Dafje

Soms zie je iets waardoor er een oude herinnering naar boven komt drijven.
Zo ook vandaag.
Vanmorgen iets na 08.00 uur reed ik in de auto naar m’n werk. Lekker muziekje aan en genieten van een blauwe lucht met een onhandig zonnetje.
Het is een ritje van ongeveer een kwartiertje, als er geen opstoppingen zijn.
Op vrijdag zijn er in mijn beleving veel minder mensen op de weg. Het lijkt minder druk, behalve straks als ik weer naar huis moet over het overvolle asfalt van de A12 en A20.
Ach, het hoort er allemaal bij.
Vanmorgen, toen ik met gepaste snelheid over de binnenwegen van het ene naar het andere dorp reed, kwam mij een beige Dafje tegemoet.
Een Dafje van nog ver voor de tijd dat het Volvo werd. Achter het stuur zag ik een lange oudere man zitten en naast hem zat een klein vrouwtje.
Het was natuurlijk maar een flits die ik opving tijdens het passeren. maar gelijk borrelde er een herinnering in me op aan de ouders van mijn vader, mijn opa en oma dus..

Ze zijn in mijn geheugen altijd in het zwart of neutrale kleuren gekleed waardoor ik het idee had dat ze, al die jaren dat ik me hen kan herinneren, dezelfde leeftijd hielden.
Opa was een lange rechte man met enorme flaporen, een ferme neus en een mond zonder tanden. Hij had wel een kunstgebit, maar dat lag altijd in de kast....
Oma was een klein kort dik propje met hagelwit dun haar in een knotje. Als oma moest lachen schudde haar hele lijf heen en weer. Als klein kind vond ik dat fascinerend om te zien.
 
Opa heeft jarenlang in Dafjes gereden.
Het was altijd een vermakelijk gezicht als ze wegreden met het autootje. De buren gingen er gewoon voor bij het raam staan om maar niets te hoeven missen. Zodra opa de auto startte gaf hij tegelijkertijd gas en schoot hij als een raket vooruit.
Oma kreeg soms amper gelegenheid om haar beide, veel te korte, beentjes op tijd in de auto te hijsen.
Waarschijnlijk zal ze heel kattig en kribbig op hem gemopperd hebben waarop opa zich met zijn tandloze mond stevig verweerd zal hebben.
De herinnering die vanmorgen boven kwam was degene die ik nooit met eigen ogen gezien heb, maar welke ik meerdere keren in geuren en kleuren heb horen vertellen.
Omdat ik in plaatjes denk kan ik me inbeelden hoe het er ongeveer uitgezien moet hebben.

'Opa en oma gingen boodschappen doen. Oma ging naar binnen bij de bakker en opa bleef in de auto wachten.
Hij zag door de grote etalageruit dat oma aan het afrekenen was en dacht...ik start de auto vast.
Net zoals meestal het geval was, startte hij de auto en gaf tegelijkertijd een poep gas.
Met een boel herrie en kabaal reed opa volgas de etalage van de bakker binnen.
Ondanks dat ik er niet bij was, zie ik dan tussen de geplette roomsoezen en verkruimelde broden een crèmekleurig rokend Dafje staan waarin opa nog met het stuur in zijn handen, nijdig voor zich uit zit te kijken.
Oma zie ik dan staan met haar uitgestoken mollige arm over de toonbank, waar ze maar net bovenuit komt, om haar wisselgeld in ontvangst te nemen.
Alle ogen zullen gericht zijn op de chaos in de etalage, waarbij oma op een droge toon uitspreekt :..... “Oh, dat is mijn man !”