Pasen 1975.

Het is Paaszondag. Als 9 jarige meisje ging ik, met een baret op, met mijn vader en moeder mee naar de kerk, net als elke andere zondag. Terwijl we de kerk in liepen kwam ik langs mijn opa en oma die al in een bank zaten. Even stop ik naast mijn oma die aan het gangpad zat. De moeder van mijn vader was ongeveer 1 meter 50 hoog en 1 meter breed. Ze had hagelwit pluizig haar waar een flinke hoed overheen geduwd was. Ik kan me nog goed herinneren dat ik altijd gefascineerd keek ik naar haar wiebelende beentjes die de grond niet raakten. Terwijl ik naast haar stond ging de tas open en verdween haar mollige arm daar bijna tot haar elleboog in. Ondertussen hield ik bedelend m'n beide handjes naast elkaar en zag er een paar snoepjes invallen. Snel liep ik door naar mijn vader en moeder die een paar banken verder hun vaste plekje hadden ingenomen. Ik mocht altijd tussen mijn moeder en mijn oma in zitten. In de houten bank voor me was een soort afdakje waar m'n bijbeltje op kon staan. Daaronder was een plankje waar ik mijn snoepjes neer kon leggen. Ik vermoed dat daar ergens mijn overgewicht is begonnen...... Tijdens de dienst, waar de dominee twee uur lang aan het woord was, pakte ik vaak de hand van mijn moeder. Op haar linkerhand lag een dikke blauwe ader. Als ik met mijn vinger zachtjes over die ader wreef, verdween dat ding en plopte hij ineens weer omhoog, als ik m'n vinger weghaalde. Iedere keer was ik daarvan onder de indruk. Mijn moeder begreep heel goed dat ik als 9 jarig meisje niet twee uur lang stil kon zitten en liet haar warme blauwe ader geduldig misbruiken door mij.  Aan de andere kant zat mijn oma, de moeder van mijn moeder. Volledig in het zwart met een witte zakdoek in haar hand. Vol bewondering keek ik altijd hoe ze halverwege de lange zit een flesje '4711' uit haar tas haalde en wat druppels op haar zakdoek deed. Die zakdoek duwde ze met enige regelmaat tegen haar neus.  Geen idee wat het met haar deed maar nu, jaren later, denk ik dat het haar bewustzijn een oppeppertje gaf. Een soort van 'bij de les blijven' momentje. Als ik er aan terug denk ruik ik het luchtje weer. Sterker nog, ik weet zelfs hoe het smaakte. Tijdens de dienst kreeg ik altijd een pepermuntje van haar wat doordrenkt was met die lucht. Echt vreselijk smerig! maar ik was zo opgevoed dat ik daar niets van mocht zeggen. Gelukkig vroegen mijn ouders nooit waar de dominee over had verteld want ik kon me altijd alleen herinneren wanneer hij amen zei. Dat was het moment dat ik naar de klok keek en me verheugde om weer naar huis te gaan. Pasen werd in huis verder niet echt gevierd. Hoewel het standaard was dat op tweede paasdag er kleurige plantjes in de tuin werden gepoot en we iets feestelijks aten. De chocoladeeitjes en hazen waren bij ons in huis niet te vinden.

Pasen 1989.

Als 23 jarige liep ik, op 2e paasdag, op de puntjes van de tenen. Na een nachtje wakend bij mijn ouders thuis geslapen te hebben, was ik weer even in mijn eigen huis, wachtend op dat ene telefoontje. Een beetje gespannen parkeerde ik wat plantjes in de tuin. Een gewoonte die ik vanuit m'n jeugd had meenomen.In de middag kwam dat verwachte telefoontje. M'n zus belt en zegt dat we gelijk moeten komen. Terwijl we allemaal thuis zijn, komt er na een half uurtje een einde aan het leven van mijn vader. Verdrietig om hem nu al los te moeten laten maar blij dat het klaar is voor hem.  Pasen zal nooit meer hetzelfde zijn. Het gevoel nooit meer blij te kunnen zijn overheerst. 's Avonds weer in m'n eigen huis ziet de tuin er fleurig uit en staat het schaaltje met paaseitjes gezellig te zijn op tafel. Alsof er niets gebeurd was.

Pasen 2018.

Terwijl ik, als 52 jarige, lekker warm in de caravan op de camping zit, hoor ik in het dorpje Harskamp de kerkklokken beieren. Ik zie ze niet maar weet dat er veel mensen uit het dorp naar de kerk wandelen. Daartussen zitten meisjes van negen jaar met een baret op. Ze zullen tussen hun moeder en oma in zitten. Ik vermoed dat er zelfs nog oma's tussen zitten die '4711' op hun zakdoek sprenkelen. Die meisjes zullen vast liever op zoek gaan naar lekkere paaseitjes.  Er zullen 23 jarige jonge vrouwen bij zitten die misschien hun eerste grote verlies hebben ervaren en denken dat het leven nooit meer leuk zal zijn. Al die meisjes zullen op enig moment weer plezier hebben in het leven. Lekker van de paaseitjes snoepen en met warme gevoelens terugdenken aan al die momenten die toen misschien niet zo leuk waren maar wel hebben bijgedragen aan de persoonlijkheid die ze nu zijn.

Overigens moet ik wel toegeven dat ik als 52 jarige de jongste van vier zussen ben en volgens mij ook degene met het slechtste geheugen. Terwijl ik nog een paaseitje uit dat vreselijke irritante strak gevormde papiertje peuter en in mijn linkerwangzak duw, app ik even met mijn zussen. Zij kennen mijn geschiedenis beter dan ik zelf.  Zo hielpen ze mij aan de details van dit stukje proza. Ik wist dus niet meer dat de snoepjes die ik van oma kreeg vanille toffees waren. Ik wist ook niet meer dat ik geen zuurtjes mocht omdat ik tijdens zo'n lange kerkdienst al eens ondersteboven heb gehangen en een paar fikse tikken op m'n rug had gekregen omdat ik bijna stikte in een zuurtje. Ondanks dat het een zwaarmoedige jeugd lijkt, kan ik niet anders dan dankbaar terugkijken op het sobere maar stabiele leven dat mijn ouders me hebben gegeven.

Wat heb ik heerlijk geslapen. Overdwars, achterstevoren, ondersteboven , zodat ik bij het ontwaken ontdekte dat ik een deel van het dekbed en twee kussens kwijt was. Op de grond gekletterd.  Als een wat oudere dame heb ik me naar het ontbijt bewogen omdat ik dacht dat ik als enige niet in de bar verschenen was, de avond ervoor. Gelukkig bleek dat niet het geval te zijn en waren er nog meer die moe maar voldaan in elkaar waren gezakt na de avondles. Het ontbijt was rijk aan koolhydraten maar zoooo lekker dat ik maar net gedaan heb alsof ik maatje 36 had. Terwijl ik dit opschrijf vraag ik me af of ik dat maatje ooit gehad heb. In mijn beleving heb ik ooit een paar confectiematen over geslagen. Maar ach, dat maakt dan weer wie ik ben.

Ondertussen zijn we als groep van twaalf collega’s al aardig eigen geworden. Mooi dat je als onbekenden van elkaar na het delen van een paar intense lesmomenten al bekenden van elkaar wordt. De training heeft een mooi patroon. Alles draait om begrip, horen, luisteren en het zien van de verbale en non verbale vragen van mensen die een zwaar verlies hebben geleden. En dan heb ik het natuurlijk niet over mensen die duizenden euro’s hebben verloren door het investeren in bitcoins maar mensen die iemand waarvan ze veel houden, hebben verloren. Om die mensen te kunnen helpen de juiste wegen te bewandelen, op zoek naar antwoorden op moeilijke vragen, zijn heel veel handvatten nodig.  Tenminste, dat lijkt zo. Eigenlijk zijn er maar twee dingen heel belangrijk. Dingen die we op alle vlakken en alle momenten in het leven ook privé zouden moeten gebruiken.
Van deze twee dingen maak ik al jarenlang, bij elke training die ik doe, mijn leervraag.
‘Horen en luisteren’.
Als we goed luisteren naar wat we horen kun je goed communiceren en helpen.
Omdat ik deze leervraag al jaren met mij meesleep heb ik niet de illusie dat ik deze ooit volledig onder de knie zal krijgen.

Er komen mooie stellingen voorbij waar je flink over na kunt denken.
Bijvoorbeeld om duidelijk te maken dat bij een Multiculturele samenleving niet altijd gelijk gedacht moet worden aan mensen uit landen waar een heel andere cultuur is dan in Nederland, werd de vraag gesteld ‘hoe sprak of spreek je je ouders aan.  Zeg je U of jij’.
Leuk om dan al verschillen te horen en de redenen waarom de een u en de andere jij zegt. Cultuurverschillen liggen heel dichtbij.
Na nog meer mooie dingen gehoord te hebben zat ook deze dag er wat leergedeelte weer op rond 21:00 uur. Heel vloeiend ben ik met het grootste gedeelte van de groep mee afgedaald naar de bar. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik helemaal geen barmeisje ben. Toch vond ik van mezelf dat ik dat gewoon even op moest kunnen brengen. Het is ook best leuk om even te resetten met de groep en een ander gesprekje te kunnen hebben.
Nacht twee was bijna net zo lekker als de vorige nacht. Omdat dit een oud gebouw is en de vloer ongeveer net zo kraakt als mijn botten in de ochtend, hoorde ik in de kamer boven mij dat daar iemand leefde die waarschijnlijk een iet wat kleine blaas had. Die van mij is net als de rest van mijn lichaam flink rekbaar dus ik kon me lekker warm omdraaien en blij zijn dat ik niet de koude vloer in de badkamer hoefde te betreden in de nacht.
Na het ochtend ritueel met opnieuw die heerlijke koolhydraten kregen we een mooie presentatie van knappe mannen die fascinerende onderzoeken doen bij ernstige ongevallen. Ook dat zijn mensen waar wij als familieagent een hoop informatie kunnen halen en antwoorden krijgen op vragen die bij onze doelgroep opkomen.
In de middag begon datgene wat elke student, volgens mij, haat.
Rollenspel met acteurs. Het hoort erbij en het is superleuk om als toeschouwer te mogen zien hoe anderen het doen, totdat je zelf aan de beurt bent. Om de spanning wat op te voeren mag ik morgen m’n kunstje laten zien. Zenuwachtig? Nee dat niet, maar ehhh ik weet niet hoe het met jullie zit….......ik weet wel hoe het met mij zit.
Morgenmiddag is het weer voorbij. Daarmee bedoel ik niet alleen het acteerwerk, maar ook de training.
Het afgelopen jaar heb ik veel uren op school doorgebracht, veel…heeeeeel veel huiswerk moeten maken. Ben er zeker niet dommer door geworden, maar als ik het neerleg naast deze vier dagen dan verdwijnt dat in het niet en ben ik door deze cursus met gepaste materie zeer verrijkt.

Nu dan maar weer dat lekkere bed in met dat knapperige dekbed.

Om 06.45 uur ben ik de deur uit gegaan met een tas vol kleding en een tas met cosmetische hulpmiddelen en de onafscheidelijke laptop voor de dagelijkse blogbehoefte.
Na een wat filegevoelige rit kom ik om 08:45 uur aan in Warnsveld bij Huis ’t Velde.
Dit is een landhuis wat er in het jaar 1326 al stond ( volgens Wiki mogelijk al eerder). Uiteraard is het ondertussen flink opgepoetst en verhipt. De sfeer is er nog wel degelijk. In het landhuis zelf zijn alle kamers ingericht al leslokalen. De ernaast gelegen stallen zijn vervormd tot hotelkamers.
In kamer drie, met de naam Amsterdam-Amstelland  mag ik drie nachten door gaan brengen. Naast de studie, waar ik erg naar uit kijk, verheug ik me als een klein kind op een paar dagen in een hotel. Nu klinkt het net alsof ik dat nooit heb gedaan of nooit doe. Dat is niet zo, maar wat is het toch heerlijk dat je een kamer voor jezelf, met alles erop en eraan hebt. Dat er eten voor je wordt gekookt en dat je niets hoeft op te ruimen. Ik noem dat pure verwennerij.
In eerste instantie laat ik m’n plunjebalen in de auto staan en ga het bordes van het landhuis op en naar binnen. Een muffe geur, die hoort bij zo’n entourage, perst zich in m’n neus. De dame bij de receptie wijst de weg en al snel kom ik op de bovenste verdieping in de zaal waar intussen ook al een paar andere studenten zich hebben genesteld.
Als iedereen compleet is gaan we van start. Na het voorstellen van de docenten gaan we twee aan twee om elkaar te interviewen en daarna elkaar in de groep te presenteren.
Leuk om een ander te horen vertellen wie jij bent. Na een lekkere lunch gaan we verder en wachten er twee gastsprekers op ons. Een man en een vrouw vertellen het verhaal wat je als ouder nooit zou moeten willen vertellen. Beide hebben een kind verloren, dus dat wat zij hebben meegemaakt, is voor ons als familieagenten de beste lesmaterie.
Indrukwekkende verhalen over de zwartste dagen uit hun leven.
Dát is het waar wij mee aan de slag moeten.
Mensen, die slecht nieuws krijgen dat hun dierbare plotseling is overleden, vallen in een gat waar ze zonder handreikingen amper of niet uit kunnen komen. Om die handvatten te kunnen reiken worden we de komende vier dagen afgevuld met nuttige tools waarmee we kwaliteit kunnen leveren.
Na het diner, wat onder de categorie verwennerij valt, zijn we nog een poosje terug gegaan en met communicatie aan de slag gegaan.
Iets wat altijd in alle trainingen terug komt. Dat kan ook niet anders, uiteindelijk is dat ook alles waar het om draait.

Inmiddels zijn de studieuren voor vandaag op en ben ik in een rechte streep naar mijn kamer gegaan.
Wat heerlijk om na een verfrissende douche languit in een bed met zo'n stijf knapperig dekbed te gaan liggen met een berg kussens in m’n rug. De televisie op standje zinloze programma’s en verder niets meer te ‘moeten’. Oké, ik moet dan misschien nog wel een keer een sanitaire stop maken, maar dan houdt het voor vandaag echt op.

Morgen ( misschien) verder.

‘Mam? Ga je mee even naar de winkels? Ik moet echt een paar nieuwe broeken hebben’.
Oh ja hoor, dat is wel even gezellig. ‘Nou ik waarschuw je vast, broeken kopen met mij is niet echt gezellig hoor. Ik word er echt bloedchagerijnig van maar heb ze nu eenmaal nodig….vandaag nog’. Ach kind, denk ik, wat erg dat ik jou die genen heb meegegeven.

In de parkeergarage zijn heel veel lege parkeerplaatsen te zien. Dat is wel eens anders geweest. In mijn beleving heb ik hier altijd een paar rondjes moeten rijden voordat ik een goed plekje voor de auto had.  Zo dicht mogelijk bij de ingang van het winkelcentrum parkeer ik de auto.
In mijn jaszak zitten waardebonnen voor de Rituals. Daar kan ik gratis nog een paar heerlijke geurkaarsen halen, maar eerst gaan we de dichtsbijzijnde kledingzaak binnen. Heel gedwee loop ik achter haar aan en kijk een beetje mee wat ze uit de rekken trekt. Zodra het mij duidelijk is kan ik me ook storten op het gezochte item. Omdat het niet de eerste keer is dat ik mee ga met kleding kopen, ben ik voorzichtig met dingen uit het rek trekken die in mijn beleving leuk zijn. De generatiekloof is aanwezig, als het om smaak gaat.
Uiteindelijk verdwijnen we de winkel uit zonder iets te hebben gekocht. Het humeur daalt al, want tja, op de website van de winkel stonden wél leuke dingen.  We lopen verder en komen langs de ‘gratislekkereluchtenkaarsenwinkel’.  Na alle geuren opgesnoven te hebben, wat me een beeld in mijn hoofd van roze olifantjes op dansschoentjes heeft gegeven, valt de keuze en kunnen we zonder te hoeven betalen de winkel verlaten. Hé, lekker zoiets. Het doet even de teleurstelling van de eerste winkel vergeten.
De volgende winkel is er eentje waar ik persoonlijk niet naar binnen zou gaan en dan heb ik het nog niet eens over de Primark. Dat is voor mij echt het toppunt van een zuurstofzuigendedeprimerende ruimte.  Deze winkel valt in dat opzicht nog wel mee maar is gevuld met rekken in een onlogische opstelling. Het ‘gateninjespijkersbroekgehalte’ is hoog. Het merk SALE trekt blijkbaar veel mensen want het is er retedruk! Ook hier verdwijnen we weer zonder broeken. Nou ja, nieuwe dan. Zonder dat ik het durf te laten merken ben ik alweer aan mijn taks wat betreft winkelen. Waar het fout is gegaan weet ik niet, maar je moet met mij niet een dag gaan winkelen ofzo. Echt ik wordt er niet gelukkig van. Waarschijnlijk ontbreken er dan toch wat echte originele vrouwelijke genen. Het is al medisch bewezen dat mijn vader zijn genen flink aan mij heeft doorgegeven, dus daar zal dan ook wel het nietzogekopwinkelen gen bijzitten.
Als ik kleding ga kopen dan ga ik het liefst alleen. Dan draaf ik doelbewust naar de winkel van mijn keuze en hoop daar te kunnen vinden wat ik zoek.
Als dat niet zo is, ga ik in een streep naar huis en bestel het online.
Omdat ik nu natuurlijk de oppeppende moeder moet zijn laat ik niets van mijn gevoel merken.
Na hier en daar nog wat gesnuffeld te hebben komen we in een winkel waar we eigenlijk als eerste naar toe hadden moeten gaan. Maar ja, dat besef je achteraf meestal pas.
Terwijl ze met een hoopgevende blik in haar ogen een paar spijkerbroeken vind die in de hand leuk zijn, verdwijnt ze het pashokje in. Als iemand die flink op leeftijd is,  ga ik op het bankje in de wachtkamer zitten. Het zicht is recht de winkel in. Ik zie hoofdzakelijk vrouwen met meerdere tasjes in de hand. Allemaal van het merk SALE.  Hier en daar loopt een man naast een vrouw en draagt de tasjes. Ik zie zelfs mannen meezoeken in de rekken. Zouden die het naar hun zin hebben? Als het niet zo is dan laten ze dat in ieder geval aan mij niet zien. Volgens de statistieken zou ik nu in die rekken moeten plukken en die mannen op dit bankje zitten.
Al zittend bedenk ik dat ik echt niet gemaakt ben om te winkelen. Ik hoop zo keihard dat deze spijkerbroeken de juiste zijn…. Er verschijnt een kind voor mijn neus die heel gelukkig uit haar ogen kijkt en met twee broeken naar de kassa loopt. Dankzij een leuke cadeaubon en dankzij het merk SALE, hoeft ze nog geen vijf euro te betalen voor twee broeken.  Als het afrekenen achter de rug is lopen we blij dat het gelukt is, maar volledig zuurstofloos de winkel uit en wandelen zonder het afgesproken te hebben  in een keer richting parkeergarage.
‘Ik ben echt niet gemaakt om te winkelen’, zegt ze…………………

Met een vrije dag in het vooruitzicht trek ik m’n jas en stevige stappers aan. Klaar voor een lekkere wandeling met de hond. Zijn bruine staart kwispelt flink heen en weer want hij heeft door dat we naar buiten gaan.
Geen idee hoe het brein van een hond werkt maar ze hebben in ieder geval een goedwerkend tijdsbesef. Terwijl ik in de huiskamer op een stoel voorover gebogen mijn veters aan het strikken ben, wordt zijn enthousiasme nog eens benadrukt met een lange natte tong in m’n oor. ‘Ga weg joh, kledder! Zo kan ik mijn schoenen toch niet aan doen?’

Ik inspecteer mijn jaszakken of ik de sleutels van de deur en de verplichte poepzakjes bij me heb.
Eenmaal buiten gaat het halverwege de straat smerig regenen. Gek genoeg kan me dat niet eens schelen. Straks thuis bij de kachel droog ik wel weer op.  Mensen die nu warm en droog binnen zitten zullen waarschijnlijk denken dat ik nu zwaar depressief en chagrijnig in m’n jas gedoken Spike aan het uitlaten ben.
Dat doet me gelijk denken aan een van de trainingen die ik ooit heb gehad. ‘Wat doe jij en wat ziet een ander’.
Mensen vormen een eigen verhaal bij wat ze zien. Nu ben ik daar echt een kei in, want de helft ( of meer) van mijn blogs bestaat uit verhalen bedenken bij het zien van andere mensen. Maar wie vindt het nou niet leuk om mensen te bekijken. Heerlijk op een terrasje of in een wachtkamer van het ziekenhuis. Je hebt maar een persoon nodig om te bekijken en er een hele levensgeschiedenis bij te verzinnen.  Waarschijnlijk gebeurt dat nu ook als ik langs de huizen wandel en mensen mij als een zombie voorovergebogen met een zeiknatte hond voorbij zien lopen.

Een paar straten verder wordt het droog en kan ik mijn lijf weer rechten zonder de regen in m’n ogen te krijgen. Gelijk zie je ook weer mensen fietsen en wandelen. Een jonge moeder, tante, oppas, nichtje, buurmeisje of…..nou ja een jonge vrouw met een buggy waar zo’n koddig iets te bol kindje in zit, komt mijn kant op gelopen. Terwijl we elkaar passeren en groeten zie ik het kind met waterige oogjes en een bijna ontploffend gezicht een beetje betrapt naar me kijken. Vlak na het passeren komt er zo’n bruinige damp in mijn neus waaruit ik kon opmaken dat het kindje een lekker vers drolletje had zitten draaien in de buggy. Moeder, tante, oppas, nichtje, buurmeisje of nou ja, die jonge vrouw, heeft een lekker klusje te klaren straks als ze thuis is.
Gelijk krijg ik zo’n déjà vu. In de periode dat mijn kinderen nog in de buggy voortgeduwd werden produceerden ze ook wel eens rijdende weg zo’n dampende luier vol.
Je kunt je misschien voorstellen hoe de inhoud van de luier eruit ziet als het kind er eerst nog een poosje lekker op gezeten heeft. Bij het openen van zo’n luier was je allang blij dat er niet net een nieuwe tand of kies aan het doorkomen was. Als dat zo was, dan was de enige oplossing vaak een warme douche of bad en een draaiende wasmachine. Als ik er goed over nadenk kan ik het me met meerder zintuigen nog voor de geest halen.

Dat is met een hond dan toch wel weer wat makkelijker, bedacht ik me tijdens het wandelen.
Na weer een paar straten zag ik aan de achterkant van Spike een kleine verandering van een bepaalde spier. Dat beeld was voor mij genoeg om te beseffen dat ‘het moment’ bijna daar was.
Met zijn kop diep in de struiken en zijn kont midden boven de stoep zakt hij door zijn achterpoten en gaat daar ongegeneerd zijn behoefte doen.
Gelukkig heeft hij al zijn tanden al en laat hij in een traditionele vorm een drol op de stoep vallen.
Trotst kijkt hij me aan alsof hij zeggen wil van, ‘wat een mooie hé’! Hij blijft netjes staan wachten tot ik het bewuste poepzakje uit mijn jaszak haal en het vakkundig over het drolletje heen schep om het netjes op te pakken. Met een stevige knoop in het zakje lopen we verder. In de ene hand de riem met hond en in de andere hand een warm dampend poepzakje.
Alsof alle prullenbakken, die er denkbeeldig altijd staan, zich verstopt hebben, duurt het tot bijna thuis voor er eindelijk een verschijnt waar ik dat warme zakje in kan laten glijden.

Eenmaal weer thuis droog ik Spike af en gaat hij na een paar flinke geeuwen lekker slapen. Terwijl ik zonder natte tong in mijn oor m’n schoenen uit trek, denk ik nog aan die jonge moeder, tante, oppas, nichtje, buurmeisje of nou ja, die jonge vrouw.
Zou het kindje ook al lekker liggen te slapen, gehuld in een schone luier en omringt door heerlijke zwitsal luchten?

Dag een van de vakantie zit erop.
Zoals meestal het geval is rond deze tijd van het jaar was het mooi weer. Na wat lanterfanten op m’n teenslippers rondom de caravan, met een badlaken in m’n fietsmandje naar het strand gereden.
Hijgend en puffend de steile helling op om daarachter dan die eindeloos grote watermassa te zien.
De schoolvakantie is nog niet voor iedereen achter de rug wat betekend dat er naast de Arie’s en Annies ook nog een boel kindertjes op het strand liepen.
Heerlijk al die luierkontjes en plaksnoetjes van lekkende ijsjes.
De zon scheen flink maar niet zo hard dat ik aan het einde van de dag met opzwellende vochtblazen naar de camping terug zou moeten fietsen.
Beter maar want ik ben van het kaliber dat ik in de olie ga tot tintje net iets te ver. Dit tot afschuw van m’n huidtherapeutische dochter.
Na eerst een poosje plat op de buik gelegen te hebben, heb ik me omgedraaid en ben gewoon even in slaap gevallen. Ik werd wakker van een soort van stuiptrekking van mezelf. Ken je dat? Geen idee of ik gedroomd heb, maar volgens mij had ik letterlijk het gevoel in slaap ‘te vallen’. Terwijl ik mijn lekkende mondhoek droog had geveegd, ja zo diep was ik onder zeil, kijk ik wat om me heen.
De Duitse man, op leeftijd, die op ongeveer twee meter afstand van mijn badlaken ook vreselijk had liggen slapen, komt uit zee weer naar zijn soort van houten oprolhandoekmatje waggelen.
Nat van het zeewater gaat hij zich afdrogen en zie ik dat hij zonder schaamte zijn natte zwembroek uit doet en een droge geruite short aan doet.
Dankbaar voor mijn zonnebril met donkere spiegelglazen kan ik een soort van onopgemerkt bekijken hoe de man dat allemaal doet.
Ik gok dat hij een jaar of vijfenzeventig was. Dat maakte ik op aan zijn lopen, zijn huid welke vol met ouderdomsvlekken zat en ehhh ja dat kleine hamstertje zag ik ook.
Met respect keek ik naar hem en bedacht hoe stoer de man was dat hij helemaal in zijn uppie op het strand lag en was gaan zwemmen. Hoe hij zich zonder schaamte had afgedroogd en omgekleed.
Ik merkte dat ik een beetje vertederend naar de man keek…..totdat ik zag dat hij ineens zijn linkerbil omhoog deed en wat leunde op zijn rechterarm. De wat vochtig, pruttelende, zuchtende iets te luide scheet deed mijn vertederende blik in een klap te niet. Met een ruk draaide ik me af van de man en duwde mijn blik, maar ook vooral mijn neus de andere kant op…….

Omstreeks 08:45 uur heb ik met moeite mijn aantrekkelijke warme dekbed losgelaten.
Heerlijk zo’n slome start van de dag.
Vandaag is een studiedag. Een dag die je eigenlijk thuis moet besteden aan de leerstof. In de studiehandleiding wordt geadviseerd om minimaal zestien uur per week thuisstudie te doen. Met mijn middelbare brein is dat ook wel nodig. Samen met twee collega’s hebben we vandaag een afspraak voor een interview. Omdat ik weet dat er een foto gemaakt gaat worden start ik alle apparaten in huis die enige invloed op mijn haar hebben.
Mijn natte haardos wordt droog geblazen met een föhn, waarvan ik verwacht dat deze een dezer dagen met een knetterende klap zijn laatste wind zal blazen. Het ding is al van de vorige eeuw en heeft een snoer welke een soort van geknakte wokkel is. Als m’n haar droog is zie ik er uit als een ontplofte egel. Tegendraadse krullen bestrijd ik dan met een föhnborstel. Dat apparaat zorgt ervoor dat de krullen verdwijnen en de lokken de goede kant op vallen. Terwijl ik dat aan het doen ben zie ik dat mijn telefoon gaat. Snel het knopje van de borstel om zodat hij stilzwijgt. Op het moment dat ik wil opnemen is de oproep afgelopen. Anoniem, dus het zal m’n werk wel zijn. Met een licht paniekerig gevoel stuur ik snel een appje naar m’n collega’s waarmee ik afgesproken heb. * We verzamelen om 10:30 uur op het bureau toch?* Gelukkig komt er al snel een antwoord dat dit juist is. Pfjoe….Even dacht ik me een uur vergist te hebben en zij mij belden waar ik bleef. Ik heb dus nog even om m’n haar in een toonbaar model te krijgen. Hup de föhnborstel weer in de hand, knopje om….stil…. geen teken van leven. Nog een keer aangezet maar hij blijft stil. Stekker eruit, een ander stopcontact. Nog steeds geen leven in dat kreng. Nee hé, m’n haar ziet er niet uit!
Dan de terminale föhn maar en wat fröbelen met een ronde borstel. Stekker erin….huh ook stil…. Even loop ik terug naar mijn slaapkamer en kijk of ik soms nog in bed lig. Nee, die is leeg, dus ik ben daadwerkelijk aan m’n haar bezig. Hoe kan dit nu toch weer. Heel moedeloos trek ik m’n uniform aan want ja het interview moet wel in stijl worden afgenomen.
Sip kijk ik in de spiegel en vraag me af waar karma zich schuil houdt.
Nog een poging met de föhnborstel en jawel hij gaat aan…..raarrrr.
Voor zover een vrouw tevreden kan zijn ga ik met een goed kapsel naar beneden en vertrek even later naar het bureau.
daar vandaan gaan we naar Den Haag om ruim op tijd bij onze afspraak te zijn.
Onderweg begint het te regenen, maar wij zitten droog. Daar waar we naar toe gaan is er alleen parkeer gelegenheid in de parkeer garage. Eenmaal buiten lopen we, met uitzicht op ‘het torentje’ in de zeikende regen. Paraplu? Thuis.  Jas met capuchon? Thuis. Het enige waar ik onder zou kunnen lopen zijn mijn eigen handen. Het was maar vijf minuten lopen, maar als verzopen katten kwamen we aan op de plaats van bestemming. Iets te vroeg dus we werden in de wachtruimte geplaatst. Om toch maar even een check up te doen snel ik naar de toiletruimte. Een gezamenlijk toilet voor dames en heren. Slim!! Die ruimte is de discussie van de laatste tijd ver vooruit. In de spiegel zie ik hetzelfde beeld als vanmorgen toen ik al die apparaten nog moest gebruiken.
Het enige verschil is de haarlak die ik erin gespoten had. Met natte knapperige slierten die alle windstreken opzoeken kijk ik mezelf heel teleurgesteld aan en besef dat ik er nu geen invloed meer op heb.
Gelaten ga ik terug naar m’n collega’s en duw voor het gemak gewoon mijn bril in m’n haar zodat die de boel in ieder geval uit m’n ogen houdt.

We worden opgehaald en gaan een paar verdiepingen hoger waar we opnieuw in een wachtruimte plaatsnemen. Voorzien van verse koffie en thee wachten we op ‘onze man’.
Exact op tijd komt hij ons halen en nemen plaats tegenover hem in zijn kantoor met uitzicht over Den Haag.
We hadden van tevoren al een vragenlijst gestuurd waar hij op een vertellende manier antwoord geeft.
Een man met een grote publieke functie die in een denkbeeldig glazen huis leeft. Heel relaxt praat hij over het vak en neemt ons in zijn verhalen mee naar de beroepscode waar politiemensen naar moeten werken en leven.
Na ruim een uur nemen we afscheid en komt het moment van de foto……nou meid daar ga je dan, denk ik.
Gelukkig is het een foto die maar voor een klein gezelschap bestemd is dus …….
Eenmaal weer buiten is het droog. Ja nu wel hé.

Karma was vandaag een bitch.

Nu maar hopen dat ze geen invloed heeft op het doel van dit interview en dat we maandag de dik verdiende twee studiepunten binnen slepen met onze presentatie.

Een paar minuten na 06:00 uur. Er klinken allerlei werkgeluiden door het openstaande raam.
Een kettingzaag, bladblazer, grasmaaier ….wat is dit ! Is er storm geweest en liggen er bomen over de weg? Snel op de voetzolen naar beneden gegaan. Ik spiek door het gordijn en zie een aantal werklui in het plantsoen bezig. Meen je dit nu? Het is nog niet eens kwart over zes! Tropenrooster ofzo?
Nou ja….het scenario storm en afgebroken bomen was niet aan de orde dus dan de dag maar extra vroeg beginnen.Wel jammer voor iemand die niet echt een ochtendmens is.
Met lege blaas, ik was toch beneden, weer terug naar m’n slaapkamer waar het bed nog verleidelijk opengeklapt lag. Ach..nog even liggen kan wel. Slapen is er niet meer bij dus de telefoon maar ter hand genomen. Jawel, Assepoester, die in de kamer hiernaast ligt heeft in goed leesbaar Nederlands al een appje gestuurd waaruit  ik op kon maken dat ook zij ongewenst vroeg wakker was geworden.
Nou geloof me, dat wil je eigenlijk niet op je geweten hebben. Maar ach die mannen buiten zullen ook wel gestuurd zijn door iemand. Niet om te zeuren hoor, maar waa-rom zo vroeg !!

Na nog even de laatste nieuwsberichten uit de krantapp en social media te hebben doorgenomen maar aan gaan kleden.
Lekker op tijd vandaag want ik moet om kwart voor negen in het ziekenhuis zijn voor mijn driemaandelijkse controle. Vandaag staat de MRI weer op de rol. In de voorschriften staat dat ik makkelijke kleding aan moet wat ruim valt en waar geen ijzer ( ritsen etc) aan mag zitten.  Een MRI heeft een groot magnetisch veld en voor je het weet zit je met je ijzeren gulp tegen het apparaat aan geplakt.
Gehuld in m’n ‘goeiste’ joggingbroek, een ruimzittend shirt en een koolhydraatarm ontbijtje in de maag richting Gouda.
Op de tweede verdieping van de parkeergarage is nog plek. Het is dan net half negen. Ik kijk al verlangend uit naar het moment dat ik nog even in de wachtkamer moet wachten en daar allerlei mensen en activiteiten om me heen zie gebeuren.

Bij de afdeling radiologie meldt ik me aan en de vrouw vraagt een beetje nadenkend nogmaals mijn geboortedatum.
Er begint een licht onderbuikgevoel te ontstaan en heb al een bang vermoeden.
Dan kijkt ze me aan en zegt ‘ehh u staat er voor morgenochtend op’…..
BAMMM…dat onderbuikgevoel en bange vermoeden werd waarheid.
Nou lekker dan. Ze heeft nog even gevraagd of er niet toevalling tussendoor nog een plekje vrij was. Maar nee hoor, ik kon met mijn van nature en geverfde blonde haren gewoon terug naar huis.
Morgen opnieuw vroeg op en in joggingbroek richting ziekenhuis.

Eenmaal thuis is de hond reteblij dat ik er weer ben. Zijn staart zwieperd alle kanten uit en laat me weten dat hij het fijn vind om even te wandelen. Nou hoppa kom maar op.
Terwijl ik met hond de straat over steek is in geen velden of wegen meer iets te vinden van mannen met kettingzagen, maaiers, bladblazers of het resultaat wat daar bij hoort. Met iets bedoel ik in dit geval ‘niets’. Wat hebben ze hier eigenlijk gedaan zo vroeg !!

Na een ochtendje schoolbanken, in een zwaar gekoeld lokaal, mochten we de middag zelfstandig doorbrengen. Uiteraard niet om lekker languit in de dampende zon te gaan liggen zweten maar met een opdracht op pad gingen we richting het station.  Voor een ervaringsloos meisje als ik, op het gebied van openbaar vervoer,  begon er een hele onderneming. Met een paar medestudenten die mij op het juiste spoor zette, kwamen we na een korte treinreis op het Centraal station van Den Haag.  De opdracht was de ‘grondwetpad’ route te lopen. Buiten schommelde de temperatuur rond de 30 graden dus de motivatie om zo snel mogelijk de opdracht te voltooien was groot.
Op de telefoon was de gedownloade versie van de wandelroute bijna niet te zien door de felle zon. Gelukkig bleken er onder de medestudenten een paar echte’ Hagenese’ te zitten. Kwam dat even goed uit !
Omdat we een onlogische logische route wilde volgen kwamen we als eerste bij het Mauitshuis. Tenminste dat was de eerste foto die ik terug vond op mijn telefoon. Het is een mooi gebouw wat gebouwd is van 1633 tot 1644 en is gelegen aan het Plein 29.  Het schijnt vol te hangen met schilderijen uit de Gouden eeuw. Terwijl wij voor het gebouw een foto maakten keken twee ‘tegen het hek leunende’ mannen een beetje lacherig naar ons. Waarschijnlijk zagen ze in ons weer een paar van die toeristen die overal plaatjes van schieten zonder te weten waarvan. Nou in mijn geval….dat klopte aardig. Op zoek naar schaduw kwamen we bij de poortjes naar het Binnenhof. Voor mij was het zo lang geleden dat ik daar was, dat ik me niet eens kon herinneren of ik het beeld voor ogen had van mijn lagere school tijd of van beelden van de televisie. Het torentje van Mark Rutte viel echt vet kleiner uit dan ik had gedacht.  Mijn beeld was zo’n grote toren waar Rapunzel haar lange vlecht uit het raam kon gooien waar Mark dan langs omhoog kon klimmen.
Later liepen we verder en zagen we het torentje vanaf de andere kant en had het een meer indrukwekkende uitstraling. Het is wel een idyllisch plekje voor een kantoor van de Minister President.
Op het plein van het Binnenhof is het voor de deur van de eerste kamer leeg. Alleen twee dampende marechaussees stonden in volledig uniform op de enige vierkante meter schaduw die daar was.  Bij de deur naar de tweede kamer was het een drukte van jewelste.  De deur stond op een kiertje open en alles leek er op dat er zo een delegatie uit zou komen. Er stond een hele batterij aan journalisten achter een hek met hun fotolenzen en microfoons op scherp. Even ben ik er als rasechte sensatiezoeker tussen gaan staan, maar toen mijn neus zich vulde met de lucht van de zweetoksels van de vrouw naast mij ben ik snel weer richting mijn medestudenten gelopen. Deze stonden in de aura van een ijscomannetje midden op het plein.  Met moeite, maar ze hebben zich niet vergrepen aan de verkoopwaar van de man. Midden op het plein besef je wel dat je hier in het hart van de regering staat. De eerste kamer, vijfenzeventig leden groot en ook wel het Senaat genoemd, vertegenwoordigt het volk en vormt samen met de tweede kamer, honderdvijftig leden groot, de Staten Generaal. De tweede kamer controleert de regering (de Koning en de ministers) en maakt samen met de regering de wetten. De tweede kamer wordt ook wel het Parlement genoemd.
Op het Binnenhof zit ook het ministerie van Algemene zaken, waar het torentje bij hoort. Dat is het ministerie waar de Minister President de leiding van heeft.
De Raad van State is ook op het Binnenhof gevestigd en is het hoogste adviesorgaan voor de regering in Nederland. Deze raad mag een uitspraak doen over een geschil tussen burger en overheid.
Met het zweet op allerlei plaatsen van het lichaam zijn we verder gaan lopen langs de hofvijver. Naast een verkoelend beeld van de fontein en een smeuig beeld van een meeuw die heerlijk zijn ontlasting over een paaltje zat te verspreiden, liepen we langs een standbeeld ‘man op paard’ wat er staat sinds 1924. Dit is een vervangend standbeeld wat het Nederlandse volk in 1853 geschonken heeft aan Koning Willem II.
Het origineel is naar Tilburg overgebracht. Het zal wel een gegronde reden hebben, maar ik weet hem niet. Een stukje verder zagen we aan de overkant van de straat de gevangenpoort. Een middeleeuwse gevangenis. Achter de poort ligt de ‘Plaats’. Aan de kop van dit plein bevindt zich ‘het Groene Zoodje’. Dit was een executieplaats. Vanwege de hitte zijn we nergens naar binnen gegaan maar heeft Wikipedia mij verder geholpen. Boven een prachtige, met ijzerwerk versierde deur staan de letters Raad voor de rechtspraak. Dit is een adviescollege in de zin van artikel 79 en 80 van de Grondwet. Wat dat precies inhoud zal jullie waarschijnlijk een worst zijn. In principe mij ook, ware het niet dat ik nu juist deze informatie tot me moet nemen om uiteindelijk met succes te kunnen slagen voor dit examen.  In hetzelfde pand aan de Kneuterdijk is gevestigd het schadefonds voor geweldsmisdrijven. Dit fonds komt in beeld om mensen die slachtoffer zijn geworden van geweldsmisdrijven en daardoor ernstig letsel hebben opgelopen, financieel tegemoet te komen.

Al deze stof schrijf ik nadat ik de foto’s die ik heb gemaakt tijdens die wandeling een voor een aan het uitlichten ben. Maar nu heb ik dus een probleempje. Ik heb een prachtige foto van een mooi wit gebouw wat in een bocht is gelegen. Een brede trap verschaft de toegang tot het pand. Ik kan na heel veel inzoomen niet ontdekken wat daar gevestigd is. Gelukkig is dit nog geen examen dus hier kan ik nog wat research doen.
Naast dit mooie maar voor mij nu nog onbekende gebouw zijn er nog een paar foto’s die mij in het ongewisse laten.

Omdat ik dit weekend buiten het bereik van een laptop was en mijn ogen het niet meer goed aandurven om lang naar die heel kleine lettertjes op mijn telefoon te turen, ga ik met het grondwetpad nog verder aan de slag.
Met een beetje mazzel kan ik wat kennis oppikken van een paar ‘Hagenese’ die mij vast haarfijn kunnen vertellen wat ik op de foto heb gezet.
Wordt dus vervolgd....

De stilte is hoorbaar als de dragers de kerk binnenlopen. De houten vloer kraakt onder hun zwarte schoenen als ze met respect de kist voorin de kerk neer zetten.
Afgelopen week is het leven van oom afgerond. Een aantal weken geleden ben ik met mijn zussen nog even op bezoek geweest. Het was toen al duidelijk dat zijn gezondheid hem aan het verlaten was. Toch kwam de dood stil en onverwacht.  

Terwijl het orgel zijn klanken laat horen wordt, na de dienst, de kist op schouders naar buiten gedragen. Een grote stoet mensen volgt zwijgend naar de begraafplaats. Dreigende wolken vol regenwater blijven respectvol stil hangen en houden hun vocht vast. Het zonnetje krijgt de ruimte en schijnt haar troostende warmte over de mensen bij het graf. De laatste fase van ooms afscheid wordt afgesloten en de bezoekers gaan ieder hun eigen weg.

Een paar uur later:

Het is ‘stille zaterdag', de dag voor Pasen. Mensen doen gehaast en gestresst hun boodschappen omdat ze een dag langer weekend hebben. Karren vol eten verlaten de supermarkt, via tassen, naar de woning.
In niets is de rustgevende stilte van vanmorgen nog  te vinden. Natuurlijk is het nodig om je voor te bereiden op de praktische zaken van het leven. We gaan er tenslotte allemaal van uit dat er nog een morgen komt. Toch voelt het een beetje dubbel, terwijl ook ik een winkelwagentje door de paden duw.
 In de supermarkt beloof ik mezelf een blog te schrijven over deze dag.

Mijn blogs zijn korte verhalen uit het dagelijkse leven. Eigenlijk niets meer of minder dan het ‘dagboek’ van vroeger. Stukjes die je terugleest en je dan een ‘oh ja' momentje oplevert. In dit geval hoop ik het een keer terug te lezen als het nodig is om even te onthaasten en met een dankbare glimlach terug te denken aan oom.

 

Op verende sportschoenen loop ik stilletjes door het klaphekje het bos in. Het is net acht uur geweest als ik de geluiden van het ontwakende bos tot me neem. Afgelopen nacht heeft het licht geregend dus de geur van 'bos' is optimaal. Terwijl ik het eerste stuk in rustig tempo loop zie ik gelijk al iets dramatisch. Een geblokkeerde ingang van een groot konijnenhol. Wat zal daar de reden van zijn? Een boze ex die de deur heeft ingetrapt? Een woning van een angsthaas die zich verschuilt voor die of gene? Of gewoon een mens die met grote lompe voeten de boel heeft dicht getrapt..... Als een eenenvijftig jarige, iets minder atletische vrouw, versnel ik mijn tempo en zet met gepaste snelheid mijn maatje tweeënveertig op de rulle ondergrond. Het kan niet anders dan dat dit op- en onder de aardkorst trillingen veroorzaakt. Daarmee is dan ook gelijk de kans op het spotten van grote ' bosdieren' verkeken. Ach....alles om de conditie op peil te krijgen. Nadat mijn tong ongeveer ter hoogte van mijn knieën hangt, pas ik mij tempo weer aan op wandelniveau. Als een hijgend en dampend paard loop ik even op adem te komen. De eerste meters observeer ik niets anders dan mijn eigen ademhaling. In een reflex bewegen mijn benen zich voorwaarts en volg ik mijn pad. Eenmaal weer op adem doe ik de volgende schokkende ontdekking. Een paar flinke dotten wol op de grond. Is hier een verdwaald schaap te grazen genomen? Of heeft dit te maken met dat in elkaar getrapte konijnenhol. Mogelijk dat hier de definitieve afrekening in het konijnencircuit heeft plaats gevonden. Opnieuw versnel ik mijn pas en draaf een stuk over een geasfalteerd fietspad. Geen mens te zien dus zonder enige vorm van schaamte ga ik door tot opnieuw mijn tong op kniehoogte hangt. Dat ritme herhaal ik een uur lang lang. Als ik het laatste stukje in wandelvorm wil afronden zie ik opnieuw iets gruwelijks. Een volledige outfit van een duif, of iets gelijkend. Wat is de dierenwereld toch wreed. Ben benieuwd of ik de volgende keer een zwaar onderkoelde blote duif tegen kom. Achter me doe ik het boshekje dicht en zie dat er na mijn vroege ochtend belevenissen nog geen mens ontwaakt is op de camping. Wat een rust!! ! Heerlijk.

“Moet je daar kijken! Daar lopen stropers”.
Ik kijk naar de plek waar Oom de stropers ziet lopen. Terwijl ik niets anders zie dan een paar kromme knotwilgen, bevestig ik zijn beeld. “Ja, ik zie ze! Laat ze maar, we kunnen ze toch niet stoppen”.

Samen met mijn drie oudere zussen ben ik op bezoek bij een oom en tante die de tachtig al gepasseerd zijn. Ze wonen nog samen in een eengezinswoning. Vele jaren woonden en runden ze een grote boerderij met vee. Dag en nacht in de weer als er een kalf of lam geboren moest worden. Druk met de vele kazen die gemaakt werden en de liters melk die uit de koe de winkel in moesten.
Een leven buiten de boerderij was er bijna niet. Oom is nog steeds die grote sterke man die een koe de baas was. Het verschil met toen en nu is dat zijn benen, die hem door de natte weilanden en de dampende koeienvlaaien droegen, hem in de steek laten. Met behulp van tantes oerkrachten en eindeloze geduld, samen met wat technische hulpmiddelen, komt hij nog daar waar hij verwacht wordt of wil zijn.

Terwijl we aan de koffie en thee zitten mengt hij zich af en toe in het gesprek.
Hij heeft het over onze moeder, wat zijn zus was en over zijn vader, welke onze opa was. Hij praat over ze alsof ze nog in leven zijn.
Voor een groot deel leeft hij in het verre verleden en ziet hij dingen die er niet zijn.
Zo nu en dan veert hij wat omhoog op zijn stoel en kijkt door het raam het weiland in wat grenst aan de achtertuin.

“Moet je kijken! Daar lopen stropers”.
De knotwilgen staan stil en krom langs de rand van het weiland, maar in zijn beleving lopen ze te stropen.
Bij het horen van het woordje benen trekt hij met een ondeugende lach op zijn gezicht zijn broekspijpen omhoog en laat zijn hagelwitte benen zien welke in steunkousen, ruitsokken en stevige schoenen zijn gehuld.

Wat is het toch raar om mensen geestelijk zo te zien afglijden.
Nu is dit een oom welke ik niet vaak zie en kan dus smakelijk lachen om zijn verkeerde beelden en de ondeugende lach die hij daarbij toont.
Maar wat moeilijk moet het toch zijn om een naaste zo te zien veranderen. Dat gaat natuurlijk niet van de een op de andere dag, maar terugkijkend naar de ‘goede’ tijd is er een heel groot verschil.
Wat een opgave als je altijd samen bent en je als partner jezelf helemaal moet wegcijferen om de ander te kunnen helpen. ’s Nachts in de weer zijn met een man naast je die op het moment dat je je slaap zo hard nodig hebt, je wakker houdt omdat er, in zijn hoofd, allerlei dingen uit het verleden voorbij komen en dingen ziet die er niet zijn.

Zonder het uit te spreken beseffen we dat dit mogelijk de laatste keer zal zijn dat we oom en tante zo in deze setting zullen zien.
De kracht die tante moet leveren is zelfs voor een jong iemand niet vol te houden.
Misschien is het zelfs wel zo dat een jonger iemand het al had opgegeven.
Mensen van die leeftijd hebben in mijn beleving net een beetje meer doorzettingsvermogen dan ‘de jongere’.
 

We hebben met elkaar altijd heel veel aandacht voor mensen die lijden aan kanker of andere ernstige ziekten.
Deze ziekte die, in mijn beleving, allerlei denkbeeldige spinnenwebben in het brein maakt waardoor er van alles aan elkaar verkleeft, is voor mij en velen anderen nog zo onbekend.
Ik ben er inmiddels wel achter dat deze mensen die de ziekte dragen eigenlijk naast hun eigen leven, ook het leven van hun partner meenemen.
Ik draag uit principe geen petje, maar had ik hem op dan deed ik hem met veel respect af voor tante en alle andere mensen die de zorg en verzorging van dementerende mensen op hun schouders dragen.
Je kunt alleen maar hopen dat deze nare ziekte jouw pad nooit zal kruisen.

Na een kromme maar nog krachtige handdruk van Oom nemen we afscheid.
Alzheimer is niet persé voor oudere mensen, dus bij het vertrek kijk ik stiekem toch nog even door het achterraam of de stropende knotwilgen er echt nog wel staan….

Vandaag is het wereldkankerdag. Wat een onzin en wat een walgelijk woord!
Ik vind het gewoon naar om uit te spreken of om te schrijven.
Vanmorgen las ik het op social media en kreeg er gelijk een onprettig gevoel bij.
Het eerste wat in me op kwam was dat ik niet begrijp waarom overal ‘een dag’ voor moet zijn.
Vaderdag, Moerderdag, Valentijnsdag, dikke truiendag, ja zelfs pindakaasdag!
Aan zo’n dag hangt dus een thema vast waar vierentwintig uur lang aandacht voor is.

Vader-Moederdag:
Een dag lang aandacht hebben voor je vader of moeder. Wat een onzin! Alsof daar de relatie met je ouder vanaf hangt. Je hebt als kind en ouder de plicht, zonder dat je dat zo zou moeten ervaren, om er elke dag voor te zorgen dat je respect hebt voor de ander. De band die je hebt is bij de geboorte onuitwisbaar vastgelegd. Wat er in je leven ook passeert, hoe je ook met elkaar omgaat of juist helemaal niet…..ouder en kind,  dat kan door niets of niemand worden uitgewist. Dus een ,door de commercie gekozen, dag lang kadootjes geven en lekker verwennen met eten, drinken en aandacht heeft geen enkele zin als je de rest van het jaar dat niet voor elkaar over hebt.

Valentijnsdag:
De dag dat je iemand iets stuurt zonder je daarbij kenbaar te maken. In mijn jeugd….*sprak de ouwe doos* was het er volgens mij nog niet. Of ik kom uit een milieu waar er niet aan gedaan werd…..of en dat zal het wel zijn, ik gewoon geen geheime liefdes had.
Bij de kinderen herinner ik me dat ze een heel klein kadootje kochten voor het jongetje of meisje in de klas die ze heel leuk vonden, maar volgens mij zat daar niets anoniems aan.
Ook voor die dag heb ik de ontnuchterende nuchterheid dat je zo’n spannende verrassing beter op een ander moment, dus echt onverwachts, kunt doen. Dan komt het meer uit het hart dan ook weer uit die ‘voorgedrukte dag’ in je agenda. Zoiets komt bij de ontvanger toch beter binnen? Overigens……hebben jullie mijn adres? :) 

Dikke truiendag:
Een dag dat je de verwarming wat lager zet en een dikke trui aan doet.
Economisch gezien moet dat veel opleveren. Dat geloof ik zeker, maar waarom dan maar een dag. En wat een pech als het op die dag dan toevallig helemaal niet zo koud is. Dus gewoon iets vaker een dikke trui en de verwarming een tandje lager. Maar moet je daar dan ook weer een dag naar vernoemen?

Pindakaas dag:
Ja het bestaat echt ! Op 22 januari. Nu vind ik Pindakaas echt vreselijk meuren, als ik het zelf niet eet. Ik vind het wel lekker,  dus ook wat dat betreft begrijp ik niet waarom maar één dag.

Uiteindelijk kom ik dan met een veel te lange inleiding uit bij ‘wereldkankerdag’.
Opnieuw krijg ik een rilling over mijn lijf als ik het typ. Daar helpt geen dikke trui tegen.
We hebben allemaal wel iemand in gedachten die we verloren zijn aan die nare ziekte. Misschien heb je het zelf wel of heb je het gehad. Grote delen van het ziekenhuis en hospices liggen vol met mensen die tegen de ziekte vechten en onzeker zijn of ze het wel gaan winnen.
Ondanks, of misschien wel dankzij dat ik deze ziekte zelf ook onder de leden heb gehad en de vele mensen die ik heb mogen verzorgen in het hospice, heeft deze ziekte in mijn leven een onuitwisbaar gevoel gecreëerd.
De enorme nuchterheid in mij kan goed relativeren en na een diepe teug lucht het leven gewoon weer oppakken.
Maar wat raakte me nu zo vanmorgen. Eerlijk gezegd heb ik niet eens de directe betekenis van deze dag gelezen, maar kan me er wel een beeld bij vormen. Deze dag zal er extra aandacht zijn voor de ziekte kanker in alle opzichten.
Maar waarom nu weer op een bepaalde dag. Moeten we niet altijd alert zijn op ons lichaam. Moeten we niet altijd naast de mensen staan die een strijd aan het leveren zijn. Moeten we niet altijd de schouders eronder zetten als we iets kunnen doen tegen deze ziekte?
Twaalf jaar geleden viel het op mijn bordje. Een jaar lang ben ik er dagelijks mee bezig geweest en ben ik een van de gelukkige die heeft kunnen ‘winnen’. Elk mens krijgt er op de een of andere manier mee te maken.
Gisteren las ik weer een stukje over een onderzoek die vrouwen als naar ervaren, de mammografie. In reacties las ik dat vrouwen de oproep van de twee jaarlijkse controle negeren omdat ze het onderzoek pijnlijk, naar en een niet juiste manier vinden.
Het raakt me als ik dat lees. Hele betogen zou ik willen houden. Natuurlijk mag en kan iedereen er iets van vinden en mee doen, of juist niet, wat ze zelf willen.

Maandag ‘mag’ ik ze ook weer tussen de knellende platen vlijen. Het voelt inderdaad naar en zit tegen de pijngrens aan. Maar als ik op de klok kijk voor en na zie ik altijd dat er maar enkele seconden tussen zit. Die secondes heb ik in de afgelopen twaalf jaar regelmatig moeten doorstaan en ik ben er blij om!
Ik ben niet ziek geworden door die apparatuur, het is het begin geweest van het redden van mijn leven.
Dus wat raakte me vanmorgen nu zo bij het lezen van deze themadag. Kanker is er voor heel veel mensen op alle dagen van het jaar. Laten we er dan niet een enkele dag zo veel aandacht er aan geven, maar laat het een deel van ons leven worden zodat je ‘gewoon’ onbewust en zonder angst alert zult zijn om het zoveel mogelijk in de kiem te kunnen smoren.

Dus dames die tegen het ‘vrouwonvriendelijkeoneleganteplettende’ apparaat zijn……neem je kans en sluit voor jezelf uit dat er een nare levensvernietiger in je lijf groeit.
Ik huppel maandag het ziekenhuis in en leg ze er ‘als hamburgers op de grill’ tussen.
Ook al weet ik dat ik ze binnenkort af zal moeten staan en weer verse krijg…….tot die tijd geeft het me een heerlijk gevoel als de artsen zeggen dat m'n borsten er niet alleen aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant goed uit zien.

Voor mij dus geen wereldkankerdag. Hoewel deze kreet mij wel de behoefte gaf om op mijn toetsenbord te rammelen.
Blij dat ik leef! 

’s Morgens als ik wakker word, me realiseer wat voor dag het is en wat er van me verwacht wordt, klap ik m’n ogen open. Zodra deze blauwe bollen een beetje aan het licht in de slaapkamer gewend zijn, pak ik in een reflex mijn mobiel van het nachtkastje. Ik kan me eerlijk gezegd de tijd niet meer herinneren dat dit vernuftige ding niet naast me lag. Natuurlijk heb ik het grootste deel van mijn leven zonder dat ding gedaan, maar het is echt een deel van mijn brein geworden.
De social media vertelt mij wie er jarig is, zodat ik daar een felicitatie naar toe kan sturen. Zo handig! Hoewel een handgeschreven kaartje natuurlijk nog veel leuker is, ben ik echt vet blij met dit gemak. Geloof me…..ik vind zoveel mensen lief, leuk en aardig, maar zo attent dat ik kaartjes stuur ben ik dus niet. Domweg vergeet ik het gewoon. Soms denk ik wel eens dat mijn brein al een beetje dood is.
Na de SM (social media) raadpleeg ik het wereldnieuws. Zien of er nog schokkende dingen zijn gebeurd,terwijl ik een soort van buiten bewustzijn in bed lag. Ik merk op bij mezelf dat bij het zien van een nieuwe aanslag ergens in de wereld er al een soort van gewoontegevoel ontstaat. Erg eigenlijk….

Ondertussen zijn we een half uur verder en heb ik de wekker een paar keer uit gezet. Dan is het toch tijd dat ik op m’n voetzolen ga staan en me enigszins nuttig ga maken voor de mensheid.
Omdat dochterlief 20 dagen stage loopt in Sittard ( of all places…) ben ik dus volledig verantwoordelijk voor de viervoeter. Zo nu en dan pik ik op het werk daarom maar even een halve dag vrij om lekker de buitenlucht in te gaan en Spike en mijzelf te trakteren op een ferme wandeling in de droge vrieskou.
De eerste meters zijn vaak het moeilijkst. Het is koud en wil ik weer naar binnen om in een luie stoel met de e-reader te gaan zitten lezen. Maar een stukje verder, als  de hond overal even overheen staat te druppelen kijk ik zo is om me heen en zie een winters zonnetje op de bevroren weilanden schijnen. De vogeltjes fluiten al voorzichtig dat ze vlindertjes in hun buik hebben en de eenden zoeken wanhopig naar een gat in het ijs op de sloot. Ik prijs mezelf heel gelukkig als ik domweg een schop geef tegen een takje wat geen takje bleek te zijn. Dankzij de vorst was deze op een tak lijkende drol zo hard bevroren dat er geen spoor op mijn laars achter bleef. Tijdens de wandeling kom ik veel ‘naar schoolfietsende’ jeugd tegen. De meeste  hebben haast en rijden op hun fiets rakelings langs me heen om maar zo min mogelijk asfalt te hoeven gebruiken. Een stukje verderop valt er eentje flink op haar snufferd als ze de gladde bocht net iets te strak neemt. Als ik bij haar ben staat ze alweer en lacht haar schaamtegevoel en pijn weg en zegt dat alles in orde is.

Eenmaal thuis nestelt hondlief zich schaamteloos met zijn poten wijdbeens op zijn rug op de bank.
Met een sopdoek ren ik even op de franse manier door het huis en heb na een klein uurtje het gevoel genoeg gedaan te hebben. Als er nu iemand binnen komt dan ruikt het en ziet het er voor de buitenwereld schoon uit. Natuurlijk hoop ik dan altijd maar dat ik geen kast open hoef te doen, want overal waar deuren voor zitten……..juist dat ja…

M’n koolhydraatarme lucnhbrood heb ik in hapklare brokken gesneden en in echt chinees plastic gepropt.
De hond heb ik met een koekje in de bench gelokt en dan op naar het werk.
Vijf uurtjes werken op een post in het gemeentehuis in eigen dorp. Achter balie vijf start ik alle systemen op en maak me klaar voor het eerste bezoek. In de agenda heb ik al gelezen wat er komen gaat, maar de mens achter het verhaal maakt het altijd interessant. Een vrouw komt aangifte doen van diefstal van haar portemonnee. Op zich voor mij een soort van dagelijkse kost. De handelingen zijn allemaal hetzelfde, maar ook hier geldt dat de persoon het verhaal maakt. De al wat oudere vrouw begint te vertellen dat haar portemonnee uit haar tas is gestolen. Bij een aangifte laat ik de mensen eerst altijd vertellen wat er is gebeurd en daarna ga ik pas in het systeem aan de slag en volgen de details wel. Nadat mevrouw een onsamenhangend verhaal had verteld waar ik wat twijfels bij had, vroeg ik haar naar het uiterlijk van de portemonnee. Terwijl ze nadenkt, doet ze haar tas open, ‘kijk, dit is hem, zo ziet hij eruit’ zegt ze.
We hebben verder een leuk gesprek gevoerd en toen mevrouw weg was heb ik een melding in het systeem gezet met als titel ‘verwarde vrouw’.  Duidelijk dat deze dame ten prooi is gevallen van (beginnende) dementie.
Na nog een paar andere gesprekken vlogen de uren voorbij en voor ik er erg in had was het tijd om terug te gaan naar de hond die alweer rijp was voor een volgende wandeling. Een ander rondje want anders wordt het saai voor mens en dier. De zon was al onder en terwijl de hond weer staat te druppelen ( mannetje hé) luister ik maar hoor ik geen vogeltjes meer. De eenden hebben het opgegeven en zitten met hun gevederde kontjes, in elkaar gedoken op het ijs te dutten en neem ik mezelf voor om geen ‘takjes’ weg te schoppen.
’s Avonds hijs ik mijn voetzolen weer in bed. De wekker op drie tijden gezet,  zodat ik morgenochtend langzaam weer bij mijn positieven kan komen. Voordat ik mijn blauwe oogballen dichtklap loop ik alle social media nog even door. Hier en daar like ik wat en reageer ik op iets. Heerlijk toch om op deze makkelijke manier contacten te onderhouden. Wat zou ik het toch goed doen op een onbewoond eiland ( met wifi en stroom). Terwijl m’n ogen het zachtjes opgeven en mijn brein bijna buiten bewustzijn raakt, leg ik de telefoon op het nachtkastje en verdwijn in een soort van buitenbewustzijn….heerlijk !

Twee-en-zestig jaar geleden zijn m’n ouders getrouwd. Ze gingen in Gouda op een flat wonen. Net als alle pasgetrouwde stellen in een huis met nog lege kasten.
Na een jaar kwam de eerste dochter en in tien jaar tijd werden er vier dochters in diezelfde flat geperst. Een jaar later verhuisden we naar een eengezinswoning. Alle kinderen kregen een eigen kamer dus lekker de ruimte. Ik was pas 1 jaar en kan me er niets van herinneren, maar kan me er wel iets bij voorstellen. Die lege kasten aan het begin van het huwelijk zullen ongetwijfeld goed gevuld zijn in de loop van die jaren. Dingen die bewaard moeten worden omdat je ze niet weg doet vanwege het sentiment.
Dan verlaten in de loop der tijd een voor een de dochters het ouderlijk huis. Iedereen krijgt z’n eigen spullen mee maar op de een of andere manier blijven de kasten in het ouderlijk huis vol.
Vol met zaken waar een sentimentele herinnering aan vast zit. Ruim drie jaar nadat alle kinderen uitgevlogen waren, overleed m’n vader. Na een paar weken moesten de nodige dingen opgeruimd worden. Zijn kleding ging naar mensen in een ver-weg land waar ze het goed konden gebruiken. Andere zaken, waar niemand iets aan had, werden weggedaan, maar niet zonder het allemaal nog even door onze handen te laten gaan. Op zijn nachtkastje lag zijn bril en aan de kapstok hing zijn pet. Het was zo gewoon dat die dingen daar lagen dat we ze vergaten om op te ruimen en later konden we het niet meer….dat sentiment hé.  Ze zijn daar gebleven tot het moment toen, zeven jaar later, er een nieuwe man in het leven van m’n moeder kwam. Twee mensen van vijfenzestig jaar die samen verder gingen. Het was even wennen, maar al snel was het fijn om te zien dat ze het leuk hadden samen. Praktisch gezien was het wel weer een dingetje. Het betekende twee huizen vol met spullen die in de loop der jaren in kasten en achter luiken op zolder waren weggeduwd. Mijn ouderlijk huis moest leeg. Dat betekende flink ruimen. Van allebei werden de mooiste of beste spullen in een gezamelijke huis geduwd. Gelukkig was het nog een groot huis en kon dus veel mee ondanks dat er al lekker geruimd werd.
Toen kwam het moment dat m’n moeder een hersenbloeding kreeg en niet meer die altijd sterke vrouw was. Na een poosje aanmodderen wordt er verhuisd naar een seniorenflat. Opnieuw ruimen….Flink ruimen. Wat bewaart een mens toch allemaal. Weer dat sentiment hé. Tijdens al die verhuizingen heb ik dingen voorbij zien komen die uit een kast van het ene huis in een kast van het andere huis werden gestopt. Al die tijd is er niets mee gedaan of naar gekeken, maar van wegdoen was geen sprake.  Na het overlijden van m’n moeder moesten we opnieuw ruimen. Ook haar kleding ging naar mensen die het hard konden gebruiken en wat persoonlijke spulletjes verhuisden naar kasten in andere huizen. De grote hoop bleef gelukkig in het huis staan zodat het nog een paar jaar gebruikt kon worden door de man van m’n moeder.
Nu ook aan zijn leven een einde is gekomen wacht dus voor de laatste keer een opruimsessie.
Er komen spullen tevoorschijn waarmee ik als klein kind gespeeld heb en die dus altijd van kast naar kast zijn verhuisd zonder nuttig te zijn geweest, maar puur voor het sentiment werden bewaard. Ongetwijfeld is bij veel mensen van mijn leeftijd dit fenomeen bekend ‘een pot met knopen’. Uren heb ik die dingen eruit en erin gedaan. Gesorteerd op kleur, op grote en steeds maar weer. Bij het zien komt die zoete herinnering weer boven drijven en niet alleen bij mij, ook bij m’n zussen. En je gelooft het of niet…het is meegegaan met een zus en ik heb een sterk vermoeden dat het potje met knopen ook daar weer in een kast verdwijnt, waar het mogelijk weinig tot niet uit gehaald zal worden.
Wat ook een dingetje is, zijn foto’s. Ik heb me de afgelopen dagen gerealiseerd dat het toch een fantastische ontwikkeling is dat de foto’s van tegenwoordig allemaal digitaal opgeslagen worden. Dat betekend dat de generatie hierna, mijn kinderen dus, zich nooit een breuk hoeven te tillen aan tassen vol fotoboeken die in verre staat van ontbinding zijn. Ken je ze nog? Fotoboeken met van die zelfplakkende foliebladen. Folie openen, foto’s eronder en de folie weer dichtplakken zonder luchtbellen. Prachtige uitvinding ‘toen’. Nu blijkt dat die plakshit na jaren dus gewoon helemaal loslaat en de boeken de foto’s laten vallen als herfstblaadjes.
Nu er geen enkele ouderlijke basis meer is, blijven die tassen met losgelaten foto’s over. Die gaan we dan als zussen maar eens allemaal uit de boeken halen, bekijken en achterop schrijven wie het is en netjes rangschikken in een schoenendoos ofzo. De kans is groot dat wij de een-na- laatste generatie zijn die ze in handen heeft. Mochten wij aan de beurt zijn om het leven achter ons te laten, mag de volgende generatie ze nog een keer oppakken en net al heel veel andere zooi uit die volgepropte kasten op de vuilhoop deponeren.

De mens en sentiment….wat is dat toch.  

Het oude jaar is over, uit en helemaal opgebruikt. Rest alleen nog een volgeschreven boek. Voor de één een bestseller en voor de ander niet meer dan een teleurstellend jaaroverzicht. Geen boek hetzelfde.
Op bladzijde één sneuvelen de meeste voornemens al. Stoppen met roken en dan met een sigaret in je hand iedereen gelukkig Nieuwjaar wensen. Minder gaan drinken en je vervolgens vandaag, bij het verlaten van je bed, afvragen hoe je überhaupt in dat bed terecht gekomen bent…... Nu echt beginnen met afvallen en vervolgens na het proosten met elkaar in de nieuwjaarsnacht je vette vingers van de snacks afvegen aan je spijkerbroek.
Bladzijde twee is meestal de ergste. Dan heb je een paar dagen kunnen feesten, luieren en beseffen dat er eigenlijk al een boel is mislukt, maar dan begint het.
Je eerste werkdag in het nieuwe jaar. Al je collega’s Nieuwjaar wensen. Ook die collega die altijd uit de mond stinkt en de collega's waar je altijd een prettig gevoel bij krijgt als ze ver bij je vandaan lopen. Drie zoenen, want doe je er minder dan krijg je commentaar, terwijl ie-der-een er een hekel aan heeft.
Dan na de eerste werkdag begint het gevecht. Het sporten, want dat pakken we natuurlijk ook weer even fanatiek op met zijn allen. De weg naar de sportschool voelt als een bezoek aan de tandarts voor een zenuwbehandeling. Ook iets wat je helemaal niet wilt, maar doe je het niet …..juist dat.

Ondertussen staat het nieuwjaarsconcert aan op tv. Op de hond na ligt alles wat hier in huis leeft nog een soort van buiten kennis in bed. Denkbeeldig zie ik ongewassen half kwijlende scheef hangende creaturen op hun kussen liggen. Om de fantasie nog meer ruimte te geven kan ik me de geur van drank, rook en waarschijnlijk knoflook er bij inbeelden.
Tijdens de wandeling met de hond vanmorgen kreeg ik de indruk dat het beeld zoals hierboven omschreven, in vrij veel woningen hetzelfde zal zijn.
Het was buiten ijskoud, stil en vooral kleurloos. De huizen zagen er slapend uit en hier en daar stond een fiets en auto waarvan de bestuurder waarschijnlijk toch een wijs besluit had genomen om het maar te laten staan. De enige mensen die ik tegenkwam waren lotgenoten met een hond die na een paar vuurwerkdagen alle tijd willen nemen om overal even aan te snuffelen en te druppelen.

Het is intussen rond het middaguur en langzaam komt er wat beweging in de mensheid. Er verdwijnt er een in het toilet en zegt na dat bezoek nog even terug naar bed te gaan. Cosmetisch gezien was dat de enige en juiste beslissing. De telefoon gaat ook weer geluid maken. In verschillende apps komen nieuwjaarwensen en onsmakelijke berichten over een 'oliedel’ (oliebol met frikandel...)binnen.
Tijd om een goeie pan kippensoep te maken.
Vandaag dan alles nog maar even op het ~gemakkie an~ en morgen op bladzijde twee van het nieuwe boek beginnen met zoveel mogelijk positiviteit.
Laten we ons maar zoveel mogelijk verrassen door het leven en het nemen zoals het wordt aangereikt.
Is het een dag niks.....probeer het de volgende dag gewoon opnieuw.

Mijn Messenger is de afgelopen week met 14 hartjes en 8 digitale kerstkaarten gevuld die ik door zou moeten sturen, ook naar de afzender. Dit om me te laten weten dat ik een geliefd persoon zou zijn als ik al die hartjes en kaarten ook weer terug zou krijgen.

Ik gun jullie allemaal zo'n flitsend en knipperend hartje of grappige kerstkaart. Als je mij zou kennen dan zou je weten dat ik dus nooit reageer op die dingen. My second name is 'kampioenkettingbriefverbreker' .  Het is prettiger om een persoonlijke kaart te krijgen met eigen tekst, of om een gezellig gesprek te voeren tijdens een bakkie thee of een lekker hapje.

Dat kettingbrieftrauma heb ik waarschijnlijk opgelopen op de lagere school. Daar kreeg je een kettingbrief die je vijf keer moest overschrijven ( er was nog geen computer...ja zo oud ben ik al) De namen onderaan de brief moest je overnemen. De bovenste naam moest je weglaten maar daar moest je een kaartje naar toe sturen en onderaan moest je je eigen naam zetten. Na een paar weken zou je een aantal kaarten krijgen.....mooi niet dus.

Nadat ik een keer die teleurstelling had meegemaakt en me bij had laten praten door drie oudere zussen die deze ervaring allang hadden verwerkt, ben ik ermee gestopt en heb menig kettingbrief verbroken en weet je.....ik voelde me er niet eens schuldig om. Altijd gedacht dat het in de volwassen wereld nooit terug zou komen. En wat denk je? Het gaat gewoon door. Ben ik nu zo onnozel dat ik niet geloof dat als ik het doorstuur dat ik dan een geliefd persoon word, of dat ik dan binnen de komende twee dagen iets moois op mijn pad zal ervaren?

Ik durf wel te stellen dat ik weet dat ik een geliefd persoon ben en dat er elke dag iets moois op mijn pad komt.

Elk mens is geliefd ook al zie of voel je dat misschien niet altijd zo. Elke dag is er wel iemand die naar je glimlacht, je gedag zegt of je vraagt hoe het met je gaat. Dat doen mensen niet als ze niets met je te maken willen hebben. Zelfs de slechtste mens, die de grootste misdaden heeft gepleegd, wordt wel door iemand geliefd. Het is altijd een kind of een kleinkind van iemand die niet zo geboren is. Ook komt er elke dag wel iets moois op je pad. Schrijf aan het einde van de dag maar eens op wat je allemaal gedaan hebt, wat je gezien hebt of wat je hebt gehoord. Geloof me, als je het wilt zien, is het er absoluut.

Mocht je mij een hartje of een digitale kerstkaart hebben gestuurd, neem het niet persoonlijk als je niets terug krijgt.

Ik wens je veel liefde en geluk toe, elke dag opnieuw. 

Vorige week zijn mijn naaste collega’s en ik naar Den Haag geweest waar we ons nieuwe uniform konden gaan passen. Nu pas? Ja…eerst de mannen en vrouwen van de straat en daarna pas het personeel wat binnen werkt. In een grote ruimte waar een paar pashokjes waren gemaakt van afzethekken met zwart zeil, konden we in volgorde naar binnen. Ik had er wel zin in, want nu ik wat minder gevuld ben slobbert mijn oude uniform om me heen. Heel trots geef ik antwoord op de vraag welke kledingmaat ik heb en loop vast het pashokje in. De vrouw die me helpt pakt de kleding uit het rek en zegt,’ ik heb het vast twee maten groter gepakt want het valt klein’. Getsie……dat meen je niet. Nou ja, dan knip ik de maat er toch uit. Zo demotiverend dit. De collega’s die voor mij aan de beurt waren zien er allemaal een stuk beter uit in het nieuwe blauw. Ik hijs mezelf in het nieuwe pak en constateer dat ik niet bij de categorie ‘lange benen’ hoor. Met twee linker sokken en veel te lange broekspijpen, schuifel ik de paskamer uit. Waarschijnlijk om frustraties te vermijden stonden er geen spiegels. Volledig afhankelijk van de beoordeling van de collega’s en de foto’s die ze van me maakten kreeg ik een beeld van mezelf.  Toen ik de foto’s zag vroeg ik een klein beetje voorzichtig aan m’n collega, of ik altijd zo arrogant keek. Volmondig werd het bevestigd.
Ach ja….Had ik het ook maar niet moeten vragen. Zo’n vraag is een inkoppertje voor de collega’s die andersom ook wel eens de volle laag krijgen.

Er gaat eigenlijk geen werkdag voorbij waarin we niet smakelijk lachen met elkaar.
Om dit werk te kunnen doen heb je ook een ferme dosis humor en zelfspot nodig. Daar kun je de boel zo lekker mee relativeren.
We hebben het over van alles met elkaar. Omdat we vele uren met elkaar zitten opgescheept delen we lief en leed. Meestal komen de verhalen los als we nog even napraten over een gesprek met een ‘klant’ die we net hebben gesproken. Maar ik kan me toch echt niet meer herinneren welk gesprek er vooraf ging aan de uitspraak van een collega die er van alles aan wilde doen om bij de baas een ‘menstruatieverlof’ los te peuteren. Ze is de jongste van het stel en nog de enige die daarvoor in aanmerking zou kunnen komen. Ze vond gewoon dat ze er recht op had want ze zat in de baas z’n tijd dood te bloeden en vroeg zich af waarom moeder natuur niet gewoon een appje stuurt met de tekst ‘je bent niet zwanger’. Dat zou toch mooi een boel ellende voorkomen.

