De eerste en de laatste keer....

Voor alles is een eerste keer in het nieuwe jaar, dus ook voor een nieuwe blog.
De eerste blog die ik ooit schreef was op zondag 10 mei 2009 en die ging over Moederdag.
Nu ik dat net even terugzocht besefte ik me ineens dat dit jaar de eerste keer zal worden dat ik Moederdag vier zonder dat ik nog een moeder heb….De laatste jaren was ze er al niet helemaal meer bij, maar kon ik in ieder geval nog bij haar zijn. Dat is nu ook voorbij en zal Moederdag vanaf nu echt anders zijn.

Er zijn in een mensenleven nogal wat dingen die je voor de eerste of laatste keer gaat meemaken.
Je staat er niet altijd bij stil en zeker niet als je nog jong bent.  Hoe ouder je wordt hoe meer je het besef krijgt van die momenten. Zo vergeet je zelf bijvoorbeeld hoe het was om voor de eerste keer naar school te gaan. Daar ben je op dat moment gewoon te jong voor om dat te beseffen en je op latere leeftijd te herinneren. Vaak “herinner” je die dingen omdat je ouders je daar over vertelden. Als je zelf een ouder bent geworden vergeet je niet snel het moment dat je kind voor het eerst naar school gaat. Voor mij het moment dat Stefan voor het eerst naar school ging. Charlotte was toen 3 maanden en hobbelde tijdens het brengen en halen lekker mee in de kinderwagen.
Charlotte parkeerde ik in de hal van school, naast alle andere kinderwagens en buggy’s met slapende en krijsende kinderen. Nadat Stefan zijn jasje aan het haakje had gehangen en zijn splinternieuwe rugtas, waarin een beker en koekdoosje van Bassie en Adriaan zat, op de kapstok had geparkeerd ging hij schuifelend de klas binnen. Op zijn stoeltje zat hetzelfde stickertje als bij het haakje van zijn kapstok. Hij mocht naast de juf, het meest veilige plekje, zitten als nieuwkomer halverwege het schooljaar.
Al snel was het overbodig dat ik me nog in de klas ophield dus na een kusje maar snel naar buiten en samen met Charlotte nog even langs het raam om naar hem te zwaaien.
Daarna met gierende kinderwagenwielen naar huis toe.
Thuis was het lekker stil en omdat ik ongeveer elke vijf minuten op de klok keek of het al tijd was om hem te halen duurde die ochtend echt oneindig lang.
Intussen na al die jaren kan ik genieten van de stilte in huis en denk ik wel eens “wat gaan die uren alleen toch snel”… ;)

Een andere eerste keer wat ik me wel van mezelf kan herinneren is het moment dat mijn opa overleden was. ’s Morgens werd ik wakker gemaakt door m’n vader die me vertelde dat die nacht opa gestorven was.
Ik was 11 jaar en had nog nooit een dood mens gezien. Het beeld van opa kan ik me niet meer voor de geest halen, maar ik weet wel dat alle klokken stilstonden in huis bij oma, de gordijnen waren dicht en iedereen fluisterde. Afschuwelijk vond ik het. ’s Avonds toen ik moest gaan slapen heb ik eerst onder m’n bed gekeken omdat ik bang was dat daar allemaal spoken en dode mensen onder lagen…..
Intussen na al die jaren heb ik, door het werk in het hospice, die angst ver achter me gelaten.

Er zijn ook luchtige eerste keren.
De eerste keer dat ik boodschappen ging doen dit jaar.
Nadat ik een winkelwagentje had gepakt en naar de wand liep waar de zelfscanners hingen zag ik een man die een rolstoel duwde waar vermoedelijk zijn vrouw in zat.
De vrouw zag eruit alsof ze al jaren in die rolstoel zat. Ze zat als een massief stuk mens volledig tussen de leuningen gegroeid.
De man en vrouw waren al op leeftijd en vermoedelijk hardhorend.
De man zette de vrouw met de rolstoel in een hoek achter een reclamebord net buiten de winkel.
De man boog zich wat voorover naar de vrouw toe en zei op veel te luide blokletterige toon: “zo…..ik kom je straks weer halen hoor !” De vrouw keek hem aan en als ze de kracht had gehad, zou het me niet verbazen als ze hem een ferme lel in zijn gezicht had gegeven. Aangezien ze dat niet deed bleef ze daar braaf achter dat reclamebord in haar rolstoel zitten…….
Ik ben de winkel in gegaan voor de eerste boodschappen dit jaar en heb niet gezien of de man de vrouw nog heeft opgehaald of dat ze op de een of andere manier zelf de wielen heeft genomen.

Naast allerlei eerste keren in het leven zijn er ook laatste keren dat je iets doet of beleefd.
Soms is het fijn dat je iets niet meer hoeft te doen en het bij één keer kan blijven, maar soms zijn er dingen die je nooit voor de laatste keer zou willen doen.
Ik weet waar (de meeste) mannen nu aan denken en nee….dat ga ik niet beschrijven :P

Afgelopen week had ik een gesprek met een man van 79 jaar. Twee maanden geleden was zijn vrouw overleden. Er waren geen kinderen.
De man had het moeilijk dat hij het laatste stukje van zijn leven moest afleggen zonder zijn vrouw.
Hij vertelde dat hij bezig was de spullen van haar op te ruimen.
Haar kleding had hij stuk voor stuk opgevouwen en in een doos gestopt welke opgehaald werd voor mensen in arme oorden.
Hij had aan elk kledingstuk geroken en door het luchtje van zijn vrouw te ruiken had haar nog heel even dichtbij zich had gehad. Dat was de laatste keer, zo zei de man.
Ik moest toen nog even denken aan de ouders van een jonge knul die door een motorongeluk om het leven was gekomen. Je kind verliezen is een van de ergste dingen die een mens kan overkomen. Nadat ik daar een huisbezoek had afgelegd en samen met de ouders bij hun zoon had gekeken, zei de moeder dat alles wat ze nu nog voor hem kon doen steeds de laatste keer was. Dat zijn dingen die je nooit voor de laatste keer zou willen doen.

Gelukkig zijn er ook dingen die niet erg zijn om voor de laatste keer te doen.
Heerlijk waren de momenten dat ik mijn laatste keer chemo en bestraling kreeg.
Ook een fijn moment was het toen ik m’n pruik voor de laatste keer af kon zetten.
De laatste keer dweilen na een feestje met 35 gasten, de laatste keer de vissenkom schoonmaken, omdat hij gesneuveld is, de laatste keer…………eigenlijk is het best lastig om dingen op te noemen die je nooit meer hoeft te doen.

Tot de volgende, voorlopig nog geen laatste, blog.