Bijna volle maan ( blog 2)

Onder een bijna volle maan de tweede blog.

Weinig inhoud, maar wel met een rood/bruin vel op m’n neus.
Het is vandaag dinsdag 28 augustus. ’s Morgens komt het zonnetje al rond 8.00 uur met een warme blik boven de bomen uit. Nog niet gelijk bloedheet, maar dat duurt geen uur. Dus om 9 uur is het ongeveer wel tijd om de nacht voor de dag te verwisselen. Na het ontbijt en snoetenpoetsen ritueel vanmorgen even naar de wekelijkse markt in Cecina geweest. Niets nieuws onder de zon alleen meer bedelaars dan andere jaren en mensen die flink naar klotsende oksels ruiken.
Het is een grote markt met heel veel kleding, groente en huishoudelijke spullen.
Er hangen al winterjassen, dikke truien en andere winterkleding. Op de markt was het ongeveer 40 graden, dus je moet er toch niet aan denken om die dikke bende te passen. Om de grond in de kokende zon zat een vrouw met een klein smoezelig hondje. Voor haar neus een bakje waar geld in gedeponeerd kon worden. Zelf zat ze dik in de kleren en haar hoofd in een hoofddoek gehuld. Ze keek naar beneden en bewoog niet. Volgens Charlotte was ze al heel ver heen……gezien de warme dampende onsamenhangende luchten die om haar heen hingen. Charlotte heeft een IPhone hoesje kunnen scoren, dus je begrijpt….”blij”. Op een terrasje even een vochtige versnapering genuttigd. Daar kwam een oekoeboekoeman die probeerde ons sokken te verkopen. Jammer maar helaas, sokken is het laatste wat je hier aan wilt hebben. Hij zag er goed verzorgd uit, nette kleding, gouden oorbellen en parelwitte tanden. Hij was niet blij dat we geen sokken kochten, dus werd hij een klein beetje pissig. Hij zei dat hij niets te eten en te drinken had en vroeg vervolgens om een euro voor een kop koffie.
Ik ben er niet zo goed in om bedelaars aardig te vinden.
Hij kreeg dus niets. De goudprijs is volgens mij erg hoog, dus verkoopt ie eerst zijn oorbellen maar!
Zijn reactie klonk in gebrekkig engels: “ You know that i know that we’ll never meet again”. En daar ging hij….
Stefan had het al snel gehad op de markt en irriteerde zich mateloos aan mensen die niet doorliepen en middenin het pad stil bleven staan. Het toppunt voor hem was een man in een elektrische rolstoel die midden op het pad op het drukste stuk van de markt ineens zijn benen ging insmeren met zonnebrand. Stefan gebruikte hier het woord  “paardenlul” voor.  
Op de camping aangekomen werd ik bij het santitair gebouw aangesproken door een duitse vrouw. Ze vroeg of ik misschien wist hoe de wasmachine werkte. Ik zei haar dat ik die nog niet eens gezien had, maar wel even mee wilde kijken. Ze had haar was, muntje en zeeppoeder erin gedaan maar hij ging niet aan. Ik duwde nog even tegen het deurtje van de trommel…en jawel de machine ging aan de gang. Tjonge, wat voelde ik me slim zeg …whahahaha. De vrouw schaamde zich dat ze zoiets over het hoofd had gezien. Mijn Duits is niet van topkwaliteit, anders had ik haar vast wel verteld dat het mij net zo goed had kunnen overkomen …*gniffel*…
Op de camping was het niet veel koeler dus hups de doeken mee, koeltas met ijskoud water en zout brood. Lekker genesteld in de ligstoelen die daar staan. Vandaag, net als gisteren, heel braaf mijn 50 baantjes gezwommen. Aan de andere kant van het zwembad was het gezin Flodder neergestreken, waarbij ik me een slanke den kon voelen.
Pa Flodder ging op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier een paar baantjes zwemmen. Er kwamen bij die actie een aantal overeenkomsten met diersoorten in beeld. Het was een beeld van een walrus die zwom als een bejaard hondje en zonk nét niet. Even waren we bang dat als hij een ruft zou laten er zo’n spuitfontein boven water zou komen….het bleef gelukkig uit. Zijn vrouw daarentegen zwom goed en trok netjes haar baantjes alleen met een grote witte ranzige onzuivere vlek op de kont van haar badpak. Kortom genoeg te zien. Morgen misschien heel voorzichtig even naar het strand. Stefans velletje is misschien wel ietsje te rood, dus nog even oppassen geblazen.