Een verhaal van een andere collega bevatte ook een oplossing voor een probleem. Zo was ze een paar dagen ergens gaan logeren maar had daar geen föhn ter beschikking. Aangezien ze nogal ijdel is heeft ze een ( schone) onderbroek kapot geknipt en deze als haarband in haar on-geföhnde kapsel verwerkt.

Na dit verhaal kwamen er nog veel meer verhalen los waarbij de ware aard van de mens naar boven kwam. Het bleek al snel dat chocolade rare dingen doet met mensen.
Er zijn twee collega’s die een afwijking hebben als het gaat om chocolade figuren. Een van de twee had van haar toenmalige man een paashaas gekregen die ze heel decoratief in de kast had gezet na de belofte dat er niet van zou eten tot het Pasen was. Onbedwingbaar heeft ze heel stiekem een hap van de kont van de paashaas gegeten en daar heel creatief de folie weer omheen gevouwen. Het was nog geen Pasen en ze zat met de gever van het lekkers televisie te kijken toen de aangevreten paashaas achterover kukelde en het niet meer te verbloemen was dat het volledige achterwerk van de haas de Pasen niet gehaald had.
Een ander kon de verleiding in de winkel niet weerstaan om een paashaas uit het schap te pakken en deze aan snot te knijpen.

Nee, dan ben ik eigenlijk best blij dat er bij mij alleen maar een arrogant gezicht boven het uniform uitkomt.

Zaterdagochtend 07:00 uur. Het gras klinkt knapperig door de vorst als Spike zijn bruine harige poten erop zet. Na een stomend plasje, een dampend drolletje en een korte wandeling, loop ik samen met hem weer terug naar huis. M’n tas staat al klaar met een vers portie kleding en de nodige cosmetisch middelen. Er staat een druk weekend voor de deur vol met nieuwe ontmoetingen en indrukken. Op een voor de zaterdag veel te vroeg, maar vooral koud tijdstip ga ik in de auto op weg naar Noordwijkerhout.
De navigatie op m’n telefoon geeft aan dat het ongeveer 47 minuten gaat duren voor ik op de plek van bestemming zal zijn.
Het is rustig op de weg en zonder haperingen volg ik het lijntje op de navigatie. Netjes binnen de tijd arriveer in bij het hotel. Het is vandaag 12 november en retekoud. Bij het binnenlopen in het hotel valt een warme luchtstroom over me heen. Lekker !! Ik heb er zin in.
De dame bij de receptie verteld me waar ik naar toe moet. Een lange gang naar rechts en dan linksaf en dan weer linksaf de zaal in. Verbazingwekkend loop ik in één keer goed.

In de uitnodiging stond een starttijd van half tien. Het is net vijf over negen als ik de zaal binnenloop. Hoewel ik op mijn werk chronisch een paar minuten te laat binnen kom, ben ik verder eigenlijk altijd netjes op tijd aanwezig. Gelijk met mij komen er nog een paar mensen aan. Mijn jas en tas kwak ik in een hoek en loop naar een zeer aantrekkelijke tafel waar ontzettende lekkere koekachtige zaken uitgestald staan. Maar met alle kracht die ik in me heb negeer ik al het lekkers, pak een kop hete thee en ga aan een van de tafeltjes zitten. Al snel komen er meer en meer mensen binnen en besef dat ik er echt niet een van ken. De enige die ik (her)ken is een van de coördinatoren van het nieuw te bouwen hospice in Waddinxveen. Met haar heb ik een oriënterend gesprek gehad waarbij ik me aangemeld heb als vrijwilligster. Dit weekend zal in het teken staan van elkaar leren kennen. Straks, over een aantal maanden als de deuren van het hospice open gaan, zullen we met elkaar moeten gaan samenwerken.
Na wat luchtige opdrachten was ik al snel achter de namen, de leeftijden, de schoenmaat, lievelingskleur, geloof en woonplaats van mijn nieuwe collega’s.

Nadat we deze dag nog meer kennismakings-spellen en heel veel lekker eten kregen voorgeschoteld, wachtte mij een heerlijke hotelkamer op de 2^e verdieping. Maar, dit hotel heeft dus ruim 500 kamers. Die zijn overigens niet genummerd van 1 tot en met 500, nee dat is op een voor mij onlogische manier gedaan. Mijn kamer had nummer 4205. Nou dan weet je het natuurlijk al.
Het dag en avondprogramma had zich beneden afgespeeld. Ik had alleen even een keer mijn spullen naar boven gebracht, maar had natuurlijk niet mijn verknipte oriëntatie vermogen aangezet. Dat betekende dat ik dus én de verkeerde lift en de verkeerde verdieping nam, maar ook nog voor de verkeerde deur stond. Ik was zo blij dat niemand het zag.....denk ik.
Omdat ik volledig de weg kwijt was, ben ik met de lift naar beneden gegaan en met een zelfverzekerd dom en onnozole blik weer naar de receptie gelopen om van daaruit opnieuw een poging te wagen. Jawel, de juiste lift en verdieping maar ik zag tot mijn blijdschap ook nog mijn kamernummer.
Er zijn in deze tijd geen sleutels meer, maar een kaartje wat in de gleuf moet en er ook weer uit. Heb je mazzel dan gaat er een groen lichtje knipperen en hoor je ‘klik’. Dat hoorde en zag ik dus niet. In plaats van groen zag ik een rood lichtje knipperen. Zucht…..opnieuw naar beneden, naar de receptie. Gelukkig is het een enorm groot hotel met heel veel mensen. Zo had ik de geruststellende gedachte dat ze me bij de receptie niet herkenden als de vrouw die in een zeer korte tijd tig keer langs was gelopen. Mijn sleutelkaartje bleek gedeactiveerd te zijn. Ik had hem in het hoesje bij m’n telefoon gedaan en dat schijnt geen goede match te zijn. Terwijl ik opnieuw bij de lift stond te wachten realiseerde ik me dat het maar vier kleine trappen waren die mij ook naar de tweede verdieping zou kunnen brengen. Deze trappen heb ik bedwongen en ben gewoon in een keer bij mijn kamer aangekomen. Kaartje gaf groen licht dus ein-de-lijk kon ik m’n laarzen uitschoppen en me prepareren voor de nacht. Heerlijk zo’n knisperend dekbed, een stapel veel te slappe kussens in een zuurstofarme ruimte. Het raam heb ik op een kiertje gezet voor frisse lucht en na een verkwikkende douche ben ik onder de warme lappen gedoken. Met de wekker op standje zondagochtend, maar wel met de wetenschap dat om 09:30 uur de training weer hervat zou worden.

Wat heb ik heerlijk geslapen. Nu kan ik volgens mij op een spijkerbed nog slapen, maar er is wel verschil in slapen. Dit was zo’n nacht dat ik mijn brein volledig uitgeschakeld, m’n bewustzijn geheel op het nul niveau en de rek uit mijn gezicht had geslapen. Met andere woorden, ik werd wakker van de wekker, wist even niet waar ik was en na een blik in de spiegel was ik blij met de grote pot crème die ik had meegenomen.
Toen ik niet meer over m’n rimpels struikelde ben ik weer naar beneden gegaan waar een heerlijk ontbijt wachtte. Volgens mij kan ik daar best wel heel snel en heel goed aan wennen, aan zo’n hotel leven. Maar….vol is vol, dus met een volle maag weer aan de slag met het ‘kennismaken’. Opnieuw hadden de coördinatoren wat opdrachten bedacht waarmee we in groepjes aan de slag gingen.
Hoe bijzonder is het als je 24 uur daarvoor al die mensen nog nooit had gezien of gesproken, je nu intense dingen uit het leven gaat zitten delen.

Straks gaan we met elkaar voor terminale mensen zorgen. Mensen die ‘doodziek’ zijn. Mensen die al een heel traject moesten doorstaan waarin ze hebben moeten beseffen dat ze niet meer beter gaan worden. Mensen die het allerlaatste stukje van hun leven in het hospice gaan doorbrengen. Mensen met allerlei normen en waarden. Mensen met heel uiteenlopende levensstijlen en geloven. Mensen van allerlei leeftijden maar allemaal mensen die die laatste dagen, weken en soms maanden verzorgd gaan worden door al die vrijwilligers.
Dankzij de jaren die ik al in hospice IJsselthuis heb mogen ‘werken’, kon ik deze dag ook wat korte ervaringen delen met de toekomstige vrijwilligers die nog geen beeld kunnen vormen van wat ze daar kunnen gaan verwachten.

Omdat de laatste opdracht was, ‘vertel eens een voorbeeld van verbinding’, kwam bij mij het volgende verhaal in gedachten. Een verhaal waarin duidelijk is dat er zelfs na de dood een verbinding kan zijn tussen (in dit geval) oma en haar kleinzoon.

‘Een oma komt naar het hospice omdat ze ongeneeslijk ziek is en niet meer voor zichzelf kan zorgen. Ze heeft naast kinderen ook een kleinzoon van zes jaar. Ze zijn stapelgek op elkaar en beseffen ieder op hun eigen niveau dat oma gaat sterven.
Oma heeft een mooi doosje met dekseltje op haar tafeltje staan. Als haar kleinzoon op bezoek komt doet ze steeds een paar kusjes in het doosje en klapt dan het dekseltje weer dicht. Ze heeft verteld aan haar kleinzoon dat als ze straks in de hemel is en hij heeft verdriet, dat hij uit het doosje dan een kusje van oma kan pakken.’

Na afscheid te hebben genomen van alle nieuwe collega’s was het zo heerlijk om na al dat praten en luisteren weer die 47 minuten alleen in een auto naar huis te kunnen rijden.
 

Zondagavond 19:00 uur. Het gras is nat door het vochtige weer. Spike geeft er niet om en struint er met zijn bruine harige poten dwars doorheen. Na een stevige wandeling waarin hij een stomend plasje en dampend drolletje heeft gedumpt, loop ik gelijk mijn hoofd een beetje leeg.
Bij terugkomst staat mijn tas met kleding en cosmetische rommel nog in de gang.
Eerst een blog schrijven, dan opruimen en dan straks op tijd naar bed.
Het is nu dus inmiddels 00:45 uur. Niks op tijd naar bed……..maar m’n hoofd is nu wél leeg.

*Blieb* doet het poortje bij de metro. De deurtjes klappen open zodat ik er snel doorheen kan lopen.
Op het perron begint de puzzel van welke metro en waar moeten we eruit.
Het ging vloeiend en samen met m’n grote zus zoefde we ondergronds naar de Blaak in Rotterdam.
Het is voor mijn gevoel honderd jaar geleden dat ik met een metro ben mee geweest.

We komen bovengronds op de Blaak weer in de buitenlucht en kijken gelijk naar de immens grote markthal. Die zochten we niet dus keken we in het donker verder en zagen de toren van de Grote of Sint-laurenskerk. Daar moesten we naar toe.
Binnen branden de lichten waardoor het glas in lood mooi kleurt.
Bij de deur worden we welkom geheten door een ‘strak in het pak man’.
We krijgen een bloem welke we in een gedenkboom mogen hangen.
De kerk zit bomvol mensen van allerlei pluimage.
Omdat we onze tijd zo strak hadden gebruikt, was er geen tijd meer voor een bak koffie of thee. We nestelen ons redelijk achterin op een stoel en laten het serene gevoel, wat in de kerk hangt, over ons neervallen.
Op het podium gaan de handen van een jonge vrouw gevoelig over de snaren van de harp en op de achtergrond glinsteren kleine sterretjes waar steeds een naam tussendoor oplicht. Een naam van ‘een mens van voorbij’.
Deze avond staat in het teken van ‘de mensen van voorbij’. Misschien ken je het gedicht en anders is het de moeite waard om eens op te zoeken.
Een schrijver met Belgisch bloed en tongval spreekt over ‘hoe om te gaan met mensen die rouwen’.
De man had een aantal anekdotes waar je als luisteraar wel een paar handige tips uit kon halen. Eentje wil ik wel delen want daar kunnen we allemaal wel eens een keer wat mee.
“Ken je dat, je komt tijdens een wandeling iemand tegen waarvan je weet dat hij of zij net iemand heeft verloren. Heel even voel je een lichte paniekaanval opkomen, want ja…wat zeg je tegen zo iemand.
Heel vaak zeggen we dan ‘hoe gaat het met je’. Je weet, terwijl je het vraagt, dat het eigenlijk de leegste vraag is die je kunt stellen op dat moment. Maar ja wat zeg je dan….”
Manu Keirse, de Belgische spreker, gaf de volgende tip. Benader een verdrietig persoon met de woorden ‘vertel eens…..hoe ben je de afgelopen dagen doorgekomen’?
Ik heb die zin in mijn onzichtbare rugzak gestoken en hoop hem te gebruiken als de situatie zich voor doet.
 

Terwijl er mooie muziek klonk in de sfeervolle kerk, verschenen er steeds namen op het decor. Namen van overleden personen waarvan familieleden in de kerk zaten. Met regelmaat zag je dat mensen een arm om hun buurman of buurvrouw heen legde. Mooi!
Elk mens met een eigen verhaal en eigen verdriet. Verdriet gaat over, maar het missen blijft.

Na de dienst gingen alle genodigden in een rechte streep naar de linkerkant van de kerk. Daar stonden tafels met drankjes en hapjes. Met een glas water, wat spa rood bleek te zijn ‘brrrrr’, zochten mijn ogen de oude vrouw die vorige keer zo vertederend en ondeugend aanwezig was. Ze zei toen, tot volgend jaar. Eerlijk gezegd kan ik me alleen een paar details van haar herinneren en weet dus helemaal niet genoeg om haar nog te herkennen. Er lopen een heleboel van die schattige fluweelzachte kromgetrokken oudjes rond. Het viel me wel op dat de meerderheid vrouw was. Blijkbaar heeft dat geslacht toch de meeste behoefte aan dit soort samenkomsten en woorden. Misschien was de oude vrouw inmiddels ook wel een naam op het decor geworden. Met een nieuw glas water, wat nu gelukkig wel water was, liep ik nog even langs de bloemenboom.  Elke bloem die in de boom gehangen was, stond symbool voor een overleden persoon.
Gezien de hoeveelheid bloemen en de vele aanwezigen werd in beeld gebracht dat er heel veel mensen sterven in een jaar tijd. Ieder mens heeft dus wel iemand om te herdenken op zo’n moment. Voor de een nog vers en voor de ander al jaren geleden. Verdriet gaat over, het gemis blijft.

Zus en ik gaan graag een keer per jaar naar deze avond. Allebei hebben we al meerdere mensen om ons heen verloren maar we gaan er eigenlijk naar toe om er iets uit te halen waardoor we een ander beter kunnen begrijpen en ze mogelijk een hand te reiken.
Met die bagage zijn we weer terug gegaan naar de metro. Gewapend met ons dagkaartje lopen we naar de incheckhekjes. Ik hou m’n kaartje ervoor en hoor weer een *blieb* maar het klonk anders dan bij de heenreis.
De deurtjes gingen open en gelijk weer dicht. ‘Ja hallo zó snel ben ik ook niet meer hoor….’
Nog een keer het kaartje er langs maar niks nada niente. Nog een keer en toen gingen ze weer open en gelijk dicht, maar nu was ik wel sneller en ben er met licht geweld tussendoor geglipt.
In de metro zat een look-a-like van een seriemoordenaar tegenover me met een fiets. In gedachte zag ik in plaats van die fiets een enorme kettingzaag. En paar stoeltjes verder zat een moeder met donkerzwarte randen onder haar ogen met haar kindje wat volgens mij allang in bed had moeten liggen. Er heerst voor mijn gevoel echt zo’n luguber misdaadachtige sfeer in de metro. Komt waarschijnlijk gewoon door mijn fantasierijke brein.
We kwamen weer aan bij ons beginpunt dus hup …eruit. Bij inchecken hoort ook uitchecken. Dus kaartje langs de paal en bammm rood kruis! Een snerpende negatieve toon klinkt uit de paal.  Geen beweging in mijn poortje.
Blijkbaar had ik dus niet goed ingecheckt. Dankzij de vele kilo’s minder aan mijn lijf konden zus en ik als een Siamese tweeling op haar kaartje door het poortje schuiven. Ik voelde me een echte zwartrijder en verwachte eigenlijk in mijn kraag gegrepen te worden.
Niets van dat alles, gewoon doorlopen en wegwezen.

We hadden een mooie avond met een licht crimineel tintje. 

Vandaag werk ik op een politiepost in een verzamelgebouw.
In het gebouw zit o.a. een bibliotheek en een theater.
Het is herfstvakantie dus er is een kindervoorstelling.
De hoek waar ik werk valt net buiten het beeld van de feestvreugde.
Maar ja, ook ik heb een blaas met limiet, dus toen ik terugkwam van dat limiet naar beneden brengen, liep ik door de groep met stuiterende kinderen.
Allemaal uitgelaten omdat ze zo naar een leuke voorstelling gaan kijken. Het drukke gedrag is dus logisch.
Als ik naar iets leuks ga heb ik dat gevoel ook, alleen wordt er van mij als volwassen verwacht dat ik me dan niet zo uitbundig gedraag.
Kinderen kunnen zo heerlijk hun blijheid verspreiden met hun gedrag. Ik hou ervan.
Natuurlijk lopen er ouders tussen de kinderen ter begeleiding.
En wat hoort mijn oor en ziet mijn oog?

Terwijl ik langs het grut loop en hier en daar een aangeboden high five beantwoord, roept een vrouw ( met een iets te luid volume) tegen een kind:

“kijk daar heb je de politie, ik zou me dus maar gaan gedragen anders neemt ze je mee”.
Ik zie het kind in een onzichtbaar schulpje kruipen, alsof het net een enorme klap heeft gekregen.
Aan de vrouw, waarvan ik denk dat het de moeder van het jongetje is, vraag ik…. “waarom zou ik hem meenemen?’
De vrouw zegt dat het knulletje vervelend is en niet wil luisteren naar haar..
Ik zeg tegen de vrouw dat het een kind is, ze moet genieten van zijn onbevangenheid en dat ik hem niet zal meenemen omdat opvoeden niet onze taak is.
De vrouw zei niets meer, het kind snapte er waarschijnlijk niets van, maar heb hem een aai over zijn bol gegeven en hem én de vrouw veel plezier gewenst.

Natuurlijk moet ik in dat pak netjes en beleefd blijven, gelukkig is dat ook mijn aard.
Maar even zat ik sterk in de irritatieprikkels.
Eenmaal weer op m’n plekje achter m’n volle theeglazen (de limiet van de blaas kon tenslotte wel weer wat hebben) zat ik er nog eens even over te denken.

Waarschijnlijk doet elke ouder of verzorger wel eens zo’n uitspraak.
Dreigen met de politie, of Sinterklaas doet het ook altijd goed in zo’n situatie.
Mijn kinderen zijn al ver boven hun broek uit gegroeid en hebben van mij mogelijk ook wel eens zo’n uitspraak naar hun hoofd gekregen.
Ze hebben er geen trauma aan over gehouden dus hopelijk dit knulletje ook niet.

Mijn reactie naar moeder toe had ik beter anders kunnen aanpakken.
Ben benieuwd hoe jullie dit hadden gedaan...

 

Ruim elf jaar geleden had ik een positief en prettig gesprek met de coördinator van het nieuw te bouwen hospice in Nieuwerkerk aan den IJssel. Het zou nog maanden duren voor het daadwerkelijk zou gaan draaien.  In de tussenliggende tijd zouden de vrijwilligers geschoold en getraind worden.
Met veel zin keek ik er naar uit. Helaas kwam ik er in de dezelfde periode achter dat ik ziek was. Nog maar achtendertig jaar, maar ten prooi gevallen van het borstkanker-monster.
Voorlopig dus geen hospice, maar eerst zelf door allerlei chemische trajecten. Eigenlijk best wel cynisch. Ik was in de race om mensen te begeleiden in hun laatste levensfase. Mensen die voor negennegentig procent prooi zijn geworden van het kanker-monster en deze niet zullen kunnen gaan verslaan. Maar eerst moet ik zelf dat monster nog zien te verslaan.

Na een half jaar ziek, zwak en misselijk kon ik drie dagen na m’n laatste bestraling, met een heel kort koppie, mijn eerste dienst meelopen in het hospice. Wat had ik daar naar toe gewerkt.
Ruim zeven jaar heb ik gemiddeld twee keer per week een dienst gedraaid. Heerlijk vond ik het.
De rust bij het binnenkomen in het huis. Even niet de hectiek van het dagelijks leven. Al was m’n dag nog zo druk geweest, zodra ik het hospice binnenstapte viel alle onrust en vermoeidheid van me af.

Na ruim zeven jaar kreeg ik het idee dat ik er afstand van moest gaan nemen. Het gevoel van ‘gewoonte’ nam de overhand. Natuurlijk weet je dat iedereen die in het hospice verblijft daar komt om te sterven. Het is belangrijk om dat altijd voor ogen te houden en jezelf te beschermen voor het verdriet wat daarmee gepaard gaat.
Maar als je het ‘gewoon’ gaat vinden dat je iemand naar zijn of haar einde begeleid, is het tijd om terug te treden.
Het is natuurlijk helemaal niet ‘gewoon’ dat je als onbekende bij iemands sterven mag zijn. Omdat dit gevoel er even niet meer was heb ik het hospice ‘gedag’ gezegd.

Na een aantal jaren begon het toch een beetje te borrelen om deze mooie taak weer op te gaan pakken.
De periode dat ik me dat echt realiseerde was tijdens een triest moment op mijn werk.
Samen met een collega moest ik aan jonge ouders vertellen dat hun jonge puberdochter zojuist was omgekomen bij een aanrijding met een trein. Wat een intens moment was dat. Diep, diep verdrietige ouders die op zo’n moment de wanhoop nabij waren. Ongelooflijk dat je zoiets, als ouder, moet gaan dragen de rest van je leven. Dit soort boodschappen over brengen zal nooit ‘gewoon’ worden.
Na een heftige gebeurtenis komen de betrokken collega’s altijd bij elkaar om de situatie door te spreken en zo naar elkaar te luisteren en van elkaar te leren.  Daar besefte ik ineens dat, hoe ontzettend verdrietig ook, ik dankbaar was dat ik juist op dat moment bij de ouders van dat meisje mocht zijn. Het besef dat de dood van een mens, ongeacht leeftijd en omstandigheden, nooit iets ‘gewoons’ mag zijn heeft me doen besluiten om mijn hospicejas weer aan te gaan trekken.

In Waddinxveen wordt een nieuw hospice gebouwd. De eerste paal gaat volgende maand de grond in en dan zal het driekwart jaar later zover zijn dat het echt gaat draaien.
Voor die tijd staat het traject van scholing en trainingen weer op het programma. Net als elf jaar geleden heb ik afgelopen week een positief en prettig gesprek gehad met de coördinator van dit hospice.  Het is wel dubbel, want ook dit keer zal ik voor de aanvang eerst nog een medisch traject moeten doorlopen.
Terug en vooruitkijkend met mijn positieve blik gaat het ook deze keer goedkomen.

Ik heb er ‘gewoon’ weer zin in.

www.hospicewaddinxveen.nl

Na een vakantie met drie weken mooi weer, waarbij de klok geen enkele invloed heeft gehad, wacht nu het georganiseerde leven weer.
Morgen gaat de wekker en nog een keer…en nog een keer en dan zal het besef er wel weer zijn dat het lijf in het pak geperst moet worden en de tijd weer een hoofdrol gaat spelen. Ongetwijfeld zal er een lichte rookontwikkeling ontstaan als de mailbox wordt geactiveerd. Prettig is het om het grootse deel te kunnen deleten omdat de tijd het al heeft opgelost.
Hoe fijn vakantie ook is, het is ook heerlijk om weer structuur te hebben en mezelf in dienst te stellen voor boer, burger en buitenlui.

De vakantie begon met een licht beladen caravan achter de auto naar Zeeland. In de caravan waarschijnlijk teveel kleding, zoals een vrouw betaamt. Maar verder lege kastjes want in Zeeland hebben ze ook supermarkten.
Drie weken caravannen in Zeeland heeft van alles in zich gehad. Een groot deel in m’n uppie waarin ik me geen minuut heb verveeld en soms als enig stemgebruik ‘kutemorken’ tegen de buren sprak .
Plannen om te gaan schrijven aan m’n boek zijn volledig mislukt. Die grote gloeiende warme bal aan de lucht heeft mij zodanig verleid dat ik regelmatig gedwee met m’n kleedje en een fles koud drinken in m’n fietsmandje naar het strand ben gegaan.
De eerste keer had ik m’n e-reader meegenomen, maar die heb ik alleen maar aan en weer uit gedaan.
Het was door het mooie weer nog zo druk op het strand dat er altijd wel iets te zien of te horen was.

Vroeger moest ik niets van honden hebben. Ik was er bang en vies van. In Zeeland mogen honden gewoon op het strand en dus ook de zee in.
Nu onze bruine labrador mijn leven voor een deel beheerst heb ik al die angsten en vieze gedachten verwerkt en overwonnen. Het was dan ook heerlijk om te zien dat een ouder echtpaar met een grote herdershond ( hoewel ik die nog wel een klein beetje eng vind) hun hond aan het vermaken was door klodders nat zand in het water te gooien. De hond ging daar met heel veel geweld en kracht achteraan de zee in om vervolgens zonder iets gevangen te hebben weer terug te komen. Een witte labrador, genaamd Koos, heeft dat allemaal eens lodderig liggen bekijken en ging met de herder meedoen. In een mum van tijd waren er meerdere honden in de weer. Wat heerlijk om die blije nozems zo bezig te zien.

Op een ander moment lag er naast me een groep mensen die aan het stoeien waren met zo’n fantastisch uitklapbaar windscherm. Daar heb ik in een eerdere blog al aandacht aan gegeven. Toch krijg ik het niet van mijn vakantienetvlies. Heerlijk om datgene te zien waarin je jezelf herkend en weet hoe die mensen zich moeten voelen.

Wat ook een vermakelijk moment was, toen er drie jonge meiden van ongeveer vijfentwintig jaar een gesprek hadden over het andere geslacht. Er werd zonder gene verteld wie ze allemaal ‘gedaan’ hadden en zelfs de lengte van het ‘gedane lichaamsdeel’ werd uitvoerig besproken. Uiteraard heb ik dit alles aangehoord terwijl ik languit op m’n kleedje lag en niet liet blijken dat ik het kon horen of dat het ook maar iets met me deed.
Na al deze informatie heb ik even plat op m’n buik, met m’n hoofd op een kussentje van zand onder m’n kleedje, liggen denken hoe dat er in ‘mijn tijd’ aan toe ging.
Wat de meiden zo heel gewoon met elkaar deelden, daar durfde ik vroeger nog niet eens aan te denken.

Naast het vele strandbezoek heb ik de hardloopschoenen en de wielen van m’n fiets goed laten bewegen. De missie om in de vakantie in ieder geval niet te groeien moest me gewoon lukken.
Omdat ik toch af en toe een patatje, een heerlijke pannenkoek en wat andere koolhydraatrijke artikelen tot me heb genomen, moest ik daar natuurlijk toch iets tegenover zetten.
De missie is gelukt. Niet gegroeid, maar ook niet afgevallen.

De laatste dag was er eentje met een gouden randje. Wat ontzettend leuk om getuige te zijn van een stelletje zeehondjes, die na een paar maanden verzorging in een zeehondencentrum, weer terug geplaatst werden in de zee.
Zo vertederend die beestjes. De grote zee, daar horen ze natuurlijk thuis. Toch moest ik gisteravond laat even aan ze denken. Daar zwemmen dan die jonge koddige schattige diertjes in die grote donkere zee middenin de nacht. Zo zielig….Misschien vinden ze hun moeder wel weer terug. Hoewel dat kreng ze in het prille begin aan hun lot heeft overgelaten.

Inmiddels ben ik dus weer thuis en hartelijk verwelkomd door Spike. De caravan staat nog in Zeeland zodat er nog twee weekenden genoten kan worden van de Zeeuwse kust.
De vuile was heeft alweer een rondje achter het glas van de wasmachine doorgebracht.
En inderdaad, zoals een vrouw betaamt, is tachtig procent van de kleding niet gedragen en dus in ongeschonden stapels uit de caravankast, in een tas en zo weer in de kast thuis geschoven.
 

Het is mooi weer terwijl de vooruitzichten beloofd hadden dat het zou gaan regenen.
Vandaag heb ik afgesproken met een collega die in Ouddorp op vakantie is. Op de fiets vanuit Renesse zou dat een uurtje zijn, maar dan moet je die wijde lange dijk over waar je gewoon chronisch wind tegen hebt. Met de auto is het twintig minuten, dat sprak me net even wat meer aan. Na een lekker bakkie thee in de tuin van een kneuterig vakantiehuisje, zijn we naar het dorp gewandeld. Het is vandaag ‘Boerenlanddag’ in Ouddorp.
Dat betekend dat er allerlei kraampjes en ouwe meuk staat. De winkeltjes hebben hun waren uitgestald en van alles in de uitverkoop gegooid. Naast de oude opgepoetste tractors staan er hokken met daarin een paar kalfjes, schapen en een zootje kippen. Wat zullen die dieren denken en hebben ze eigenlijk wel een nadenkding? Al die mensen welke de dieren ongevraagd aaien en met hun telefoon ongeveer in hun snuit een foto van zo dichtbij mogelijk maken. De meeste mensen op de markt zijn inwoners van het dorp zelf, gemengd met toeristen die niets meer met schoolvakanties te maken hebben. De zogeheten Arie’s en Annie’s.  Nu hoor ik jullie denken; maar jij liep er ook. Klopt……punt.

Nadat we een heerlijke boerenboterham hadden gegeten liepen we het plein van de dorpskerk op. Daar stonden wat kraampjes met snuisterijen waarvan de opbrengst voor de kerk was. De deuren van de kerk stonden open, zoals dat in het buitenland eigenlijk heel normaal is. 
Uit de kerk klonk koorgezang wat ons lonkte en samen liepen we naar binnen.
Zowel m’n collega als ik zijn in onze kinderjaren opgegroeid met het zingen van psalmen en andere kerkse liederen. Bij het horen van die klanken komen die roots gelijk bovendrijven en krijg je zo’n melancholiek gevoel. De banken in de kerk zaten vol maar achterin waren nog wat sta-plaatsen. Met het liederenblad in de hand stonden we daar ineens vanuit het feestgedruis buiten, in de serene sfeer van de kerk binnen. Een groot koor stond voorin onder de preekstoel en zong krachtig mooi hun repertoire. Steeds viel er even een stilte na de laatste noot van een lied. Bij volkse muziek klinkt er dan een applaus en gejoel, maar dat is bij dit soort optredens niet gepast.
Ook hier zat voor het grootste gedeelte het eigen volk binnen, vermengd met wat toeristen die even, in het hart van dit dorp, de sfeer kwamen inhaleren. Terwijl we zo nu en dan mee konden zingen omdat we iets uit onze jeugd herkenden en daar even heerlijk in teruggleden, kwam er een man de kerk binnenstappen. Een grote grove man met een nette blauwe broek en dito shirt erop. Keurig netjes, maar wel met foute witte sokken in sandalen. Hij kwam heel dapper de kerk binnen en bleef als een klomp ijs in het gangpad staan. Volslagen overdonderd van wat hij zag en hoorde, zo stond hij daar. Het koor zong op dat moment bulderend hun lied. De man stond met zijn armen wijdbeens en zijn vingers volledig wijd van de spanning. Hij stond daar echt te kijken met een blik van ‘waar ben ik nu toch terecht gekomen!!’
Vermoedelijk was hij voor het eerst van zijn leven in een kerk en maakte dat een zichtbare indruk op hem.

Er liepen steeds mensen in en uit de kerk. Op een gegeven moment komt er een moeder met haar zoon, die duidelijk het downsyndroom had, binnen lopen. Op de een of andere manier ben ik altijd gefascineerd door deze mensen omdat ze zo puur zijn. Ze doen niet anders dan dat ze zijn, zoals wij wel doen. Wij proberen bijvoorbeeld altijd om onze mooiste pose aan te nemen op een foto om zo maar te tonen hoe goed we er uit zien. Down mensen doen dat niet en hebben geen schaamtegevoel. Zij laten zich fotograferen zoals ze zijn. Wat je ziet, dat is het en niet anders. Altijd als ik daarover nadenk, neem ik me voor om daar van te leren. Deze down jongen was een heel blije. Met een stralende lach keek hij naar het koor en stond even geconcentreerd te luisteren. Als het koor de laatste noot heeft gezongen en de bomvolle kerk heel even stil is, roept de downjongen luid en duidelijk ‘APPLAUS’ en gelijk plaatsen alle mensen in de kerk hun handen luid op elkaar. De lach op het gezicht van de jongen was onbetaalbaar. Zijn moeder voelde zich duidelijk beschaamd en loodste haar zoon gelijk mee naar buiten.
In gedachten had ik die jongen wel willen bedanken voor dit ontroerende moment en zijn moeder willen zeggen dat ze trots mocht zijn op haar zoon. Daar kunnen wij, downlozen, allemaal een voorbeeld aan nemen. Volgens mij zijn mensen met het downsyndroom er om ons te laten beseffen dat we ons niet hoeven te verbeelden dat we meer zijn dan we zijn.

Dus die witte sokken in sandalen......gewoon doen !

Ondanks dat ik m’n werk leuk vind, is het toch heerlijk dat ik niet op de wekker hoef te zetten, dat warme muffe pak niet aan hoef en zo min mogelijk moet.
Een klein beetje moeten is er wel, daarom rechtstreeks uit bed in de hardloopkleren gehesen en mezelf even een half uur afgemat. Na een verkwikkende douche ben ik naar de markt gegaan.
Ik heb er langer over gedaan om er te komen dan dat ik er rondgelopen heb. Zou ik dan toch niet zo heel veel vrouwelijke hormonen hebben? Ik kan een grote stad met markt echt in een half uur bekeken hebben en uiteindelijk alleen een stuk kaas kopen.
Misschien trok het strand onbewust wel een beetje aan me. Het was immers prachtig weer met af en toe een wolkje voor de zon.
Terug bij de sleurhut heb ik de kaas in de koelkast gelegd omdat het in de auto al lekker had liggen zweten. Even een snelle lunch gegeten en toen uit de kast drie badpakken gehaald. Ik heb er vier in de afgelopen jaren bij elkaar vergaard. Eén had ik al thuis gelaten want dat kon echt niet meer. Als een zwaar verminkte vuilniszak hing dat ding om m’n lijf. Uiteindelijk toch een gevonden die nog strak elastisch was en de boel nog engszins bij elkaar houdt en waarmee ik me redelijk onopgemerkt kan vertonen op het strand.
De billen op het fietszadel gelegd en in het mandje voorop m’n kleed en een flesje drinken. Onderaan de duinen vlakbij het strand kun je goed de fiets parkeren en met kettingen aan hekken vastrijgen. Dan sta je onderaan de hol die beklommen moet worden om bij de zee te komen. Als ik er zo naar kijk begin ik al te hijgen en ben al buiten adem voor ik er aan begonnen ben. Mensen die mij kennen weten dat ik zo nu en dan ( nu dus) redelijk kan overdrijven.
Waar zal ik m’n kleedje is gaan spreiden….
Ondanks dat de meeste toeristen weer vertrokken zijn, is het nog best druk. Een hoog Duits gehalte maar ik zie er niet een een kuil graven.
Terwijl ik me tegen de duinen aan op m’n kleedje vlei, sluit ik even lekker m’n ogen. Heerlijk dat geroezemoes op de achtergrond. Als er een dikke wolk voor de zon schuift ga ik zitten en kijk is om me heen. Al snel zie ik dat aan mijn linkerkant de grote groep Duitsers aan het opruimen is om weg te gaan. Alle kinderen worden bij elkaar geveegd en dan komt het moment dat het zelfuitvouwbare windscherm weer terug moet in de hoes. Nu weet ik niet of jullie wel eens zoiets hebben opgevouwen? Ik wel…..één-groot-drama. Heel benieuwd of ik de enige kluns ben blijf ik even kijken hoe zij dat gaan doen.
Wat een heerlijk gevoel is het als je erachter komt dat je niet de enige kluns bent. Het heeft toch zeker wel een kwartier geduurd voordat iedereen van de groep uitgelachen was omdat het hen één voor één niet lukte. De laatste persoon die de poging waagde fixte het in een keer. Het is echt een uitvinding, die dingen. Dat uitklappen is echt geniaal……..ik hoef geen windscherm.

Op de terugweg fiets ik langs de visboer omdat mijn culinaire brein zin had in een paar gamba’s.
Hier in het dorp zit een grote viszaak waar de hele dag door kilo’s kibbeling en haringen over de toonbank gaan. Als ik aan de beurt ben vraag ik gamba’s die ik zelf nog even moet bakken. Ik word aangekeken alsof ik zojuist gevraagd heb of hij met me wil trouwen. Uiteindelijk bleek dat ze geen gamba’s hadden, dus heb ik maar een ander dood stukje vis gekocht.
Om de inhoud van de maag weer een beetje te verteren ben ik na het eten nog even, op de fiets, terug gegaan naar het strand. Het lukte de zon niet om zichtbaar in de zee te zakken, maar toch heeft het nog een mooi plaatje opgeleverd.
En wat zag ik…..jawel een groep Duitsers met een uitklapwindscherm.
Om het komische beeld van vanmiddag niet weg te vagen heb ik niet gewacht om te kijken of het hen wel in één keer lukte.

Om half zeven ging de wekker. Biologisch en cosmetisch veel te vroeg voor mij, maar ik had een plan en daar hoorde vroeg opstaan bij. Het was niet anders.
Zondag had ik me voorgenomen om bij goed weer,  één keer per week op de fiets naar m’n werk te gaan. Voor een ander waarschijnlijk peanuts, maar veertig minuten heen en veertig terug vind ik wel een dingetje. Ik geef toe dat ik een goed weer fietser ben en dan ook niet echt de lange afstanden. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar ik krijg dan eigenlijk wel een verzuurd lijf.
Maar goed, anderen kunnen ook elke dag fietsen, dus dan zal het mij toch ook moeten lukken.

Gordijn open en jawel….Het miezerde buiten. Diepe zucht……..
Hond uitgelaten en angstvallig veel naar boven gekeken. Een lucht met vijftig tinten grijs. Geen blauw of wit stukje te bekennen. Nu kon ik natuurlijk toch nog de auto pakken maar m’n bloed kriebelde dus ik zet door.
Na vijf minuten fietsen werd het droog en ik merkte dat ik eigenlijk best lekker de gang erin had. Goede ondergrond is het halve werk, dus de pas geasfalteerde fietspaden reden perfect. Met regelmaat werd ik ingehaald door een andere dappere fietser of fietsster. Met enige vorm van jaloezie keek ik dan naar de inhaler en dacht dan….Die gaan lekker door zeg!
Zo ook een vrouw van een jaar of zestig. Ze had een kind voor en achterop de fiets. Ze kwam me voorbij alsof ik stil stond……hoe dan !!
Oké, ik ben geen fulltime fietsster maar zo dramatisch, dat ik fluitend ingehaald werd door een oma met twee kleinkinderen op haar fiets was het toch niet zeker?
Niet meer over nadenken, doorgaan.  Op de fiets is er toch veel meer te zien dan in de auto. Zo zag ik dooie vissen drijven in het water, tot snot gereden vogels en moet je eens zien wat een klodders platgereden kauwgom er op de weg ligt. Een stukje verderop moest ik even secuur, met een goed en met een licht ontstoken oog om me heen kijken. Hier kwamen een paar wegen bij elkaar en stonden er rijen auto’s te wachten tot ze er op de rotonde tussen gelaten werden. Lekker op de fiets!! Ik frummelde mezelf tussen die ronkende auto’s door en kreeg een heerlijk winnend gevoel toen ik zo een heel vette rij met auto’s voorbij ging. Hé,…daar stond die vrouw weer die mij eerder voorbij scheurde met twee kinderen op haar fiets. Zij had blijkbaar in de tussentijd die kinderen al ergens gedropt, want die zaten niet meer op de fiets. Een verblijdend gevoel betrad mijn lijf. Ik zag dat zij een dikke bagagedrager had. Dat verklaarde haar snelheid. Ondertussen worstelde ik me over een rotonde waar meer werklui liepen dan dat er stenen in lagen. Hobbel de bobbel, over losliggende steentjes en rijplaten. Ooit zal het wel een mooi kruipunt worden, maar nu was het maar een gemuteerde bende. Een stukje verder kwam ik weer in rustigere oorden en draaiden mijn wielen in soepel tempo over een boeren landweg. Met een ijzingwekkende snelheid werd ik gepasseerd door een tractor, of heet dat een trekker. Hoe dan ook, er zaten wielen onder zo groot! Ik keek al fietsend zo in het hart van het wiel. Jakkes! Dat ding denderde gelukkig snel weer bij me vandaan. Opnieuw werd ik ingehaald door andere fietsers. Ook deze waren in het bezit van een dikke bagagedrager, of ze waren minstens de helft jonger dan ik. Na precies 38 minuten hield ik m’n toegangspasje voor het hek wat piepend open ging. Met een dapper gevoel en een waarderende blik van een collega parkeerde ik m’n fiets in de stalling. Het moment dat je dan afstapt, ken je dat? Nou dat dus….Uit het kratje voorop pakte ik m ’n tas met m’n verkleedkleren. Nadat ik van Jeanette weer gemetamorfoseerd was in Pepper, voelde mijn bureaustoel als een zetel. Zo zat de helft van mijn voorgenomen plan er weer op. Na werktijd ben ik weer op het zadel gekropen. Heel even, de eerste meters op de binnenplaats voelde ik nog precies waar het zadel vanmorgen ongeveer zijn sporen had achter gelaten. Eenmaal door het hek was dat gevoel weer weg en kon ik de terugweg aanvaarden. Nou…dat was een dingetje. Met een stevig aangewakkerde zij en tegenwind ging het een stuk langzamer dan op de heenweg. De mensen met de dikke bagagedragers reden me nu nog harder voorbij. Het laatste stukje had ik wind mee en dat was mooi, want nu zag het eruit alsof ik het tripje fluitend had gedaan. Niemand die doorhad dat ik er eigenlijk wel een beetje een zwanus en een paar zwoksels aan over had gehouden. Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk was het best lekker. Nu maar hopen dat mijn werkplekken het volgende week weer toelaten.  

VOORLEESVERHAAL J/M 8-12 jaar.
((Schrijf voor het voorlezen (buiten het zicht van de luisteraars) op een papier met grote letters
'EINDE VERHAAL'. Rol het op en geef het in bewaring bij een van de kinderen))

Een slow start van de dag. Geen ontploffende gasflessen of skijtende zwanen.

Wel rijkelijk tikkende regendruppels op het caravandak. Een heerlijk geluid om bij te schrijven. Nu krijgen jullie misschien de indruk dat ik inmiddels al tien hoofdstukken van m'n boek heb geschreven....ehhhh nee, niet echt. Eerst ben ik in de weer geweest om de hoofdpersonen uitgebreid te beschrijven voor mezelf, zodat ik ze een beetje leer kennen. Ik heb gemerkt dat ik het best moeilijk vind om te schrijven door de ogen van fictieve personen. Door ze eerst goed neer te zetten op papier, leer ik ze een beetje kennen, zodat ze in m'n hoofd echt gaan leven. Wel grappig dat ik deze dagen, die ik in m'n eentje doorbreng, het gevoel krijg dat de caravan soms gevuld is met denkbeeldige mensen die uit m'n pen kruipen.

Om de zinnen wat te verzetten en zuurstof te happen ben ik vandaag naar het glasmuseum geweest. Dat is een logisch gevolg na een bezoek aan de glasblazerij. Als ik sommige kunstwerken zie dan vraag ik me wel af wat de makers voor ogen hadden bij het creëeren van de stukken...

Leuk om te zien hoe ze peren in flessen laten groeien, die ze daarna vullen met alcoholische drank om ze zo als origineel kado te verkopen.

Wat toch wel het momentje van het museumbezoek was voor mij was een echtpaar waarvan zij een fietsbroekje droeg over haar eng witte magere beentjes en hij een korte broek met...jawel sokken in sandalen. Dit voor de beeldvorming. Zij (op een indringende ADHD manier) : " wat vind je hier van. Ik vind dit zo mooi, het doet me denken aan Picasso". Hij: " nou inderdaad, mooi hoor". In het hele museum was op de gewone rommel die iedereen in de kast heeft staan aan glazen, geen vorm te vinden wat duidelijk iets voorstelde, op een plank na. Daar stond een glazen kont, een vagina, borsten en nog iets van onder de gordel. De man stond er adembenemend naar te kijken. Zijn vrouw bedoelde natuurlijk iets heel anders dan waar de man naar stond te kijken. Zij: " wat sta je daar nou te kijken! Kijk hier, moet je zien wat mooi". De man sloft met zijn gesokte sandalen naar zijn vrouw met een gezicht waarvan al het glaswerk ter plekke zou kunnen sneuvelen. Terwijl de man mij voorbij sloft zegt hij zachtjes..... "Waar is de uitgang"? Met moeite kon ik een vette lach inhouden. 

Museumbezoek kun je volgens mij het beste in je uppie doen. Ik vind het wel leuk, maar het moet me wel interesseren anders ben ik zo buiten. Dit museum heb ik in een half uur gedaan. Gezien wat ik mooi vond en voorbij gelopen wat me niets zei. Helaas stond ook hier niet het blauwe glazen hart uit mn vorige blogs. Dat blijft dus nog even lekker veilig in mijn gedachten...dan kan het ook niet sneuvelen.

Doe je ogen dicht en stel je voor dat je op een rustige camping, in je uppie, in een caravan overdwars in een tweepersoonsbed ligt.

Je onderbewustzijn heeft door dat het al licht is buiten en de vogels een liedje fluiten wat aangeeft dat de dag is begonnen. Langzaam realiseer je je dat je niets moet en nog lekker kan blijven liggen totdat je bewustzijn ook van plan is om de dag weer te aanvaarden.

Heerlijk!!!

Dan ineens .....een keiharde knal. Volledig bij bewustzijn trek ik met een noodgang een rolgordijn open. Ik zie een enorme rookwolk en denk met een schok....NEEEEEEE de gasfles!!! Wat een drama. Snel spring ik uit bed en schiet iets aan waarmee ik me aan de buitenwereld kan tonen. Ondertussen kijk ik nog een keer uit het raam en zie de rookwolk optrekken. De haard komt uit de bosjes naast de caravan....dus niet uit de dissel waar de gasfles staat. Pfjoewww gelukkig maar. Maar wat is het dan wel. Ik ga naar buiten en schiet m'n teenslippers aan. Ik loop naar het strandje aan de achterkant van de bosjes omdat het daar vandaan kwam. Er moest iets ontploft zijn, dat kan niet anders. Terwijl de adrenaline nog hoog zit komt er een klein oud mannetje in een grijze stofjas aansloffen. Hij kijkt mij en mijn slaaphaar aan alsof ik Maria herself ben. Het blijkt de vader van de beheerder te zijn. Ik vraag de man wat er is gebeurd. Hij ziet er in ieder geval niet ontploft uit. Hij zegt  "ohh ik heb de zwanen even weggejaagd. Ze 'skijten' alles onder.....maar ze zijn weg hoor!" Ik bedank de man voor de uitleg en ben opgelucht dat dit het is. De man schuifelt verder en ik trek de sleurhut weer in. Daar bedenk ik me dat de dag wel erg vroeg is begonnen, maar ben klaar wakker dus ik pak m'n schaaltje kwark met blauwe bessen en lepel het op. Ik kijk op m'n horloge en zie dat het tien over tien is. Zo vroeg is het dus helemaal niet. Mooie tijd om deze maandag te beginnen. 

Na het ontbijt, wassen en fatsoenlijk aankleden heb ik de schrijfmap met nog heel veel lege bladen gepakt.

Ik heb een goeie slag kunnen maken en kan alvast verklappen dat het blauwe hart, wat ik gisteren denkbeeldig heb gemaakt bij de glasblazerij, een belangrijke rol gaat spelen.

Wat is schrijven toch leuk!!

Natuurlijk leef ik deze week niet alleen tussen het papier en de pen. Om de geest van zuurstof te voorzien stap ik elke dag even in de auto of op de fiets om me met iets anders bezig te houden dan het schrijven. Vandaag wilde ik heel stoer de fiets pakken om naar de glasblazerij in Leerdam te gaan. Dat zou drie kwartier heen en drie kwartier terug fietsen zijn. Dat leek me een mooie afstand om aan het eind van de dag een goed gevoel te hebben van de combi, bewegen en cultuur snuiven. Het zonnetje en de temperatuur was prima......tot ik bovenaan de dijk was en over het water keek in de richting waarheen ik moest fietsen. Een donkerzwarte lucht keek mij grimmig aan. Ja doei......ik ben de hol weer af gefietst en had goed de gang erin. Zonder de trappers nog een keer rond te draaien kwam ik weer bij de caravan uit. Precies op het moment dat ik onder de luifel stond liet die donkerzwarte wolk al zijn narigheid los. Zoveel dat je binnen een paar seconde tot aan je blindedarm toe doorweekt zou zijn.

Fiets op slot en de autosleutel gepakt. Met de auto is het een stuk sneller en onderweg bleek dat ik daar niet onverstandig aan had gedaan, omdat die grimmige bui met me mee reisde. Terwijl het waterniveau van de rivier en de autowegen bijna op gelijk niveau waren kwam ik aan bij de glasblazerij. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik kan er echt uren naar kijken.  Soms kwam ik erachter dat m'n onderkaak volledig naar beneden was gezakt van fascinatie.

Op de lagere school kwam vroeger ( ja heul heul lang geleden) wel eens een glasblazer. Dan kreeg ik van m'n moeder een paar gulden en mocht ik een of ander glazen beestje kopen, voor in de letterbak. Ik denk trouwens dat het spul in de loop der jaren gesneuveld is want ik zou niet weten waar ze zijn.

Echte kunstenaars zijn het. Terwijl ik daar op een kleine houten tribune zat, werden er prachtige vazen of andere glazen voorwerpen gemaakt. Wat lijkt me dat heerlijk om te kunnen doen. Ze beginnen met een klein bolletje en totdat het af is weet je als toeschouwer niet wat het zal worden. Heerlijk om zo je creativiteit ten uitvoer te brengen. In gedachten zag ik mezelf al een mooi groot blauw hart maken. De vorm van een hart (niet dat kloppende ding aan de binnenkant van ons lijf) maar de vorm die symbool staat voor liefde vind ik zo mooi! 

Het uiteindelijke resultaat was niet zichtbaar omdat het heel lang nodig heeft om af te koelen. 

Nadat ik mezelf weer bij elkaar had geraapt zag ik dat die grimmige bui buiten de moed had opgegeven en het zonnetje weer scheen. Na een kleine wandeling langs dobberende jachten en wandelende senioren heb ik de route naar de camping weer aangevangen.

Inmiddels zit ik met een pot thee voor m'n neus en had ik in de tussentijd van deze blog ook een stukje kunnen schrijven aan m'n boek. 

Maar omdat ik het blogschrijven niet kan onderdrukken laat ik dat maar eerst gebeuren. Dat rust dan maar weer. 

Het schrijvershol is op z'n poten gezet. De boel geordend en het schrijfgerei op tafel gevleid.

Op een rustige plek aan het water ben ik nu een weekje alleen met m'n schrijversbrein.

Ik heb er een poos naar uit gekeken en nu is het dan zover.

Als ik door het zijraam kijk zie ik de schapen lopen tegen de dijk waarachter de rivier de Lek stroomt. Kijk ik door het achterraam dan zie ik het water van de Hagesteinse plas. 

Dat verklapt ook gelijk de ligplaats van de camping waar ik me schuil hou. 

Na een poosje buiten gezeten te hebben en de rust in m'n lijf voelde ben ik achter m'n pen en papier gaan zitten. Op de achtergrond hoorde ik de kikkers nijdig hun lied kwaken en de vogels vrolijk zingen. Nadat ik m'n vertel-verhaal voor volgende week had afgerond, heb ik me op de warme maaltijd gestort. Nog steeds koolhydraat arm voer om die venijnige kilo's te killen. Na de afwas heb ik de, inmiddels iets minder vlezige, billen op het zadel geplaatst en heb de omgeving fietsend bekeken. Tijdens het fietsen viel het me op dat de mensen die hier wonen je vriendelijk begroeten. Dat is thuis wel wat minder. Het resultaat van dat vele groeten had zich, in de vorm van zo'n veertig vliegjes, tussen m'n tanden en in m'n slokdarm genesteld. Morgen, bij goed weer, zal ik naast m'n zonnebril ook maar n muilkorf voor doen.

Na een gevoelsmatige workout, in de vorm van de dijk op en af fietsen kwam ik weer terug bij het schrijvershol. 

Op het kleine veldje waar de caravan staat is nog een plaats bezet, maar daar is niemand aanwezig. Heerlijk rustig dus. Er staat een klein stenen hokje waar een kneuterig toiletje in verstopt zit. Omdat er verder niemand gebruik van maakt is het dus een privepot geworden. Zojuist heeft een man, gewapend met fles chloor, kiekeboe en een doek de boel opgefrist. Goed geregeld! 

Nu is het donker en heb ik vol verbazing zitten staren naar de mooie volle maan....tenminste.....ik moet vol schaamte toegeven dat het dus ging om een lantarenpaal met een lichtgevende ronde bol. Tijd om de dag af te sluiten en onder m'n dekbed te verdwijnen met de e-reader. Want ja, schrijven van een boek begint met het lezen van ander boeken. 

Morgen weer een nieuwe dag vol rust en hopelijk schrijfbuien.

In de aanloop naar een weekje helemaal alleen weg, merk en hoor ik nog steeds mensen die dat raar vinden.
Raar dat ik gewoon even alleen maar Jeanette wil zijn. Even helemaal alleen in een huisje of caravan samen met m’n grote passies “Pen en Papier”.

Jaren geleden heb ik samen met een collega een dagje Amsterdam gedaan. Dat was een afsluiting voor een fictieve reis die we hadden gemaakt.
Op internet worden georganiseerde reizen aangeboden waar van dag tot dag beschreven staat wat je allemaal gaat zien en ondernemen. Zo ook een reis naar India.
Het was een vijftien daagse reis met een druk programma. Collega en ik spraken af om de beurt een dag te beschrijven. Zo zouden we een verslag maken van een mooie reis zonder er daadwerkelijk naar toe te gaan. Sterker nog, we zagen elkaar alleen heel af en toe op het werk, maar hebben geen meter samen gereisd.

Op de dagen dat ik ging schrijven keek ik op het reisprogramma welke bezienswaardigheden die dag bezocht zou gaan worden. Met Wikipedia, Google en You tube, ging ik lezen wat er voor informatie was en hoe het er allemaal uitzag daar. In verhaalstijl beschreef ik de dag alsof we daar gewoon waren inclusief de zelfbedachte zweetlucht en viezigheid die in dat land rijkelijk aanwezig schijnt te zijn. Zodra ik mijn dag had beschreven, en daar deed ik soms wel een week of langer over, stuurde ik dat via mail naar m’n collega. Deze kroop vervolgens ook in het internet om de volgende dag te beschrijven. Wat was dat leuk om te doen. Wel tijdrovend want de reis duurde voor de echte vakantiegangers maar 15 dagen, wij deden er bijna een jaar over.
Als het op tv nu over India gaat, dan heb ik het gevoel dat ik daar geweest ben.
Ik kan iedereen aanbevelen om een fictieve reis te maken.
Als afsluiting zijn we dus een dag naar Amsterdam gegaan.  

We zijn naar het Tropenmuseum geweest waar een tentoonstelling was over India. Een wereld van herkenning. Wat gaaf om daar dingen te zien die ik in het verhaal, denkbeeldig, in m’n handen had gehouden. De kleding te zien die ik de mensen daar, in gedachten, had zien dragen. Als echte afsluiting hadden we een tafel gereserveerd bij een origineel Indiaas restaurant.
De Amsterdamse dag begon al met een boel nieuwe ervaringen. We zijn met de auto naar de buitenrand van de stad gereden, daar geparkeerd en een kaart gekocht voor het openbaar vervoer. Voor iemand die al 100 jaar niet meer met het openbaar vervoer heeft gereisd, ging er een wereld voor me open.
Met een tram die met een rotgang door de stad scheurde kwamen we van het museum bij het Vondelpark terecht. Dat was voor mij wel een vereiste. Dat wereldberoemde park met eigen ogen zien. Gelukkig was het mooi en droog weer dus na de paden bewandeld te hebben zijn we neergestreken op een bankje. Collega en ik kunnen uren kletsen met elkaar, maar ook in stilzwijgen met eigen gedachten de omgeving opnemen. Terwijl ik daar op dat bankje zat viel mijn blik op het grasveld in het park. Daar zat in een kringetje een groep jonge mensen. Mijn fantasie nam een loopje met me en zo gebeurde het dat het scenario voor mijn eerste fictieve boek geboren werd.
Terwijl ik in gedachte een bestseller aan het schrijven was, keek m’n collega zijn ogen uit naar de voorbij skatende dames in te heet gewassen broekjes. Wat een heerlijke plek om daar gewoon met je eigen gedachten te zitten.
Nadat we allebei weer in het heden waren terug gekeerd, zijn we opnieuw in die tram, met bloeddorstige bestuurder gestapt die ons naar het Indiase restaurant bracht. In een muf zaakje, met een scheve krakende houten vloer,  waar een paar sloffende, verschrompelde Indiase mannen rondschoven en ons echte Indiase gerechten voorschotelden was onze fictieve reis afgesloten.

Heel omslachtig, maar eigenlijk heeft die fictieve reis er voor gezorgd dat ik nu een verhaallijn klaar heb liggen wat ik ga gebruiken voor mijn eerste echte boek.
Nu ik dan een start ga maken hiermee, vertrek ik een weekje uit de buurt van huis en haard.
Even helemaal alleen in alle rust de fantasie, wat in mijn brein leeft,  uitbraken op papier om een lekker leesbaar boek te schrijven. Na een week is er uiteraard nog geen compleet boek klaar, maar het begin van een boek schrijven kost de meeste tijd en is misschien ook wel het belangrijkste onderdeel. De lezer moet gelijk gepakt worden door het verhaal, anders blijven de boeken op de plank liggen of verdwijnen ze na verloop van tijd ongelezen op de rommelmarkt.

Omdat ik inmiddels de leeftijd van vijftig jaar heb bereikt, aan de vooravond van een grote operatie sta en ondertussen heel egoïstisch een beetje meer voor mezelf ga kiezen, mag men het raar vinden, maar kijk ik er naar uit.

Landgenoten….

Het is nog schemerig buiten als ik ijzergeknars hoor.  Met m’n ene oor op m’n kussen en het andere op de waakstand krijg ik beelden van inbrekers die met deuren en scharnieren in de weer zijn. Ik draai m’n hoofd zodat het andere oor ook op de waakstand komt. Naast het schurende geluid hoor ik ook mannenstemmen. Met een vloeiende beweging druk ik op het knopje van m’n telefoon die op m’n nachtkastje ligt. Omdat er nog wat slaapolie in m’n ogen zit, moet ik nog een keer knipperen om scherp te zien dat het woensdag 27 april is. Ohh ja…..Koningsdag. Als je vlak bij het hart van de festiviteiten woont dan zijn al die geluiden om 07:00 uur te verklaren. Er wordt geschoven met marktkraampjes en vroege mannen sjouwen de boel op z’n plek.
Heerlijk…laat ze vooral rommelen, ik draai me nog een uurtje of twee om. Dat laatste heb ik inderdaad gedaan. Slapen was er niet meer bij, dus de e-reader hield mij die twee uur onder m’n warme dekbed. Om negen uur moest het vocht in mijn lijf echt verwijderd worden, het kabbelde al zo’n beetje voor m’n ogen. Na dit middels een sanitaire stop volbracht te hebben en het gebruikelijke ritueel wat bij de uiterlijke schoonheid hoort doorlopen te hebben, ben ik naar beneden gegaan waar Spike geduldig zat te wachten om zijn vocht naar buiten te brengen.
Bij het openen van het gordijn aan de voorkant is het gelijk al zichtbaar. Een drukte van jewelste met auto’s die dubbel en voor de oprit geparkeerd staan. Jaren geleden maakte ik me daar druk om. Inmiddels is dat vuur uit mij wel verdwenen en begrijp ik al die chagrijnige vaders en moeders wel die uit die auto’s komen. Samen met Spike zoek ik de frisse buitenlucht op en zie een paar kinderen die al stuiterend van de spanning rennend op zoek gaan naar een plekje waar ze hun kleedje kunnen neerleggen.  Hun vader worstelt nog met dozen vol afgedankt speelgoed en nutteloze zaken uit de  keukenkastjes. Een soort van nijdig zoekt hij met al die zooi zijn kinderen op die vervolgens al beginnen te zeuren dat ze iets willen kopen van het buurkind wat op een kleedje naast ze zit.

De kinderen gaan op een stoeltje zitten achter alle zooi die ze hebben meegebracht om te verkopen. Sommige hebben het netjes geordend en er een stickertje op geplakt met de prijs, anderen hebben letterlijk de doos op het kleedje omgekeerd. Allemaal zitten ze om negen uur klaar voor het grote zaken doen.
De eerste klanten lopen al te struinen tussen de rommel. Dat zijn hoofdzakelijk mensen die met een grote boog om de aubade heenlopen. Gelukkig blijft het ook tijdens de aubade droog. Het is altijd zo’n triest gezicht als al die muzikanten met volgelopen instrumenten het Wilhelmus moeten toeteren.

Het weer is beter dan verwacht en de aanloop is niet slecht. Rond een uur of twaalf zie ik dezelfde vaders en moeders weer voor komen rijden. Zo mogelijk nog chagrijniger dan vanmorgen vroeg. Want de dozen die ze vanmorgen vroeg aangevoerd hebben, kunnen ze weer afvoeren. Kinderen janken omdat ze moe zijn en het koud hebben.
Ik kan het gevoel me duidelijk voor de geest halen omdat ik ook in die chagrijnige schoenen heb gestaan.
Mensen….het gaat over!

Er komt een tijd dat je ’s morgens de hond uit gaat laten en bovenstaand verhaal voorbij ziet komen. Of dat je weet dat je kinderen pas uren later wakker worden en zelf het feestgedruis in gaan en dat je een dag als deze in kunt vullen zoals je zelf wilt en geen rekening hoeft te houden met anderen.
Maar als je dan klaar bent met bloggen realiseer je je dat koningsdag met kleine kinderen toch eigenlijk wel leuk is.

Zaterdagochtend 08:05 uur. Het daglicht piept door het dakraam van de caravan. Deze nacht heeft weer lang genoeg geduurd, dus hup onder de warme lappen vandaan.
KOUD!!!!! Het is duidelijk niet veel boven het vriespunt geweest afgelopen nacht. Dan is het in zo’n sleurhut best fris boven het dekbed. Even snel een tandenborstel door de mond, een haarborstel door het haar en een fris lapje over de toet. Met frisse moed stap ik in m’n trainingspak en pak m’n mobiel. In de voortent trek ik m’n sportschoenen aan en rits de tent open. Op de camping is het nog stil. Iedereen ligt nog te dampen in bed. Het gras is nat, maar de zon staat al aan de hemel. Ik loop naar het toiletgebouw en zie een paar eekhoorntjes wegschieten. Die dachten natuurlijk dat ze nog ongestoord konden rondstruinen zonder grote mensen tegen te komen.
Wat ik in het toiletgebouw heb gedaan laat ik verder onvermeld, maar het duurde niet lang voor ik weer buiten was. Goed voorbereid loop ik een stukje over de camping richting klaphekje wat naar het bos gaat. Ik probeer elke zaterdag en zondagochtend vroeg een ferme wandeling te maken om zo het afvalproces een beetje te helpen. Heerlijk in m’n uppie in alle stilte door een ontwakend bos met alleen maar geluiden uit de natuur. Omdat mijn oriëntatie gevoel volledig afwezig is, denk ik goed na hoe ik loop. Mijn loopje is altijd een klein stukje rechtsaf, daarna linksaf en dan een heel lang pad rechtdoor tot diep in het bos. Hier ga ik dan weer linksaf en weer linksaf om het lange stuk terug naar de camping te lopen. Een wandeling van ongeveer een uur. Vanmorgen toen ik uit bed stapte voelde ik het al een beetje. Een soort van recalcitrante bui. Aan het eind van het lange stuk bedenk ik me dat ik in plaats van twee keer links, ook twee keer rechts kan gaan. Dan kom ik ook wel weer in de buurt van de camping uit. Dus vol vertrouwen sla ik rechtsaf. Een heerlijk zonnetje schijnt met prachtige lichtstralen door de nog kale bomen. Wat is de natuur toch mooi. Het is voor het grootste gedeelte een dennenbos, dus het ruikt er heerlijk.  Links en rechts zijn de kanten van de paden omgewoeld door zoekende snuiten van zwijnen.  Er liggen takken waar duidelijk de nodige scherpe tandjes aan geknabbeld hebben. Heel subtiel achter een boom ligt een hoopje veren wat me doet denken aan een gruwelijke moordpartij waarbij de rest van de ontvederde vogel opgevreten is door een verslindende vos.  In een hoge rechte boom hoor ik een specht zijn snavel krom beuken. Bij de wortels van een paar scheef gewaaide bomen zijn de ingangen te zien van konijnenholen.  In de verste schiet een hert, zonder kapstok, in een snelle pas over het pad. In tegengestelde richting komt een man aanlopen met een hond. Daar was het hert waarschijnlijk van geschrokken en nam de elegante benen. Verderop loopt een reetje met een wit broekje aan. Terwijl ik van alles zie en vergeet in welke richting ik loop hoor ik in de verte een uitlaat van een Amerikaanse auto. Zo’n bobobobobob geluid. ‘Huh….wat moet dat in het bos’? Het geluid komt dichterbij en ineens zie ik een asfaltweg waar een auto stopt. Een man, vrouw en hond stappen uit de auto. De hond rent als een gek het bos in en weet van plezier niet welke tak hij als eerst zal pakken. Nog steeds onnozel aan het kijken wat er allemaal op mijn netvlies verschijnt loop ik door. Ineens besef ik me dat ik op een asfaltweg loop. ‘Huh? Waar ben ik in nu toch terecht gekomen’!  Deze weg ken ik helemaal niet. Op mijn navigatie zie ik dat ik flink uit de richting ben. Ondertussen heb ik er al een uur wandelen opzitten. Wat ik ook zie is dat er nog maar 5% batterij in m’n telefoon zit. Ik kijk even goed hoe ik moet lopen en druk dan de telefoon snel uit. Batterij sparen voor als het nodig is. In mijn brein denk ik de route te weten dus ik loop het eerste pad in dat ik zie. Een ruiterpad. Mooi zo! Goed voor de beenspieren, al dat diepe losse zand. Dapper stap ik door en mijn gevoel zegt dat het goed gaat. Even verderop kijk ik voor de zekerheid nog even op m’n navigatie of mijn gevoel me niet in het ootje neemt. …..Uhhh helaas …batterij leeg. Nou ja op goed geluk maar lopen dan. Ik luister goed of ik geluiden hoor die me misschien ergens naar toe zouden leiden. In de verte hoor ik schieten. Harskamp ligt immers dichtbij de schietbaan. Maar geloof me….het geluid in een bos is niet te traceren. Het kan alle kanten vandaan komen. Terwijl ik mezelf al volledig van de buitenwereld afgezonderd, uitgemergeld een paar maanden in een hol zie wonen, loop ik toch maar op m’n gevoel dat ruiterpad af. Er staan wel bordjes, maar daar snap ik als niet-ruiter geen bal van. En dan ineens…..ineens zie ik de plaats delict van de doodvermoorde vogel weer. Yeahhh….gewoon op eigen houtje de juiste route weer gevonden. Na ruim anderhalf uur loop ik de camping weer op. Daar worden de mensen pas net wakker en lopen duf met slaapluchtjes naar het toiletgebouw om zich weer op te kalefateren. Ze moesten eens weten wat een avontuur ik al achter de rug heb. Een avontuur wat zich teruglezend vooral in mijn hoofd heeft afgespeeld.

Vandaag een intensieve dag gehad.
Met het (bijna) complete team zijn we 'over de streep' gegaan.
Al langere tijd is ons bekend gemaakt dat we als team mee zouden gaan doen aan het trainingsprogramma " Challenge Day". Momenteel wordt het op de televisie ook uitgezonden en heb ik me daar maar even voorbereidend in verdiept.
Heftige reacties van mensen die terug in hun herinneringen worden gebracht. Met in mijn achterhoofd dat het op televisie vast wel een beetje in scene is gezet, heb ik vertrouwen in de dag van vandaag.
De afgelopen weken merkte ik wel dat, naarmate de dag dichterbij kwam, er steeds meer collega's een klein beetje met de hakken in het zand gingen staan.

Vandaag was het dan zover. In de ochtend kwamen we allemaal bij elkaar met een gezonde spanning. Nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Kan iedereen het aan? Komen er confronterende situaties?
Na een naambordje,  koffie en thee volgt er een toespraak door de burgemeester. Fijn om te horen dat hij ons waardeert en beseft dat achter al die stoere pakken ook nog gewone mensen zitten die met hun eigen gevoel moeten handelen. Daarom dus deze training die ons als team mogelijk nog dichter bij elkaar brengt en ons weer even laat zien en voelen dat iemand is zoals hij of zij is. Na een sanitaire stop gaan we de sporthal binnen. Swingende muziek komt ons tegemoet en sommigen beginnen spontaan te dansen.  We gaan zitten in een 'blote kring'. Zo noem ik zo'n kring met stoelen waar iedereen met de handen in de schoot en de voeten plat op de grond moeten gaan zitten.  Er worden allerlei spellen en opdrachten gedaan tussen collega's die eigenlijk niet vaak samen werken en daardoor elkaar niet zo goed kennen. Voor de pauze worden we nog in groepjes gedeeld waar we met elkaar in gesprek gaan. Belangrijk is dat alles gezegd mag worden, maar niets moet. De een laat de tijd, om aan het woord te mogen zijn,  in stilte voorbij gaan. De ander laat ons toe in het persoonlijk verdriet.

Na de lunchpauze,  met een lekker soepje en broodje,  gaan we weer terug in de sporthal. In plaats van een blote kring zitten we nu in een blote rechthoek. We doen als opwarmsessie 'The wave'. Hierdoor ontspant iedereen weer en wordt er met wat verhalen en voorbeelden toegewerkt naar 'het moment' van deze training.
We gaan allemaal aan een kant staan. Voor ons een lange witte streep. Een van de trainers komt uit Amerika dus onze Engelse taal wordt ook gelijk een beetje op gang gehouden. Met een echt Amerikaans accent stelt de trainer een vraag welke in het Nederlands vertaald wordt om goed duidelijk te maken wat de vraag inhoudt.
Na het stellen van de vraag wordt je uitgenodigd, als het op jou van toepassing is, om over de streep te gaan. In een serene sfeer gaan collega's met hun eigen verhaal in stilte over de streep. Zichtbaar en voelbaar dat er veel emotie verborgen zit in de mensen. Sommigen kunnen het ook uiten. Wat is het goed om te zien dat er niemand is die niet één keer over de streep is gegaan.  Elke mens heeft op zijn of haar eigen manier wel een moeilijk stukje doorleeft in het leven. Voelbaar was het moment dat er gevraagd werd of je in het leven wel eens bent beoordeeld op je uiterlijk.
Een rij collega's met een andere huidskleur gaat de streep over.  De vraag of iemand zelf of iemand dichtbij kent die zelfdoding heeft gepoogd of gepleegd.  Ook bij deze vraag gaan velen over de streep. Bij vragen of je dichtbij te maken hebt gehad met het verlies van een dierbare of met een ernstige ziekte, gaan de collega's massaal over de streep.  Als na een lange reeks de laatste vraag komt waarop iedereen over de streep gaat is dit onderdeel klaar. We gaan weer terug in groepjes en wordt er nogmaals de ruimte geboden om je gevoel te delen met elkaar.

Ondanks dat ik al vele trainingen heb gehad in mijn leven en ook hier weer dingen in terug kwamen die ik al eerder in een andere vorm heb gedaan, was het een fijne dag. Of het uiteindelijk iets teweeg gaat brengen onder de collega's, dat weet ik niet. Maar het feit dat je in je eigen kloffie, dus zonder uniform, al meer beeld krijgt van de mens achter dat pak, is al goed.

Normaal gesproken ben ik van het smeuige vertellen, maar dat vond ik in deze niet gepast. We hebben naast serieus uiteraard ook heerlijk gelachen om vreselijk onzinnige dingen.
Toch wilde ik het bloggen omdat, al is het maar voor mezelf, deze dag niet zomaar in mijn grijze brein zou vervagen. 
Want...... "als je me echt zou kennen.....dan zou je weten dat als ik niet zoveel zou schrijven, er heel veel dingen uit mijn brein zouden worden gewist. En laat ik dat nou precies zonde vinden....
 

En dan ineens is het zo ver. Vijftig jaar. Ongelooflijk. Ik herinner me nog dat mijn ouders vijftig werden en nu ben ik het zelf. Ooit heb ik een training gevolgd in een klooster waarbij je een tijdlijn moest maken waarop je aangaf welke verlies momenten je in je leven tot nu toe hebt gekend. Toen keek ik al met verbazing terug hoeveel dat er waren. Nu zou ik wel zo’n tijdlijn willen maken met allerlei gebeurtenissen van de afgelopen vijftig jaar.
Daarover nadenkend heb ik pen en papier gepakt en een lange horizontale streep getrokken. Aan het begin van de streep heb ik m’n geboortejaar gezet en aan het eind van de streep dit jaar. Nadat ik allerlei gebeurtenissen had genoteerd bleek dat de streep veel te kort was. Papier op een prop en weggegooid. Nieuw blaadje. Opnieuw een streep, maar nu alleen de dingen genoteerd met 'eerste keren'.
Verrassend wat je dan allemaal te binnen schiet.
Ik kon me zelfs voor de geest halen dat ik mijn eerste orgel les kreeg en er geen bal aan vond. Of de eerste keer gips happen voor een van de vele beugels die mij van de ‘konijnenlook’ af moest helpen. De eerste keer proberen te plassen als een jongen. Wat een zootje werd dat zeg!  De eerste kus toen ik een jaar of 11 was van een heel schattig Frans jongetje die iets aan me vroeg wat ik niet verstond en gewoon maar ‘OUI’ zei…..met een kus als gevolg.
De eerste keer tante worden op 15 jarige leeftijd. Ik kan me nog herinneren dat ik geen hap meer door m’n keel kreeg tijdens het avondeten, zo spannend vond ik het. Overigens is dat goed gekomen hoor…..zucht. Wat te denken van de eerste keer rijles, net nadat ik mijn haar had laten permanenten en eruit zag al een ontploft schaap. De eerste keer moeder. Een kind wat eens zo groot was als zijn naamgenoot welke een paar uur ouder was en naast hem lag in het ziekenhuis. Als ik hem nu zo zie hoef ik niet bang te zijn dat ze die twee verwisseld hebben. De eerste keer onder narcose wat spannend was vooraf, maar achteraf reteleuk spul bleek te zijn! De eerste keer chemo, de eerste keer bestralen. De eerste keer een kaal hoofd. De eerste keer in uniform. De eerste keer een tatoeage. De eerste keer …..er zijn zoveel dingen die je een eerste keer doet. Sommige vergeet je alweer voor je het gedaan hebt. Andere dingen vergeet je nooit en sommige vertel je natuurlijk niet zomaar in een blog.
Nu ik vijftig ben zijn de “eerste keer dingen’ er steeds minder.
Maar ze zijn er nog. En het eerste wat na m’n verjaardag voor het eerst gebeurde is dat ik oudtante werd.
Het neefje wat er voor zorgde dat ik voor het eerst tante werd is nu voor het eerst vader geworden. En dat zorgt er dus voor dat ik oudtante geworden ben.
Het is ook de eerste keer dat ik een baby vast gehouden heb na het verwijderen van mijn eierstokken. Maar geloof me…..de stokjes zijn weg, maar bij het ruiken van heerlijke Zwitsal luchten kreeg ik fantoomgevoelens aan de eierstokken. Denkbeeldig rammelen ze er flink op los bij het zien van zo’n lief klein schattig poppetje.
Wel raar eigenlijk dat ik niet eens weet of ik oudtantes heb en zo ja wie dat dan zijn. Vroeger ging men waarschijnlijk niet zo klef om met de familie zoals tegenwoordig.
Blijkbaar leef ik, als oudtante, toch in het juiste tijdperk.

