.
Zodra de beste man het schip weer in is gegaan om in zonnige oorden te gaan overjaren, komt vloeiend de kersttroep de winkels in.
Drang om het in huis gezellig te maken en daar allerhande kitchrommel voor te gebruiken.
Bijzonder om te zien wat zo’n maand als december voor invloed heeft op het geestelijke gestel van de mens. Er worden allerlei gezellig plannen gesmeed, pruttelende ruzies worden even vergeten en zelfs schoonmoeders worden weer gewaardeerd.  Tijdens deze maand worden alle hardnekkig verloren kilo’s er in een zucht en een scheet weer aangegeten en gedronken.
De kalkoenen kijken met angst en beven deze periode tegemoet. Net als alle flappies zijn ook zij voorbestemd om met een knapperig bruin velletje op het midden van de dis te worden geplaatst en tot op het bot toe te worden verslonden.
Steevast wordt het beestje hier in huis eerst nog van een naam voorzien als hij bloot met kippenvel op zijn kalkoenlijf op een piepschuim schaaltje en afgedekt met plastic de koelkast in gevschoven wordt.
Zo gaat hij niet helemaal naamloos ten onder. Na tweede kerstdag begint het vredelievende gevoel al een beetje te veranderen. Je voelt het zelf, maar ziet het buiten ook gebeuren. In de winkels gaat alles in de uitverkoop. Je koelkast lijkt wel een slagveld. Buiten begint het geknal van vuurwerk al. Op het werk komen de ruzies en mishandelingen weer binnen. De kerstboom ziet eruit alsof hij beseft dat het bijna einde oefening is en hij de deur uitgezet zal worden. De ramen in huis krijgen zo’n grijzige aanslag van de kaarsen die chronisch staan te walmen. Als je in de nog steeds volle voorraadkasten kijkt besef je dat het eigenlijk onmogelijk is om na 1 januari niet meer te gaan snoepen en het goede voornemen dus voor aanvang al is mislukt. Wat een rare maand is december toch. Het heeft alles in zich. Tijdens de jaarwisseling, waarin ik ook dit jaar weer mijn jaarlijkse dosis alcohol genuttigd heb, in de vorm van een half glas champagne, voelt het alsof december nog een laatste opleving heeft.
Rond het tijdstip dat het vuurwerk weer afgelopen is hoor je ineens de stilte buiten. Hoewel het niet helemaal stil bleef die nacht. Door het open raam op ongeveer een meter bij mijn hoofdkussen vandaan hoorde ik een jong, dronken stelletje fikse bonje maken buiten. Hij had teveel gedronken en stonk volgens haar en zij was volgens hem niet goed bij haar hoofd en zag er niet uit. Blijkbaar zat er toch nog iets van liefde verscholen in de ruzie want een paar tellen later hoorde ik ze allebei luidruchtig huilen en zeggen dat ze van elkaar hielden. Wat een fantastisch spul is alcohol toch…………
Nieuwjaarsdag is wat mij betreft een dag die per direct uit de kalender mag worden gescheurd.
Cosmetisch gezien heeft iedereen een probleem, maar ook geestelijk is er bij de meeste mensen wel iets van schade op die dag.
Dan komt het moment dat je de kerstspullen op gaat ruimen in huis. Steeds weer vraag ik me af hoe het komt dat ik bij het opruimen allerlei doosjes steeds opnieuw moet inpakken omdat het op de een of andere manier niet meer past. Nadat ook de boom de deur uit is en alle naalden de stofzuiger ingezogen zijn, lijkt het wel of er weer lucht in huis en hoofd komt.
Met een vorm van plezier slinger ik dan een sopdoek over ramen, en deuren. Worden er bloembolletjes neergezet, alsof het al voorjaar is. Wat bezielt een mens toch om ruim 3 weken met een boom in huis te gaan zitten. Eigenlijk is het maar een rare gewoonte, maar toch weet ik zeker dat de kriebel die ik nu niet voel er aan het einde van het jaar wel weer zal zijn.
En nu? Nu is de maand januari al weer bijna voorbij. De bloembolletjes in huis zijn aan vervanging toe. De kluskriebels beginnen weer op gang te komen, maar de blogspirit moet nog wat groeien.
Er is de afgelopen tijd zoveel gebeurd waar over geschreven kan worden, maar omdat ik altijd huiverig ben om te schrijven over politiek gevoelige zaken heb ik me daar dan ook nu maar niet aan gewaagd. Natuurlijk heb ik een mening en gevoel bij alles wat onder andere in Parijs heeft plaatsgevonden. Alle terreurdreigingen die er zijn gaan ook aan mij niet ongemerkt voorbij. Ik steek er mijn kop niet voor in het zand, maar waak er wel voor om het met koude lettertjes te verwoorden. Mensen die net in een andere emotie zitten dan ik, zouden het dan ook met de verkeerde gedachte kunnen lezen waardoor het ineens een heel ander verhaal zou worden.
Graag ga ik live de discussie aan maar niet in mijn korte vaak zinloze verhaaltjes.
Goede voornemens heb ik niet gemaakt omdat ik weet van mezelf dat ik toch de discipline niet heb om het vol te houden.
Nog een paar dagen januari. Deze week passeert de geboortedag van m’n moeder. De tweede dat ze er niet meer is. Herinneringen zullen ook op die dag wel weer omhoog komen en met een glimlach beleefd worden.  Ook nadert het moment dat de borsten weer aan de binnenkant bekeken moeten worden en hoop ik een tienjarig feestje te kunnen vieren.  Wat is een jaar nu eigenlijk. Het is voorbij voor je het weet.
Goed dat we niet weten wat ons te wachten staat, dus laten we er met zijn allen maar weer het beste van gaan maken. Misschien moet dat het goede voornemen voor iedereen maar zijn.