Afronden en opnieuw beginnen..

Een tijd van afronden en opnieuw beginnen, Dit voorjaar heeft de caravan ongeveer 7 weken op camping Harskamperdennen in Kootwijk gestaan. Er zijn, door het “fantastische” Nederlandse klimaat minstens 3 grote flessen gas doorheen gestookt. Wat een koude sombere dagen had dit voorjaar. Maar afgelopen weekend was het dan eindelijk tijd om me te laten kussen door de zon. Heerlijk !! 
Tweede pinksterdag de boel opgebroken, schoongemaakt, ingepakt en het hele zootje weer mee naar huis genomen. 
Nu thuis maar weer eens aan de klus. Buiten het één en ander verven. Als de buren beginnen met klussen moet je vanzelf wel meedoen. Maar ach, met een zonnetje in de rug wordt het meteen een stuk leuker. 
In die Harskamp weken heb ik ook niet stil gezeten hoor. Zou trouwens niet weten hoe dat moet…Tijdens regenachtige dagen kon ik me goed concentreren op het afronden van het boekje. Steeds dacht ik…dit is het laatste verhaaltje, maar even zo vaak borrelde er weer wat op zodat het uiteindelijk ongeveer 36 verhalen zijn geworden in plaats van 25. Een andere vrijwilligster van het hospice maakt prachtige foto’s en samen met haar creaties gaat het een leuk boekje worden. 
Omdat het toch een soort van leeg gevoel geeft als je iets afgerond hebt, ben ik me gaan storten op het geven van stoelmassage. 
Een aantal jaar geleden mocht ik zelf een keer op zo’n stoel plaatsnemen. Wat ik overigens best wel spannend vond omdat ik het niet zo heb op massage’s. Ben altijd bang dat het wat “zweverig” wordt. Maar dit was toch wel erg lekker. 
Je gaat met je platte gat op een speciale stoel zitten, je buik/borst leunt tegen een kussentje aan. Je buigt iets voorover en legt je gezicht op een kussentje waar een gat in zit zodat je nog een beetje adem kunt halen. Je benen rusten ook weer op kussentjes en je armen leg je losjes voor je neer op , jawel…een kussentje. 
Alleen het zitten op zo’n stoel is al ontspannend. De massage wordt gewoon over de kleding heen gegeven, dus niks geen spannende dingen !! 
Middels drukpunten op het hoofd, de nek en de rug is het de bedoeling dat je na ongeveer 15 minuten lekker relaxed bent. Na meerdere keren de gezinsleden als proefkonijn gebruikt te hebben, ga ik nu met anderen aan de slag. Dus mocht je nog interesse hebben?? De 1e keer is gratis. De eerste keer dat Charlotte ervoor ging zitten, was het giegelen geblazen , alles was gek, kriebelde en was raar. Een paar dagen later op zondagavond vroeg ze er zelf om. Ze slaapt zondag op maandagnacht nooit zo best dus dacht ze…mmm dit maar eens proberen. Ze heeft die nacht geslapen als een roosje. 
Zo teruglezend lijkt het net of ik maar een beetje doe waar ik zin in heb. Uiteraard wordt er tussen al deze dingen door ook nog gewoon gewerkt. Als Stefan dit leest zal hij wel zeggen…werken?? Je zit daar bij de politie alleen maar op je r**t. Ondanks dat hij lichamelijk gezien wel gelijk heeft, is het echt hard werken daar. Zeker de laatste maanden. Het lijkt wel of er geen tevreden burger meer rondloopt. “de jeugd mag nergens meer hangen, de BBQ van de buren stinkt, stoppen na een aanrijding is ook uitzondering, pesten op hyves en msn is blijkbaar normaal, spullen jatten en dan heb ik het nog niet over de mensen die het leuk vinden om een ander in elkaar te timmeren. Maar het is en blijft verrassend en leuk werk. Je weet van tevoren nooit wat er die dag zal komen. 
Soms staan er wat afspraken in de agenda, dat zijn dan uitgestippelde werkzaamheden, maar 90 % van het werk is een verrassing. Het is leuk om met allerlei soorten mensen in gesprek te gaan. Het is uiterst interessant om naar mensen te luisteren die iets komen vertellen of moeten uitleggen waarom ze iets gedaan hebben. Mensen letten ook zo erg op de fouten van een ander, daardoor vergeet men de goede dingen in mensen te zien. Dat zag ik ook op tv afgelopen week bij het lijsttrekkers debat. Wat een heisa als iemand ergens geen antwoord op wil geven en dan als weerwoord zegt: “u lacht zo lief”. Het gaat toch helemaal nergens over…we zouden ons allemaal misschien wat positiever op moeten stellen en op die manier elkaar weer stimuleren om de boel weer een beetje op orde te gaan krijgen. Overigens zou de politiek niet mijn ding zijn. Spreken in het openbaar vind ik een kunst op zich….ik hou het maar bij zo nu en dan een verhaaltje schrijven, wat mensen masseren of van mooie nageltjes voorzien, de misdaad bestrijden, zorgen voor de terminale medemens en mijn allergrootste missie…..mijn twee “dotjes” met een beetje fatsoen deze wereld in helpen.