Terwijl ik met de hond een rondje loop op zaterdagavond ,is het overal een drukte van jewelste.
Bij de kerk staat een verkeersregelaar de auto’s door te sturen naar andere plekken, omdat de parkeerplaats vol is. Een druk bezocht concert zorgt er voor dat de straat vol staat met auto’s waar mensen in keurige kleding uit stappen. Een stukje verder lopend in een donkere dreef schieten de eenden als speedboten door het water, als ze de kont van de hond zien, terwijl hij keurig netjes zijn behoefte dicht bij de slootkant deponeert. In de dreef is er zicht op de achterkant van een rij huizen en een appartementen gebouw. Sommige huizen zijn helemaal donker, andere zijn sfeervol verlicht en uit een paar schoorstenen kringelt wat rook. Je hoeft geen fantasie te hebben om in te beelden dat in die huizen de warme kachel of een openhaard vuurtje knappert. Een stukje lopen en weer stilstaan, omdat de hond nu eenmaal wil snuffelen om te ruiken welke andere honden hier eerder liepen, komen we na een paar minuten bij het dorp aan. Het is een heel klein centrum maar er zitten wel vijf eetgelegenheden. Deze zaterdag, de dag voor Valentijnsdag zijn alle tafeltjes gevuld bij de Italiaan, het eetcafé, de chinees, de Thai en de tapasbar. In het voorbij lopen zie ik alleen maar gezellige snoetjes van voornamelijk stelletjes.
Ongetwijfeld heel gezellig met hier en daar een roos op tafel.

Terwijl de hond lekker doorloopt met zijn neus zo nu en dan op de grond, behoed ik hem voor een vieze plek op de grond waar hij vanwege zijn oergedrag aan zou willen snuffelen. Mijn technische oog houdt het erop dat daar iemand enorm over zijn of haar zuiger is gegaan. Zo te zien was het iemand die een flink gevulde maag had. Wat verderop kom ik bij een plek waar ik eerder deze week een oud collega tegenkwam. We hadden elkaar lang niet gezien dus vroeg ik belangstellend hoe het met haar ging. Ze vertelde dat ze zich ‘geamputeerd’ voelde. Dat woord komt tegenwoordig bij mij binnen als twee steekjes in m’n borsten. Ik dacht dat ze het over het overlijden van haar man had een paar jaar terug. Ze vertelde dat haar dochter een paar maanden geleden was overleden. Ze was zo verdrietig en gebroken. Wat een ellendig gevoel zal dat zijn om die woorden uit te moeten spreken. De steekjes in mijn borsten verdwenen als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een zwaar hart. Na haar verhaal heb ik haar een knuffel gegeven en ging ze haar moeizame weg weer. Alsof hij het aanvoelde heeft Spike tijdens het gesprek braaf op de grond naast me gelegen.

Terugdenkend aan dat moment lopen de hond en ik weer verder. Hij snuffelend en ik in gedachten.
Zonder een glurende bedoeling te hebben loop ik langs huizen waar gezellig kaarsjes branden. Mensen zitten aan tafel of hangen voor de buis.
Eenmaal weer thuis komt All you need is Love op tv.
Het is niet echt mijn programma, maar ik merk dat het steeds meer een wat andere vorm krijgt.
Uiteraard zijn het allemaal zoete verhalen van verre liefdes, maar ook van zussen die elkaar heel veel jaren niet hebben gezien. Families die weer herenigd worden na een lange vliegreis. Dat ontroert me dan wel. Familie is het enige echte wat er altijd in je leven is en zal zijn. Daar kun je niet van scheiden of van verwisselen. Ook al is er tussen broers en zussen of met ouders wel eens gezeur en gaat het ook soms heel erg ver, de familieband zal er altijd zijn…….. Zelfs na de dood.
Door het werk in het hospice en bij de politie ben ik er wel achter dat er bijna geen familie is waar ‘niets’ is.
Dus bij al die mensen die in keurige kleding naar het concert gingen, in al die donkere of sfeervol verlichte huizen, in de volle eettentjes en bij de programma’s op tv, is het niet altijd wat je ziet.

Door m’n verhaal op te schrijven blijven mijn gedachten even hangen bij m’n oud-collega en alle andere mensen waarbij Valentijn misschien wel als een messcherpe dag voelt.
Toch wens ik iedereen ‘die er wel aan doet’ een fijne dag.
Geniet van het ‘echte’ in het leven!

Ik hou het bij een schuursponsje, geheel in stijl. 

Vandaag had ze 85 jaar geworden. Ik zie haar zo voor me en als ik me goed focus hoor ik haar stem nog en voel ik haar warme handen.
Ze is er nu ruim twee jaar niet meer en wordt deze dag er eentje in de lange rij van herinneren. De herinneringen zijn eigenlijk alleen maar goed. Terugkijkend kan ik me gelukkig prijzen met een fijne jeugd. Natuurlijk heb ik ook zat op haar gemopperd toen ik puber was. Ik zou het later allemaal wel anders en beter doen. Ja ja…..steeds meer zie ik mezelf dingen doen die zij ook deed. Stiekem lach ik er maar een beetje om. De pubertijd ligt ver achter me en ik ben alleen nog maar trots op de manier waarop ze me, samen met m'n vader, heeft opgevoed.
Natuurlijk had ik vandaag graag haar verjaardag gevierd. Vijfentachtig…..veel mensen kunnen dat vieren. Heel veel ook niet. Het klinkt misschien raar, maar het is goed dat ze haar leven afgerond heeft. Twee van haar kinderen zitten in een ingrijpende medische molen en gelukkig hoeft ze die zorg niet meer te dragen. Jammer dat ze haar eerste achterkleinkind niet zo lekker kan knuffelen, zoals ze bij haar kleinkinderen deed.
Maar ze heeft een mooi leven gehad en er voor gezorgd dat ze ons, haar vier dochters, ook een fijn leven heeft gegeven. Met die gedachte maakt het ‘missen’ plaats voor de mooie herinneringen.
Afgelopen week zijn er een paar jonge moeders overleden die nog kleine kinderen hadden. Door m’n werk word ik daarmee geconfronteerd. Op een dag als vandaag kan ik dan alleen maar hopen dat die jonge kinderen op een latere leeftijd ook met dit warme gevoel zo’n stukje kunnen schrijven. Ik gun het elk kind !

Een van de jongste herinneringen uit mijn jeugd heeft met muziek te maken.
Ik moet daar ineens aan denken terwijl hier in huis Classic FM aan staat. Vrijwillig opgezet door m’n dochter omdat ze daar beter bij kan leren. Terwijl ik er naar luister, klinken de klassieke tonen van herkenbare stukken. Vroeger was deze muziek de keuze van met name mijn vader. Ik vond het helemaal niets en nam me voor dat ik dat ‘later’ nooit zou draaien. Mijn muziek keuze was duidelijk anders….

Jaren terug, toen ik een jaar of vijf was, gingen mijn ouders met mijn drie zussen en mij op vakantie naar het Zwarte Woud in Duitsland. We reden in een Opel Record, welke volgestopt was met kleding voor zes personen, de zes personen zelf en de onmisbare met plaatjes beslagen wandelstokken voor in de bergen. Op de achterbank vier meiden tussen de vijf en vijftien jaar. Je moet er toch niet aan denken! Maar volgens mij ging het gewoon zonder gezeur. We zaten zo’n beetje vacuüm gezogen tegen elkaar aan. En dat zo’n zeshonderd kilometer, op wat legere snelwegen,lang. Omdat we degelijk christelijk opgevoed werden, waren we niet veel gewend op het gebied van muziek en radio. Televisie hadden we thuis niet. Wel zo’n nostalgische radio met van die grote draaiknoppen. Dat was hoofdzakelijk voor een brok nieuws.

Op weg in de auto met nog zeshonderd kilometer voor de boeg hoorden we ter hoogte van Gouda opeens muziekklanken in de auto. Verrast als we waren, zat m’n moeder met een draagbare cassettespeler op haar schoot. Een cassettebandje van 'James Last op klompen' vulde de auto en onze verbaasde koppies. Wat waren we blij! We hadden muziek in de auto! Die herinnering heb ik nog wel, maar of we ook die hele zeshonderd kilometer naar hetzelfde bandje hebben geluisterd weet ik niet meer. Muziek is sinds die tijd meer en meer in m’n leven gekomen. Tegen de tijd dat ik een jaar of tien was, bleek ik een enorme ABBA fan te zijn. Omdat mijn zussen allemaal wat ouder waren dan ik kwamen er al snel potentiele zwagers over de vloer. M’n oudste zus bracht wat dat betreft de variatie in huis door regelmatig een verse zwager mee te brengen. Mijn tweede zus had al vrij snel serieus beet en bracht er eentje mee wat een blijvertje bleek te zijn. Op mijn, ik denk 11^e of 12e verjaardag, kreeg ik een eigen cassetterecorder van mijn ouders. Van het toenmalige vriendje van zus twee, wat inmiddels nog steeds m’n zwager is, kreeg ik bandjes van ABBA. Hoe blij was ik daarmee. Ik heb erg veel op mijn kamer gezeten vanaf die tijd. De muziekkeuze van mijn vader vond ik niet echt leuk. Klassiek en Jazz. Mijn moeder zette eigenlijk nooit muziek aan. Op mijn kamer was ik stiekem aan het playbacken voor de spiegel met de haarborstel als microfoon en met een rij aan elkaar geknoopte elastiekjes als snoer. Door mijn lange blonde haren was Agnetha mijn rol. Mijn vriendin die kort donker haar had deed Frida na. We blokkeerden de slaapkamerdeur want we wilden uiteraard niet dat er ineens iemand binnen zou lopen en ons als een stel malloten zou zien staan. De bandjes werden grijs gedraaid en steeds vaker moest er een potlood aan te pas komen om het lint van het cassettebandje weer zonder kreukels strak te trekken.

In de tijd dat ik op eigen benen ging staan, na het schoppen tegen de muziekkeuze van m’n vader en alles wat een puber niet kan en wil begrijpen, kwam ik een beetje tot m’n verstand.
Eenmaal de deur uit begon mijn eigen ik een beetje te ontstaan. Achteraf gezien is het zo dat je als puber niet vaak je eigen keuze laat horen of zien, maar datgene wat jouw doelgroep je zo’n beetje voorschrijft om ‘erbij te horen’. De interesse in muziek was vele malen groter dan waar ik als puber voor uit durfde te komen. Zo ben ik een aantal keer met heel veel plezier naar NSY geweest en heb ik, naast de hedendaagse muziek, ook met regelmaat klassieke muziek aan staan.

Mijn kinderen zijn anders dan ik, opgegroeid met allerlei muziek en beelddragers.
Wat leuk is het dan om te zien en te horen dat ze hard en vals mee blèren met ABBA en dat tijdens het studeren classic FM door de huiskamer galmt.
De geschiedenis herhaalt zich....

‘Tjonge, wat kijk jij chagrijnig zeg!!’ zo komt een collega lachend op me
afstappen als ik bijna het winkelcentrum in loop.
Ik had mezelf net op een slinkse wijze tussen wat auto’s door gewurmd om een paar van die verkopers van die Uber hippe ‘verantwoorde voedingspakketten’ te ontlopen.
Daar gaat namelijk mijn gezicht niet zo best van zitten. Ze zullen ongetwijfeld hun best doen, maar als ik iets wil kopen dan ga ik wel naar de winkel of zoek het op internet.
Na de collega met een lach gedag gezegd te hebben gaat hij met vers brood naar huis en loop ik naar de draaideur.
‘Galloh, fijne dag’. Zo klinkt het ongeveer als je het winkelcentrum binnenloopt.
Alsof hij daar onafgebroken dag en nacht zit, groet  het mannetje van de straatkrant de mensen die het centrum binnen treden.
Van mij heeft hij nog nooit een cent gekregen. Ongetwijfeld heeft hij zijn vaste klanten maar heb in al die jaren dat hij daar zit nog niemand gezien die een krantje van hem kocht.
Vooroordelen heb ik zat, zo ook bij de verkopers van de straatkrant. Waarschijnlijk zegt dat alles
over mij in plaats van die verkopers.
Eenmaal daar voorbij doemt die grote grutter op met zijn fris blauwe logo.
Op alle momenten van de dag en de week is het daar druk. Steeds weer neem ik me voor om de wekelijkse boodschappen thuis te laten bezorgen zodat ik me niet hoef te irriteren als ik m’n winkelwagen met moeite langs de rolcontainers van de vakkenvullers pers. Of me erger aan de mensen die uitgebreid etiketten gaan staan lezen precies voor het schap waar ik iets uit wil pakken. En wat te denken van het asociale gedrag van mensen om afval tussen de spullen te deponeren, stelletje smeerpoetsen!
Het scheelt al dat de boodschappen tegenwoordig gelijk de tas in kunnen na een blieb met de zelfscanner. Maar toch…toch ga ik het nooit leuk vinden.

Een aantal weken terug heb ik een weerbaarheidstraining gehad. Niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste. Wat altijd maar weer terug komt is de oefening ' invloed hebben op je eigen gedrag'.
Een voorbeeld…

‘Sta je in de file en ben je bang te laat ergens te arriveren, vraag jezelf dan af 'kan ik deze situatie veranderen?' Als je daar met een NEE op kunt antwoorden moet je proberen het te laten rusten. Het is dan niet anders, heeft geen enkele zin om je op te fokken want dat gaat je helemaal niet helpen.’

Ondanks dat ik deze oefening al meerdere keren heb gehad en het steeds met een 'o ja' onderga doe ik het in het dagelijks leven dus nog steeds niet.
Het zou het boodschappen doen een stuk minder irritant kunnen maken. Ik heb geen invloed op die verkopers die je iets aan willen smeren, dus gewoon doorlopen en gedag zeggen. De rolcontainers van de vakkenvullers kan ik natuurlijk ook gewoon omzeilen en bedenken dat als zij de vakken niet vullen, ik m’n rommel niet kan aanschaffen. Invloed op het gedrag van mensen in winkels heb ik ook niet. Dus gewoon even vragen of ik erbij mag zou al een stuk beter zijn voor mijn irritatiepuntjes. Van het afval in de schappen dat door mensen daar gedumpt wordt, kan ik ook gewoon een foto nemen en er een blog over schrijven. 

Wat is het toch gewoon om op onze telefoon te kijken of er nog nieuws is, of dat we een foto maken en sturen naar iemand aan de andere kant van de wereld die dat dan ook gelijk kan zien. Dat in plaats van een stadsomroeper of een fotorolletje naar de fotograaf brengen.
Hoe normaal is het dat je een kop koude soep in de magnetron zet en daar een minuut later je lippen aan kunt branden, in plaats van het vuur opstoken en daarboven een ketel soep warm maakt. Wat gewoon is het als je ergens naar toe moet waar je nog nooit bent geweest en doormiddel van een paar knopjes op je navigatie gewoon de weg gewezen wordt en niet zoals vroeger met een veel te grote wegenkaart op schoot die dan ook vaak nog op z'n kop lag of scheurde.
Zonder er bij na te denken doen we via internet boodschappen die dan de volgende dag in de keuken neergezet worden voor je en die betaald met een plastic kaartje. Daar kwam vroeger de melkboer, groenteboer, lorreboer, schillenboer en de bakker voor aan de deur en rekende je af met guldens kwartjes, duppies en centen.
Het is maar een druppel op de gloeiende ontwikkelingsplaat die de afgelopen eeuw niet heeft stilgestaan.

Vorige week is een tante overleden die 101 jaar is geworden.
Zolang als ik haar ken en waarschijnlijk ook al lang daarvoor at ze meerdere haringen per week, lakte ze haar keurig gevijlde nagels, had ze een lach op haar gezicht en was er altijd interesse in mens en omgeving. Tot het moment dat ze bijna een eeuw oud werd. Ze viel en kwam in een verpleeghuis terecht. Ze raakte in de war maar heeft toch nog een poosje in haar eigen wereldje geleefd. Vorige week zat ik naast haar bed, de dag voor ze ging hemelen. Haar hand had ik in mijn hand gelegd. Een broos velletje waar de blauwe adertjes mild door heen schenen. Nog steeds mooie nageltjes en lekker zacht. Ze was diep in slaap en had waarschijnlijk geen weet meer van de wereld
Terwijl ik naar haar handen keek besefte ik dat die al meer dan 100 jaar doorleeft waren. Die handen waren er al toen het vervoer op de weg, in de lucht en op het water nog op gang moest komen. Honderd jaar geleden ging de eerste bus rijden. Niet zo'n futuristisch ding met wifi zoals nu, maar een soort koets met houten wielen die getrokken werd door paarden. Ook honderd jaar geleden zonk de Titanic op haar eerste grote reis. Nu varen er duizenden van die schepen die nog vele malen groter zijn. Ook honderd jaar geleden ging het eerste vliegtuig de lucht in om passagiers van A naar B te verplaatsen. Nu vliegen we met z'n allen zonder er bij na te denken over de hele wereld van A naar Z en kunnen kilometers hoog in de lucht naar een film kijken.
Wij kunnen het ons niet voorstellen om zonder auto, televisie, mobiele telefoon en de uitvinding van de eeuw 'internet' te kunnen. Zij heeft het allemaal meegemaakt.
Naast al die geschiedenis voelde die oude doorleefde warme handen ook vertrouwd. Uren heb ik met de handen van m'n moeder in mijn handen gezeten. Ook al was zij niet zo oud, maar dat warme vertrouwde geborgen gevoel borrelde nu wel in me op. Ik heb het heerlijk eventjes gekoesterd.
Het is goed dat er op zo'n hoge leeftijd een einde komt aan het leven. Een leven dat afgerond is. 
Alles meegemaakt en doorstaan. Nu is het klaar en blijven de herinneringen over.
Op welke leeftijd mensen ook sterven, ik heb mezelf ooit voor ogen gehouden dat je daar niet verdrietig om hoeft te zijn. Voor hen is het klaar en zit de taak erop. Tuurlijk, om iemand los te moeten laten en niet meer die warme handen te kunnen voelen is moeilijk. Maar steeds zullen er, vaak onverwacht, momenten zijn die dit warme gevoel doen terugkomen...en daar kun je dan even heerlijk in wegzakken. Dankzij de moderne techniek heb ik de honderd-een-jarige handen vast kunnen leggen om een warme herinnering terug te halen.

De grote schoonmaak na een lange zomer is begonnen. Onder een Zeeuws zonnetje wapperen de tentflappen schoon en droog. Klaar om opgeruimd te worden tot het voorjaar. Om de zon zoveel mogelijk te gebruiken heb ik m’n billen in een stoel op een terras genesteld. Daar werd een plank vol heerlijke schaaldieren voorgeschoteld. Met de snoet in de zon heb ik die lekker op gepeuzeld.
Later op de dag nog even met de blote voeten door het zand van het strand gebanjerd.
Net nog goed van temperatuur zonder een blaasontsteking op te lopen…..hoop ik.
Op een zandbank net iets verder weg om het goed te zien lagen een heleboel zeehondjes. Wat bijzonder toch dat dit in ons kikkerlandje zo gewoon is.
Langs de waterkant had een kind een zandkasteel gemaakt. Het viel me op dat het een soort van moskee-achtig uiterlijk had. Waar zijn de zandkastelen met ophaalbruggen en hoge muren er omheen en van die tunnels waar je naar elkaars hand toe moest graven. Heerlijk was dat. Dagenlang zat het zand onder je nagels, maar niets leuker dan dat.
Ik kan me ook nog herinneren dat ik het heerlijk vond als kind, om na afloop van een dagje strand zo’n zandkasteel in elkaar te trappen……uiteraard heb ik het niet gedaan, maar ik voelde die drang nu ook opkomen.
Nadat ik alle zandkorrels tussen m’n tenen en onder m’n nagels vandaan had gepeuterd weer terug naar de inmiddels bijna reisvaardige sleurhut. Daar even gereset en me weer toonbaar gemaakt voor de buitenwereld.
Iet wat opgelapt naar een restaurantje gegaan om een galgenmaal te nuttigen. Het was redelijk druk en aan het buurtafeltje zaten drie dames van 40 tot 50 jaar gok ik. Een van de drie was het niet eens met de smaak van de Tzatziki die ze had besteld. Er zat te weinig knoflook in. Een obertje welke net boven zijn broek was uitgegroeid en nog vol verse puistjes zat moest steeds de discussie met deze vrouw aan. Hij deed dat echt heel professioneel en bleef rustig toen hij terug kwam met een schaaltje knoflookolie…en weer weg kon en weer terug kwam met een schaaltje teentjes knoflook….en weer weg kon en terug kwam met geperste knoflook. Uiteindelijk heeft ze al die smuk er doorheen geroerd en het vervolgens niet meer aangeraakt. Echt…ik wilde het allemaal niet zien, maar het moest!
Gelukkig kwam mijn saltimbocca alla Romana snel en kon ik me daar op concentreren…..hoopte ik.
Een tafeltje achter het buurtafeltje was ook bezet. Een man en een vrouw zaten naast elkaar in plaats van tegenover elkaar. Uiteraard vul ik het zelf in en weet ik niet wat het juiste verhaal achter dit stelletje was. Het was in ieder geval voor mij wel duidelijk dat het óf een geheime relatie was of …..ja nou ja eigenlijk denk ik gewoon dat dat het was.
Beide met een biertje en een pure whisky voor hun neus leefden ze volledig in hun eigen wereldje.
Hij wist van gekkigheid niet waar hij aan moest zitten bij haar. Zij ging even weg en hij bleef alleen achter aan de tafel. Heel koddig zat hij te kijken naar zijn half gevulde glazen en zag er blijkbaar iets leuks in want hij moest er erg om lachen.
Tussendoor kon ik m’n blik wat afwenden en me verdiepen in het bord eten voor m’n neus.
Na een poosje kwam ‘zij’ terug bij ‘hem’ en ging weer naast hem zitten. Hij was duidelijk blij dat hij zijn handen weer kon gebruiken en graaide ongegeneerd in haar shirt en haalde er heel sneaky een witte slappe borst uit. Geloof me…ik wilde het niet zien maar het moest!
Nadat hij wat met dat witte slappe flubbertje had zitten spelen en het weer opgeruimd had waar het op dat moment hoorde te zijn werd m’n aandacht weer getrokken naar de vrouw die naast de zure knoflookdame zat. Het bleek dat die een leklip had. Elke hap die ze in haar mond stopte kwam deels weer naar buiten in een kronkelend streepje over haar kin.
Ook dit wilde ik niet zien, maar het moest…..

Klef en bef aan het andere tafeltje raakten meer en meer verdiept en kropen ongeveer in elkaar. Ik ben gestopt met het zoeken naar zijn handen. Geen idee waar die bleven maar ik was er wel klaar mee.
Gelukkig was m’n bordje leeg en na de zure lekkende knoflooktafel en klef en bef gedag gezegd te hebben in het voorbij lopen heb ik eerst buiten het restaurant gekeken wat er op de gevel stond.
Even was ik namelijk bang dat het geen restaurant was maar een soort van opvangcentrum voor ongeremde personen.
Toch fijn dat dit soort mensen er zijn en kleur geven aan de wereld en voeding geven aan blogschrijvers.

De vakantie zit er zo goed als op.
De laatste dagen heb ik in m’n uppie doorgebracht. Vast niet voor iedereen, maar voor mij heerlijk om de vakantie mee af te sluiten.
Niet te hoeven praten, niet te hoeven zorgen maar gewoon alleen naar mijn eigen brein en lijf luisteren.
Klinkt voor sommige mensen misschien egoïstisch of ondankbaar, maar dat is nu eenmaal mijn beleving.
Inmiddels staan m’n voeten al bijna twee weken op Zeeuws grondgebied. Het levert weinig blogstof op, wat niet wil zeggen dat er niets gebeurd of te beleven valt.
Als je languit op het strand ligt, met je ogen dicht en soms open om de zon op je huid te laten branden, hoor en zie je van alles om je heen.
Kinderen die blij lachen of juist janken omdat ze achterna gezeten worden door een wesp, terwijl ze met mierzoete ijsjes lopen te knoeien.
Jonge stelletjes die ervoor zorgen dat bepaalde lichaamsdelen geen zonlicht krijgen omdat ze helemaal in elkaar geknoopt door het zand rollen. Belegen mannen en vrouwen die met stoeltjes naar het strand komen om zich achter een boek te verschuilen. Dan heb je de Duitse gezinnen waarvan moeder alles netjes uitstalt en vader gelijk met de schep aan de gang gaat. Dit bekende fenomeen heb ik eens goed bekeken en ik heb geconstateerd dat ze die kuilen graven om als een soort van box te gebruiken en daar de kleine kinderen in dumpen. Echter al die kinderen gaan krijsen in die kuilen en worden met een schepje en een emmertje naar de waterkant gestuurd zodat vader op zijn reet in die natte kuil kan gaan zitten.

Terwijl ik me nog eens omdraai om de tint aan alle kanten gelijkwaardig op te waarderen, luister ik naar een groep jongelui die zich zojuist hebben genesteld. Allemaal stelletjes die hier in de omgeving wonen.
Ze vertellen over een feest waar ze geweest zijn en ik begrijp dat er eigenlijk geen een nuchter is gebleven gisteravond. Sommige zijn trots op de hoeveelheden alcohol die ze naar binnen hebben gegoten. Anderen zweren in het openbaar dat ze nooit meer zullen drinken. Even later gaan de koelboxen open en hoor ik het ene na het andere bierdopje ploppen. ‘Nooit meer’ duurt soms maar even, blijkbaar.

Op de camping is het nog levendig genoeg. Hoofdzakelijk Arie’s en Annie’s, waar ik mezelf, ondanks mijn jeugdige leeftijd, ook inmiddels onder kan scharen. Wat me opvalt, is dat er op een camping maar weinig mensen hun best doen om er nog enigszins elegant uit te zien.
De gevreesde crocks en birkenstocks zijn nog steeds hot onder de kampeerders. Maar de te hoog op gehesen witte sokken in sandalen schuiven ook nog over het terrein. Een vrouw had waarschijnlijk al jarenlang stroomstoring waardoor haar ladyshave het niet meer deed. Er hing een hele waas om haar benen heen.  Maar het meest schokkende was toch wel een vrouw welke een te strak shirt droeg waardoor mijn ogen werden getrokken naar een paar heel sneue borsten die heel depressief en verdrietig naar beneden keken omdat ze niet netjes opgeborgen waren in een fatsoenlijke beha. Echt geloof me, ik wilde er niet naar kijken maar het moest gewoon! En nu zit ik dus mooi met een klein traumaatje in de caravan deze blog te tikken.
Per direct ben ik begonnen met borstspieroefeningen om te voorkomen dat ik dat beeld ooit van heel dichtbij zal moeten gaan zien. Ben zo blij dat mensen niets van mij kunnen zeggen. Want volgens mij heeft echt niemand gezien dat ik met mijn sokken aan in mijn teenslippers naar het sanitairgebouw ben gelopen.

Wat het weer betreft is het zo slecht nog niet verlopen. Oké, de eerste dagen waren erg nat. Maar zeg nou zelf, wie heeft er in zijn vakantie een landelijke record zien verbreken doordat het 60 uur achter elkaar heeft geregend. Daarna werd het mooi weer en kon er flink aan het uiterlijk gewerkt worden.
Tussendoor nog wel eens een klein buitje, maar eigenlijk verder elke dag zon.
Nu de laatste dag er zo’n beetje op zit komt het weer met bakken uit de lucht. Het getik op het caravan dak geeft wel een slaperig gevoel.
Toch wil ik de dag niet te vroeg eindigen want morgen is het over met de pret.
Ach, het is ook wel weer lekker om gewoon aan de slag te gaan. Me een soort van nuttig maken voor de mensheid zodat ik het beeld van de hangende sneue borsten misschien snel kan vergeten.

Nadat ik een vette blaar had opgelopen in Nijmegen, wat normaal schijnt te zijn hier, de volgende dag met een dik ingepleisterde hiel naar Arnhem geweest. Wanneer hier geen bouwputten en opgebroken wegen zouden zijn, lijkt het me wel een leuke stad.
Een wirwar aan draden, welke voor de trolleybussen zijn, maken het beeld niet mooier.
Nadat ik hier wat echte vakantie inkopen had gedaan, met de nog steeds ingepleisterde hiel, opnieuw natgeregend weer richting caravan. Om alle regen te vergeten ' s avonds even buiten de deur gegeten. Een schaal verse mosselen en de regen was weg.
 
De volgende dag scheen de zon. Tijd om af te breken en de boel in te pakken om naar de volgende camping te gaan.
Van een open plek langs de rivier de Waal, wat de drukste vaarroute is van Europa, naar een heel stille camping in een boomgaard in de Betuwe. Een warme zon maakt het beeld gelijk zomerser.

Er komen nieuwe buren die allereerst een paar takken stevig langs hun caravan schuren als ze hun plekje op rijden. Er stappen een Arie en Annie uit. Het eerste wat ze vertellen is dat ze uit Friesland komen.
Na heel even geluisterd te hebben naar hun taalgebruik constateer ik dat het niet zo moeilijk is.
Je vergeet zo'n beetje alle klinkers aan het einde van een woord en je laat de letters gewoon een beetje door je stembanden glijden.

Op zoek naar een supermarkt, op de fiets langs enorme velden met fruitbomen gereden. Wat een massa fruit. Nu begrijp ik dat we twee stuks moeten eten per dag. Anders komt die rommel nooit op !!

Vanmorgen de eerste ochtend waarbij de zon de caravan al vroeg op temperatuur bracht.
De kinderen die door hun ouders buiten de tent zijn gezet, laten zich horen. Waar halen ze toch al die energie en levenslust vandaan zo vroeg. Met hun nog volgepiste luiers rennen ze achter elkaar aan door de boomgaard. Heerlijk al die blije geluidjes. Ik hou er van.
Na een verantwoord ontbijtje m'n derrière toegesproken en verteld dat het vandaag een pittige dag zal gaan worden.
Omdat mijn kont weinig activiteiten doorstaat in het dagelijks leven en de meeste kilometers maakt met de wieltjes onder m'n bureau stoel, moet het nu maar weer eens geloven aan een ferm stukje schuiven op het fietszadel.
Bij de gedachte alleen al voel ik de twee puntige botten die goed verstopt zijn, in mijn geval.
Niet zeuren maar doen. De eerste zestien kilometer gaan soepeltjes.

Om de inhoud van de maag te vullen en de blaas te legen en weer opnieuw te vullen een terrasje opgezocht. Naast me kwamen drie oudere heren zitten. Ik gok dat de jongste rond de zeventig was, de tweede iets ouder, de derde was al aan het slinken en moest zijn best doen om nog met een fatsoenlijk stuk lijf boven de tafel uit te komen. Het gesprek ging over de vrouwen die blijkbaar niet mee mochten vandaag. Een mannendagje. Wat ik begreep uit hun verhalen is dat ze deze dag vroeger op de fiets deden maar dat dit nu niet meer ging. Dus stond de auto vlak bij het terras. Er werd door de jongst ogende verteld dat hij met vakantie zou gaan met zijn vrouw maar dat hij eerst nog even op Google (lees goegol) moest kijken of er nog een aanbieding was. De middelste van de twee bemoeide zich met het gesprek maar de oudste liet het allemaal gewoon aan zich voorbij gaan en was al te ver heen om het leven op dat level nog te snappen. Ik had wel met hem te doen. Heb niet zoveel met ouderen mensen maar dit was wel een schatje. Van die natte kraaloogjes en een gelaten houding. Hij genoot van zijn broodje kroket waarvan een sliertje mosterd onderaan zijn kin bleef hangen. Ken je dat gevoel dat je daar niet naar wilt kijken, maar het dan juist doet? Nadat ik een enorme maar erg lekkere uitsmijter in mijn maag had geduwd keek ik angstig naar mijn fiets die heel zedig naast de kerk tegenover het terras op me stond te wachten. Ik voelde de botten in m'n derrière al knipogen....... Uitstel had geen zin dus huppetee weer op dat zadel. Hoe goed die botjes ook verstopt zijn, in mijn geval, ik voelde ze op de millimeter precies zitten. Niet zeuren maar doen. Na wat heen en weer geschoven te hebben had ik de juiste pose weer gevonden en lukte het zonder obstakels om de terugweg ook redelijk vlug te realiseren. Bij de caravan de billen even verwend door ze in de luie stoel weer in hun gebruikelijke vorm te laten ontspannen.

Toen ik weer enigszins mentaal aanwezig was heb ik een echt campingmaaltje bereid wat ondanks zo'n enorme uitsmijter toch wel weer lekker smaakte.
Nu rammel ik deze blog nog even op het net en dan maar een baantje plat.
Morgen de sleurhut weer aanhaken en dan in een rechte streep naar het Zeeuwse land.

06:30 uur gaat de wekker. Huh waar ben ik en wat is dat voor geluid?
CHIPS!! De wekker vergeten te wissen.
Normaal gaat op maandag, woensdag, donderdag en vrijdag dat irritante geluid om 06:30 uur af, maar nu hoeft dat dus niet.
Jasses.......nu is m'n uitslaapmoment kapot. De regen tikt nog steeds op het caravandak dus na het legen van de blaas maar weer onder het dons en even een kansloos spelletje candycrushen.
Daar krijg je vanzelf kramp in je pupillen van dus na een paar levens verspeeld te hebben de ogen nog een poosje dichtgeklapt. En dan gebeurt het he...... Dromen als een beest.
Helaas kan ik het niet exact terughalen, maar ik weet wel dat ik graag nog een poosje in die droom had vertoefd. Echter was de kramp uit de pupillen verdwenen dus dan maar aanvaarden dat er een nieuwe dag is begonnen.

Het douchegebouw staat ongeveer 200 meter verderop. Dat is precies genoeg om tot aan je blindedarm toe nat te regenen. Nu heb ik wel een paraplu bij me, maar die ligt in de auto die ongeveer 50 meter bij de caravan vandaan staat. Dus onderweg naar de douche gelijk even de plu uit de auto gepakt. Na het douchen dus droog terug kunnen lopen.

Een ontbijtje, nog even een stukje schrijven, lezen en een beetje naar buiten kijken om te zien of er mogelijk al een klein stukje blauw aan de lucht verschijnt. Nee dus. Loopschoenen aan en onder de plu naar de auto voor een bezoekje aan Nijmegen. Een beetje shoppen op een regenachtige dag is een aardig tijdverdrijf. Goedkoop ook op maandag. De leuke winkels zijn dicht..... Gelukkig waren de snuisterij winkeltjes wel open. Zo lekker om een beetje doelloos te kijken naar dingen waarvan je in de winkel denkt....'ohh dat is handig'.... Maar waarvan je eenmaal thuis denkt....'wat moet ik er eigenlijk mee'....
In de loop der jaren heb ik die ervaring redelijk goed omgezet in het laten liggen van de leuke onzinnige dingen. Na een poosje slenteren nog even doorgereden naar een caravanzaak. Een haakje van een gordijn was gesneuveld dus even een nieuwe halen.
Niet zo'n grote caravanketen maar een plaatselijk zaakje. Men werd helemaal wit om de neus van schrik omdat er ineens een klant binnen kwam. Nadat een vrouw met een soort van dame Edna bril het gewenste haakje ergens onder de toonbank vandaan toverde, weer retour camping. Nog even toeristisch rondgereden door wat smalle straatjes. Zo leuk om te zien wat mensen voor hun raam hebben staan of hoe de tuinen eruit zien. Soms doe je dan ideetjes op. Maar door het regenachtige weer ziet alles er een beetje somber uit.

Een maal weer op de camping met snelle pas naar de caravan gestuiterd en daar een echt campingmaaltje bereidt.
En weet je.......ik heb de paraplu weer in de auto laten liggen, dus ik kan me weer zeiknat laten regenen als ik ga douchen.
Denk dat ik maar even in de regen ga staan met wat schuim op m'n hoofd en dan de Waal in duik.
Wordt nog een uitdaging om tussen al die enorme schepen door te manoeuvreren.
Overigens is mijn fiets inmiddels een waterfiets geworden, maar.......hij is wel lekker schoon.

Iedere dag is er wel een herinnering naar boven te halen waarbij een glimlach, warm gevoel of juist een vervelende gedachte terug komt.
Sinds kort is er op internet een mogelijkheid om een herinnering, die je de afgelopen jaren hebt gedeeld met je digitale vrienden, terug te halen.
Als je ziet wat mensen, ook ik, dan gedeeld hebben in die afgelopen jaren, dan vraag je je af...waar gaat het nu eigenlijk om in het leven. Wat delen we nu wel en niet met elkaar.
Duidelijk is wel dat dingen waar we trots op zijn, onze kinderen of prestaties op nummer één staan.
Wanneer iemand die je lief was is overleden, dan wil je dat ook vertellen aan de mensen die je kent.
Maar de vuile was hangen we niet buiten.
Grappig eigenlijk, als je alle statussen op facebook leest begrijp je niet dat er nog zoveel narigheid is onder de mensen. Dat soort zaken delen we dus niet, het moet er allemaal goed uitzien. We gaan het niet vertellen als we iets gedaan hebben wat eigenlijk het daglicht niet kan verdragen, ook niet dat je kind eigenlijk niet zo goed presteert dan je had gehoopt, om over de minder leuke momenten in een huwelijk maar te zwijgen. Vol trots melden we hoeveel jaar 'gelukkig' getrouwd, welke diploma's of wat voor mooie kadootjes we hebben gekregen op een verjaardag of andere feestdag.

Waarom willen we ons zelf toch altijd maar van de mooie kant belichten.
Daar moest ik aan denken toen ik aan het proberen was om een verse profielfoto te maken.
Een zogenaamde selfie. Nou alle filters zijn er overheen gehaald, maar er zat niets bij wat mij zo tevreden stelde dat ik hem wilde delen op het internet.
Waarom zien we toch altijd dat vlekje op de huid, dat nieuwe rimpeltje of die kringen onder onze ogen.
Zelf zien we zoveel oneffenheden op ons gezicht. Slecht geslapen dus geen selfie, iets teveel chocola, dus puistje geen selfie, te lang in de zon, verbrand dus geen selfie. 

Vandaag had ik een gesprek met een man die ook beter de selfie niet zonder filters gebruikt. De kleur van de tanden was cosmetisch niet verantwoord en hij droeg een shirt wat bij de hals helemaal gerafeld was door de onverzorgde schurende stoppels.
Terwijl ik met de man in gesprek was werd hij steeds mooier. Steeds meer oneffenheden aan zijn uiterlijk vielen weg.
De man vertelde dat hij geen contact meer had met zijn familie. Zijn vader had hij al sinds zijn jonge jeugd niet meer gezien of gehoord. Moeder had het vrije leven echt heel letterlijk geleefd en had elke week een ander vriendje. Hij was enig kind en voor zijn moeder waarschijnlijk een enorme belemmering in haar vrijheid.
Op school werd hij gepest omdat hij niet het nieuwste van het nieuwste had. Geen mooie kleding, geen dure speeltjes, geen leuk geknipte haren en geen gezellig thuis waar je je vrienden mee naar toe wilde nemen.
Het enige wat hij niet had, zo zei hij, waren randen onder zijn ogen. Om zijn moeder zo min mogelijk tot last te zijn ging hij altijd heel vroeg naar bed en sliep zo lang mogelijk. Als hij sliep dan was zijn nare eenzaamheid er niet.

Inmiddels is dat kindje van toen een volwassen man van bijna zestig jaar geworden en heeft hij alle contacten verbroken met zijn familie.
Als hij aan zijn jeugd terug denkt dan verhard hij en voelt het kil in zijn hart, zo zegt hij.
Hij vertelde dat zijn uiterlijk hem niets doet omdat, als mensen zijn karakter willen zien ze zijn uiterlijk wel op de koop toe nemen.

De man vertelde steeds maar weer zijn neus gestoten te hebben in de maatschappij. Hij droeg geen net gestreken merkkleding, had zijn haar niet in het hipste model, rook niet naar de nieuwste geuren en had geen diploma's in zijn bezit.
Intussen had de man, na veel vallen en opstaan, een opvangcentrum voor gedumpte huisdieren opgericht. Ook werkte hij als vrijwilliger bij een centrum waar kinderen aan kunnen kloppen als ze problemen hebben.
Vaak doet hij ook een nachtdienst bij een telefoonlijn waar mensen die het leven niet meer zien zitten naar toe kunnen bellen om hun narigheid te vertellen.
De man had dus naast zijn eigen afgestompte leven nog ruimte in zijn hart gevonden om het leed van anderen te begeleiden. 
Vaak na zo'n gesprek met iemand die het leven niet kado heeft gekregen ga je zelf zitten bedenken hoe belangrijk de start in het leven toch is.

Als je een kind krijgt, vertellen ze je op het consultatiebureau over de drie R'en.
Rust, Reinheid en Regelmaat. Wat mij betreft mag er voor die drie R'en een dikke vette L komen te staan.
Elk kind, hoe klein dan ook zou allereerst met Liefde moeten worden ontvangen en opgroeien.
Ik begrijp werkelijk niet hoe het kan dat mensen hun kind mishandelen, negeren of zelfs verstoten.
Het is een aanslag op je leven als je vader of moeder wordt en je in je eigen leven een ferme pas opzij moet maken om de eerste plek af te staan aan een kind. Opvoeden is een levenstaak.
In het begin kun je een kind, net als een soepel stuk klei, nog vormen naar jouw hand. Het glad maken en zorgen dat er geen harde hoeken aan blijven zitten.Daarna wordt de klei steeds harder, stugger en moeilijker te modeleren. Uiteindelijk moet blijken of de structuur van de klei ervoor zorgt dat het geheel bij elkaar blijft.
Mocht het zo zijn dat de natuur de samenstelling van de structuur korrelig maakt, zal het vormen van een gladde vorm zonder hoeken moeilijk zijn. 
Geen mens die het voor elkaar krijgt om er een perfecte vorm van te maken, maar je kunt wel proberen om er met liefde iets moois van te maken.

De man tegenover me is een ongevormd stuk klei met een juiste structuur. Door alle narigheid wat hij heeft moeten doorstaan in zijn jonge leven heeft hij zijn klei langs muren en straatstenen kunnen slijpen.
Daardoor is hij geworden wie hij is.
Een man met een gouden hart en een gehavende buitenkant.
Door een gesprek met hem scheen zijn gouden hart door de lelijke klei heen. Hierdoor werd het een mooie man.

Uiteraard kwam de man niet voor dit gesprek, maar nadat hij gehoord was over datgene waarvoor hij kwam en spontaan zijn levensverhaal had gedaan, verscheen er een glimlach op zijn gezicht en vroeg of hij een klein gedichtje mocht schrijven.
Hij haalde uit zijn zak een smoezelig blaadje en een pen.
De man schreef:

 "Mijn verleden is mijn heden,
  Het is niet mooi om aan te zien,
  mijn hart maakt warme slagen,
  maar verblijd mij bovendien".

 Wat een mooie man...........

Vrijdag, de dag dat de meeste mensen opgeruimd en vrolijk zijn. Blij dat er weer een paar vrije dagen aan komen waarin het ‘moeten’ op een laag pitje staat. Op het werk merk ik dat ook altijd. Ondanks dat mijn collega’s hun weekend vaak door de week hebben. Het is relatief rustig met de aanloop van ‘klanten’. Na het weekend komen dan vaak de bedreigingen en mishandelingen die in het weekend hebben plaatsgevonden weer aan de orde.  Veelal veroorzaakt door de korte lontjes die aangestoken worden met een ferme dosis alcohol of drugs. Vaders of moeders die na het weekend komen melden dat de bezoekregeling niet is nagekomen door de ex-partner. Altijd maar weer die onvolwassen gevechten waarbij alleen maar verliezers zijn. Hoe jammer is het toch dat je daar het leven van je kinderen, je ex, waar je toch ooit van gehouden hebt en het leven van jezelf onrustig maakt. Soms heb ik het gevoel maatschappelijk werkster te zijn. Dan zitten er volwassen mensen tegenover me die hun narigheid op tafel leggen waarmee ik dan met een nuchtere blik moet zoeken naar oplossingen. Het is heerlijk om dat te doen, maar onderweg naar huis vraag ik me regelmatig af of mensen het zelf niet hadden kunnen oplossen. Steeds vaker rennen mensen naar hulpverleners zonder eerst zelf iets te ondernemen.
Burenruzies die soms al eerder opgelost kunnen worden als men maar een klein beetje zelfredzaamheid zou tonen. Gewoon het gesprek aandurven en als volwassen mensen luisteren naar elkaar en in heel veel gevallen constateren dat de onenigheid eigenlijk nergens over gaat.
Vandaag ook weer twee gesprekken gevoerd waarin mensen kwamen klagen over hun ex-relatie en het vervelende gedrag van de andere partij. Mensen dan wijzen op het feit dat ze zelf vaak kolen op het vuur gooien door steeds er maar weer tegenin te gaan.
Meerdere keren heb ik vandaag dan ook gedacht, ‘mensen laat elkaar met rust en respecteer de ander zoals je zelf gerespecteerd wilt worden’.
Het klinkt alsof ik nu precies weet hoe het moet en mezelf ook zo gedraag. Niets is minder waar want ik kan als geen ander, vaak in gedachten, commentaar hebben op een ander. Het is zo makkelijk om te zien wat een ander fout doet en zelf keihard voorbij de spiegel te lopen.
Het leven is veel leuker als je niet overal zo zwaar aan tilt en je minder bemoeit met een ander. Zelf zoeken naar leuke dingen. Zorgen dat er af en toe iets leuks in de agenda staat waar je naar toe kan leven. Het hoeft allemaal niet groots of duur te zijn. Zo heb ik samen met nog vijf anderen een eetclubje opgericht. Om de beurt koken en dan zoveel mogelijk op de manier zoals jij leuk vind. De andere vijf schuiven dan aan en genieten van het eten en de gezelligheid. Ook leuk is met een groep mensen halverwege het jaar lootjes te trekken, een kadootje van tien euro te kopen en een smeuïg gedicht te maken. Een soort van Lenteklaas. Waarom alleen in de maand december die gezelligheid? Plezier kan iedereen op zichzelf afstemmen. Ik ben sinds vandaag begonnen met een soort van dagboekje waarin ik elke dag een foto van de dag probeer te maken en daarbij een verhaal van de dag. Schrijven doe ik graag dus dat geeft mij plezier en de broodnodige uitdaging die een mens nodig heeft.
Het weekend is weer aangebroken. Geen luie dagen meer in en om de caravan, maar pure huishoudelijke klussen die weer weggewerkt dienen te worden. Het grote ‘moeten’ is er even een paar dagen niet bij. Geniet allemaal van jullie weekend en heb respect voor buur en verre vriend. Dan heb ik maandag misschien een makkie :P

De afgelopen dagen was het op de radio en tv al duidelijk dat Moederdag er aan zat te komen.
Sommige reclames werden zo irritant veel uitgezonden dat ik ze principieel gedeletet heb uit mijn brein.
Ik gun het de winkeliers hoor, maar vind het eigenlijk gewoon belachelijk dat je op één dag in het jaar min of meer verplicht wordt om je moeder in het zonnetje te zetten.
Nu ben ik zelf moeder van twee dotjes en vrouw genoeg om het heerlijk te vinden om cadeautjes te krijgen, maar hoe hartverwarmend zou het zijn als de inhoud van deze dag gewoon spontaan op een onverwachte dag in het jaar zou plaatsvinden.
Dat zou pas een warm huppelend moederhart opleveren. Nu is het vast en zeker ook gemeend, maar wel opgelegd door de commercie.
Ach,…ik kan hier elk jaar wel een betoog over houden en een beetje dromend terugdenken aan de tijd dat ze nog op de lagere school zaten en me op Moederdag verwende met spuuglelijke tekeningen, vals klinkende liedjes en zelfgemaakt kadootjes die van ellende bijna uit elkaar vielen. Hoe mooi waren al die kunstwerken en hoe heerlijk was het om te zien dat die blije kindersnoetjes eindelijk hun grote geheim konden prijsgeven.
Het is allemaal kostbaar materiaal voor m’n moederhart wat ik stilletje blijf koesteren.
Op een dag als vandaag staat facebook vol met foto’s van cadeaus en verwen momenten welke moeders vol trots delen met de digitale wereld.
Geloof me, ik vind het leuk om te zien hoe een ieder deze dag vult, maar heb er eerlijk gezegd ook een beetje moeite mee.
Naast de mensen die wel graag zouden willen, maar financieel niet uit kunnen pakken op zo’n dag denk ik ook aan de vrouwen die vandaag een leeg gevoel hebben omdat ze geen kinderen hebben kunnen krijgen of een kind hebben verloren.
Het lijkt voor mij vaak de normaalste zaak van de wereld dat mijn twee kinderen er ‘gewoon’ zijn, maar in m’n werk en privé omgeving ken ik zat mensen waar voor het niet zo gewoon is.
Zo zal ik m’n eerste actie als familieagent nooit vergeten. Een jonge jongen die bij een ongeluk omgekomen was. Het huisbezoek een paar dagen na het ongeval bij de ouders van deze jongen komt juist vandaag weer even in m’n gedachten. De moeder van de jongen vroeg aan me of ik bij haar zoon wilde komen kijken. Natuurlijk wilde ik dat. Ik voelde zoveel trots bij de ouders toen we bij hem waren. Trots om hun zoon te laten zien aan een ieder die dat wilde. Dat moment was voor mij, als onbekende van deze mensen, kostbaar. Hoewel ik daar was voor hen, hebben ze mij onbewust laten voelen dat het allemaal niet zo ‘gewoon’ is dat ik twee gezonde dotjes heb rondlopen. Het klinkt altijd zo cliché maar op dat moment voelde ik het zo intens.
Reden te meer om niet alleen vandaag bewust te genieten van hun ontwikkelingen tot volwassen mensen met een eigen karakter.

En omdat ik nu eenmaal niet altijd heel erg sterk in m’n schoenen sta, soms makkelijk over te halen ben, ga proberen om een angst te overwinnen, het gezeur na anderhalf jaar ongeveer wel zat ben en nu toch al een leuk blauw halsbandje heb gekregen...…..komt er over een aantal weken gezinsuitbreiding.
Bij deze maak ik dus officieel bekend dat ‘Spike’ binnenkort met zijn vier chocoladebruine harige poten hier over de vloer zal lopen.
En weet je?.....Ik kijk er naar uit !!!

De dienst verloopt soepel, de samenwerking met Aniek voelt goed en we doen alles wat er op ons pad komt. 

(Foto Marjo Dekker)

Soms zie je iets waardoor er een oude herinnering naar boven komt drijven.
Zo ook vandaag.
Vanmorgen iets na 08.00 uur reed ik in de auto naar m’n werk. Lekker muziekje aan en genieten van een blauwe lucht met een onhandig zonnetje.
Het is een ritje van ongeveer een kwartiertje, als er geen opstoppingen zijn.
Op vrijdag zijn er in mijn beleving veel minder mensen op de weg. Het lijkt minder druk, behalve straks als ik weer naar huis moet over het overvolle asfalt van de A12 en A20.
Ach, het hoort er allemaal bij.
Vanmorgen, toen ik met gepaste snelheid over de binnenwegen van het ene naar het andere dorp reed, kwam mij een beige Dafje tegemoet.
Een Dafje van nog ver voor de tijd dat het Volvo werd. Achter het stuur zag ik een lange oudere man zitten en naast hem zat een klein vrouwtje.
Het was natuurlijk maar een flits die ik opving tijdens het passeren. maar gelijk borrelde er een herinnering in me op aan de ouders van mijn vader, mijn opa en oma dus..

Ze zijn in mijn geheugen altijd in het zwart of neutrale kleuren gekleed waardoor ik het idee had dat ze, al die jaren dat ik me hen kan herinneren, dezelfde leeftijd hielden.
Opa was een lange rechte man met enorme flaporen, een ferme neus en een mond zonder tanden. Hij had wel een kunstgebit, maar dat lag altijd in de kast....
Oma was een klein kort dik propje met hagelwit dun haar in een knotje. Als oma moest lachen schudde haar hele lijf heen en weer. Als klein kind vond ik dat fascinerend om te zien.
 
Opa heeft jarenlang in Dafjes gereden.
Het was altijd een vermakelijk gezicht als ze wegreden met het autootje. De buren gingen er gewoon voor bij het raam staan om maar niets te hoeven missen. Zodra opa de auto startte gaf hij tegelijkertijd gas en schoot hij als een raket vooruit.
Oma kreeg soms amper gelegenheid om haar beide, veel te korte, beentjes op tijd in de auto te hijsen.
Waarschijnlijk zal ze heel kattig en kribbig op hem gemopperd hebben waarop opa zich met zijn tandloze mond stevig verweerd zal hebben.
De herinnering die vanmorgen boven kwam was degene die ik nooit met eigen ogen gezien heb, maar welke ik meerdere keren in geuren en kleuren heb horen vertellen.
Omdat ik in plaatjes denk kan ik me inbeelden hoe het er ongeveer uitgezien moet hebben.

'Opa en oma gingen boodschappen doen. Oma ging naar binnen bij de bakker en opa bleef in de auto wachten.
Hij zag door de grote etalageruit dat oma aan het afrekenen was en dacht...ik start de auto vast.
Net zoals meestal het geval was, startte hij de auto en gaf tegelijkertijd een poep gas.
Met een boel herrie en kabaal reed opa volgas de etalage van de bakker binnen.
Ondanks dat ik er niet bij was, zie ik dan tussen de geplette roomsoezen en verkruimelde broden een crèmekleurig rokend Dafje staan waarin opa nog met het stuur in zijn handen, nijdig voor zich uit zit te kijken.
Oma zie ik dan staan met haar uitgestoken mollige arm over de toonbank, waar ze maar net bovenuit komt, om haar wisselgeld in ontvangst te nemen.
Alle ogen zullen gericht zijn op de chaos in de etalage, waarbij oma op een droge toon uitspreekt :..... “Oh, dat is mijn man !”
 

Vandaag precies 10 jaar geleden om 08.45 uur werd ik in de vroege ochtend na een heel koude nacht, onder een dekentje naar de operatiekamer gereden.
Na een interessante tocht door de gangen van het ziekenhuis met het zicht op het plafond werd ik de voorkamer van de operatieruimte ingereden en in een rijtje met andere bedden geschoven.
Al snel mocht ik van het comfortabele bed op de snijplank gaan liggen.
Omdat ik jarig was zou ik een extra dekentje krijgen om het net even specialer te maken op deze alles of niets dag.
Het moment voor de operatie had ik niet het gevoel dat er echt iets groots stond te gebeuren. En technisch gezien was dat natuurlijk ook niet het geval.
Er zou alleen een fout monstertje uit m’n borst weggehaald worden.
Achteraf gezien was het een heel erg fout monstertje die in een mum van tijd voor nazaten gezorgd zou kunnen hebben en volledig beslag had kunnen leggen op andere onderdelen van mijn lijf.
De handige handen van de chirurg hebben het monstertje volledig weggehaald voor het zich heeft kunnen voortplanten.
Dat wist ik toen natuurlijk allemaal nog niet, maar nu na tien jaar kan ik dat wel zonder haperingen uitspreken.
Na een aantal cellen- en haren vernietigende behandelingen was ik na een ruim half jaar klaar met al deze chemische ongemakkelijkheden en konden het haar en de goede cellen zich weer gaan vermenigvuldigen.
Dat heeft dan ook rijkelijk plaatsgevonden en heb ik naast heel veel onzichtbare cellen ook weer een goede haardos terug gekregen.
De afgelopen tien jaar zijn mijn boobies me dierbaarder geworden dan ze waren en ben ik blij dat ze er nog zijn. Ook al is het puur decoratie en zijn ze niet meer nodig voor moederlijke taken. Om ze zo lang mogelijk te kunnen behouden en er nog heel veel jaar mee rond te sjouwen, laat ik ze jaarlijks op de foto zetten en worden ze deskundig betast door Dr. R.
Op een onvriendelijke en vooral onelegante manier schuif ik ze toch met trots in het niet geliefde apparaat welke ze in vijftig grijstinten op de gevoelige plaat vastlegt.
Terwijl de kundige ogen van de arts ergens achter de coulissen beoordeeld of alles erop staat, mag je dan weer in de wachtkamer plaatsnemen.
Voor je gevoel zit je daar dan met een paar geplette gekneusde boobies en heb je het idee dat iedereen die langsloopt naar je kijkt alsof je Lolo Ferrari herself bent.
Als dan eindelijk de piepende deur van de mammografieruimte weer open gaat en de vrouw die ze net geplet heeft komt vertellen dat de arts de foto’s technisch goed heeft bevonden, mag je weer naar buiten.
 

In de afgelopen tien jaar heeft het ziekenhuis een enorme metamorfose gehad wat je duidelijk kunt zien als je door de gangen wandelt.
Was het eerst een soort galerie met ‘streek ’schilderijen aan muren waar strepen op en gaten in zaten van botsende bedden. Nu zijn de muren zo strak en glad alsof er geen spijker meer ingeslagen kan worden om plaatselijke kunst tentoon te stellen.
Het is een kleine stad op zich geworden waar enorm veel wandelroutes zijn. Mensen die een generatie ouder zijn dan ik zie je dolen en dwalen omdat hun begrijpertje niet meer weet waar ze nu eigenlijk naar toe moeten, terwijl er toch wel logica in zit.
 

Misschien ga ik ooit nog wel eens een keer daar in verschillende hallen zitten om stof tot schrijven op te doen.
Mensen en hun verhalen zijn en blijven nu eenmaal fascinerend.
Nadat de dame van radiologie me weggestuurd heeft omdat de foto’s gelukt zijn loop ik met kloppende borsten het ziekenhuis uit.
Ondanks dat het ruim is opgezet en er geen bedompte sfeer hangt is er niets lekkerder dan door de draaideur in de buitenlucht te komen.

Zuurstof.....

Voor 1,50 euro heeft de auto op de bovenste verdieping van de parkeergarage mogen staan. Na dat betaald te hebben sleep ik mezelf de ijzeren trappen weer op naar de auto. De garage uitrijden op het moment dat het bezoekuur voorbij is, is best een uitdaging.
Op de een of andere manier hebben mensen altijd behoefte aan de binnenbocht. Psychisch gezien zou het zo kunnen zijn dat je dan sneller op de plaats van bestemming bent…..Tot je zo’n lange Volvo tegen komt. Na een paar keer de remmentest met succes te hebben afgelegd verdwijn ik de grote wijde wereld weer in en glijd over het asfalt naar huis.
Nu komt de week van wachten.
Gelukkig ben ik in het bezit van een fikse dosis nuchterheid die mij deze week er wel weer doorheen sleept.
 

Nu is het 4 maart, exact 10 jaar na dato en heb ik het bezoek aan de chirurg weer gehad. Eenmaal in zijn kamertje stond ik weer, met de inmiddels van het pletten herstelde, boobies bloot.
De foto’s waren niet alleen technisch goed maar medisch gelukkig ook !
De handen van Dr. R hebben gevoeld of alle klieren in de omgeving niet aan het klieren zijn, maar ook dat was niet het geval.
Na alles weer fatsoenlijk ingepakt te hebben mocht ik het veld weer ruimen met een nieuwe verwijsbrief voor volgend jaar in the pocket.
De muren van het ziekenhuis zijn een stuk lichter en frisser dan vorige week toen ik er langs liep. Ook zie ik ineens de grote kleurige bloemen aan de muur.
Zaten die er vorige week ook al op? Ja dus....dan laat mijn nuchterheid toch ook hier en daar een steekje vallen.
Na weer 1,50 euro in de betaalautomaat gedeponeerd te hebben en nu met een goede snelheid
uit de parkeergarage gereden te zijn, hoop ik hier weer een jaar weg te kunnen blijven.
 

De eerste maand van het jaar zit er weer bijna op.
Alle goede voornemens zullen zo zoetjes aan wel gesneuveld zijn en de meeste depressies wel over hun hoogte of dieptepunt heen. Blue Monday is al geweest dus we kunnen weer verder met alles waarmee we bezig waren voor de zoete sfeervolle decembermaand aanbrak.
In die maand hebben we eerst Sinterklaas met verschillende emoties ontvangen. Wat ik me elk jaar weer afvraag is waarom we die man wel met zo veel aandacht binnen halen maar hem laten vertrekken zonder dat iemand hem ook maar uitzwaait. Je wilt na zo’n twee weken toch eigenlijk wel zeker weten dat hij weer opgehoepeld is, zodat alle schoenen weer gewoon in de kast kunnen.  Overigens vind ik het wel weer grappig om te zien dat hij met heel veel tumult binnengehaald werd en dat daarna ook gelijk de stilte weer kwam zodat het traditionele feest gelukkig gewoon zijn doorgang kon vinden.
Zodra de beste man het schip weer in is gegaan om in zonnige oorden te gaan overjaren, komt vloeiend de kersttroep de winkels in.
Drang om het in huis gezellig te maken en daar allerhande kitchrommel voor te gebruiken.
Bijzonder om te zien wat zo’n maand als december voor invloed heeft op het geestelijke gestel van de mens. Er worden allerlei gezellig plannen gesmeed, pruttelende ruzies worden even vergeten en zelfs schoonmoeders worden weer gewaardeerd.  Tijdens deze maand worden alle hardnekkig verloren kilo’s er in een zucht en een scheet weer aangegeten en gedronken.
De kalkoenen kijken met angst en beven deze periode tegemoet. Net als alle flappies zijn ook zij voorbestemd om met een knapperig bruin velletje op het midden van de dis te worden geplaatst en tot op het bot toe te worden verslonden.
Steevast wordt het beestje hier in huis eerst nog van een naam voorzien als hij bloot met kippenvel op zijn kalkoenlijf op een piepschuim schaaltje en afgedekt met plastic de koelkast in gevschoven wordt.
Zo gaat hij niet helemaal naamloos ten onder. Na tweede kerstdag begint het vredelievende gevoel al een beetje te veranderen. Je voelt het zelf, maar ziet het buiten ook gebeuren. In de winkels gaat alles in de uitverkoop. Je koelkast lijkt wel een slagveld. Buiten begint het geknal van vuurwerk al. Op het werk komen de ruzies en mishandelingen weer binnen. De kerstboom ziet eruit alsof hij beseft dat het bijna einde oefening is en hij de deur uitgezet zal worden. De ramen in huis krijgen zo’n grijzige aanslag van de kaarsen die chronisch staan te walmen. Als je in de nog steeds volle voorraadkasten kijkt besef je dat het eigenlijk onmogelijk is om na 1 januari niet meer te gaan snoepen en het goede voornemen dus voor aanvang al is mislukt. Wat een rare maand is december toch. Het heeft alles in zich. Tijdens de jaarwisseling, waarin ik ook dit jaar weer mijn jaarlijkse dosis alcohol genuttigd heb, in de vorm van een half glas champagne, voelt het alsof december nog een laatste opleving heeft.
Rond het tijdstip dat het vuurwerk weer afgelopen is hoor je ineens de stilte buiten. Hoewel het niet helemaal stil bleef die nacht. Door het open raam op ongeveer een meter bij mijn hoofdkussen vandaan hoorde ik een jong, dronken stelletje fikse bonje maken buiten. Hij had teveel gedronken en stonk volgens haar en zij was volgens hem niet goed bij haar hoofd en zag er niet uit. Blijkbaar zat er toch nog iets van liefde verscholen in de ruzie want een paar tellen later hoorde ik ze allebei luidruchtig huilen en zeggen dat ze van elkaar hielden. Wat een fantastisch spul is alcohol toch…………
Nieuwjaarsdag is wat mij betreft een dag die per direct uit de kalender mag worden gescheurd.
Cosmetisch gezien heeft iedereen een probleem, maar ook geestelijk is er bij de meeste mensen wel iets van schade op die dag.
Dan komt het moment dat je de kerstspullen op gaat ruimen in huis. Steeds weer vraag ik me af hoe het komt dat ik bij het opruimen allerlei doosjes steeds opnieuw moet inpakken omdat het op de een of andere manier niet meer past. Nadat ook de boom de deur uit is en alle naalden de stofzuiger ingezogen zijn, lijkt het wel of er weer lucht in huis en hoofd komt.
Met een vorm van plezier slinger ik dan een sopdoek over ramen, en deuren. Worden er bloembolletjes neergezet, alsof het al voorjaar is. Wat bezielt een mens toch om ruim 3 weken met een boom in huis te gaan zitten. Eigenlijk is het maar een rare gewoonte, maar toch weet ik zeker dat de kriebel die ik nu niet voel er aan het einde van het jaar wel weer zal zijn.
En nu? Nu is de maand januari al weer bijna voorbij. De bloembolletjes in huis zijn aan vervanging toe. De kluskriebels beginnen weer op gang te komen, maar de blogspirit moet nog wat groeien.
Er is de afgelopen tijd zoveel gebeurd waar over geschreven kan worden, maar omdat ik altijd huiverig ben om te schrijven over politiek gevoelige zaken heb ik me daar dan ook nu maar niet aan gewaagd. Natuurlijk heb ik een mening en gevoel bij alles wat onder andere in Parijs heeft plaatsgevonden. Alle terreurdreigingen die er zijn gaan ook aan mij niet ongemerkt voorbij. Ik steek er mijn kop niet voor in het zand, maar waak er wel voor om het met koude lettertjes te verwoorden. Mensen die net in een andere emotie zitten dan ik, zouden het dan ook met de verkeerde gedachte kunnen lezen waardoor het ineens een heel ander verhaal zou worden.
Graag ga ik live de discussie aan maar niet in mijn korte vaak zinloze verhaaltjes.
Goede voornemens heb ik niet gemaakt omdat ik weet van mezelf dat ik toch de discipline niet heb om het vol te houden.
Nog een paar dagen januari. Deze week passeert de geboortedag van m’n moeder. De tweede dat ze er niet meer is. Herinneringen zullen ook op die dag wel weer omhoog komen en met een glimlach beleefd worden.  Ook nadert het moment dat de borsten weer aan de binnenkant bekeken moeten worden en hoop ik een tienjarig feestje te kunnen vieren.  Wat is een jaar nu eigenlijk. Het is voorbij voor je het weet.
Goed dat we niet weten wat ons te wachten staat, dus laten we er met zijn allen maar weer het beste van gaan maken. Misschien moet dat het goede voornemen voor iedereen maar zijn.

Alles is donker en koud buiten als ik vroeg op eerste kerstdag langs de huizen rijd op weg naar het hospice.
Het is kwart voor zeven als ik IJsselthuis binnenstap, waar het altijd lekker warm is.
Tijdens de overdracht door de nachtdienst horen mijn collega Kaja en ik dat Arno ’s nachts is overleden. We gaan even bij hem kijken en zien een keurig door de familie verzorgde Arno.
Hij heeft een mooi kostuum aan.
Rust!

Er zijn nog drie ernstig zieke bewoners in huis, die deze kerst heel bewust en met een dubbel gevoel gaan meemaken.

Om kwart voor acht heb ik Andrea gewekt. Het is tijd voor haar medicijnen. Ze beseft wat het voor dag is en wenst me een zalig kerstfeest. Met de weinige kracht die ze nog heeft strekt ze haar armen uit en wil een knuffel, die ze uiteraard krijgt.  Ontroerend om te horen als ze verteld dat ze “blij” is dat ze de kerst gehaald heeft en ervan wil gaan genieten. Ze ziet het niet zitten om in de huiskamer te komen ontbijten en krijgt haar gevraagde bordje Brinta met bruine suiker en kopje thee op een dienblad, inclusief een brandend waxinelichtje, geserveerd op bed. Andrea geniet zichtbaar van haar sfeervolle ontbijtje. Dat je zelfs van een bordje Brinta nog zoiets gezelligs kunt maken. Intussen is Gerda van de thuiszorg ook binnengekomen en zijn de andere bewoners, Willeke en Hendrik, gewekt. Ze willen graag aan het kerstontbijt in de woonkamer deelnemen.
Daar staat intussen van alles klaar. Hendrik is afhankelijk van zuurstof. Omdat daar geen open vuur bij mag komen staan er geen brandende waxinelichtjes, maar batterijen kaarsjes op tafel. Daar zitten we dan, Willeke, Hendrik, Gerda, Kaja en ik aan de ontbijttafel. Andrea heeft haar verzorgende op de kamer, zo is ook zij niet alleen op deze kerstochtend.

Het geeft mij een bijzonder gevoel, laat staan bij de twee bewoners aan tafel. Al snel komen de plannen voor deze dag aan de orde. Beide bewoners gaan vandaag naar hun kinderen. Ze kijken er naar uit. Fijn dat het nog kan. Het moet ook voor de kinderen een emotionele, mooie “bijzondere” dag worden.

Na een uurtje haken Willeke en Hendrik moe maar tevreden af. Even de dagelijkse verzorging en dan nog een poosje naar bed om een beetje energie te verzamelen voor de rest van de dag.

Kaja en ik gaan, als onze dienst afgelopen is om elf uur, met een fijn gevoel naar huis. We hopen dat de dag goed zal verlopen voor deze mensen die hun laatste kerstdagen gaan beleven.
De tweede dienst is door ons overgedragen en zal ook bijzondere momenten meemaken op deze dag.
Willeke en Hendrik worden rond twee uur opgehaald door hun familie om met elkaar kerst te vieren.

Arno wordt ook rond die tijd opgehaald en zal door zijn familie naar buiten gedragen worden…….

Zaterdag voor kerst……
Je raad het al. Er moeten boodschappen gehaald worden.
Gewoon omdat het zaterdag is en alvast een beetje extra voor de kerstdagen.
Om het gevoel wat op te voeren eerst naar een buiten dorps winkelcentrum geweest met de freule.
Redelijk vroeg voor de echte drukte los zou barsten. We waren blijkbaar niet de enige die verwachtte dat er een fikse mensenmassa de overdekte winkels af zou gaan struinen naar onzinnige zinvolle troep.
Er stonden buiten al een dozijn verkeersregelaars klaar,  gekleed als obesitas Spongebobbers in hun gele pakken waar ze amper in konden bewegen. Ze liepen alsof er geen enkel gewricht werkzaam was.
Zonder moeite de auto in de parkeergarage gezet en begonnen bij de verste weg liggende winkel om zo een beetje gestructureerd de spullen te scoren die op het onbeschreven briefje stonden.
Precies in de eerste twee winkels kwamen we met plastic tassen naar buiten die ervoor zorgden dat we na vijf minuten het gevoel kregen dat onze handen twintig centimeter dichterbij de grond hingen.
Halverwege konden we de verleiding dan ook niet weerstaan en hebben de eerste lading plastic tassen in de auto gelegd om met uitgerekte lege handen weer verder te gaan.
Zo leuk als je lopend door de groeiende mensenmassa loopt en ineens iemand je beetpakt en je herkent van facebook. Ik denk dat het misschien wel vijfendertig jaar geleden was dat ik haar gezien had. Een van de drie donkere zusjes met echt kroeshaar. Gelijk dacht ik aan de momentjes dat we gingen zwemmen en ik volledig gefascineerd was dat het mooie zwarte kroeshaar niet nat werd, maar de druppeltjes er zo afrolden. Andersom gingen de handen van de drie zusjes regelmatig langs mijn lange steile blonde haren. Leuk momentje dat even de drukte van het winkelende publiek deed vergeten.
Eenmaal weer terug in het heden hebben we met alle spullen van ons onbeschreven lijstje het buiten dorpse winkelcentrum verlaten. Bij het wegrijden zagen we dat we precies op tijd waren geweest. Inmiddels liepen de ongescharnierde verkeersregelaars druk te doen om al het aankomende verkeer in goede banen te leiden.
Er was nog één winkel die onvermijdelijk bezocht moest worden….Jawel de supermarkt.
Parkeren ging redelijk snel. Ook waren er nog winkelwagentjes. Net buiten de winkel stond heel luguber een onbemande scootmobiel met een geschaard voorwiel. Het zag eruit alsof de bestuurder zojuist spontaan genezen was en met een noodgang het vervoermiddel rennend had verlaten. Waarschijnlijk nam mijn fantasie hier een loopje met me, zoals wel vaker. In de winkel sloeg de kerststress als een dik deken om me heen. Mensen met boodschappenbriefjes zo groot als deze blog. Zwetende mannen die nijdig achter of voor hun vrouw liepen met allerlei taken om iets te zoeken.
Chagrijnige vrouwen die mopperend op hun man met de winkelwagentjes steevast middenin het pad bleven lopen. Strontvervelende kinderen met trekmandjes die deden alsof ze op een slipschool waren. De mandjes schoven met een noodgang van links naar rechts door de paden. Tijdens de slippartijen maaiden ze menig teennagel of enkelgewricht mee wat dan weer dodelijke blikken opleverde.
Ondanks dat ik een freule bij me had die niet wist hoe snel ze de boodschappen in het karretje moest laden om de winkel maar te kunnen verlaten, zag ik mezelf al op zo’n oncomfortabel bankje in de winkel zitten. Groot kladblok met lekker schrijvende pen op schoot en daar de meest verschrikkelijke verhalen bedenken bij het winkelende publiek.
Dankzij de digitale vernuftigheid van de zelf scan konden we snel de winkel verlaten.
Kerststress ,…ik ben blij dat ik er te nuchter voor ben, maar kijk totaal niet uit naar de laatste boodschappen die dinsdag gehaald moeten worden. Ik denk dat ik op m’n vrije dag toch maar de wekker op veel te vroeg zet en dan met de slaap nog in m’n ogen de supermarkt bezoek en me een klein beetje laat bevangen door de kerststress.

Tijdens het zoeken op internet naar leuke recepten voor een veel gangen diner met kerst,  borrelen de herinneringen aan vroeger omhoog.

Vroeger waren de kerstdagen altijd standaard. Eerste kerstdag 's morgens naar de kerk. Twee  uur lang !!  Daarna koffie drinken bij opa en oma in de hoop dat er nog wat neefjes en nichtjes waren, want de grote mensen hadden het alleen maar over de preek van de dominee en over de mensen die ziek of zwanger waren. Mijn opa was een lange man, had een neus waar je met gemak je winterjas aan op kon hangen en een kunstgebit welke altijd in de kast lag. Vaak kroop ik bij hem op schoot omdat hij altijd zo lekker liedjes ging zingen en ik het fascinerend vond als hij zonder tanden een knalgroene appel doorbeet. Mijn oma, was net zo hoog als dat ze dik was, liep wat krom, had hagelwit haar, droeg altijd zwarte jurken en joeg de kleinste kinderen de stuipen op het lijf omdat ze heel krom, klein en ondeugend haar hoofd om de hoek van de deur stak, zodat je dacht dat er een klein monstertje stond.

Na dat bezoek gingen we naar huis waar we als gezin ‘s avonds gezellig uitgebreid met elkaar aten. Steevast stond er konijn op het menu. Het konijn wat door mijn andere oma het hele jaar vetgemest was en door mijn vader een paar dagen daarvoor in de schuur om zeep werd geholpen…….en dat allemaal jaren voordat Youp van ’t Hek er een liedje over schreef.

Aan de overkant van ons huis stond een gymzaal. Daar kreeg ik les, gaf demonstraties en later gaf ik er zelf les. Vele uren per week bracht ik daar door. Ik kan me nog goed herinneren dat ik een keer uit de gym thuis kwam en door wilde lopen naar de bijkeuken waar de wasmachine en wasmand stond. Heel braaf gooide ik daar mijn gympakje in, tenminste dat was de bedoeling. Ik werd dwingend tegen gehouden door m'n moeder die zei dat het beter was als ik maar gewoon even naar de woonkamer ging. Ik wist meteen hoe laat het was.........ik had de jutezak al zien liggen. Vreemd genoeg heb ik toch altijd een stukje konijn gegeten. Misschien komt het omdat ik uit een bloeddorstig vleesetend gezin kom. Mijn vader en moeder werkten allebei bij een vleesverwerkend bedrijf. Met mijn moeder ging ik op woensdagmiddag, als ik vrij was van school, wel eens mee naar het slachthuis in Breda. Daar werd haar bestelbusje volgeladen met onderdelen van pas geslachte dieren welke ze netjes afleverde bij het bedrijf waar ze werkte.

Ik dwaal af.......

We hadden geen kerstboom in huis. Mijn ouders kwamen allebei uit een zwaar gelovig gezin. Mn moeder hing wel een grote kerst tak op waar van die spuuglelijke, maar o zo blijmakende gekleurde lichtjes in gingen......blijkbaar mocht dat wel.
Tweede kerstdag hoefden we niet naar de kerk, maar gingen we naar de Doelen voor een kerstconcert. Ook dat was ruim twee uur zitten.  Maar dan kon je lekker kerstliedjes meezingen en mensen kijken.

Inmiddels zijn we twee generaties opgeschoven. Geen opa’s en oma’s meer waar we naar toe moeten.
Geen ouders meer om de kerstdis mee te delen.
Ondanks dat ik niet gek was op de verplichtingen van die dagen, merk ik nu pas wat fijn het is om het met familie en vrienden te kunnen delen.
Er zijn zoveel mensen die om wat voor reden dan ook tegen de kerstdagen op zien, omdat ze geen ouders of partner meer hebben. Omdat er ruzie in de familie is of omdat er gewoon geen geld is voor extra gezelligheid deze dagen.
Zonder sentimenteel te doen is het best goed om op die dagen dat we ons volproppen, even stil te staan bij mensen die graag het luxeprobleem, ’  het niet kunnen vinden van de juiste recepten voor een veel gangen menu’, hadden willen hebben.
 

