De zwijger en de spreker

De diensten in het hospice zijn onvoorspelbaar. Alles ligt aan de situatie rondom de bewoners.

Zo hebben we bewoners waar je weinig contact mee hebt. Sommige bewoners hebben geen behoefte meer aan gesprekken of contacten en willen het liefst zomaar stilletjes op hun kamer verblijven. Dat is ook niet aan leeftijd gebonden. De reden van het “op zichzelf zijn” is voor iedereen weer anders. Sommige zijn teleurgesteld in het feit dat zij middenin het leven zo ziek geworden zijn. Anderen hebben genoeg aan zichzelf en kunnen de vaak goed bedoelde gesprekken van de “gezonde” medemens niet aan. Soms is het zo dat ze hun naasten al aan het loslaten zijn en zich zo op het afscheid voorbereiden.

Wat is het toch mooi dat iedereen het stervensproces op een eigen manier kan en mag doorlopen.

Een ander voorbeeld is Nelie. Nelie kon en wilde niet zonder mensen om haar heen. Ze was een gelovige vrouw van 58 jaar. Niet getrouwd, geen kinderen en heeft tot voor een paar jaar terug altijd bij haar vader en moeder gewoond. Nadat beide ouders overleden waren, is zij in het ouderlijk huis blijven wonen.

Eigenlijk was Nelie nog steeds een afhankelijk kind. Het was moeilijk om iets goed te doen bij haar. Maar als je dan uiteindelijk de juiste snaar geraakt had dan was je haar hartsvriendin.

Gelukkig had ze er daar na verloop van tijd een heleboel van. Ze had last van wisselende stemmingen. De laatste jaren heeft ze qua gezondheid heel veel moeten incasseren.

Ze had een rotsvast geloof, wat haar in de laatste levensfase flink bezig heeft gehouden.

Constant was ze in strijd met zichzelf, God en de duivel. Meerdere keren ben ik getuige geweest van haar gevecht met laatstgenoemde. Ze kon als een kind zo intens verdrietig en ongeremd huilen. Voor haar een zeer moeilijke tijd. Haar trouwe naaste familie had het er ook moeilijk mee. Want, wat kun je doen om iemand uit een dergelijk immens diepe put te halen?

Aan de ene kant was goed te zien dat het geloof niet altijd een houvast is maar ook soms een last die zwaar valt.

De andere kant van het geloof was duidelijk te zien toen het laatste moment van haar leven aanbrak. Toen was het geloof voor haar juist datgene wat rust bracht, zodat zij kalm en vredig in kon slapen.

Voor de aanwezige familie was het erg belangrijk dat haar sterven “goed” was. Zij zullen zonder Nelie, maar met hun geloof verder moeten.