boobie-shoot

Vandaag maar weer eens een update van het DNA’tje.
Geen medische update dit keer, maar een ehhh ja hoe zal ik het is noemen. Een optische update.

Ruim zeven jaar heb ik in een hospice gewerkt als vrijwilliger. Daar krijg je naast het mooie werk ook een flinke batterij aan collega’s. Nu ben ik er zo’n drie jaar uit en heb met een paar van hen nog wat contact.
Nadat ik een van de eerste blogs van het DNA’tje had geplaatst hoorde ik ’s avonds een bliebje uit mijn laptop komen. Meestal reageer ik gelijk op al die geluidjes. Noem het maar nieuwsgierigheid of verslaving, maar wat het ook is, ik kijk en lees.
Ik zie in het venstertje dat een van mijn hospicecollega’s een berichtje heeft gestuurd. Ze heeft net mijn blog gelezen en heeft iets bedacht.
Zij heeft haar werk als vrijwilliger ook even aan de kant gezet om andere dingen te kunnen doen. Ze heeft zich gestort op het fotograferen en dan met name de afscheidsfotografie. Ze stelt me voor om foto’s van de ‘oude’ boobies te maken voordat ze in de prullenbak verdwijnen. Als ze eraf zijn dan is het beeld nooit meer terug te halen. Goed plan dus. Hoewel ik er heel even over moet nadenken. Ik ben geen preuts type, maar om nou zomaar de boel uit m’n beha te schudden voor de foto is ook wel weer een dingetje. Lang hoef ik niet na te denken. Sentimenteel ben ik niet aan ‘ze’ gehecht, maar om straks naast de nieuwe boobies geen vergelijkingsmateriaal te hebben is ook zo jammer.
We maken een afspraak.

Vandaag was het dus zover. Nuchtere Hein als ik ben vond ik het ook wel een uitdaging. Niet in de zin van de boel bloot te gooien voor haar en haar lens, maar wel in welke poses ik de zaak zou laten vastleggen.
Dankzij Pinterest heb ik wat ideetjes gekregen. Want je kunt natuurlijk gewoon rechttoe rechtaan foto’s maken, maar ik ben vrouw genoeg om er toch ook nog wat moois van te laten maken.
Ik hoor jullie nu bijna denken……ze zal ze toch niet hier…… NEE!!! Ik ben heel open in wat er zoal in mijn leven afspeelt. Er is maar weinig waar ik niet over zal schrijven, maar nee…ik ga ‘ze’ hier natuurlijk niet laten zien.
Het worden foto’s alleen voor mijzelf. Iets waar ik altijd naar terug kan kijken als ik de nieuwe ‘dames’ heb. Leuk om te vergelijken. Misschien mag de tatoeëerder er wel een keer naar kijken.
Als alles achter de rug is en de boel is helemaal genezen, dan wil ik er toch weer poppetjes op laten maken. Misschien kan de foto, ingezoomd, dan wel als voorbeeld dienen om mijn huidige poppetjes na te maken.

Na eerst een bakkie koffie en thee zijn we naar mijn slaapkamer gegaan. Daar hebben we eerst wat standaard foto’s gemaakt. Marjo heeft flink gegoocheld met de lichtval. Gordijn dicht, gordijn open ( hallo buurman hahahaha). Daarna is er van alles aan te pas gekomen, een spijkerjasje, roze sjaal, stola en politieoverhemd. We hebben echt lol gehad!  Meer details ga ik niet beschrijven want de plaatjes denker krijgt dan allerlei beelden van een paar borsten die al vijftig jaar bestaan. Waarvan er één heel erg ziek is geweest. Die menig gering geschapen vrouw jaloers hebben gemaakt. Helaas na een afvalslag terrein aan het verliezen zijn en er voor gezorgd hebben dat een van mijn bijnamen tietie is.

Nu is het wachten op de technische controle van de fotograaf. Benieuwt hoe ‘ze’ eruit zien.
Hoe dan ook, het was een gezellig uurtje waarbij ik weer een grens voor mezelf ben gepasseerd.
Jaren geleden zou het niet in me op gekomen zijn om dit te laten doen. Gelukkig is in de tegenwoordige tijd niet zoveel meer ‘raar’.