Blij dat ik leef...

Vandaag is het wereldkankerdag. Wat een onzin en wat een walgelijk woord!
Ik vind het gewoon naar om uit te spreken of om te schrijven.
Vanmorgen las ik het op social media en kreeg er gelijk een onprettig gevoel bij.
Het eerste wat in me op kwam was dat ik niet begrijp waarom overal ‘een dag’ voor moet zijn.
Vaderdag, Moerderdag, Valentijnsdag, dikke truiendag, ja zelfs pindakaasdag!
Aan zo’n dag hangt dus een thema vast waar vierentwintig uur lang aandacht voor is.

Vader-Moederdag:
Een dag lang aandacht hebben voor je vader of moeder. Wat een onzin! Alsof daar de relatie met je ouder vanaf hangt. Je hebt als kind en ouder de plicht, zonder dat je dat zo zou moeten ervaren, om er elke dag voor te zorgen dat je respect hebt voor de ander. De band die je hebt is bij de geboorte onuitwisbaar vastgelegd. Wat er in je leven ook passeert, hoe je ook met elkaar omgaat of juist helemaal niet…..ouder en kind,  dat kan door niets of niemand worden uitgewist. Dus een ,door de commercie gekozen, dag lang kadootjes geven en lekker verwennen met eten, drinken en aandacht heeft geen enkele zin als je de rest van het jaar dat niet voor elkaar over hebt.

Valentijnsdag:
De dag dat je iemand iets stuurt zonder je daarbij kenbaar te maken. In mijn jeugd….*sprak de ouwe doos* was het er volgens mij nog niet. Of ik kom uit een milieu waar er niet aan gedaan werd…..of en dat zal het wel zijn, ik gewoon geen geheime liefdes had.
Bij de kinderen herinner ik me dat ze een heel klein kadootje kochten voor het jongetje of meisje in de klas die ze heel leuk vonden, maar volgens mij zat daar niets anoniems aan.
Ook voor die dag heb ik de ontnuchterende nuchterheid dat je zo’n spannende verrassing beter op een ander moment, dus echt onverwachts, kunt doen. Dan komt het meer uit het hart dan ook weer uit die ‘voorgedrukte dag’ in je agenda. Zoiets komt bij de ontvanger toch beter binnen? Overigens……hebben jullie mijn adres? :) 

Dikke truiendag:
Een dag dat je de verwarming wat lager zet en een dikke trui aan doet.
Economisch gezien moet dat veel opleveren. Dat geloof ik zeker, maar waarom dan maar een dag. En wat een pech als het op die dag dan toevallig helemaal niet zo koud is. Dus gewoon iets vaker een dikke trui en de verwarming een tandje lager. Maar moet je daar dan ook weer een dag naar vernoemen?

Pindakaas dag:
Ja het bestaat echt ! Op 22 januari. Nu vind ik Pindakaas echt vreselijk meuren, als ik het zelf niet eet. Ik vind het wel lekker,  dus ook wat dat betreft begrijp ik niet waarom maar één dag.

Uiteindelijk kom ik dan met een veel te lange inleiding uit bij ‘wereldkankerdag’.
Opnieuw krijg ik een rilling over mijn lijf als ik het typ. Daar helpt geen dikke trui tegen.
We hebben allemaal wel iemand in gedachten die we verloren zijn aan die nare ziekte. Misschien heb je het zelf wel of heb je het gehad. Grote delen van het ziekenhuis en hospices liggen vol met mensen die tegen de ziekte vechten en onzeker zijn of ze het wel gaan winnen.
Ondanks, of misschien wel dankzij dat ik deze ziekte zelf ook onder de leden heb gehad en de vele mensen die ik heb mogen verzorgen in het hospice, heeft deze ziekte in mijn leven een onuitwisbaar gevoel gecreëerd.
De enorme nuchterheid in mij kan goed relativeren en na een diepe teug lucht het leven gewoon weer oppakken.
Maar wat raakte me nu zo vanmorgen. Eerlijk gezegd heb ik niet eens de directe betekenis van deze dag gelezen, maar kan me er wel een beeld bij vormen. Deze dag zal er extra aandacht zijn voor de ziekte kanker in alle opzichten.
Maar waarom nu weer op een bepaalde dag. Moeten we niet altijd alert zijn op ons lichaam. Moeten we niet altijd naast de mensen staan die een strijd aan het leveren zijn. Moeten we niet altijd de schouders eronder zetten als we iets kunnen doen tegen deze ziekte?
Twaalf jaar geleden viel het op mijn bordje. Een jaar lang ben ik er dagelijks mee bezig geweest en ben ik een van de gelukkige die heeft kunnen ‘winnen’. Elk mens krijgt er op de een of andere manier mee te maken.
Gisteren las ik weer een stukje over een onderzoek die vrouwen als naar ervaren, de mammografie. In reacties las ik dat vrouwen de oproep van de twee jaarlijkse controle negeren omdat ze het onderzoek pijnlijk, naar en een niet juiste manier vinden.
Het raakt me als ik dat lees. Hele betogen zou ik willen houden. Natuurlijk mag en kan iedereen er iets van vinden en mee doen, of juist niet, wat ze zelf willen.

Maandag ‘mag’ ik ze ook weer tussen de knellende platen vlijen. Het voelt inderdaad naar en zit tegen de pijngrens aan. Maar als ik op de klok kijk voor en na zie ik altijd dat er maar enkele seconden tussen zit. Die secondes heb ik in de afgelopen twaalf jaar regelmatig moeten doorstaan en ik ben er blij om!
Ik ben niet ziek geworden door die apparatuur, het is het begin geweest van het redden van mijn leven.
Dus wat raakte me vanmorgen nu zo bij het lezen van deze themadag. Kanker is er voor heel veel mensen op alle dagen van het jaar. Laten we er dan niet een enkele dag zo veel aandacht er aan geven, maar laat het een deel van ons leven worden zodat je ‘gewoon’ onbewust en zonder angst alert zult zijn om het zoveel mogelijk in de kiem te kunnen smoren.

Dus dames die tegen het ‘vrouwonvriendelijkeoneleganteplettende’ apparaat zijn……neem je kans en sluit voor jezelf uit dat er een nare levensvernietiger in je lijf groeit.
Ik huppel maandag het ziekenhuis in en leg ze er ‘als hamburgers op de grill’ tussen.
Ook al weet ik dat ik ze binnenkort af zal moeten staan en weer verse krijg…….tot die tijd geeft het me een heerlijk gevoel als de artsen zeggen dat m'n borsten er niet alleen aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant goed uit zien.

Voor mij dus geen wereldkankerdag. Hoewel deze kreet mij wel de behoefte gaf om op mijn toetsenbord te rammelen.
Blij dat ik leef!