Een enorme uitsmijter..

Nadat ik een vette blaar had opgelopen in Nijmegen, wat normaal schijnt te zijn hier, de volgende dag met een dik ingepleisterde hiel naar Arnhem geweest. Wanneer hier geen bouwputten en opgebroken wegen zouden zijn, lijkt het me wel een leuke stad.
Een wirwar aan draden, welke voor de trolleybussen zijn, maken het beeld niet mooier.
Nadat ik hier wat echte vakantie inkopen had gedaan, met de nog steeds ingepleisterde hiel, opnieuw natgeregend weer richting caravan. Om alle regen te vergeten ' s avonds even buiten de deur gegeten. Een schaal verse mosselen en de regen was weg.
 
De volgende dag scheen de zon. Tijd om af te breken en de boel in te pakken om naar de volgende camping te gaan.
Van een open plek langs de rivier de Waal, wat de drukste vaarroute is van Europa, naar een heel stille camping in een boomgaard in de Betuwe. Een warme zon maakt het beeld gelijk zomerser.

Er komen nieuwe buren die allereerst een paar takken stevig langs hun caravan schuren als ze hun plekje op rijden. Er stappen een Arie en Annie uit. Het eerste wat ze vertellen is dat ze uit Friesland komen.
Na heel even geluisterd te hebben naar hun taalgebruik constateer ik dat het niet zo moeilijk is.
Je vergeet zo'n beetje alle klinkers aan het einde van een woord en je laat de letters gewoon een beetje door je stembanden glijden.

Op zoek naar een supermarkt, op de fiets langs enorme velden met fruitbomen gereden. Wat een massa fruit. Nu begrijp ik dat we twee stuks moeten eten per dag. Anders komt die rommel nooit op !!

Vanmorgen de eerste ochtend waarbij de zon de caravan al vroeg op temperatuur bracht.
De kinderen die door hun ouders buiten de tent zijn gezet, laten zich horen. Waar halen ze toch al die energie en levenslust vandaan zo vroeg. Met hun nog volgepiste luiers rennen ze achter elkaar aan door de boomgaard. Heerlijk al die blije geluidjes. Ik hou er van.
Na een verantwoord ontbijtje m'n derrière toegesproken en verteld dat het vandaag een pittige dag zal gaan worden.
Omdat mijn kont weinig activiteiten doorstaat in het dagelijks leven en de meeste kilometers maakt met de wieltjes onder m'n bureau stoel, moet het nu maar weer eens geloven aan een ferm stukje schuiven op het fietszadel.
Bij de gedachte alleen al voel ik de twee puntige botten die goed verstopt zijn, in mijn geval.
Niet zeuren maar doen. De eerste zestien kilometer gaan soepeltjes.

Om de inhoud van de maag te vullen en de blaas te legen en weer opnieuw te vullen een terrasje opgezocht. Naast me kwamen drie oudere heren zitten. Ik gok dat de jongste rond de zeventig was, de tweede iets ouder, de derde was al aan het slinken en moest zijn best doen om nog met een fatsoenlijk stuk lijf boven de tafel uit te komen. Het gesprek ging over de vrouwen die blijkbaar niet mee mochten vandaag. Een mannendagje. Wat ik begreep uit hun verhalen is dat ze deze dag vroeger op de fiets deden maar dat dit nu niet meer ging. Dus stond de auto vlak bij het terras. Er werd door de jongst ogende verteld dat hij met vakantie zou gaan met zijn vrouw maar dat hij eerst nog even op Google (lees goegol) moest kijken of er nog een aanbieding was. De middelste van de twee bemoeide zich met het gesprek maar de oudste liet het allemaal gewoon aan zich voorbij gaan en was al te ver heen om het leven op dat level nog te snappen. Ik had wel met hem te doen. Heb niet zoveel met ouderen mensen maar dit was wel een schatje. Van die natte kraaloogjes en een gelaten houding. Hij genoot van zijn broodje kroket waarvan een sliertje mosterd onderaan zijn kin bleef hangen. Ken je dat gevoel dat je daar niet naar wilt kijken, maar het dan juist doet? Nadat ik een enorme maar erg lekkere uitsmijter in mijn maag had geduwd keek ik angstig naar mijn fiets die heel zedig naast de kerk tegenover het terras op me stond te wachten. Ik voelde de botten in m'n derrière al knipogen....... Uitstel had geen zin dus huppetee weer op dat zadel. Hoe goed die botjes ook verstopt zijn, in mijn geval, ik voelde ze op de millimeter precies zitten. Niet zeuren maar doen. Na wat heen en weer geschoven te hebben had ik de juiste pose weer gevonden en lukte het zonder obstakels om de terugweg ook redelijk vlug te realiseren. Bij de caravan de billen even verwend door ze in de luie stoel weer in hun gebruikelijke vorm te laten ontspannen.

Toen ik weer enigszins mentaal aanwezig was heb ik een echt campingmaaltje bereid wat ondanks zo'n enorme uitsmijter toch wel weer lekker smaakte.
Nu rammel ik deze blog nog even op het net en dan maar een baantje plat.
Morgen de sleurhut weer aanhaken en dan in een rechte streep naar het Zeeuwse land.