De hemel stond open.....

Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling van het leven, want dat zou de levensvreugde flink indammen. We leven van de ene dag in de andere. Gaan werken, weer naar huis, eten, slapen en de volgende dag het zelfde liedje. Voor je het weet ben je weer jarig en een jaar ouder. Kijkend naar m’n kinderen doet me dan soms beseffen dat de tijd zomaar voorbij vliegt. Steeds moet je een stukje leven loslaten. Dingen die ik vroeger met gemak deed, worden nu soms een missie of gaan niet eens meer. De herkenning in momenten van toen ik jong was en de mening van m’n ouders niet altijd kon waarderen…… ik doe nu gewoon hetzelfde.

Kinderen worden groot en gaan hun eigen weg uitstippelen. Dan kun je als ouder alleen maar hopen dat het een weg is die ze goed voorbereid op de toekomst.  Ontdekken wat voor werk ze leuk gaan vinden en welke vrienden er op hun pad komen. Het is allemaal van grote invloed voor de rest van hun leven. Als ouder is het leuk om die ontwikkeling te zien en er zoveel in te herkennen.  Je wilt altijd dat ze succesvoller worden dan jij.  Een goede en leuke passende baan vinden.  Een zinvol en vreugdevol zelfstandig bestaan op gaan bouwen. Het laatste wat je wilt is dat ze verdriet of pijn hebben.  Ze hebben het nodig om te groeien en te leren, maar zien dat je kind verdriet heeft doet pijn.
Afgelopen week is de vader van Stefans beste vriend Richard overleden na een risicovolle operatie. Het kwam als een verrassing en eigenlijk geen rekening mee gehouden. Zo’n moment waarvan je denkt dat het wel goed komt, gewoon omdat je niet wil dat het fout gaat en je die gedachte dus wegdrukt en niet toelaat.
Als dan toch het telefoontje komt met de mededeling dat het voorbij is….dan kun je dat even niet bevatten. Het overrompelende verdriet wat je dan op zo’n jong snuitje ziet doet pijn. Dan komen de herinneringen naar boven en realiseer je dus dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je dagelijks je gewone woon en werkritueel  maar klakkeloos leeft. Wij, mensen die al een aardig gevuld rugzakje hebben worden er weer eens mee geconfronteerd dat we vooral moeten genieten van wat we allemaal hebben en kunnen doen, kinderen of jeugd zoals Stefan krijgen ineens te maken met de ernst van het leven. Leermomenten die pijn doen maar uiteindelijk als kostbaar stukje in de denkbeeldige rugzak gaat. Mooi om te zien dat vrienden van net in de twintig hun emoties dan al zo goed kunnen delen en samen beleven,  maar nog niet beseffen dat deze momenten voor altijd bij hun zullen blijven.

 Vandaag was de dag van het afscheid. Samen met Stefan naar de uitvaart gegaan. De zon scheen, heel veel mensen en bijna 70 Zundapps in een erehaag. Wat een ontroerend en indrukwekkend gezicht. Voor alle mensen een mooie herinnering erbij!
Ik kan niet anders zeggen dat ik als moeder trots en dankbaar ben op de herinneringen en leermomenten die Dirk in de rugzak van Stefan heeft gedaan.

Omdat ik weet dat Dirk mijn blogs altijd met plezier las of dat ze aan hem voorgelezen werden had ik de behoefte om hem de hoofdrol te geven in deze.
Uiteraard in overleg met Mieke…