Boulevardje pakken....

In het hospice is een sfeervolle gang die de kamers van de bewoners met elkaar verbind.
Deze gang komt, naast de bewonerskamers, uit in de gezellige woonkamer waar altijd verse koffie is.
Sommige bewoners kunnen nog zelfstandig naar die kamer lopen, anderen doen dit aan de arm van een vrijwilliger en weer anderen doen dat in een rolstoel of bed.

Vrijwilligster Anja liep regelmatig door de gang met bewoonster mevrouw Zee van kamer Toermalijn.

Het is een stukje van ongeveer twintig meter van de kamer van Mw. Zee naar de huiskamer.

Genietend dat de wandeling nog steeds zelfstandig lukte, kwamen er allerlei fantasieën boven die de harde werkelijkheid zo heerlijk verbloemden.

Zo stelden mevrouw Zee en Anja zich voor dat ze op een boulevard liepen. Natuurlijk waren ze op weg naar een leuk restaurantje voor een lekkere kop koffie.

Elke dag dat de wandeling werd herhaald, kwamen er meer winkeltjes bij die ze bezochten. Om die reden deden ze er steeds langer over.
Een stoel of een bankje halverwege om uit te rusten, was niet aan de orde. Het ging toch prima zo?
Het leunen op Anja werd wel wat nadrukkelijker, maar het ging toch goed?

Ineens op een morgen tijdens het “boulevardje pakken” stond mevrouw Zee stil. Anja, toch wel op haar qui-vive vroeg ”Gaat het nog?”

“Natuurlijk, zei mevrouw Zee, mag ik niet even in de etalage naar die prachtige schoenen kijken?”

Heel slim gebruikte ze haar fantasie om de werkelijkheid te camoufleren.

Er werd met dubbele gevoelens om gelachen. Een paar keer is de boulevard nog met de rolstoel genomen.
De laatste keer dat mevrouw Zee over haar “boulevard” ging was de eindlocatie niet het restaurantje voor een kop koffie…....

Die dag werd ze op handen gedragen over “haar boulevard" naar buiten voor haar laatste reis.