De klok tikt maar door. Er zijn van die momenten dat je denkt, waar blijft de tijd. Het is cliché maar naar mate je ouder wordt lijkt de tijd steeds sneller te gaan. Waarom is dat gevoel er toch. Komt het omdat we zoveel hebben om op terug te kijken? Of kan ons ouder wordende brein de snelheid niet meer helemaal verwerken.
Er zijn van die momenten waarbij we zo lekker even terug kunnen gaan in de tijd. Kerst en de jaarwisseling zijn daar vaak de perfecte gelegenheden voor. Er wordt stil gestaan bij het afgelopen jaar. Wat is er allemaal gebeurd en wat heeft het allemaal met ons gedaan.
Alle dingen die je je herinnerd hebben een emotie in zich. Het kan iets heel leuks zijn waardoor je een blij en warm gevoel krijgt. Het kan ook iets zijn waardoor je pijn of verdriet voelt.
Elk mens heeft wel eens van die momenten. Het kan er zomaar zijn. Je hoort een stuk muziek, je ruikt een bepaalde geur of je ziet op de kalender een datum naderen.

Morgen is het een jaar geleden dat m’n moeder is overleden. Zevenenveertig jaar heb ik haar bij me gehad. Bij me gehad, zo voel ik het. Ze was er altijd. Even bellen, even langsgaan, samen winkelen, samen de behandelingen doorlopen in het ziekenhuis, samen knutselen….allemaal dingen wat vanzelfsprekend is. Tenminste, op die momenten. Pas als het er niet meer is ga je beseffen dat het niet vanzelfsprekend was. Naar mate de tijd voorbij gaat en je zelf ouder wordt, groeit dat besef.
Vandaag is het dus een jaar geleden dat ze heel rustig het leven aan het verlaten was. Het is best raar als ik er aan terug denk. Ik heb in het hospice zoveel mensen zien sterven, dat je allerlei signalen van een naderend einde wel herkent. Maar dat zag ik niet echt bij m’n moeder. Of eigenlijk zag ik het wel, maar wilde ik het niet zien. Omdat ze ons al vijf jaar had verrast ging ik er bijna blindelings vanuit dat ze er nu ook wel weer bovenop zou krabbelen. Maar toch zat die baksteen in m’n maag. Wetende dat het eraan zat te komen. Het gevoel dat die denkbeeldige navelstreng, die me met haar verbond, nog maar met een klein draadje vast zat. Dan wordt je ’s nachts gebeld dat het voorbij is, het draadje is door....
Misschien omdat je in de eerste slaap wakker wordt gebeld, maar het voelde als een verlaten en leeg gevoel.
Vandaag sprak ik iemand die als klein jongetje zijn moeder heeft verloren. Met meer besef en verdriet dan grote mensen voor ogen hadden. En nog steeds rond die bepaalde datum speelt het scenario in zijn hoofd af. Vliegt het hem soms nog aan. Marinus van den Berg zei het onlangs nog. Voor rouwen staat geen tijd.

Afgelopen week had ik een lunchafspraak met een vriendinnetje waarmee ik zo heerlijk kan filosoferen over bepaalde levensvragen.
Het gesprek met m’n maatje, waarmee ik jarenlang in het hospice heb gewerkt, gaat altijd diep. We staan allebei heel anders in het leven, maar wat is het mooi om naar elkaar te luisteren en te leren van elkaar. Haar mening en ideeën zijn net zo waar als die van mij.
We hebben herinneringen opgehaald over onze diensten waarbij we grappige maar ook verdrietige momenten hebben meegemaakt.
We stelden vast dat herinneringen elke dag gemaakt worden.
Daar dacht ik onderweg naar huis over na. Inderdaad als ik aan mijn moeder terugdenk komt niet meer als eerste haar overlijden in beeld. Dat gaat verder terug. Terug naar de tijd dat ze nog voor me zorgde en niet naar de tijd dat wij als kinderen voor haar moesten zorgen.
M’n vader leeft als vijfentwintig jaar niet meer. Daar moet ik zelfs m’n best voor doen om me zijn laatste periode te herinneren. Ook bij de gedachte aan hem komen eerst de mooie momenten boven. Dat we samen aan het ravotten waren. Dat ik mee ging als hij ging vissen en meestal op m’n dinges kreeg omdat ik teveel met m’n voeten stampte met als gevolg dat de vissen ver uit de buurt van zijn dobber bleven. Eigenlijk dingen waar je op dat moment niet bij stil staat, maar die nu na heel veel jaar toch een warm gevoel oproepen en zo lekker zijn om je weer even in te verwarmen.

Met een beetje geluk bouw ik met mijn kinderen nu ook van die momenten op.
Momenten dat we elkaar van die kansloze korte filmpjes sturen via de whatssapp.
Mogelijk dat die momenten die nu bijna een dagelijkse gewoonte lijken te worden, later in hun leven de herinneringen zijn waar ze met een glimlach aan terugdenken.

Zo zie je maar, een blik op de kalender, dat morgen 1 december een voltooid moederloos jaar aangeeft, stof is voor een blog en voer is voor fijne herinneringen.
Ik hoop dat het kleine jongetje waar ik eerder over sprak, die paar herinneringen ook laat winnen boven het gemis van zijn moeder.

Een dagje samen met zoonlief op stap. Dat is Quality-time!
Samen naar de dierentuin in Rotterdam. Het is al een klein feestje als je mee mag rijden in zo’n wit racemonster waar je als 48 jarige met een plof in gaat zitten omdat die kuipstoeltjes net iets boven asfalthoogte liggen.
Eenmaal zittend begin je al te denken, hoe kom ik hier ook weer op een elegante manier uit straks!!
De weg naar Blijdorp toe hangt aan elkaar vast van trajectcontrole en flitsapparaten dus het zag er supersnel uit, maar er aan toegeven is eigenlijk niet mogelijk. Tenminste niet als je geen lidmaatschap van de overheid op je deurmat wilt ontvangen.
De communicatie in de auto bestond hoofdzakelijk uit het beoordelen van de andere weggebruiker waarvan er maar erg weinig deugden. Dat is dan toch wel weer een voordeel van het hebben van een wat rijpere leeftijd….je maakt je niet meer zo druk over het feit dat mensen precies de toegestane snelheid rijden en niet nét even ietsje harder.
Eenmaal in het park, waar we een verdiende zon op onze bolletjes voelde schijnen, liepen we het Oceanium binnen, waar bij de ingang een bordje hangt met de woorden “sttttt laat kinderen niet gillen”. Wat denk je dat het je daar over het algemeen hoort? Ik kreeg al snel te horen dat ik voorlopig nog geen oma ga worden…
Ondanks dat het al heel veel jaar geleden is dat we daar waren, is er eigenlijk niet veel veranderd. De haaien die boven je hoofd zwemmen hebben er nog geen rimpeltje bij gekregen, de schildpadden die bijna hun voorpoten uit de kom zwemmen, zien er ook nog even oud uit.
De kwalletjes in de lichtgevende koepel hebben de afgelopen jaren volgens mij niet overleefd.
De enige beweging die ze maken is dat ze met de stroming van het water in beweging worden gebracht. Na een paar prachtige roggen, haringen (vis), kleine Nemo en andere onderwaterdieren kwamen we bij de pinguïns. Wat een briljante koddige dieren zijn dat toch. Vlak voor onze neus scheet er eentje met enorme kracht zijn darmen leeg….onder water.  Weet je hoe smerig dat eruit ziet? Een klein meisje wat gefascineerd stond te kijken hoe de darminhoud in het water uit elkaar gerukt werd en zich als een grote witte geschifte vlek liet oplossen in het water, vroeg aan haar moeder wat dat was. Moeder zei iets te zacht in de grote mensenmassa dat de pinguïn zojuist had gepoept.
“Wat zeg je?” vroeg het meisje nog een keer aan haar moeder, terwijl ze haar blik onderzoekend op de oplossende witte smurrie gericht hield. Iets luider zei moeder “dat is poep van de pinguïn”. Verschrikt kijkt het meisje haar moeder aan en zegt vol afkeer Getsie……waarschijnlijk heeft ze er nooit bij stil gestaan dat pinguïns ook poepen.
Eenmaal weer buiten merk je toch dat het zuurstof gehalte in de bedompte binnen verblijven niet echt hoog is….en dan moeten de ergste nog komen!
Lekker slenterend in de buitenlucht langs bizons, prairiehondjes en wolven kwamen we bij de ijsberen.
Als ik in mijn plaatjesgedachte aan een ijsbeer denk, dan zie ik zo’n hagelwit dier met zo’n aaibaar zachte haardos op witte ijsschotsen in ijsblauw water.
Vandaag zag ik twee ijsberen met gorige vachten op modderig groen gras in een stralend zonnetje. Soms is het droombeeld een stuk mooier dan de werkelijkheid, dat bleek vandaag maar weer eens.
Na weer een poosje de schoenzolen wat afgesleten te hebben kwamen we bij die enorme grote grijze kolossen. Wat een geweldige dieren zijn dat toch. Zo massief, lomp en stijf, maar eigenlijk vertederend.
Zo’n schattig klein olli’tje die vlakbij een grote olli bleef lopen en zo nu en dan een duw kreeg zodat hij ( of zij) de goede kant op liep. Een ander stond een stuk tak te vermorzelen en weer een ander liet de spieren van zijn ( ja ik weet zeker dat dat een hij was) urinekanalen los. Wat een water komt daar uit !!! Ik heb me overigens verbaasd over het feit dat er heel veel gezinnen met kleine kinderen lopen. Zo liep ik er natuurlijk vroeger ook met het kleine grut. Maar de kinderen hebben eigenlijk alleen maar oog voor de speeltuinen en die dieren bekijken ze even met een blik van …”o, ja leuk hoor….gaan we nu naar de speeltuin”?
Ik verdenk dus alle ouders ervan dat zij eigenlijk het liefste naar de dierentuin gaan en dat de kinderen zich daar maar een beetje in schikken.
Dan zijn er ook nog vogelverblijven op de route waar je doorheen kunt lopen. Dat hebben we niet gedaan. Daar vliegen vogels zó groot dat als die op je hoofd schijten je, volgens Stefan, een grote kans hebt dat je een dwarslaesie oploopt.
Bokito is en blijft de grote trekpleister van de dierentuin. Wat een body heeft dat beest! Met grote letters staat beschreven dat je hem niet intimiderend aan moet kijken, geen flits moet gebruiken bij het fotograferen en geen dingen naar hem toe moet gooien. Je begrijpt het vast wel dat het wel gelezen wordt maar er dus mensen zijn die het aan hun laars, schoen of crocks lappen.
Inderdaad crocks….daar lopen mensen in deze tijd van het jaar dus nog gewoon op. Het zou verboden moeten worden, beeldvervuiling is het !! Maar goed….naast het meisje dat chips naar Bokito gooide en daar hartelijk bij toegelachen werd door haar ouders, was er ook nog een man die zo’n schitterende professioneel uitziende fotocamera op Bokito gericht had staan. Zo eentje waar je 100 foto’s per seconde mee kunt maken. De man hield zijn vinger op het fotomaakknopje, wat het geluid van een mitrailleur maakte en een regen aan flitslichten gaf. In gedachten heeft Stefan deze man het alfabet in alle talen van voor naar achter toegewenst.
Toen we beide het gevoel hadden geen dier meer te kunnen zien, genoeg urine en andere adembenemende luchten geroken hadden , lek gelopen schoenzolen en verkrampte teennagels te hebben, zijn we weer terug gegaan naar het begin van ons dierentuin avontuur en zijn we via de souvenirwinkel mét een olli naar de auto geslenterd.
Daar heb ik me weer in dat laag bij de grond liggende kuipstoeltje laten vallen en heb m’n bijna vergane voeten als gevoelloze zwemvliezen neergelegd. In een mum van tijd waren we weer thuis en heb ik me met m’n laatste krachten weer uit de auto gehesen en in twee handelingen in huis m’n laarzen uitgetrokken…..ik hoorde mijn voeten tegen elkaar zeggen… “wat zie jij eruit!!”.
 

Zoals vaak is dit verhaal natuurlijk ook wel wat overdreven en smeuïg gebracht, maar er zit in elke zin een kern van waarheid.
Het mooiste aan deze dag was de pure Quality time tussen moeder en zoon. Want ook al is hij 23 jaar en een kop en 6 schoenmaten groter, het blijft heerlijk om zulke momenten te kunnen beleven.

Zeven uur, het is aardedonker in m’n slaapkamer. Even denk ik na wat voor dag het is. Dinsdag, dus vrij. Lekker nog even omdraaien en de dag een klein stukje weg slapen.
Na wat slaperig wakker of wakkerig geslapen te hebben de dag begonnen met sanitaire en cosmetische handelingen. Er schijnt een heerlijk stralende zon buiten.
Mogelijk een van de laatste mooie herfstdagen. Op internet zag ik steeds mooie bosfoto’s van mede dorpsbewoners. Dit dorp heeft een echt bos. En raar of niet, ik kom er nooit. Misschien komt dat omdat ik geen hond heb waar mee gewandeld moet worden. Vandaag had ik het plan om eens een wandeling in het bos te gaan maken. Ik wilde ook die mooie paddenstoelen zien die ik steeds voorbij zag komen op internet. Zoeken naar losse onderdelen van de natuur, zoals mooie takjes of misschien een stukje mos wat los ligt. M’n voeten in bos boots gestoken en richting bos gereden. De freule kan ook wel wat zuurstof gebruiken in de tentamenweken dus die is vol goede bos moed meegegaan.
Auto geparkeerd, plastic tasje in m’n jaszak om de leuke dingetjes uit de natuur in te doen.
We hadden al de slappe lach tijdens het parkeren. In een gezonde en fitte bui zijn we lang geleden daar een keer naar toe gereden om te gaan skeeleren. Om precies te zijn hebben we toen de skeelers aan gedaan, getracht om bij een glad asfalt paadje te komen wat finaal mislukte.
Vervolgens zaten we toen tien minuten later met de skeelers in de kofferbak weer in de auto op weg naar Mc. Donalds. Volslagen mislukte missie.
Nu zou het vast een stuk beter gaan. Bij het uitstappen viel m’n oog gelijk op een grote pluk pluizig haar.
Volgens Charlotte was daar op een gruwelijke wijze een konijn vermoord.
Gewapend met het lege plastic tasje het pad ingeslagen richting bos.
Als het goed is heb ik eerder al eens verteld dat de navigatie in mijn brein niet echt optimaal is aangelegd. Precies, vandaag schitterde het ook door afwezigheid.  We spraken af dat we niet van dit pad zouden afwijken zodat we de weg terug ook gewoon weer konden vinden. Terwijl we liepen en ik me verbaasde over de vele slootjes en watertjes in dit bos, konden onze reukzintuigen ook geen greintje boslucht waarnemen. Aan de linkerkant stonden bomen maar er was praktisch geen mos te vinden. Dennenappels of andere leuke rommel uit de bomen al helemaal niet, alleen gras en natte blaadjes. Aan de rechterkant was een watertje waar twee suïcidale eenden zichzelf aan het verdrinken waren. Zo nu en dan kwam er een medewandelaar langs maar die hadden allemaal een reden dat ze daar liepen. Een hond.
Terwijl we verder en verder liepen en nergens een afbuiging van het geasfalteerde pad zagen hadden we steeds meer het idee dat we óf het verkeerde pad hadden genomen of dat dit bos niet het soort bos is wat ik voor ogen had.
Toen we zagen dat het pad uitkwam in de bewoonde wereld zijn we maar rechtsomkeer gegaan.
Slalommend om de uit elkaar gevallen nattige paardenkak en lange poepslierten van diarree-eenden liepen we hetzelfde pad weer terug.
Toen waren de bomen dus heel verrassend aan de rechterkant en het water aan de linkerkant.
De twee eenden waren nog steeds bezig met hun suïcidale actie terwijl een klein stukje verderop een eenzame eend op de kant zat en een soort van lacherig geluid maakte toen we langsliepen.
En zo waren we na een klein half uurtje weer bij de auto.
Daar zagen we dat er nog meer van die pluizige dotten haar lagen. Zelfs daar was dus geen spannend verhaal over luguber vermoorde konijnen bij te bedenken, maar gewoon het resultaat van een geborstelde langharige hond.
Met een leeg plastic tasje en een verknipt beeld van het dorpse bos weer vertrokken.
Nee niet naar Mc. Donalds maar naar een lekkere verse smoothie. We gaan vooruit!!

Er valt een geadresseerde brief op de deurmat van begrafenisondernemer van der Spek. Op zich geen dagelijkse post. Het is een uitnodiging voor een herdenkingsavond in de Grote of Sint-Laurenskerk in Rotterdam. M'n oog valt gelijk op gastspreker Marinus van den Berg. Die man heb ik eerder gehoord en is in m’n geheugen blijven hangen. De man heeft ferme lippen waar je gretig aan gaat hangen als hij gaat vertellen.

Samen met één van m’n zussen ben ik vertrokken naar Rotterdam. Het navigatieonderdeel in mijn brein is volledig afwezig, dat van m’n zus is er nog wel enigszins, maar ook niet in overvloed. Zelfs de navigatie in de auto begreep ons niet meer maar uiteindelijk zijn we bij een parkeergarage in de buurt van de kerk gearriveerd. Bij het aanrijden hadden we de kerk al gezien, maar nu bij het uit de garage lopen was ie weg! Gelukkig zit er op een beetje smart Phone tegenwoordig ook een navigatie-app. Deze aangezet en al lopende met dat ding voor onze neus vonden we de kerk. We waren ruim op tijd en stonden nog even buiten waar de nodige taxi’s aan kwamen rijden. Sfeervol stonden de kaarsen aan bij binnenkomst van de kerk. We hadden tijd zat dus eerst wat rondgekeken in die prachtige kerk. Ook daar is het digitale tijdperk niet voorbij gegaan. Zoals je vroeger een waxinelichtje of kaarsje aan kon steken na het betalen van de vijftig cent, zo gaat er nu na de inworp van zo’n goudkleurig muntje een elektrisch kaarsje flikkeren. Ik moet toegeven dat ik dat niet echt een geweldig idee vind, maar wanneer je zo het geheel zag was het toch ook wel weer sfeervol.

Er hing zo’n echte oude muffe kerklucht binnen. Dat zorgde er samen met de entourage voor dat het een sfeervol geheel was. Terwijl we bij een tafeltje stonden en ons kopje koffie en thee leeg hadden kwam er een oudere vrouw bij ons staan. Ze was alleen. Na een goedenavond wenste ik haar een fijne avond. Ze reageerde met de woorden….nou fijn? Dat zal niet meevallen…zei ze en keek wat bedrukt. Omdat er geen tijd meer was voor een praatje bleef het hierbij maar raakte het ons wel.

Toen alle zevenhonderd aanwezigen zich op een stoel genesteld hadden begon het programma met mooie klanken uit de vleugel en uit de gouden keeltjes van een sfeervol uitvaartkoor. Zoals vroeger Mieke Telkamp zingend de vraag stelde waarheen waarvoor, kun je nu alles voorbij laten komen tijdens een uitvaart, zo ook een uitvaartkoor. Naast muzikale klanken waren er twee sprekers. Het ging vooral over troost. Hoe troost je iemand. Een draaiboek om te rouwen is er niet….gelukkig niet. Je moet er niet aan denken dat er een handleiding is waarin staat dat je na een bepaalde tijd weer ‘gewoon’ verder moet met waar je voor het verlies mee bezig was. Elk mens heeft andere behoefte en manieren om te rouwen. Ook wordt er vaak door anderen aan de rouwende gevraagd of ze het al een plekje hebben gegeven. Ehhhh waar dan? Welk plekje stop je zoiets als verdriet? Het is goed bedoeld maar het bied geen troost en kan soms zelfs pijn doen. Soms is het gewoon beter om niets te zeggen. Alleen even een hand op iemands schouder leggen of zeggen ‘ik weet even niet wat ik moet zeggen’ is beter en voelt als meer betrokken. Vaak wordt ook gedacht dat rouwen een jaar en een dag duurt en dat het dan zo'n beetje over is. Dan heb je alle dagen een keer meegemaakt en moet het maar klaar zijn….zo werkt het dus niet. Je kunt zelfs na jaren ineens overspoeld worden door het verdriet of gemis. Bijvoorbeeld als je een kindje krijgt en het niet meer kunt laten zien aan je vader of moeder. Of als de oud klasgenootjes van jouw kind, die er niet meer is, wél hun diploma halen. Of wat te denken als je kind gaat trouwen en je op die dag je partner zo mist. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden te bedenken.

Terwijl de dienst gaande was keek ik omhoog in de glimmende ronde bolling aan de onderkant van een van de kroonluchters. In een oogopslag zag ik zo’n beetje alle aanwezigen zitten. Zevenhonderd mensen met allemaal een eigen verhaal, een eigen verlies. M’n zus en ik zaten daar naar aanleiding van het overlijden van onze moeder afgelopen jaar. M’n zus had ook zeker haar zwager in gedachten die nog zo jong was maar het leven niet meer aankon. Achter me zat een man die na 8 jaar geleden zijn vrouw verloren te hebben nog steeds elke dag een kaarsje bij haar foto brand. Naast hem zijn nieuwe partner die anderhalf jaar geleden haar man verloor tijdens een operatie die zijn leven had moeten redden. Dat zijn nog maar vier verhalen. En zo zaten er dus zevenhonderd mensen. Geen verhaal, beleving of verwerking zal hetzelfde zijn. Na afloop met een glaasje aan zo’n zelfde tafeltje als voor de dienst trof ik dezelfde vrouw weer. Het was zo’n vrouw die je even aan moest raken. Ik denk dat ze rond de tachtig was en van die fluweelzachte appelwangetjes en natte kraaloogjes had. Met m’n hand op haar schouder vroeg ik haar “en?” Ze zei “het was moeilijk maar je had gelijk…het was fijn"! Dapper liep ze alleen door de mensenmassa met een glaasje in haar hand.

Bij de uitgang kwamen we haar weer tegen. Gelijk stak ze haar arm in de mijne en liep een stukje mee. Ze vertelde dat haar man een jaar geleden overleden was, dat het zo moeilijk was maar dat ze op de goede weg was. Ze nam afscheid van ons met de woorden, tot volgend jaar misschien…als ik dan nog leef!  Met de glossy die we meegekregen hadden kreeg ik een tik op m’n kont van haar. Wat een leuk mens, die redt het wel….Of zouden ook hier de woorden van Marinus van den Berg aan de orde zijn. Verdrietige mensen kunnen en mogen ook lachen...dat wil niet zeggen dat hun verdriet weg is, maar het geeft ze wel kracht om het te kunnen dragen.

Op m’n vaste vrije dag waarin het huishouden een beetje geordend moet worden, ben ik de boodschappen maar weer eens gaan halen. Het is niet mijn hobby maar aan de andere kant is er ook altijd wel wat te zien of te beleven in de winkel.
Ik ben een trouwe aanhanger van een van de grootste supermarktketens. Vast niet de goedkoopste maar je raakt gewend, of verwend, aan bepaalde artikelen.
Om er geen sleur van te maken maar eens een andere supermarkt bezocht, wel van hetzelfde merk.
In deze XXL winkel stond een grote lange tafel met stoelen uitnodigend klaar om er gezellig een bakkie koffie te doen.
Op tafel stond een schaal verongelukte afgekeurde koeken en een verse krant, die toch niemand meer koopt tegenwoordig.
Alle stoelen, op één na waren bezet.
De tafelzitters vielen stuk voor stuk onder de categorie “in de herfst of winter van hun leven” mensen.
Achter twee van de stoelen stonden hulpmiddelen om nog enigszins vooruit te komen in het leven.
Ondertussen heb ik na jaren werken met alle categorieën mensen niet echt heel erg veel liefde kunnen ontwikkelen voor oudere mensen. Uiteraard zitten er schatjes bij, maar er zit ook heel veel van dat zure spul tussen.
Nadat ik een blik over de tafel heb laten gaan is mijn eerste indruk dan ook dat er een hoog zuurgehalte zit.  Met name het vrouwelijk deel. Een van de dames aan die tafel keek me aan met een blik die me het gevoel gaf dat ik er buitenaards uitzag, dat alles wat in m’n winkelwagentje lag onverantwoord was en toen onze blikken elkaar kruisten kreeg ik zo’n zure koude blik terug.
De mannen aan de tafel zitten een beetje kansloos in de krant te bladeren en aan hun kopje koffie te nippen. Ze kijken met een heel andere blik de winkel in. Minder vooroordelen en soms met van die schattige natte kraaloogjes. Eentje sprong eruit vanwege zijn uiterlijk. Een lange man met een beige jas en op zijn vermoedelijke dunbehaarde hoofd een hoed. Een echte heer om te zien.
Het lijkt nu net alsof ik een poos bij die tafel stil heb gestaan, maar dat is niet zo. Ik ben er langs gelopen en heb dit alles in een oogknipper gefilterd. Terwijl ik verder loop en de kar langzaam vul met voer kom ik bij het schap met de zuivel.
Ik hoor achter me wat sloffen en kijk in de richting van het geluid. Daar loopt de heer van de koffietafel. In zijn lange jas met hoed sleept hij naast zijn schoenzolen ook een mandje achter zich aan door zijn paraplu eraan vast gehaakt te hebben. Mogelijk dat deze man dit al jaren op deze manier zo doet en zonder het te weten de uitvinder is van de trekmandjes van tegenwoordig.
Snel zet ik het geluid van mijn telefoon uit en maak heel sneaky een foto van de heer met zijn trekmandje. Dit is in mijn beleving dé opa die iedereen zou willen hebben. Zo schattig.
In een ander pad tref ik een van de dames die met een paar zure ogen iedereen had zitten bekijken. Heel toepasselijk pakte ze een fles azijn en deed dit in het mandje van haar rollator. Ondertussen bedenk ik me nu tijdens het schrijven dat ik eigenlijk precies hetzelfde zit te doen als die zure vrouw aan de koffietafel. Zal ik nog te redden zijn? Of zijn dit alvast de basisonderdelen voor mijn eigen verzuring.

In het hospice is een sfeervolle gang die de kamers van de bewoners met elkaar verbind.
Deze gang komt, naast de bewonerskamers, uit in de gezellige woonkamer waar altijd verse koffie is.
Sommige bewoners kunnen nog zelfstandig naar die kamer lopen, anderen doen dit aan de arm van een vrijwilliger en weer anderen doen dat in een rolstoel of bed.

Vrijwilligster Anja liep regelmatig door de gang met bewoonster mevrouw Zee van kamer Toermalijn.

Het is een stukje van ongeveer twintig meter van de kamer van Mw. Zee naar de huiskamer.

Genietend dat de wandeling nog steeds zelfstandig lukte, kwamen er allerlei fantasieën boven die de harde werkelijkheid zo heerlijk verbloemden.

Zo stelden mevrouw Zee en Anja zich voor dat ze op een boulevard liepen. Natuurlijk waren ze op weg naar een leuk restaurantje voor een lekkere kop koffie.

Elke dag dat de wandeling werd herhaald, kwamen er meer winkeltjes bij die ze bezochten. Om die reden deden ze er steeds langer over.
Een stoel of een bankje halverwege om uit te rusten, was niet aan de orde. Het ging toch prima zo?
Het leunen op Anja werd wel wat nadrukkelijker, maar het ging toch goed?

Ineens op een morgen tijdens het “boulevardje pakken” stond mevrouw Zee stil. Anja, toch wel op haar qui-vive vroeg ”Gaat het nog?”

“Natuurlijk, zei mevrouw Zee, mag ik niet even in de etalage naar die prachtige schoenen kijken?”

Heel slim gebruikte ze haar fantasie om de werkelijkheid te camoufleren.

Er werd met dubbele gevoelens om gelachen. Een paar keer is de boulevard nog met de rolstoel genomen.
De laatste keer dat mevrouw Zee over haar “boulevard” ging was de eindlocatie niet het restaurantje voor een kop koffie…....

Die dag werd ze op handen gedragen over “haar boulevard" naar buiten voor haar laatste reis.

Zaterdagochtend.......ergens word ik wakker van. 

Waar ben ik ?

O ja, in de caravan in Zeeland.

Blindelings druk ik op het knopje van m'n telefoon die binnen handbereik ligt.

Een zee van licht vult de caravan en ik knijp even met m'n ogen voor ik ze inzoom om de tijd op het schermpje goed scherp in beeld te krijgen.

Het is 07.12 uur. Veel te vroeg om op te staan. Het is vakantie en omdat de maand September al gaande is betekend dat er nog wat tijd overheen gaat voor de zon door de ochtenddauw heen kan breken. Als het hem of haar vandaag überhaupt gaat lukken......

Het licht op mijn telefoon dooft en het is weer donker in m'n slaapholletje.

Tijdens het omdraaien en nestelen in de vier kussens om me heen hoor ik het slaapverwekkende geluid van m'n knisperende dekbed. Heerlijk,  nog een paar uur mag ik van mezelf.

Terwijl ik mijn brein weer voel vervagen hoor ik buiten ineens iets waar ik mogelijk wakker van geworden ben op dit vroege tijdstip.

Een gillend kind op het veldje achter de caravan. Aan het volume, de toonsoort en de woordenschat te horen is het een meisje van een jaar of zeven. Boven het gegil uit hoor ik in plat Rotterdams een vrouwenstem tegen het meisje tekeer gaan. Als een echt viswijf schreeuwt deze vrouw, die blijkbaar de moeder is van het kind, dat ze haar grote bek moet houden. Ze had haar al wakker gemaakt en nu maakte ze ook alle andere mensen op de camping wakker. Dochterlief zet het schreeuwen om in krijsen en moeder schroeft haar volume ook nog een tandje op. De discussie gaat nu bijna door de geluidsbarrière heen als ze nogmaals tegen haar dochter 'zegt' dat ze haar bek moet houden. Terwijl ik daar in m'n kussens en onder m'n knisperende dekbedje in een donkere caravan naar lig te luisteren, vraag ik me af of moeder zich wel realiseert dat haar dochter precies datgene doet wat ze van haar als voorbeeld krijgt. 

Waarschijnlijk ben ik niet de enige die wakker is geworden van dit plaatselijke luchtalarm.

Vanaf een ander veldje hoor ik een zwoele krakende ochtend stem van een man bulderen....

" ga lekker met je caravan en je stembanden ergens op de hei staan"!!

Als een schizofreen lig ik in m'n uppie helemaal in een deuk en hoe wonderlijk, maar moeder en kind vallen stil en verdwijnen uit het luchtruim.  Bedankt meneer!

Zonder me er verder over op te winden of aan te irriteren, maar de humor en de blogstof er van in te zien bij deze hopelijk eenmalige actie, hoor ik het slaapverwekkende geluid van mijn knisperende dekbed weer en schakel m'n brein uit.

Een paar uur later heb ik genoeg slaap in m'n ooghoeken om het dekbed voor een uurtje of veertien te verlaten.

Terwijl ik de caravan aan het inruimen ben voor een paar weken zon in Zeeland, denk ik aan de hype die momenteel rouleert op Facebook. 
Het risico zat erin dat ik ook aan de beurt zou komen om genomineerd te worden om een bak met ijswater over m'n hoofd te kiepen om het goede doel ALS te steunen.
Met twee rode gehaakte pannenlappen in m'n handen gaan m'n gedachten terug naar vijf jaar geleden, het voorseizoen op de camping in het bos zoals al jaren de gewoonte is. 
Vlakbij staat een ouder echtpaar met de caravan. Al jaren treffen we elkaar daar en was er altijd blijdschap bij het weerzien. Hij een fitte maar slechtziende man van in de tachtig. Zij een dappere fitte vrouw van eind zeventig die met twee paar ogen keek.
Vijf jaar geleden zagen we elkaar weer en was zij 'anders' blij tijdens het weerzien.
Ze pakte m'n hand en nam me mee naar haar plekje bij de caravan. Ik moest naast haar komen zitten. Voor me op tafel stond een apparaatje waar ze wat op tikte. Het vernuftige apparaatje sprak op een blikken monotone de woorden uit die zij ingetikt had. De ziekte ALS had verschillende spieren bij haar stilgelegd. Zo kon ze niet meer spreken of slikken. Haar benen haperde ook al. Haar handen deden gelukkig nog alles wat zij wilde. Zomaar uit het niets had ALS haar overvallen.
Het apparaatje zei me letterlijk. " ik weet dat ik snel zal gaan sterven". Ik keek haar overdonderd aan maar ze glimlachte de spanning weg. 
Ze wist dat ik in een Hospice werkte en wilde alles weten over het levenseinde van de mensen die ik begeleid had.
Het apparaatje zei me dat ze alles wilde weten en dat ik niets achter moest houden want ze wilde weten wat haar mogelijk te wachten stond.
Ze was op haar leeftijd nog nooit getuige geweest bij een overlijden en had daardoor ook geen duidelijk beeld voor ogen.
Ik beloofde haar al haar vragen eerlijk te beantwoorden als ik het antwoord wist.
Het weekend daarna heb ik een boek meegenomen voor haar waar confronterende foto's en verhalen in stonden.
Ze zoog alle informatie in zich op en maakte een duidelijk plan voor zichzelf. Ze wist heel goed wat ze wel en niet wilde.
Samen maakten we een vragenlijstje voor de artsen.
Uiteindelijk heeft ze met haar nieuwe kennis heel duidelijk een keuze gemaakt voor zichzelf. Juridisch heeft ze een en ander vast laten leggen voor als het moment aan zou breken dat ze in een voor haar onacceptabele fase zou komen.
Aan het einde van het voorseizoen heb ik haar omhelst en uitgesproken dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien. 
Zo wilde ze nu eenmaal communiceren. Ongezouten duidelijkheid.
Ze liet me nog een keer de blikken monotone stem horen.
Het zei: " ik zal op mijn wolk naar je kijken....". Daarbij knipoogde ze omdat ze wist dat ik, net als zij, te nuchter was om zo'n beeld voor ogen te hebben.

Niet lang daarna is ze overleden. De natuur was haar een stapje voor en heeft voor haar het moment van sterven uitgezocht.

De rode gehaakte pannenlappen liggen standaard in de caravan.
Het is het laatste wat haar handen gefreubeld hebben.

Negen jaar geleden was ik, zoals men dat in de volksmond noemt, ernstig ziek.
Ook al voelde ik me niet altijd ziek, er zat wel iets in mijn lijf waardoor ik de titel “ziek” opgeplakt kreeg.
Mensen gaan in zo’n periode anders met je om. Ze zijn bezorgd en willen je helpen. Er zijn ook mensen die je uit de weg gaan. Puur omdat ze niet weten wat ze tegen je moeten zeggen. Als ik wel eens een provocerende bui had en zonder pruik rondom het huis liep, zag ik mensen schrikken. Sommige spraken me aan maar anderen draaiden hun hoofd om. Het raakte me wel, maar later ben ik me gaan realiseren dat mensen, net als ik, een bepaalde opvoeding hebben genoten waardoor ze anderen met afwijkend gedrag of uiterlijk moeilijk kunnen plaatsen. Als klein meisje heb ik, met de allerbeste bedoelingen van mijn ouders, een beschermde opvoeding genoten. Hierdoor heb ik best wel eens mensen in hokjes geduwd. Mensen die er in mijn ogen raar uit zagen waren dus ook raar. Mensen die tatoeages hadden waren in mijn beleving vaak asociaal en misschien zelfs wel gewelddadig. De punkers uit de tijd, wat ik daarvan vond weet ik niet meer, maar ze werden wel in een hokje geplaatst. Pas later ging ik erover nadenken en raakte ik in gesprek met mensen die onder de tatoeages zaten of mensen die raar haar hadden. Mensen die anders waren dan ik……dacht ik.
Nooit zou ik er zo bij gaan lopen….Nooit!

In de tijd dat ik ziek was en om de drie weken naar het ziekenhuis moest om chemische middelen door m’n aderen te laten lopen, was daar ook een vrouw die een zelfde soort ziekte had, alleen met een slecht scenario.
Ze zou het niet gaan redden en lag daar voor tijdrekkende behandelingen. Ze liet haar pas gezette tatoeage zien. De namen van haar kinderen stonden op haar arm. Ze zei…”ik wil ze symbolisch meenemen als ik ga…”.
Wat een mooie gedachte vond ik dat. Redelijk onbewust was ik in die tijd ook wel bezig met scenario’s waarin ik het niet zou redden. Puur praktisch waren mijn gedachten vaak. Kinderen van negen en twaalf jaar, daar zou nog een boel voor geregeld moeten worden. Maar echt sentimenteel ben ik er niet mee bezig geweest. Misschien lwam dat omdat ik het gevoel ook niet had dat ik het niet zou redden. Maar toen deze vrouw dit zo liet zien aan me, ben ik daar serieus
over na gaan denken. Energie voor veel dingen ontbrak dus ik had tijd zat om na te denken. Er was nog geen facebook of ander tijdrovend item in m’n leven. Het schrijven had ik nog niet ontdekt dus mijn brein had het druk met bedenken en nadenken.
Daardoor kon ik alle hokjes open gooien waarin ik in de jaren ervoor mensen geduwd had.
De meeste mensen met tatoeages hebben mogelijk een verhaal bij de afbeeldingen op hun lijf. Misschien zijn het, net als die zieke vrouw in het ziekenhuis, gewoon mensen zoals ieder ander en helemaal niet asociaal of gewelddadig.

Nog wat later kwam ik iemand tegen in het hospice, waar ik toen werkte, die een enorm opvallend kapsel had. Vroeger had ik zo iemand gelijk in een hokje geduwd en met een vooroordeel benaderd.
Intussen was ik al zover gevorderd dat ik de vooroordelen ingewisseld had voor interesse. Waarom heeft iemand zo’n haardracht?
Ook hier zat een mooi verhaal achter. Haar allerbeste vriendin lag in het hospice omdat ze, vanwege een dodelijke ziekte, bijna aan het einde van haar leven was gekomen en er veel zorg nodig was. Beide vriendinnen hadden in de gezonde tijd heel veel leuke, gekke en bijzondere dingen met elkaar gedaan. Ze hadden lief en leed gedeeld en tijdens gezamenlijke vakanties naar landen met andere culturen veel uitgeprobeerd en beleefd. Nu een van de vriendinnen zo ziek en intussen kaal was door de medicatie, had de gezonde vriendin heel solidair ook haar haar eraf gehaald.
Wanneer beide vriendinnen samen waren, zaten er dus twee kale koppies. Op die manier voelden ze zich dicht bij elkaar. Echter hadden ze beide een knotsgekke pruik gekocht om daarmee nog een beetje recalcitrant tegen de ziekte te schoppen. Het had hen zoveel lol en verdriet opgeleverd. Menig lachbui was over gegaan in een huilbui. Het bracht de twee vriendinnen nog dichter bij elkaar…ze hadden tenslotte niet veel tijd meer om te delen, dus dat wat er nog inzat, haalden ze eruit.
Zo werd ook weer duidelijk dat er achter dat rare haar, waarvan ik niet eens gezien had dat het een pruik was, een heel mooi verhaal zat.

Het gevoel van een kaal hoofd kan ik me nog heel goed herinneren. Ik had dan weliswaar geen “rare” pruik, maar heb me in die tijd ook wel eens recalcitrant gedragen door expres mensen te shockeren met m’n kale hoofd. Ik hoop dat het nooit meer hoeft, maar als het moet is er geen keuze.
Waar wel een keuze voor was, was de tatoeage van de zieke vrouw die symbolisch haar kinderen mee zou nemen na haar overlijden.
Het heeft altijd gesluimerd bij me. Met opgroeiende kinderen vond ik het niet gepast om als moeder een tatoeage te laten zetten omdat ik niet wilde dat mijn kinderen dat dan misschien na zouden willen doen. Ik blijf het over het algemeen gezien nog steeds zonde vinden van een lichaam om er zoiets definitiefs op te laten zetten waar je op latere leeftijd mogelijk spijt van kunt krijgen.
Nog steeds ben ik geen groot fan van tatoeages. Toch moet ik terugkomen op het woordje “nooit”.
Vorige week ben ik met de inmiddels volwassen kinderen naar de tattooshop geweest en heb daar koelbloedig een heel kleine tattoo laten zetten. Alleen de eerste letters van de kinderen. Het is voor mijn gevoel een kleine afsluiting van mijn ziekte periode die ik hopelijk nooit meer over hoef te doen.
De sierlijke letters verdwijnen met gemak onder m’n horlogebandje. Ik heb het dan ook niet gedaan om aan de wereld te laten zien, want dat past niet zo bij mij. Maar het staat er wel…..ik ben er trots op en ben blij dat ik het gedaan heb.
Waarschijnlijk zijn er nog een heleboel mensen die, net zoals ik vroeger, een vooroordeel hebben over een tatoeage. Dat mag!! Ik ben blij dat ik ooit allerlei hokjes open heb gezet, dat maakt mijn wereld een stuk kleurrijker, hoewel ik nog regelmatig terugval en vooroordelen heb over iemand of iets. Dat schuif ik dan maar op het feit dat ik gewoon mens ben. 

Een paar doordeweekse dagen helemaal alleen thuis. Voor sommige mensen een crime, maar voor mij een heerlijk vooruitzicht.
Hoeveel kan een moeder van haar kinderen houden? Ik kan het niet beschrijven, het is gewoon veel, heel veel. Maar ik kan dat ook heel erg goed een paar dagen op afstand.
Het klinkt cliché maar kinderen zitten in je hart. Dus hoe groot de afstand ook zal zijn, houden van stopt niet bij een heleboel kilometers.
Dankzij een paar soepele collega’s kon ik wat extra vrij krijgen deze week zodat ik maar 2 dagen hoefde te werken.
Al die vooruitzichten bij elkaar zijn toch heerlijk?!
Nee, ik ben niet mensenschuw, maar als je hele dagen moet luisteren en praten met mensen dan is het gewoon een verademing om dat allemaal even niet te moeten…tenminste voor mij dan.
Heb mezelf wel een paar klussen opgelegd want helemaal niets doen is niet goed voor mijn gemoedstoestand.
Het was lekker om een paar dagen alleen te zijn en even een beetje bij mezelf te blijven. Gemerkt dat ik veel productiever ben als ik geen mensen om me heen heb. Zelf omgaan met de tijd, hoewel ik me daar dus ook volledig ik kan verliezen, maar het kon allemaal op dat moment.
Menig keer heb ik gedacht aan de mensen die ongewenst alleen zijn omdat ze iemand verloren hebben. Nog steeds van hun kind houden maar weten dat het nooit meer terug komt…..afschuwelijk en niet in te beelden voor een mens als ik.
Toch vond ik dat ik best mocht genieten van de dagen dat ik alleen maar een digitale moeder op de app of facebook hoefde te zijn.
Maar hoe lekker het ook was, de dagen waren zo voorbij en kriebelde m’n moederhart toch weer een beetje door de wetenschap dat ze weer in de buurt waren. Na alle verhalen aangehoord te hebben wat een vrachtwagenchauffeur zoal mee moet maken. Wat een kneuzen er op de weg zitten en om in deze tijd maar niet te spreken over mensen met sleurhutten. Caravans gevuld met aardappelen, bier en hagelslag die het hele jaar op stal staan en dan in deze periode door vermoeide geïrriteerde mensen naar warme oorden worden getrokken in het liefst zo kort mogelijke tijd.
De verhalen van vakantievierders in Spanje.  Hoe eng de vlucht heen en terug was. Dat er zomaar uit het niets, heel ranzig, een goed gevulde condoom op het balkon van het appartement van de drie freules lag, welke heel subtiel met een halve rol pleepapier naar een balkon lager is geschoven. Na begrepen te hebben dat ook daar m’n schoonzoon niet rondliep, was het lekker om te horen en zien dat het huis weer gevuld was met mensen en leven……en veel vuile was.
Missie trap is nog lang niet afgerond, maar ik ben niet goed in haastklussen, daar ga ik spijt van krijgen dus op standje low gaat het vast en zeker goedkomen.
En alsof de rust niet in huis geweest is, draait alles weer op volle toeren.
De boodschappen weer in de kast, de wasmachine in beweging, de afstandsbediening van de tv is onder het stof vandaan gehaald en op de bank zitten weer een paar billen.
Met dit beeld voor ogen even op bezoek gegaan bij een tante die pasgeleden 100 jaar is geworden.
100 jaar….Wat heb je dan allemaal meegemaakt! Allerlei dingen zien ontwikkelen, kinderen klein- en achterkleinkinderen gekregen. Tot haar 99^e jaar op zichzelf gewoond en na een val in een verpleeghuis terecht gekomen.
Op die leeftijd gaat het dan vaak hard en is het voor deze mensen allemaal moeilijk te begrijpen wat er allemaal nog gaande is in de wereld. Onder de verjaardag slinger zat ze lekker in haar stoel en was blij met het bezoek.
Het was rond vijf uur, maar ze had net haar bed opgemaakt en alvast haar nachtpon aangetrokken…..over haar kleding. Ondanks dat de klok bij haar was verzet en ze maar bleef vragen dat dit toch wel vreemd was omdat dit bij de rest van de mensen niet zo was, leek ze verder toch nog wel aardig bij de tijd. Haar zo te zien met haar onuitwisbare glimlach op haar mollige wangetjes in een omgeving waar wij als jonge mensen nooit zouden willen verblijven, was goed. Als ik in mijn eigen hart kijk dan zou ik dat echt niet willen. Wat heb je dan nog in het leven. Vaak heb ik met die gedachte naar mijn moeder gekeken als ze stil in haar stoel zat.  Volledig afhankelijk van anderen…waar haal je dan de levensvreugde nog vandaan.
Bijzonder om te zien dat tante toch nog wel wat te lachen had. Drie keer op een dag een maaltijd en wat te drinken krijgen…schuifelen achter een rollator naar een gezamenlijke huiskamer waar mensen komen die een klein beetje of heel veel in het verleden leven. Om daar tussen te zitten op een afdeling waar je zelf niet weg kunt omdat de code van de deur geheim is. Ik moet er echt niet aan denken, maar wie weet hoe wij er later tegenaan kijken als we geen keuze meer hebben en dat het enige is waar je nog kunt wonen. Mensen zijn heel goed in grenzen verleggen, zelfs aan het einde van het leven. Een tijd dat je zo ontzettend blij bent als er bezoek komt. Ik kijk er absoluut niet naar uit….hoe graag ik ook alleen ben.

Wat is dat eigenlijk “veilig en beschermd zijn”.
Niemand kan zich herinneren wat het gevoel, de gedachte of beleving is in de eerste paar jaar van je leven. Als moeder zijnde heb ik er altijd naar gestreefd ervoor te zorgen dat mijn kinderen zo veilig en beschermd mogelijk zouden kunnen opgroeien.
Ongetwijfeld is dat de wens van iedere ouder.
Als je kindje net geboren is wil je het liefst de hele dag je armen om hem of haar heen houden. Het vasthouden.  De eerste weken of misschien wel maanden ga je regelmatig in het bedje kijken of het nog wel goed gaat. Na het eerste jaar gaat het lopen en wil je het steeds beschermen tegen het vallen. Beschermen tegen alle vormen van pijn. En dan rond het vierde jaar begint het echt. De schooldeuren gaan open.
Met pijn in het moederhart laat je je kind achter bij de juf en een heleboel andere kindjes. Voor die eerste schooldag aanbreekt, zie je eigenlijk alleen de positieve dingen. Heerlijk een paar uurtjes op de dag de handen vrij. Even lekker boodschappen doen zonder jengelende kinderen of gewoon rustig een bakkie doen bij je moeder zonder dat het kroost weer aandacht vraagt. Tot de dag dat je ze echt achter moet laten op school en de eerste dagen doelloos door je huis loopt, de klok vooruit kijkt in de hoop dat de tijd dan sneller gaat zodat je je kind weer op kunt halen. Je hebt onbewust een beetje het gevoel dat er niemand zo goed kan zorgen voor je kind dan jijzelf. De enige plek die veilig is, is bij jou. De hele lagere school staat voor een ouder in het teken van het grote loslaten.
Ze gaan niet alleen naar school, maar ze gaan ook leren om los te fietsen, ze gaan hun eerste ruzietjes krijgen met vriendjes. Ze gaan ontdekken dat naarmate je ouder wordt je ook steeds meer moet weten en leren. Ze gaan op een gegeven moment alleen naar school. Ze krijgen een eigen mening die soms anders is als de jouwe. Ze blijken ineens niet helemaal aan het ideaalbeeld te voldoen als wat je voor ogen had toen het nog veilig in je buik zat. Het grote loslaten is in volle gang.
Na de lagere school begint de rek van die denkbeeldige navelstreng echt voelbaar te worden.
Ze krijgen vriendjes en vriendinnetjes met andere normen en waarden die natuurlijk in de ogen van je kinderen veel beter zijn dan zij thuis gewend zijn.
Grenzen zoeken, je mateloos irriteren met muziek die jij nooit mooi gaat vinden. Een kledingkeuze waarvan je denkt, ik hoop dat die broek of trui snel kapot is.
Dan breekt de tijd aan dat ze echte levenskeuzes gaan maken. Een gerichte opleiding die ongetwijfeld niet de kant op gaat die jij vroeger voor ogen had. Een baan waar veel risico’s aan vast zitten, ook niet iets wat je wilt.
En dan ineens komt de tijd dat je beseft dat je kind een uniek mens is die een eigen ik heeft. Waar je trots op bent en waarvan jij de ouder mag zijn. Ze vliegen uit.
Ze plannen een reis, een vakantie naar een ver land.
Je zwaait ze uit en drukt ze op het hart om even iets te laten horen als ze goed zijn aangekomen.
Je gaat weer naar huis. Ervaart dat het zoveelste loslaten zojuist heeft plaats gevonden. Weer een stap verder naar de volwassenheid.
Thuis kijk je met regelmaat op de klok en beeld je in hoelang het nog zal duren voor je iets hoort.
En dan ineens is het alsof de grond onder je voeten verdwijnt, je hoofd uit elkaar spat. Even kun je niet nadenken. Je hoort dat het vliegtuig waar je kind in zit naar beneden is gestort in een land wat wij onder het kopje “onaangenaam” kunnen plaatsen.
Dankzij alle media die zo enorm snel gaat zijn er in een mum van tijd beelden die je, als iemand die er niets mee te maken heeft al een misselijk maakt. Laat staan dat je beseft dat je beelden op tv ziet, van een afschuwelijk ongeval, waarbij jouw kind betrokken is.
Je kruipt bijna in het beeldscherm omdat je alles wil weten om maar zekerheid te krijgen. Aan de andere kant wil je het eigenlijk allemaal niet zien. Het is te walgelijk voor woorden.
Wat moet je doen. Hoe machteloos zal je je dan voelen.
Het is niet te vergelijken met de andere momenten van loslaten. Het kleine handje dat je uit jouw hand voelt glippen als je het voor het eerst naar school brengt.
Dat handje, welke grootte het dan ook heeft is nu echt voorgoed uit jouw hand.
De denkbeeldige navelstreng die altijd op de een of andere manier voelbaar blijft, wordt met geweld en veel pijn definitief doorgeknipt.
Nooit meer knuffelen…nooit meer de stem horen…nooit verder zien opgroeien en ontwikkelen… nooit meer leven zonder verdriet.

Vandaag een dag van nationale rouw.
Ik heb het in mijn leven nog niet meegemaakt.
Het heeft me echt geraakt dat we vandaag als een land de armen om elkaar heen geslagen hebben om hen die het zo hard nodig hebben te steunen.
Het was een intens gevoel om te ervaren dat we als collega’s stil waren met onze gedachten.
Wat was ik trots op m’n zoon die z’n vrachtwagen aan de kant heeft gezet om stil te zijn.
Goed om te horen dat m’n dochter met een vriendin in tranen voor de tv zat te kijken naar de thuiskomst van de slachtoffers.

Ik weet dat ik er niet dagelijks bij stil zal blijven staan, maar vandaag voelde het toch wel heel fijn en dankbaar om beide kinderen dichtbij me te hebben……….. want zo gewoon is het dus niet.

Het laatste verslag van het WK 2014 in Brazilië.
De blonde drol op de bank bij de buren om te waken over de babyfoonkindertjes.
Hier in huis een slaper op de bank en een DNA drager op de bovenverdieping met de smoes om zijn telefoon op te laden, maar ik verdenk hem ervan dat hij tegelijkertijd de binnenkant van zijn ogen aan het bekijken is.
Dus heel sfeervol zit ik aan de tafel met recht voor me al mijn facebookvrienden en rechts naast mij mijn echte hartsvrienden “pen en papier”.
De televisie staat op Nederland 1 in afwachting van de troostfinale tussen Brazilië en Nederland.
Tijdens de warming up heeft Sneijder zich geblesseerd en zit dus met een zure kop op de bank.
Als Nederland deze wedstrijd wint en dus de bronzen medaille in bezit krijgt, krijgen ze totaal 17,3 miljoen euro mee naar Nederland. Da’s mooi!! Maar ehh waar gaat dat dan heen?
Nog één keer klinkt het Wilhelmus in de voetbaltempel en daarna het Braziliaanse volkslied. Ik versta er echt geen reet van maar het is wel een mooi gezicht als al die gepassioneerde zuid Amerikaanse mensen uit volle borst meezingen.
Op het veld staat nog een Braziliaan een gebed te prevelen voor een beetje bijstand in deze strijd.
De tribune is voor 90% gevuld met geel en groene mensen en hier een daar wat oranjes.
Nog voor er 2 minuten gespeeld zijn mag van Persie, na een glijer van Robben, een penalty nemen.
Ook al zit de keeper in de goeie hoek, de bal gaat gewoon vet de ongeknoopte netten in.
Da’s best lekker zo aan het begin  van deze troostfinale.
Robben heeft al snel een gele kaart in zijn bezit en zal zich dus een klein beetje moeten inhouden om er niet nog eentje te krijgen en het veld te moeten verlaten.
In de 15^e minuut schiet Daley Blind het tweede doelpunt erin. Da’s mooi !! Nu dus alleen nog even zorgen dat de Nederlandse keeper niet gepasseerd wordt.
Op de tribune zit een ongeveer 7 jarig Braziliaans knulletje hartstochtelijk te huilen met de handen op zijn oren. Dat kind heeft voor de rest van zijn leven een trauma.  Cillessen heeft zijn grote handschoenen op gepaste wijze gebruikt. Een paar stevige ballen richting doel heeft hij kunnen vangen.
Wederom was de scheidsrechter en de grensrechter niet partijdig in het voordeel van Nederland.
Mogelijk dat ze bij winst van Brazilië getrakteerd worden op een mooie dame of een zak geld.
Dan gebeurt er iets wat eigenlijk niet kan en mag. Kuijt ligt op de grond! Dan is er dus echt iets aan de hand. Die blijft echt niet zomaar liggen. Er stroomt rood bloed uit zijn blonde krullen. Hij loopt naar de zijlijn en daar komt de klusjesman even een paar nietjes in z’n hoofd schieten. Het letsel is veroorzaakt door een Braziliaanse ellenboog, maar daar wordt geen geel of rood kaartje aan gehangen.
Kuijt komt al snel het veld weer in en laat zien dat het echt een Hollandse nuchtere ziel is.
Niet zeiken maar doen, daarom houden zoveel mensen van die man.
De eerste helft is voorbij met de cijfers 0 – 2 op het scorebord.
De bankslaper is intussen wakker en kijkt ook naar het scherm, de DNA drager die boven was is lopend naar de kroeg gegaan. Wetend dat hij daar geen spa blauw gaat drinken en dus met voorbedachten rade niet gemotoriseerd op pad gaat. De oppascentrale heeft zich inmiddels uitgebreid en naast de ene blonde drol heeft er nog zo eentje plaatsgenomen op de oppasbank.
De Facebookvrienden tegenover mij zijn rustig. Je merkt dat de passie en de overwinningsdrang eraf is dus niet meer bij elk billenknijpmoment een nieuw facebookstatus in beeld verschijnt. Mijn hartsvrienden “pen en papier” laten zich weer aardig gebruiken maar ik merk dat ook daar de passie een beetje verdwenen is. Wat valt er nu eigenlijk nog te verliezen. Toch is het een soort van spannend potje voetbal.
Wie zijn passie ook verloren heeft is de trainer van Brazilië. Deze man is aan het einde van de wedstrijd klaar met deze functie, maar gezien het feit dat hij druk staat te gebaren en te schreeuwen langs de kant en er geen enkele Braziliaanse speler naar hem omkijkt, zou hij op zich nu ook gewoon het veld kunnen verlaten. Denk niet dat iemand hem mist.
Wel een zielig gezicht, maar zo is het voetbal leven.
Robben wordt steeds onderuit gehaald of gehinderd. Hij heeft in deze wedstrijd niet de sympathie van de scheidsrechter dus helaas voor hem ( en ons) krijgt hij weinig voor elkaar.
Het begint een beetje op paniekvoetbal te lijken, het spel van Brazilië.
Terwijl de suïcidaal ogende trainer nog een gebaar maakt naar zijn spelers alsof hij ze na afloop een rondje aan de bar beloofd, krijgt Daley Blind met een oerknal een bal in zijn gezicht. Maar ook dat is een ventje die niet zo snel gaat liggen….geloof ik..... en huppelt verder in de wei.
De Braziliaan met dat enorme ontplofte kapsel neemt een vrije schop die zo in de armen van Cillessen verdwijnt.
Van Gaal zijn neusvleugels zijn nog meer opgezwollen dan anders en de donder en bliksem schiet uit zijn ogen in de richting van de scheidsrechter. Ik geloof niet dat van Gaal erg blij is met deze man.
Als de cameraman inzoomt op de bank van Brazilië zie je dat er een zware plaatselijke depressie hangt. Ik heb geen idee wat voor gevolgen het verlies voor deze mannen zal zijn, maar zoals ze ogen kan het niet veel goeds betekenen.
Terwijl Robben een overtreding begaat, die hij eigenlijk in de schoenen van de tegenpartij wilde schuiven lacht hij met een enorm cynische blik richting diezelfde scheidsrechter die mogelijk in deze wedstrijd al menig keer iets toegewenst is.
Blind wordt in de laatste fase van de wedstrijd afgevoerd in het drenkelingenbakkie met een zeer been. Janmaat neemt zijn plaats in en rent met frisse moed het veld op.
Brazilië wisselt ook en zet Hulk erin. Hij heeft een andere kleur, maar verder heeft hij wel zo’n beetje de afmetingen van dat groene monster. De wanhoop druipt van de gezichten af als het in de 80^e minuut nog steeds 0 – 2  is en Nederland met grote waarschijnlijkheid deze wedstrijd gaat winnen. Op de tribune zitten jankende mensen. Mensen die mogelijk geen idee meer hebben dat er naast voetbal nog een leven bestaat.
De verslaggever zegt dat er wordt gefluit. Nu ben ik taalkundig echt geen neerlandicus, maar in deze hoedanigheid is het woord gefluit volgens mij niet correct. Ach, die man is ook op. Heeft zoveel aan elkaar moeten lullen, op een saaie manier. Volgende keer zetten we toch Jack er maar in. Die zweept de boel tenminste zo lekker op. Die krijgt zelfs de rust nog spannend!
Op de tribunes is te zien dat er hele stromen mensen het stadion al gaan verlaten. Verslagen en volledig gedesillusioneerd.
Terwijl ook Clasie in de oranje bak het veld afgedragen wordt mag Veltman erin. Volgens mij hadden we die nog niet eerder gezien toch? Wijnaldum scoort nog lekker even een 0 – 3 en kan ook de geschiedenisboeken in.
De trainer van Brazilië heeft de moed opgegeven en is diep teleurgesteld op de bank gaan zitten en zoekt naar de zin van het leven.
Cillessen mag in de laatste 3 minuten zijn doel uitkomen en plek maken voor keeper Vorm. Dat was de enige die nog niet gespeeld had. Op die manier wil van Gaal hem ook een paar minuten speeltijd gunnen. Da’s best loyaal en leuk van van Gaal, maar heeft natuurlijk geen reet met het spel te maken. Ik weet overigens nog steeds niet wat ik van die man vind.
Als Vorm dan ook nog een doeltrap mag nemen, klinkt na het schot het scheidsrechters fluitje en blaast het verhaaltje uit.
De Nederlanders zijn toch wel een soort van blij met deze overwinning en lopen met een gematigd blije snuit op het veld. Het wachten is op een soort van ceremonie om de medailles uit te reiken. Er wordt een podium op het veld gezet. Er komt een ouwe knar die blijkbaar een Vipper is in de voetbalwereld en een paar dames met dienbladen vol medailles.
Eerst krijgen de scheids en lijnrechters een medaille. Terwijl dit plaatsvindt schud Nigel de Jong moedeloos NEE met zijn hoofd. Hij vindt het waarschijnlijk net als bijna de rest van de mensen met Nederlands bloed niet terecht dat deze mannen beloond worden, maar goed het gebeurd gewoon.
Dan krijgen de spelers hun beloning en kunnen zich opmaken voor een groepsfoto.
Wesley Sneijder loopt erbij alsof hij net zijn broek vol heeft gekakt, zou hij ook een scheurtje in zijn anus hebben? Net als die Argentijnse speler bij de vorige wedstrijd..
Kluivert zegt iets in de camera wat niet te verstaan is, maar het gezicht dat hij erbij trekt geeft wel aan dat hij een soort van blij is.
Als de spelers dan nog een rondje over het veld lopen om de supporters op de tribune te bedanken kan ik me niet meer concentreren op het televisiescherm.
De blonde oppasdrol komt thuis en tikt de ene na de andere naam van de spelers in op google.
Er blijven een paar kandidaten over die in aanmerking zouden kunnen komen om het leven en vooral de bankrekening te delen. Tijd om te gaan dromen…
Het Nederlandse feestje is voorbij, morgen mogen de Argentijnen en de Duitsers nog aan de bak, maar of mij dat kan bekoren om naar te kijken weet ik nog niet.
Ik ga er in ieder geval niet meer over schrijven en ben dus klaar met het WK 2014.
Het was me een waar genoegen, maar voel geen tranen opwellen of brok in mijn keel ontstaan nu ik me realiseer dat ik klaar ben met voetbalbloggen. Sterker nog.
Ik ben er klaar mee.

Whats next 

Op tafel een schaaltje M&M’s, waarvan de oranje niet opgegeten mogen worden. Drie blonde drollen op de bank, klaar voor de zesde wedstrijd.
In de volle overtuiging dat het ook deze keer weer gaat lukken en dat “we” zondagavond tegen de Duitsers gaan spelen.
De spelers staan opgesteld om het veld te betreden. Ze dreutelen wat op hun plek en van Persie pulkt nog een poosje aan zijn piel. Wat is dat toch met mannen….altijd moeten ze even aan hun “ding(etje)” zitten.
Als de spelers het veld opkomen valt het me op dat Robben steeds als laatste aan komt rennen. Is dat dan echt omdat hij zijn veters niet kan strikken…..of was hij dat niet. Ik haal Sneijder en Robben altijd door elkaar. Vraag me niet waarom, maar het is gewoon zo.
Ik vraag aan een van de blonde drollen of de tv misschien een tandje harder mag. Dat wordt erg letterlijk genomen en ze zet haar tanden op de volume knop....
Nigel de Jong z’n tropische hardhouten lies is als een wonder hersteld en rent weer over de grasmat.
De gevaarlijke tegenspeler van vandaag is Messi van de Argentijnse ploeg. Kluivert knuffelt voor aanvang nog even met Messi, waarbij ik hoop dat hij misschien gelijk een paar speldjes in de rug van Messi duwt….alle beetjes helpen natuurlijk.
Overigens heeft Messi ook een gemeen hoestje.  Dat zijn toch allemaal dingetjes waar we iets positiefs uit kunnen halen.
Vanaf de woonkamerbank klinkt in drievoud het Wilhelmus en glinsteren er 6 ogen vol spanning in het licht van de beeldbuis.
De Argentijnen zingen niet mee met het volkslied terwijl de tribune wel mee zingt…of wat het alleen maar neuriën.
Nou hé hé, het begint. Ik heb op de een of andere manier een beetje voldaan gevoel dat het allemaal op z'n eindje loopt. Het lijkt wel of er geen leven meer is naast het voetbal.
Maar toch is de gezonde chauvinistische spanning ook door mij nog te voelen.
Wat een smerige gasten zijn die spelers toch eigenlijk. De een na de ander spuugt een rochel  naar beneden, een ander snuit de snotterbellen uit zijn neus recht de grasmat op.
Een van de drollen merkt op…nog effe en ze gaan ook nog staan zeiken op het veld.
De, nog steeds iet wat passieloze verslaggever, merkt op dat Sneijder in het toernooi gegroeid is…..
Wat ziet hij wat wij niet zien?  Is het nu een grote kabouter ofzo? (thnx Wil).
Het spel is een beetje saai voor een leek als ik. De enige spanning in de wedstrijd wordt veroorzaakt door het commentaar van de drollen op de bank. Dan ineens een opzwepende opbouw naar een spannend moment.
Messi, die eveneens kabouterafmetingen heeft, schiet met dat kleine pootje zo de bal in de gouden handen van keeper Cillessen. Pfjoew dat was even een bloeddrukverhogend momentje zeg.
Dinsdagavond was het om deze tijd al  5 – 0 voor Duitsland….dat moet toch een veel lekkerder gevoel geven zou je zeggen. Maar de avond is nog jong. Het komt vast allemaal goed. Ondertussen wordt hier op de bank druk gediscussieerd of de finale wel dan niet in de stad bekeken gaat worden. Er is geen twijfel dat ze de finale halen, alleen moet het nog wel even gebeuren.
Van Gaal is klaar met bloggen denk ik. Geen kladblok en pen, maar alleen een flesje drinken.
Zou hij net als van Persie een beetje last van zijn darmen hebben? Hij kijkt wel met een wat laxerende blik naar “zijn” jongens. Van Persie heeft ook echt wel een beetje een schijtkleur op z’n snoetje.
Als de drenkelingenbak het veld opkomt voor een Argentijnse speler kijkt de coach maar eens op zijn kladbriefje wie hij de wei in kan sturen.
Het eerste half uur zit erop en er is nog maar weinig gebeurd wat de mensheid heeft geprikkeld. Er wordt nog even een gelijkenis gemaakt tussen het uiterlijk van van Gaal en Voldemort uit Harry Potter. En Inderdaad, het zou zomaar eens zo kunnen zijn dat van Gaal zo nu en dan een bijbaantje heeft. Wel te hopen dat hij die rol vandaag even vergeet…Voldemort is tenslotte de vertegenwoordiger van het kwaad. Daar zitten we nu met al die oranjerommel in het land niet op te wachten natuurlijk. Maar ach….we hebben nog meer dan een halve wedstrijd voor de boeg. Komt vast wel goed.
Maar ook het hoofd van de coach van Argentinië doet me aan iets of iemand denken, ik ben er alleen nog steeds niet achter op wat of wie hij lijkt. Wel is het zo dat er geen kleur of mimiek op te zien is.
Zo….het uiterlijk heeft nu wel genoeg aandacht gehad. Je gaat toch andere details bekijken als het spannende spel een beetje uitblijft hé.
Voetbal doet met vrouwen ook rare dingen hoor. Die blonde drollen die echt te snoezig zijn om te zien knallen net zo hard een boer uit hun schattige keeltjes alsof het grote stoere kerels zijn. 
Nadat Sneijdertje weer een vrije trap mag nemen en de bal snel daarna weer de verkante keer op gaat is Cillessen weer de redder in nood.
De verslaggever verteld dat Janmaat warm loopt en er mogelijk bij komt. Dat zou mooi zijn met 12 man verder…..
Rust 0 – 0. Nog niets aan de hand. Van Gaal zal in de kleedkamer wel even een goed gesprek aanknopen en vertellen dat het toch voor het volk en vaderland wel prettig zou zijn als er een bal achter de Argentijnse keeper in de ongeknoopte netten verdwijnt.
Als de mannen het veld aflopen zien er een aantal uit alsof ze al schijndood zijn. Geen vuur te bekennen.  Alleen Robben huppelt het veld af. Wat een sterk ventje is dat toch.
In de rust krijgt het toilet hier in huis zeker vier keer een spoelbeurt. 

De tweede helft begint. Een Argentijnse speler die in de rust waarschijnlijk niet genoeg tijd heeft gehad om zijn veters te strikken loopt met een schoen aan en een in zijn hand in het veld te rennen.
De tweede helft verloopt zo'n beetje als de eerste helft. Allerlei doemscenario's schieten voorbij, waarin verlenging en penalty's de revue passeren....
Het tropische hout, alias de Jong wordt gewisseld voor vers hout in de vorm van Clasie. Alle wissels zijn ingezet dus geen keeperswissel als het weer penalty's schieten wordt.
Maar in de verlenging gaan "we" natuurlijk gewoon scoren.
Die gele banaan in het doel van Argentinië is ook best wel groot, daar kom je niet makkelijk langs. Maar ons groene menneke in het doel heeft ook gouden handjes.
Van Gaal heeft z'n hoofd in zijn handen gelegd en ziet eruit als een verslagen man. Eigenlijk ziet het hele elftal er zo uit. Zijn ze moegestreden?
Op de tribune wordt een chinees met een Argentijns vlaggetje  close up gefilmd. Een van de drollen vraagt bloedserieus "huh, ziet een Argentijn er zo uit"?
Het weer jankt mee om de kwaliteit van de wedstrijd. Het KNMI had nog zo hun best gedaan om de boel wat op te zwepen en code oranje af te kondigen vanwege het verwachte slechte weer. Net zoals ze met kerst vaak sneeuw voorspellen klopte ook dit natuurlijk niet. Het was wel baggerweer, maar niks geen codeoranje perikelen.
Teruglezend merk ik dat er eigenlijk maar weinig tekst is over de wedstrijd zelf. Maar het was ook vreselijk saai en daar kan zelf ik met mijn dirty mind niet veel spannend van maken.
In de laatste minuten van de officiële speeltijd roept er nog eentje dat het doelpunt zo komt en dat deze wedstrijd gewoon een mindfuck van van Gaal is.....
De regel buitenspel heeft ook tijdens deze wedstrijd weer een paar keer voor spelbreker gediend.
Wie heeft die regel ooit bedacht?
Huntelaar wordt warm gehouden vlak voor de verlening een feit is. Een van de drollen wil voor dat geld Huntelaar ook wel warm houden. Mijn opvoedkundige blik bracht gelukkig gelijk de mededeling dat ze dat op een heel nette manier bedoelde...

Van Persie gaat eruit en kan op het toilet gaan zitten en alle remmen los laten gaan. Zijn spel zag eruit alsof hij de remmen overal flink op had gezet.
Sneijder doet nog een paar keer een poging tot scoren maar zijn ballen zijn te hard en overal waar te voor staat is niet goed.

Robben test nog een keer de armen van de Argentijnse keeper maar die zijn sterk en vangen de bal.
En dan is het zover dat de penalty's genomen moeten worden.
Als leek kan ik wel zeggen dat de keepers van Nederland ervoor gezorgd hebben dat we zover gekomen zijn.
Nu rust er weer een beslissing in de handen en benen van Cillessen. Wat een hondenbaan is dat eigenlijk, dat keepen.
Gelijk de eerste penalty voor Nederland wordt gehouden door die gele banaan in het Argentijnse doel.
Het zou na later zou blijken ook de toon zijn voor het verloop van de rest van de penalty's.
Het is stil op de bank in de huiskamer...er zitten drie verslagen drolletjes met tranen op de wangen. Wat erg !!!!!
Ik dacht, wat heerlijk als dit een reden is om te janken omdat dit blijkbaar zo'n beetje het ergste is wat je meegemaakt hebt in je leven. Er komt een tijd dat ze het wel kunnen verwerken op een nuchtere manier. Maar zolang dit erg is in je leven, heb je nog niet veel narigheid meegemaakt......gelukkig.
Als twee van de drie drollen bedaard zijn en heel teleurgesteld op de fiets naar hun eigen thuis gaan blijft er nog eentje over en die is van mij :)
Even is het nog stil en dan klinken de woorden "Ik wil nu eigenlijk een film van Pinoccio of Barbie kijken om aan het leven te ontsnappen". Ik moet lachen en krijg dan te horen....
"ach, de een gebruikt drugs en de ander kijkt Disneyfilms....

"Bedankt van Gaal en mannen, het was spannend en gezellig, maar ik laat geen traan om dit "verlies". Eindelijk kan het gewone leven weer verder............



 

Anderhalf uur voor de wedstrijd loopt het elftal…of hoeveel zijn het er eigenlijk…het veld op. De een loopt aan een flesje te lurken, de ander loopt nog iets te eten, het ziet er relaxt uit. Het stadion is nog zo goed als leeg.
In de studio zitten de kenners weer te zeuren over hoe het zou moeten, wat van Gaal waarschijnlijk gaat doen en hoe hij het beter zou kunnen doen.
Wat kansloos is het toch dat die lui duur betaald worden voor deze analyses die bij voorbaat al anders zijn als dat van Gaal het aan zal gaan pakken.
En het gros van Nederland kijkt naar die programma’s. Ik weiger om naar die man met die zeiksnor te kijken en die presentator die het leven als een pingpongballetje ziet. Ik hou het dan maar bij de onverzorgde Borst met dat schattige Messihondje. Je moet ten slotte toch een inleiding hebben om weer een blog te schrijven over een spannende wedstrijd.

Het is inmiddels 21.00 uur en de bankzitters voor vanavond zijn gearriveerd. Deels in het oranje gehuld in de hoop dat het allemaal kleine motiverende inputjes zijn.
De buren komen met twee digitale kinderen welke in het stopcontact geplugd worden. De buren gaan de kroeg in en de ingeplugde slapende kindertjes blijven hier. Stiekem zou het wel leuk zijn om met twee van die schattig kneuterige kereltjes in pyjamaatjes op de bank naar het voetbal te kijken. Maar gezien de taal die de emotie waarschijnlijk los zal maken is het beter dat ze gewoon blijven slapen en onwetend deze dag afsluiten. De buren gaan in de wetenschap dat mijn waakzame oren en ogen op scherp zullen staan. Zodra er eentje een kik geeft zal ik als een moederkloek m’n troostende vleugels uitslaan.

Inmiddels is het een half uur voor de wedstrijd zal gaan beginnen. Van Gaal komt al kauwend op iets het veld oplopen en kijkt met zijn tekenende gezicht het stadion in het rond.
Hoe zal de bloeddruk zijn van deze man.
Dan komt die vreselijk kansloze reclame weer in beeld. Ik weet nog steeds niet waar de reclame van is, maar het is in ieder geval een boel herrie en chaos.
Ondertussen zitten de bankzitter in huis lekker te zeiken over de dingen die zo zwaar zijn en moeten in het leven.

Daar komen “onze” jongens het veld op in hun oranje shirts.
Samen met de schattige kleine kindertjes die toch een mooie kans krijgen om zoiets mee te maken in hun leventje. Waarschijnlijk beseffen ze niet dat ze op dat moment naast de a.s. wereldkampioenen lopen. Of ben ik nu té positief.
Nigel de Jong mag met het scheurtje in zijn tropisch houten lies op de bank toekijken.
Dankzij de mooie inzoomacties van de regie en de kwaliteit van de beelden op tv zie ik dat van Persie een vies vet puistje boven zijn linkeroog heeft zitten. Ik krijg gelijk visioenen en zie in gedachte al een kopbal die het puistje volledig uit elkaar doet reten…splashjjjj
Ik dwaal af….
Van Persie mag een verhaaltje voorlezen met een microfoon onder zijn neus. Hij verteld iets dat er sportief gespeeld moet worden en dat racisme niet getolereerd wordt. Waarom denk ik dan ineens weer aan de hele kansloze discussie van zwarte piet die nu weer woedt. Ik heb het idee dat het alleen maar zo leeft in het land doordat het alsmaar weer gedeeld wordt op facebook en twitter. Gebeurd dat niet dan zal het allemaal minder groots zijn en kan het toch gewoon niet zo zijn dat het hele kinderfeest door een kleurverschil om zeep geholpen wordt.
Ik dwaal weer af….
Dan tijdens het Wilhelmus een close-up van van Gaal. Zou die man zo geboren zijn? Of wat is er gebeurd  in het leven dat hij zo’n neus heeft. Het ziet er toch echt uit alsof hij er ooit een enorme dreun op heeft ontvangen.
De wedstrijd gaat beginnen. Het ziet er leuk uit….even. Maar steeds als Nederland bij het doel komt van Costa Rica vormt het elftal van dat land een enorme blokkade zodat er geen bal langs de keeper kan.
Dat verdedigen is een teken van angst in mijn ogen. En dat is prihima viva hollandia…

O…ik dwaal weer af….
De 21^e minuut wordt er twee keer op het doel geschoten maar helaas…
De eerste helft gaat al aardig richting einde en Costa Rico voorkomt steeds maar weer dat zo door ons gewenste doelpunt. Kunnen die lui niet gewoon heel even de schijt krijgen ofzo…
De keeper houdt weer een knalharde bal tegen. Kan die man ook niet even een klein spiertje verrekken ofzo…
Van Gaal loopt langs de lijn te draaien alsof hij wel last heeft van bovengenoemde inwendig ongemak.
Vermoedelijk wordt zijn onrust veroorzaakt door de lijnrechter die op de een of andere manier
geen moment zijn ogen van de buitenspelzone houdt.
Beide handen gaan de lucht in bij van Gaal en schreeuwt: “HÉ!!”terwijl hij dat roept spannen al zijn buikspieren aan en zakt zijn broekriem naar beneden.
Dan een appje van de vader van de babyfoonkindjes. Of ik hem wil bellen of appen als er iets is. De telefoon van zijn vrouw is gaar. Een paar seconde later krijg ik een appje van de moeder van de babyfoonkindjes dat ik haar man moet appen of bellen als er iets is want haar batterij is leeg.
Zo herkenbaar die lichte onrust als je de zorg van je kinderen in de handen van een ander legt.
De eerste helft zit erop en heeft eigenlijk alleen maar een gele kaart voor Costa Rica en een hele berg frustraties opgeleverd.
Robben heeft even een leuk gesprekje met de scheidsrechter….ziet er ontspannen uit. Dat zou ook zomaar zo’n klein voordeeltje op kunnen leveren.
Theetijd voor “onze jongens”.
Ik ga voor mijn eigen gemoedstoestand even onderaan de trap luisteren in het huis van de buren.
Vertrouwen op de techniek doe ik nooit voor de volle 100%, maar ze zijn echt muisstil. De babyfoon heeft dus niet gefaald.
Terug in huis laat ik de bitterballen in de pan zakken.
Even polsen hoe de stemming in huis is….prima het niveau daalt.
Ik vis de bitterballen uit de pan en parkeer deze voor de neus van de bankzitters die intussen van de wijn hebben geproefd en al makkelijker of misschien juist moeilijker gaan lullen.

