dag 1 familieagenten opleiding

Om 06.45 uur ben ik de deur uit gegaan met een tas vol kleding en een tas met cosmetische hulpmiddelen en de onafscheidelijke laptop voor de dagelijkse blogbehoefte.
Na een wat filegevoelige rit kom ik om 08:45 uur aan in Warnsveld bij Huis ’t Velde.
Dit is een landhuis wat er in het jaar 1326 al stond ( volgens Wiki mogelijk al eerder). Uiteraard is het ondertussen flink opgepoetst en verhipt. De sfeer is er nog wel degelijk. In het landhuis zelf zijn alle kamers ingericht al leslokalen. De ernaast gelegen stallen zijn vervormd tot hotelkamers.
In kamer drie, met de naam Amsterdam-Amstelland  mag ik drie nachten door gaan brengen. Naast de studie, waar ik erg naar uit kijk, verheug ik me als een klein kind op een paar dagen in een hotel. Nu klinkt het net alsof ik dat nooit heb gedaan of nooit doe. Dat is niet zo, maar wat is het toch heerlijk dat je een kamer voor jezelf, met alles erop en eraan hebt. Dat er eten voor je wordt gekookt en dat je niets hoeft op te ruimen. Ik noem dat pure verwennerij.
In eerste instantie laat ik m’n plunjebalen in de auto staan en ga het bordes van het landhuis op en naar binnen. Een muffe geur, die hoort bij zo’n entourage, perst zich in m’n neus. De dame bij de receptie wijst de weg en al snel kom ik op de bovenste verdieping in de zaal waar intussen ook al een paar andere studenten zich hebben genesteld.
Als iedereen compleet is gaan we van start. Na het voorstellen van de docenten gaan we twee aan twee om elkaar te interviewen en daarna elkaar in de groep te presenteren.
Leuk om een ander te horen vertellen wie jij bent. Na een lekkere lunch gaan we verder en wachten er twee gastsprekers op ons. Een man en een vrouw vertellen het verhaal wat je als ouder nooit zou moeten willen vertellen. Beide hebben een kind verloren, dus dat wat zij hebben meegemaakt, is voor ons als familieagenten de beste lesmaterie.
Indrukwekkende verhalen over de zwartste dagen uit hun leven.
Dát is het waar wij mee aan de slag moeten.
Mensen, die slecht nieuws krijgen dat hun dierbare plotseling is overleden, vallen in een gat waar ze zonder handreikingen amper of niet uit kunnen komen. Om die handvatten te kunnen reiken worden we de komende vier dagen afgevuld met nuttige tools waarmee we kwaliteit kunnen leveren.
Na het diner, wat onder de categorie verwennerij valt, zijn we nog een poosje terug gegaan en met communicatie aan de slag gegaan.
Iets wat altijd in alle trainingen terug komt. Dat kan ook niet anders, uiteindelijk is dat ook alles waar het om draait.

Inmiddels zijn de studieuren voor vandaag op en ben ik in een rechte streep naar mijn kamer gegaan.
Wat heerlijk om na een verfrissende douche languit in een bed met zo'n stijf knapperig dekbed te gaan liggen met een berg kussens in m’n rug. De televisie op standje zinloze programma’s en verder niets meer te ‘moeten’. Oké, ik moet dan misschien nog wel een keer een sanitaire stop maken, maar dan houdt het voor vandaag echt op.

Morgen ( misschien) verder.