de gynaecologische afronding

Een paar weken geleden viel een afspraakkaartje van de gynaecoloog in de bus. Zes weken na de operatie waarbij m’n eierstokken en eileiders, uit voorzorg, verwijderd waren.
Woensdag 6 januari werd ik op nacontrole verwacht. Onder werktijd dus even naar het ziekenhuis.
Een voorspoedige rit leverde op dat ik een kwartier te vroeg plaats nam in de wachtkamer. M’n jas stevig dichtgeritst omdat daaronder zichtbaar was dat ik voor de helft in m’n werkkloffie gekleed was en geloof me, daar wil je niet mee gezien worden in een wachtkamer.
De onderste helft van m’n uniform had ik verwisseld voor een incognito spijkerbroek. Een broek die makkelijk aan en uit kon zodat ik niet hoefde te worstelen in de behandelkamer bij de arts.
Als ik iets gênant vind is het wel dat ik me uit en aan moet kleden onder het toeziend oog van een arts. Geheid dat er dan iets fout gaat. Je verliest je evenwicht, je stapt naast je broekspijp of wat te denken van een losschietende bh? Goed voorbereid en doordacht zat ik dus in de wachtkamer. De voorbereidingen had ik natuurlijk de avond ervoor ook al flink aangepakt. Je fantasie hoeft niet groots te zijn om te weten welke onderdelen de gynaecoloog wil zien. Precies….dat dus.
Na een fikse onderhoudsbeurt zat ik dus heerlijk geurend en opgepoetst in de wachtkamer.
Nog voor de afgesproken tijd werd mijn naam genoemd en mocht ik meelopen met een leuke jonge knul die vertelde dat hij in opleiding was en met ‘mijn’ stokjesdokter meeliep. Heel even gaat er door mijn hoofd dat ik nu dan dus voor twee mannen de boel open en bloot moet gooien….ach wat kan mij het ook eigenlijk schelen. Ik kom de kamer binnen en daar zit hij….Mijn Sinterarts!   jeanette-pepper.webnode.nl/news/dag-stokjes/
Met zijn standaard brede lach op 't gezicht ga ik tegenover hem zitten. Hij vraagt hoe het gaat. Na hem verteld te hebben dat het goed gaat met me en dat ik me net zo voel als voor de operatie, komt het moment dat hij wil ‘zien’dat het goed gaat.
Omdat ik geen klachten had hoefde hij alleen maar de wondjes te zien die hij gemaakt had om de stokjes weg te halen.
Meer dan m’n uniformgedeelte een stukje omhoog doen was niet nodig. Had ik daar al die optische en nasale kunstjes voor overhoop gehaald?
De wondjes waren zo goed als onzichtbaar dus dokter tevreden, ik tevreden.

De afronding van het eerste hoofdstuk in het DNA’tje is volbracht.