Tijdens de laatste minuten van de rust stuurt de regie de camera’s over het publiek op de tribunes en laten een man zien die grotere borsten heeft dan ik!! Op alle gezichten is de spanning af te lezen, maar de mensheid daar en hier op de bank zijn nog steeds overtuigd van winnende eindcijfers voor Nederland.
De mannen komen het veld weer op en de retedure staf nestelt zich weer met kladblock en pen op de bank langs de lijn.
Van Gaal stoïcijns met aan de ene kant Kluivert naast zich en aan de andere kant Danny Blind, die met z’n benen over elkaar een puntzak aan het creëren is.
Weinig veranderingen na rust, tenminste voor mijn deskundige lekenoog.
Ik blijf hopen op een 2 – 0 overwinning voor Nederland en een eerste doelpunt van van Persie. Het zou me een flinke berg punten op kunnen leveren in de voetbalpoule. Een voetbalpoule waar de belastingdienst overigens niets mee kan. Bij winst is alleen “eeuwige roem” de beloning.
Even wennen dat “we” nu weer naar de andere kant moeten voetballen.
Wat ik me dan afvraag is die gast, met nummer 7 op zijn shirt, van Costa Rica met een enorme zwarte band in zijn haar. Zo’n megabos heeft ie niet weg te werken. Mooi is het ook niet en afschrikken lijkt het ook niet te doen. Nou ja, soms heeft het geen toegevoegde waarde om dingen te weten…we gaan dus verder met billenknijpen.
Tijdens een aantal close ups van Robben krijg ik ineens de indruk dat dit wel eens een buitenechtelijk kind van van Gaal zou kunnen zijn. Ik zie zo nu en dan een sterke gelijkenis in de omtrek van de neus van beide heren. Later zou ik terug moeten komen op deze gelijkenis. Na de wedstrijd was er niets meer van te zien. Mogelijk zwelt de boel flink op tijdens een spannende wedstrijd.
Ondertussen zit ik toch wel met klotsende oksels, en een knaag in mijn maag als de tweede helft ook al verder in de tijd gaat….het zal toch niet !!!
Terwijl ik steeds een telefoon hoor gaan en hier de huiskamer al een paar keer afgestruind ben om te zien welke telefoon dat nu weer is, blijkt het bij het scherm vandaan te komen. Mogelijk dat het een belletje van Michels naar van Gaal was met nog een paar kleine tips and trics.
Costa Rica staat nog steeds als een muur de ballen van Nederland te blocken. Voetballend is het misschien niet mooi, maart het werkt dus wel.
De trainer van Costa Rica heeft inmiddels een terminaal kleurtje op zijn wangen. De man kan de spanning bijna niet aan.
Opeens ontdek ik iets wat ik even moet verwerken. Altijd ben ik in de veronderstelling geweest dat de doelnetten geknoopt waren. Dit heb ik waarschijnlijk opgemaakt uit het commentaar wat ik dan wel eens hoorde “de knopen uit het net schieten”……en wat zien ik !!! Er zit geen knoop in ! De touwen zitten gewoon aan elkaar genaaid! Zo jammer dit….
Vanuit het feestgedruis in Rotterdam krijg ik bericht dat het druk is en dat de witte wijn 3,50 per glas kost. Het woord “janken” wat erachter staat houdt in dat dit geen leuke prijzen zijn voor iemand met een parttime baantje bij de Albert Heijn.
Het moederlijke advies meegegeven dat ze dan maar wat moet flirten met de barman…..
Rond de 71^e minuut hoor ik een van de bankzitters in huis zeggen dat NU de kansen zullen komen…..dusss ik vraag me af waar ik me de vorige 71 minuten dan druk om heb gemaakt.
Van Gaal laat wat spelers warm lopen en zaait daarmee ook wat verwarring. Wie gaat eruit en wie komt erin. Op de bank weten ze het wel wat van Gaal “moet” doen. Ik weet nog steeds niet wat ik van van Gaal vind, maar ik weet wel dat hij gewoon tot nu toe schijt heeft aan alle adviezen die uit den landen komen. Hij trekt zijn eigen plan en heeft tot nu toe al een paar keer een lange neus kunnen trekken. In dit geval is het woordje neus wel een beetje een sarcastische woordspeling.
Een speler van Costa Rica maakt een schuiver op zijn gat en wanneer hij weer opstaat, zit z’n broek volledig weggekropen tussen de gespierde billen. Ik geef toe…ik heb er even op ingezoomd, net als de cameraman.
Er wordt ook ingezoomd op de oranje pleister op Wesley ’s vinger. Zit daar een wondje onder of krijgt hij zijn trouwring niet meer van zijn vinger en is deze afgeplakt…
De trainer van CR heeft een geheime zender op zijn wang, maar het kan ook een bromvlieg zijn die zich daar heeft genesteld.
Robben doet waar ie goed in is en het is dit keer best wel een klein beetje terecht dat hij zo’n sierlijke val vlakbij het strafschopgebied maakt.
Weliswaar levert het geen positief doelsaldo op, maar goed. De spanning was weer even positief geladen.
In de 81^e minuut probeert Wesley Sneijder om de doellat door midden te schieten. Zonder resultaat.

De tv hier in huis heeft een soort van beveiliging dat hij na 3 uur op dezelfde zender een pop-up in beeld geeft of hij aan moet blijven of dat hij uit moet. Dit voor het geval de tv aanstaat en de “kijker” in slaap is gevallen en op die manier onnodig de hele nacht aan blijft staan.
Uiteraard was nu de bedoeling dat hij aan bleef staan. Ik had alleen op ja moeten klikken en dan was het pop-upje uit beeld verdwenen. Maar of het kwam door de spanning, of het kwam omdat de afstandsbediening teveel knopjes heeft waarvan ik het nut niet zie….het beeld ging in ieder geval uit! Zwart scherm…NEE niet nu !!!! Gelukkig de boel snel weer in beeld gekregen en niets gemist.
De verslaggever heeft het over postbodevoetbal….Wat is dat dan nu weer!!
Een echte uitblinker in deze wedstrijd is de lijnrechter. Deze man is niet echt, maar een computergestuurd virus. Die man zag de overtreding al voor hij gemaakt werd. Steeds maar weer dat schijtvlaggetje omhoog! Bah bah.
In de laatste 4 minuten van de eerst negentig minuten kreeg de keeper van de tegenpartij spontaan last van hooikoorts, puur om tijd te rekken en te hopen op extra speeltijd en misschien wel die vreselijke penalty’s.
Jawel, de verlenging is een feit. Er wordt gedronken gepraat gestaard en gemasseerd. Zal ik van Gaal een appje sturen dat ik in ruil voor een ticket en verblijf daar best met m’n massagestoel langs wil komen? Ik zie mezelf al helemaal staan daar op de middenstip na 90 minuten met om de beurt de spelers op m’n stoel…of neemt de fantasie nu een loopje met me.
Dan ineens zie ik waarom er nog geen doelpunt is gekomen. Robben heeft een redelijk verse krabbel in zijn nek. Een krabbel die afkomstig lijkt van een vrouwennagel. Hij zal toch niet vlak voor de wedstrijd nog ….want dat mocht toch niet? Daar gaat ook nogal wat energie inzitten, dus zou hij dan toch daar net dat kleine beetje extra energie in geduwd hebben?
We zullen het nooit weten.
In de verlenging wordt Huntelaar ingezet. Eerst verteld hij langs de lijn nog iets waar van Gaal wel om kan lachen. Het ziet eruit alsof er een snood plannetje gesmeed wordt tussen de twee. Ik zag het dus de trainer van het andere kamp moet het ook gezien hebben en mogelijk dat dit nog wat meer darmkrampen opleverde bij hem.
Ik heb ook geconstateerd dat van Persie een beetje autistisch is. Hij communiceert amper met zijn ploegmakkers en leeft een beetje in zijn eigen wereldje, zo ziet het er tenminste uit.
In de laatste minuten houden de bankzitters hier in huis het niet meer. Er gaat er een naar buiten om het maar niet te hoeven zien, een ander gaan naar de wc met het excuus dat er geplast moet worden, maar ik zie het als een soort van vluchtgedrag.
Dan bedenk ik me met het schaamrood op de kaken dat ik mijn oranje teenslippers niet aan heb !!! In de laatste minuten van de verlenging die snel aan de tenen geschoven in de hoop dat het zou helpen. Van Gaal doet nog een wonderlijke wissel van keeper. Wat eng !!! Deze jongen kennen we als Nederland niet zo goed en de keeper die nu de bank op moet heeft al zoveel tegen gehouden….Jakkes wat griezelig.
Van gaal zal wel weten wat hij aan het doen is……..denkt mijn positieve brein.
Er wordt afgefloten en het gegeven “penalty’s” is een feit. Nederland siddert en heeft angstige visioenen over wat er in het verleden is gebeurd. De positieven blijven positief, maar de depressieven zien het einde nabij.
De vader van de babyfoon kinderen is een mengeling tussen die twee en stuurt een cryptische app met de woorden….”bijna thuis”. Ehhh bedoeld hij nu dat hij bijna thuis is of het elftal. Waarschijnlijk bedoelde hij beide. De kinderen in het stopcontact slapen als roosjes en zijn misschien wel een stuk gelukkiger dan menig medelandgenoot op dit moment.
Dan is het moment daar. “Onze”keeper laat even aan de tegenpartij zien dat hij best lang is en met zijn handen zo de bovenlat van het doel kan aanraken. Ook trekt hij op een van Breukelen manier even het uiteinde van zijn ooghoekje naar beneden om te laten weten dat hij gezien heeft in welke hoek de speler van CR de bal zal gaan schieten.
In een bloedstollende sessie met penalty’s is de inbreng van keeper Krul weer een geniale inzet van van Gaal, zo blijkt. Krul weet twee penalty’s van de Costa Ricanen te stoppen en wat een ontlading is het dan als blijkt dat “we” door zijn.
Buiten breekt er een kleine oorlog uit in de vorm van helaas nog niet gesneuvelde vuvuzela’s en vuurwerk in combinatie met mensen die nog niet hun stembanden hebben verziekt tijdens de wedstrijd.
Jakkes,…ik moet gewoon toegeven dat het toch wel een lekker gevoel is dat het spelletje nog minstens twee wedstrijden door gaat. Nu maar hopen dat het deze keer echt gaat lukken. Of het allemaal verdiend is of niet, het is met een chauvinistisch gevoel toch best leuk als Nederland een keer wereldkampioen zou worden.
Het betekend ook dat er nog minstens twee blogs gemaakt moeten worden. Nou dat neem ik dan maar op de koop toe.
Mensen…voor diegene die ervan houden, nog veel plezier en hou het euforiegevoel vast!!

Zo, daar gaan we weer. Wedstrijd nummer 4.
Het is vanaf nu alles of niets. Dit keer ben ik alleen met m’n vrienden zuur en stof thuis.
Heerlijk…hoef ik me niet als een nette vrouw te gedragen en kan ik gewoon een keer mijn onhandige commentaar geven zonder dat iemand me raar aan zit te kijken. Misschien is het wel raar dat ik in m’n eentje zit en dan gewoon hardop kreten slaak. Maar wat kan mij het ook allemaal schelen.
Omdat ik alleen ben heb ik voor mijn gemak een bakje mihoen met garnaaltjes gehaald bij de chinees. De eigenaar heeft door dat hij zich aan moet passen aan de wensen van zijn klanten.
Loopt dus in een oranje T-shirt welke misschien wel van Chinese makelij is, maar de afmetingen heeft voor een ferme Hollander. Het was een koddig gezicht. Een enorm oranje shirt met zo’n klein miezerig chinees koppie er bovenuit.
Terwijl de garnaaltjes het darmstelsel bezoeken nestel ik me op de bank met pen en papier.
De thermometer geeft daar 39 graden Celsius aan als het Wilhelmus klinkt. “Ze” zingen uit volle borst mee en ogen strijdvaardig.
Daarna klinkt het Mexicaanse volkslied, daar observeer ik nog meer passie en vuur, maar ja die mannen zijn de hitte gewend. In het rijtje van Mexico staat er wel eentje bij die griezelig wit ziet en stijve tepels heeft.
Dan gaan we van start. Al na negen minuten is de eerste wissel voor Nederland in verband met een liesblessure van Nigel de Jong. Volgens de verslaggever is hij van massief tropisch hout. Blijkbaar zit daar nu een nerfje in…
Kuijt speelt zijn 100^e interland. Het blijft toch een koddig kereltje.
Op de tribune gaat een Mexicaanse vrouw volledig uit haar dak als ze ziet dat ze in beeld is. Ondanks dat ze er nog heel jong uit ziet heeft ze al klapperende kipfiletjes die weelderig zwabberen bij het juichen.
Op het veld dwarrelen drie ballonnen in de Mexicaanse kleuren. Een voorteken??
De afgelopen weken is mijn kennis over het voetbal enorm gegroeid en heb ik kijk gekregen op de zaak. Daar hoef je echt geen van Hanegem of Cruijff voor te heten….Over Cruijff gesproken, waar is die man !! ik hoor of zie hem helemaal niet. Nu mis ik hem niet hoor, maar zijn weinig tot nietszeggende commentaar is me nog nergens ter ore gekomen. Maar om op mijn vakkundige kijk op het spel terug te komen, ik heb toch het idee dat Mexico vet beter is dan het Nederlands elftal.
Die doelman van Nederland is best een leuke vent, maar zo vaak hoef ik hem nu ook weer niet te zien.  Dan ineens krijgt Nederland een klein scherp momentje en schiet het met een smerige snelheid richting Mexicaans doel. O o o en als die keeper de bal niet tegen had gehouden, dan had hij er in gezeten…….
Een hoekschop voor Nederland, maar dat moet even wachten want er is er eentje z’n lens kwijt. Die is natuurlijk met al dat zweet ver onderin z’n oogzak gespoeld. Maar na wat frutten lijkt het weer goed te zitten dus de hoekschop kan genomen worden. Niet dat het wat wordt maar toch, het spelletje kan weer doorgaan.
Van Persie probeert met zijn rechtervoet nog even of hij een kromme bal het net in kan jagen, maar helaas, te krom dus vet naast.
Van Gaal zit met rode koontjes op de bank net als ik een blog te schrijven.
Ineens wordt er een cooling down ingelast. Vanwege de temperatuur moet er gedronken worden. Het vocht wat naar binnen gegoten wordt bij de mannen is halverwege de slokdarm al verdampt. Natte koude handdoeken gooien ze over hun hete lijven heen om de lichaamstemperatuur maar een beetje naar beneden te krijgen. De tribune die vol in de zon staat is zo goed als leeg. Zelfs de Brazilianen drijven in deze temperatuur van hun stoeltjes af.
Na een paar minuten gaan ze weer verder en loopt een verhitte trainer van Mexico in zijn kostuum met een enorme zwanus rond.
Op de tribune zitten een heleboel koeien. Het boehhhh geroep is niet van de lucht. Dat irriteert me altijd mateloos.
Vlak voor rust gaat er nog een Mexicaan in de drenkelingbak en zo blijft het 0 – 0 in de eerste helft.
Ik heb zo’n beeld voor ogen dat ze in de rust met hun bezwete lijven de koeling in gaan. Snel een paar boterhammen met pindakaas naar binnen schuiven en dat van Gaal met een hele reeks oerlelijke woorden het brein van de hete spelers weer op hol jaagt.
In de rust neem ik ook een pisstop, pak een vers flesje water uit de koelkast, want die Chinese garnaaltje hebben blijkbaar behoefte aan meer vocht in het darmstelsel.
Nog even door de tuin gelopen heb ik aan het zwembadwater verteld dat er geen plonzers zijn vandaag en dat de kans groot is dat er überhaupt geen reden voor een plons komt.
Als ik weer binnen kom en op de bank in m’n kuiltje ga zitten zie ik dat ze alweer begonnen zijn, wat duren die kwartiertjes toch kort tegenwoordig.
En dan ineens…..BAMMM 0 -1. Mexico heeft de bal zomaar langs de doelman kunnen vegen.
De verslaggever klinkt alsof hij elk moment in janken uit kan barsten.
Nederland gaat nog een wissel doen. Onze enige Zuidplasser ‘s hoop in bange dagen wordt het veld opgestuurd en moet de eer gaan redden.
Het lijkt wel of “ze” beter gaan spelen en een ferme schot op het doel levert in ieder geval een beetje adrenaline op. De Mexicaanse keeper had een mazzeltje dat de bal zijn been ontmoette zodat “we” niet scoorden.
De doelpuntenmaker van Mexico, Dos Santos ( klinkt als een lekker gerecht) wordt gewisseld.
Waar is die man z’n bovenlip gebleven!!
Met nog maar een paar minuten op de klok zegt de verslaggever “er is nog niets aan de hand”…..
Wat wist hij op dat moment wat ik niet wist?
Alsof er ineens pepers in de dure kontjes geschoven werden, gaan ze nu rennen als kippen zonder kop.
Het besef komt blijkbaar binnen. Het besef dat het einde nabij is. Met een enorme rotschop schiet Sneijder zo hard dat ik onbewust m’n achtertuin in kijk of ik daar de bal misschien zie aankomen.
En de cooling down van de tweede helft is een feit. Weer drinken en koude natte lappen in en op het lijf.
Op de tribune zit een oranje man, nadat hij zijn nagels al op had, nu zijn vingertopjes op te vreten.
De klok laat de 88^e minuut zien. Ondertussen ontploft facebook bijna van de depressieve berichten als ineens jawel…!! een doelpunt van dat kleine onderkruipseltje.
Wat een ontlading zeg !! Buiten klinken de stembanden en toeters van velen.
Met nog zo’n zes minuten te gaan is er weer hoop. Wat ik me nu eigenlijk al het hele toernooi afvraag is waarom veel van die dure mannen ineens die kousen tot aan hun schaamhaar ophijsen. Ik kan me nog herinneren ( ja zo oud ben ik al) dat ze wel eens een kaart kregen als de kousen “bewust” teveel naar beneden geduwd waren. Wat is er anders dan toen, dat ze nu zo hoog zitten?
Er is bijna geen spannend stukje been meer te spotten !!
De wedstrijd gaat door en wat Robben twee keer eerder niet gelukt is met zijn uitmuntende acteerkwaliteiten lukt hem nu wel.
Hij “krijgt” een penalty.
Voordat Huntelaar, ook zo’n duur knaapje, de strafschop mag nemen is de scheidsrechter nog even druk met een zootje kaarten uitdelen. Voordat al die boekhoudkundige handelingen afgerond zijn, heeft menigeen kramp in de billen van het knijpen.
Cruijff zou zeggen, maar ja, slssss, als ie erin gaat, gaat ie erin slssss.
Hopen maar dat die uitspraak ook voor deze strafschop geldt.
In de 94^e minuut veegt Huntelaar dan toch die zo gewenste goal binnen.
Nog een paar minuten een beetje aantrutten, blaast de scheidsrechter ook dit verhaaltje weer uit.
A.s. zaterdag om 22 uur kunnen de zenuwen weer aangescherpt worden en kan zoals het er nu uitziet Costa Rica van het veld geveegd worden. Ohhh of misschien toch niet….de Grieken hebben ineens ook de bal geraakt! Nou wie het ook mag worden, het gaat vast weer lukken.
 

Na een dagje werken om 17.00 uur de deuren dicht gedaan. Na nog even een voorbeschouwing door genomen te hebben met achterblijvende collega’s met gepaste snelheid naar huis.
Maar die gepaste snelheid nam een andere wending, want met mij schoven nog veel heul heul  heul veel mensen over de wegen naar een plek waar ze zich voor een beeldscherm konden nestelen. Een half uur voor aanvang thuis, snel het blauw uit en het wit aan. Oranje staat me niet.
Half Nederland heeft vandaag chili gegeten, als ik de statussen op facebook mag geloven. Beter hadden ze dat gisteren gedaan, dan had het vandaag kunnen worden uitges….
Ik gun me geen tijd om te koken dus een snelle hap in de maag geduwd en nog even aan het zwembadwater gevoeld. Het bad achter in de tuin bevat veel heul heul heul veel koud water. Dezelfde twee blonde drollen als bij de eerste wedstrijd zitten weer op de bank en hebben de bikini’s binnen handbereik. Belofte om na winst van NL het water in te duiken kan niet meer teruggedraaid worden. Facebook heeft het wereldkundig gemaakt dus……
Maar goed eerst nog zien te winnen.

Op de tribune is veel heul heul heul veel rood en geel te zien. Als je dat mengt krijgt je oranje, dus dat zou zomaar eens een positief teken kunnen zijn.
Het is in mijn ogen een beetje flauw begin van de wedstrijd. Mogelijk dat de zekerheid dat  “we” door zijn een beetje gematigd spel oplevert. Met deze woorden lijkt het net of ik er verstand van heb maar ehh dat heb ik echt niet !
Een rood gekleed gedeelte van de tribune gonst en ik kan alleen maar hopen dat de tribune een beetje stevig is. Afgelopen week was er een programma op tv waarbij ze de kwaliteit van de tribunes in een van de stadions lieten zien. Dat was niet best! Gelukkig blijft de boel heel en laait het oranje vuurtje een beetje op.
Vanaf de bank klinkt na een ijzige stilte ineens een angstige stem “Ik ben bang”…..!! Tot het moment van nu weet ik niet waar de angst voor was. Het verlies of de temperatuur van het zwembadwater Vandaag was het onder andere de beurt aan Kuit om de liefdesverklaring van een van de dames in ontvangst te nemen. Maar wat een kromme poten heeft die man zeg! Hij werd weggezet als de nestor van het team, de oude wijze man. Dankzij Google weet ik nu dat hij 33 jaar is. Hoe dan!! Hoe kan het dat zo’n guitig jong kereltje zomaar ineens 33 is. Nadat ik mijn vermoeide ogen achter een leesbril heb geplaatst, realiseer in me weer dat niet alleen Kuit zijn klokje doortikt….
Volgens de analyserende blonde drollen is de scheidsrechter van vandaag een opperhoofd uit een Afrikaanse stam. Hij oogt drie meter hoog en lijkt alles te zien.
De verslaggever roemt voor de rust nog even de lange ballen van Kuit, wat mij als plaatjesdenker, dan weer een verkeerd beeld geeft.
Dan is het rust met 0 – 0 op het scorebord. Een van de drollen op de bank mijmert dat het een wens van haar is om stiekem in de kleedkamer te gluren en te luisteren hoe van Gaal “zijn” jongens te woord staat. Waarschijnlijk onder het genot van een kopje thee, met hun mooie gespierde billen op de houten banken, krijgen ze in echt van Gaal Proza te horen dat ze nu toch potverdorie moeten gaan scoren of de boel gelijk zien te houden. Van Gaal zal dat met zijn platgeduwde neus en geaderde slapen en ogen op gepassioneerde wijze uitbrullen…tenminste dat is het beeld wat ik er een beetje bij heb. Nog steeds weet ik niet of ik die man leuk vind of juist niet.
Na de rust worden de Chilenen over een kam geschoren en ontvangen allemaal de titel gladde mooi boys waar geen huwelijkskandidaten tussen zitten.
Dan ineens een volmondig “ACHHHHH” van de bank als van Persie met een bleek snuitje op de tribune in beeld is.
Dan wordt het spannend. Robben rent het vuur uit zijn teenslippers en schiet de bal richting het net van Chili, maar ze hebben het doel nét een heel klein beetje te veel naar links gezet. Jammer, maar het bloed gaat ineens borrelen. Als Daley Blind nog even op een Chileens bokje gaat rijden wordt het steeds leuker.
Een schattig Chileens klein knulletje op de tribune laat zien dat hij daar helemaal niet wil zijn. Maar zijn moeder of wie die vrouw dan ook mag zijn is blij dat ze in beeld is, ondanks een jankend kind op haar arm.
Nog een keer schiet Robben en blijkt het doel niet alleen te veel naar links maar ook net even te laag te zijn.
De Chileense trainer maakt geultjes met zijn nerveuze heen en weer loop gedrag. Die man weet van narigheid niet meer hoe hij zijn nerven de baas moet blijven. De pepertjes schieten uit zijn ogen.
De vrouwen zijn hier in huis vanavond verreweg in de meerderheid en hebben blijkbaar ook de meeste kennis. De enige man hier aanwezig maakt een opmerking op het moment dat er een vrije trap genomen gaat worden ….”Nederland heeft wel veel meer penalty’s dan Chili……………”.
Eehhh Penalty’s? Ja….meer dan Chili!!
Soms moet je als vrouw gewoon je mond houden, dit was zo’n moment..
Ondertussen staat er nog steeds 0 – 0 op het scorebord en wordt er gewisseld. Wie eruit ging weet ik niet maar Leroy Fer kwam het veld in als een jonge hond. Fris en fruitig rent hij met het hele zootje mee richting overkant. En terwijl ik een aantekening maak in m’n schriftje klinkt er een oerknal vanaf de bank. Allebei volledig van het pad schreeuwen ze als viswijven en blijkt Fer, jawel die jonge hond, een doelpunt gemaakt te hebben. Het blijft grappig om te zien dat Kluivert al van de bank springt op het moment dat het tot een ander nog net niet is doorgedrongen dat er gescoord is.
Dan gaat Kuit een baantje plat en heeft kramp in zijn achternaam. Toch die leeftijd misschien?
Hij wordt vervangen door Memphis Depay. Het mannetje was vorige wedstrijd nog kandidaat als schoonzoon, maar heeft bij een nadere analyse wat dat betreft het veld moeten ruimen.
Echter gedraagt hij zich ook als jonge hond en duwt met zijn dure benen ook een bal in het net.
2 – 0…..nou is dat lekker of is dat lekker. Ik hoor het water in het zwembad buiten al klotsen.
Nog anderhalve minuut op de klok als de blonde drollen zich in bikini’s hullen en vol frisse tegenzin zich opmaken voor de koude heul heul heul koude duik.
Als het fluitsignaal heeft geklonken verdwijnen ze gewapend met badlakens naar de tuin waar ze hun belofte waar maken.
Nu bekend is dat Nederland a.s. zondag haar volgende wedstrijd moet spelen kan ik hier melden dat er wederom bij winst een plons in de achtertuin zal klinken.

Dit keer een ander verslag van de 2^e voetbalwedstrijd van Nederland tijdens het WK ’14.
Vandaag moest er tegen Australië gevoetbald worden.
Omdat ik moest werken vanavond was ik vandaag solidair aan het elftal in dezelfde kleur gekleed.
Om 18.00 uur m’n bakje met gepelde sinaasappel gepakt en met pen en papier naar de plek vlakbij de televisie die in dit pand aan de muur hangt gelopen.
Het is stil in de hal.
Er staan geen afspraken in mijn agenda voor vanavond. Na het luisteren naar de volksliederen, begon de wedstrijd die zelfs mij, als niet voetballiefhebber, kromme tenen en samengeknepen billen opleverde.
Terwijl ik me na een poosje bedenk dat ik wel weer op m’n werkplek kan gaan zitten omdat de wedstrijd zonder mijn aandacht ook wel doorgaat valt het eerste doelpunt. Ineens wordt het spelletje weer leuk. Robben heeft gedaan waarvoor hij betaald wordt, duur betaald, héél duur betaald!
Het euforiegevoel wordt echter al na een minuut de grond ingeboord als ook Australië een doelpunt maakt.
Tijd om naar m’n werkplek te gaan. In de hal komen wat mensen die óf geen interesse hebben in het voetbal of mensen, in dit geval vrouwen, die waarschijnlijk door hun man weggekeken zijn thuis. Als ik weer op mijn werkplek zit en m’n computer aan slinger bedenk ik dat ik m’n tablet bij me heb. Toch maar even in een hoekje van m’n bureau zetten en de wedstrijd opzoeken. Als ik eindelijk beeld heb zie ik een soort drenkelingebak het veld op komen. De voetballer met die vreselijk enge ogen ligt met witte knikkers in zijn hoofd buiten kennis te zijn.
Ze droppen hem in die oranje drenkelingenbak en sjouwen hem het veld af. Als ze over de zijlijn lopen kijkt van Gaal even in het bakje naar “zijn speler” met een blik van…..oo daar heb ik niks meer aan, doe maar weg.
Dan is het rust.
Ondertussen is het in mijn computersysteem nooit rust dus daar een en ander verwerkt.

Met een scheef oog zie ik dat de rust voorbij is en de spelers het veld weer opkomen.
Ik zie de nummer 7 van Australië staan en als ik zo naar zijn shirt kijk dan is hij in de rust waarschijnlijk in zijn kraag gevat. De helft erin en de andere helft rechtovereind.
Niet netjes aangekleed. Dat zou die mooi boy van Portugal met zijn zere knie niet gebeuren.
Toch nog maar even naar de grote tv in de hal. Met nog een paar kijkers is het niet zo’n sfeertje als bij de eerste wedstrijd toen ik hier thuis met 2 blonde drollen zat te kijken. Daar kwamen toch wat meer passionele en taal technische vernuftigheden bij los.
Van Persie krijgt een gele kaart en mag de volgende wedstrijd niet mee doen. Jammer joh…..Ik vind er op dat moment geen voetbal meer aan en verdwijn weer naar m’n werkplekkie, waar de tablet, dankzij de WIFI hetzelfde beeld geeft als op dat grote scherm.
Ik heb geen zicht op het grote scherm vanaf mijn werkplek, maar hoor wel het geluid.
Ineens hoor ik een hoop herrie alsof er gescoord wordt. Ik kijk op m’n tabletje en snap de herrie niet. Ik rammel verder op mijn toetsenbord en zie dan even later waarom ik al die herrie even daarvoor hoorde….Dankzij een penalty wordt het 2 – 1 voor Australië. Jammer !!! Ik durf gewoon uit te spreken ( of op te schrijven) dat ik een wat teleurgesteld gevoel had. Ik pak m’n tablet op en loop ermee naar het grote scherm. Daar zijn de kijkers de depressie al voorbij terwijl ik er nog vol in zit. Nu blijkt dat ik gewoon achterloop.
Dankzij het “supersnelle” WIFI loop ik dus een halve minuut achter op de beelden die op tv te zien zijn.
Goed om te weten, zo wordt de spanning een beetje gedoseerd. Ik vertrek weer terug met tablet en ga verder met mijn werk.
Dan hoor ik weer een hoop gejoel in de verte en kijk alvast naar m’n tablet wat ik zo zal zien verschijnen. Jawel, ook van Persie doet waarvoor hij betaald wordt, duur betaald, héél duur betaald.
2-2. Dat geeft de burger weer moed en vertrouwen dat het toch nog een winnende wedstrijd zou kunnen worden. Ondertussen belt zoonlief dat hij ergens in een oord in Duitsland staat. Even een goed moeder / zoon gesprek gevoerd en daardoor volledig het derde doelpunt van Nederland gemist.
In de herhaling nog wel gezien dat de bal de netten in vloog, maar ik heb werkelijk geen idee wie daarvoor verantwoordelijk was. Het maakt ook geen ruk uit natuurlijk. Hij zat erin en het is 2 – 3 in het voordeel van Nederland.
Het leukste vind ik eerlijk gezegd als er zo’n muurtje gemaakt wordt. Nu helemaal met dat spuitbusje slagroom wat de scheids gebruikt om al die retedure kerels achter het lijntje te houden.
Al die handjes voor hun zakjes om maar niet vroegtijdig onvruchtbaar te worden en de vertrokken gezichten als de bal met een kleregang op ze af komt.
Als ze weer met z’n allen achter de bal aanrennen probeer ik even iemand te bellen, in de hoop dat ik niet teveel stoor. Ik heb een leuke mededeling voor de man in kwestie dus ik ga er vanuit dat hij het niet erg vind dat ik hem misschien stoor in de spanning van de voetbal.
De man blij kunnen maken met het terugvinden van zijn documenten, die hij zelf nog niet eens gemist had.
Ik weet het…voor er commentaar komt… gevonden voorwerpen horen bij de gemeente, maar in dit geval had ik ze in handen en kon ik de man opsporen en blij maken. Best leuk hoor zulke klusjes tussendoor. Terwijl de klok de laatste minuten van de wedstrijd wegtikt ga ik toch nog maar even bij het grote scherm kijken. Achter mij gaat een lift open en komen er twee mannen uit die mij en nog meer mensen ziet staan kijken naar de wedstrijd. Stoïcijns lopen ze langs het scherm, zonder te kijken of te reageren. Het was zo’n komisch gezicht dat iemand uit het gezelschap hardop zei wat iedereen dacht…”dat zijn geen echte mannen”…..

Als het verlossende fluitsignaal klinkt en de 2^e drie punten binnen zijn is het tijd om af te ronden en me naar een ander bureau te begeven.
Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die commentaar hebben over het feit dat ik heb staan kijken onder werktijd, maar dat gaat me niet raken. Ik was aanwezig en als het aanbod er geweest was, had ik voor de volle 100% mijn inzet gegeven….zonder duur, héél duur betaald te worden !!

Meestal als ik drang heb om een blog te schrijven komt dat zomaar uit mijn pen rollen. Nu het vandaag Vaderdag is dacht ik toch een mooi onderwerp te hebben om over te schrijven, maar het wil niet zo vlotten.
Geen idee waarom het niet lukt, terwijl ik toch drieëntwintig jaar een fantastische vader heb gehad, waar ik veel goede herinneringen aan heb. Als ik er zo over nadenk zou elk kind zo’n vader moeten hebben die aandacht heeft voor zijn kind. Een vader die je troost als je verdriet hebt, een vader die trots is op wat je hebt bereikt, een vader waarmee je kunt lachen, een vader die je achteraf gezien wijze raad geeft als je met het verkeerde vriendje of vriendinnetje aanpapt, een vader die je helpt bij je huiswerk, een vader waar je als kind trots van kunt zeggen “kijk, dat is mijn vader”! Om me heen zie ik maar al te vaak dat dit niet zo vanzelfsprekend is.  Als kind zijnde was het voor mij normaal dat iedereen een vader had die voor zijn kinderen zorgde en hard werkte om geld te verdienen waar nieuwe kleren en eten van gekocht kon worden. De eerste keer dat ik erachter kwam dat niet iedereen een vader had die er elke dag was, was bij het overlijden van mijn opa.
Op een zondagochtend kwam mijn vader een keer mijn slaapkamer binnen en ging op de rand van m’n bed zitten. Ik was elf jaar.  Hij vertelde dat die afgelopen nacht opa overleden was. Omdat ik christelijk opgevoed werd, vertelde hij dat opa nu in de hemel bij Jezus was. Het drong niet gelijk tot me door, maar toen m’n vader zei dat ik nu nog maar één opa had en dat mijn moeder nu geen vader meer had viel het kwartje. Misschien dat het laatste nog wel het meeste binnenkwam.
Ik kon me niet voorstellen dat iemand geen vader had, want die van mij was er gewoon altijd. Een korte tijd daarna kwam ik op school waar de meester ons vertelde dat de vader van een klasgenootje overleden was. Ik vergeet nooit meer wat een impact dat had.  Inmiddels weet ik mede dankzij m’n werk dat het niet zo vanzelfsprekend is dat een kind een vader en moeder om zich heen heeft.
Ik ben dankbaar voor mijn beschermde jeugd en het feit dat ik tot mijn 23^e altijd een vader in m’n buurt heb gehad die mij het gevoel gaf dat als er wat was hij me te allen tijde zou helpen.
Dat gevoel zou elk kind moeten hebben. Ook al is de dood niet tegen te houden en zal om die reden menig kind het zonder vader of moeder moeten stellen, toch lijkt me de meest ingrijpende manier om zonder vader te moeten leven het feit dat hij er nog wel is, maar om wat voor reden dan ook niet meer bij je kan zijn. Afgelopen week zag en hoorde ik het weer voor mijn ogen gebeuren.
Moeder deed er alles aan om vader in de ogen van de puberende kinderen zwart te maken. Een ordinaire vechtscheiding was daar de oorzaak van. Ik moest gelijk denken aan deze dag.
Hoeveel kinderen mogen hun vader op een dag als vandaag niet zien? Alleen maar omdat er nog zo nodig over de rug van de kinderen wat uitgevochten moet worden.
Natuurlijk zijn er vaders die het eigenlijk niet verdienen om vader te zijn, maar ik heb inmiddels al te vaak gezien dat ze van alles in de schoenen geschoven krijgen en op die manier de vader kind relatie niet mogen onderhouden.
Wat moet dat pijn doen.
Ik heb een fantastische vader gehad en kan me er gelukkig niets bij voorstellen dat ik die 23 jaar die ik hem bij me mocht hebben, zonder hem had moeten doorbrengen.
Graag had ik hem nog jaren langer in m’n buurt gehad. Met trots had ik hem m’n kinderen willen laten zien.  Er zijn zat momenten geweest waarop ik hem nog zo nodig had, maar mede dankzij hem ben ik wie ik ben.
Op een dag als vandaag koester ik de fijne herinneringen en wens ik dat iedereen toe.

Kortgebroekt met oranje shirts en slippers, inclusief een oranje huid dankzij de spray tan, hebben twee blonde drollen zich op de bank genesteld.
Klaar om naar de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal te gaan kijken. Op tafel staan flesjes Jillz en een schaal chips.
Het is gelijk al een domper als “onze jongens” in beeld komen.
Waar is dat oranje? Alleen maar donkerblauwe shirtjes ! Daar zitten we dan mooi met onze oranjeshit!
De mannen komen uiterst geconcentreerd het veld op lopen. Van Persie staat zo ontzettend strak gespannen dat het opgezwollen adertje over zijn slaap naast zijn ogen het enige is wat beweegt. 
Als de mannen dan samen met de kleine schattige supportertjes netjes in een rijtje staan volgt eerst het Spaande volkslied. Het elftal zingt niet mee en houd de lippen stijf op elkaar. Volgens één drol op de bank zou dit volkslied geen tekst bevatten. Geen idee of ik die mededeling serieus moet nemen, maar het heeft ook geen meerwaarde voor nu.
Het Nederlands elftal zingt echter uit volle borst het Wilhelmus mee. Zo heb ik ze nog nooit zien zingen…betekend dit gretigheid of heeft van Gaal een of andere sanctie te verdelen als ze niet meezingen….
Als de camera zo heel dicht langs al die dure koppies gaat kun je toch wel zien dat er een flink aantal ego’s tussen staan. 
De beoordelingscommissie hier op de bank maakt in de tussentijd de balans op en beoordeeld deze mannen op hun schoonheid, charmes en de hoogte van hun banksaldo.
Zo te horen zitten er wel huwelijkskandidaten tussen.
Als het volkslied klaar is en de mannen als jonge honden de grasmat op gaan verdwijnt vrijwel gelijk de Nederlandse keeper uit beeld.
De man heeft een pak aan in de kleur van het gras…!!! Kan natuurlijk best handig zijn.
Na zo’n zeven minuten speeltijd springen beide drollen van de bank en roepen en gillen onrustig de meest vreselijke waanzin uit. De bal komt iets te dichtbij het Nederlandse doel wat voor de nodige onrust zorgt. 
Als de spelers zich als kleuters gedragen als ze een duwtje krijgen, op de grond vallen alsof ze een doodslag gekregen hebben, roept een drol “agressieve k*tspelers…gedraag je !!!”
Dan gebeurt het. Er gaat iemand op de schoen van Robben staan waardoor deze los komt van zijn voet. Hij gaat in een hoekje van het veld op zijn platte gat zitten om de knoop uit zijn veter te halen.
Dat duurde zo lang dat het bijna niet anders kan dan dat Arjan Robben de afgelopen dagen al zijn nagels opgevreten heeft en nu met die stompjes de knoop er niet uitkrijgt.
De keeper van Spanje heeft een geel pak aan wat me vreselijk doet denken aan…spngbb…ik schrijf het liever niet hardop neer.
Dan volgt er een schot op het Nederlandse doel wat eigenlijk niet gemist had mogen worden volgens de commentatoren van de bank en de korte mededeling is dan ook “Specsavers”! 
Dan valt de eerste kaart. Ik roep keihard dat Kluivert een gele kaart krijgt…maar Kluivert schijnt tegenwoordig Guzman te heten. Ik ben echt niet mee ontwikkeld geloof ik, de afgelopen jaren.
Alsof het echte kerels zijn klinkt de ene boer na de andere uit die schattige keeltjes op de bank.
Dan ineens dikke stress….een penalty voor Spanje. En jawel vol in de netten. 1 – 0 !!
Met een chagrijnige kop kijkt het spul weer verder.
Voor mij een gunstige ontwikkeling omdat ik in de 3 poules waaraan ik mee doe voorspeld had dat Nederland met 2 -1 zou verliezen.
De trainer van Spanje, verder te noemen als man met snor, zit bewegingsloos op de bank. Hij ziet eruit als een massief stuk mens met een puntje aan zijn neus welke zover omkruld dat hij zijn snor raakt die zich onder die kromme neus heeft genesteld.
Zo fris en strak als de scheidsrechter er uitzag aan het begin van de wedstrijd, zo belabberd ziet hij er nu na 34 minuten uit. Wallen onder zijn ogen die lijken op borsten van een 95 jarige vrouw, en rimpels in zijn voorhoofd waar een kabouter zijn fiets in kan stallen.
De wedstrijd is een beetje dood en Charlotte besluit om aan de zijkant van de televisie de bal richting Spaans doel te blazen. Laat dat nu gewoon lukken en in de 44e minuut maakt van Persie een ferme duik en duwt de bal met zijn hoofd in het doel van Spanje. 1 – 1 . Vanuit twee kelen hier uit de huiskamer wordt van Persie de liefde verklaard, ongeacht hoe wat waarmee en waardoor…hij krijgt alle credits bij de dames. Voor van Gaal is dat is een mooi moment om zijn jongens op een bakkie thee te trakteren. Hier in huis een mooi moment om weer even de boel op orde te krijgen en de dames te kalmeren door hen te laten ademen door het hart……
Na de theepauze begint het spel weer maar dan moet er naar de andere kant gespeeld worden. Ik ben een te gedesinteresseerde vrouw wat betreft voetbal en heb ik vaak een halve wedstrijd nodig om me te realiseren dat ze nu de andere kant op moeten spelen. Gelukkig weten “onze jongens” dat wel met een hongerige Robben die een doelpunt maakt. Man met snor kijkt zonder emotie de wereld in.
Als er een vrije trap genomen moet worden trekt de scheids, die nu echt bijna struikelt over de wallen onder zijn ogen, met een busje pepperspray een wit lijntje op het veld. Ik weet werkelijk niet wat ik allemaal zie. Is dat nieuw? Of heb ik echt de laatste wedstrijd vier jaar geleden gezien.
Inmiddels is het al 1 – 4 voor Nederland en vind de wave plaats hier op de bank. Een wave met twee personen is echt te belachelijk voor woorden, waarop ze dan samen maar een polonaise gaan lopen.
Volledig van het pad verklaren de twee drollen wederom de liefde aan van Persie. Als ik zeg dat hij niet altijd zo’n braaf jongetje is geweest wordt dat meteen van tafel geveegd en gezegd dat het gaat om de toekomst en niet om het verleden. En zo zit je als moeder weer monddood aan de tafel aantekeningen te maken voor dit zinloze verslag.
Na nog een doelpunt is het hek van de dam, ligt er een op de grond bijna te hyperventileren en bijna in haar broek te pissen van vreugde en stress en heeft de ander buikpijn van de spanning.
Man met snor loopt een halve minuut voor het eindsignaal langs zijn spelers op de bank en legt bij een ieder een hand op het hoofd……emotie is er nog steeds niet te zien op zijn gezicht, hoewel zijn ogen inmiddels rood geaderd de vernedering aanschouwen.
Na de wedstrijd heb ik even snel op mijn poultjes gekeken en jawel…ik ben bij alle poules een na laatste. Echt waar…ik geloof er nog steeds in dat Kameroen wereldkampioen wordt.
Met een beetje geluk kan ik van de volgende wedstrijd weer een heel ander verhaaltje schrijven. 
Dan moet ik werken, dus dat wordt afwachten wat dat voor smeuïge belevingen kan geven.
Ondertussen zijn dan toch mooi wel de eerste 3 punten binnen.

Vandaag, de enige vrije dag in m'n agenda. Je zou denken dat je die dan nuttig zou moeten besteden en dat is precies wat ik van plan was.
De wekker van m’n telefoon gezet om acht uur, kwart over acht, half negen, kwart voor negen en een nieuwe heel dwingende wekker om negen uur. Die laatste wekker stopt pas als ik een rekensommetje in m’n scherm heb opgelost. Wat inhoud dat ik dan wakker genoeg ben om eruit te gaan.
Het was dus al negen uur voor ik deze dag eindelijk op mijn voetzolen stond. Meteen had ik al een gevoel dat het vandaag productief gezien een kansloze dag zou worden.
Na mezelf toonbaar gemaakt te hebben voor de buitenwereld en iets mijn maag in geduwd had, ben ik voor een afspraakje de deur uit gegaan. Na terugkomst even sociaal gedaan met al mijn facebookvrienden en vriendinnen. Wat gaat daar toch snel een boel tijd inzitten.
Na een paar “zinvolle”  uren ben ik met Charlotte naar een babywinkel geweest om een kadootje te kopen. Onderweg daar naartoe hadden we het over de prijskaartjes die aan al die babyspulletjes hangen. Ik zei tegen Charlotte dat zodra je zo’n winkel binnenstapt je hormonen gaan gieren, je volledig van het pad raakt en daardoor toch de prijs wel betaald die erop staat. Zegt Charlotte “ Ik niet hoor, ik heb geen hormonen”……Haha nou dat zullen we nog wel eens zien !!
En jawel, bij binnenkomst meteen een tafel met allerlei oranje frummeltjes.
 “ach kijk nou !!" hoor ik op zo’n smeltende toon…..hahahahaha, geen hormonen hé?
Ik moet toegeven dat ik nog steeds kriebel aan m’n baarmoeder krijg als ik tussen al die zoete zachte roze en lichtblauwe frummels loop.
Na overal even aan gevoeld te hebben en uiteindelijk een kadootje voor de pasgeborene te hebben uitgezocht, met klapperende eierstokken de winkel verlaten.
Onderweg naar huis kwam het kippenhok weer tot rust. Mijn hoop dat het nog een poosje duurt voor ik me daar als oma ga vergrijpen aan al die schattige spullen, was groot.
Voorlopig zijn er,  voor zover ik weet,  nog geen schoonkinderen in beeld, wat niet wil zeggen dat dit perse nodig is om oma te worden. Maar ik ga van het ouderwetse uit en verwacht voor het gemak maar even dat er eerst een aantal jaar ge-verkeerd wordt voordat er een nestje komt.

Over nestjes bouwen gesproken….
In de achtertuin hangt zo’n pindakaaspotje voor vogeltjes.
Al jaren probeer ik de kleine vogeltjes de tuin in te lokken met vogelvoer.
Maar even zoveel jaren komen alleen die grote zwarte krengen de boel opvreten. Nu dus een poging met een pindakaaspotje met een klein afdakje. Ze hebben het geprobeerd…de zwarte krengen en trokken het hele potje van de muur.
Maar ik dacht slimmer te zijn en heb het vogelpindakaaspotje vastgeplakt zodat ze het niet meer onder het afdakje vandaan konden trekken. En met succes. Het krioelt inmiddels van de koolmeesjes en zelfs een paar musjes. Zo schattig….ze vliegen af en aan en pikken al die vogelpindakaas uit het potje wat inmiddels al voor de helft leeg is waardoor ze voor een groot deel in het potje verdwijnen.
Maar vanmiddag heeft er een vogelvoerrampje plaats gevonden.
Nadat ik een klap hoorde buiten keek ik op het terras en zag ik nog net de verdachte van de grond opstijgen en op de schutting gaan zitten. Met z’n grote gemene kop waar twee van die zwarte kraalogen mij om de beurt aankeken maakte hij zich uiterst verdacht.  Op de grond lag het gesneuvelde vogelpindakaaspotje in stukken.
Het loeder had dus op de een of andere manier de tape los kunnen krijgen en het complete potje op de grond laten vallen.
Nu maar een nieuw potje met duck tape vastplakken en de grote zwarte krengen proberen weg te jagen zodat die lieve kleine schattige popperige donzige vogeltjes weer gezellig een hapje kunnen komen halen bij me.
Verdikkeme…nog steeds die hormonen!!!!!!!!!!!!!!

Weer een weekend achter de rug. 
Elke dag duurt even lang als je het in uren, minuten of secondes uitrekent.
Wat is het dan toch vreemd als je het naar je zin hebt de uren of dagen voorbij vliegen en als je het niet naar je zin hebt de uren eindeloos lang lijken te duren.
Het gevoel bepaald zo’n beetje ons leven.
Heb je een goed gevoel bij iets, dan kun je daar enthousiast, blij of gelukkig van worden. Als je ergens geen goed gevoel bij hebt, dan kan het je zomaar neerslachtig, piekerig of verdrietig maken.
Mensen zitten eigenlijk barstensvol met emoties. Emoties die de hele dag door op stel en sprong kunnen veranderen. Ben je blij en voel je je lekker, dan kun je genieten van de kleinste dingetjes die om je heen gebeuren. Een mooi gekleurde vlinder die zomaar op het puntje van je schoen komt zitten. Een kudde mieren die zand omhoog aan het worstelen zijn. Onvermoeibaar dragen ze één voor één een korreltje zand naar boven. Als je het bekijkt door de ogen van die mieren is het een soort van Himalaya, anders dus dan wat wij zien. Of een eekhoorntje dat een pel pinda uit je hand komt pakken en die een stukje verderop lekker op gaat zitten peuzelen. Wat een lef om dat uit een mensenhand te pakken, tenslotte zien wij er in de ogen van eekhoorns uit als enorme reuzen terwijl wij ons dat niet beseffen.
Of wat te denken van een klein meisje dat buiten het zicht van haar moeder proeft of een handje aarde goed smaakt en daarbij een smerig gezicht trekt en de aarde in combinatie met een flinke sliert spuug langs haar smoezelige gezichtje laat lopen. Heerlijk toch? Allemaal kleine mooie momentjes.

Wanneer je je zorgen maakt of niet lekker in je vel zit, zie je die dingen vaak niet.
Dan zie je alleen maar de wijzers op de klok die met een uiterst traag tempo de minuten voorbij duwt.
Minuten waarin je gaat zitten piekeren en vaak olifanten maakt van muisjes.
Iedereen heeft wel eens van die momenten. De een beleefd ze wat intenser dan de ander.
Sommige mensen vinden het heerlijk om hun zorgen en narigheid de wereld in te gooien.  Aandacht vragen voor dat wat ze bezig houd, te proberen op die manier een beetje van de zorgen af te komen.
Anderen dragen al die last het liefst in hun eentje met zich mee in de hoop dat anderen hun emotie niet zien.
Afgelopen week heb ik privé meerdere gesprekken gehad met mensen die echte zorgen hebben.
Het zien afglijden van een kind dat door stemmen in het hoofd volledig in de ban is van drugs. Een ernstig ziek kleinkind hebben en weten dat het niet oud zal worden. Iemand die een gemene ziekte aan het overwinnen is wat ondanks de goede vooruitzichten niet zonder ongewenste emoties gaat. 
Alle mensen hebben zo nu en dan problemen.
Steeds betrap ik mezelf erop dat ik geneigd ben om mijn mening (ongevraagd) te geven en het probleem van de ander kleiner te doen zien dan het voor hen is.  Een aantal jaar geleden ben ik een aantal dagen in een klooster geweest voor een training omgaan met rouw en verlies. Verlies kan van alles zijn en heeft niet altijd met de dood te maken. Je baan, je huwelijk, een kostbaar sieraad, je onafhankelijkheid of je gezondheid…verzin het maar. Er zijn zoveel dingen die bij verlies een grote impact in je leven kunnen hebben.
Die dagen in het klooster waren zo zinvol en intens dat ik er bijna wekelijks nog aan terug denk.
Met een groep onbekende mensen in een kring en dan je verliesmomenten delen is moeilijk maar zo mooi. Er werden handvatten aangereikt hoe je kunt “luisteren” naar mensen.   Het is zo belangrijk om dat geduld en begrip op te kunnen brengen. Luisteren en echt horen wat een ander te zeggen heeft.  Gewoon zoals je zelf ook gehoord zou willen worden.
Iedereen van de groep had wel een levensverhaal met moeilijke momenten. Bij het delen van die momenten komen de emoties los die niet iedereen graag laat zien.
Ik durf nu hier wel uit te spreken ( of te schrijven) dat het mij tot de laatste middag gelukt is om “in tact” te blijven.  Ik ben echt keigoed in het metselen van een muur om me heen. Als ik mensen om me heen heb waarbij ik voel dat ze mijn muurtje om willen halen, smeer ik er denkbeeldig nog een cement laag overheen. Ik laat niet graag mijn muurtje omhakken. Wat ik echter wel graag doe is een ander zijn of haar muurtje omhakken.  Die laatste dag in het klooster kwam er zomaar uit het niets een bulldozer aan die mijn hele muur omver reed……wat had ik het slecht. Dit wilde ik echt aan niemand laten zien. Jeanette die ook tranen had. En dan ook nog bij een groep mensen die ik helemaal niet kende!! Die bulldozer ruimde echter ook gelijk een heleboel brokstukken van die muur op.
De terugweg naar huis was ruim 2 ½ uur rijden exclusief een half uur file. Geestelijk verrijkt maar ook intens moe had ik genoeg om over na te denken. Met grote regelmaat denk ik daaraan terug op momenten dat mensen hun zorgen met me willen delen en me door een gat in hun muurtje binnenlaten.
Ook al kost het me soms moeite om ze niet te zeggen hoe ik er naar kijk of hoe ze iets zouden kunnen veranderen, probeer ik te luisteren en niet ongevraagd mijn mening te geven.
Dat zijn van die momenten dat ik me niet in een ander wil verplaatsen en daarom ook vind dat iedereen zich aanstelt. Het zijn ook momenten dat ik deze blog-site open en terug ga lezen wat ik allemaal geschreven heb. Dan bedenk ik……Tja ik doe dus met pen en papier wat anderen rechtstreeks en hardop uitspreken. Het is alleen zo lekker veilig…dat papier.
Morgen roept de plicht weer en komen er ongetwijfeld weer mensen op m’n pad die hun problemen gaan vertellen.  Ook al kan ik me niet altijd inleven in hun verhalen toch probeer ik dan maar weer de afkorting NIVEA te hanteren.
Ik vind het tenslotte ook niet fijn als mijn inleving van iets door een ander wordt ingevuld.
NIVEA: Niet Invullen Voor Een Ander. Ik ga het morgen weer proberen.

Het is opvallend hoeveel mensen op het einde van hun leven nog humor hebben. Als “gezond” mens kun je je gewoon niet realiseren wat er allemaal door het hoofd speelt van een ernstig ziek mens. We zeggen vaak, zonder erbij na te denken, dat we begrijpen wat mensen bedoelen als ze hun gevoel kenbaar maken. Vaak kan dat niet, omdat je gewoonweg niet kunt weten wat je zou voelen als je in een dergelijke situatie zou verkeren

Tijdens een hospicedienst op een doordeweekse dag klonk het alarmbelletje van Dina Tuinstra vanuit kamer Toermalijn. Linda, een van de vrijwilligsters ging naar de kamer en vroeg aan Dina wat ze kon doen voor haar. Dina vertelde dat ze zojuist een muis door de kamer had zien rennen… Ze lag geschrokken met het dekbed tot aan haar kin opgetrokken in bed.

Linda kroop op haar knieën over de grond, in de hoop ergens een muis of een gaatje te zien waar die muis doorheen gekropen kon zijn. Helaas…, er was niets te zien. Ook geen keuteltjes.

Dina was weer wat gerustgesteld en Linda ging weer verder met haar werkzaamheden in huis.

Wat later in deze dienst ging weer het belletje van Dina, wat al bijzonder was omdat ze maar heel weinig belde. Linda ging weer naar binnen en hoorde Dina vertellen dat ze weer die muis had zien lopen. Ze vond het nu echt niet leuk meer. Dus, Linda ging weer op haar knieën door de kamer, nu nog grondiger dan de eerste keer. Alle kastjes werden van de muur getrokken in de hoop dat er ergens een gaatje zichtbaar zou worden waar die muis doorheen gekropen zou kunnen zijn. Na een ferme zoektocht over de vloer kwam Linda met een rood gezicht van de inspanning omhoog en moest aan Dina vertellen dat ze niets gevonden had wat maar met een muis te maken kon hebben. “Nou ja, het is niet anders,” zei Dina wat teleurgesteld. Maar nu Linda er toch was had ze nog een vraag. “Weet jij welke datum het is vandaag?” Linda dacht na en kwam toen tot het besef dat ze vreselijk in de maling werd genomen. Juist… het was dus 1 april!

Dina heeft een geweldige dag gehad en heeft daar weer een poosje van kunnen genieten.

Een bewoner in het hospice die mij altijd bij zal blijven, was Joop van Reeuwijk, die in zijn werkzaam leven een restaurant heeft gerund. Joop was zachtaardig en erg geïnteresseerd in de medemens. Het was een charmeur en ik kan me voorstellen dat hij in het restaurant een goede gastheer is geweest. Hij vertelde vaak over zijn werk, maar ook over zijn hobby het “vissen”.

Het mooiste vond hij het als hij een goeie vis gevangen had, deze op een later tijdstip te bereiden en om te zetten in een heerlijke maaltijd. Ook vertelde hij soms wat kneepjes van het vak. Over de grapjes die klanten maakten en waarbij je dan steeds moest doen alsof ze uniek waren, terwijl je ze al duizend keer gehoord had. De klant was koning en dat gevoel kon hij je ook echt geven… zelfs in het hospice gaf hij je dat gevoel. Dan niet als klant maar als verzorger. Hij kon ontroerd zijn op momenten dat je zomaar even bij hem kwam zitten. Op een gegeven moment was de rem van zijn doen en denken weg. Dat werd veroorzaakt door het ziekteproces in zijn hoofd. Zo stopte Joop niet met toiletpapier gebruiken en rolde hij de hele rol af om daarmee vervolgens de boel schoon te vegen. Ook het “Onze Vader”… voordat het woord “Amen” moest komen begon hij weer opnieuw met als gevolg dat het eten dan koud werd. We maakten er altijd maar een grapje van, maar het was triest om te zien dat zo’n man geen grip meer had op zijn doen en denken.

Een dierbaar moment was het toen zijn vrouw en kinderen met hem zo heel graag nog een keer als gezin wilden dineren. Uit de vriezer thuis vandaan werd een mooie vis meegebracht die hij zelf nog had gevangen. Ik werd gevraagd een en ander te organiseren en ervoor te zorgen dat de familie een gezamenlijke “laatste” maaltijd kon genieten. Het voelde bevoorrecht om zo’n intiem moment te mogen begeleiden. Het zou zeker weten een emotioneel moment worden. Als gezin nog eenmaal eten aan tafel met de gedachte dat het nooit meer zo zal zijn. De grote ronde tafel uit de woonkamer is de kamer van Joop in gesjouwd. Mooi tafellaken erop, gezellige kaarsjes en de familie had de favoriete muziek van Joop opgezet. Allemaal in het pak en netjes aangekleed.

Samen met één zoon heb ik het eten bereid. Het was wel een spannende missie voor zo’n gezelschap. Vader en beide zoons zijn goede koks. Dus in mijn beleving zou deze maaltijd anders beoordeeld worden dan door de willekeurige eter.

Achteraf bleek dat er weinig geproefd was, omdat ze allemaal met dikke kelen van de emoties de maaltijd gebruikt hadden. Een paar dagen daarna is Joop overleden. Het zal voor de familie ondanks het verdriet een mooie herinnering blijven. En hoewel ik ervoor waak niet te veel betrokken te raken bij bewoners, was dit voor mij een onvergetelijk moment.

(naam is fictief)
 

Zondagmorgen de eerste dienst, samen met Renate.
Er hangt een serene rust in het hospice. Heel voorzichtig komt de zon door de donkerte heen.

Meneer Boomsma ligt wat onrustig in zijn bed. Hij is nagenoeg blind en door de verhuizing naar het hospice ook een beetje zijn oriëntatie kwijt.
Het enige wat hij ziet is licht en donker.

Renate heeft hem een beschuitje en zijn geliefde kop koffie gegeven. Daar kan hij zo van genieten.

Samen met de wijkverpleging gaat Renate hem verzorgen en opfrissen voor een nieuwe dag.

Ze houdt zijn handen vast. Zijn ogen dwalen onrustig heen en weer. Renate’s hand wordt door hem onderzocht, afgetast en gestreeld.
 “Het zijn niet de handen van Coby hè… ”, zegt de wijkverpleegster. “Nee, dit zijn niet de handen van Coby”,  zegt meneer Boomsma teleurgesteld. Coby is zijn vrouw.

Een poosje later gaat de deurbel. Daar staat Coby, een kleine dappere vrouw.
Ze verteld dat ze uitgeslapen heeft en zo een beetje tot rust gekomen is. Ze heeft er moeite mee om de zorg voor haar ongeneeslijk zieke man uit handen te moeten geven. Maar door alle verzorging die ze in de afgelopen maanden met veel liefde heeft gegeven, is ze nu zo moe dat ze deze stap heeft moeten nemen. Vandaag staat ze dus voor het eerst op de stoep met een warme glimlach op haar gezicht.
Ze verteld dat ze pas om vijf over half negen wakker geworden is en meteen aan haar man dacht.

Renate bedacht dat zij om vijf over half negen op de klok had gekeken. Op dat moment had meneer Boomsma blindelings gevoeld dat de handen die hij op dat moment vasthield niet van zijn Coby waren. Op hetzelfde moment hadden beide echtelieden dus aan elkaar gedacht.

Coby gaat naar de kamer waar haar man in bed ligt.  Ze geeft hem een innige knuffel. Meneer Boomsma slaakte een tevreden zucht.

Daar zijn de handen van zijn Coby weer…..............

CARPE DIEM

Na een vakantie ben ik altijd benieuwd hoe het er in het hospice aan toe gaat.
Als vrijwilliger kunnen we inloggen op het digitale prikbord van het hospice waar we kunnen lezen hoe het met de bewoners gaat en of er nog huishoudelijke mededelingen zijn.
Er wordt vermeld wat voor de vrijwilligers belangrijk is om te weten om op de juiste manier “handen aan bed” te kunnen leveren.
Ik las dat de volgende dag een bijzondere zou worden voor een bewoonster en haar naasten.

De jonge vrouw zou op deze dag op haar eigen manier afscheid van het leven hier gaan nemen. Ze was ernstig ziek en eigenlijk kon ze geen kant meer op. Om zelf de regie van haar leven in eigen hand te kunnen houden, had ze deze dag op eigen wijze gepland. De volgende dag had ik een eerste dienst. Nu ik wist wat er te gebeuren stond hield het me toch wel bezig. Na een kort nachtje slapen kwam ik iets voor zeven uur in het hospice. Er heerste volledige rust. Marianne was nog de enige bewoonster op dat moment. Waarschijnlijk moest het zo zijn dat ze deze dag het hospice voor haar alleen had. Niemand zou last hebben van veel bezoek of andere activiteiten. Ondanks de emoties, bij het realiseren dat het de laatste keer was dat ze in de ochtend wakker werd, was ze, in mijn ogen, heel rustig en hebben we ook nog smakelijk kunnen lachen met elkaar. Ze had heel goede humor. Om elf uur brak voor mij het moment aan dat ik haar “gedag” moest gaan zeggen. Van dit moment had ik in gedachten al drie miljoen scenario’s de revue laten passeren en toch ging het nog anders. Wat ga je zeggen tegen iemand die je nooit meer zult zien, iemand die het leven hier gaat verlaten… Ze wilde graag op haar eigen manier afscheid nemen van iedereen.

Ik ging naar haar toe en zei “Dag Marianne, ik ga naar huis”. Voordat ik kon bedenken wat ik nog meer zou zeggen zei ze “ zie ik je nog?” Ehhhh…….nou als jij dat wilt? Ja, dat wil ik!”, zei ze resoluut. Ze maakte het me dus makkelijk door de regie weer in handen te nemen. Na haar beloofd te hebben ’s avonds terug te komen, ben ik naar huis gegaan. De rest van de dag heb ik maar wat aan gelummeld. Een paar plantjes gehaald, wasje gedaan , potje gekookt  maar steeds moest ik aan haar denken. Normaal gesproken “neem” ik de bewoners niet mee naar huis. Dat ging me meestal goed af, onlangs was er nog een jonge vrouw in het hospice en ik merkte dat me dat toch wat meer bezig hield als bij iemand die al wat ouder is. Je betrekt het dan wat meer op jezelf. Toch blijft het fijn om voor deze mensen te mogen zorgen. Ieder mens is uniek en doet, beleefd en bewandeld het levenspad op een eigen manier. En ja…dat is mooi om te zien. Buiten dat ben ik dankbaar dat deze mensen mij toelaten in dit laatste intense stuk van hun leven.

’s Avonds omstreeks kwart voor zeven, stap ik op mijn fiets met toch een beetje een bezwaard gevoel. Met de gedachte of ik daar wel op mijn plaats ben, rijd ik naar het hospice. Gelukkig is het mooi weer geworden nadat het ’s morgens wat regende. Rond tien over zeven staat er een haag van mensen op het terras van het hospice die op Marianne’s verzoek gekomen zijn. We krijgen allemaal een rode roos van haar. Ze zit in haar rolstoel en kijkt alle mensen stuk voor stuk nog even recht in de ogen aan. Doordat ze moeilijk kan praten vanwege haar ziekte, hield ze een papier omhoog met de volgende tekst:

"Bedankt voor alles lieve mensen!..Ik hou van jullie en tot boven".

Op deze manier nam zij afscheid van iedereen en ging ze met haar naasten terug naar binnen, naar haar eigen kamer.
 Wat er verder gebeurde deze dag is haar privé.

Na zo’n moment vraag je je wel eens af waarom mensen soms zo klagen. Waarom maken mensen zich druk in een wachtrij bij de kassa, als je nog tijd van leven hebt. Waarom nog even snel die auto inhalen terwijl je ook gewoon lekker relaxed achter het stuur kunt zitten. Waarom mopperen als je zo vroeg uit bed moet, terwijl je de rest van de dag gezond door kunt brengen. En waarom zeuren op je haar als het even niet goed zit, terwijl je blij mag zijn dat je gewoon echt haar hebt.
Ik heb de zeven jaar dat ik in het hospice heb gewerkt dicht bij een paar honderd stervende mensen gestaan en ondanks dat zeur ik dus zelf nog net zo hard mee. Het is ook niet nodig om steeds maar te denken dat er mensen zijn die het een stuk slechter hebben dan jij. Maar zo nu en dan even stilstaan bij het feit dat je eigenlijk niet zoveel te klagen hebt is best wel eens goed.

Na zo’n mooie en emotionele dinsdag, gaat het leven weer "gewoon" door.
Het leven is en blijft verrassend.  Op mijn schoorsteen heeft ruim een week de mooie rode roos gestaan als stille getuige van een mooi mens en een bijzondere dag.

CARPE DIEM

Bovenstaande heb ik geschreven met de toestemming van Frank,  Marianne’s echtgenoot. Op zijn verzoek heb ik haar eigen naam gebruikt.

Achtenveertig jaar geleden….
Wat zou m’n moeder gedaan hebben op dit tijdstip? Drie dochters om haar heen waarvan de oudste negen en de jongste vier jaar. Vijfendertig jaar, hoogzwanger en druk aan het rommelen in huis want de volgende dag zou m’n vader zijn 36^e verjaardag vieren. Met z’n vijven en bijna met z’n zessen op een flatje in Gouda. Niet allemaal een eigen slaapkamer, maar dat was ook niet nodig. Geen televisie (vandaar de vier kinderen waarschijnlijk J ) wel zo’n mooie bruine radio met van die grote draaiknoppen.
De wieg stond al klaar, alle toebehoren binnen handbereik maar eerst nog even de verjaardag vieren.
 

Vrijdag 4 maart 1966, de boel in huis netjes aan kant zodat de visite ’s avonds in een keurig huis zou komen.
Rond een uur of vier toen m’n moeder nog een kleedje aan het uitkloppen was, had ik er blijkbaar genoeg van.
“Eruit!” dat zal ik gedacht hebben. Ik kan me er natuurlijk niets van herinneren, maar moet het doen met de verhalen die m’n moeder daar mondjesmaat over vertelde. Het was toen nog niet gebruikelijk om zo in details te treden. Nu moet er open en bloot vermeld worden hoeveel hechtingen je hebt na een bevalling, hoe de placenta eruit zag, tot hoever je ingescheurd bent en of de vader wel op zijn benen is blijven staan, als er überhaupt een vader is. Niet te vergeten dat er nu soms hele gezinnen aan het voeteneind van het baarbed staan om de baby naar buiten te kijken.
Nee… dat was in die tijd nog niet zo. Heel subtiel en zo stil mogelijk achter een gesloten slaapkamerdeur, schalen met warm water vers van het fornuis en een a.s. vader met opgerolde mouwen die braaf aan het hoofdeinde bij zijn vrouw zat. Een vroedvrouw met kraak witte schorten tot aan de grond en een kapje op haar hoofd. Zoals toen dat hoeft niet meer, het is goed dat het allemaal anders gaat en het een beetje afgestemd wordt op de persoonlijke wensen…die overigens niet gek genoeg kunnen zijn.
M’n oudste zus was bij opa en oma de andere twee bij de benedenbuurvrouw en die moesten goed luisteren of ze een baby hoorde huilen. Meer details weet ik niet en kan het ook niet meer vragen, maar dat ik rond een uur of zes het levenslicht zag is me wel verteld.
Nu knal je het op facebook en weet de hele wereld dat je een kind hebt gekregen, maar toen is m’n vader op z’n fiets gestapt en hier en daar het blijde nieuws gaan verkondigen dat hij op zijn verjaardag weer een dochter had gekregen. En trots was hij! Misschien heeft hij ooit wel op een zoon gehoopt, maar dat heeft hij nooit gezegd of laten blijken.
Geen vader en geen moeder meer die meehelpen om die herinneringen op te rakelen, maar gelukkig heb ik m'n zussen en de foto's nog.

Woensdagavond, niemand thuis. Gordijnen dicht, verwarming op standje comfortabel, lampen op standje Jeanette, kaarsjes aan en de tv ingeprogrameerd voor een film met Clooney en een film met Cruise.
Ik kan echt blij worden van de vooruitzichten aan zo’n `eenzaam` avondje.
Niet te hoeven praten of rekening te houden met wie dan ook.
Kortom, een heerlijk avondje voor de boeg. Eerst maar even de keuken opruimen, douchen en  een wasje ophangen. Terwijl ik boven aan het rommelen ben ontdek ik een paar afzichtige roze, harige knuffelsokken. Die heb ik heerlijk aan m’n voeten geschoven in de wetenschap dat ik ze aan niemand hoef te laten zien.
Nadat de was over de spijltjes van het droogrek waren gehangen, liep ik langs de Mount Everest van strijkgoed. Hoe snel kan een mens dan allerlei plannen bedenken. Ik kan er hard voorbij lopen en hopen dat de textielvlooien alles op zullen vreten de komende dagen, of ik kan het topje van de berg mee naar beneden nemen en het over de plank vleien en er een heet ijzer overheen duwen.
Met een paar armen vol shirtjes, pliesieoverhemden en wat spijkerbroeken naar beneden gestrompeld. Het was zoveel dat ik er amper overheen kon kijken maar toch op goed geluk de traptreden op de juiste hoogte in schatte.
De strijkplank in het midden van de kamer gezet met frontaal zicht op de televisie.
Ik had nog een half uur voor de eerste van de twee zwijmelfilms zou beginnen, dus volgas de strijkbout over het textiel geduwd. Ondertussen keek ik vol bewondering naar de schaatsende olympiërs wat me in een momentje van spanning een ferme afdruk van de bout op het overtrek van de plank opleverde. Gelukkig lag m´n witte overhemmetje er niet onder. De top van de berg was na een klein uurtje bedwongen.
De uren vlogen voorbij. Ineens was het 22.00 uur en was het over met de rust.  Charlotte´s oppasavondje zat erop en al stuiterend van de opzwellende zenuwen ging ze door het huis.
Onder het genot van gemopper en gezeur over stomme leerkrachten, rare examenregels, oneerlijke beoordelingen, ongemotiveerde mensen en gierende zenuwen, verdween ze al snel misselijk en met de mededeling `ik kan vast niet slapen`  naar de bovenverdieping. Lekker, daar was m´n rust weer. Terwijl ´k me inleef alsof ik meevlieg in de Jet met Tom Cruise, vergeet ik het hedendaagse leven even.
Na een poosje hoor ik boven mijn hoofd toch weer gerommel en gestommel en bedenk me dan ineens wat een rare dingen zenuwen toch zijn.
Morgen staat er een spannend examen op de rol. Na een moeizame zoekslag naar een geschikt model met puistjes zijn er nu zelfs twee gevonden. Die spanning is dus weg. Nu nog de spanning van het examen zelf.  
Ondertussen hang ik lekker op de bank met mijn spuuglelijke sokken en onopgemaakte ogen. Eigenlijk bankhang ik liever gewoon aan de grote tafel met mijn derriere op een stoel en een of twee handen die mijn gezicht behoeden voor een kletterende val op het toetsenbord van m´n laptop. Als ik op de bank hang kan ik er bijna vanuit gaan dat ik het einde van de film niet met geopende ogen haal.
De bank en ik zijn een goede match voor het razendsnel aanmaken van melatonine.
Toen het grote mensen bedtijd was en Tom Cruise weer lachend uit zijn Jet kwam, heb ik alle lampen en kaarsen gedoofd en ben een baantje plat gegaan.
Er was weer een dag voorbij van de inmiddels 17.512 dagen dat ik op deze aarde bivakkeer.

Donderdag elf uur.
Gewapend met een trolley en tas vol attributen, twee modellen en een smerige berg zenuwen arriveren we in Leiden op school. Voor alle zekerheid maar met de auto in plaats van de trein. Om op zo´n dag vertraging en springers te omzeilen en om er zeker van te zijn dat je compleet met modellen op school komt kun je het openbaar vervoer maar beter vermijden.
Daar zat ik dan in een aula van een school waar hoofdzakelijk schoonheidsspecialisten en kappers worden onderwezen.
Als je je ogen dichtdoet kun je je misschien gelijk inbeelden wat voor soort leerlingen dat zijn.
Juist. Voor tachtig procent onnatuurlijk gekleurde meisjes, dan heb ik het niet alleen over de haren die of blond of zwart zijn. Nee, er zit ook een heleboel smuk op al de meeste snuitjes.
Het giebel, gil en kir geluid nam zo nu en dan grote hoogte aan. Tussen al die tutjes zaten een paar jongens en meiden met ongewenste puisten. Dat waren de modellen voor het acne-examen.
Terwijl ik dat zo allemaal observeerde vroeg ik me af wat nu de schoonheid van de mens is.
Elk mens wil er goed uitzien. Goed in het vel, hagelwitte tanden, opgepompte borsten, strakgetrokken billen, chemisch gekleurde haren, overvolle wimpers, knetterharde bi- en triceps, wasbordje en een tint welke afkomstig zou kunnen zijn van een tropisch eiland.
Maar als het aan mij ligt vind ik het pure aan een mens toch het mooist.
Dus voor mij geen laag smuk op m´n snuit, ook al pak ik af en toe een zonnebankje, ga ik de deur niet uit voor ik wat zwarte troep in m´n wimpers heb gesmeerd, pimp ik mijn nagels en schuif ik zo nu en dan een doosje verf door m´n haar.
Waarom doe ik dat eigenlijk zit ik me nu, in een lege aula, af te vragen. Oké, ik voel me er prettiger bij…..maar is dat echt zo of is dat omdat iedereen dat zegt.
Ik kan het gevoel van gisteravond nog goed voor de geest halen toen ik me zo lekker voelde op de bank voor de buis met naakte ogen en een paar spuuglelijke harige roze sokken aan m´n voeten.
De herinnering aan dat lekkere gevoel van gisteravond kon ik al snel laten varen toen ik al die giebelende, gillende en kirrende dames weer terug hoorde komen in de aula na een zweet verhogend examen. Niet iedereen, maar mijn stuiterende zenuwachtige puisten knijpende freule had toch mooi weer een vinkje achter haar naam binnengesleept.
Zenuwen komen in allerlei gradaties voorbij in het leven en als je die op cruciale momenten  kunt bedwingen door ze niet te laten winnen, dan kun je spreken van een overwinning.
Een gouden plak zeg maar.

