As the world turns

Soms gebeuren er van die kleine dingen die gewoon zijn, maar toch ook bijzonder.

Zo ging de deurbel op een middag.

Voor de deur stond een jongeman met een enorme televisie. Niet zo’n plat ding zoals je tegenwoordig ziet, nee, echt zo’n groot apparaat met een enorme toeter aan de achterkant.

Het bleek Stefan, de kleinzoon van mevrouw Brugman te zijn. Mevrouw Brugman was een lieve oma van 78 jaar. Haar man was jaren geleden al overleden. Deze ochtend heeft ze haar intrek genomen in het hospice. Ze had in het ziekenhuis te horen gekregen dat haar ziekte niet meer te behandelen was. Het zou mogelijk nog een paar weken duren maar dan zou haar leven ten einde zijn. Ze had zich er meteen bij neergelegd en geaccepteerd dat haar tijd erop zat. Het nam zeker niet haar levenslust weg, want ze genoot van alles wat haar aangeboden werd. Het was een gemakkelijke bewoonster voor ons. Ze kon vertellen wat ze graag wilde hebben en was dankbaar voor alle hulp die geboden werd.

Stefan was op verzoek van zijn oma haar televisie gaan halen in haar huis. Oma wilde graag naar haar favoriete soapserie kijken, maar de tv op de kamer was te klein voor haar. Ze was al jaren gewend aan die enorme beeldbuis die in haar huis stond. Vandaar dat Stefan het toestel was gaan halen. Ze keek altijd zonder geluid naar de soap en op die grote tv kon ze makkelijk de ondertitels lezen. Stefan had het toestel geïnstalleerd en alle, voor haar belangrijke zenders opgezocht. Na een snoepje, wat oma altijd gaf aan Stefan ondanks dat hij al 18 jaar was, en een dikke knuffel ging hij weer voldaan de deur uit.

’s Avonds lag mevrouw Brugman lekker ontspannen te kijken in haar bed naar “As the World turns”. De lampen een klein beetje aan, haar ogen gericht op het grote scherm waar geen geluid uit kwam. In haar handen hield ze de rozenkrans stevig vast.

Mooi om te zien dat ze aan het einde van haar leven nog zo kon genieten van deze “gewone” dingen.