Als je me echt zou kennen dan.....

Vandaag een intensieve dag gehad.
Met het (bijna) complete team zijn we 'over de streep' gegaan.
Al langere tijd is ons bekend gemaakt dat we als team mee zouden gaan doen aan het trainingsprogramma " Challenge Day". Momenteel wordt het op de televisie ook uitgezonden en heb ik me daar maar even voorbereidend in verdiept.
Heftige reacties van mensen die terug in hun herinneringen worden gebracht. Met in mijn achterhoofd dat het op televisie vast wel een beetje in scene is gezet, heb ik vertrouwen in de dag van vandaag.
De afgelopen weken merkte ik wel dat, naarmate de dag dichterbij kwam, er steeds meer collega's een klein beetje met de hakken in het zand gingen staan.

Vandaag was het dan zover. In de ochtend kwamen we allemaal bij elkaar met een gezonde spanning. Nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Kan iedereen het aan? Komen er confronterende situaties?
Na een naambordje,  koffie en thee volgt er een toespraak door de burgemeester. Fijn om te horen dat hij ons waardeert en beseft dat achter al die stoere pakken ook nog gewone mensen zitten die met hun eigen gevoel moeten handelen. Daarom dus deze training die ons als team mogelijk nog dichter bij elkaar brengt en ons weer even laat zien en voelen dat iemand is zoals hij of zij is. Na een sanitaire stop gaan we de sporthal binnen. Swingende muziek komt ons tegemoet en sommigen beginnen spontaan te dansen.  We gaan zitten in een 'blote kring'. Zo noem ik zo'n kring met stoelen waar iedereen met de handen in de schoot en de voeten plat op de grond moeten gaan zitten.  Er worden allerlei spellen en opdrachten gedaan tussen collega's die eigenlijk niet vaak samen werken en daardoor elkaar niet zo goed kennen. Voor de pauze worden we nog in groepjes gedeeld waar we met elkaar in gesprek gaan. Belangrijk is dat alles gezegd mag worden, maar niets moet. De een laat de tijd, om aan het woord te mogen zijn,  in stilte voorbij gaan. De ander laat ons toe in het persoonlijk verdriet.

Na de lunchpauze,  met een lekker soepje en broodje,  gaan we weer terug in de sporthal. In plaats van een blote kring zitten we nu in een blote rechthoek. We doen als opwarmsessie 'The wave'. Hierdoor ontspant iedereen weer en wordt er met wat verhalen en voorbeelden toegewerkt naar 'het moment' van deze training.
We gaan allemaal aan een kant staan. Voor ons een lange witte streep. Een van de trainers komt uit Amerika dus onze Engelse taal wordt ook gelijk een beetje op gang gehouden. Met een echt Amerikaans accent stelt de trainer een vraag welke in het Nederlands vertaald wordt om goed duidelijk te maken wat de vraag inhoudt.
Na het stellen van de vraag wordt je uitgenodigd, als het op jou van toepassing is, om over de streep te gaan. In een serene sfeer gaan collega's met hun eigen verhaal in stilte over de streep. Zichtbaar en voelbaar dat er veel emotie verborgen zit in de mensen. Sommigen kunnen het ook uiten. Wat is het goed om te zien dat er niemand is die niet één keer over de streep is gegaan.  Elke mens heeft op zijn of haar eigen manier wel een moeilijk stukje doorleeft in het leven. Voelbaar was het moment dat er gevraagd werd of je in het leven wel eens bent beoordeeld op je uiterlijk.
Een rij collega's met een andere huidskleur gaat de streep over.  De vraag of iemand zelf of iemand dichtbij kent die zelfdoding heeft gepoogd of gepleegd.  Ook bij deze vraag gaan velen over de streep. Bij vragen of je dichtbij te maken hebt gehad met het verlies van een dierbare of met een ernstige ziekte, gaan de collega's massaal over de streep.  Als na een lange reeks de laatste vraag komt waarop iedereen over de streep gaat is dit onderdeel klaar. We gaan weer terug in groepjes en wordt er nogmaals de ruimte geboden om je gevoel te delen met elkaar.

Ondanks dat ik al vele trainingen heb gehad in mijn leven en ook hier weer dingen in terug kwamen die ik al eerder in een andere vorm heb gedaan, was het een fijne dag. Of het uiteindelijk iets teweeg gaat brengen onder de collega's, dat weet ik niet. Maar het feit dat je in je eigen kloffie, dus zonder uniform, al meer beeld krijgt van de mens achter dat pak, is al goed.

Normaal gesproken ben ik van het smeuige vertellen, maar dat vond ik in deze niet gepast. We hebben naast serieus uiteraard ook heerlijk gelachen om vreselijk onzinnige dingen.
Toch wilde ik het bloggen omdat, al is het maar voor mezelf, deze dag niet zomaar in mijn grijze brein zou vervagen. 
Want...... "als je me echt zou kennen.....dan zou je weten dat als ik niet zoveel zou schrijven, er heel veel dingen uit mijn brein zouden worden gewist. En laat ik dat nou precies zonde vinden....