 Op 4 maart 1966 ben ik op mijn vaders verjaardag geboren. Omdat ik de vierde dochter in het gezin was, leek het erop dat de namenvoorraad voor
meisjes was uitgeput.
Er zat er nog precies één in en dat was: “Jeanette”.
Mijn drie oudere zussen zijn allemaal voorzien van tenminste twee namen. Op zich is het niet zo erg, maar wat staat het chique als je een paar letters voor je naam kunt zetten. Al snel kwam er echter een naam bij. In m’n jeugd logeerde ik vaak bij m’n nichtje in Gouda. Elke vakantie was het wel raak.
Zij de ene keer bij mij en ik de andere keer weer bij haar. Wanneer ik bij haar logeerde speelde we altijd wel een paar keer het spel “memory”. Je weet wel, al die kaartjes die je ondersteboven moet leggen en er dan twee om moet draaien in de hoop dat het twee dezelfde zijn.

Veel later begreep ik dat je op bepaalde kaartjes wel een krasje kon zetten om ze ook ondersteboven te herkennen….dat moest je dan natuurlijk niet tegen je medespelers zeggen. Maar voor ik dat doorhad was ik een echte fairplayer.
Hoe het kwam, kwam het. Ik draaide echt altijd het plaatje met de aal (slang) om. En dan had ik niet eens altijd beide plaatjes, nee gewoon steeds dat ene aaltje omdraaien…..dus ja, wat werd mij tweede naam?
Precies “Aaltje”…. Gelukkig gebruikt alleen m’n grote neef het nog, want om nu te zeggen “wat een leuke naam”?....
Wat verderop in het leven kwamen er nog wat namen bij. Op 19 april 2005 is mijn haar eraf gegaan omdat er een berg chemische redmiddelen mijn lijf in werd gepompt. Vanaf die dag liep ik wel eens met een kale bats door het huis en werd dan liefdevol “Sugar Lee Hooper” genoemd. Even voor de beeldvorming, ik droeg dus niet van die opvallende outfits. Zodra ik even naar buiten moest of omdat ik een koude schedel had deed ik een hoofdoekje op. Die momenten werd ik geroepen met de naam “Fatima”, gelukkig was ik met pruik op gewoon Jeanette.
Na deze enerverende periode kon ik, met een inmiddels weelderige haardos, aan de slag bij de politie.  Mijn bijnaam werd daar al snel “Pepper”.
Vernoemd naar de tv-serie van laaaaaaaaaaaang geleden en naar dat venijnige goedje in die kleine spuitbusjes om stoute boefjes prikkende oogjes te bezorgen.
Dan heb ik als laatste nog een naam gekregen van Stefan.
We waren op vakantie in Amerika. Daar liepen we in een immens groot winkelcentrum. Ik keek m’n ogen uit en had dus weinig interesse in de mensen om me heen.
Blijkbaar had Stefan me geroepen….
“Mama”…..Ik reageerde niet omdat ik het gewoonweg niet hoorde.
Daarna “Jeanette”……weer reageerde ik niet omdat ik mijn oren blijkbaar uitgeschakeld had om zo mijn ogen nog meer kracht bij te zetten.
Toen ineens……”DROL”!!!!!!!!!!!!!!! Ik kijk en merkte op dat Stefan me riep.
Je raad het al….Hoe noemt Stefan mij sinds die tijd??
Ondertussen heb ik nu dus meer namen dan mijn zussen. Hoewel ik de naam Aaltje graag alleen reserveer voor m’n neef en de namen Sugar Lee Hooper en Fatima graag in de geschiedenisboeken wil laten staan.

De hartelijke groeten van Jeanette alias Pepper/Drol.

P.S…hoe zit het met jullie bijnamen? Hoe luiden die en hoe kom je eraan?? 

Voor alles is een eerste keer in het nieuwe jaar, dus ook voor een nieuwe blog.
De eerste blog die ik ooit schreef was op zondag 10 mei 2009 en die ging over Moederdag.
Nu ik dat net even terugzocht besefte ik me ineens dat dit jaar de eerste keer zal worden dat ik Moederdag vier zonder dat ik nog een moeder heb….De laatste jaren was ze er al niet helemaal meer bij, maar kon ik in ieder geval nog bij haar zijn. Dat is nu ook voorbij en zal Moederdag vanaf nu echt anders zijn.

Er zijn in een mensenleven nogal wat dingen die je voor de eerste of laatste keer gaat meemaken.
Je staat er niet altijd bij stil en zeker niet als je nog jong bent.  Hoe ouder je wordt hoe meer je het besef krijgt van die momenten. Zo vergeet je zelf bijvoorbeeld hoe het was om voor de eerste keer naar school te gaan. Daar ben je op dat moment gewoon te jong voor om dat te beseffen en je op latere leeftijd te herinneren. Vaak “herinner” je die dingen omdat je ouders je daar over vertelden. Als je zelf een ouder bent geworden vergeet je niet snel het moment dat je kind voor het eerst naar school gaat. Voor mij het moment dat Stefan voor het eerst naar school ging. Charlotte was toen 3 maanden en hobbelde tijdens het brengen en halen lekker mee in de kinderwagen.
Charlotte parkeerde ik in de hal van school, naast alle andere kinderwagens en buggy’s met slapende en krijsende kinderen. Nadat Stefan zijn jasje aan het haakje had gehangen en zijn splinternieuwe rugtas, waarin een beker en koekdoosje van Bassie en Adriaan zat, op de kapstok had geparkeerd ging hij schuifelend de klas binnen. Op zijn stoeltje zat hetzelfde stickertje als bij het haakje van zijn kapstok. Hij mocht naast de juf, het meest veilige plekje, zitten als nieuwkomer halverwege het schooljaar.
Al snel was het overbodig dat ik me nog in de klas ophield dus na een kusje maar snel naar buiten en samen met Charlotte nog even langs het raam om naar hem te zwaaien.
Daarna met gierende kinderwagenwielen naar huis toe.
Thuis was het lekker stil en omdat ik ongeveer elke vijf minuten op de klok keek of het al tijd was om hem te halen duurde die ochtend echt oneindig lang.
Intussen na al die jaren kan ik genieten van de stilte in huis en denk ik wel eens “wat gaan die uren alleen toch snel”… ;)

Een andere eerste keer wat ik me wel van mezelf kan herinneren is het moment dat mijn opa overleden was. ’s Morgens werd ik wakker gemaakt door m’n vader die me vertelde dat die nacht opa gestorven was.
Ik was 11 jaar en had nog nooit een dood mens gezien. Het beeld van opa kan ik me niet meer voor de geest halen, maar ik weet wel dat alle klokken stilstonden in huis bij oma, de gordijnen waren dicht en iedereen fluisterde. Afschuwelijk vond ik het. ’s Avonds toen ik moest gaan slapen heb ik eerst onder m’n bed gekeken omdat ik bang was dat daar allemaal spoken en dode mensen onder lagen…..
Intussen na al die jaren heb ik, door het werk in het hospice, die angst ver achter me gelaten.

Er zijn ook luchtige eerste keren.
De eerste keer dat ik boodschappen ging doen dit jaar.
Nadat ik een winkelwagentje had gepakt en naar de wand liep waar de zelfscanners hingen zag ik een man die een rolstoel duwde waar vermoedelijk zijn vrouw in zat.
De vrouw zag eruit alsof ze al jaren in die rolstoel zat. Ze zat als een massief stuk mens volledig tussen de leuningen gegroeid.
De man en vrouw waren al op leeftijd en vermoedelijk hardhorend.
De man zette de vrouw met de rolstoel in een hoek achter een reclamebord net buiten de winkel.
De man boog zich wat voorover naar de vrouw toe en zei op veel te luide blokletterige toon: “zo…..ik kom je straks weer halen hoor !” De vrouw keek hem aan en als ze de kracht had gehad, zou het me niet verbazen als ze hem een ferme lel in zijn gezicht had gegeven. Aangezien ze dat niet deed bleef ze daar braaf achter dat reclamebord in haar rolstoel zitten…….
Ik ben de winkel in gegaan voor de eerste boodschappen dit jaar en heb niet gezien of de man de vrouw nog heeft opgehaald of dat ze op de een of andere manier zelf de wielen heeft genomen.

Naast allerlei eerste keren in het leven zijn er ook laatste keren dat je iets doet of beleefd.
Soms is het fijn dat je iets niet meer hoeft te doen en het bij één keer kan blijven, maar soms zijn er dingen die je nooit voor de laatste keer zou willen doen.
Ik weet waar (de meeste) mannen nu aan denken en nee….dat ga ik niet beschrijven :P

Afgelopen week had ik een gesprek met een man van 79 jaar. Twee maanden geleden was zijn vrouw overleden. Er waren geen kinderen.
De man had het moeilijk dat hij het laatste stukje van zijn leven moest afleggen zonder zijn vrouw.
Hij vertelde dat hij bezig was de spullen van haar op te ruimen.
Haar kleding had hij stuk voor stuk opgevouwen en in een doos gestopt welke opgehaald werd voor mensen in arme oorden.
Hij had aan elk kledingstuk geroken en door het luchtje van zijn vrouw te ruiken had haar nog heel even dichtbij zich had gehad. Dat was de laatste keer, zo zei de man.
Ik moest toen nog even denken aan de ouders van een jonge knul die door een motorongeluk om het leven was gekomen. Je kind verliezen is een van de ergste dingen die een mens kan overkomen. Nadat ik daar een huisbezoek had afgelegd en samen met de ouders bij hun zoon had gekeken, zei de moeder dat alles wat ze nu nog voor hem kon doen steeds de laatste keer was. Dat zijn dingen die je nooit voor de laatste keer zou willen doen.

Gelukkig zijn er ook dingen die niet erg zijn om voor de laatste keer te doen.
Heerlijk waren de momenten dat ik mijn laatste keer chemo en bestraling kreeg.
Ook een fijn moment was het toen ik m’n pruik voor de laatste keer af kon zetten.
De laatste keer dweilen na een feestje met 35 gasten, de laatste keer de vissenkom schoonmaken, omdat hij gesneuveld is, de laatste keer…………eigenlijk is het best lastig om dingen op te noemen die je nooit meer hoeft te doen.

Tot de volgende, voorlopig nog geen laatste, blog.

Alles is donker en koud als ik op eerste kerstdag langs de huizen rijd op weg naar het hospice.
Het is inmiddels kwart voor zeven in de ochtend als ik IJsselthuis binnenstap waar het altijd lekker warm is. Er zijn momenteel vier bewoners.
Tijdens de overdracht door de nachtdienst , horen mijn collega Kaja en ik dat Arno afgelopen nacht overleden is. We gaan even bij hem kijken en zien een keurig door de familie verzorgde Arno.

Hij heeft een mooi kostuum aan.
Rust…..!

Er zijn nog drie bewoners in huis die deze kerst heel bewust en met een dubbel gevoel gaan beleven.
Om kwart voor acht heb ik Andrea gewekt. Ze beseft dat het kerst is en wenst me een “zalig kerstfeest”. Ze steekt haar armen uit en wil een knuffel, die ze uiteraard krijgt. Wat is ze “blij” dat ze de kerst gehaald heeft. “Ik ga van elke minuut genieten”, zegt ze broos. De kracht om in de huiskamer te komen ontbijten heeft ze niet meer. Andrea krijgt haar gevraagde bordje Brinta met bruine suiker en kopje thee op haar kamer geserveerd. Het geheel wordt opgeleukt met een waxinelichtje op batterijen en een stoffen engeltje.  Ze geniet ervan. Dat je zelfs van een bordje Brinta zoiets gezelligs kunt maken. Intussen is Gerda van de thuiszorg ook binnengekomen en zijn de andere bewoners, Willeke en Hendrik, gewekt. Zij willen graag aan het kerstontbijt deelnemen in de huiskamer.

In de huiskamer staat intussen van alles klaar. Hendrik is afhankelijk van zuurstof, daar mag geen open vuur bijkomen. Geen brandende waxinenlichtjes, maar batterij-kaarsjes die staan te knippperen. Daar zitten we dan, Willeke, Hendrik, Gerda, Kaja en ik aan de ontbijttafel. Omdat Andrea haar verzorgende op de kamer heeft is zij ook niet alleen op deze kerstochtend.

Het geeft mij een bijzonder gevoel, laat staan bij de twee bewoners aan tafel. Al snel komen de plannen voor deze dag aan de orde. Beide bewoners gaan vandaag naar hun kinderen. Ze kijken er naar uit. Fijn dat het nog kan. Het moet ook voor hun families een mooie “bijzondere” dag worden. Willeke en Hendrik zijn allebei ongeneeslijk ziek. Het leven loopt voor hen naar het einde toe. Met die wetenschap zal deze kerst hun laatste kerst worden en dat beseffen ze heel goed. Hoe opgeruimd ze ook zijn, deze dagen zullen de emotionele momenten ruimschoots aanwezig zijn.

Na een uurtje aan de ontbijttafel gezeten te hebben, haken ze allebei “moe en tevreden” af. Even de dagelijkse verzorging en dan nog een poosje rusten om een beetje energie te verzamelen voor de rest van de dag.

Kaja en ik gaan om elf uur  naar huis, hopende dat de dag voor deze mensen “goed” zal verlopen.
De collega’s van de tweede dienst gaan ook bijzondere momenten meemaken.
Willeke en Hendrik zullen rond twee uur opgehaald worden door hun families om kerst te vieren.

Arno wordt ook rond die tijd opgehaald en zal door zijn familie naar buiten gedragen worden……

Vrijdagavond….Kaarsjesavond op het oude dorp.
Het is er goed weer voor. Droog en niet te koud.
Omdat m’n huis tegen het oude dorp aan woont, is het voor de deur alweer een drukte van jewelste.
Mensen willen het liefst allemaal parkeren op het dichtstbijzijnde plekje.
Wat lekker als je na werktijd thuis komt en je dan realiseert dat je naast je huis een eigen oprit hebt.

Na een week werken is het altijd lekker als je weet dat er nu twee dagen komen waarbij de klok niet zo’n rol speelt.
Geen wekker die ’s morgens vroeg wreed een einde maakt aan de innige omarming met m’n warme dekbed. Het huishouden moet dan wel onder handen genomen worden en ook de wekelijkse boodschappen moeten naar binnen getrokken worden, maar verder zijn er weinig verplichtingen.
Misschien wel een leeg momentje zondag als ik normaal gesproken naar m’n moeder zou gaan.
Het was toch wel lekker om weer aan het werk te gaan na een week van regelen en afscheid nemen.
Emoties vermoeien. Soms heb ik het gevoel dat ik wel 4 dagen achter elkaar zou kunnen slapen. Maar het gewone ritme van de dag is toch goed om weer op te pakken.
En in dat gewone ritme gebeurt dan weer van alles.
Wat heb ik toch leuk werk! Steeds een verrassing wat iemand gaat vertellen als ze voor je neus staan.
Nog steeds staat de vechtscheiding en de stalking op nummer één. Inhoudelijk zijn die verhalen allemaal hetzelfde, maar de emoties van de personen zijn steeds anders en dat maakt mijn werk nu zo leuk.
Zo staat er iemand voor je die zoveel ellende beleeft dat mensen er echt stuk aan gaan.  Even later komt er iemand binnen die een beetje DNA mag inleveren en daar op zijn zachts gezegd *not amused* over is en dat ook duidelijk laat horen en zien. Echter ontving hij voor dit gedrag een soort van VIP behandeling en kreeg hij een kamertje voor hem alleen.
Zo is elke dag wel verrassend.
Hoe leuk het ook is, na 4 dagen werken is het dan toch lekker als het even twee dagen niet hoeft.
In die dagen kun je dus andere dingen doen…te beginnen bij de kaarsjesavond hier in het dorp.

Nadat ik deze festiviteit had bezocht realiseerde ik me weer dat ik niet gemaakt ben voor markten, braderieën of gelegenheden met heel veel mensen.
Ik ben geen kuddedier en was dan ook blij dat ik weer lekker warm in een stil huis terug kwam.
Het leverde me dan wel weer blog stof op want o o o…als je je oren en ogen open houdt dan hoor en zie je nog eens wat!
Blijkbaar ben ik niet de enige die moeite heeft met zo’n mensenmassa. Zo liep er een stel dat eruit zag alsof ze al 300 jaar bij elkaar waren. Hij was duidelijk op haar verzoek meegegaan. Had een gezicht als een oorwurm.  De vrouw trok hem steeds mee naar de kraampjes, vermoedelijk in de hoop iets te krijgen van hem. Het enige wat ze van hem kreeg was een zwaar verveelde blik.
Dan heb je ook nog mensen die naar zo’n gelegenheid hun hond(je) meenemen. Zelf ben ik geen hondenbezitter dus weet ik ook niet zo goed de reden achter zo’n actie. Maar het kleine witte pluizige hondje wat met zijn baasjes mee “mocht” heeft waarschijnlijk een van de angstigste avonden in zijn hondenleven  meegemaakt. Het beestje zag alleen maar schoenen en kuiten en die schoenen zullen met enige regelmaat gevaarlijk dichtbij hem geweest zijn. Ik hoop dat het beestje intussen lekker thuis in zijn mandje ligt. Heb ook beeld dat het intussen zo’n platgetrapt kleedje voor op de vloer zou kunnen zijn.
Wat de kroon spande was de vader die zijn zoontje op zijn nek droeg. Ik dacht nog…wat slim van die vader want zo ziet het kereltje ook nog wat.
Maar terwijl ik dat dacht zag ik dat pa net iets te dicht langs de kraampjes liep en het knulletje zijn blonde koppie keihard stootte tegen een uitstekende lat van de kraam.
Het ventje zette het op een schreeuwen en het enige wat ik dacht….Dit is het moment dat het ventje waarschijnlijk voor zijn leven een bloedhekel zal hebben aan dit soort festiviteiten.
Zou ik ook vroeger een keer mijn hoofd zo gestoten hebben? 

Vandaag mocht ik de laatste verzorging aan m'n moeder geven.
Afgelopen nacht rond 03.15 uur is ze overleden. Na een leven van hard werken en zorgen voor anderen werd ze bijna 5 jaar geleden getroffen door een zware hersenbloeding.
Na een spannende eerste periode of ze het wel zou redden kwam ze in rustiger vaarwater. Ze leefde als een plantje.
Contact was eigenlijk niet meer mogelijk. Emoties kon ze niet meer uitten.
Het was dus altijd onduidelijk wat ze wel en wat ze niet beleefde.

Zo nu en dan zorgde haar gezondheid ineens voor vragen waardoor wij over haar leven moesten beslissen.
Elke beslissing die wij als kinderen voor haar moesten nemen deden we met de gedachte aan haar eigen levenswijze.

Het was dubbel.
Je wilt niet dat iemand die je lief is zo’n leven moet leiden. Een leven volledig afhankelijk van mensen die voor je zorgen. Zelf helemaal niets meer te kunnen dan alleen maar “leven”.
Niet aan kunnen geven of je blij of verdrietig bent, of je je comfortabel of juist pijnlijk voelt.
Aan de andere kant is m’n moeder, m’n moeder. De vrouw die me het leven gaf. De vrouw die vanaf m’n geboorte een verbinding met me had door een streng die na de geboorte denkbeeldig in tact zou blijven. De vrouw die altijd een kusje gaf op m’n pijntjes als ik weer eens uit een boom was gevallen. De vrouw die precies doorhad als er een vriendje in beeld was. De vrouw die de lieve oma van m’n kinderen werd. De vrouw die zich zoveel zorgen maakte toen ik ernstig ziek was……
De vrouw waar wij als kinderen zoveel van gehouden hebben.
Die vrouw die gelukkig haar kinderen en kleinkinderen allemaal kon behouden.

Die vrouw…… m’n moeder moet ik nu los gaan laten. Ik doe het met verdriet, maar weet dat de herinneringen aan haar warm en liefdevol zullen zijn.

Op een zonnige zaterdagmiddag in juli heb ik een dienst met Gijs.

Omstreeks kwart voor drie uur arriveer ik bij het hospice. Terwijl ik mijn fiets in het rek zet, valt het me op dat het gezellig druk is in de achtertuin. De parasol hangt helemaal opengevouwen en zorgt voor de broodnodige schaduw. Drie van de vier bewoners zitten buiten. Ze genieten zichtbaar van de warmte om hen heen. De warmte komt zeker niet alleen van het zonnetje, maar ook van het bezoek dat er is.

Mevrouw Witteveen zit in een apart hoekje van de tuin met een enorm dik Engels boek op haar schoot. Ze heeft een mooie donkerblauwe jurk met grote witte stippen aan met op haar hoofd een bijpassende grote zonnehoed. Ze leeft een beetje in haar eigen wereldje maar kan een goed gesprek ook waarderen. Ze is van Surinaamse afkomst en alleenstaand. Gelukkig krijgt ze wel regelmatig bezoek en is ze ook al een keer opgehaald door vrienden om daar thuis wat te gaan eten.

Rob de Groot is een gezellige Rotterdammer van 56 jaar. Zijn vrouw Yvonne komt elke dag en voelt zich ondertussen ook al helemaal thuis. Rob is bij ons gekomen nadat hij te horen had gekregen dat zijn ziekte onbehandelbaar was. Precies in die tijd zat hij samen met zijn vrouw in een verhuizing. Die combinatie werd voor beiden teveel en was het hospice een uitkomst in deze situatie. Hij heeft nog een goede eetlust en weet precies wat hij wil. Voor sommigen komt dat wat veeleisend over, maar het was wel duidelijk waarmee je hem kon plezieren. De Saksische leverworst van Albert Heijn, het Amstelbier en de tosti’s met veel kaas,  salami en een flinke klodder mayonaise bij het ontbijt. Dat waren de dingen waar hij van kon genieten.

Dan is er nog Barbara Lieve. Zij is 36 jaar, heeft een man en een zoontje van drie jaar. Ook zij zit lekker in de tuin in haar korte broek en T-shirt, de sondevoedingpomp een beetje weggeborgen onder haar stoel. Gezellig te keuvelen met haar ouders, zus, man en zoontje. Op dit soort momenten is het net of er niets aan de hand is in het hospice. Maar achter al deze vrolijkheid schuilt wel degelijk een donkere zijde.

De vierde bewoonster is Ingrid. Zij ligt in haar bed op kamer “Rozenkwarts”. Ingrid heeft al eerder drie maanden in een ander hospice gelegen. Daarna nog een maand in een verpleeghuis. In het begin van het bestaan van hospices was de regel dat je er maximaal drie maanden kon verblijven. Daarom is zij meerdere keren verhuisd. Nu is die regel bijgesteld naar een half jaar. Wat niet wil zeggen dat je er dan meteen uit moet. Dan wordt de situatie weer opnieuw beoordeeld en naar aanleiding daarvan een beslissing genomen.

Ingrid is 68 jaar, heeft drie dochters die vaak komen en dan alle zorg omtrent hun moeder overnemen. Ingrid is een Boeddhistische Christen en is daar heel veel mee bezig.

Het waren leerzame momenten voor mij omdat ik niet zoveel over het Boeddhisme wist. Het komt op mij over als een liefdevolle levenswijze. Toch heeft ze net als ieder ander mens ook regelmatig verdriet om alles “los te moeten laten”.

Alle vier de bewoners weten dat ze nog maar kort te leven hebben.

Buiten is het bezoek afscheid aan het nemen en blijven de bewoners alleen achter. Dat is altijd een weemoedig gevoel. Rob en Barbara gaan elk naar hun eigen kamer om wat te rusten voor het avondeten.

De vader van Barbara heeft eten meegebracht en dat gaan Rob en Barbara gezamenlijk opeten straks. Gijs en ik hebben vandaag dus weinig te doen, wat eten koken betreft.

Mevrouw Witteveen, die inmiddels naar de huiskamer is gegaan om verder te lezen in haar boek, eet niet meer dan een kopje soep en dat staat al klaar om opgewarmd te worden.

Ingrid eet bijna niets meer maar heeft haar dochters op de kamer die iets gaan bereiden voor haar. Gijs en ik hebben niet meer te doen dan de maaltijden voor mevrouw Witteveen, Rob en Barbara op te warmen.

Gijs staat in de keuken boven wat rauwkost te maken en ik dek ondertussen de tafel in de huiskamer voor twee personen. Mevrouw Witteveen geeft er de voorkeur aan om de soep op haar eigen kamer te nuttigen. Ze gaat met de lift naar boven en zondert zich na een drukke dag af.

Ondertussen is het kwart over zes en kijk ik of Rob en Barbara al klaar zijn om aan tafel te verschijnen. Beide genieten van het eten en het gezellige samenzijn. Ze voelen elkaar goed aan en kunnen fijn samen praten, ondanks dat ze heel verschillende karakters hebben. In hun gezonde leven zouden deze twee mensen elkaar mogelijk nooit tegen zijn gekomen.

Leed verbroedert.

Vandaag 32 jaar geleden, was ik thuis bij mijn ouders. In de middag werd er gebeld door m’n zus en zwager dat ze een zoon hadden gekregen.
Dat betekende dat mijn ouders voor het eerst opa en oma waren geworden en ik dus tante.
Wat een geweldig nieuws. Omdat ik nog op school zat had ik best veel vrije tijd.  Zo kon ik regelmatig wat tijd doorbrengen met m’n kleine neefje. Het was natuurlijk ook het liefste en schattigste ventje dat er bestond. Gelukkig is het nog steeds een lief en schattig ventje, maar wel een van 32 jaar. En op die leeftijd zit je niet altijd meer te wachten om je verjaardag te vieren met een zootje ouwe ooms en tantes in huis. Nee….dan kun je dat mooi combineren met een bezoekje aan oma in het verpleeghuis.
Vanmorgen dus op bezoek bij moeders en daar met een groot koppel om haar heen de verjaardag van haar oudste kleinkind gevierd. Of ze het beseft heeft weet ik niet. Ze was in ieder geval erg slaperig, maar zodra haar rolstoel in beweging kwam deed ze haar ogen open. Wat is het toch een vreemde situatie zoals ze daar zit. Een lichamelijk gezonde vrouw van ruim 82 jaar waar onder de hersendeksel zoveel kapot is dat ze als een plantje leeft.  Haar enige levensbehoefte komt uit een plastic zak welke hangt aan een ijzeren haak aan haar rolstoel. Uit die zak druppelt 24 uur per dag voeding in haar lichaam. Verder leeft ze helemaal zelf. Ze doet mee met allerlei heersende griepjes en hersteld daar dan ook weer redelijk eenvoudig van. Emotie toont ze niet dus of ze iets beleefd heeft van wat er om haar heen was vanmorgen…dat zal altijd een vraag blijven. Er vanuit gaande dat ze er toch iets van meekrijgt hebben we daar met elkaar gezellig zitten doen.
Na een paar uurtjes is het hele gezelschap weer vertrokken en bleef ze alleen achter in haar kamer op de bovenste verdieping met prachtig uitzicht. Wat zou het toch heerlijk zijn als ze dan voor dat raam ineens haar hand op zou steken en ons uit zou zwaaien………………..

Eenmaal terug uit Gouda met Charlotte naar de Oosterhof. Nou…ik wist het eigenlijk al, maar zag het vandaag nog maar weer eens bevestigd. Wat een drama om daar op zondag heen te gaan. Allereerst in de rij om je auto ergens in een klein gaatje kwijt te kunnen. Dan bij de winkels zien te komen die op de planning stonden. Er moest een DVD geruild worden want de verkeerde was aangeschaft. Dat ging op zich best redelijk snel, maar daarna naar een kledingzaak om een spijkerbroek te scoren. Ik ben van nature echt niet bozig of agressief maar dat werd ik in een paar minuten wel. In die kledingzaak (neeeee geen Primark, want daar kom ik echt NOOIT meer) blokkerden dus complete gezinnen de paden met ongeïnteresseerde mannen die achter de kinderwagen verveeld stonden te wachten tot hun vrouw eindelijk iets had gevonden waarmee ze dan weer met het complete gezin in die ellendig lange rij voor de kassa gingen staan wachten. De kinderen in die kinderwagens, maar ook de kinderen die al konden lopen en ongeveer kniehoogte hadden bereikt, liepen massaal te schreeuwen en te janken. Die hadden gewoon in hun nest moeten liggen omdat ze strontvervelend waren en keihard slaap nodig hadden.
Ja ik weet dat ik zelf ook twee van die schepsels heb en dat die ook klein zijn geweest, maar dat waren natuurlijk twee schatjes die je nooit hoorde…….kuch.
Nadat er een spijkerbroek was gescoord zijn we in één rechte lijn de winkel uitgelopen richting parkeerplaats. We liepen nog wel even langs mijn favoriete RM winkel. Daar moet ik gewoon altijd even doorheen lopen en dromen van die enorme miljoenen van de staatsloterij……
Ik heb me goed beheerst en met lege handen de winkel weer verlaten. Na nog even aan een deur te hebben staan trekken terwijl er duwen op stond konden we de terugreis weer aanvaarden.

Martins 32^e verjaardag is voorbij en is de volgende jarige bijna aan de beurt.
Toen Martin 10 werd heeft hij de hele dag in spanning gezeten of hij op zijn verjaardag misschien een neefje of een nichtje zou krijgen. Uiteindelijk werd Stefan vijf dagen later gelanceerd, dus vrijdag ben ik 22 jaar moeder.
“Oma, volgende week zondag zijn we er weer hoor” !! Want ook Stefan heeft niet zo’n behoefte om zijn verjaardag vieren met een zootje ouwe lui.......

Zondagmorgen 09.00 uur….
Heel stilletjes naar beneden.  Wat een heerlijke rust!!
Niemand die iets vraagt of zegt tegen je, geen tv-beelden waar vierentwintig uur per dag eten wordt bereidt…HEERLIJK dit mag best nog een poosje duren.
Een aantal jaar geleden was het dan echt nog wel een paar uur stil in huis. Alles was in de groei van zijn/haar leven of sliep een of andere roes uit. Dat laatste gebeurd nog wel, maar blijkbaar is daar minder tijd voor nodig en ja hoor….

Ongeveer een half uur later hoor ik boven al voeten over de houten vloer schuiven. Nee hé…wie dan!! Precies de freule is klaar met slapen. Niet dat het haar een erg zonnig ochtendhumeur opgeleverd heeft. Dus…de tv gaat aan en de stem van cooking Rudolf galmt weer door de huiskamer.
Waarom daar naar gekeken wordt weet ik niet, maar ik vind er in ieder geval nooit iets van terug in de keuken of voor m’n neus.
Maar ach…zolang ze daarnaar zit te kijken met haar ogen nog op standje ochtendhumeur is ze stil.
De oven staat voor te verwarmen voor de afbakbroodjes. Ondertussen even op facebook kijken of er nog zinvolle statussen zijn die de mondhoeken om doen krullen J
Het is over het algemeen zo dat alles wat er staat je kunt missen in het leven, maar het kan het leven ook een heel klein beetje opleuken, dus ja…ik ben fan!
Als de broodjes de oven in gaan komt nummer drie naar beneden en dan is het echt gedaan met de rust. Waar is de tijd gebleven dat de eerste paar uur voor mij alleen waren op zondagochtend !!
De freule stort zich op de SIMS dus ik kan beschikken over de zapper.
Omdat er blogkriebels zijn is het lekker om wat muziek aan te zetten. Er is een nostalgische zender 192 op tv waar ze muziek draaien uit mijn tijd…ja inderdaad oud dus. Met een gezicht als een oorwurm zit Charlotte er naar te kijken en stelt vast dat het beter is dat ze in deze tijd geboren is. Dit is toch geen muziek mam! Als Rod Stewart voorbij komt merk ik op dat die man zo’n heerlijke schorre stem had die hem samen met zijn liedjes echt wel sexy maakte. Ik kreeg een blik toegeworpen die ik niet kan omschrijven, maar er werd echt aan mijn volle verstand getwijfeld. Dan komt Elvis in beeld, die herkent ze wel, en zowaar die werd goedgekeurd. Overigens moest ik haar wel gelijk geven, toen ik Saskia en Serge zag en hoorde zingen. Toen kon ik begrijpen dat ze het onbegrijpelijk vond dat iemand hier vrijwillig naar heeft zitten luisteren vroeger.

Nadat de broodjes allang weer terug waren op fabriekstemperatuur en de klok ook de ochtend alweer een uurtje had afgesloten, kwam Stefan uit z’n bed.
Gezellig naast me heeft hij zijn broodjes naar binnen geschoven en hebben we even zitten bespreken wanneer hij zijn verjaardag eens zou kunnen vieren. Het knulletje wordt bijna 22 jaar.
Even mijmerend terugdenken. Bijna 22 jaar geleden is hij geboren. Wel 3 weken en 4 dagen te laat…een olifantendracht dus. Daarom zat er ook een slurfje aan.
Als ze er geen zuignap op hadden gezet, dan had hij er nu nog in gezeten denk ik.
Een goed gevulde baby, van 10 pond en 58 cm lang, die een paar dagen lang zijn ogen niet open heeft kunnen doen vanwege zijn bolle wangen. Na een paar dagen mocht hij mee naar huis waar al snel bleek dat hij al die schattige kleine babypakjes niet eens paste. Het was overigens een wolk van een baby die, als hij op tijd z’n eten kreeg, heel goedig en zoet was.  Achteraf gezien kan ik wel zeggen dat dit dus zijn karakter bleek te zijn.
Wel een pechvogel, als hij meters verderop een bananenschil zag liggen viel hij al. Vandaar dat hij nu een vensterbank vol met gispafdrukken heeft. De eerste gips ervaring is al gebeurd toen hij nog maar 2 jaar was. Hij was in Duitsland van de trap gepletterd en brak zijn been op twee plekken. Het is overigens allemaal goed gekomen en is hij vandaag, bijna aan het einde van zijn 21^e levensjaar erg goed bezig om z’n moeder te vervelen.
Tijdens het schrijven van deze blog is het afleidende gehalte dan ook erg hoog.
Vandaar dat er geen blog tot stand komt met een serieus onderwerp. Hoewel er zat zou zijn om over te schrijven. Operatie zwarte Piet, een onderwerp dat zoveel aandacht heeft gekregen waardoor het volgens mij veel groter is geworden door alle meningen die iedereen daar over uitten. De storm van afgelopen maandag die flink heeft huisgehouden maar dat verschrikkelijke terminale kistjes nog steeds aan de muur liet hangen.

Het verlies van Ajax, geen idee hoe of wat maar ik zag het voorbij komen en ongetwijfeld zal het onterecht zijn. De ontplofte reuze badeend die getroffen is door natuurgeweld en daardoor met een enorme knal zijn laatste adem uitblies. Nikki, die terecht, Hollands next topmodel wordt. Het nieuws dat Lingo bloot verder gaat omdat je wat moet doen om de kijkers te blijven prikkelen…..Kortom er was stof genoeg geweest om een inhoudelijk betere blog te schrijven.
Inmiddels is het al schemerig buiten en staat de oven weer aan. Dit keer niet voor de broodjes maar voor de aardappeltjes die bij het avondeten geserveerd worden. Vandaag echt precies niks gedaan. Afgelopen week was een vrije week en heeft de huiskamer een metamorfose ondergaan. Dagenlang op een ladder staan om het plafond van bruin naar wit te pimpen heeft me een paar kuiten en schouders opgeleverd waar Arnold Schwarzenegger jaloers op is. Ben benieuwd of ik m’n uniform nog pas. Morgen roept de plicht weer en komt er na een week klussen weer een normaal ritme.

Maar vanavond, als iedereen zijn/haar bed weer heeft opgezocht zet ik voort waar ik vanmorgen mee begon. Heerlijk in alle rust beneden in de huiskamer, zonder dat ik tegen iemand hoef te praten, dat ik naar tv programma’s moet kijken die me eigenlijk geen bal interesseren maar gewoon rust.
Heerlijk…ik hou ervan ! Gelukkig heb ik niet zoveel slaap nodig, zeker niet na zo’n inspanningsloze dag als vandaag. Ik denk dat ik de klok wel de volgende dag aan ga zien geven.


 

Gistermorgen heel nostalgisch even naar de markt in Rotterdam geweest. Ik denk dat het ongeveer driehonderd jaar geleden is dat ik daar geweest ben. Toen waren daar veel “hippies” zoals dat genoemd werd. Die verkochten allerlei leren artikelen zoals riemen, tassen en haarbandjes. Ik weet nog dat ik daar wel eens een leren armbandje heb gekocht waar dan m’n naam ingesneden werd. Helemaal geweldig…….waar blijft de tijd !!
Nu staat er om de drie kramen eentje telefoonhoesjes te verkopen en daartussen vind je van alles. Een kraam met kringloopspullen, een kraam vol met natte olijven en een heel mooie viskraam waar bijna dode vissen en andere onderwaterbeesten werden verkocht. Het was negen uur en dan lopen er dus al mensen met een zak dampende friet of gebakken kibbeling.  Eigenlijk kan alles tegenwoordig. Niets is meer raar. Alles, nou ja bijna alles, wordt geaccepteerd. Ik zou er uren op een muurtje kunnen zitten en een beetje om me heen kijken. Wat een kleurrijke mensen. Jong, oud, getint en blank. Vooroordelen heb ik zat, maar weet ook dat ze met grote regelmaat onterecht zijn.
Je kunt bij elk mens wel een verhaal bedenken. Waarschijnlijk zal dat in de meeste gevallen niet kloppen, maar wel hilarische verhalen opleveren.
Zo zag ik een vrouw in een elektrische rolstoel rijden met een zuurstofbrilletje (zo heet zo’n slangetje onder je neus). Op de rolstoel zat met postbode elastieken een zuurstoftankje gemonteerd. De vrouw hijgde als een gek. Met een goeie Rotterdamse humor zaten er op die zuurstoftank allerlei  van die waarschuwingsteksten geplakt die van de sigarettenpakjes afgeknipt waren…
Voor mij gelijk duidelijk waar haar zuurstofgebrek vandaan kwam.  Het zijn niet alleen de ogen maar ook de oren die dingen opvangen.
Zo liep er een moeder met een klein meisje langs een kraam waar babykleding verkocht werd. Het meisje zag een mooi jurkje hangen. Zo een met veel randjes roesjes en strikjes. “mam…die vind ik mooi”! Zegt moeder,” maar dat pas je niet meer, dat is voor baby’tjes.” Zegt het meisje bloedserieus: “dan kan ik dat wel aan als ik wéér een keer uit je buik kom”………….
Na niet gevonden te hebben waarvoor ik kwam weer naar huis gegaan om vervolgens de wekelijkse boodschappen in huis te halen.
Dankzij de zelfscan  bij de Appie ben ik in ieder geval al een paar irritatiepuntjes kwijt.  Blijft het nog steeds geen hobby, maar wat moet dat moet. Dus met een kar vol voer weer naar de auto en daarna naar huis. Daar de boel snel opgeruimd om naar de tweede reünie in twee weken tijd te gaan.
Toen ik thuis weg wilde rijden had ik nog een onaangenaam onderonsje met een soort van hufters.
Voor de deur stond een leswagen met zijn neus de ene kant op en een andere auto de tegengestelde richting. Het was erg krap maar de andere auto had nog een bandbreedte naast zich. Beide auto’s bleven naast elkaar stilstaan en blokkeerden daarmee de weg.
Omdat ik dat op zich best zonde van m’n tijd vond ben ik maar uitgestapt en heb gevraagd aan de bestuurder van de andere auto,  waar twee jongemannen van rond de dertig in zaten, of ze misschien nog door gingen rijden. Hierop kreeg ik te horen dat ze een probleem hadden met de lesauto. Ik zei dat ze nog een bandbreedte hadden om opzij te gaan en er makkelijk door konden.  Heb ze ook nog op een “vriendelijke” manier verteld dat zij het misschien ook ooit in een leswagen hebben moeten leren?? Toen ik zag dat de leswagen met erg veel pijn en moeite met een gangetje van 1 á 2 km per uur langs de andere auto wegreed ben ik terug gelopen naar mijn auto. De twee onwijs tolerante en fatsoenlijke jongemannen deden erg stoer door mij op een haar na aan te rijden en flink te gassen. Na mijn negen centimeter lange middelvinger opgestoken te hebben verdwenen ze uit mijn zichtsveld.  Na deze actie stapte ik met een beetje teveel adrenaline en een sterke behoefte aan een goed gesprek met deze “heren” in de auto en ben ik op weg gegaan naar de reünie in de Intratuin. Ik had daar natuurlijk zo door kunnen lopen naar het restaurant waar de oude klasgenoten elkaar zouden ontmoeten, maar kon het niet laten om gelijk even een winkelwagentje te pakken en al lopende naar de afgesproken plek een paar leuke herfstfrutsels in te laden.
De reünie was net als vorige week erg leuk. Een grote opkomst en een aantal snuitjes waren goed te herkennen. Het blijft leuk om ouwe koeien uit de sloot te halen. Op zulke momenten realiseer ik me dat het best belangrijk is om een positief beeld over te houden aan een schoolperiode. Dat is niet altijd voor iedereen weggelegd, maar ik hoor gelukkig bij de mensen die alles zo’n beetje zonder echte moeite heb doorlopen. Op deze school kregen we kookles en naaldvakken. Dat koken was allemaal niet zo succesvol en ik hoorde verhalen dat door het kiertje van het openstaande raam in het kooklokaal de nodige maaltijden verdwenen zijn. Naaldvakken was mijn ding echt niet. Ik geloof niet dat ik in die les iets met een voldoende heb kunnen afronden. Overigens is dat altijd zo gebleven en ben ik al blij dat ik een knoopje aan kan zetten. Hamer, beitel en kwast liggen mij beter in de hand dan naald en draad.
Na nog een poosje gezellig gekletst te hebben onder het genot van een high tea ben ik weer vertrokken naar het volgende festijn. Ik was nog net op tijd om zoonlief zijn winnende rit te zien maken bij het ringsteken voor trucks. Als jonkie flikte hij het toch maar mooi samen met zijn vriend om de beker binnen te slepen. Dat zijn van die trotse moeder momentjes. Na afloop werd er gerekend op eten en drinken door de winnaar en zijn achterblijvers. Kortom een avondje met sterke verhalen van stoere mannen.
En zo zit je dan met een overvolle zaterdag. Daar komt dan een rustige zondag achteraan en dat was maar goed ook met dit weer.
Het heeft de volle 24 uur geregend en als we de weersvoorspellingen mogen geloven zijn we er nog niet.
Tijd dus om de herfst te accepteren en daar in huis dan ook maar een beetje de gezelligheid uit te halen.

De lagere school waar ze mij,  op jonge leeftijd,  geprobeerd hebben een beetje kennis bij te brengen, bestaat 50 jaar.  Tijd voor een reunie.
Toen ik de uitnodiging kreeg ben ik eens gaan graven in m’n fotoboek en de doos met losse oude foto’s.
Allereerst realiseerde ik me dat ik tegenwoordig zoveel foto’s maak maar er niet een af laat drukken.
alles gaat in een digitale map en zo nu en dan klik ik dat open om er met een paar muisklikken doorheen te bladeren.
Als je dan met zo’n beplakte schoenendoos voor je neus zit en je kijkt foto na foto, dan gaan alle licht vastgeroeste radartjes in het hoofd wat kraken en langzaam draaien.
Gelukkig had mijn moeder een vooruitziende blik en heeft op de achterkant van de klassenfoto’s  de namen van alle kinderen geschreven.
Op die manier hoef ik nu dus niet te verzinnen wie wie is. Wel moeten mijn radartjes bij sommige namen erg veel moeite doen om te gaan draaien. Uiteindelijk herinner je bij iedereen wel een beetje een eigenschap of karaktertrekje.
Van de een weet je niet zoveel, van een ander juist weer wel. Het is dan ook al 35 jaar geleden dat ik de lagere school heb verlaten. Als je daar over nadenkt dan is dat weer zo’n momentje dat je je realiseert dat de tijd toch wel doorgaat. Het was de tijd van ABBA en KISS. Maar op een christelijke school was daar niet zoveel ruimte voor. In de pauzes mochten we het schoolplein niet af, maar ja…..iets wat niet mag is juist leuk dus met enige regelmaat renden we het schoolplein af naar de Verzetstraat. Daar zat in een schuurtje een groenteman die snoep verkocht. De man was in mijn beleving toen al 300 jaar oud.
Heel slecht maar van het zendingsgeld kwartje wat ik dan op maandagochtend mee kreeg naar school, heb ik wel eens zo’n verschrikkelijk smerige zouthout stok of een zakje salmiak gekocht.
Ook kwam er iemand van de bank in de klas een keer in de maand. Dan kon je een zegeltje kopen, dat werd dan op een kaart geplakt en op die manier kon je dan wat sparen. Ik weet niet meer precies hoe dat in z’n werk ging. Ben er in ieder geval niet rijk van geworden. Kan me herinneren dat de vrouw van de bank mijn buurmeisje was en dat ze altijd enorm hoge hakken droeg. De jongens uit de klas hadden altijd hun liniaal paraat want dan konden ze achter haar rug om haar hakken meten……
Wat me ook nog bijstaat is dat in de zesde klas een meisje aan de meester een vraag stelde. Ze vroeg hem wat Durex betekende. Dat was voor de meester het moment om seksuele voorlichting te geven. Wat hij precies vertelde weet ik niet meer, maar het was voor hem een redding dat er een man de klas in kwam waar hij als hoofdmeester even mee in gesprek moest waardoor hij zolang wegbleef dat de bel al ging voor hij zijn verhaal af kon maken.

Als je dan weer terug denkt aan de vijfendertig jaren die achter je liggen, zijn er best veel dingen gebeurd die je voor een deel gevormd hebben tot de persoon die je nu bent. Als ik naar mezelf kijk hoe ik was toen ik de lagere school verliet en wie ik nu ben, dan zit daar een wereld van verschil tussen. Misschien ook onvoorstelbaar voor veel mensen, maar ik was echt een bleu en verlegen meisje. In de kern ben ik dat nog steeds…….. ;)
Op de lagere school leerde je schrijven, lezen en rekenen. Geschiedenis en aardrijkskunde waren niet echt mijn ding. Ik zag het nut niet zo van al die gebeurtenissen uit het verleden. Nu denk ik daar anders over. Bij het bezoeken van een museum of iets dergelijks loop ik wel eens tegen een muurtje op. Gelukkig bestaat er nu wikipedia en google.
Dan aardrijkskunde. Voor mij een echte crime. Steeds van die kaartjes mee naar huis en dan ’s avonds met m’n vader aan de tafel de plaatsnamen leren. Ik kan het hem helaas niet meer vragen, maar ik denk dat ik hem wel eens wanhopig heb gemaakt. In een soort dejávu kwamen later mijn kinderen met diezelfde soort kaartjes thuis….
Ik kan me ook niet herinneren dat ik daar ooit een voldoende voor heb gehad.
Nu weet ik dat het stukje topografie in mijn hersenen niet aangelegd is. Ten tijde dat dit ontwikkeld zou worden in mijn brein zal m’n moeder wel de hik hebben gehad ofzo….het is er gewoon niet en daarom ben ik dus blij met al die navigatiesytemen van tegenwoordig.
Om eerlijk te zijn blonk ik eigenlijk nergens in uit.
Toch wel een beetje,….ook dat zou je nu niet meer zeggen, maar gymnastiek was wel mijn ding,  ik woonde dan ook bijna in de gymzaal die naast de school stond. Het geluk was dan ook nog dat ik recht tegenover de school en de gymzaal woonde.
Als ik thuis was en de schoolbel hoorde ging ik pas de deur uit.
Uit school snel naar huis om vervolgens weer naar de gymzaal te gaan.
Nu bij zo’n reunie, waar overigens maar acht van de negenentwintig kinderen waren, komen de verhalen naar boven. Leuk dat iedereen zich wat anders herinnert en dat dan bij de andere weer de O JA’s  opleverde.
Dankzij facebook en andere social media,kun je op een makkelijke manier sommige klasgenoten terugvinden. Wat dat betreft wordt de wereld steeds kleiner en minder anoniem.
Grote ingrijpende dingen blijven je altijd bij. Zo is er een klasgenootje overleden. Dat was voor veel kinderen uit de klas de eerste keer dat ze zoiets meemaakten. We waren er allemaal door van slag, maar zoals kinderen heel goed kunnen gingen we al snel weer “gewoon” verder. Toch heeft het zo’n indruk gemaakt dat ik het me nog goed kan herinneren.
In die jaren verloor een klasgenootje heel plotseling haar vader en een ander haar moeder.
Ik weet nog dat we dat allemaal zo zielig vonden dat we vroegen of we hun tas mochten dragen….alsof dat het leed zou verzachten.
Het huwelijk van een leerkracht was ook een spannende gebeurtenis. En in de zesde klas natuurlijk de musical. Ik weet nog dat ik een rode rok aan moest met allerlei randjes en roesjes en daarop een witte blouse met pofmouwen. Ik mocht/moest een hongaars meisje spelen. Zo verschrikkelijk eng. Al die mensen die dan naar je gaan zitten kijken. Ik zit nu met enige regelmaat in het theater en vind het dan zo knap dat die mensen, zonder schroom,  voor volle zalen hun kwaliteiten laten horen en zien.

Inmiddels vijfendertig jaar verder.
Allemaal volwassen mannen en vrouwen die al van alles op hun pad hebben doorstaan en daardoor gevormd zijn tot wie ze nu zijn.
Mooi om te zien dat het jonge karakter er nog wel een klein beetje in terug te zien is.
En wat heerlijk om te zien dat niet alleen bij mij de rimpeltjes tevoorschijn zijn gekomen. :)

De vakantie zit er weer op. Gistermorgen ging de wekker weer.
Wel drie keer, want dat is zo'n proces wat ik mezelf eigen heb gemaakt....
De eerste keer doe ik één oog open en druk dan zo snel mogelijk de wekker weer uit. 
Bij het tweede alarm begin ik te beseffen dat het een werkdag is. De derde keer veeg ik al m'n positieven bij elkaar en ga op de onderkant van m'n voeten staan.
Na drie weken met weinig verplichtingen is het weer even zoeken om alles op tijd in het gareel te krijgen. Uniform aan, brood en yoghurt in de tas, toegangspas en sleutels paraat en op naar de eerste werkplek. Het zijn er drie vandaag, om mee te beginnen. Overigens op eigen verzoek eerst naar het ( op papier) rustigste bureau. Symbolisch regende het pijpenstelen. Weer om diep onder je dekbed te kruipen en t gevoel te hebben dat je aan 'n winterslaap kunt beginnen.
Dankzij de regen had ik 'n paar automobilisten voor me die vermoedelijk een rauw ei onder het gaspedaal hadden liggen. Je zou denken dat we in NL onderhand wel gewend zijn aan die vieze hoosbuien tijdens het autorijden. Blijkbaar hebben nog steeds een aantal mensen dan behoefte om b.v veertig km te rijden waar je tachtig mag.

Op de werkplek de uitdaging van het inloggen aan gegaan en met blijdschap ervaren dat het in één keer lukte.
Na alle mail doorgeworsteld te hebben, bleek dat de tijd veel zaken al had opgelost. Als je er een paar weken uit bent lijkt het na een poosje net of het werk er helemaal niet meer is. Maar na zo'n eerste ochtend besef je al snel dat er niets is veranderd. Voor ik er erg in had was ik alweer bezig met een paar burenruzies en echtscheidingen wat inmiddels vechtscheidingen waren geworden.
Onbegrijpelijk, nog steeds, dat mensen na het scheiden elkaar zo blijven volgen en bekritiseren bij alles wat de ander doet. Met alle gevolgen van dien.
Wat zou het toch fijn zijn als men als volwassenen elkaar los zou laten, een nieuw eigen leven op ging bouwen en de eventuele kinderen twee fijne thuisplekken geven.
Maar wat is het toch n leuk beroep om al die mensen aan te horen en ze advies mee te geven. Altijd in de hoop dat er dan rust in de strijdende kampen komt.

Na zo'n eerste dag, bij thuiskomst waar gelukkig iedereen weer aan het werk en naar school is, realiseer ik me weer dat het gewone leefritme best prettig is. Hoewel ik vandaag alweer heerlijk van een vrije dag kan genieten. ( met strijk....héél veel strijk. ....)

Het heeft even geduurd voor er weer een blogje ontstond. Dat heeft te maken met het feit dat er afgelopen week een nare gebeurtenis heeft plaatsgevonden.
Ik heb moeten nadenken of ik er over zou schrijven ja of nee....
Doe ik het wel, tast ik dan niet de privacy van betrokkenen aan? Doe ik het niet, dan is het net of het niet gebeurd is.....
Het houdt me steeds bezig dus ik doe het maar gewoon ( met de goedkeuring van betrokkenen)

Dinsdagmiddag, zonnig en warm languit in het zand van het strand in Renesse.
Ogen dicht en 't warmtegevoel van de zon op m'n huid, luisterend naar de uitbundige geluiden van mensen die het naar hun zin hebben.
Noem me maar verslaafd of weet ik veel wat, maar mijn telefoon is altijd en overal heel dicht in mijn buurt. Opeens het geluid van een sms'je. Zeldzaam geluid overigens. Tegenwoordig wordt er alleen maar gecommuniceerd via whatsapp en Facebook.
Nieuwsgierig als ik ben kijk ik gelijk wie mij smst.
Het is een bericht van voicemail dat ik een oproep heb gemist.
Slecht bereik dus op het strand. Gelijk maar even de voicemail afluisteren.
M'n hart staat even stil als ik hoor dat mijn zus huilend verteld dat haar zwager overleden is.
Toen ik gelijk terugbelde klonk ze al een stuk rustiger en vertelde ze wat er gebeurd was.
Wat moeilijk als iemand het leven niet meer aan kan. Onbegrijpelijk dat hij er niet meer is. Het speelt steeds in m'n hoofd. Wat een verdriet voor zijn gezin en zijn familie. 
Als je weet dat je ernstig ziek bent en een moeilijk traject in moet gaan, kun je daar geestelijk zieker van worden dan je lichamelijk bent. Maar wat een moed om zelf zo'n beslissing te nemen en je eigen levenspad daarmee te beëindigen. Als je er goed over nadenkt dan kun je eigenlijk niets anders dan respect hebben voor de keuze.Zoals bij elk plotseling overlijden zullen er ook hier een heleboel vragen onbeantwoord blijven. 

Ooit ben ik bij een lezing geweest van een Belgische schrijver. Manu Keirse. Deze man heeft boeken geschreven over rouw, verwerking en begeleiding.
Hij legde uit dat bij een plotseling overlijden zoveel emoties loskomen. Boosheid, schuldgevoel en verslagenheid.
Wij, de " troostende partij", zijn geneigd om tegen de verdrietige partij te zeggen dat ze zich niet schuldig moeten voelen en dat ze niet boos hoeven te zijn.
Maar dat wil die partij helemaal niet horen. Die emoties zijn er, die moeten eruit, dus beter laat je dat ( gecontroleerd) gewoon toe. Het heeft me toen geraakt zoals dat kleine Belgische mannetje dat vertelde. Ik hoop dat het in dit gezin ook de ruimte krijgt, zodat ze daarna verder kunnen gaan met het verwerken en deze emoties achter zich kunnen laten.

Ondanks dat dit verdriet een rode draad door de week heen is, waren er ook nog andere dingen.
Voor het eerst in 22 jaar ben ik een aantal dagen helemaal alleen. In Zeeland op de camping in de caravan. De rest van het gezin heeft andere activiteiten.
Het weer is nog prachtig, maar net niet warm genoeg om bijna bloot op het strand te gaan liggen.
Heerlijk om een aantal dagen geen rekening te hoeven houden met anderen. Of klinkt dat nu wat egoïstisch. Iedereen mag er wat van vinden, ik heb heerlijk uitgeslapen, gefietst, gelezen, geschreven en rondgekeken in het dorp waar het hele weekend dweilorkestjes de boel aan het vermaken waren. Nu is het absoluut niet mijn favoriete muziekkeuze, maar wat is er leuker dan mensen kijken. Geen mens is eender en dat maakt het nu juist zo leuk. Wat heerlijk om de onbevangenheid van kinderen te zien, de onbezorgdheid van een groep mensen met het down- syndroom. Geen enkel ritmegevoel, maar ze dansten en sprongen op hun eigen ritme en het werd gewoon geaccepteerd. Wat zou het toch mooi zijn als alle mensen geaccepteerd werden, ondanks hun uiterlijk, levensstijl, geaardheid en denkwijze.
Oké, mensen op witte sokken in sandalen uitgezonderd, want dat kan echt niet meer hoor!!

Vandaag is de laatste dag dat ik alleen ben. Ik zou het zonder iemand te willen kwetsen echt nog wel een poosje volhouden. Met dat ik dit opschrijf realiseer ik me weer dat er veel mensen ongewenst alleen zijn. Om welke reden dan ook.
Het leven is soms best wel complex!!

De diensten in het hospice zijn onvoorspelbaar. Alles ligt aan de situatie rondom de bewoners.

Zo hebben we bewoners waar je weinig contact mee hebt. Sommige bewoners hebben geen behoefte meer aan gesprekken of contacten en willen het liefst zomaar stilletjes op hun kamer verblijven. Dat is ook niet aan leeftijd gebonden. De reden van het “op zichzelf zijn” is voor iedereen weer anders. Sommige zijn teleurgesteld in het feit dat zij middenin het leven zo ziek geworden zijn. Anderen hebben genoeg aan zichzelf en kunnen de vaak goed bedoelde gesprekken van de “gezonde” medemens niet aan. Soms is het zo dat ze hun naasten al aan het loslaten zijn en zich zo op het afscheid voorbereiden.

Wat is het toch mooi dat iedereen het stervensproces op een eigen manier kan en mag doorlopen.

Een ander voorbeeld is Nelie. Nelie kon en wilde niet zonder mensen om haar heen. Ze was een gelovige vrouw van 58 jaar. Niet getrouwd, geen kinderen en heeft tot voor een paar jaar terug altijd bij haar vader en moeder gewoond. Nadat beide ouders overleden waren, is zij in het ouderlijk huis blijven wonen.

Eigenlijk was Nelie nog steeds een afhankelijk kind. Het was moeilijk om iets goed te doen bij haar. Maar als je dan uiteindelijk de juiste snaar geraakt had dan was je haar hartsvriendin.

Gelukkig had ze er daar na verloop van tijd een heleboel van. Ze had last van wisselende stemmingen. De laatste jaren heeft ze qua gezondheid heel veel moeten incasseren.

Ze had een rotsvast geloof, wat haar in de laatste levensfase flink bezig heeft gehouden.

Constant was ze in strijd met zichzelf, God en de duivel. Meerdere keren ben ik getuige geweest van haar gevecht met laatstgenoemde. Ze kon als een kind zo intens verdrietig en ongeremd huilen. Voor haar een zeer moeilijke tijd. Haar trouwe naaste familie had het er ook moeilijk mee. Want, wat kun je doen om iemand uit een dergelijk immens diepe put te halen?

Aan de ene kant was goed te zien dat het geloof niet altijd een houvast is maar ook soms een last die zwaar valt.

De andere kant van het geloof was duidelijk te zien toen het laatste moment van haar leven aanbrak. Toen was het geloof voor haar juist datgene wat rust bracht, zodat zij kalm en vredig in kon slapen.

Voor de aanwezige familie was het erg belangrijk dat haar sterven “goed” was. Zij zullen zonder Nelie, maar met hun geloof verder moeten.

(Tijdens mijn jarenlange vrijwilligerswerk in het hospice heb ik korte verhalen geschreven. Uiteraard is er rekening gehouden met de privacy en zijn de namen veranderd. Een hospice is een huis waar mensen in de laatste levensfase kunnen verblijven als de zorg thuis, om welke reden dan ook, niet meer haalbaar is)

Klinkende kussen

Soms gebeurde het dat er iemand die ik kende zijn of haar intrek nam in het hospice. Zo ook Mieke Lent.  Ze was een paar weken daarvoor vijftig jaar geworden. Getrouwd met Joop en samen hadden ze een zoon. Ik kende haar oppervlakkig. We spraken elkaar wel eens op feestjes waar we beide kwamen. Aan het begin van haar ziek-zijn was ik ook ziek en voelden we elkaar goed aan. Zo hebben we menig gesprek gevoerd over wat we beleefden. Uiteindelijk bleek dat haar ziekte niet meer te stoppen was.

Na een lange tijd thuis verzorgd te zijn, kwam Mieke naar het hospice.|Het is toch een heel grote stap die je maakt als je besluit naar een hospice te verhuizen. Je weet dat je nooit meer terug zult keren naar je eigen woning. Met zo’n stap komt de dood symbolisch wat dichterbij.

Mieke kwam op kamer Amethist te liggen. Ze herkende me nog wel, ondanks dat ze regelmatig verward was doordat de ziekte zich in haar hoofd had genesteld.
Ondanks dat Joop akkoord was gegaan met de verhuizing naar het hospice, kon hij heel moeilijk de zorg voor zijn vrouw uit handen geven. En eerlijk gezegd snap ik dat wel. Hij kende precies de hoed en de rand. Wist wat ze wel en wat ze niet fijn of lekker vond. Voor al die vrijwilligers is het in het begin altijd even aftasten wat de wensen van nieuwe bewoners zijn. Joop is de eerste dagen wel eens teleurgesteld geweest over de handel en wandel in het hospice. Gelukkig had hij begrip voor onze zoekactie naar de wensen van Mieke.
Al vrij snel wonnen we ook zijn vertrouwen en kon hij stukje bij beetje de zorg voor zijn Mieke uit handen geven en in plaats van verzorger weer “haar man” zijn.

De ziekte in haar hoofd ging gestaag door en haar verwardheid verergerde en haar bewustzijn verminderde.
Op een morgen kwam ik binnen bij haar op de kamer en zei: “Goedemorgen Mieke.”

“Goedemorgen, krijg ik geen zoen meer van je?” zei ze.  We kenden elkaar dan wel, maar we hadden niet zo’n relatie dat we elkaar bij elk weerzien een zoen gaven. Maar omdat haar ziekte een loopje met haar nam en ze ongeremd werd, gaf ik haar een kus op de wang. Daar nam ze geen genoegen mee en zei teleurgesteld: “Eentje maar??”

Ik zei: “Meid, al wil je er 10… je krijgt ze.”
Hierop heb ik haar een heleboel klinkende kussen op de wang gegeven.

Daarna keek ze me met haar zichtbaar zieke hoofd aan en zei,  “ Wie ben je eigenlijk".............................

(foto Marjo Dekker)

Mijn wekkers stonden op half zeven, kwart voor zeven en zeven uur….Ja drie wekkers.
Ik heb ze gewoon nodig om echt te landen ’s morgens.
De eerste wekker was gegaan. Dat betekend dat ik m’n ogen even open gedaan heb, mijn brein aangezet en me realiseerde dat het maandag was. Vervolgens bleef ik bewegingloos liggen in afwachting van wekker twee.
Voordat wekker twee afging, hoorde ik een pruttelend geluid en krakend grind naast het huis. (ik slaap met het raam open).
Net wakker genoeg om te beseffen dat het pruttelende geluid van Stefans kapotte uitlaat kwam.
Ook wakker genoeg om te beseffen dat het niet klopte dat hij naar huis kwam, omdat hij een half uurtje eerder naar zijn werk was gegaan. Meteen gaan dan mijn moederlijke alarmbellen rinkelen.
Terwijl ik de sleutel in de deur hoor, heeft mijn brein al meerdere scenario’s voorbij laten komen.
Boink dreun klets kledder…Stefan is boven. “Wat is er”? vraag ik. In goed verstaanbaar Nederlands krijg ik te horen dat hij iets kwijt is. Terwijl hij naar zijn kamer gaat om te zoeken, keer ik de wasmand om, trek de schone weekendwas uit de kast…maar nergens komen we tegen wat we zoeken. Op mijn vraag of hij al in de auto heeft gekeken hoor ik een bevestigend antwoord. Nog maar een keer doen dan, zeg ik… Intussen gaat mijn tweede wekker af. Volkomen zinloos natuurlijk want ik ben zó wakker, dat had een derde, vierde en vijfde wekker niet voor elkaar gekregen.
Met een heel diepe zucht hoor ik Stefan vertellen dat wat hij zocht, in zijn vestzak zat……dat vest lag in zijn auto, dus hij was voor niets weer naar huis komen rijden.
Ach….Eind goed al goed.
Het gaf me wel meteen het gevoel dat het wel eens “zo’n maandag” zou kunnen worden. Ondertussen aangekleed in “het pak”, pakje brood voor de lunch klaar gemaakt, stopt de auto van de AHbezorgservice voor de deur. Het is dan ongeveer 08.10 uur.
Charlotte zat inmiddels ook al met een ontzettend uitgeslapen maandagochtendgezicht op de bank. Samen met zo’n 15 andere schoonheidsspecialistes hadden ze afgesproken op deze dag om bij ons in de achtertuin te gaan BBQen als afsluiting van hun opleiding nadat ( bijna) iedereen geslaagd was. Met elkaar geld op een hoop gelegd en daar de AH bezorgservice voor besteld. De hele boodschappenbende in de keuken neergezet en het AHmannetje de kratten weer meegegeven. Na Charlotte veel succes te hebben gewenst met het opruimen van al die spullen ben ik naar m’n werk gevlucht. En inderdaad… het was zo’n maandag.
Bijna van huis tot aan het bureau had ik een auto voor me waarvan de bestuurder waarschijnlijk een ei onder het gaspedaal had liggen. De hele weg niet harder dan 50 km per uur op stukken waar je 80 mag. Op zich ben ik best geduldig in de omgang….maar minder hard rijden dan je mag vind ik heel onprettig.
Op de werkplek gearriveerd, alles aan de gang geslingerd en even bijgepraat met een collega die net terug was van vakantie. Ze mopperde dat ze alles zo slecht zag. Bril op bril af. Ik denk dat ze de glazen wel 30 keer heeft gepoetst. Gek-stekende weg zei ik, volgens mij heb je je lenzen achterstevoren in gedaan. Ik heb nog geen hulpstukken en heb dan ook geen verstand van lenzen, maar blijkbaar is dat dus wel mogelijk en kon ze eindelijk na een paar uur wazigheid alles weer scherp zien toen ze haar lenzen van oog had gewisseld….

Naast een aantal “normale” klanten was het deze dag ook de dag van de eencelligen mensen die bij voorbaat al een berg herrie schopten zonder dat ze begrepen waarom ze uitgenodigd waren voor een “goed gesprek” en zich zo opfokten dat de ambu er aan te pas moest komen. Een pool die zelfs geen Engels of Duits sprak en dus geen steek verder kwam met zijn verhaal. Een computersysteem dat steeds een zandloper liet zien. Echtscheidingsverhalen die intussen al jaren duren en de titel vechtscheidingen krijgen.
Later op de dag nog een moeizaam gesprek met een man die het IQ heeft van een poffertje, die zijn rijbewijs mocht inleveren…..en steeds maar weer leek het erop dat het echt “zo’n maandag” zou zijn.
Er valt gelukkig ook genoeg te lachen als bijvoorbeeld iemand het serieus over Tristan van der Sloot heeft.
Ik heb leuk werk !! Zelfs op “zo’n maandag”.
Ondertussen was ik blij dat ik niet thuis was. Daar waren drie meiden de boel aan het klaarzetten voor de avond van de BBQ.
Laat maar rommelen dacht ik, gaat vast goedkomen. En inderdaad toen ik thuis kwam stonden de stoelen klaar, de 16 !! flessen wijn koud, salade gemaakt een deel van de 20 !!!! stokbroden gebakken, kortom het zag er goed uit.
Toen het spul compleet was mocht ik de BBQ bedienen. Ik moet zeggen dat de dames weinig moeite hadden om gewoon lekker te blijven zitten. Even voor de beeldvorming, het was een terras vol met Diva’s. Terwijl ik de worsten, kippenpootjes en hamburgers aan het bakken was hoorde ik gesprekken van niveau. De crisis werd besproken. We worden allemaal geraakt, hoorde ik. “ik kan steeds minder shoppen”!!!  een paar flessen wijn, energydrank en andere sapjes verder ontstond er een spel waarbij mij dingen ter ore kwamen waarvan ik het bestaan nog niet wist. Echt waar….een tuin vol met mooie meiden met goed verzorgde nette koppies, maar wat daarachter schuilde !!!!!!!!!
Laat ik zeggen dat ik een heleboel geleerd heb :P
Met enige regelmaat ben ik met rode oortjes weggelopen. Toen alles en iedereen weg was en de zooi opgeruimd had ik de behoefte om deze dag maar snel te beëindigen. In de wetenschap dat er a.s. zaterdag ongeveer 50 mannetjes en vrouwtjes van die leeftijdscategorie in de tuin zullen zitten.
Het is bijna 18 jaar geleden dat ik voor de tweede en laatste keer moeder werd. Het kleine lieve schattige roze babymeisje is uitgegroeid tot een mooie, maar gelukkig realistische diva! 
Zonder een wekker te hoeven zetten in verband met een vrije dag, kwam er aan "zo'n maandag" een einde.

Het gaat haar lukken….

Eigenlijk wil ik op zaterdag en zondag geen wekker zetten omdat ik wil proberen op die dagen zo min mogelijk verplichtingen op de agenda te zetten. Toch had ik hem vandaag gezet want ik wilde nog even naar de overbuurvrouw en haar gehandicapte zoon die afgelopen dinsdag na 54 jaar verhuisd waren.
Wat een emoties komen er los bij oudere mensen als ze gaan verhuizen en allemaal herinneringen (voor het gevoel) achter moeten laten.
Jarenlang ben ik er mantelzorger geweest. Heb best wel eens gemopperd als ik middenin de nacht m’n bed weer eens uitgebeld werd voor een hulpvraag.
Blij dat ze nu eindelijk zo verstandig zijn om “veiliger” te gaan wonen, maar wat een missie om zulke mensen ergens anders gesetteld te krijgen.
Afgelopen dinsdag was het dan zover. De verhuiswagen rijdt voor. Ik hang nog snel even een wasje op buiten en wil er dan naar toe gaan om de handen uit de mouwen te steken.
Opeens hoor ik naast het huis het grind knisperen en ga kijken wie er aan komt. Daar komt de 83 jarige overbuurvrouw aan. Ik loop naar haar toe en zie tranen, tranen en nog eens tranen.
Geen overzicht meer, moe, oud en vooral verdrietig voor het komende afscheid.
Na een poosje zomaar stilletje haar verdriet de ruimte te hebben gegeven recht ze haar schouders en gaat weer naar haar “oude” huis.
De verhuizers weten met een noodgang alle spullen in de vrachtwagens te krijgen en het moment van afscheid is daar. Een naaste buurvrouw die 54 jaar naast haar heeft gewoond komt haar uitzwaaien. “BINGO”!! Dat was goed bedoeld maar nu kwam er dus in het nieuwe huis een compleet wrak aan gestrompeld. Het was niet de eerste keer in de afgelopen weken dat ik een natte schouder had……ach, het mag. Snel een bed in orde gemaakt en haar daar in gepropt. Om precies te zijn heeft ze dat 20 minuten volgehouden, maar goed dat was genoeg om de traanbuizen te laten drogen.

Vanmorgen belde ik haar op om te vragen of ze thuis was zodat ik even langs kon komen.
BAM!!..... Huilen. Telefoon deed het niet ( huh?? Ik belde haar toch?) Bankpas was kwijt en de TV deed het niet, dus ja ik was heel welkom.
Na weer een natte schouder en anderhalf uur sleutelen verder zwaaide ze me lachend uit….
Het kost tijd maar het gaat haar lukken…
Daarna ben ik gelijk de wekelijkse boodschappen gaan verzamelen in de supermarkt.
Echt waar… ik kan elke week wel een blog schrijven over het boodschappen doen. Als je luistert en om je heen kijkt gebeurd er van alles.
Vandaag trof ik een echtpaar aan het begin van de winkel. De man duwde het boodschappenkarretje en zijn vrouw trok van alles uit de schappen en deed dat in het karretje.  Ik hoorde de vrouw tegen haar man zeggen: “Pak jij even brood”. Ze zei dat op een toon die het brood spontaan deed bevriezen. De man keek wazig om zich heen waarmee hij zich mogelijk verraadde als iemand die nooit mee gaat boodschappen doen. En later begreep ik waarom dat zo zou kunnen zijn.
Hij keek naar al het brood dat er lag en pakte drie broden van de aanbieding. De vrouw kwam weer terug bij het karretje, haalde de broden eruit en legde ze terug. De man vroeg: “ is het niet goed”?
“Nee”, zei de vrouw. “Dat kan ik toch niet kwijt, dat snap je toch wel”?
Ik zag de man denken….~Dit is de laatste keer dat ik mee ga boodschappen halen~.
Braaf en bewegingsloos bleef de man bij het winkelwagentje staan. De vrouw zette nog een keer haar uiterst liefdevolle stemgeluid aan en zei: “nou wat sta je daar nou..zoek brood uit. Dát kan je toch wel”?...........
Oké, gezellig…..wegwezen hier voordat de man met brood gaat gooien. Verder was er weinig spannends in de winkel. Het was alleen maar druk en op die momenten besef ik weer dat ik boodschappen doen dus echt niet leuk vind….net als die man.
Nadat alles afgerekend en in de tassen zat liep ik richting uitgang van het winkelcentrum toen ik een sirene hoorde. Uit de luidspreker van het winkelcentrum hoorde ik dat er brandalarm was en dat iedereen het winkelcentrum moest verlaten. Had ik even mazzel dat ik alle zooi binnen had…!
Dus toen alles in de auto stond kon ik weg. Ik reed langs de achterkant van de winkels en zag dat bij de kapper de klanten buiten stonden. Dames met kapmantels om, handdoeken over hun haar. Ik had gelijk beeld…..je zult net je haar in de verf hebben zitten en dat eigenlijk uit moeten spoelen. Komt er een brandmelding, sta je weet ik veel hoelang buiten met een klodder verf in je haar wat in het knallende zonnetje alleen nog maar verder gaat zitten broeien…Verrassing wat er dan onder die handdoek vandaan komt…

Intussen scheurde de brandweer met toeters en bellen voorbij. Het is mij onbekend of er echt brand was, of dat de kippenboer mogelijk een pootje aan had laten branden.
Eenmaal weer thuis alle boodschappen opgeruimd, hang ik weer een wasje buiten en weer hoor ik het grind knisperen. Jawel…de “oude” overbuurvrouw steekt haar snoet om het hoekje. Ze vertelde dat ze toch nog maar even naar het oude huis was gegaan om wat spullen op te halen die achtergebleven waren. Ze was ook gelijk maar brood gaan halen bij de bakker waar ze ook al jaaaaren kwam. Ze had een lach op haar gezicht en ging zonder moeite weer naar haar nieuwe huis….

Het gaat haar lukken.


 

Soms worden we even stil gezet in het leven. We leven heel vaak klakkeloos en denken niet na bij het feit dat alles zomaar eens voorbij kan zijn.

Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling van het leven, want dat zou de levensvreugde flink indammen. We leven van de ene dag in de andere. Gaan werken, weer naar huis, eten, slapen en de volgende dag het zelfde liedje. Voor je het weet ben je weer jarig en een jaar ouder. Kijkend naar m’n kinderen doet me dan soms beseffen dat de tijd zomaar voorbij vliegt. Steeds moet je een stukje leven loslaten. Dingen die ik vroeger met gemak deed, worden nu soms een missie of gaan niet eens meer. De herkenning in momenten van toen ik jong was en de mening van m’n ouders niet altijd kon waarderen…… ik doe nu gewoon hetzelfde.

