Dag stokjes ....

Maandag 16 november 11:00 uur.
‘Goedemorgen, waarmee kan ik u helpen? Ik kom voor opname. Neemt u maar even plaats dan brengt onze gastvrouw u zo naar de afdeling’.

Een paar minuten later komt een dame in een strak mantelpakje naar me toe en begeleid me naar de derde verdieping van het ziekenhuis. De lift praat ons naar boven…’de deuren gaan sluiten….de deuren gaan open’ zegt een blikken computerstem. De deur naar de afdeling bevat de tekst ‘moeder en kind’……ehhhhhh oké. Ik kom alleen maar een paar stokjes brengen hoor !! Met grote cijfers staat op de deur C4.03. Wat leuk, m’n geboortedatum. Achter de deur bevindt zich mijn bed en nachtkastje voor de komende 24 uur. Het is een tweepersoonskamer waarvan het andere bed gevuld is met een aardige vrouw. We maken een praatje en we constateren dat we allebei voor onze stokjes in het ziekenhuis zijn. Nadat ik m’n spullen in de kast had gelegd en afscheid genomen had van m’n taxi-zus heb ik me maar op het bed genesteld. Even alle knopjes uitproberen zodat ik weet waarmee m’n hoofd en m’n benen de lucht in gaan.  De verpleegkundige had me al voorbereid dat de operatie minstens een uur later zou plaatsvinden. De buurvrouw kreeg ondertussen een bakje heerlijk dampende lasagne…..weet je hoe lekker dat ruikt als je al 12 uur niet gegeten en gedronken hebt!
Op m’n bed lag een pakketje met een deken, een schattig operatiehemd en een paar sokken.
Omstreeks half twee kwam de verpleegkundige met een half gevuld glas water en twee paracetamols. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar voor mij zien die pillen eruit als opgeruwde sjoelschijven. Deprimerend heb ik naar die schijven en dat half gevulde glaasje zitten kijken. Heel even lukte het me om mijn brein uit te schakelen, heb de pillen doorgebroken om ze halfje voor halfje met m’n ogen dicht naar binnen te werken. Omstreeks twee uur werd ik gevraagd de operatiekleding aan te doen en in m’n bed te kruipen. Zo braaf als ik ben heb ik daar zo snel mogelijk gehoor aan gegeven en in een mum van tijd werd ik met bed en al de lift in geduwd. De liftstem prevelde weer toonloos ‘de deuren gaan sluiten….de deuren gaan open’.  Mijn bed en ik werden een verdieping lager in de voorbereidingsruimte geparkeerd. Daar werden allerlei slangen aangesloten. De bloeddrukmeter, de zuurstofmeter, een infuus en jawel een voetenwarmer. Omdat het daar best fris was en ik altijd kouwelijk ben werd er een soort van stofzuigerslang onder m’n deken geduwd ter hoogte van m’n voeten. Heerlijk warme lucht vulde m’n bed en al snel kreeg ik het behaaglijk warm. Met interesse heb ik rond gekeken en zag meerdere bedden staan met mensen die ook geopereerd moesten worden. Een vrouw zag het allemaal niet zo zitten, dus daar kwam gezellig een verpleegkundige naast zitten die afleidende gesprekken voerde.  Een lange statige man kwam doelbewust op me aflopen en gaf me een hand. Nadat ik zijn hand aangepakt had en het ook weer terug gegeven had vertelde hij dat hij me zou gaan opereren. Hij vroeg wat hij moest gaan doen bij me. Dat kwam er eigenlijk wel heel droog en lachwekkend uit. Ik zei dat ik hoopte dat hij mijn stokjes weg zou gaan nemen. “ohh dat komt goed uit, dat heb ik ook op mijn briefje staan”. Zo’n heel klein luchtig gesprekje levert vertrouwen op en ook al was in niet nerveus, het stelde me wel op mijn gemak. Goed gedaan dokter! Toen hij weg liep zag ik hem denkbeeldig in een lange rode jas met een mijter op zijn hoofd. Hij zou mijn Sinterklaas zijn vandaag. Kort daarna werd ik met