De dokter met de mooie schoenen

Op een veel te vroeg tijdstip in de vakantie gaat de wekker. Wat heb ik toch een hekel aan dat ding. Ergens onder m’n kussen vandaan vis ik m’n telefoon en schuif de wekker uit. Even ….Heel even is de verleiding groot om hem nog een kwartier vooruit te schuiven maar vakantie of niet, soms moeten er afspraken nagekomen worden, zo ook vandaag.
In de loop van de ochtend kreeg ik telefoon van de arts uit Gouda, die mij door de PET scan had geperst, afgelopen vrijdag. Ze vertelde dat er geen enkele bijzonderheid op te zien was. Dat was natuurlijk heerlijk nieuws. Want plat gezegd betekend dat gewoon dat er op dat moment geen kanker in mijn lijf zat. Weer een onderzoek met goed resultaat afgerond wat geen obstakel meer kan vormen voor de grote operatie.
Dat kan ik straks mooi vertellen aan de Plastisch chirurg waar ik zo een afspraak mee heb.

Bij de balie waar ik me moet melden staan al een fiks aantal mensen te wachten. Dat vormt in mijn brein gelijk een beeld van een lange wachttijd. Omdat ik drie kwartier later nog een afspraak elders in het ziekenhuis heb, meld ik dat voorzichtig toch even. De assistente gaat kijken wat ze kan doen.
Redelijk snel word ik geroepen en loop op de uitgestoken hand van de dokter met de mooie schoenen af. In zijn spreekkamer duikt hij gelijk achter zijn beeldscherm om even te lezen wie hij ook al weer voor zich heeft. Ik heb namelijk niet de illusie dat hij, met zo’n volle wachtkamer, gelijk weet wie er nu weer naar hem zit te gapen. Even leest hij, terwijl ik nog even onder het bureau kijk naar zijn mooie schoenen, en reageert dan ‘Oh ja! Het BRCA1 gen, de diepflap en de strijd van de kilo’s’. Ja, denk ik….Dat gaat over mij. ‘De kilo’s gingen de vorige keer al goed en zo te zien nog steeds’, constateert hij. ‘Dat klopt’, zeg ik trots.’ Er zijn er nu bijna dertig verdwenen dus ik vind dat het tijd wordt om de zaak een beetje op te knappen’. Hij moest lachen maar nam gelijk de hoop op een datum weg. Hij vertelde dat hij samen gaat werken met een nabij gelegen ziekenhuis en dat dit mogelijk over enkele maanden de wachtlijst in het LUMC zal laten slinken. De operatie zoals die voor mij op de rol staat, heet in de medische volksmond een ‘dubbele borstamputatie met diepflap’. Dat betekend in mijn geval dat beide borsten worden leeggehaald door middel van het verwijderen van de tepels en een recht stukje huid naar de onderkant van de borst. Zie het maar als een soort van sleutelgatmodel. Door de opening die ze daardoor creëren halen ze de inhoud van de borst weg en gaan dat onderzoeken tijden de operatie. Als de inhoud schoon is en geen kankercellen bevat, gaat de plastische chirurg, de dokter met de mooie schoenen, aan de gang. Die gaat van links naar rechts over de gehele breedte van mijn buik een snee trekken en de inhoud die daarachter vandaan komt in mijn leeg gelepelde borsten deponeren. Deze maakt hij dan weer in appel of peer vorm in model en maakt ze dicht. Mijn buik zal dan strakgetrokken worden en ook die gaat natuurlijk weer met een ellendig lange ritssluiting dicht.
Het gaat natuurlijk niet zo snel als ik het in een paar regels beschrijf, maar na een volledige lange werkdag zou dit geheel moeten gaan plaatsvinden.
Dit soort operaties gaan alleen in het LUMC plaatsvinden. De enkelvoudige amputaties gaan naar het andere ziekenhuis. Dat zou voor mij kunnen betekenen dat er toch iets sneller een plekje is.
Ik reken overigens niet meer op dit jaar. Die kans is er wel, maar is klein.
Soms haken mensen af voor zo’n operatie als de kerstdagen bijvoorbeeld in zicht zijn. Nou echt, het kan me niet schelen op welke dag het moet gebeuren. Ik ben er klaar voor.
Omdat het wachten nog door gaat, maak ik nog een deal met de dokter met de mooie schoenen. Stel nou, dat ik nog tien kilo afvalt voor die tijd. Tijdens de operatie verdwijnen er nog een leuk aantal kilo’s door het verwijderen van de borsten en het strak maken van de buik, dan zou ik dus zomaar in de 70+ kilo kunnen komen.
Voor de reken genieën een appeltje eitje om nu uit te rekenen hoeveel mijn startgewicht ongeveer was.
Ik verwonder me nu eigenlijk hoe dichtbij ik daar ben. Nooit gedacht dat ik dat zo op deze manier zou kunnen bereiken. Sinds mijn heel jonge puberteit woog ik zoveel, daarna is het keihard opgelopen.
Maar goed, vandaag kom ik dus geen stap verder in het proces. Hoewel de ochtendboodschap van een goede Pet scan natuurlijk het mooiste bericht is wat een mens kan krijgen, is het jammer dat ik niet een datum of maand kan lospeuteren bij de arts met de mooie schoenen.
Hij legt uit dat hij dat niet doet omdat hij dat in het verleden ook al eens heeft gedaan en daar flink zijn neus heeft gestoten. Hij noemt voorbeelden van mensen die hem beloofd hadden te zullen stoppen met roken voor een operatie en dan uiteindelijk in de week voor de operatie pas gestopt zijn. Daar voel je je als arts natuurlijk flink belazerd. Of wat te denken van iemand die heel veel afgevallen was en alvast een datum had gekregen terwijl er nog meer af moest. Die operatie kon niet doorgaan omdat vlak voor de afgesproken datum de persoon er weer vijftien kilo aangegeten had.
Dit bezoek viel dus duidelijk onder het kopje ‘controle van het gewicht’. Even checken of ik de motivatie nog vast had gehouden en me niet volgestopt had met heerlijke koolhydraten.
De wachtlijst slinkt dus de goede kant op, maar een datum heb ik nog niet.

Na een ferme handdruk van de dokter met de mooie schoenen en een ‘tot hopelijk snel’ groet, naar de mammacareafdeling gegaan.
Nog steeds vind ik dat zo’n mooi woord. Mammacare…….maar beter heb je er dus nooit mee te maken.
Maar goed, ook daar een chirurg bezocht die vertelde dat zij samen met de dokter met de mooie schoenen de operatie gaat uitvoeren.
Beide artsen geven me een goed gevoel. Ze willen al hun kunde gebruiken om mij van dat hoge nare risico af te helpen en me weer een vrouwelijk en mooier lijf terug te geven.

Dat zijn zaken waar ik zonder moeite nog wel even wat tijd voor wil investeren.
Ik ga er vanuit dat het in mijn 50^e levensjaar allemaal gaat gebeuren en wat een mooie leeftijd is dat om met zoiets achter de rug, het leven verder te kunnen doorlopen,  met of zonder mooie schoenen.