Kinderen worden groot en gaan hun eigen weg uitstippelen. Dan kun je als ouder alleen maar hopen dat het een weg is die ze goed voorbereid op de toekomst.  Ontdekken wat voor werk ze leuk gaan vinden en welke vrienden er op hun pad komen. Het is allemaal van grote invloed voor de rest van hun leven. Als ouder is het leuk om die ontwikkeling te zien en er zoveel in te herkennen.  Je wilt altijd dat ze succesvoller worden dan jij.  Een goede en leuke passende baan vinden.  Een zinvol en vreugdevol zelfstandig bestaan op gaan bouwen. Het laatste wat je wilt is dat ze verdriet of pijn hebben.  Ze hebben het nodig om te groeien en te leren, maar zien dat je kind verdriet heeft doet pijn.
Afgelopen week is de vader van Stefans beste vriend Richard overleden na een risicovolle operatie. Het kwam als een verrassing en eigenlijk geen rekening mee gehouden. Zo’n moment waarvan je denkt dat het wel goed komt, gewoon omdat je niet wil dat het fout gaat en je die gedachte dus wegdrukt en niet toelaat.
Als dan toch het telefoontje komt met de mededeling dat het voorbij is….dan kun je dat even niet bevatten. Het overrompelende verdriet wat je dan op zo’n jong snuitje ziet doet pijn. Dan komen de herinneringen naar boven en realiseer je dus dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je dagelijks je gewone woon en werkritueel  maar klakkeloos leeft. Wij, mensen die al een aardig gevuld rugzakje hebben worden er weer eens mee geconfronteerd dat we vooral moeten genieten van wat we allemaal hebben en kunnen doen, kinderen of jeugd zoals Stefan krijgen ineens te maken met de ernst van het leven. Leermomenten die pijn doen maar uiteindelijk als kostbaar stukje in de denkbeeldige rugzak gaat. Mooi om te zien dat vrienden van net in de twintig hun emoties dan al zo goed kunnen delen en samen beleven,  maar nog niet beseffen dat deze momenten voor altijd bij hun zullen blijven.

 Vandaag was de dag van het afscheid. Samen met Stefan naar de uitvaart gegaan. De zon scheen, heel veel mensen en bijna 70 Zundapps in een erehaag. Wat een ontroerend en indrukwekkend gezicht. Voor alle mensen een mooie herinnering erbij!
Ik kan niet anders zeggen dat ik als moeder trots en dankbaar ben op de herinneringen en leermomenten die Dirk in de rugzak van Stefan heeft gedaan.

Omdat ik weet dat Dirk mijn blogs altijd met plezier las of dat ze aan hem voorgelezen werden had ik de behoefte om hem de hoofdrol te geven in deze.
Uiteraard in overleg met Mieke…

Gisteren een gesprek gehad met een man waarvan de auto was gestolen. Na de standaard vragen of hij alle sleutels nog had, de kilometerstand, hoeveel brandstof er nog in de auto zat, of de eigenaar rookte in de auto etc......
Tijdens het gesprek waren we het erover eens dat we toch veel dingen op de automatische piloot doet.
Je doet bepaalde handelingen zo vaak dat je je soms niet herinnerd of je iets ook daadwerkelijk hebt gedaan.
Bijvoorbeeld de deur op slot, alarm erop of waar je de auto geparkeerd hebt.
Het gebeurd mij regelmatig dat ik naar de verkeerde parkeerplaats bij het winkelcentrum loop, in de veronderstelling dat ik aan die kant de auto geparkeerd had.

Wat ook zo'n gewoonte wordt is je gezondheid. Ik heb aan den lijve ondervonden dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je gezond bent. Toch als het langere tijd goed gaat met je, vergeet je wel eens dat het ook zomaar eens niet goed kan gaan. We plannen onze agenda's vol en gaan er vanuit dat de afspraken voor over een half jaar ook gewoon in goede gezondheid na te komen zijn.
Vandaag was er weer zo'n moment dat je ineens realiseert dat goede gezondheid niet zo vanzelfsprekend is.
Vanmorgen heeft m'n moeder een zware epileptische aanval gehad. Maandenlang gaat het "goed" en leeft ze op haar eigen manier. Ze is sterk en hoe raar misschien, ze is gezond.
Dan verdwijnt de gedachte van haar kwetsbaarheid weer naar de achtergrond en vergeet je een beetje dat ze als een plantje of de automatische piloot leeft.

Een andere piloot is afgelopen week Koning van ons land geworden. Nu is het niet zo dat ik enorm koningsgezind ben en ook zie ik niet altijd de economische voordelen er van, toch had ik zin in zo'n geschiedenisschrijvende dag.
Nadat Charlotte, oranje uitgedost met haar vriendin het feestgedruis in was gegaan, had ik alle tijd voor mezelf. Eerst een poosje lekker relaxen en toen tv gekeken. Wat een prachtig plaatje was het. Ook al kost het enorm veel geld, toch kan Nederland als klein landje trots zijn op zo'n grootse gebeurtenis waar de hele wereld naar keek.

En vanavond? Vanavond zijn we stil. Stil omdat de mensen die voor onze vrijheid hebben gestreden en daarvoor gesneuveld zijn, op z'n minst 2 van onze jaarlijkse 525600 minuten in onze gedachten mogen zijn.

Als je dan terugkijkt op zo'n week is het allemaal niet zo vanzelfsprekend . Het is goed om niet altijd alles op de automatische piloot te beleven.

Iedereen heeft wel een soort van afwijking of beperking. Sommige afwijkingen en beperkingen hebben een officiële naam en zijn aangeboren. Je kunt je gelukkig noemen als je niet in die categorie thuishoort. Er zijn ook afwijkingen die in de loop van het leven ontstaan. Mensen krijgen al snel een etiket opgeplakt en moeten daar hun hele leven mee dealen. Niet zeldzaam vaak worden mensen daar ook op beoordeeld en zelfs veroordeeld. “Normale” mensen kijken graag naar de zwaktes van anderen om zichzelf sterker te voelen, zonder dat uit te spreken. Alleen dat al maakt de mensen met een afwijking of een beperking een zuiverder mens. Toch doen we het bewust of onbewust, en zolang je dat sterkere gevoel maar om kunt buigen naar dankbaarheid is dat geen probleem. Maar dat ontbreekt er helaas erg vaak aan.
Natuurlijk is er geen mens zonder afwijking of beperking. Niemand is perfect. Degene die denkt dat wel te zijn kan vanaf hier stoppen met het lezen van deze blog want die heeft wel wat anders te doen.

Gelukkig zijn er ook leuke afwijkingen. Er zijn er zelfs die je kunt oproepen en onderhouden.
Ik geef eerlijk toe dat ik er ook een zootje heb. Zo kan ik het niet laten om zo nu en dan wat rottigheid uit te halen. Ik weet dat ik daar dan ook wel weer op afgerekend wordt, maar dat is dan niet anders. Een mens moet gewoon zelf de lol in het leven maken. Het staat namelijk niet op de stoep. Nog een afwijking van mij is de haat die ik heb voor Spongebob…..en waar het vandaan komt of hoe het ontwikkeld is? Ik weet het niet maar het is zo erg dat ik niet eens gele (schuur)sponsjes gebruik. Op het bureau in Bodegraven staat een papierversnipperaar waar van alles in verdwijnt. Paspoorten, rijbewijzen en uiteraard documenten die vernietigd moeten worden. Het geluid dat dat ding veroorzaakt geeft me altijd een prikkel. Heerlijk vind ik het om daar al die rommel doorheen te duwen. Nu had ik bedacht dat op die manier spongebob wel eens ritueel kon worden geëxecuteerd. Dus een paar printjes gemaakt van die vreselijke gele spons, camera op filmen en hup dat papier erdoor heen. Ondersteund met een muziekje van Jaws verdween de gele etter door de knagende tandjes van de versnipperaar. Ik heb genoten!!
 Mensen waar ik op dat moment mee werkte hebben zich hardop afgevraagd of ik wel spoorde.
Gelukkig is dit een afwijking die ikzelf in het leven heb geroepen en er dus ook zelf wel weer uit krijg.
 

Ik moest hier vandaag gewoon even aan denken toen er een jongeman van 25 jaar aan het bureau kwam die net boven de balie uit kwam. Met een ongemakkelijke loop zag ik hem binnenkomen lopen. Benen die niet rechttoe rechtaan gingen zoals “het hoort”. Hij sprak moeilijker dan “normaal”. Met de nodige vooroordelen in m’n gedachten hoorde ik hem een vraag stellen waarbij ik dacht…tsss daar ga je toch niet mee naar de politie?
Waarom is dat vooroordeel toch de eerste gedachte van een mens. Ik moet gewoon verschrikkelijk dankbaar zijn dat ik benen heb die rechttoe rechtaan mijn pad kunnen bewandelen. Een stem die dan misschien wel eens onzin uitkraamt, maar wel als “normaal” beschouwd kan worden.
Mensen met een “afwijking of een beperking” zijn er misschien wel om ons “normale” mensen steeds even te laten zien dat zij “echter” zijn dan wij…….

Bedankt jongeman !!!

Zaterdagavond in de caravan. De kachel op standje “hoogbejaard” en het dan ook nog steeds koud hebben, beloofd niet veel goeds.
Een strot die aanvoelt als ’n prop nat geworden schuurpapier, wat bij elke slik een aantal diepe groeven maakt in de binnen voering van m’n keel

Sinds vorige week staat de sleurhut weer in Harskamp. De haringen van de voortent diep in de grond. Een paar goed gevulde gasflessen voor de kachels en een paar dikke truien binnen handbereik. Het schijnt allemaal nog een keer goed te komen, dus we houden moed.
Het is ondanks de kou toch wel lekker in het bos. Alle soorten vogels zingen hun hoogste lied. De specht tikt z’n snavel krom op de boomstam, de zwijnen in het bos hebben de kanten langs de paden flink doorwoeld, de eekhoorn is me steeds te snel af voor een foto.

De konijnen doen waar ze om bekend staan. Ze produceren de nodige keuteltjes en wippen over het gras. Het is bij de beesten af.
In de komende weken is het mooi om te zien hoe de natuur zich ontpopt en aan de kale bomen weer blaadjes komen.

Best relaxt dus om hier met enige regelmaat het weekend door te brengen. En ik neem dan wel op de koop toe dat ik met m’n toilettas en handdoek over de camping moet om naar de douche te gaan.

Vorige week, toen ik bij het sanitairgebouw aan kwam lopen hoorde ik een paar kinderen van een jaar of acht met elkaar praten. Ik hoorde een jongetje zeggen:” als mijn moeder NEE zegt, dan probeer ik het nog een keer en dan zegt ze altijd JA”……
Zo jong en al zo slim, dat beloofd wat voor z’n toekomst, maar ook voor die van z’n moeder. Die gaat ‘t vast niet makkelijk krijgen.

Afgelopen woensdag ben ik na een week vrij geweest te zijn weer aan het werk gegaan. Niets verandert. Nog steeds mensen die elkaar na het leven staan of andermans spullen jatten. Scheidende echtelieden die blijkbaar niet ieder een eigen weg in kunnen slaan zonder daarbij de ander nog even een paar ferme trappen na te geven.
Ik mag ’t misschien niet zeggen maar wat is het heerlijk om die mensen te vertellen dat ze nu echt eens moeten kappen met dat vervelende gedoe en een volwassen gedrag moeten gaan laten zien.
Triest, maar ook heerlijk is het als er op een dag een paar mensen aan de balie komen die niet sporen omdat ze met magnetrons praten, stemmen horen en bij voorbaat alles gedaan hebben wat er in het journaal wordt verteld en op die manier eigenlijk alleen maar een stukje aandacht vragen.

Hoe trots kun je dan ineens zijn als je dochter je meldt dat ze gekozen is om mee te strijden in de landelijke titel “MBO uitblinker”.
Ze heeft de titel nog niet binnen maar zit wel bij de laatsten, dus voor mij is ze al de winnaar.

Tijdens m’n afwezigheid in de weekenden communiceer ik met de kinderen, die liever thuisblijven, via een groepsapp met de titel “weeskinderen”.
Ik vroeg ze wat ik over hen in deze blog zou kunnen zetten. Ik citeer:

Ik: Ik ben ’n blog aan het schrijven.
Charlotte: Leuk ( lees dit vooral heel cynisch)
ik: is er nog iets leuks wat ik over jullie kan schrijven?
Charlotte: Over mij……ik ben een en al leuk.
                   “Charlotte Reijm, de knapste kassamedewerkster bij Albert Heijn, MBO uitblinker”.
ik: hahahahaha Muts! En Stefan?
Charlotte: Die is lam denk ik……o nee hij leeft!
Stefan: nee joh lullo..
ik: wat kan ik over jou schrijven Steef?
Charlotte: Stefan houdt van KFC
Charlotte: Stefan laat z’n zusje spinazie met krakvlees koken.
Stefan: Jaja… ( en zwijgt verder heel wijs is alle talen)
Wat zijn het toch schatjes….

Intussen is het zondagochtend. Na een grieperige nacht wakker geworden met een zwoele 06stem.
M’n broodje wordt lekker opgegeten door de vogeltjes buiten. Nog steeds grote vrienden met de kachel…op standje hoog bejaard lekker even digitaal zitten kletsen met een wijze collega….ja die bestaan !! Altijd fijn als je even van gedachten kunt wisselen en even naar elkaar kunt luisteren. Als al die ruziënde klanten op m’n werk daar nu ook eens wat meer tijd in zouden steken dan blijft er weer tijd over voor zaken die er echt toe doen.

Met een paar oordoppen vol muziek in mijn oren , zittend aan de tafel,  achter het toetsenbord, met een muurbloempje op de bank ;) televisie aan met kansloze zaterdagavondprogramma’s, probeer ik een blog te schrijven.
De concentratie vraagt steeds meer aandacht maar dat zal ondertussen wel aan de leeftijd liggen.
Afgelopen week is mijn verjaardag weer gepasseerd. Ik hecht er niet veel waarde aan en vind het dan ook eigenlijk niet echt nodig om er veel aandacht aan te schenken. Aan de andere kant moet ik dankbaar zijn dat ik weer een jaar ouder geworden ben.  Op deze dag kan ik ook steeds weer een jaar bijschrijven op de overleving na mijn ziek zijn. Inmiddels is het acht jaar geleden dat ik op mijn verjaardag geopereerd werd en dat er een spannende tijd aanbrak.
Wat onwetend ga je dan zo’n periode in en wat een kennis heb je achteraf allemaal. Het verleden vormt je. Dus ja…. In die zin zou ik mijn verjaardag groots moeten vieren.

Ondertussen zingt Katie Melua in m’n oren dat ze iemand wil doden met een zoen. Wat een passionele manier om iemand om zeep te helpen. In m’n werk krijg ik dagelijks verhalen te horen van mensen die ook wel iemand om zeep zouden willen helpen, maar heb er nog niet een gehoord die dat met een zoen zou willen doen.  

Onlangs weer heerlijk geluncht met m’n maatje. We hebben elkaar leren kennen bij de introductie-training van het hospice acht jaar geleden. We zaten naast elkaar en kregen wat opdrachten welke we met elkaar moesten uitvoeren.
Tijdens een eerste gesprek bleek dat we zo heel verschillend waren.
Zelf heb ik een heel rustige en stabiele jeugd gehad.  Ben de jongste dochter van de vier waardoor alles al een beetje ontdekt was door mijn grote zussen en ik weinig moeite hoefde te doen om dingen in het leven te ontdekken. Ik zag het allemaal al bij mijn zussen gebeuren dus gleed ik gewoon mee op de al geplaveide weg.
Een rustige jeugd en er was weinig anders in m’n leven dan m’n familie, school, sport en werk. Mede door de redelijk strakke christelijke opvoeding was de bescherming tegen de “boze buitenwereld” hoog. Doordat ik al heel jong verkering kreeg, was de weg naar het huwelijk vijf jaar later ook vrij rustig. Ik wil niet zeggen dat ik wereldvreemd was, maar veel van het leven buiten mijn grenzen wist ik niet.
Als je dan in gesprek raakt met een vrouw die ongeveer alles in het leven al heeft meegemaakt dan gaat er een wereld voor je open. Ik denk wel dat dit eerste gesprek een verandering en ontwikkeling bij mij teweeg heeft gebracht. Gefascineerd konen kan ik luisteren naar de verhalen van haar bijzondere gezin. Een gezin met twee vaders, een moeder, eigen kinderen en pleegkinderen met elk een eigen rugzak. Tijdens die gesprekken met haar, de moeder van het gezin, kreeg ik vaak het gevoel dat het leven een soort van computerspel was en dat zij al vele levels verder was dan ik. Door de training van het hospice kwam ze op mijn pad en ik weet zeker dat we op een andere manier nooit met elkaar in contact waren gekomen. Mocht het echt zo zijn dat mensen engelen bij zich hebben, dan is zij er een voor mij.
Wat leeftijd betreft zou ze bijna mijn moeder kunnen zijn, maar onze band is zo dat het leeftijdsverschil er niet is. We hebben altijd wel wat te kletsen en hebben heel veel diensten gedraaid in het hospice. Jarenlang hebben we op 1^e kerstdag de eerste dienst gedraaid. Het waren mooie momenten met terminale mensen die wisten dat ze hun laatste kerst vierden.
Allebei hebben we de hospicezorg afgesloten, maar houden we wel contact.
Met regelmaat gaan we even Bagelen in Gouda en nemen dan lekker de tijd om te kletsen.
Natuurlijk wisselen we dan levenservaringen met elkaar uit, maar we kunnen ook stevig filosoferen.
Zo zadelt ze me af en toe op met een vraag die me dan lange tijd bezig kan houden.
De laatste waren:  “ verlangen alle mensen naar hetzelfde”……. En: “huilt iedereen om hetzelfde”……Ga maar eens de discussie aan met iemand.
Wij zijn er niet helemaal uitgekomen maar waren het met elkaar eens dat al het verlangen uiteindelijk “veiligheid” bevatte.
Nu wil ik jullie niet ineens aan het filosoferen zetten, maar echt, het is leuk om zomaar dieper in te gaan op een dergelijk eenvoudig ogende zin.

Volgende keer weer een luchtigere blog;)

Januari bracht nog even een fikse winterse periode met zich mee. Een prachtig plaatje in de witte sneeuw. Wat is Nederland dan toch mooi. Het verkeer in het hele land had er wel flink last van en de treinen stonden weer te slippen.

Het was niet alleen wit, ook waren de singeltjes en plassen bevroren wat de schaatskoorts flink deed aanwakkeren bij velen. De elfstedenkoorts laaide op, behalve bij de nuchtere friezen zelf. Oer Hollandse plaatjes met helaas niet voor iedereen de zo gewenste ijspret.

Afgelopen zondag kreeg ik een telefoontje van iemand waar ik toevallig twee dagen daarvoor telefoonnummers mee had uitgewisseld. Er volgde een wanhopige hulpvraag. Wat een machteloos gevoel geeft het dan als je de wanhoop alleen maar aan kunt horen en het niet op kan heffen. Als dan na 24 uur de zekerheid komt en daarmee de onzekerheid maar tevens de hoop weg is, geeft dat een vreemde soort van rust.
Een kring mensen welke nooit meer onbezorgd en zonder verdriet de schaatsen onder zullen binden.
Het doet je dan weer even realiseren dat het leven voor iedereen zomaar iets onverwachts in petto kan hebben.


Een soortgelijk gevoel was er ook vier jaar geleden. Een gezonde sterke stoere moeder die zomaar uit het niets op het randje van de dood balanceert. Dagen, wekenlang in spanning of ze het zal redden. En als ze het dan zal redden, wat is er dan nog over van die stoere, sterke gezonde vrouw.
Na heen en weer slingerende emoties van, je wilt haar niet kwijt, maar wat is dit nu nog voor leven, wisselden elkaar af.
Inmiddels zijn we vier jaar verder en is gebleken hoe sterk ze is. Ze leeft zelfstandig, is stabiel, geeft een enkele keer een glimlach, voelt warm, ruikt als m’n moeder en is nog te knuffelen. Als buitenstaander is het geen kwalitatief leven, maar het is mijn moeder en ik ben blij dat ze er nog is.
Vandaag is ze jarig en wordt 82 jaar. De traktatie voor de andere bewoners en het personeel staat klaar. Haar mooie blouse hangt gladjes in de kast. De visite is uitgenodigd en zo zal de middag toch een feestelijke boel worden.
Nu maar hopen dat ze in ieder geval een keer haar ogen open doet…..

Voor blog-stof kun je gewoon een keer boodschappen gaan doen, Als je je ogen en oren open houdt dan beleef je nog eens wat.
Wekelijks ga ik met ferme tegenzin, gewapend met lege tassen naar de Albert Heijn.  Standaard laat ik mijn boodschappenbriefje thuis op tafel liggen, dus daar heb ik ook al geen enkele hulp van. Maar ja, wat moet dat moet.
Vandaag was het dus weer zover. De kasten dienden nodig gevuld te worden.
Al snel een parkeerplekje gevonden. Onuitputtelijk staat de man met de straatkrant nog steeds bij de ingang van het winkelcentrum. Ik denk dat hij best vriendelijk gedag zegt, maar ik haat het dat hij dat niet in het (verstaanbaar) Nederlands doet. Het is druk in het winkelcentrum maar het is dan ook al bijna half één. Ik heb vanmorgen eerst een poos vreselijk geluierd. Geen wekker gezet, maar toch om 7 uur wakker…biologisch klokje denk ik.  Al snel was ik weer buiten bewustzijn en ja…..dan is het ineens al half één als je naar de winkels gaat.
Eén van de weinig overgebleven winkelwagentjes gepakt en de klaphekjes door. Meteen ging het fout. Net door het poortje stond een man met een rollator die al shakend op zijn boodschappenbriefje stond te kijken. Hij blokkeerde de ingang zodat er achter hem een soort van menselijke file ontstond. Omdat ik na twee keer vragen aan de man of hij een stukje door kon lopen geen beweging zag, heb ik met beleid even het winkelwagentje tegen zijn derriere aan gezet.

Met een krakende beweging draaide hij zijn hoofd en zag toen dat hij gigantisch in de weg stond en deed bibberend een paar stappen naar voren.
Ik heb hem hartelijk bedankt en inwendig mezelf afgevraagd wat die man daar op zijn leeftijd in vredesnaam op zaterdagmiddag in de winkel deed. Omdat ik ook deze keer mijn boodschappenbriefje vergeten was ben ik met een hoop fantasie langs de groente en fruit afdeling gelopen. Spruitjes, boontjes, sla, paddo’s, uien, knoflook….Nou daar kom ik wel een aantal dagen mee door deze week.  Gelukkig hoor ik de groenteman z’n fluitje niet vandaag. Die man loopt volgens mij de hele dag te fluiten…en dan ook nog hetzelfde deuntje.  Ik ga verder de winkel door en slinger van alles waarvan ik denk dat het mogelijk op mijn boodschappenlijstje stond, in m’n karretje. Ik ga een bocht om en heb een aanrijding met een knulletje van een jaar of 6 met zo’n klein kutkarretje die met gangetje high speed de bocht om kwam zeilen. Met een paar blauwe puppy-ogen kijkt hij me aan en ik vind ‘m lief dus ik lach lief terug ( ja dat kan ik ook).

Zijn vader komt met een kar vol boodschappen achter hem aan en geeft hem op z’n dinges. Intussen ben ik in het pad met de pasta’s en toebehoren. Het is me al eerder opgevallen dat het in dat pad altijd vrij rustig is. Maar zodra je dat pad verlaat krijg je weer het gevoel op de A20 te wandelen. Weer kom ik het knulletje tegen die met iets lekkers uit de schappen naar z’n vader gaat. Ik hoor hem zeggen “Pap, mag ik dit hebben”? Nee, zegt de vader, ons karretje is vol. Beteuterd legt het mannetje het lekkers weer weg. Mijn kar is inmiddels ook al aardig gevuld en bijna aan het einde van de winkel, vlakbij de kassa bedenk ik dat ik vergeten ben fruit te halen. Ik laat de kar ergens in een hoekje staan. Mijn portemonnee heb ik altijd in m’n hand in de winkel. En niet in een tas aan het haakje, wat heel veel mensen nog steeds doen. Ik loop zonder karretje naar de fruitafdeling en pak de nodige vitaminerijke spullen. Terwijl ik terugloop zie ik het knulletje met dat kleine kutkarretje weer staan naast de overvolle kar van zijn vader. Pa staat ergens in de schappen te neuzen en ik zie het ventje spullen uit de volle kar halen en in zijn eigen karretje doen. Meteen hoor ik hem tegen zijn vader zeggen, “pap…er is weer ruimte in jouw karretje hoor”. Geweldig, die eenvoudige kinder logica…en het werkte!!  Zijn vader had een brede smile en er werd een grote zak chips in de iets minder volle kar gelegd.

Nadat ik de boodschappen allemaal op de band had gezet, daarna allemaal weer in de tassen gedaan, afgerekend, de tassen in de auto gezet, de auto naar huis gebracht, daar de tassen weer uit de auto gehaald, alle spullen uit de tassen op het aanrecht gezet en daarna alles in de kasten geperst had…..was het hoofdstuk boodschappen doen voor deze week weer voltooid.

Lang geleden dat ik een blog geschreven heb.
De laatste was in Italië toen het zonnetje nog lekker warm scheen en de huidskleur wat aangenamer oogde dan wat ie nu doet. Inmiddels is 2012 verwisseld voor 2013.
De Maya’s hadden voorspeld dat de wereld op 21-12-2012 zou vergaan….dus niet.
We gaan gewoon weer verder met dat waar we mee bezig waren en werken, leren of luieren door tot het echt over is.
Na september zullen er ongetwijfeld een heleboel dingen gebeurd zijn, maar o o o als ik het ook niet opschrijf dan verdwijnen er zoveel dingen uit mijn brein. Naar mate ik ouder wordt lijkt het of de gaten in m’n geheugen groter worden. Het is dus gewoon lek. Mijn begrijpertje is aan het aftakelen en dat is af en toe knap lastig. Zo moest ik na vijf jaar mijn BOA diploma verversen. Dat betekend weer leren. In het kader van de bezuinigingen wordt de cursus ingekort van 10 naar 5 dagen op de politieacademie. Geen studieverlof, dus werken en leren.
En ja…mijn begrijpertje had het daar blijkbaar moeilijk mee. Het examen bestaat uit twee delen. Staatsrecht en Proces verbaal. Het laatste had ik zonder probleem gelijk in the pocket, maar ja dat staatsrecht is taaie stof. Onvoldoende dus helaas pindakaas. Maar goed na nog een poosje flink gebeten te hebben in de stof en met een beetje extra aandacht van iemand met kennis, heb ik dan toch de buit binnen gesleept. Wat een heerlijk gevoel. Weer volledig inzetbaar voor het team.

Het team...
Vlak na de zomervakantie was het weer tijd voor een teambuildingsdag. Samen met een collega een draaiboek gemaakt waar onbewust toch heel wat uurtjes in zijn gaan zitten. Maar op papier zag het er erg leuk uit. Een rollenspel waarbij groepjes ontstonden, inclusief een mol en met die groepjes moesten een paar spellen gedaan worden in het bos. Daarna een lekker hapje eten en vooral veel lol en lachen. Dat stond op het programma.
We zijn een aantal keer naar het bos gegaan om routes uit te zetten en de stopwatch ter hand te nemen. Alles zag er gelikt uit en het was alleen nog hopen dat de weergoden mét ons zouden zijn. De dag begon met bakken regen. In een bus die zo lek was als een zeef, wat dan ook weer hilarische momenten opleverde, kwam het hele team aan in Harskamp. Toen we richting bos gingen voor het buitengebeuren van deze dag kregen we wat we verdiend hadden…..droog weer! Het was een hele organisatie maar de voorpret en het uiteindelijk heel goed slagen van de dag zelf, geeft zoveel plezier dat ook deze dag de boeken in gaat als eentje met een gouden randje.

Gouden randje…..
Samen met Charlotte ben ik nog naar de film “voor ik doodga” geweest. Het boek had ik lang geleden al gelezen, maar wat een film !!!
Een jonge meid van 17 jaar die te horen krijgt dat ze niet meer beter kan worden. Ze maakt een lijstje met dingen welke ze voor ze dood gaat nog wil doen. Een keer autorijden, iets stelen, wereldberoemd worden, seks hebben en nog meer van die dingen die in een gezond leven bijna allemaal aan de orde komen.
Het leverde leuke en ontroerende momenten op. Als het meisje aan het einde van de film afscheid neemt van haar vriendje, ouders en broertje hoorde je in de bioscoopzaal een heleboel geritsel van openscheurende pakjes zakdoeken. En ik geef gewoon toe dat ook ik het niet droog hield. Het was verreweg de mooiste film voor mij dit jaar. Ook naar The Hobbit geweest die erg leuk was, James Bond die gaaf ( oké en lekker) was en Life of Pi welke leuk was om te zien, maar welke je gerust kunt missen in je leven.
Het theater werd ook nog bezocht. Een echte aanrader is Veldhuis en Kemper. Wat een geweldige humor hebben die mannen. Geen minuut verveelt! Top cabaret.
Volgend jaar staat Huub Stapel en Youp van ’t Hek op de rol. Voor de eerstgenoemde ben ik al drie jaar bezig geweest om  kaartjes te krijgen maar goed…geduld is blijkbaar een schone zaak. En het is gelukt om ze in de theateragenda te stoppen.
 

Te stoppen….
Sinds 1-1-2013 ben ik definitief gestopt na zeven en half jaar bij hospice IJsselthuis te hebben gewerkt.
Op een gegeven moment merkte ik dat het allemaal een beetje op de automatische piloot ging.
Alles was al eens een keer voorbij gekomen en het gevoel vlakte wat af. In al die jaren heb ik veel mensen mogen begeleiden naar de onvermijdelijke dood. Ik heb er heel veel geleerd over mensen en van mensen. Elk mens is uniek en elk mens heeft een andere gedachtegang en leidt zijn of haar leven op een eigen manier naar het einde toe. Mensen met een geloof, mensen zonder geloof, mensen die verlangen naar het einde, mensen die nog op de valreep een en ander willen uitspreken of rechtzetten. Toch hadden de mensen allemaal iets gemeen. Allen waren ze puur. Het deed er niet meer toe wat ze in het leven gepresteerd hadden. Of ze veel of weinig successen hadden geboekt. Veel of weinig geld hadden. Nee, aan het einde van het leven is de wereld niet veel groter meer dan het bed waar de persoon in ligt. Mooi om te zien dat dan de ware aard van iemand weer de kop op steekt. Als iemand in het werkende leven hard en zakelijk de boel geregeerd heeft, dan is daar aan het einde vaak niets meer van over, maar komt alleen de pure mens in beeld.
Als ik terugkijk in al die jaren dan heb ik daar een kostbare tijd gehad. Ik ben blij dat ik het in een boekje vast heb kunnen leggen zodat veel verhalen op elk moment terug te halen is in de herinnering.
Toch is het goed om na al die jaren te stoppen. Tijd voor een volgende missie.

Volgende missie…..het schrijven van een fictief boek. De verhaallijn heb ik liggen, maar ik ben er nu al achter dat er heel wat bij komt kijken. Er zal de nodige research gedaan moeten worden. Dat is een leuk stuk maar zal veel tijd gaan kosten. Nu begrijp ik pas dat schrijvers soms jaren doen over een boek. De onderwerpen die op de rol staan vragen wel enige kennis. Ook al is het een fictief boek, het bevat wel onderwerpen die in de wereld leven en onderwerpen hebben altijd met mensen te maken en mensen willen de waarheid lezen, dus daar zal de nodige research voor gedaan moeten worden.
Om te schrijven zal het een beetje leeg en rustig moeten zijn in m’n hoofd. Dat heb ik nu wel weer gezien met het leren voor de BOA. Als je daarnaast nog van alles hebt dan is de concentratie ver te zoeken.
Maar ik heb er erg veel zin in en ga er dan ook snel mee aan de gang. Ik heb niet de illusie dat het een bestseller zal gaan worden, maar ja, dat had de schrijfster van de “50 tinten grijs” waarschijnlijk ook niet. En je moet natuurlijk altijd een droom voor ogen blijven houden .

Tot de volgende blog.
 

En dan is het alweer donderdag 6 september. Het mooie weer is terug !! Joepie.
Gisteren zijn we naar het strand geweest. Een ander strand als waar we meestal naar toe gaan.
Dit is een smal strand en minder commercieel.
De wolken aan de lucht waren nog wel wat dreigend, maar met ’n positieve gedachte dat er aan zee geen buien vallen… (*kuch) de stoelen en badlakens uitgestald.
En inderdaad, het zag er best goed uit, even….heel even. Even voelen wat de temperatuur van het water was…ehhh koud, maar wel lekker.
De parasol hadden we maar in de auto laten liggen. Verbranden zou er vandaag waarschijnlijk toch niet inzitten.
Na een verFRISsende duik in zee ben ik in de stoel gekropen. In de hoop lekker op te drogen. Jawel….er kunnen dus echt wel buien vallen aan zee. Dikke grote vette druppels storten naar beneden. Heel kansloos heb ik onder m’n badlaken over m’n hoofd gegooid om me te beschermen tegen de regen. Hadden we nu toch maar die parasol meegenomen. Even in dubio gestaan om de boel in te pakken en terug te gaan, maar nee…wij Hollanders zijn regen gewend dus gewoon blijven zitten. Wel grappig dat die rommelverkopers langs de kust hier meteen op inspelen en langs lopen met paraplu’s. Daar hebben we er meer dan zat van ( thuis) dus bedankt voor het aanbod.
Na een paar minuten werd het droog en na verloop van tijd gewoon lekker zonnig.
De aanhouder wint dus.

Vandaag (donderdag) de eerste echt warme dag na een aantal regendagen. Het standaard ritueel afgewerkt, en afgedaald naar het zwembad.
Terwijl ik dit allemaal zo schrijf realiseer ik me dat er ook echt niets educatiefs of cultureels gebeurd deze vakantie.
Het is dus duidelijk dat het echt een luie zonvakantie is geworden.
De mannen gaan nog wel iets ondernemen en zijn vanmiddag vertrokken naar Monza. Daar is dit weekend de Formule 1 autorace.
Bepakt met oordoppen en fotocamera hopen ze daar het geweld van dichtbij te kunnen bekijken.
Charlotte heeft meteen haar biezen gepakt en haar intrek genomen in de caravan. “ik ga ECHT NIET alleen in een tentje liggen hoor!!!”
En nu is het ondertussen 21.00 uur, stikdonker buiten de kaarsjes op tafel staan gezellig te branden, kleine niet met het oog waar te nemen beestjes doen zich tegoed aan mijn met Autan ingespoten benen ( werkt dus niet dat spul), Charlotte is naar binnen gevlucht met de e-reader en ik …ik geniet van rust stilte en nog steeds lekkere temperaturen.

Inmiddels is het zaterdag 8 september 11.15 uur.
Het is al 30 graden en de zon staat hoog aan de hemel. Gisteren stond er aan zee redelijk wat wind waardoor we niet alleen gezandstraald maar ook flink verkleurd zijn. Vandaag dus alleen met de voorkant in de zon. Met zus Ria, zwager Jan en dochter Charlotte gisteravond naar Cecina mare geweest. Eerst naar de mooie zonsondergang gekeken.

vanwege de rammelende magen van Jan en Charlotte snel op zoek naar een pizza. Aanbod genoeg dus genesteld op een terrasje op de wandelboulevard Cecina.  Eerst een heel gevaarlijk voorgerechtje ( als je witte kleding aan hebt…) Ravioli al ragú. Jawel Stefan….goed dat je er niet bij was want het is me wéér gelukt om te knoeien… Hahahah. Daarna een lekkere pizza.

Na het eten nog even gewandeld en ons tegoed gedaan aan een ijsje. En zo was er wederom een zonnige dag voorbij.
Deze dag nog wel een keer verwonderd over de eehhhh,… hoe zal ik het netjes zeggen zonder het woord corrupt te gebruiken…
Nou hoe dan ook....
Als je in Nederland gaat tanken rijdt je naar een benzinestation, betaal je met pinpas, creditcard of contant. Hier staan apparaten waar je briefgeld in moet schuiven en voor dat bedrag kun je dan tanken. Je kunt ook bij sommige met je creditcard afrekenen, maar dan betaal je ongeveer 7 cent meer per liter…(benzine is hier nog duurder dan in NL) Ze willen dus heel erg graag contant geld in dit land. Net als de camping..alleen contant afrekenen. Verzin er zelf verder maar een politiek verhaaltje bij.
Maar goed voor we naar het strand gingen moest er getankt worden. Eerst al naar een pomp waar meteen duidelijk werd gemaakt dat als er contant afgerekend zou worden, het goedkoper zou zijn. (ze hadden waarschijnlijk gezien wat voor dorstige auto Jan reed). Dat was niet de manier zoals Jan het in gedachten had, dus weg daar.
De volgende opgereden en geïnstalleerd bij een pomp. Klepje open slang erin en tanken…tenminste er gebeurde niets. Nee ook daar weer contant betalen of een andere pomp nemen. Zwager Jan al licht geprikkeld, door het omslachtige gedoe, wil wegrijden maar de slang zat er nog in….. dus vroeg ik of die er eerst uit moest en ja…dat werd toch beter bevonden hahaha.
Na eerst nog naast een pomp gestaan te hebben waar alleen diesel uit kwam, uiteindelijk een pomp gevonden waarbij je met pas af kon rekenen. Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar met een volle tank konden we weer verder richting strand.
Daar was nog goed zichtbaar dat er aardig wat regen gevallen was de vorige dagen. Gelukkig hoefde we er niet met onze slippertjes doorheen.

De rest van de dag verliep vlekkeloos…op het raviolivlekje op mijn witte blouse na.

De mannen hebben het goed naar de zin op het circuit in Monza en genieten van knetterende raceauto’s.
En nu is het weer tijd om de leesboeken, water en olie in te pakken en richting zwembad te gaan.
 

Ciao.

Het is 9 uur als ik m’n bed uit stap. Ik zie door het rolgordijntje, wat ik omhoog doe, dat er wéér geen zonnetje schijnt. Het is wel droog. Ik hoor bij de Duitse buren hun ½ jaar oude kindje pruttelen. Babytaal is blijkbaar in alle talen hetzelfde. Ik vraag me stilletjes af of het niet een stuk eenvoudiger zou zijn geweest als iedereen dezelfde taal sprak. Of wat zou het handig zijn al we allemaal tweetalig opgevoed zouden worden. De Italianen spreken nagenoeg geen Engels. Italiaans is een moeilijke taal welke je aardig moet beheersen om je hier verstaanbaar te maken.
Aan de andere kant is het ook wel leuk dat we niet allemaal dezelfde taal spreken. Hierdoor heb je wel het gevoel echt in een ander land te zijn. Het weer doet namelijk erg Nederlands aan de laatste dagen. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo leuk meer. Als je hierheen op vakantie gaat ben je ingesteld op een paar weken droge warmte. Nou ja, het is niet anders en ook deze dag zal wel weer voorbij gaan.
Ik stap het washokje binnen om me te wassen en tanden te poetsen. De grote pot crème gaat open en het lijf wordt voorzien van een beetje smeersel voor de huid. Tijdens het insmeren constateer ik tevreden dat er al een aardige bruine gloed aanwezig is. Jammer dat dit de laatste dagen niet intenser is geworden. Ik doe een korte broek en een bloesje aan en verdwijn naar buiten. Koud is het niet. Ik zie het mollige blije koppie van het overbuurjongetje welke ik al had horen pruttelen. Een grote druppel kwijl hangt aan zijn onderlip. Wat zijn kleine kindjes toch hartverwarmend.
Op mijn allerbest “ein gutemorgen” gewenst, een brede kwijllach terug gekregen, ga ik met een tas waarin een portemonnee en een pleerol zit naar beneden. Met naar beneden bedoel ik de ferme steile geasfalteerde helling  op de camping. Onderaan de helling is het toiletgebouw waar ik even ga controleren of ik nog een meisje ben. Ik realiseer me elke morgen als ik die afdaling maak dat ik dit eigenlijk niet de leukste kant van het kamperen vind. Maar goed, het hoort erbij.
Daarna ga ik naar de winkel op de camping voor een baguette. Ik noem het plaatsnummer en de baguette wordt keurig in een papieren zak bij de kassa gelegd.
Brood kost hier geen drol, het smaakt dan ook eigenlijk nergens naar. Tja….je begrijpt hem al, als je een afdaling maakt dan moet je ook weer een keer klimmen. En inderdaad….gewapend met m’n stokbroodje en een paar bergkuiten kom ik weer bij de caravan. Daar is inmiddels iedereen uit zijn en haar nest gekropen en uitgeslapen en uitgehongerd wordt er aan gevallen. Er is één wesp hier in de omgeving met heel veel levens en die komt steevast tijdens het ontbijt bij Charlotte kijken. Het enige wat je dan hoort is een diepe zucht, het woord “mja…”zoeffff en een dichtklappende deur van de caravan. Het herhaald zich elke dag maar ik kan er smakelijk om lachen.
Na het ontbijt zijn Charlotte, Ria en ik even naar de plaatselijke markt geweest. Er worden daar levende (uitgehongerde) kippen te koop aangeboden. Veel groente en fruit. Ook vis in heel veel zout en halve varkens liggen in ongekoelde marktkramen. De Italiaanse huisvrouwen staan massaal in de rij om deze waren te kopen. Worden ze daar niet ziek van is dan mijn eerste gedachte. Blijkbaar niet want al jaren gaat het zo. De recessie is hier ook zichtbaar. Veel bedelaars. Andere jaren waren ze er ook wel, maar nu zijn ze verveelvoudigd aanwezig. Vrouwen in zwarte kleding met zielige oogjes die met een plastic bekertje lopen te schudden en daarbij een blik in de ogen hebben alsof je echt hun laatste redmiddel bent. Mannen met een klein bibberend hondje die op een stuk karton zogenaamd blind zitten te zijn.
Ik kijk ernaar, irriteer me eraan maar realiseer me ook dat ik totaal geen weet heb wat er precies voor verhaal achter deze personen steekt. Ik voel me in ieder geval niet geroepen om geld in die bakjes te deponeren. De politie tolereert dit gedrag wel. De mannen die illegaal op een kleedje hun waren te koop aanbieden worden niet getolereerd. Zodra die iemand aan zien komen wat maar enigszins op politie lijkt, dan pakken ze de punten van hun kleedjes beet en nemen snel de benen, om vervolgens 10 minuten later weer terug te keren en de boel weer uit te stallen.
Weer terug van de markt zie ik dat de camping al aardig leeg raakt. Alleen de Arie’s en Annie’s blijven over. Er zijn nog wel een paar gezinnen met heel kleine kinderen, maar dat zijn er nog maar een paar.
Helaas regent het weer en is er niet veel aan om iets te gaan ondernemen. Het enige wat zou kunnen is een stukje met de auto rijden, dan zit je immers droog. Maar alle dorpjes, zee en strandjes zijn bedolven onder een vieze regenspray, dus niet aantrekkelijk. Maar….. er wordt gezegd door de “kenners” dat vanaf donderdag de warmte weer in volle hevigheid aanwezig zal zijn. Dat is mooi.
De mannen vertrekken dan voor een paar dagen naar Monza voor de Formule 1. De dames blijven dan hier en gaan zich verschrikkelijk hullen in veel zonnewarmte. We zijn er helemaal klaar voor.
En nu maar hopen dat de “kenners” echte kenners zijn.

Het is  15.00 uur de Siësta is voorbij en Italië gaat weer leven. Toch de auto maar in en meteen een boodschapje scoren.
Met een voorraadje eten en drinken weer terug en alles opgeruimd.
Vanavond met elkaar geBBQt. Onder het genot van zo nu en dan een regendruppel, lekker getafeld.
Het is hier erg vroeg donker. Om 20.00 uur is het aardedonker. De krekels hoor je dan nog even kletsen met elkaar, maar als ook die hun snater dichthouden is het stil…echt stil.

Slapen is dus geen enkel probleem. Daar worden dan ook veel uurtjes mee gevuld.
Ik betrap me erop dat als ik ’s middags langs het zwembad in het zonnetje lekker op zo’n luie stoel lig, zo nu en dan voel dat mijn onderkaak met een klap naar beneden valt.

Ciao.
 

Blog nummer vier.
Er komt niet elke dag een blog. Ten eerste is er ook niet elke dag iets te vertellen wat een lezer interesseert, en ten tweede is het internet hier zeer slecht, dus versturen gaat erg moeizaam.

Vrijdag zijn m’n zus Ria en zwager Jan hier gearriveerd. Ze zijn hier al meerdere keren geweest en hebben niet het beste weer meegebracht. Het is regenachtig en wat frisser. Zo een dagje is niet zo erg, maar het moet niet te lang duren. Zaterdag even naar het badplaatsje San Vincenzo geweest, maar omdat je hier altijd rekening moet houden met de Siësta, waren we snel weer terug. Tussen 13.00 en 15.00 uur gaat de camping dicht en mag je er met de auto niet op of af. In die tijd zijn ook veel winkels gesloten en ligt Italië dus een beetje op zijn gat.
Maar met regen is alles toch een beetje minder interessant dus heerlijk de leesboeken ( e-reader) ingedoken. ’s Middags werd het toch nog een beetje droger en piepte de zon er zo nu en dan tussendoor. De zon heeft veel kracht en warmte dus al snel wordt het dan weer lekker. Maar echt op gang kwam het niet. Wel nog even wezen zwemmen. Ik probeer elke dag zo’n 50 baantjes te doen, maar dat werd hem niet vandaag. Het was wel lekker stil in het zwembad dus flink kunnen spetteren. Wat borstcrawl en kijken hoe ver onderwater gezwommen kon worden. Onder water op handen staan en al dat gedoe. Ik ben een enorme waterrat en heb na zo’n zwemuitspatting dan ook vaak prikkende chloorogen…De longinhoud valt wel een beetje tegen, dus daar is nog wel wat vooruitgang in te boeken deze dagen.
 Toen ik aan kwam zwemmen dacht Charlotte dat ik Stefan was. Voordat jullie er allerlei theorieën op loslaten….Stefan moet echt nodig naar de kapper.

Inmiddels is het maandag 3 september. Vandaag was het na een aarzelende start eindelijk weer lekker weer. In de olie aan de rand van het zwembad waar het water ijs en ijskoud was. Afgelopen nacht heeft het flink geregend wat waarschijnlijk de temperatuur van het water in het zwembad beïnvloed had. Maar even de tanden op elkaar en plons…daarna met de snoet in de zon.
Gelukkig ging ineens internet het weer doen op de telefoons na ruim een dag. Charlotte had echt wat moeite om haar mondhoeken omhoog te krijgen. Het weer was niet best, internet lag eruit….Tja wat heb je dan als 17jarige nog aan je leven !!
Eind van de middag trok de lucht weer dicht en jawel…..een ferme onweer en regenbui kwam weer naar beneden.

Ehhhh hebben we daar al die kilometers voor gereden?

Ik heb begrepen dat het in NL mooi weer geweest is de laatste dagen. Nou lekker zeg…
Normaal gesproken kan ik enorm genieten van het feit dat ik hier in de zwetende zon zit en dat NL in regen gehuld is.
Verder ga ik het niet over het weer hebben. De vooruitzichten zijn prima dus ik ga voor een vieze bruine teint.

Vanavond met zus en zwager gegeten bij een restaurantje vlakbij de camping.

Op maandagavond hebben ze hier een Toscaanse avond. Voor 25,00 euro p.p krijg je een vijf gangen diner voorgeschoteld.
Je kunt niet kiezen dus moet je het gewoon laten gebeuren. En het was een succes. Het was erg lekker. Alleen had van Charlotte het konijn wat op haar bord lag wel mogen blijven leven…
Van hieruit kun je normaal gesproken heel mooi de zon in de zee zien zakken. Dat zat er vandaag  niet helemaal in. Geen beelden dus…misschien volgende week.

Gisteren een toertje gemaakt met de auto. Ramen open en lekker frisse wind vangen. Het is nog steeds erg warm in de Toscane. Omdat we hier al jaren in de omgeving zijn geweest, is de drang van het bezoeken van plaatsjes wat minder groot. Ook omdat het rond de 40 graden is. De velden met zonnebloemen zien er verpieterd uit en hebben waarschijnlijk hun dienst al bewezen. De hellingen op de bergen zijn ook allemaal in de hooikleur. Het groene van het gras is verdwenen door de warme, hete en uitdrogende zon. Aan de ene kant verbaasd het me altijd dat er hier geen dieren in de weilanden lopen. Aan de andere kant zou het geen doen zijn voor de dieren. Ten eerste zouden ze enorme bergkuiten krijgen omdat er hier geen weiland vlak is en groen gras is er al helemaal niet, dus geen best leven voor de dieren. Zwerfkatten en honden lopen er hier zat. Ze zien er net zo dor en droog uit als de natuur.
Ondertussen voorzie ik m’n huid regelmatig van een fikse laag zonnecrème en olie om er niet net zo dor en droog uit te komen te zien. De tint gaat al aardig de bruine kant op, dus mij hoor je niet. Zal straks wel lekker afsteken bij die hagelwitte overhemden.

Vanmorgen zat Charlotte al om 8 uur met een gezicht als een oorwurm buiten de tent.
Ze had wat last gehad van mieren in de tent.
Stefan was niet veel later wakker en vertelde van de slachtpartij van vannacht.
Hele hordes mieren hebben ze samen om zeep geholpen. De kleine vlijtige beestjes hadden zich genesteld in Charlotte’s tas. In de tas zat een vergeten stripje strepsels. Je wilt niet weten hoe dat eruit ziet in een tentje waar het nog warmer is dan de 40 graden buiten. De hele tent leeggehaald, tas weg gepletterd en alles uitgesopt. Vanavond kunnen ze dus gewoon weer in een mierloze tent.

Vandaag naar Vada geweest. Naar het strand met een prachtig blauwe zee. Er is altijd van alles te doen en te zien. Een van de oekoeboekoemannen herkende ons van vorig jaar….of dat een goed teken is weet ik niet, maar hij kwam even bij ons zitten en liet horen welke Nederlandse woorden hij allemaal kon. Zo’n diep zwarte man, met gele tanden en een lucht om hem heen waar zelfs de vliegen van spugen. Maar met een vriendelijke en gulle lach zei hij tegen Charlotte… “lekker ding”.....
Ze lachte uit beleefdheid maar werd spontaan onpasselijk bij de gedachte alleen al.
Voorzien van een wat gevoelige huid, terug naar de camping waar deze blog weer tot stand is gekomen onder een volle maan welke omringd is door schapenwolkjes.

De weersvooruitzichten zijn iets minder, maar dat moeten we eerst nog zien gebeuren.
Als het 10 graden minder warm wordt dan is de temperatuur nog goed.
 

Wordt vervolgd…

Ciao..!!!

Onder een bijna volle maan de tweede blog.

Weinig inhoud, maar wel met een rood/bruin vel op m’n neus.
Het is vandaag dinsdag 28 augustus. ’s Morgens komt het zonnetje al rond 8.00 uur met een warme blik boven de bomen uit. Nog niet gelijk bloedheet, maar dat duurt geen uur. Dus om 9 uur is het ongeveer wel tijd om de nacht voor de dag te verwisselen. Na het ontbijt en snoetenpoetsen ritueel vanmorgen even naar de wekelijkse markt in Cecina geweest. Niets nieuws onder de zon alleen meer bedelaars dan andere jaren en mensen die flink naar klotsende oksels ruiken.
Het is een grote markt met heel veel kleding, groente en huishoudelijke spullen.
Er hangen al winterjassen, dikke truien en andere winterkleding. Op de markt was het ongeveer 40 graden, dus je moet er toch niet aan denken om die dikke bende te passen. Om de grond in de kokende zon zat een vrouw met een klein smoezelig hondje. Voor haar neus een bakje waar geld in gedeponeerd kon worden. Zelf zat ze dik in de kleren en haar hoofd in een hoofddoek gehuld. Ze keek naar beneden en bewoog niet. Volgens Charlotte was ze al heel ver heen……gezien de warme dampende onsamenhangende luchten die om haar heen hingen. Charlotte heeft een IPhone hoesje kunnen scoren, dus je begrijpt….”blij”. Op een terrasje even een vochtige versnapering genuttigd. Daar kwam een oekoeboekoeman die probeerde ons sokken te verkopen. Jammer maar helaas, sokken is het laatste wat je hier aan wilt hebben. Hij zag er goed verzorgd uit, nette kleding, gouden oorbellen en parelwitte tanden. Hij was niet blij dat we geen sokken kochten, dus werd hij een klein beetje pissig. Hij zei dat hij niets te eten en te drinken had en vroeg vervolgens om een euro voor een kop koffie.
Ik ben er niet zo goed in om bedelaars aardig te vinden.
Hij kreeg dus niets. De goudprijs is volgens mij erg hoog, dus verkoopt ie eerst zijn oorbellen maar!
Zijn reactie klonk in gebrekkig engels: “ You know that i know that we’ll never meet again”. En daar ging hij….
Stefan had het al snel gehad op de markt en irriteerde zich mateloos aan mensen die niet doorliepen en middenin het pad stil bleven staan. Het toppunt voor hem was een man in een elektrische rolstoel die midden op het pad op het drukste stuk van de markt ineens zijn benen ging insmeren met zonnebrand. Stefan gebruikte hier het woord  “paardenlul” voor.  
Op de camping aangekomen werd ik bij het santitair gebouw aangesproken door een duitse vrouw. Ze vroeg of ik misschien wist hoe de wasmachine werkte. Ik zei haar dat ik die nog niet eens gezien had, maar wel even mee wilde kijken. Ze had haar was, muntje en zeeppoeder erin gedaan maar hij ging niet aan. Ik duwde nog even tegen het deurtje van de trommel…en jawel de machine ging aan de gang. Tjonge, wat voelde ik me slim zeg …whahahaha. De vrouw schaamde zich dat ze zoiets over het hoofd had gezien. Mijn Duits is niet van topkwaliteit, anders had ik haar vast wel verteld dat het mij net zo goed had kunnen overkomen …*gniffel*…
Op de camping was het niet veel koeler dus hups de doeken mee, koeltas met ijskoud water en zout brood. Lekker genesteld in de ligstoelen die daar staan. Vandaag, net als gisteren, heel braaf mijn 50 baantjes gezwommen. Aan de andere kant van het zwembad was het gezin Flodder neergestreken, waarbij ik me een slanke den kon voelen.
Pa Flodder ging op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier een paar baantjes zwemmen. Er kwamen bij die actie een aantal overeenkomsten met diersoorten in beeld. Het was een beeld van een walrus die zwom als een bejaard hondje en zonk nét niet. Even waren we bang dat als hij een ruft zou laten er zo’n spuitfontein boven water zou komen….het bleef gelukkig uit. Zijn vrouw daarentegen zwom goed en trok netjes haar baantjes alleen met een grote witte ranzige onzuivere vlek op de kont van haar badpak. Kortom genoeg te zien. Morgen misschien heel voorzichtig even naar het strand. Stefans velletje is misschien wel ietsje te rood, dus nog even oppassen geblazen.

Zaterdag 25-8-12 om 05.15 uur gaat m’n wekker. Pfffttt m’n biologische wekker is het hier niet mee eens. Maar de zoemer gaat nog een keer dus hups uit de veren en de laatste zooi bij elkaar vegen.
Inmiddels zijn de andere vakantiegangers ook wakker en is het hele huis verlicht en in beweging.
De sanitaire handelingen verricht, de tas met proviand voor onderweg ingepakt en alles goed afgesloten. De overbuurvrouw staat in haar ponnetje achter het raam te zwaaien. Doegggggg!!.
Zo, de zit zal bijna 1500 kilometer zijn.
Net voorbij Rotterdam prikken m’n ogen alweer, maar ik verweer me kranig en blijf nog even bij m’n positieven. Vrij snel zitten we in Duitsland waar de regen de weg naar beneden goed gevonden heeft. Wetende dat er over 1500 km een lekker zonnetje op me wacht boeit de regen me niet. 

Jawel…om 09.45 uur komt de eerste vraag voor een gehaktbal. Je moet er toch niet aan denken op dat tijdstip. Maar het is traditie om op de heenreis flink stinkende gehaktballen mee te nemen.
Ze worden met smaak weggewerkt……burbss.
Omstreeks 14.00 uur zijn we zo’n 600 kilometer verder en loopt het allemaal voorspoedig. Geen file of andere narigheid op de weg. Een groot deel van die 600 kilometer heb ik overigens onbewust beleefd. Heerlijk hoor een beetje slapen en dommelen in een schommelende auto.
De lunch bij Mc. Donalds zorgt ervoor dat het zoutgehalte weer op peil is en de geest weer wat wakkerder. Om 17.00 uur hebben we een klein stukje file. Het blijkt dat er een vliegshow aan de gang is. Precies boven de snelweg, wat langzaam rijdende kijkers oplevert.
Het was wel gaaf om te zien. Een reeks van 10 vliegtuigen welke mooi synchroon loopings en andere stunten lieten zien.
Op dat moment was het wel droog maar nog steeds erg bewolkt. Na zo’n 800 kilometer nog geen zicht op het zonnetje.

Om de tijd te doden hebben Charlotte en ik even gekeken wat we allemaal in onze handtassen hadden zitten. 

Ik zal niet alles opsommen, dit IVB. de privacy. Ik weet wel, dat Charlotte deze vakantie genoeg parfum bij zich heeft.

Intussen is het weer lekker gaan regenen en komt het zo nu en dan met bakken tegelijk uit de hemel.
Net als andere jaren weer negatief verbaasd over het rijgedrag van de Duitsers. Recht vooruit en hard is geen enkel probleem, maar OO als er ingevoegd moet worden of als je in de verre verte een zwaailamp ziet. Reden genoeg om dan vol in de remmen te gaan…

18.45 uur kijken we in het gapende gat van de Gotthardtunnel in Zwitserland. 17 Kilometer lang. Baantje heen en baantje terug. Elk jaar weer een missie. De uitdrukking van “licht aan het einde van de tunnel” is voor mij in deze altijd een momentje van lichte blijdschap. Nu helemaal want ik hoorde in de tunnel iemand een scheet laten !!!!
Een kilometer voor het einde van de tunnel klinkt ineens Henk Wijngaard uit de speakers van de autoradio!! Wat een verademing dus toen het licht het einde van de tunnel aangaf en dat op dat moment ook meteen Henk Wijngaard zijn strot dicht hield.
Wat wel een beetje jammer was dat aan de andere kant van de tunnel de regen net zo hard naar beneden kwam als aan de beginkant.
Het is overigens wel mooi in Zwitserland. De bergen zijn hoog en voorzien met mooi groene statige bomen. Tussendoor zie je dan treinen rijden die me doen denken aan zo’n Marklintrein.

Aangekomen bij Chiasso rond 20.00 uur. Daar tikt de teller ruim 1000 kilometer aan. De auto volgetankt en de parkeerplaats op voor een paar uur knorren. Het regent nog steeds een klein beetje. Andere jaren waren we hier al flink voorzien van een zomers zonnetje. Het is niet echt koud buiten, maar toch.
In de caravan van die stinkende knakworstjes opgewarmd en tussen een broodje geklapt. Toen die een beetje gezakt waren de tanden en snoeten gepoetst, de blaas ( en sommige de darmen) geleegd en plat in de caravan. De wekker op 05.30 uur gezet. De laatste 400 kilometer staat dan nog op het programma.
’s Nachts barst er een echt noodweer los. Onweer en bliksem heel hard en heel dichtbij. De regen komt met een kletterend geluid op het caravan dak.
Toen het eindelijk droog was vond het hondje van de buren het nodig om zijn longinhoud te laten horen. Verder hebben we wel lekker geslapen.
Om 06.00 uur de boel weer in de racehouding gezet en met de neus richting Toscane. De laatste kilometers zijn ook nat en bewolkt verlopen.
Eenmaal op de camping ( www.vallegaia.it ) aangekomen even zoeken naar een mooi plekje.
Gevonden en toen de caravan op zijn plek stond werd het droog en zonnig.

Hier moet het dus een poosje gaan lukken.

Vandaag (maandag) eerst op zoek naar een vers gebakken broodje. Gevonden !!!
Gelukkig een stukje schaduw gevonden om dat broodje naar binnen te werken. Daarna nog even een boodschapje gehaald voor het avondeten. Vanmiddag heerlijk relax aan het zwembad gezeten. Beetje schaduw, beetje zon en een verkoelende duik.

Rustig aan beginnen. Eerst wennen aan het warme weer en het feit dat er nu even een paar weken niets moet. Ik denk zomaar dat het snel zal wennen 

Blijkbaar heeft alleen Nederland een stabiel internet netwerk, want hier is het weer een beetje tobben.
Maar goed, ik schrijf en zal het plaatsen als de WIFIgoden me goed gezind zijn.

Ciao.

Als ik zo al mijn blogs terug lees…en dat zijn er ondertussen heel wat, merk ik dat het weer regelmatig een rol speelt.
Het zou te makkelijk zijn om daar nu een heel stuk over te schrijven.
Er wordt de laatste weken zoveel over het weer gesproken dat alles al gezegd is.
Ik zal dus maar zwijgen over deze horrorzomer.
Het wordt steeds rustiger op straat en in de buurt. Scholen zijn gesloten en mensen uit de buurt gaan met vakantie. Allemaal dingen waaruit je op kunt maken dat het hartje zomer is…..en ja inderdaad, nog een keer dan…het weer werkt daar volledig niet aan mee.

Morgen een jarig kind, 17 Jaar. Zo’n leeftijd dat je eigenlijk een jaar ouder wilt zijn omdat je dan ineens meer rechten, maar ook plichten krijgt. Een leeftijd waar je in voorgaande jaren eindelijk aan je rijbewijs zou kunnen beginnen. Dat is inmiddels wat aangepast in de wetgeving en mag je al voor je 18^e aan je rijbewijs gaan beginnen.
De Freule wordt 17 jaar maar gaat nog niet beginnen met autorijden. Gewoon eerst nog maar even een jaartje scooteren en leren en na het examen met een beetje geluk achter het stuur.

Dankzij deze feestelijke gebeurtenis, waarbij je als moeder natuurlijk altijd weer even terug kijkt naar het moment van geboorte, heb ik morgen een vrije dag.
Best vreemd op de maandag, maar ach een keer een heel lang weekend vrij is ook wel lekker.

Het is nu zondagavond 23.15 uur en de a.s. jarige zit onderuitgezakt op de bank met haar vriendin naar een film te kijken…zo nu en dan hoor je een oeh en een ahhh. Zonder op te kijken weet ik dat er dan een “lekkere dute” in beeld is. Tussendoor constateert ze dat ze nu gewoon al voor de 17^e keer als single een jaarwissel in gaat……het leven is echt niet mild voor haar …whahaha.
Ze meldt wel even dat ze nog niet te oud is voor een stelletje slingers aan het plafond. Dus zodra het spul naar bed gaat klim ik nog maar even op de stoel om de vlaggen te hijsen. Samen aan de giraffenkoekjes kijken ze zwijmelend weer verder.

De verjaardag is gisteravond al gevierd, dus het feestgedruis is zo goed als voorbij. Morgen komen er nog wel een paar “gelijkwaardigen”, maar dan is het echt weer over.
Kijken of er morgen per ongeluk toch een verjaardagszonnetje gaat schijnen.

Als laatste wil ik er toch nog iets positiefs uithalen…..het slapen in deze horrorzomer is wel aangenaam…dus ik denk dat ik daar over niet te lange tijd maar weer eens gebruik van ga maken.

Tot de volgende blog :)


 

Tja…..en dan is het al voorbij,

De drie wedstrijden voor Nederland waren van dien aard dat ze dus niet de kwartfinale hebben gehaald. Ach, het is natuurlijk jammer voor de fans, de commercie en de publiciteit, die bij een goede prestatie rijkelijk aanwezig is.
Vermakelijk vind ik de commentaren van al die analisten die na afloop van een wedstrijd gaan vertellen hoe het wél had gemoeten.
Het leven gaat gewoon verder en over een paar dagen heeft niemand het meer over de teleurstelling van Nederland.

Vorige week drie dagen gewerkt en in die dagen gemerkt dat de wereld en de mensen toch wel aan het verharden zijn. Veel afgunst, irritaties en helaas zelfs schietpartijen. Ongetwijfeld is het er altijd al geweest, maar ik ervaar wel dat het de laatste tijd steeds vaker voorkomt. Het zal allemaal wel te maken hebben met de moeizame tijd waarin de wereld verkeerd. Macht, geld en geloof. Dat zijn toch wel de drie dingen in het leven die voor onrust, ruzie en zelfs oorlog kunnen zorgen. Als de geschiedenisboeken open geslagen worden staan al die zaken er rijkelijk in vernoemd. Ook niets nieuws van deze tijd dus. Maar ja…ik leef nu en beleef dit alles dus ook nu.
Ik ben gelukkig een positief mens en ga er dan ook vanuit dat er wel weer betere tijden aan zullen breken.

Ondanks…of eigenlijk  “dankzij” mijn ziekzijn, zeven jaar geleden,  besef ik dat je het vervelende niet uit de weg moet gaan, maar altijd moet blijven proberen om het prettige te blijven zien of op te zoeken.
Een jaar duurt 365 dagen. Nu is het niet zo dat je van alle dagen een feestje kan maken, maar het is goed om in je agenda zo nu en dan “iets prettigs” te plannen. Dat hoeven dan weer geen grootse duren dingen te zijn, maar al is het maar met een collegaatje een Goudsche Bagel gaan eten,  een kleine 20 minuten onder de zonnebank te gaan, naar de bioscoop of het theater, iets voordeligs scoren op vakantieveilingen of in mijn geval een dagje helemaal vrij plannen en lekker in alle stilte gaan schrijven.
Al die dingetjes kunnen je een aangenaam gevoel geven om naar toe te werken. Iets om naar uit te kijken. We hebben het eigenlijk allemaal nodig om vooruit te kunnen blijven gaan. Ik kan een ieder dan ook adviseren om in je agenda zo nu en dan een datum te prikken en daar iets in te vullen waarvan je voor jezelf weet dat het je weer een brok energie op gaat leveren.
Er zijn nog veel meer dingen in het leven waarvan je energie krijgt. Die dingen kunnen zomaar spontaan ineens je pad kruisen.
Zo had ik er vandaag eentje. Even met de caravan een dag en een nachtje naar Renesse. Dochterlief had behoefte aan een dosis “stappen”. Samen met een vriendin het nachtleven in. Heb bij mezelf duidelijk gevoeld dat ik zo blij was dat ik geen 16 jaar meer ben. Ik moet er niet aan denken om daar een avond en stukje van de nacht door te moeten brengen tussen allerlei dronken droppies, die met volgepiste broeken in de goot liggen. Gewoon zo dronken dat je niet meer weet wie je bent, waar je bent of misschien wel wát je bent.
Ik vraag me dan werkelijk af waarom “men” dat doet. Ik kan me niet voorstellen dat je je daar op dat moment prettig bij voelt, laat staan de volgende dag als er ineens foto’s van je op twitter voorbij komen waarop je meer dood dan levend op staat.
Waar ik dan wel weer heel blij van wordt is dat dochterlief echt geniet van een avondje stappen. Gelukkig is ze van het kaliber dat ze respect heeft voor zichzelf en zich niet laat verleiden voor allerhande ongein. Niet dat ze nu zo vreselijk braaf alleen op colaatjes de avond doorgaat, maar goed, zolang je beseft waarmee je bezig bent, is het wel oké.
En nee Charlotte……..zulke uitjes gaan we niet elk weekend doen !!!
Het moment waar ik energie van kreeg was de ZON…je weet wel, die grote gele bal hoog in de lucht. In Zeeland was hij ruimschoots aanwezig, dus ik heb de snoet afgesteld naar de goede kant en heb me er flink door laten kussen…..met als gevolg dat ik nu een kleur heb die morgenochtend  flink zal afsteken bij m’n witte overhemd.

Morgenochtend gaat Stefan beginnen aan de allereerste dag van zijn carrière als vrachtwagenchauffeur. Hij heeft al zijn papiertjes gehaald en mag morgen, na een weekje meekijken en rijden, officieel aan de slag.
Met een mooie blauw/gele Scania gaat hij de paden op en de lanen in. Natuurlijk ben ik, als moeder, trots maar vind het wel lekker als hij aan het einde van een ( vaak lange) dag weer veilig en ongeschonden zijn neus laat zien.
Kleine kinderen worden groot……

Nu alle voetbalkoorts weer afneemt, zal ik ongetwijfeld wel andere onderwerpen uit het dagelijkse leven vinden om over te schrijven….Dus…tot de volgende keer.

Vandaag is het zondag 10 Juni ‘12. De dag na de eerste wedstrijd van Nederland tijdens de EK in de Oekraïne en Polen. Zoals altijd voordat het Nederlandse elftal een eerste wedstrijd speelt is (bijna) iedereen ervan overtuigd dat ze het helemaal gaan maken, onoverwinnelijke leeuwen en dat “onze jongens” de beste zijn. Alles wat oranje kleurt is uitverkocht in de winkels. En alles wat normaal een andere kleur heeft is nu oranje en alles wat normaal gesproken ook al oranje gekleurd is, valt nu op de een of andere manier op.
Maar goed…de eerste wedstrijd, Nederland – Denemarken. Een dochter compleet in het oranje uitgedost gaat richting Rotterdam om daar in de massa de wedstrijd te bekijken.

Samen met een andere blonde drol naar de skihut. Uiteraard ook wel een beetje gefocust op meneer Afellay en hopende op een spetterend oranje feest na afloop. Oké Afellay was dan regelmatig in beeld, maar dat feest bleef uit. Ineens waren het niet meer “onze jongens”, maar “die gasten” die niet lieten zien waarvoor ze betaald worden.

Normaal gesproken als er visite komt die blijft eten, ga ik mijn best doen om een lekkere culinaire versnapering te creëren. Maar aangezien de wedstrijd precies onder etenstijd plaatsvond, maar iets gehaald wat voor de buis opgegeten kon worden.
De plaatselijke chinees werd druk bezocht tijdens de pauze. Terwijl ik, voor de rust,  naar de chinees liep was er geen levend wezen op straat te vinden. Voor de kroeg stonden een heleboel fietsen, maar het was bijna angstaanjagend stil. Bij de chinees binnen stond ook een tv aan. Het beeld was niet veel groter dan een A4tje. Een klant die duidelijk een zeer ontevreden gevoel had over het resultaat tot nu toe, zei dat ze het bijna niet kon zien op dat kleine schermpje. Haar gezegd dat dan ook de afgang niet zo groot was. 
Toen ik met een gevuld plastic tasje het Chinese restaurant verliet stond er bij de kroeg een enorme oranje massa buiten te roken. Allemaal in de rust hun frustratie even onderdrukken met een beetje nicotine.
Thuis gekomen met de visite allemaal op de platte gat voor de buis, een bord Chinese onzuiverheden op schoot kijken hoe de eerste nederlaag tot stand komt……gelukkig was het eten lekker.
Het leukst van zo’n wedstrijd vind ik al die analyses die naderhand uitgesproken worden. Mensen die het allemaal beter weten en een veel betere bondscoach zouden zijn.
Eigenlijk hou ik dus niet van voetbal…maar het is net leuk genoeg om er een blog over te schrijven.

Er gebeuren helaas ook nog zaken die geen glimlach of prettige spanning oplevert. Sinds afgelopen vrijdag ben ik weer ingezet als familieagent. Het is voor mij een mooi stukje van mijn vak, maar het is triest dat daar eerst een drama voor een jong gezin voor af moest spelen.
Op die momenten besef ik dan dat al dat geneuzel omtrent een EK voetbal er totaal niet toe doet en totaal op de achtergrond verdwijnt als je weet dat een vader en moeder grote angst hebben of ze hun kind mogen behouden.

Een nieuwe week is aangebroken. Eindelijk weer eentje zonder feestdagen. Natuurlijk is het lekker om zo nu en dan een extra vrije dag te hebben, maar krijg ook vaak het gevoel het spoor kwijt te zijn.
Vorige week viel de maandag uit omdat het 2^e pinksterdag was. De rest van de week heb ik dan steeds het idee dat ik een dag achter loop. Maar weet je….het is een luxeprobleem dus forget it.!!

Die bewuste 2^e pinksterdag was het trouwens heerlijk weer. Het zonnetje scheen volop en deze liet ook zijn kracht goed voelen, met als gevolg dat mijn tere huidje ietsje te rood geworden was. Maar ook dat is een luxe probleem.

Het voorseizoen op camping Harskamperdennen zat er die dag weer op en dat betekend dat dan de voortent en de caravan weer reisvaardig gemaakt moeten worden. Omdat de caravan al op 30 maart neergezet is en zo ook de voortent, moet van ongeveer 2 maanden stof, regen, zon, wind alle sporen eraf gesopt worden. De voortent moet weer voor een jaar in de zak dus na een stevig sopje  en met behulp van de goed drogende zon is alles weer strak in de vouw opgeborgen.

De zomervakantie gaat richting Italië. Aangezien je daar wel zeker kunt zijn van mooi weer blijft de voortent thuis en mag de luifel mee.

Het duurt nog een lange poos voor het zover is dus met een beetje geluk eerst hier nog van een beetje zomer genieten. 

Vanmorgen was ik aan het werk, had een trui aan en had het nog steeds berekoud. Het is toch niet leuk meer. Het is verdikkeme juni en de kachel staat aan in huis!!
Zou het seizoen wat opschuiven?? Zouden we een late zomer krijgen? Ik denk erover om toch nog maar een abonnementje te nemen op de zonnebank. Ergens moet je toch vitamine zon vandaan halen. Vorige week hadden we natuurlijk wel een paar heerlijke dagen.
Charlotte ging samen met haar vriendin het zwembad opzetten. Oké, heel dapper want het is altijd weer een ferme klus. Eindelijk dachten ze dat het zo goed als klaar was en werden al een beetje vrolijk. De overbuurjongen
kwam zich er even mee bemoeien en gaf een heldere tip. “volgens mij zit het zwembad binnenstebuiten”….
Ik was niet thuis maar kan we er iets bij voorstellen hoe het geklonken zal hebben. $%^&@#%
Inmiddels staat het en zorgt de regen ervoor dat het waterpeil hoog blijft…

We gaan er maar vanuit dat het ooit nog weer in gebruik genomen kan worden.

Waar zouden we trouwens zijn zonder het weer. Wij Nederlanders zijn toch eigenlijk heel bevoorrecht met de verschillende seizoenen met hun weerstypes. Wat hadden we anders te mopperen. En mopperen, kunnen we als de beste. Is het niet het weer, dan is de economie of de politiek een heel goede tweede. Maar wat denk je van het mopperen op mensen??
In m’n werk krijg ik er steeds meer mee te maken. Er zijn steeds meer mensen die steeds minder kunnen hebben van anderen. Zal het jaloezie zijn? Zal de recessie een grote rol spelen in het humeur van mensen? Ik denk het wel. Het zorgt er in ieder geval voor dat het werk nooit op raakt. Het gaat elke dag maar weer door en elke dag komen er weer meer mensen waarbij het lontje korter wordt.

Soms begrijp ik het wel, als je naar de tv kijkt dat wordt je ook bijna moedeloos. Er is eigenlijk nooit positief nieuws op de platte doos aan de muur. We moeten er met elkaar dus wat van maken.

Veel mensen halen hun plezier deze dagen ( ik hoop voor hen weken) uit het EK voetbal. Overal vlaggetjes die al van kleur verschoten zijn. Ik ben helemaal geen voetbal liefhebber maar ga een echte strijd natuurlijk niet uit de weg. Op die manier wordt het voetbal zelfs voor mij nog leuk.
Dus mannen van Oranje….Graag een 2-1 scoren bij de eerste wedstrijd. Hiermee ga ik dan een enorme zak drop winnen!!!  Ik zou eigenlijk om een zak wortelen moeten strijden aangezien ik zomaar eens een keer de moed heb om een soort van aan de lijn te gaan doen.
De eerste 6 kg is een feit, dus zolang ik de “hou de moed erin” knop in beeld heb zal ik de gewonnen drop gewoon netjes in de officiële oprotdroppot doen en daarmee de enorme zoute honger stillen van de komende en gaande man/vrouw. Een aantal collega’s weet al waar m’n huis woont en moeten soms “heel toevallig” ineens wel eens hier in de straat zijn. Nou ja…zo’n pot oprotdrop is goed voor de sociale contacten. Hoewel je met een mond vol drop natuurlijk weer niet mag praten. Momenteel klinkt er een enorme echo als je in de pot kijkt….dus het is hard nodig dat er gewonnen wordt met 2-1!!

Zo…alle zorg is weer gedeeld, dan ga ik me nu maar weer storten op het schrijven van “echte” verhalen.

Dit soort dingen tussendoor is gewoon lekker om even het hoofd een beetje te legen en volkomen zinloze informatie te delen.
Rest me nog om iedereen die het voetbal helemaal geweldig vind er vooral veel vreugde uit te halen en bij winst of verlies zich als een echte supporter te gedragen zodat ik de volgende dag niet allemaal aangiftes van vernieling en mishandeling in m’n mik geschoven krijg..!!

