angst voor het "echte" verlies...

Vandaag is het zondag 10 Juni ‘12. De dag na de eerste wedstrijd van Nederland tijdens de EK in de Oekraïne en Polen. Zoals altijd voordat het Nederlandse elftal een eerste wedstrijd speelt is (bijna) iedereen ervan overtuigd dat ze het helemaal gaan maken, onoverwinnelijke leeuwen en dat “onze jongens” de beste zijn. Alles wat oranje kleurt is uitverkocht in de winkels. En alles wat normaal een andere kleur heeft is nu oranje en alles wat normaal gesproken ook al oranje gekleurd is, valt nu op de een of andere manier op.
Maar goed…de eerste wedstrijd, Nederland – Denemarken. Een dochter compleet in het oranje uitgedost gaat richting Rotterdam om daar in de massa de wedstrijd te bekijken.

Samen met een andere blonde drol naar de skihut. Uiteraard ook wel een beetje gefocust op meneer Afellay en hopende op een spetterend oranje feest na afloop. Oké Afellay was dan regelmatig in beeld, maar dat feest bleef uit. Ineens waren het niet meer “onze jongens”, maar “die gasten” die niet lieten zien waarvoor ze betaald worden.

Normaal gesproken als er visite komt die blijft eten, ga ik mijn best doen om een lekkere culinaire versnapering te creëren. Maar aangezien de wedstrijd precies onder etenstijd plaatsvond, maar iets gehaald wat voor de buis opgegeten kon worden.
De plaatselijke chinees werd druk bezocht tijdens de pauze. Terwijl ik, voor de rust,  naar de chinees liep was er geen levend wezen op straat te vinden. Voor de kroeg stonden een heleboel fietsen, maar het was bijna angstaanjagend stil. Bij de chinees binnen stond ook een tv aan. Het beeld was niet veel groter dan een A4tje. Een klant die duidelijk een zeer ontevreden gevoel had over het resultaat tot nu toe, zei dat ze het bijna niet kon zien op dat kleine schermpje. Haar gezegd dat dan ook de afgang niet zo groot was. 
Toen ik met een gevuld plastic tasje het Chinese restaurant verliet stond er bij de kroeg een enorme oranje massa buiten te roken. Allemaal in de rust hun frustratie even onderdrukken met een beetje nicotine.
Thuis gekomen met de visite allemaal op de platte gat voor de buis, een bord Chinese onzuiverheden op schoot kijken hoe de eerste nederlaag tot stand komt……gelukkig was het eten lekker.
Het leukst van zo’n wedstrijd vind ik al die analyses die naderhand uitgesproken worden. Mensen die het allemaal beter weten en een veel betere bondscoach zouden zijn.
Eigenlijk hou ik dus niet van voetbal…maar het is net leuk genoeg om er een blog over te schrijven.

Er gebeuren helaas ook nog zaken die geen glimlach of prettige spanning oplevert. Sinds afgelopen vrijdag ben ik weer ingezet als familieagent. Het is voor mij een mooi stukje van mijn vak, maar het is triest dat daar eerst een drama voor een jong gezin voor af moest spelen.
Op die momenten besef ik dan dat al dat geneuzel omtrent een EK voetbal er totaal niet toe doet en totaal op de achtergrond verdwijnt als je weet dat een vader en moeder grote angst hebben of ze hun kind mogen behouden.