Echte mensen.....

Iedereen heeft wel een soort van afwijking of beperking. Sommige afwijkingen en beperkingen hebben een officiële naam en zijn aangeboren. Je kunt je gelukkig noemen als je niet in die categorie thuishoort. Er zijn ook afwijkingen die in de loop van het leven ontstaan. Mensen krijgen al snel een etiket opgeplakt en moeten daar hun hele leven mee dealen. Niet zeldzaam vaak worden mensen daar ook op beoordeeld en zelfs veroordeeld. “Normale” mensen kijken graag naar de zwaktes van anderen om zichzelf sterker te voelen, zonder dat uit te spreken. Alleen dat al maakt de mensen met een afwijking of een beperking een zuiverder mens. Toch doen we het bewust of onbewust, en zolang je dat sterkere gevoel maar om kunt buigen naar dankbaarheid is dat geen probleem. Maar dat ontbreekt er helaas erg vaak aan.
Natuurlijk is er geen mens zonder afwijking of beperking. Niemand is perfect. Degene die denkt dat wel te zijn kan vanaf hier stoppen met het lezen van deze blog want die heeft wel wat anders te doen.

Gelukkig zijn er ook leuke afwijkingen. Er zijn er zelfs die je kunt oproepen en onderhouden.
Ik geef eerlijk toe dat ik er ook een zootje heb. Zo kan ik het niet laten om zo nu en dan wat rottigheid uit te halen. Ik weet dat ik daar dan ook wel weer op afgerekend wordt, maar dat is dan niet anders. Een mens moet gewoon zelf de lol in het leven maken. Het staat namelijk niet op de stoep. Nog een afwijking van mij is de haat die ik heb voor Spongebob…..en waar het vandaan komt of hoe het ontwikkeld is? Ik weet het niet maar het is zo erg dat ik niet eens gele (schuur)sponsjes gebruik. Op het bureau in Bodegraven staat een papierversnipperaar waar van alles in verdwijnt. Paspoorten, rijbewijzen en uiteraard documenten die vernietigd moeten worden. Het geluid dat dat ding veroorzaakt geeft me altijd een prikkel. Heerlijk vind ik het om daar al die rommel doorheen te duwen. Nu had ik bedacht dat op die manier spongebob wel eens ritueel kon worden geëxecuteerd. Dus een paar printjes gemaakt van die vreselijke gele spons, camera op filmen en hup dat papier erdoor heen. Ondersteund met een muziekje van Jaws verdween de gele etter door de knagende tandjes van de versnipperaar. Ik heb genoten!!
 Mensen waar ik op dat moment mee werkte hebben zich hardop afgevraagd of ik wel spoorde.
Gelukkig is dit een afwijking die ikzelf in het leven heb geroepen en er dus ook zelf wel weer uit krijg.
 

Ik moest hier vandaag gewoon even aan denken toen er een jongeman van 25 jaar aan het bureau kwam die net boven de balie uit kwam. Met een ongemakkelijke loop zag ik hem binnenkomen lopen. Benen die niet rechttoe rechtaan gingen zoals “het hoort”. Hij sprak moeilijker dan “normaal”. Met de nodige vooroordelen in m’n gedachten hoorde ik hem een vraag stellen waarbij ik dacht…tsss daar ga je toch niet mee naar de politie?
Waarom is dat vooroordeel toch de eerste gedachte van een mens. Ik moet gewoon verschrikkelijk dankbaar zijn dat ik benen heb die rechttoe rechtaan mijn pad kunnen bewandelen. Een stem die dan misschien wel eens onzin uitkraamt, maar wel als “normaal” beschouwd kan worden.
Mensen met een “afwijking of een beperking” zijn er misschien wel om ons “normale” mensen steeds even te laten zien dat zij “echter” zijn dan wij…….

Bedankt jongeman !!!