Dat is toch mooi meegenomen?!

‘De operatie duurt nog een half tot een heel jaar’…dat waren zo’n beetje de woorden waarmee het gesprek vorige maand eindigde in het LUMC. Daar ging ik dan met een grote uitdaging naar huis om tijdens die komende operatie mijn beloning in ontvangst te kunnen nemen.
Ondanks dat ik een gen in m’n lijf heb wat mij een fors risico geeft op allerlei narigheid, moet ik eerlijk zeggen dat het ook positieve dingen brengt. Eerder heb ik al beschreven hoe ik straks mijn borsten, waar nu wel een pak viltstiften onder verstopt kan worden, in ga ruilen voor een stel boobies waar misschien amper een potlood onder blijft hangen. Dat is toch mooi mee genomen?!
En wat te denken dat ik dankzij het verwijderen van de eierstokjes niet hoeft te gaan zitten wachten tot de overgang een keer in beeld zal komen. Nee….die is er gewoon acuut. Voor iemand die het altijd koud heeft, best lekker om zo nu en dan een bloedheet hoofd te hebben.
Dat is toch mooi meegenomen?!
Maar misschien heb ik wel de meeste positieve zin in dat wat nog moet gaan komen. Al jaren ben ik in het rijke bezit van teveel lichaamsvet. Het heeft me letterlijk gevormd tot een mollige moeke.
Jaren lang het ik dat lekker onderhouden en heb ik er goed over gewaakt zonder er ook maar een beetje van los te laten. Ook dat is bepaald door een van mijn genen. Uiteraard ben ik net als elke vrouw altijd ontevreden over mijn lijf. Hier teveel, daar te weinig….ehhh te weinig dat dan weer niet.
Maar ondanks dat ik dus een keer echt serieus ziek ben geweest, zie ik er aan de buitenkant altijd gezond uit. Gelukkig zijn de cijfertjes van allerlei metingen aan de binnenkant ook altijd goed dus durf ik wel te zeggen dat ik best een gezond mens ben. Maar ja…..als een arts tegen je zegt dat hij je strak gaat trekken, gaan bij mij toch de fantasie radartjes draaien en zie dat dan maar als een beloning. Intussen is het gevecht met de kilo’s aan de gang en ben ik aan de winnende hand. De strijd gaat nog wel een poosje duren maar tot nu toe voel ik dat ik de beste wapens in handen heb. Straks, na de operatie, heb ik na een heel erg lange tijd weer een strakke(re) buik. Nou….dat is toch mooi meegenomen?!
Maar ja, dat half jaar tot een jaar wachten dat is dan wel weer een dingetje.
Nadat ik eigenlijk een soort van met een opdracht naar huis ben gestuurd vanuit Leiden voelde ik me wel een beetje in de steek gelaten. Tot die tijd zouden er toch controles moeten plaatsvinden. Maar waar? Wanneer en wat? Zo goed als ik in het GHZ bij de hand was genomen om dit traject te doorlopen, zo verlaten voelde ik me na het laatste bezoek in Leiden.
Even een paar weken alles op me in laten werken en toen zelf maar de boel weer op gang gebracht. Gebeld naar Gouda en jawel, daar pakten ze mijn hand weer op en hebben ze de boel weer in gang gezet. Vandaag zijn ‘ze’ dus weer tussen de platen geperst en op de foto gezet. Terwijl ik daar super onelegant stijf tegen dat apparaat gezogen stond had ik het blije gevoel dat dit de laatste of de een na laatste keer zal zijn.
Dat is toch mooi meegenomen?!
Vrouwen die ‘ze’ ook wel eens tussen die persplaten hebben gelegd begrijpen mijn vreugde om daar in de toekomst geen gebruik meer van te hoeven maken.
Er zijn absoluut dingen die een stuk vervelender zijn, maar toch….
Over een paar dagen is het vijftig jaar geleden dat m’n moeder mij op de wereld heeft gezet. Op die dag is het elf jaar geleden dat ik geopereerd ben en het kwade uit mijn lijf is gehaald. Wat is nu mooier om op je vijftigste slank(er), met een strakke(re) buik en twee gezonde ongevaarlijke borsten het leven te vieren.
Dat is toch mooi meegenomen?!