15 jaar geleden

Zaterdag 15 juli 1995. Op weg naar een camping aan het Flevomeer. Daar stonden mensen die een caravan te koop hadden. Wij waren van plan om er eentje aan te schaffen dus met Stefan achterin de auto en een zwangere buik van 9 maanden min 1 dag op pad gegaan. 
Daar aangekomen zijn we overgestapt in de auto van de man die de caravan te koop had. Op de camping lagen van die venijnige verkeers-drempeltjes en ik kan je zeggen...als je een op 1 dag na uitgerekende zwangere buik hebt...is dat niet fijn. Maar ach...kiezen op elkaar en gaan. De caravan geïnspecteerd en enthousiast de deal gesloten. Nog even in de plaatselijke kantine wat gedronken en gekletst. Stefan liep met een pleister op z'n oog rond  en vond het allemaal wel interessant met zijn 3,9 jarige leeftijd. 
In die kantine had ik zoiets van...ehhhh...misschien moeten we maar gewoon naar huis gaan en daar wachten op de dingen die komen gaan. Dus heel subtiel tegen de verkopers gezegd dat we naar huis gingen. Weer in de auto, over diezelfde venijnige verkeersdrempeltjes naar onze eigen auto gebracht. 
Onderweg naar huis sprak ik het vermoeden uit dat het mogelijk niet zo heel lang meer zou duren. Hoewel ik ook rekening hield met zo'n eindeloos durende zwangerschap zoals bij Stefan. ( 43weken+4 dagen). 
Thuis gekomen een schaal lasagne gemaakt en nadat dat verorberd was Stefan in zijn bed gelegd. Het zal omstreeks 20.00 uur geweest zijn. 
De verloskundige maar vast gewaarschuwd dat het wel eens een lange nacht zou kunnen worden voor haar. 
Om 23.00 uur kwam ze langs en vond dat we maar moesten gaan inpakken om naar het ziekenhuis te gaan. Tante zus gebeld of zij hier in huis wilde komen waken bij haar slapende en niets vermoedende neefje. 
Op naar het ziekenhuis. De verloskundige reed met een Lelijke eend ( was ook echt lelijk) achter ons aan. 
De rit naar Gouda ging erg snel zo rond middernacht. 
Drie kwartier later werd de freule geboren. Precies op haar verjaardag. 
Na een nachtje slapen in het ziekenhuis ( ja ik slaap overal en in alle omstandigheden) kwamen pa en grote broer ons halen. Stefan zag z'n zusje liggen in zo'n glazen ziekenhuis wiegje en zei meteen nijdig tegen een verpleegster...."wij hebben ook een wieg hoor"! Met andere woorden...je kan nu wel zo leuk aan mij laten zien dat mijn zusje in zo'n glazen bak ligt, maar ik neem haar mooi mee naar huis zo. 
Ik zie hem nog staan daar bij dat wiegje...een blauw-wit streepjes broekje met een donkerblauw shirtje. pleister op z'n oog en een speen in zijn mond. 
De speen heeft hij een paar dagen later , als grote broer, zelf in de prullebak gegooid en er nooit meer naar gevraagd. 

Allemaal herinneringen die naar boven komen als 1 van de kinderen jarig is. 
Dat kleine meisje van toen is nu 15 jaar geworden en zorgt tegenwoordig ook 1 avond in de week voor haar kleine buurjongen-vriendje. 
Kleine meisjes worden groot....