Alarm

112

Op een middag had ik een derde dienst met Hilde. We hadden op dat moment drie bewoners in huis. Hilde was boven in de keuken bezig met het avondeten. Ik had beneden in de woonkamer de tafel gedekt voor drie personen. Twee bewoners en één echtgenoot van een bewoonster zouden daar aan tafel de maaltijd gaan gebruiken.

De bewoonster, de vrouw van de man die mee at, lag op haar kamer in bed. Ze kon en wilde er niet meer uit, daar was ze te ziek voor. Communiceren met haar was bijna niet mogelijk. Door haar ziekte was ze niet in staat om iets te kunnen zeggen. Haar man echter praatte voor twee. Waarschijnlijk door de spanning en het feit dat hij al langere tijd bijna niet met zijn vrouw had kunnen praten.

Wij als vrijwilligers zijn er ook voor om de familie op te vangen als daar behoefte aan is. Voor hen is het evenzo moeilijk om iemand die ze liefhebben los te moeten laten. Ze hebben vaak een machteloos gevoel omdat ze heel veel over zouden hebben voor het wel en wee van hun naaste en zich realiseren eigenlijk niets te kunnen doen.

Opeens hoor ik van boven Hilde roepen: …”Jeanet! Kijk eens buiten! Wat moeten we doen? De politie bellen?” Ik kijk naar buiten en zie meteen wat ze bedoeld. Er staan twee mensen op de treinrails. Een man en vrouw maken ruzie, de man duwt de vrouw regelmatig van zich af. Daarna omhelzen ze elkaar weer. We bellen 112 en melden onze bevindingen. Inmiddels staat er op het spoor een trein bij het station. Vanaf de andere kant komt er nog een trein aan. Normaal gesproken raast die trein altijd voorbij maar nu ging hij gelukkig stapvoets en luid toeterend langs. De melding is dus snel en goed doorgekomen. GELUKKIG!

Het “verliefde” stelletje kijkt niet op of om naar de trein die toch heel groot en héél dichtbij is. Al snel komt er een motoragent aan. De man op het spoor neemt de benen, maar de vrouw gaat met haar platte gat op de rails zitten. De agent praat als Brugman tegen haar. Intussen staat de trein, die op het station stond, een metertje van hen af. De conducteur stapt uit de trein en krijgt, samen met de agent, de vrouw zover dat ze met de inmiddels gearriveerde politieauto meegaat. Het verhaal achter dit spektakel is ons nooit bekend geworden. Dankzij de oplettendheid van Hilde is er snel actie ondernomen zodat er niets ernstigs is gebeurd.

Je wilt er niet over nadenken wat er zich had kunnen afspelen vlak voor de ogen van onze bewoners.

Wat een tegenstrijdigheid toch allemaal zo dichtbij elkaar. Mensen op het spoor die met hun leven speelden en ongeveer vijftig meter daar vandaan drie mensen die misschien wel voor hun leven zouden willen vechten om het maar te kunnen behouden.

Het is de harde werkelijkheid, alleen was het nu in één oogopslag te zien. We hebben voor de mensen aan tafel, die zaten te wachten op hun eten, niets laten blijken. Als ze zich omgedraaid zouden hebben, zouden ze alles gezien hebben.

Eén bewoonster aan tafel, had dan waarschijnlijk haar vaste antwoord gebruikt. Op bijna alles wat je haar vroeg was steevast haar antwoord: “Ach, je kunt niet alles hebben hé!”