Echte Valentijn...

Terwijl ik met de hond een rondje loop op zaterdagavond ,is het overal een drukte van jewelste.
Bij de kerk staat een verkeersregelaar de auto’s door te sturen naar andere plekken, omdat de parkeerplaats vol is. Een druk bezocht concert zorgt er voor dat de straat vol staat met auto’s waar mensen in keurige kleding uit stappen. Een stukje verder lopend in een donkere dreef schieten de eenden als speedboten door het water, als ze de kont van de hond zien, terwijl hij keurig netjes zijn behoefte dicht bij de slootkant deponeert. In de dreef is er zicht op de achterkant van een rij huizen en een appartementen gebouw. Sommige huizen zijn helemaal donker, andere zijn sfeervol verlicht en uit een paar schoorstenen kringelt wat rook. Je hoeft geen fantasie te hebben om in te beelden dat in die huizen de warme kachel of een openhaard vuurtje knappert. Een stukje lopen en weer stilstaan, omdat de hond nu eenmaal wil snuffelen om te ruiken welke andere honden hier eerder liepen, komen we na een paar minuten bij het dorp aan. Het is een heel klein centrum maar er zitten wel vijf eetgelegenheden. Deze zaterdag, de dag voor Valentijnsdag zijn alle tafeltjes gevuld bij de Italiaan, het eetcafé, de chinees, de Thai en de tapasbar. In het voorbij lopen zie ik alleen maar gezellige snoetjes van voornamelijk stelletjes.
Ongetwijfeld heel gezellig met hier en daar een roos op tafel.

Terwijl de hond lekker doorloopt met zijn neus zo nu en dan op de grond, behoed ik hem voor een vieze plek op de grond waar hij vanwege zijn oergedrag aan zou willen snuffelen. Mijn technische oog houdt het erop dat daar iemand enorm over zijn of haar zuiger is gegaan. Zo te zien was het iemand die een flink gevulde maag had. Wat verderop kom ik bij een plek waar ik eerder deze week een oud collega tegenkwam. We hadden elkaar lang niet gezien dus vroeg ik belangstellend hoe het met haar ging. Ze vertelde dat ze zich ‘geamputeerd’ voelde. Dat woord komt tegenwoordig bij mij binnen als twee steekjes in m’n borsten. Ik dacht dat ze het over het overlijden van haar man had een paar jaar terug. Ze vertelde dat haar dochter een paar maanden geleden was overleden. Ze was zo verdrietig en gebroken. Wat een ellendig gevoel zal dat zijn om die woorden uit te moeten spreken. De steekjes in mijn borsten verdwenen als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een zwaar hart. Na haar verhaal heb ik haar een knuffel gegeven en ging ze haar moeizame weg weer. Alsof hij het aanvoelde heeft Spike tijdens het gesprek braaf op de grond naast me gelegen.

Terugdenkend aan dat moment lopen de hond en ik weer verder. Hij snuffelend en ik in gedachten.
Zonder een glurende bedoeling te hebben loop ik langs huizen waar gezellig kaarsjes branden. Mensen zitten aan tafel of hangen voor de buis.
Eenmaal weer thuis komt All you need is Love op tv.
Het is niet echt mijn programma, maar ik merk dat het steeds meer een wat andere vorm krijgt.
Uiteraard zijn het allemaal zoete verhalen van verre liefdes, maar ook van zussen die elkaar heel veel jaren niet hebben gezien. Families die weer herenigd worden na een lange vliegreis. Dat ontroert me dan wel. Familie is het enige echte wat er altijd in je leven is en zal zijn. Daar kun je niet van scheiden of van verwisselen. Ook al is er tussen broers en zussen of met ouders wel eens gezeur en gaat het ook soms heel erg ver, de familieband zal er altijd zijn…….. Zelfs na de dood.
Door het werk in het hospice en bij de politie ben ik er wel achter dat er bijna geen familie is waar ‘niets’ is.
Dus bij al die mensen die in keurige kleding naar het concert gingen, in al die donkere of sfeervol verlichte huizen, in de volle eettentjes en bij de programma’s op tv, is het niet altijd wat je ziet.

Door m’n verhaal op te schrijven blijven mijn gedachten even hangen bij m’n oud-collega en alle andere mensen waarbij Valentijn misschien wel als een messcherpe dag voelt.
Toch wens ik iedereen ‘die er wel aan doet’ een fijne dag.
Geniet van het ‘echte’ in het leven!

Ik hou het bij een schuursponsje, geheel in stijl.