De onverwachte momenten van het leven…

Januari bracht nog even een fikse winterse periode met zich mee. Een prachtig plaatje in de witte sneeuw. Wat is Nederland dan toch mooi. Het verkeer in het hele land had er wel flink last van en de treinen stonden weer te slippen.

Het was niet alleen wit, ook waren de singeltjes en plassen bevroren wat de schaatskoorts flink deed aanwakkeren bij velen. De elfstedenkoorts laaide op, behalve bij de nuchtere friezen zelf. Oer Hollandse plaatjes met helaas niet voor iedereen de zo gewenste ijspret.

Afgelopen zondag kreeg ik een telefoontje van iemand waar ik toevallig twee dagen daarvoor telefoonnummers mee had uitgewisseld. Er volgde een wanhopige hulpvraag. Wat een machteloos gevoel geeft het dan als je de wanhoop alleen maar aan kunt horen en het niet op kan heffen. Als dan na 24 uur de zekerheid komt en daarmee de onzekerheid maar tevens de hoop weg is, geeft dat een vreemde soort van rust.
Een kring mensen welke nooit meer onbezorgd en zonder verdriet de schaatsen onder zullen binden.
Het doet je dan weer even realiseren dat het leven voor iedereen zomaar iets onverwachts in petto kan hebben.


Een soortgelijk gevoel was er ook vier jaar geleden. Een gezonde sterke stoere moeder die zomaar uit het niets op het randje van de dood balanceert. Dagen, wekenlang in spanning of ze het zal redden. En als ze het dan zal redden, wat is er dan nog over van die stoere, sterke gezonde vrouw.
Na heen en weer slingerende emoties van, je wilt haar niet kwijt, maar wat is dit nu nog voor leven, wisselden elkaar af.
Inmiddels zijn we vier jaar verder en is gebleken hoe sterk ze is. Ze leeft zelfstandig, is stabiel, geeft een enkele keer een glimlach, voelt warm, ruikt als m’n moeder en is nog te knuffelen. Als buitenstaander is het geen kwalitatief leven, maar het is mijn moeder en ik ben blij dat ze er nog is.
Vandaag is ze jarig en wordt 82 jaar. De traktatie voor de andere bewoners en het personeel staat klaar. Haar mooie blouse hangt gladjes in de kast. De visite is uitgenodigd en zo zal de middag toch een feestelijke boel worden.
Nu maar hopen dat ze in ieder geval een keer haar ogen open doet…..