De Roos

Afgelopen week was er weer eentje met stof tot nadenken…. 
Na terugkomst uit Berlijn nog een paar zonnige dagen doorgebracht bij en rondom de caravan op de Harskamperdennen. 
De stoel heeft regelmatig in de ligstand gestaan  . De MP3 speler is een paar keer opgeladen en leeg geluisterd . De barbecue heeft overuren gemaakt  en de afwas moest weer met de hand gedaan worden. Maar al die dingen deed ik vrijwillig hoor  

Zondags was het Moederdag. Voor mij al voor de 20e keer. Niks geen zelfgemaakt kadootje, geen ontbijt op bed met verbrand brood en geknoeide thee, geen lief opgezegd versje of gedichtje, nee…ik kreeg te horen dat ze mijn kadootje vergeten waren en dat het 100 km verderop lag….. Wat hou ik toch van mijn kinderen . Moederdag ná de lagere school mag van mij afgelast worden, maar mijn kadootje ruikt wel lekker  

Dan op maandag weer aan de arbeid . Misschien gek maar ik heb leuk werk en ga dan ook altijd na de vakantie weer graag aan de slag. ’s Avonds na het eten de nageltjes van Roos weer opgelapt  . Een kleine 5 km gejogd . Toen ik daarna inlogde op het digitale prikbord van het hospice kon ik lezen wat de laatste stand van zaken was. Er wordt op vermeld wat voor de vrijwilligers belangrijk is om te weten om op de juiste manier “handen aan bed” te kunnen geven. 
Ik las dat de volgende dag een bijzondere zou worden voor de bewoonster en haar familie. 
Een jonge vrouw zou op deze dag op haar eigen manier afscheid van haar leven hier gaan nemen. Ze was ernstig ziek en eigenlijk kon ze geen kant meer op. Om zelf de regie van haar leven in eigen hand te kunnen houden, had ze deze dag op eigen wijze gepland. Ik had de volgende dag de 1e dienst. Als je weet wat er te gebeuren staat dan houdt het je toch flink bezig. Na een kort nachtje slapen kwam ik iets voor 7 uur in het hospice. Er heerste volledige rust. Marianne was nog de enigste bewoonster op dat moment. Waarschijnlijk moest het zo zijn dat ze deze dag het hospice voor haar alleen had. Niemand zou last hebben van veel bezoek of andere activiteiten. Ondanks de emoties bij het realiseren dat het haar laatste keer was dat ze in de ochtend wakker werd, was ze (in mijn ogen) heel rustig en hebben we ook nog smakelijk kunnen lachen met elkaar. Ze had heel goede humor. Om 11 uur brak voor mij het moment aan dat ik haar “gedag” moest gaan zeggen. Van dit moment had ik in gedachten al 3 miljoen scenario’s de revue laten passeren en toch ging het nog anders. Wat ga je zeggen tegen iemand die je nooit meer zult zien en het leven hier gaat verlaten… Ze wilde graag op haar eigen manier afscheid nemen van iedereen. 
Ik ging naar haar toe en zei “Dag Marianne, ik ga naar huis”. Voordat ik kon bedenken wat ik nog meer zou zeggen zei zij “ zie ik je nog?” Ehhhh….nou als jij dat wilt? “Ja, dat wil ik”, zei ze. Ze maakte het me dus makkelijk door haar regie weer in handen te nemen. Na haar beloofd te hebben ’s avonds terug te komen, ben ik naar huis gegaan. De rest van de dag heb ik maar wat aan gelummeld. Een paar plantjes gehaald, wasje gedaan , potje gekookt  maar steeds moest ik aan haar denken. Normaal gesproken “neem” ik de bewoners niet mee naar huis. Dat gaat me meestal goed af, maar onlangs was er nog een jonge vrouw in het hospice en ik merk dat me dat toch wat meer bezig houdt als iemand die wat ouder is. Je betrekt het dan wat meer op jezelf. Toch blijft het fijn werk om te doen. Elk mens is uniek en doet, beleefd en bewandeld het levenspad op een eigen manier. En ja…dat is mooi om te zien. Buiten dat ben ik dankbaar dat deze mensen mij toelaten in dit laatste stuk van hun leven. 

Dinsdag ’s avonds omstreeks 18.45 uur, stap ik op mijn fiets met toch een beetje een bezwaard gevoel. Met de gedachte of ik daar wel op mijn plaats ben, rijd ik naar het hospice. 
Gelukkig is het mooi weer geworden nadat het ’s morgens wat regende. Rond 19.10 uur staat er een haag aan mensen, die op Marianne’s verzoek gekomen zijn, op het terras van het hospice. We krijgen allemaal een rode roos van haar. Ze zit in haar rolstoel en kijkt naar alle mensen om haar heen. Doordat ze wat moeilijk kan praten door haar ziekte, houdt ze een papier omhoog met de woorden: 
"Bedankt voor alles lieve mensen!..Ik hou van jullie en tot boven". 
Op deze manier nam zij afscheid van iedereen. Wat er verder gebeurde deze dag is haar privé! 

Bovenstaande heb ik geschreven met de toestemming van Frank, Marianne’s echtgenoot. 
Marianne heeft mijn boekje een keer doorgebladerd en zei toen dat ze het jammer vond dat zij er niet in stond. 
Op deze ( aan haar beloofde) manier maak ik het goed met haar. 

Na zoiets vraag je je wel eens af waarom mensen soms zo zeuren  . 
Waarom maken mensen zich druk om een wachtrij bij de kassa  , als je nog tijd van leven hebt. Waarom nog even snel die auto inhalen  terwijl je ook gewoon lekker relaxed achter het stuur kunt zitten. Waarom mopperen als je zo vroeg uit bed moet  , terwijl je de rest van de dag gezond door kunt brengen. En waarom mopperen op je haar als het even niet goed zit  , terwijl je blij moet zijn als je gewoon haar hebt. 
En weet je?? Ik heb de afgelopen 6 jaar dichtbij zo’n 240 stervende mensen gestaan….en ik zeur dus zelf nog net zo hard mee  . 
Het is ook niet goed en nodig om steeds maar te denken dat er mensen zijn die het een stuk slechter hebben dan jij. Maar zo nu en dan even stilstaan bij het feit dat je eigenlijk niet zoveel te klagen hebt is best wel eens goed. 
Klik gerust op onderstaande link en laat je raken :

Na zo’n mooie en emotionele dinsdag, gaat het leven weer "gewoon" door. Weer een paar dagen gewerkt, een dag opfriscursus van BVH en het weekend is ook alweer voorbij. 
Wat gaat de tijd toch snel. Een week voorbij. Een week vol gebeurtenissen die niet in mijn agenda stonden. Het leven is en blijft verrassend.  

Op mijn schoorsteen staat de mooie rode roos als stille getuige van een bijzondere dag. 

CARPE DIEM