bed en al door een deur geschoven naar een soort van koelcelachtige omgeving. Door een gang met nog meer van die deuren, waar operatiekamers achter zaten, kwam ik in de kamer waar mijn stokjes verwijderd zouden gaan worden. M’n bed werd naast de operatietafel gereden zodat ik met alle draadjes aan mijn lijf over kon stappen. In een mum van tijd stond er een hele batterij mensen om me heen. Voor de zekerheid werd er nog een keer gevraagd wie ik was, wanneer ik geboren was en wat ik kwam doen. Toen al die gegevens klopte met de gegevens van de deskundigen om me heen kwam er een kapje met zuurstof voor m’n neus. “Dit is zuurstof waar u niet van gaat slapen hoor, we spuiten zo wat in uw arm en dan zult u gaan slapen”. Oké best. “denkt u maar aan iets leuks, of wilt u dat de dokter een liedje gaat zingen…..”ehhhh Nou”, hoorde ik Sinterarts zeggen,” u kunt beter aan iets leuks denken”. Mijn laatste gedachte was, waar zal ik eens over na gaan denken……
Na een poosje zie ik door de spleetjes van m’n ogen iets wat later de uitslaapkamer zou blijken te zijn. Iemand vraagt aan me of ik er weer ben. “ik geloof het wel”, hoor ik mezelf wattig zeggen.
Dan gebeurd er iets waarvan ik niet meer weet of het echt gebeurd is of dat ik toch een heel klein deliriumpje heb gehad. “wilt u een ijsje?....een ijsje? Ja, dat is lekker voor uw keel en het smaakje. Oh nou dat is goed”…..vervolgens heb ik nooit een ijsje gezien of geproefd. Ik vraag me nu nog steeds af of dit werkelijk is gebeurd of dat ik een of ander waanbeeld heb beleefd.  Ik hou helemaal niet zo van ijs!
Even later komt er een verpleegkundige bij me en stelt zich voor met de naam Jeanette. Nadat ik geconstateerd had dat ik ook zo heette vonden ze me wakker genoeg om weer terug te gaan naar m’n kamer. Daar heb ik nog een poosje liggen slapen met een ~niet geel van kleur zijnde~ sponsje zuurstof in m’n neus. De avondboterham heb ik voorbij laten gaan. Geen trek in dat droge spul. Nadat het bezoekuur voorbij was waarin dochterlief de bloeddruk en zuurstofmeters in de gaten hield en zoonlief z’n kans zag in het maken van een prachtige selfie met mij, heb ik me toch maar even op een boterham en een beschuitje gestort. Om nu te zeggen dat ik echt met smaak heb gegeten ~nee~ maar het werkte wel. Het zuurstofsnotsponsje was niet meer nodig en het watterige gevoel in m’n hoofd was weg. Op tv was alleen maar narigheid over de afschuwelijke gebeurtenissen in Parijs van afgelopen zaterdag te zien dus na alle sociale contacten op mijn telefoon te hebben voorzien van informatie ben ik lekker in een holletje gekropen en heb als een beest geslapen.
In de nacht ben ik wel een paar keer eventjes wakker geweest toen de verpleegkundige met een zoeklichtje kwam kijken of ik nog in een gezonde slaap verkeerde.  De volgende morgen kreeg ik een ontbijtje waar op de menukaart Dhr. stond…..jullie begrijpen dat ik met gepaste snelheid naar het toilet ben gestrompeld en eerst even een onderzoek heb gedaan om te zien of er tijdens de operatie misschien toch iets was gedaan waarvan ik nog geen notie had. Na gezien te hebben dat het waarschijnlijk een drukfoutje op de menukaart was mocht ik na het meten van temperatuur (36.6), bloeddruk (128-70) en zuurstof (99%) richting huis.
Toen m’n andere taxi-zus me opgehaald had en netjes in een huis vol bloemen, kaartjes en heel veel digitale berichtjes had afgeleverd ben ik maar eens gaan proberen om een beetje op de plaats rust te nemen. Dat is de grootste uitdaging, maar dankzij Assepoester in huis gaat het me lukken.