Boulevardje pakken

Anja liep regelmatig door de gang met de bewoonster mevrouw Zee van kamer Toermalijn.

Het is een stukje van ongeveer twintig meter van kamer Toermalijn naar de huiskamer.

Genietend dat de wandeling nog steeds zelfstandig lukte, kwamen er allerlei fantasieën boven.

Zo stelden mevrouw Zee en Anja zich voor dat ze op een boulevard liepen. Natuurlijk waren ze op weg naar een leuk restaurantje voor een lekkere kop koffie.

Elke dag dat de wandeling werd herhaald, kwamen er meer winkeltjes bij die ze zouden bezoeken. Elke dag deden ze er langer over. Een stoel of een bankje halverwege om uit te rusten, was niet aan de orde. Het ging toch prima zo? Het leunen op elkaar werd wel wat nadrukkelijker, maar het ging toch goed?

Ineens op een morgen tijdens het “boulevardje pakken” stond mevrouw Zee stil. Anja, toch wel op haar qui-vive vroeg: ”Gaat het nog?”

“Natuurlijk, zei mevrouw Zee, mag ik niet even in de etalage naar die prachtige schoenen kijken?”

Heel slim gebruikte ze haar fantasie om de werkelijkheid te camoufleren.

Er werd met dubbele gevoelens om gelachen. Een paar keer is de boulevard nog met de rolstoel genomen. De laatste keer dat mevrouw Zee over de “boulevard” ging was de eindlocatie niet het restaurantje voor een kop koffie…

Die dag werd er een auto voorgereden en werd ze op handen gedragen over “haar boulevard”.