Hup Holland HUP…

 

Onder het genot van een potje thee, een kansloze film op tv en een stokje rokende wierrook, maar weer eens proberen of ik het nog kan. Een blog schrijven. Het is echt al zo’n tijd geleden dat ik gewoon na moet denken wat er in de afgelopen periode allemaal gebeurd is.

Als ik er zo lang over moet nadenken dan krijg ik het niet meer in de juiste woorden op papier, dus die tijd laat ik maar gewoon in het verleden liggen.

Inmiddels is het eind April 2012. Dat betekend voor een groep mensen op deze aarde dat er nog 8 maanden te gaan zijn voordat de wereld vergaat, zoals deze groep denkt. Ik vraag me dan af, hoe leef je die maanden voort…
Laat je dingen gewoon gebeuren, zijn er dingen waar je je dan niet druk meer om maakt? Of zijn er juist dingen waar je als een bezetene achteraan gaat omdat je iets nog heel graag wilt doen….

Ach…..ik laat ieder maar in zijn of haar waarde, maar zelf denk ik dat gewoon aan het einde van het jaar de kerstboom weer uit het bos ( of uit de doos) geplukt kan worden.

Eerst maar eens kijken of we in Nederland tegen die tijd weer een nieuwe regering hebben of dat we stuurloos ronddobberen.

Ook daar kunnen we ons druk om maken, het gaat alleen niet helpen dus ook hier ga ik in de afwachtende stand. Zoals de vlag er nu bij hangt ben ik niet eens in Nederland ten tijde van het stemmen…dus zal mijn inbreng niet meetellen. Dat er wat moet gebeuren is wel duidelijk. Nederland ( en Europa) staan er niet zo lekker voor.

Als ik nu al die debatten en praatprogramma’s zie, dan zou ik niet eens weten waar ik op moest stemmen. Het is maar een wirwar. Toch moet ik toegeven dat de laatste paar jaar de politiek wel een beetje mijn interesse heeft gekregen. Tenslotte gaat het ons allemaal aan en zijn we er afhankelijk van.

Eén ding weet ik wel zeker….het haar van Wilders ziet er echt niet uit!! Zo kan de natuur het niet bedoeld hebben..!!”

Over de natuur gesproken, in Maart hebben we een paar weken mooi weer gehad, maar de rest van het voorjaar is gewoon prut. Zou het dan in de zomer ook werkelijk een keer gaan zomeren? Het zou toch wel lekker zijn voor de mens als de boel weer een flink opwarmt.

Mogelijk dat al die snotterende mensen ook weer wat opknappen en dat het humeur van velen ook een boost krijgen. Op werkgebied zie ik zo vaak mensen de revue passeren die zich druk maken over dingen die er helemaal niet toe doen. Als de zon schijnt ziet het er allemaal anders uit, hoewel de mensen dan weer komen klagen over een stinkende BBQ van de buren of van de muziek die door alle openstaande ramen en deuren net iets te hard bij anderen binnenkomt.

We gaan het zien en gelukkig hebben we er geen invloed op…anders was er nog meer onrust in de wereld.

Vandaag staat er in mijn agenda “ OUT of ORDER”  . Zelf ingepland, een dag om zo min mogelijk te doen. De laatste weken zijn erg druk met verplichtingen     en andere (gezellige) zaken . 
De reorganisatie op het werk laat inmiddels zijn gevolgen zien en voelen. De werkdruk wordt groter  . Het werkaanbod groeit en het moet allemaal (op tijd) weggewerkt worden door steeds minder mensen  . 
Van 1 collega afscheid genomen  die gaat genieten van haar vrijheid en plaats maakt voor een jongere collega die nog wat jaartjes voor de boeg heeft. Waarom het werkaanbod groter wordt weet ik niet. In de voorliggende jaren was het in de zomerperiode wat rustiger  , maar daar merk ik nu nog niets van eigenlijk. Er is heel veel irritatie en ruzie onder de burgers  . En dat gaat soms zover dat er politie aan te pas moet komen. Wat is het toch jammer dat veel mensen steeds egoïstischer worden en minder respect hebben voor de handel en wandel van de mensen om hen heen. Niet dat ik alles kan waarderen wat anderen soms overhoop halen, maar het leven is geven en nemen. En misschien wel veel meer geven en klein beetje nemen. Maar als je een beetje positief in het leven staat levert “geven” veel meer voldoening dan “nemen”. Door te geven ontvang je automatisch meer. 
Nu ik het toch over ontvangen heb. Van de nieuwe school van Charlotte heb ik ook een heleboel ontvangen. Zo’n 7 A4tjes vol met spullen die aangeschaft moeten worden. 
Ook hier is weer aan de orde dat er eerst gegeven (euro’s) moet worden om iets terug te kunnen ontvangen. Maar het is een investering in de toekomst. Met een beetje geluk heb ik over 3 jaar een allround schoonheidspecialiste/welness in huis. Daarna nog even een tandje erbij voor de specialisatie “visagiste” en dan kan ze Leco van Zadelhoff af gaan lossen  . Ach, weet je, je moet een doel voor ogen hebben hé. Of je uiteindelijk dat doel kan bereiken zal de toekomst leren. Als ik terug kijk naar de tijd dat ik net zo jong was als Charlotte dan had ik niet het beeld voor me van wat ik nu uiteindelijk bereikt heb. Tot 4 jaar terug zelfs nooit gedacht ooit bij de politie te gaan werken. Sommige dingen komen op je pad en daar kun je iets mee doen of je kunt het links laten liggen. Mijn ziekte 6 jaar geleden , het werk bij de politie  en ‘t vrijwilligerswerk bij hospice IJsselthuis  hebben mij veel levenslessen gegeven. Zoveel momenten met verschillende mensen meegemaakt. Mensen met een eigen verhaal en een eigen beleving en hun eigen waarheid. Zonder dat deze mensen er erg in hebben gehad hebben ze me veel levenswijsheid gegeven. Dingen waar ik nu en in de toekomst wat aan kan hebben. Gratis lessen…. En dat is mooi meegenomen, als ik zie wat de studiekosten van tegenwoordig zijn. Ach, nog een jaar of drie en dan kunnen beide kinderen (hopelijk) hun eigen broek ophouden. Wat een geld zal er dan maandelijks overblijven !! (dromen is lekker.. ) En met dat overgebleven geld kun je dan weer leuke dingen doen, zoals North Sea Jazz.  
Gisteren ( zaterdag 9 juli) weer genoten in Ahoy Rotterdam. Degene die van Jazz houden en er wel eens geweest zijn zullen begrijpen wat ik bedoel. Er heerst daar een relaxte sfeer. Alle rangen en standen lopen, zingen en dansen met elkaar. Dit jaar ben ik 1 dag geweest. Maar ik ga een potje maken zodat ik volgend jaar alle drie de dagen kan. Uiteraard ga ik dan wel zorgen dat ik de dag erna vrij ben. Cosmetisch gezien  zal ik er na die drie dagen wat minder goed uitzien van het (te) laat naar bed gaan. Ook zal er dan wel houtworm in mijn benen genesteld zitten van het lange en vele staan en slenteren. Op één van die dagen ga ik proberen de kinderen wat Jazzgevoel mee te geven. Mogelijk dat ze er nu nog niets aan vinden. Mijn vader was ook gek op Jazz. Vreselijk vond ik het als hij weer eens Jazzmuziek opgezet had. Ik vond het maar rare muziek. Soms zat er geen enkele melodie in en deden de muzikanten ( in mijn beleving) maar wat. Een aantal jaar geleden is het Jazzgevoel in mij wakker geworden. Ik vind het super om te zien wat een emotie deze muzikanten met hun instrumenten beleven. Het is muziek die je moet leren waarderen. Maar heb je het eenmaal door dan is het heerlijk  . En terwijl ik dit zit te tikken heb ik een paar doppen in mijn oren die de herhalingen van een aantal artiesten mijn oren in blazen. Even een beetje nagenieten. 

Nog een paar weken voor de boeg en dan ga ik in de vakantie-stand. Drie weken geen politiewerk, geen hospicewerk, geen stofzuiger, dweil en emmers sop. Ondanks dat ik de eerste 2 genoemde dingen graag doe, vind ik het toch wel erg lekker om even het grootste gedeelte van mijn brein uit te schakelen  en te genieten van veel zon, zee  en oké dat zand neem ik op de koop toe. Met een beetje WIFImazzel kan ik in de vakantie mijn verslaving ( het schrijven) voortzetten en jullie zo nu en dan een brokje leesvoer zenden.

Na een heleboel keer geprobeerd te hebben om een blog te schrijven is het er nu dan toch eindelijk van gekomen. 
Steeds begon ik en kon ik het door omstandigheden niet afmaken en voordat ik weer verder ging was het meeste wat ik had geschreven alweer achterhaald.  Dus maar weer een nieuw begin gemaakt en nu is het dan zover…hij is er weer!!! Dus Syl….. 

Sinds de vorige blog is er een langere tijd verstreken. Veel dingen die ik niet opgeschreven heb zijn dus een beetje uit mijn brein verdwenen.  Het is dus niet alleen om jullie te plezieren met een verhaal, nee het is voor mij ook gewoon een must om mijn leven op papier te zetten om zo niet te vergeten wat er op mijn levenspad gepasseerd is.  
Meerdere keren heb ik al verteld over het kamperen op Harskamp. Daar ga ik dus maar geen blad meer mee vullen.  
Het voorseizoen daar zit erop en dat is eigenlijk maar goed ook. Er wacht hier thuis een stelletje vieze ramen  , een stoffige zolder, een naar verf snakkend tuinbankje  en wat sociale contacten die nodig onderhouden moeten worden. 
Ondertussen heeft Charlotte haar schooldiploma op zak  en kan ze de rest van de zomer gaan genieten van een vreselijke luie tijd. Ik heb haar gezegd vooral te genieten van al die luiheid, want het is de laatste zomer die ze grotendeels door kan brengen op de hoek van de bank in de buurt van een stopcontact voor de oplader van de blackberry  en de afstandsbediening van de televisie. 
Ze is een vroege leerling en is nog maar 15 jaar. Voor de baantjes die ze leuk vind ( alles behalve in de kas of vakken vullen en kranten bezorgen) moet je minstens 16 jaar zijn. 
Ach…eigenlijk zou ik het wel erg fijn vinden als ze wat zou doen in de vakantie, maar goed, laat ze dan nog maar één jaar een “vrije” zomer tegemoet gaan. Ik hoop dat ze nog heel veel jaar kan werken in haar leven. Het examengevoel is hier in huis nog niet voorbij. Stefan zit er nog vol in. In 2 jaar tijd moet hij 12 keer examen doen  . Het laatste examen was een pittige  . Dat ging over de techniek van een vrachtwagen. Dus hoe zit de motor in elkaar en hoe werkt het. Het slagingspercentage voor dat examen is voor de 1e keer maar 20%  . Dat zegt waarschijnlijk genoeg over de moeilijkheidsgraad. 
Stefan ging naar binnen met nog 29 kandidaten. Na afloop was het wachten op de uitslag. De examinator van het CBR kwam heel chagrijnig naar binnen en zei dat deze groep alles sloeg. Nog geen enkele groep had zo slecht gepresteerd  . Er was er maar 1 geslaagd van de 30….Dus de moed zakte Stefan meteen in de schoenen  . Maar wat bleek..hij was de enige die het gehaald had  . Ik kreeg meteen een sms’je met de tekst: “YES!! Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest!! Nu mag hij dus rijles gaan nemen voor de vrachtwagen en ja dat is dus precies wat hij graag wil. En ondertussen is moeder natuurlijk apetrots.  

Nu ik dit zit te schrijven ( tikken) kijk ik naar buiten en zie dat het gras in de achtertuin deels onder water staat. Vorige week vlogen de stofwolken nog om je oren als je in de tuin niesde. De natuur is natuurlijk heel blij met al die regen, maar ik zal je zeggen…ik ben het alweer spuugzat. Ik had zo’n klein voorjaarskleurtje op m’n konen, maar het is hartstikke foetsie  . Gewoon weer bleek en flets. Maar nog 34 dagen en dan kan de bleke snoet de Italiaanse zon in. Ongetwijfeld ben ik daar (zoals elk jaar) veel te enthousiast en zullen de blaren en vellen er wel bijhangen na een paar dagen bakken. Ik ben intussen in het bezit van een e-book. En heb dan ook het voornemen om gewoon een paar weken, naast het culturele, me helemaal te laten verdrinken in een paar boeken  . De kids gaan gelukkig allebei weer mee. Van Stefan gaan er nog een paar vrienden mee, dus dat gaat best wel gezellig worden. 
De pizza’s roepen al !!!  
Hoewel ik geen liefhebber van pizza ben vind ik het vermakelijk om te zien hoe het kwijl al zo’n beetje uit Stefans mondhoeken druipt.  
Het ventje is een liefhebber van eten, maar zijn variatie is niet zo heel erg groot. Zodra het erg gezond klinkt haakt hij vrij snel af  . Ik hoop maar dat hij snel een schoonmoeder krijgt waar hij alles gaat leren eten  . Tegen je schoonmoeder durf je toch geen nee te zeggen. 
Ik weet nog dat ik de eerste keer bij mijn (a.s) schoonmoeder ging eten. Na het eten kwam ze met een schaaltje vanillevla aan. Ik dacht #$%^&*()_(*&^%$  dat lust ik helemaal niet. Maar dat heb ik natuurlijk niet hardop uitgesproken. Ik heb heel braaf mijn schaaltje leeg gegeten en weet je wat??? Ik vond het gewoon lekker!! . Het zat dus tussen mijn oren. Helaas zit er nu maar weinig tussen mijn oren wat ik niet lekker vind.. Zuurkool kan ik nog steeds niet enthousiast van worden en wat dacht je van oesters getverrrrr. 
Afgelopen week ben ik met 2 collega’s wezen lunchen bij de Goudse Bagel. Errug lekker!! Een aanradertje. De dag erna ben ik met de geslaagde freule uit eten geweest bij La Baraque….ook heel akelig en ook dat is een aanrader. Toen afgelopen vrijdag samen met een andere collega een high Tea genoten. Deze had ik “gewonnen” op vakantieveilingen.nl. Over calorieën gesproken….kortom, een culinair uiterst smakelijk maar o zo fout weekje.  
Na de high Tea naar de bruiloft van nog weer een andere collega ( ik heb er wel een paar duizend…). Ze was een mooie bruid en straalde in haar mooie jurk. Het is en blijft leuk om bruidjes te kijken.  
Tussen al die eetfestijnen door heb ik gewoon gewerkt hoor. Dat jullie niet denken dat ik verder niets doe   
De collega-bruid was vrij dus was het hier en daar wat zwoegen met het rooster. En vanaf a.s dinsdag gaat een andere collega gebruik maken van een regeling om de organisatie te verlaten en te genieten van haar “oude” dag. Dat levert nog een krater in het rooster op. Maar de organisatie is aan het reorganiseren dus we moeten met minder mensen meer werk op gaan knappen. Er zijn “knappe” koppen geweest die besloten hebben hier en daar het roer om te gooien dus moeten we mee in de veranderingen en gaan we zien wat de toekomst gaat brengen.  Meer als ons best kunnen we niet doen. 
Ondanks al die personele makke heb ik heerlijk werk. Wat is er prettiger om mensen te kunnen helpen.  
Een vast klant die niet altijd blij is met het leven kwam in een depribui een bakkie koffie doen. Terwijl ik tijdens een gesprek probeerde om hem enigszins positief het pand te laten verlaten zag hij een paar héél kleine kikkertjes    door het buro springen. Meteen schoot hij in de rol van dierenredder en heeft de kikkertjes naar een veilig plekje buiten verplaatst. Door deze actie kwam hij helemaal in zijn element en verdween de depri als sneeuw voor de zon  . De natuur loste zijn probleem ( voor even) op. 
Geweldig!! Ik hoop dat andere mensen die wel eens in de put zitten ook een paar ( symbolische) kikkertjes    op hun pad krijgen en zo het zonnetje  weer gaan zien schijnen. 

Afgelopen week was er weer eentje met stof tot nadenken…. 
Na terugkomst uit Berlijn nog een paar zonnige dagen doorgebracht bij en rondom de caravan op de Harskamperdennen. 
De stoel heeft regelmatig in de ligstand gestaan  . De MP3 speler is een paar keer opgeladen en leeg geluisterd . De barbecue heeft overuren gemaakt  en de afwas moest weer met de hand gedaan worden. Maar al die dingen deed ik vrijwillig hoor  

Zondags was het Moederdag. Voor mij al voor de 20e keer. Niks geen zelfgemaakt kadootje, geen ontbijt op bed met verbrand brood en geknoeide thee, geen lief opgezegd versje of gedichtje, nee…ik kreeg te horen dat ze mijn kadootje vergeten waren en dat het 100 km verderop lag….. Wat hou ik toch van mijn kinderen . Moederdag ná de lagere school mag van mij afgelast worden, maar mijn kadootje ruikt wel lekker  

Dan op maandag weer aan de arbeid . Misschien gek maar ik heb leuk werk en ga dan ook altijd na de vakantie weer graag aan de slag. ’s Avonds na het eten de nageltjes van Roos weer opgelapt  . Een kleine 5 km gejogd . Toen ik daarna inlogde op het digitale prikbord van het hospice kon ik lezen wat de laatste stand van zaken was. Er wordt op vermeld wat voor de vrijwilligers belangrijk is om te weten om op de juiste manier “handen aan bed” te kunnen geven. 
Ik las dat de volgende dag een bijzondere zou worden voor de bewoonster en haar familie. 
Een jonge vrouw zou op deze dag op haar eigen manier afscheid van haar leven hier gaan nemen. Ze was ernstig ziek en eigenlijk kon ze geen kant meer op. Om zelf de regie van haar leven in eigen hand te kunnen houden, had ze deze dag op eigen wijze gepland. Ik had de volgende dag de 1e dienst. Als je weet wat er te gebeuren staat dan houdt het je toch flink bezig. Na een kort nachtje slapen kwam ik iets voor 7 uur in het hospice. Er heerste volledige rust. Marianne was nog de enigste bewoonster op dat moment. Waarschijnlijk moest het zo zijn dat ze deze dag het hospice voor haar alleen had. Niemand zou last hebben van veel bezoek of andere activiteiten. Ondanks de emoties bij het realiseren dat het haar laatste keer was dat ze in de ochtend wakker werd, was ze (in mijn ogen) heel rustig en hebben we ook nog smakelijk kunnen lachen met elkaar. Ze had heel goede humor. Om 11 uur brak voor mij het moment aan dat ik haar “gedag” moest gaan zeggen. Van dit moment had ik in gedachten al 3 miljoen scenario’s de revue laten passeren en toch ging het nog anders. Wat ga je zeggen tegen iemand die je nooit meer zult zien en het leven hier gaat verlaten… Ze wilde graag op haar eigen manier afscheid nemen van iedereen. 
Ik ging naar haar toe en zei “Dag Marianne, ik ga naar huis”. Voordat ik kon bedenken wat ik nog meer zou zeggen zei zij “ zie ik je nog?” Ehhhh….nou als jij dat wilt? “Ja, dat wil ik”, zei ze. Ze maakte het me dus makkelijk door haar regie weer in handen te nemen. Na haar beloofd te hebben ’s avonds terug te komen, ben ik naar huis gegaan. De rest van de dag heb ik maar wat aan gelummeld. Een paar plantjes gehaald, wasje gedaan , potje gekookt  maar steeds moest ik aan haar denken. Normaal gesproken “neem” ik de bewoners niet mee naar huis. Dat gaat me meestal goed af, maar onlangs was er nog een jonge vrouw in het hospice en ik merk dat me dat toch wat meer bezig houdt als iemand die wat ouder is. Je betrekt het dan wat meer op jezelf. Toch blijft het fijn werk om te doen. Elk mens is uniek en doet, beleefd en bewandeld het levenspad op een eigen manier. En ja…dat is mooi om te zien. Buiten dat ben ik dankbaar dat deze mensen mij toelaten in dit laatste stuk van hun leven. 

Dinsdag ’s avonds omstreeks 18.45 uur, stap ik op mijn fiets met toch een beetje een bezwaard gevoel. Met de gedachte of ik daar wel op mijn plaats ben, rijd ik naar het hospice. 
Gelukkig is het mooi weer geworden nadat het ’s morgens wat regende. Rond 19.10 uur staat er een haag aan mensen, die op Marianne’s verzoek gekomen zijn, op het terras van het hospice. We krijgen allemaal een rode roos van haar. Ze zit in haar rolstoel en kijkt naar alle mensen om haar heen. Doordat ze wat moeilijk kan praten door haar ziekte, houdt ze een papier omhoog met de woorden: 
"Bedankt voor alles lieve mensen!..Ik hou van jullie en tot boven". 
Op deze manier nam zij afscheid van iedereen. Wat er verder gebeurde deze dag is haar privé! 

Bovenstaande heb ik geschreven met de toestemming van Frank, Marianne’s echtgenoot. 
Marianne heeft mijn boekje een keer doorgebladerd en zei toen dat ze het jammer vond dat zij er niet in stond. 
Op deze ( aan haar beloofde) manier maak ik het goed met haar. 

Na zoiets vraag je je wel eens af waarom mensen soms zo zeuren  . 
Waarom maken mensen zich druk om een wachtrij bij de kassa  , als je nog tijd van leven hebt. Waarom nog even snel die auto inhalen  terwijl je ook gewoon lekker relaxed achter het stuur kunt zitten. Waarom mopperen als je zo vroeg uit bed moet  , terwijl je de rest van de dag gezond door kunt brengen. En waarom mopperen op je haar als het even niet goed zit  , terwijl je blij moet zijn als je gewoon haar hebt. 
En weet je?? Ik heb de afgelopen 6 jaar dichtbij zo’n 240 stervende mensen gestaan….en ik zeur dus zelf nog net zo hard mee  . 
Het is ook niet goed en nodig om steeds maar te denken dat er mensen zijn die het een stuk slechter hebben dan jij. Maar zo nu en dan even stilstaan bij het feit dat je eigenlijk niet zoveel te klagen hebt is best wel eens goed. 
Klik gerust op onderstaande link en laat je raken :

Na zo’n mooie en emotionele dinsdag, gaat het leven weer "gewoon" door. Weer een paar dagen gewerkt, een dag opfriscursus van BVH en het weekend is ook alweer voorbij. 
Wat gaat de tijd toch snel. Een week voorbij. Een week vol gebeurtenissen die niet in mijn agenda stonden. Het leven is en blijft verrassend.  

Op mijn schoorsteen staat de mooie rode roos als stille getuige van een bijzondere dag. 

CARPE DIEM 

Je hebt wel eens van die weken die vol, druk en onvoorspelbaar zijn. Zo ook de week die achter ons ligt. 
Zaterdag 9 april 2011. Het zonnetje  deed erg zijn best en had een gulle bui. Na wat boodschappen en klusjes in en om het huis op pad naar de verjaardag van de man van mijn moeder, oom Wim. Vandaag werd Oom Wim 80 jaar.  Voor de eerste keer in ruim 2 jaar is mijn moeder weer op stap geweest. Ze is met een taxibusje opgehaald vanuit de Riethoek in Gouda en naar Nieuwerkerk aan den IJssel gekomen waar de verjaardag gevierd werd. Het was best een uitdaging. Is kijken of ze enige reactie gaat geven. 
Wát ze beleefd heeft weet niemand, maar ze heeft flink om zich heen zitten kijken. Ze keek iedereen aan die in haar zichtsveld verscheen. En soms....leek het wel of er een spoortje van emotie op haar gezicht verscheen. Maar misschien wilde we dat ook wel gewoon zien. Het was een mooi moment en het gaf toch weer even het gevoel dat ze er helemaal was. Voor oom Wim was haar aanwezigheid het mooiste kadootje.  

Ondertussen had er in Alphen aan den Rijn een drama afgespeeld. Onvoorstelbaar dat op zo'n mooie zonnige dag, een jonge knul het leven van heel veel mensen volledig op zijn kop had gezet. Dit soort gebeurtenissen hebben we wel eens gelezen of op het journaal gezien vanuit Amerika en Duitsland, maar dat het nu ook in ons eigen kikkerlandje gebeurd was??? Niet te bevatten, laat staan als je er mee te maken hebt. Meteen gingen m'n gedachtes naar de collega's die daar wonen. Van één had ik al een teken van leven gezien op hyves, de andere maar even gesmst...het duurde even, maar ook van haar een positief bericht terug.  
Daarna gingen de gedachten naar de andere collega's die er naar toe moesten om orde te scheppen in de chaos. 
Ik moest het de rest van de dag zonder tv of internet doen omdat de reis naar Markelo ging waar nog een feest op de agenda stond. Er zijn heel wat smsjes door de lucht gegaan om maar een beetje op de hoogte te blijven van het nieuws. 
De volgende dag "onder de bomen van Harskamp" blijft zoiets toch in je gedachten. Charlotte kreeg te horen dat de dader een zoon van een leraar was en voelde zich daardoor ook wat meer betrokken. Wat gebeurd er toch een heleboel op de wereld. Soms heel ver weg en nog in grotere afmetingen, dan zie je het op het journaal en dan ga je weer verder, en nu zo dichtbij, wat je dan flink bezig houdt. 
Ondertussen nestelde zich een lekker griepje zich in mijn lijf. Dus de energie liet het hier en daar wat afweten, maar zo'n zondag lekker in het zonnetje was goed te doen. Maandagavond naar de 50 jarige bruiloft van een oom en tante  . Wat leuk was dat !! Daar zag ik neven en nichten die ik al meer dan 25 jaar niet had gezien. Een soort reunie dus.  
Dinsdagmorgen ( onder invloed van ibuprofen  ) een dienstje gedaan in het hospice, toen even naar de buuf voor haar verjaardag  , vervolgens naar Waddinxveen voor een overleg en 's avonds eigenlijk te wiebelig om nog wat te doen, maar eigenwijs genoeg om toch nog naar de lezing van Manu Kierse te gaan. Wat een geweldig mannetje is dat. Deze man hield een lezing over het omgaan met mensen die in rouw zijn of ander verdriet hebben. Ik had de man wel in een doosje willen stoppen en altijd bij me willen dragen. Naar aanleiding van wat levendige voorbeelden vertelde hij hoe je met verdriet van anderen om moet gaan. Ik moet nog een heleboel leren, dacht ik bij mezelf...  Zal zo is kijken of hij al zo hip is dat zijn boeken digitaal te downloaden zijn. De volgende morgen ben ik naar Boskoop gegaan voor een ochtendje burgers tevreden ( proberen) te stellen  . Gelukkig waren er niet veel ontevreden burgers dus het was niet druk. Toen ik daarna in Waddinxveen kwam werd ik vriendelijk doch dwingend naar huis verwezen  , wat ik dus braaf gedaan heb. Mijn bed ingekropen en daar een paar uur schijndood  doorgebracht. Ondertussen piepte zo nu en dan mijn mobieltje die ik toch maar in mn buurt had gehouden. Vandaag was de dag van de waarheid  . De reorganisatie zou nu duidelijkheid gaan scheppen wie op welke standplaats zou komen. En ondanks dat ik pas een brief had gekregen dat er voor mij niets zou veranderen, was die hoop me de volgende dag alweer door de neus geboord. Het was nog steeds onzeker, maar gelukkig !! Voor mij was het goed nieuws. Een reorganisatie maakt altijd slachtoffers en dus ook bij deze organisatie. Een aantal collega's moet op zoek naar een andere functie  . De manier waarop maakt het misschien wel moeilijk. In een reorganisatie wordt niet naar functioneren gekeken, maar naar het aantal dienstjaren  . Sommige functies verdwijnen gewoon helemaal.....kortom, de collega's die het treft zijn ( op zijn zachts gezegd) not amused!! 
En zo is er een zeer bewogen week voorbij gegaan. Voorbij gegaan......de tijd gaat wel voorbij, maar de impact die de gebeurtenissen met zich meebrengt, blijven nog wel even. 
Sterkte voor de mensen die wat te verwerken hebben !! 

Vrijdag 1 april 2011 omstreeks 09.30 uur de caravan achter de auto gehaakt  en koers gezet richting Harskamp (veluwe) 

De stratenmakers zijn afgelopen week goed actief geweest. De straat is voor het grootste deel weer voorzien van klinkertjes zodat de caravan zonder obstakels de werf af kon.  
Zonder oponthoud stond de sleurhut anderhalf uur later onder de veluwse bomen.  
De voortent en luifel opgebouwd en alles leef en bewoonbaar gemaakt voor een week of 11.  
Zaterdag hebben het zonnetje  en de luid fluitende vogeltjes me wakker gemaakt. Met handdoek, toilettas en douchesleuteltje naar het toiletgebouw gegaan. Oké, ik geef toe, het klinkt misschien wat primitief, maar het heeft wél wat! 
De rest van de kampeerders op de camping zijn nog onder zeil. Het is dus heerlijk stil. 
Nadat ik gedoucht had liep ik weer richting caravan. Onderweg kruisten een aantal jonge konijntjes    mijn pad. Ze hupten met hun witte wipstaartjes voor me uit. Wat een koddige beestjes zijn het toch.  
Ik hoorde ook een specht. Na even zoeken zie ik hem. Hij zit bovenin zo'n oude kreunende boom met zijn snavel een gat te timmeren. 
Een stukje verderop rennen Knabbel en Babbel achter elkaar aan over de grond en de bomen in en uit. Daarbij hoor je hun nageltjes krassen over de bast van de bomen. Het zal wel spelen zijn, maar misschien zijn ze wel vreselijk kwaad op elkaar omdat de één een nootje van de ander gejat heeft!!  
Het ziet er grappig uit, maar ik bedenk dat de dierenwereld niet veel anders is dan de mensenwereld. Het is hard werken geblazen om je boeltje voor elkaar te krijgen. 
Toen ik stilletjes op een stoel ging zitten met mijn voeten op een krukje en in m'n hand een paar pelpinda's, springt er al snel een eekhoorn op het krukje en loopt voorzichtig over mijn benen richting mijn hand, waar die floeperd al een pelpinda had gezien.  

Hij pakte de pinda met zijn voorpootjes, propt hem tussen zijn vooruit stekende tandjes en ging met een noodgang de grond weer op het bos in. Vermoedelijk heeft hij het nootje daar snel begraven en kwam weer terug. Waarschijnlijk had hij gezien dat er nog een pelpinda in m'n hand zat. Toen hij deze ook opgehaald had heb ik hem niet meer terug gezien. De rest van de camping was intussen ontwaakt en was het gedaan met de rust. De eekhoorn vond de omgeving waarschijnlijk niet veilig genoeg meer en liet zijn snuit niet meer zien. 
Het zonnetje was heerlijk warm, dus na een paar boodschappen heb ik me heerlijk in een luie stoel genesteld en me laten kussen door de zon.  

's Avonds met een groepje geBBQt.  Het voorjaar is begonnen!!  
Afgelopen nacht heeft het flink geregend. Terwijl dat regenwater zo lekker op het caravandak tikte realiseerde ik me dat het droogrek met de handdoeken nog buiten stond.  Deze fout schaar ik maar onder de categorie: “beginnersfoutjes”. 
Vanmorgen dus maar een droge doek gepakt....zo kom je dus aan een heleboel wasgoed!! 
Nu maar hopen dat de zon er nog even zijn stralen over kan laten schijnen en zo de natte lappen op het rek op laat drogen. 
Ondertussen heeft Charlotte wat last gehad van haar zeurzakje.  Ze heeft zich verbaasd over het feit dat ze door de verveling haar huiswerk zomaar spontaan ter hand heeft genomen.  Ook vond ze zichzelf erg zielig dat ze hier moest afdrogen terwijl er thuis een vaatwasser stond. En wat dacht je van het feit dat je in een tentje ( lees TENT) moet slapen, op een Japans luchtbed( zo'n heel groot en dik ding). Nou dat valt echt niet mee allemaal..  

Maar gelukkig heeft ze onbeperkt internet op haar mobiel.  Zo kon ze online iemand ( die nog verwender is dan zij) uitleggen wat een scheerlijn is.  
Stefan heeft ook twee nachtjes in hetzelfde tentje en op het zelfde luchtbed geslapen. 
Afgelopen nacht moest hij eruit omdat zijn blaas de maximale inhoud had bereikt. Keurig netjes naar het toiletgebouw gelopen en niet de eerste de beste boom onder staan pi**en.  
Terwijl hij midden in de nacht daar dus liep, kwam hij langs een klein campertje. In dat campertje lag een man te snurken, zo hard dat het ding bijna uit zijn voegen barstte.  
Zo zie je maar. Dan denk je lekker rustig een paar dagen te gaan kamperen en lekker uit te rusten. Ondertussen maak je dus van alles mee.  

 

Vanmorgen om 06.00 uur….zzzzzzzzzzzmmmmmm, klap, 5 minuten later….zzzzzzzzzzmmmmm, klap, weer 5 minuten later…..PIEPIEPIEP knal,dreun, klets, kledder en zzzzzzzzzzmmmmmmm. 
Goedemorgen…wat gebeurd er allemaal. Ik zat rechtovereind in m'n bed. De eerste paar geluiden waren de wekker  die afliep en van mij een paar keer een klap op zijn kop kreeg. Maar daarna??? 
Na eerst mijn verkeerde en toen goeie been uit bed gezet te hebben, keek ik even uit het doucheraampje de straat in. Ik zag alleen maar een hoop ijzer en hoorde een boel herrie. Nou dan eerst maar even naar beneden door een iets groter raam kijken. 
OOO ja…..het is vandaag dinsdag realiseer ik me. Vandaag gaan ze het asfalt aan het begin van de straat eruit halen. De Vrijheidslaan wordt gerestaureerd. Het asfalt moet eruit en er gaan weer klinkertjes de straat in. Vorige week hebben we een brief gekregen, waarin staat dat de straat voor ¾ afgesloten gaat worden vandaag en dat de asfaltlaag verwijderd gaat worden. Het deel waaraan mijn huis woont, is pas op een later moment aan de beurt. Niks aan het handje dus……..tenmiste!! 
Voor de deur staat een immens grote freesmachine. In het donker ziet het apparaat er bijna buitenaards uit. Er lopen een zootje oranje mannen omheen. Ineens hoor ik een hoop getimmer. En wat zien mijn oog….precies in het midden van de stoep, voor de oprit van de werf naast het huis slaan ze een ijzeren paal in de put. Met een prachtige boog komt er mega roestwater uit. Het stroomt voor het grootste deel de straat op, maar ook mijn, in knop staande, Hortensia’s krijgen een stevig voetbad. Ziet er grappig uit MAAR DAT IS HET NIET !!!  Uiteraard ben ik niet voor niets zo vroeg uit m’n bed. Ik wordt om 06.45 uur in het hospice verwacht. Maar ja….de auto krijg ik met geen mogelijkheid over die roestige waterfontein en dan dat grote ijzeren freesapparaat …die gaat ook echt niet opzij voor zo’n miezerig Volvootje. Dus ik heel dapper naar buiten, met toch maar mijn in de haast opgezochte fietssleuteltje, eerst even de vuilniszak en die van de buuf buitengezet. Even realiserend dat die mannen die mijn huis en auto van de buitenwereld afgesloten hebben, ook alleen maar doen wat ze opgedragen wordt. Toch wil ik het mijne ervan weten. Heb ik de brief niet goed gelezen of gaat er in de communicatie iets fout. Dus stap ik naar de oranje mannen toe en vraag of ze niet aan de andere kant van de straat moeten zijn…nee hoor mevrouw!! We pakken vandaag de hele straat! OO ehhhh…maar volgens mij hebben we een brief gekregen waarin staat dat de andere kant van de straat vandaag op de schop gaat. En daar kwam een menneke  van de gemeente aanlopen. Hij zegt “goedemorgen” tegen de oranje mannen en vond mij er waarschijnlijk als lucht uitzien….ik was toch al met het verkeerde been uit bed gestapt dus..hhahaha…ik luste hem rauw! 
Dag meneer, kunt u mij vertellen hoe het nu eigenlijk zit?? Nou ehhh mevrouw, de gemeente heeft besloten dat we toch maar gelijk de hele straat eruit halen vandaag. OO….wat fijn dat dat ook even gecommuniceerd is. Fijne dag verder!! Ik ben maar op mijn fiets  gestapt en heb in een snel tempo de afstand tussen huis en hospice afgelegd.  Dat was natuurlijk voor meerdere doeleinden goed. 1- de conditie, 2- afkoelen van een lichte woede aanval, 3- de slanke lijn.. (welke lijn???) 
Gelukkig was het is het hospice rustig en kon ik daar met het goede been naar binnen stappen.Het was een dienst waar mijn collega en ik niet moe van werden. Wel een dienst dat je je weer even realiseert dat ik me vanmorgen weer druk heb gemaakt om niets. Het is gewoon lekker om even te fietsen in plaats van dat kippestukkie in de auto te stappen. Om 11 uur weer terug naar huis. Kijken hoe het eruit ziet daar. Nou….ehhh…..het krioelt van de oranje mannen, kiepwagens en de freesmachine die er bij daglicht ietsje minder buitenaards uitziet. Het ziet eruit alsof ze al lekker opschieten. Dat moet aan het einde van de dag natuurlijk nog maar blijken. Als ik vanavond de werf maar afkan zodat ik afscheid kan gaan nemen van een man van 60 die het leven al achter zich heeft moeten laten. 
Na het afronden van dit verhaal ga ik me heerlijk even laten kussen door de zon . Ik heb het bankje al in de goeie hoek geschoven, dus mama gaat zo heerlijk met de luikjes toe even met de neus richting zon. Eindelijk schijnt ie weer. Oké het is nog best koud, maar uit het windje moet het me wel even gegund worden. Daarna ga ik me nog maar even met het huishouden bezighouden. Even de kadootjes van m’n verjaardag opruimen. Er staat nog een leuk bakje met allemaal lekkere dingetjes erin  …..op één na!! STEFAN ALS JE JE BROOD NIET OPEET GOOI HET DAN GEWOON WEG !!!!!  SMEERPOETS!!! 

28 januari 1931. In Waddinxveen werd op die dag een meisje geboren.  Ze krijgt de naam Jannetje van der Spek. Gelukkig werd ze Jannie genoemd. Voor die tijd een best wel hippe naam. Ze groeide op als oudste van 8 kinderen in een boerengezin. Ze heeft de lagere school grotendeels doorlopen en daar hield het voor haar op wat studeren betreft. Dat kon in die tijd nog. Nu staat de leerplichtambtenaar  al op de stoep te wapperen met een boete als je een halve dag vrij smokkelt van school. Ondanks dat ze niet zoveel leerstof tot zich heeft genomen was ze zeker niet dom. Ze was sterk en gezond en kon heel veel werk verzetten. Dat heeft ze haar hele leven volgehouden. 
Op 27 juli 1955 is ze getrouwd met Jan Leeflang en jawel....daar kwam 4 dochters uit voort.     En laat ik nu de jongste van dat spul zijn. 
Ik ken mijn moeder niet anders als hardwerkende vrouw. Werken bij anderen in huis om daar de boel op orde te krijgen, met een bestelbusje naar het slachthuis van Breda rijden 5 middagen in de week, 's avonds nog thuis werken voor het bedrijf waar m'n vader werkte, kantoor en kantine van dat zelfde bedrijf schoonhouden 's morgens héél vroeg. Kortom...Altijd in de weer  . De weinige vrije tijd die ze had bracht ze meestal op de fiets door . Kilometers heeft ze gefietst met een vriendin die het leven soms niet zo leuk vond. En dan kregen wij ook nog elke dag ons eten voorgeschoteld en lag de was schoon in de kast.  
Ik wordt ik er al moe van als ik het allemaal teruglees. 
Gisteren is ze 80 jaar geworden  . Ze is er nog. Alleen reageert ze bijna nergens meer op en slaapt ze misschien wel 80% van de dag. 
Het zou een mooie gedachte zijn dat ze nu al haar slaap aan het inhalen is  . Dat klinkt prettiger als het feit dat ze als een plantje leeft  . 

Vanmorgen ben ik mijn wekelijkse boodschappen wezen doen bij Albert Heijn. Aangezien ik boodschappen doen niet echt als een hobby zie  , probeer ik het bij 1 x in de week te houden. Dus mijn kar weer volgeladen voor een week naar de kassa. En ja hoor...ik zag ze al staan. Van die schattige kleine stront vervelende ventjes. Ze kijken als hongerige welpjes naar mijn boodschappenkarretje en ik zie ze rekenen  . Terwijl ik mijn spullen op de lopende band zet, m'n bonuspasje laat scannen, pinpas erdoor heen slinger en vervolgens de boodschappen in een tas in het karretje terugzet, zie ik die ventjes van de ene kassa naar de andere schuiven. Ze kijken waar het meest te halen zou kunnen zijn. Ik sta hoog op de lijst denk ik want er staan er inmiddels 5     bij de achterkant van de kassa waar ik afreken. De kassière vraagt aan mij of ik voetbalplaatjes wil. Ja, zei ik. Meteen gaan de welpenventjes rechtop staan en komt er een echte strijdvaardige blik in de ogen. Als ik afgerekend heb en heel demonstratief de voetbalplaatjes diep in mijn tas stop wil ik weglopen en probeer net te doen of ik die ventjes niet zie."Mevrouw, mevrouw"...roepen ze, "mag ik uw voetbalplaatjes"? Nou...zei ik, ik spaar ze voor iemand!. Oo jammer zegt er eentje. Het ventje wat ernaast staat doet nog een poging en zegt: "ach...alstublieft??" Ik lach een beetje om de strijdlust en wil verder lopen. Tegenover Albert Heijn is de Etos gevestigd. Tegen de pui van deze zaak zag ik een oude man  zitten op een rollator. Hij mummelt wat en ik vraag aan hem wat hij zegt, want ik zag wel dat hij het tegen mij had. Hij zei: "mag ik de plaatjes?? Ik spaar ze voor mijn kleinzoon!!' Nadat ik mijn, van verbazing op slot geschoten kaakspieren weer in beweging kreeg  , zei ik tegen de man hetzelfde als wat ik tegen de ventjes gezegd had. Totdat ik bij de auto was heb ik me lopen afvragen of ik dit nu een leuk stukje of een irritant stukje vond. Ik weet het eerlijk gezegd nog niet. Er is hier in huis ook altijd van alles gespaard van die zooi toen de kinderen klein waren, maar als ratten bij de kassa staan hebben ze nooit gedaan ( hoop ik)  . 
Ik zag dat er bij de C1000 ook iets uitgedeeld wordt bij de kassa en daar staan zelfs originele dranghekken...... 

Hoelang duurt deze actie ????????????????? 

En Charlotte had ook nog een actie gisteravond. 
De exacte details kan ik jullie niet geven omdat ik er ( gelukkig) niet bij was. 
Charlotte was met een vriendinnetje naar City-Life. Daar wordt keiharde muziek gedraaid, is de temperatuur gemiddeld boven een gezond niveau en moet je nog erg jeugdig zijn om het daar naar de zin te hebben, vandaar mijn afwezigheid. 
Charlotte stond te dansen  in de buurt van een trap. Ineens hoorde ze holderdebolder en pletterde er een "medelander" van de trap. Echt waar, ze heeft geprobeerd om het in te houden...maar ze kon niet anders als hard lachen. Totdat.....deze medelander haar van achteren omhelsde.  Ze draaide zich om met een gezicht die dodelijk kan zijn....en zei tegen de gast, op 15 jarig niveau, dat hij op moest zouten. 
Toen kwam dit heerschap terug en herhaalde zijn actie nogmaals. Hierop herhaalde ook Charlotte haar actie. Een derde poging van hem volgde...hij pakte met zijn getinte handen haar gezicht beet en poogde zijn lippen op de hare te persen. Dat was voor Charlotte meer dan genoeg reden om hem een lel in zijn gezicht te geven  en hem een zet in de goede richtig te geven...nl. een andere trap. Dit was het einde van deze ontmoeting.  

Na het verhaal aan haar vader verteld te hebben vanmorgen werd zij voor deze actie beloond met 5 euro. 
Ik hou mijn hart vast voor de toekomst. Ik hoop niet dat dit voor haar een nieuwe bron van inkomsten gaat worden...

Januari 2011 zit er alweer voor ¾ op. 
De afgelopen dagen hebben we weer genoeg regen  over ons heen gehad. En ik kan je zeggen…wat ben ik dat snel zat. BLEGH. 

De eerste dagen van Januari heb ik me naast m’n gewone werkzaamheden bezig gehouden met het ontkersten van het huis. Wat is dat toch…elk jaar als de kerstboom in huis gesleept wordt dan kun je daar zo van genieten.  Maar dan ben ik dat kreng op 1 januari ineens spuugzat. De naalden hangen naar beneden ( als ze er nog op zitten) de ballen lijken daardoor ook een beetje kleurloos, kortom het hele zootje ziet er dan een beetje sneu uit.  
Daarna flink met water en sop door het huis, dat geeft zo’n lekker voorjaar gevoel. Maar dat duurde niet zolang hoor….toen ik buiten keek was het over.  
Ondertussen zit er een collega heerlijk in Australië en blijft ze net al het water voor. Als ik dan haar belevenissen lees dan voel ik het verlangen naar de warme zon  wel de kop opsteken. 
Bij gebrek aan zon komt zo nu en dan de ENECOzon aan bod. Hoewel ik me er echt toe moet zetten is het soms zo lekker om even onder de zonnebank te kruipen. Mensen hebben blijkbaar zo nu en dan warmte en zonlicht nodig om een beetje vrolijk in het leven te blijven staan. 

Nog iets waar je niet zo vrolijk van wordt, maar eigenlijk wel om moet lachen. 
De mededeling van het verpleeghuis dat de ID van m'n moeder verlopen was.  
Nooit over nagedacht dat zij ook een identiteitsbewijs nodig had. Bij de opname in het verpleeghuis was er nog een geldig rijbewijs. Maar die is nu dus verlopen….of we voor een nieuwe ID konden zorgen. 
Ehhhhh ja hoe???  Ze kan echt niet fatsoenlijk op de foto, er hangt een slangetje uit haar neus, ze vertikt het zeer regelmatig om haar ogen open te doen, een handtekening gaat ook zeer zeker niet lukken, oké de vingerafdruk is dan nog wel te regelen. 
Maar goed, gebeld met de gemeente hoe zoiets aangepakt dient te worden. Blijkt er dus in het verpleeghuis een speciale fotograaf te komen die ook goed kan fotoshoppen. De foto gaat dus lukken.
Met een gefotoshopte pasfoto van 30 euro en haar verlopen rijbewijs naar het gemeentehuis. Daar bleek dus dat een medewerker van de gemeente haar in levende lijve moest zien. Gelukkig bereidt om naar het verpleeghuis te komen. Daar heeft zij m’n moeder gezien…na het betalen van de aanvraag voor een ID, het inleveren van de pasfoto is er afgesproken dat de ID volgende week afgehaald kan worden. Er hoeft blijkbaar geen handtekening op, want daar zijn dus geen trucjes voor om dat te bewerkstelligen. Maar de missie is volbracht. M’n moeder bestaat weer voor de wet. 
 

Vandaag naar een scholingsdag geweest in Leiderdorp. 
Ligt het nu aan mij of is het normaal dat als je een hele dag moet luisteren, je zo rond 15 uur een dip krijgt die eigenlijk pas over gaat als je weer buiten staat. En dat terwijl het echt heel boeiend was. 
Het was een dag voor familie agenten. Een familie agent is iemand van de politie die nabestaande begeleid nadat er een ernstig ongeval, zelfdoding of een misdrijf heeft plaatsgevonden waarbij iemand zwaar gewond of overleden is. Daar moet een slecht nieuws gesprek aan te pas komen en na de eerste dagen komen er allerlei vragen naar boven en dan is het fijn als er een contactpersoon is die je kan helpen om de antwoorden te vinden op belangrijke vragen. 
Daar komen uiteraard de nodige emoties aan te pas en om daar zo zorgvuldig mogelijk mee om te gaan zijn er dus familie agenten in het leven geroepen. 
Was een interessante dag waarbij ook nog wat cultuurverschillen duidelijk werden gemaakt. 
Ook dit stukje gaat weer in mijn rugzak waar ik morgen of misschien wel pas over een paar maanden of een ander jaar mee aan de slag kan. Dat ligt eraan wanneer er een dergelijke situatie zich voordoet.
Voor mij een uitdaging maar voor de betrokkenen een ongewenste gebeurtenis. 

Vanavond meegedaan met de Nationale IQ test…..en de aftakeling is in volle gang. 
Mijn IQ is: 104…

Een terugblik op het afgelopen jaar levert meestal wel een blog op. 
Ik ga is kijken of het me ook dit jaar lukt. 

Ik heb net m’n nieuwe agenda ingevuld met activiteiten die elk jaar terugkomen. Al bladerend door de oude agenda kom je dan weer dingen tegen die hebben plaatsgevonden afgelopen jaar. Sommige dingen hebben al de eer gehad om in een blog voor te komen. In januari was er een lady’s night in Pathé de Kuip, waar ik met twee dotterige pubermeisjes   naar toe ben geweest. De gesprekken tussen die twee waren vooral gebaseerd op het feit dat je als ouders een schuldgevoel moet hebben om je kinderen naar school te laten gaan…met al die rare, vreemde en vooral stomme leerkrachten van tegenwoordig. De film die later volgde was dan voor mij wel weer leuk omdat de hoofdrolspeler het aankijken meer dan waard is. Ook daar waren beide dames het niet over met mij eens.  
Maar toen ze aan het einde een tasje vol bijna zinloze zooi kregen gingen de mondhoeken toch nog omhoog.  
Eind januari de verjaardag van m’n moeder. Het blijft bijzonder om te zien dat iemand kan leven met een slangetje in haar neus, een goed gezond lichaam, maar met een hoofd wat niet doet wat het zou moeten doen. Jammer dat we niet héél eventjes in haar hoofd kunnen kijken of en wat ze beleefd. 
In februari ben ik een paar dagen naar Drenthe geweest. Ook toen lag er sneeuw  en waren het een paar dagen die in het teken van rust en het schrijven van mijn boekje stond. 
Op de 3e dag van de 3e maand ben ik met 3 meiden bij de 3 meiden wezen eten. Meiden !! Wanneer doen we weer eens zoiets??? 
Half maart, na een paar spannende dagen gelukkig weer een goede uitslag gekregen van de jaarlijkse mammografie.  Dit jaar de grens van 5 jaar bereikt. Vroeger werd er na 5 jaar gezegd dat je genezen was. Dat zeggen ze tegenwoordig niet meer, maar op de één of andere manier voelde het wel anders dan de voorliggende jaren. Ik mocht nu kiezen of ik de uitslag voortaan via de huisarts zou krijgen of toch nog een jaarlijkse lichamelijke controle wil bij de chirurg. Ik hoefde niet na te denken. Ik wil elk jaar naar de chirurg en dan is het echt niet omdat hij eigenlijk wel een klein beetje op George Clooney lijkt.  
Dinsdag 30 maart was de dag dat Charlotte en ik samen naar Scheveningen gingen. Wat hebben we gelachen. Een man in een rok,  een paardenstront etende vogel,  een in de file neusharenknippende man en samen lekker tutten met make-up. 
Op 2 april de caravan weer naar Harskamp gebracht.  Het was een koud en nat voorjaar dus veel buiten zitten is er niet bij geweest. Er is dan ook veel gas verstookt in de voortent om het maar een beetje comfortabel te maken. Hopen maar dat 2011 een beter voorjaar geeft. 
In mei een cursus stoelmassage. Nog steeds zie ik mensen vreemd opkijken als ik dat vertel. Nog maar een keer om vreemde gedachten uit de wereld te helpen…Het gaat om massage van hoofd, nek, rug en armen. En je kunt al je kleding aan houden. Zo dat moest ik even kwijt.  
Op 1 juli “eindelijk” m’n eerste boekje uitgebracht. Inmiddels zijn er al 200 onder de mensen gebracht en de volgende bestelling bij de drukker ligt klaar. Dus ben best wel een klein beetje trots.  
11 juli voor de eerste en zeker niet voor de laatste keer naar North Sea Jazz geweest. Het viel gelijk met de finale van het WK voetbal. Voor de niet voetballiefhebbers was het jammer dat je op zo’n evenement ook gedwongen werd om te kijken. Wat was het warm toen. De zomervakantie vond wederom plaats in Italië. Twee weken in de buurt van de kust en nog een paar dagen in het binnenland van de Toscane. 
Half oktober haalde Stefan in 1 keer zijn rijbewijs. ( over de theorie-examens hebben we het maar niet meer) 
Op 16 oktober voor twee weken ( en een paar dagen extra hahah) naar Florida geweest. Wat heerlijk om in het warme zonnetje te vertoeven terwijl het in Nederland koud en guur was. Ik blijf het een raar land vinden. Dat komt door mijn Hollandse nuchterheid waarschijnlijk. Mooi om te zien dat het beeld van televisie over Amerika in grote lijnen wel klopt. 
Het is en blijft een land waar alles groot gedaan en gedacht wordt. En hoe kneuterig is Nederland dan weer als je terugkomt. 
Eind november naar een tentoonstelling van het menselijk lichaam. Te weten dat je naar echte mensenlichamen staat te kijken geeft het net die extra dimensie aan zo’n tentoonstelling. In november ook nog twee dagen naar Keulen geweest om alvast de kerstsfeer te proeven. 
Op deze laatste dag van het jaar ben ik naar de uitvaart van een klein lief meisje van 9 jaar geweest. Ondanks dat het verdriet voor de ouders, broertjes en zusje onmenselijk groot is, was het een mooie dag. Wat een herinneringen zijn er al, als een mensje nog maar 9 jaar geleefd heeft. Het was een kindje met een bijzondere gave. Tijdens zo’n uitvaart waar de ontroering groot was, wordt je even stilgezet bij je eigen leven. 
Ondanks dat ik ze met enige regelmaat wel eens achter het behang zou willen plakken, kan ik niet anders dan dankbaar zijn dat ik twee gezonde kinderen heb. 

Nu is de laatste dag van het jaar 2010 bijna voorbij en begint er weer een nieuw jaar. 
Een jaar waarin ook weer van alles staat te gebeuren. Ik hoop aan het einde van het volgende jaar ook weer mijn agenda open te kunnen slaan en terug te kunnen kijken op een jaar vol activiteiten.

Vorige week donderdagavond omstreeks 18.10 uur kwam Charlotte erachter dat ze de volgende dag een cadeautje nodig had voor de sinterklaasviering op school. Nadat mijn licht geïrriteerde bui  wat weg ebde, ben ik met haar naar de Oosterhof gegaan waar het koopavond was in verband met Sinterklaas. Blijkbaar waren er maar erg weinig mensen die daar erg in hadden, want het was hartstikke stil….heerlijk!!! Nadat Charlotte haar cadeautje had gescoord en ik ook geslaagd was voor degene wiens lootje ik getrokken had op het werk, zijn we nog een paar winkels in geweest. Gewoon lekker overal even aanzitten en niks kopen.  
Uiteindelijk bij de HEMA beland. Ach, en als je daar loopt dan koop je gelijk maar een bh. Tegenwoordig met die voorgevormde cups, is het de bedoeling om daar wat voorzichtig mee om te gaan en niet zomaar in een tasje te proppen. Tja, en als je dan zo’n 16 of 17 jaar bent, je bent een wat onzekere jongen, je moet zo’n ding bij de kassa afrekenen in een plastic tasje doen, tasje is te klein ( of bh te groot). Hoe krijg je zo’n ding dan een beetje beschaafd in zo’n tasje. Charlotte zag het allemaal al gebeuren en ging op veilige afstand staan. Ze lag helemaal in een deuk, maar vond het tevens ook wel een beetje zieligjes voor die knul. 
Uiteindelijk is het hem gelukt om een passend tasje te vinden en daar het obstakel in op te bergen. Ik weet zeker dat deze jongen voor de rest van zijn leven een trauma heeft aan de combinatie, plastic tasje en bh….. de stakker. 

De volgende dag kwam  en twee pieten zich hier in huis in hun bedrijfskleding hijsen. Een andere Sint als vorig jaar. Beetje jammer !!  Deze Sint begreep het allemaal niet zo goed, kon geen seconde zijn gespreksorgaan  dicht houden en hield zich niet aan het van te voren doorgesproken verhaal. Het was dus zijn 1e keer voor deze school, tevens de laatste keer. Dus mocht iemand alvast zin krijgen om volgend jaar Sinterklaas te willen zijn… 

Zondagmorgen een eerste dienst gedaan in het hospice, samen met mijn collega-buurvrouw. 
Ik had twee pieten pruiken en mutsen meegenomen naar IJsselthuis. Eerst maar eens kijken en aftasten of het wel gepast en gewenst zou zijn om als Zwarte Piet onze neus te laten zien. 
Omdat de bewoners allemaal wat langzaam op gang kwamen en van de stille zondagsrust genoten, kwam het er niet van om als Pietjes door het hospice te lopen. 
Eén bewoonster, wel in voor een geintje, wilde graag in de woonkamer ontbijten en zat aan de tafel. Ze zag de pietenspullen en vroeg of ze het op mocht. Daar zat ze dan, pietenpet op en een borrelglaasje met water in de hand. Echt poserend voor een foto. Wat heeft ze genoten. En iedereen mocht meegenieten van de snel uitgeprinte foto. 
Soms is het zo simpel om iemand een onvergetelijke dag te bezorgen.  

Dinsdagavond (7 dec.) kwam de Sint met twee pieten nog even langs bij een collega. Nou dat hebben we met z’n 30en geweten. Deze Sint wist van de hoed en de rand. Hij was volledig op de hoogte van ieders kennis en streken. We hebben een avondje vreselijk gelachen. Er waren momenten bij dat de Tena Lady’s bijna uit de kast gerukt moesten worden. Het is goed om, naast het serieuze werk waarin meestal narigheid een rol speelt, zo op een andere manier met elkaar om te gaan. De pepernoten en proppen papier vlogen door de lucht. Het was eigenlijk een stelletje ongeregeld bij elkaar. 









Woensdag stond er een dagje Amsterdam op het programma. Na een treinreisje van een uur liepen we over het Damrak richting Dam. Na meerdere aanvalspogingen van die ***duiven overleefd te hebben zijn we op zoek gegaan naar een lunch. Je ziet om de 5 winkels wel een Mac, maar dat wilde we dus niet. Dus we liepen hier en daar maar eens een straatje in. Nou echt, je kon tegen de wiet lucht leunen. Gatsie…als je een kwartiertje voor zo’n coffeeshop blijft hangen ben je zo stoned als een garnaal….en nog gratis ook. Maar aangezien wij van het slag waren dat we daar dus geen behoefte aan hadden zijn we maar de veilige route weer in gegaan en bij de Bijenkorf een lekker broodje gegeten. 
Daarna zijn we naar de overburen geweest. Madame Tussauds had haar deuren opengezet. 
Na eerst een grote stap terug in de tijd gemaakt te hebben, kwamen we bij een decor waar we gewaarschuwd werden dat er echte mensen tussen de beelden zouden staan. Ondanks dat je dan dus voorbereid bent, schrok ik me helemaal te pletter toen 1 zo’n echt “beeld” een klap tegen een bordje gaf. Na samen met Maxima een kroon gedragen te hebben, Majoor Bosschart een aai over de bol (hoed) gegeven te hebben, kwam ik bij één van de meest populaire mannen van deze aardkloot. George Clooney. Ik draai er niet omheen. Ik vind hem gewoon lekker. Dus nu ik de kans had heb ik maar even een gezellig babbeltje met hem gemaakt. Geen spraakzaam type trouwens. 







Vandaag ( donderdag) een avonddienst gehad. Dat betekende dat ik vanmorgen vrij was. 
Meteen maar even woonkamer gesopt en licht verbouwd. Zaterdag moet de kerstboom naar binnen. 
Iedereen in huis is dus gewaarschuwd. Als mama de lampjes in de boom gaat hangen is de kans heel groot dat ze uiterst agressief wordt.  Die krengen willen altijd precies de andere kant op als ik wil. Maar zodra de lichtjes erin zitten dan gaat er een kerstmuziekje op en worden de ballen erin gehangen. 
Uiteindelijk word ik altijd wel een beetje blij als dat ding in vol ornaat staat te pronken. Je moet even door de zure appel heen, maar dan heb je ook weer wat. 
En zo zitten we dan alweer bijna aan het einde van het jaar 2010. Ik ga nog maar niet terug kijken, want ik moet nog kerstkaarten schrijven, met de pastaboot mee, naar Narnia en Harry Potter, naar de Euromast, een lichtjesparade, een verwenavondje van het hospice en werken. Maar morgenochtend eerst op m'n 1 jarige buurjongetje Sam passen  Dus……er komt misschien nog wel een blog dit jaar. Stof genoeg. 

Na twee weken vakantie, zitten er nu ook weer twee werkweken op.  
De eerste werkdag heb ik de helpdesk moeten bellen omdat ik mijn wachtwoorden niet meer wist. Ik had ze voor de vakantie op moeten schrijven, maar ja, niet gedaan dus.  
Daarom de eerste werkdag maar rustig aan begonnen. Koppie thee, kletspraatje en wachten op nieuwe wachtwoorden. Nou…toen ik weer het systeem in kon, kwam allereerst outlook in beeld……199 mails.  Joepie !!! Meteen weer rijp voor vakantie. 
Na het opruimen van de mailbox weer de draad opgepakt en de burgers die belden en langskwamen aangehoord. Wat is er toch een boel leed op de wereld. En zo dichtbij soms. 
Alle uiteenlopende zaken komen op een dag aan de orde. Het is dus heel afwisselend werk. 
Zo staat er iemand vol vuur te vertellen dat zijn fiets  gestolen is en dat hij de dader wel eens een lesje zal leren, maar even later zit er iemand in tranen bij je te vertellen dat ze mishandeld is door haar vriend. Of er staat een klein ventje op de stoep die vol trots komt vertellen dat hij een sleutel heeft gevonden.  Kortom, heel gevarieerd. Het is erg leuk werk….maar helaas er komt een einde aan.  
Er staat een reorganisatie op stapel. Dat houdt voor mij persoonlijk in dat ik op zoek moet naar een nieuwe functie. Het heeft heel wat emoties losgemaakt in het district. Collega’s zijn boos  , teleurgesteld  en verdrietig  . Ik kan alleen voor mezelf spreken. Het is al een langere tijd geleden bekend gemaakt dat dit eraan zat te komen. Ook is er gezegd dat er geen ontslagen gaan vallen, dus geen zorgen voor de dag van morgen. Maar toch, ondanks mijn enorme nuchterheid, deed het toch wel wat met me toen ik de brief las. Er staat: “ u bent boventallig en wordt aangewezen als herplaatsingkandidaat”. Voor mij geen verrassing. De spelregels waren al meegedeeld dus ik had al uitgerekend dat ik herplaatsbaar zou zijn. Nu kun je twee dingen doen. 
1- bij de pakken neer gaan zitten en de kop in het zand steken en afwachten van wat komen gaat, of 2- op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging. Dat laatste is dus mijn ding. Toen ik aan deze baan begon had ik een beeld voor ogen om dit 5 jaar te gaan doen en dan mogelijk een nieuwe uitdaging aan te gaan. Nu zit ik 3 jaar op deze plek, dus de 5 ga ik waarschijnlijk niet vol maken. Eerder als gedacht ga ik dus snuffelen op een ander niveau.  
Ik weet dat ik niet de enige ben, maar heb goede hoop op een nieuwe leuke baan. Ik ga er in ieder geval mijn stinkende best voor doen. 
Ik wens alle collega’s die ook moeten veranderen veel succes enne …BLIJF LACHEN !!  

Er zijn ook leuke dingen hoor !! 
Maandag naar een diploma uitreiking geweest. Ook al is het eigenlijk een beetje poppenkast, toch heeft zo’n ceremonie wel wat. Een dapper vriendje met 4 strepen…helemaal verdiend!! 
Maandagavond de jaarlijkse herdenking van het hospice. Ruim 40 mensen waarvan de naam nog een keer voluit en hardop uitgesproken wordt. 40 mensen die het afgelopen jaar overleden, maar niet vergeten zijn. 
Dinsdag een vroege dienst in het hospice wat altijd weer energie oplevert. De rest van de dag lekker gekeuteld in huis. Woensdag de eerste dag van de cursus getuigen/verdachten verhoor.  
Leuk om even te oefenen met acteurs. Gelukkig stak ik als eerste mijn hand op en mocht meteen aan de bak…..dan heb je het maar gehad hé. 
Donderdag, dag twee van de cursus en ’s avonds naar Holiday on Ice. In een zeer matig bezet Ahoy een mooie show gezien. Wat knap op die dunne ijzertjes…. 
Vanmorgen het laatste stukje van de cursus. Deze is ook weer met succes afgerond. Allemaal bagage die in mn dekbeeldige rugtas kan op zoek naar een nieuwe baan. En zo is er weer een week voorbij. Een week vol variatie. Ik hou ervan.  
 

Gistermorgen omstreeks kwart voor negen zaten we allemaal schoongepoetst (op de kleding na  ) in het witte busje. 
Uiteraard vallen nog regelmatig de woorden Tommy H en kortingsbon. 
Maar zoals het er nu uitziet zijn we ruim op tijd. 
Nog even de auto volgetankt. Als je 'm niet vol inlevert dan tankt het verhuurbedrijf hem af en rekent achteraf nog een volle tank......dus ja, als je zo gek bent op kortingsbonnen dan kun je dit natuurlijk ook niet anders oplossen dan door hem vol in te leveren.  
Auto ingeleverd en meteen richting douane gelopen. 
Het zou me verbazen als ik nu een keer gewoon door kan lopen. 
Alle keren ben ik er al uitgepikt. Extra fouilleren, controle op drugs en explosieven...... 
En wat denk je???? Eerst de paspoort controle....ze heeft zeker vier keer gekeken van de foto naar mijn gezicht....ik zag haar twijfelen. Het zal toch niet waar zijn hé... Uiteindelijk mocht ik door. Toen door de douane. Tas neergelegd op de band, laptop eruit en in een plastic bak gedaan samen met m'n gsm, horloge en schoenen. 
Alles op de lopende band door de scanner heen. 
Toen zelf door het poortje en ik mocht gewoon doorlopen. Toen wachten tot de spullen weer bij me terugkwamen op de lopende band....en ja hoor......Is this your bag?? Yes sir. @#$%^&* dacht ik, wat nou weer !!!  Hij nam het tasje van de laptop mee en heeft het binneste buitengekeerd. 
Daarna kreeg ik het weer terug. Bleek dus dat ik de laptop uit het tasje had moeten halen en zo open op de band moest leggen. Had ik alle andere keren niet gedaan.....Maar goed....we waren nog steeds ruim op tijd.  
Bagage hadden we niet, die stond al op airport Washington DC. 
Dus dat schoot lekker op. Ruim op tijd waren we bij de gate. Dat voelde goed! Netjes op tijd het vliegtuig ( boeing 747 UA) ingestapt. 
Het vliegtuig zat goed vol en nadat de deuren gesloten waren gingen de motoren draaien. Ik zag door het raampje dat de loopbrugslurfdinggeval weggereden werd. Ineens liepen de stewardessen naar de achterkant van het vliegtuig. 
Omdat ik in het midden vlakbij de deur zat zag ik door het raampje dat de loopbrugslurfdinggeval weer dichterbij kwam en zich vast zoog aan het vliegtuig. Ik hoorde het personeel 911 zeggen en iets met een baby...ik dacht dus dat er iets medisch fout was met een baby. Na wat onrustig heen en weer gerommel en gepraat door de stewardessen ging uiteindelijk de loopbrugslurfdinggeval weer van het vliegtuig af en bleven de deuren gesloten. De vlucht begon een kwartier later dan gepland en verliep voorspoedig. 
Na de landing op airport Washington DC stond er buiten een hele batterij aan politieauto's met zwaailampen en een ambulance te wachten. Toen de deuren geopend werden en we uit mochten stappen stonden er 7 politieagenten en twee ambulance medewerkers te wachten. Ik had nergens iets van gemerkt dus kon me niet voorstellen dat er rare dingen gebeurd waren aan board. Later hoorde ik van andere nederlanders die achterin gezeten hadden wat er gebeurd was. 
Een mannelijke passagier zat achter een vrouwelijke passagier. De vrouw deed haar stoel een beetje naar achteren en de man kon dat op de één of andere manier niet hebben en gaf een paar enorme rotklappen tegen de rugleuning. Hierop reageerde de vrouw heftig door te doen alsof ze heel veel pijn had. (gespeeld of niet...in Amerika kun je op zo'n manier een boel geld claimen). 
De man (een nederlandse vader met een hele berg kinderen bij zich) mocht dus mee met de politie en voor de vrouw was er een medisch team ingeschakeld. Wat een gedoe allemaal. Maar goed...We zijn ondertussen in Washington en gaan op zoek naar onze koffers. Na een zoekslag verteld een dame in een heksen-outfit (het is haloween in USA  ) dat onze koffers aan de andere kant van de luchthaven staan en samen met ons het vliegtuig in gaan. 
Daar hebben we dus geen omkijken meer naar. Nadat we wéér door alle controle's gegaan zijn ( de 1e keer dat ik zonder haperen erdoor kon) zijn we nog maar even een hapje gaan eten en toen bij de gate gaan zitten wachten. En ja hoor...daar kwam de man die de klap uitgedeeld had in het vorig vliegtuig met in zijn kielzog zijn hele kinderschare. Hij lachte wel maar ik denk dat hij op zijn minst een heel vette boete aan z'n gat heeft hangen. Eikel. 
Keurig netjes op tijd het vliegtuig weer in voor de vlucht naar Amsterdam (boeing 777 UA). 
Naast mij zat een getinte man uit Amerika. Hij was niet zo spraakzaam. Gaf antwoord op mijn vragen maar daar bleef het bij...geen gesprek gevoerd dus. Hij had natuurlijk wel gezien dat ik lekkere schouders had. Tijdens de vlucht schurkte hij daar lekker tegen aan..... Zo nu en dan ging ik verzitten en verschoof hij zijn grote zwarte hoofd ook....Na verloop van tijd had hij gelukkig een kussentje gevonden voor in zijn nek. Hierdoor bleef zijn hoofd op zijn romp zitten en mijn schouder vrij  . 
Nadat ook deze vlucht weer succesvol verlopen was op een zeer mistig Schiphol, weer naar de controle en ook deze keer ging het vlekkeloos. Toen naar de bagage en ja hoor......ze hebben woord gehouden in de states...onze koffers rollen van de band.  
Bij de controle moest een man zijn koffer open maken en die zat helemaal vol met bananen..... .....het vervolg is ons niet bekend geworden maar wat zou zo'n man met een koffer vol bananen moeten????????? 
En nadat de taxibus ons netjes thuis had afgeleverd even 2 uurtjes geslapen en om 10.00 uur vanmorgen de wekker weer laten aflopen....ik had nog wel 10 uur kunnen slapen. Maar om JET niet in de LEG te laten schieten er toch maar uit gegaan en het gewone ritme weer opgepakt. 
Morgen begint het werkritme weer en is het ver met het luie leventje. En ja....ik ben misschien een rare, maar geloof me...ik vind het best fijn om weer aan de slag te gaan. 

Niet elke dag, maar zo nu en dan zal ik weer een blog plaatsen. 
Bedankt voor het lezen en alle reactie's. Erg leuk !! 
 

Het is nu net half 8 in de zondagochtend. Ik heb gedouched en zit nu met een glaasje sjuu deze blog te tikken. 
Om 8 uur trommel ik iedereen uit bed en kunnen ze hun laatste plunje bij elkaar vegen, een broodje eten het toilet bezoeken en dan gewapend met een flesje water de deur uit. In het bussie 

Dan gaan we om uiterlijk 9 uur hier de deur uit. De koffers hoeven niet mee, die staan als het goed is al in Washington waar onze eerste stop is. Het was de bedoeling dat de koffers gisteren weer bij ons zouden komen, maar om de één of andere manier is dat dus niet gelukt. Nou ja....3 1/2 dag in dezelfde kleding is ook weer een nieuwe ervaring. 
Onze eerste vlucht vertrekt vanaf airport Orlando omstreeks 11.40 uur. 
We moeten op airport Washington overstappen en hebben zo'n 4 uur wachttijd. Dat zullen we nodig hebben om onze bagage te kunnen vinden en weer in te leveren bij het volgende vliegtuig. 
De laatste grote vlucht duurt zo'n 7 uur en als het goed is landen we ergens rond 06.00 uur morgenochtend op Schiphol. 
Met een beetje geluk staat daar dan ook ons bestelde taxibusje die ons weer naar huis brengt. 
Uiteraard heb ik die ook even afgebeld om te vertellen dat we het vliegtuig gemist hadden. Ook die man ( net als vele van jullie) moesten lachen envertelde dat het voor ons vervelender was als voor hem. Nou toen heb ik maar uitgelegd dat het hier steeds rond de 35 graden was en dat we het uiteindelijk niet zo erg vonden. 

Gisteravond zijn we voor de tweede keer deze vakantie voor het laatst uit eten geweest. Voor de tweede keer voor het laatst gaan slapen hier. Voor de tweede keer voor het laatst gedouched. En nu gaan we zo voor de tweede keer weg. Gisteravond zijn we wezen eten bij Santa Fé. Daar hielp de serveerster ons die ons ook hielp toen we er voor het eerst kwamen en ik zo lekker droog een "cola Light" bestelde en zij een "Corona Light" verstond en kwam brengen. Dus nu bestelde ik met volle overtuiging een "Diet Coke" en schoot daarbij natuurlijk weer in de lach. Had ik dat niet gedaan had er niets aan de hand geweest. Nu herkende ze me en wist meteen weer waar het over ging. 
Stefan en Charlotte hebben voor de laatste keer deze vakantie crispy chicken gegeten......ik heb geen idee hoeveel keer ze dat gegeten hebben. Ik zal zo is kijken of er al veren op hun rug groeien. Kakelen doen ze in ieder geval al......maar volgens mij deden ze dat al.  
Het is nu bijna tijd om de rest wakker te maken dus is dit het einde van de blog op de dag van vertrek ( part two). 

Zij die vliegen gaan groeten u. 
Tot in de Nederlandse klei.

Tja....iets eerder dan verwacht hier dan een blog. Alleen nog steeds uit het zonnige Orlando.  
Vanmorgen iedereen om half 8 uit bed getrommeld om alle zooi in te pakken, te ontbijten en te vertrekken naar het vliegveld.  
Gisteravond al via internet ingecheckt. Dat zou moeten schelen in de tijd. 
Hans, Jaap en Stefan zijn gistermiddag nog even bij de Tommy H winkel geweest en hebben daar wat kleding gekocht. Toen ze onderweg naar huis waren zagen ze in een foldertje staan dat er boven de 150 dollar 20% korting gegeven zou worden tegen inlevering van het bonnetje wat in het foldertje zat. Tja...mannen zijn nu eenmaal erg zuuuunig  dus voordat we naar het vliegveld gingen vanmorgen eerst nog even langs de Tommy H winkel om die 20% terug te halen. Dat duurde net even "ietsje" langer als leuk was. Maar......met de 20% korting weer in de knip zijn we naar nog een winkel gereden waar "even" iets gehaald moest worden voor iemand in NL. Ook dat duurde net "ietsje" te lang voor het mooi. Toen met een net "ietsje" te harde snelheid naar het vliegveld, maar ook net "ietsje" verkeerd gereden. Hans z'n navigatie had gisteren in het water gelegen met het jetskieën ( nee niet die van julie hoor Jacqueline). Deze was dus wat waterig en bracht de boel in verwarring. Er moest een keuze gemaakt worden...links of rechts.....ja en toen werd "ietsje" de verkeerde keuze gemaakt.  
Maar goed we kwamen om 12.30 uur aan op het vliegveld. Het vliegtuig zou om 13.25 uur vertrekken. De huurauto inleveren was appeltje  eitje  dus we stonden om 13.05 uur bij de bagagebalie. Daar werd ons al verteld dat we "ietsje" te laat waren. Maar deze vrouw heeft alles uit de kast getrokken om onze koffers nog kwijt te kunnen. 
Daarna naar de douane en ja hoor................ik schijn er erg crimineel uit te zien geloof ik.  Ik werd er weer uitgetrokken en moest allebei mijn handen ophouden. Er werd met één of ander lapje langs mijn handen geveegd. Controle op drugs en expolsieven. Dat was op de heenweg ook al voor mij weggelegd.  
Toen alles in orde bevonden was met een rotgang naar de gate en daar kwamen we 4 minuten voor vertrek aan. Helaas!!!!!!! We mochten er niet meer in.  
De dame bij de gate heeft nog alle moeite gedaan en tevens haar collega, die onze koffers ( die wél in het vliegtuig zitten) ingecheckt had, de huid vol gescholden.  
Als zij een telefoontje naar de gate had gedaan dan hadden we aangemeld geweest en had er geen probleem geweest. 
Tja.......daar sta je dan met 7 personen. We zouden kunnen wachten op het volgende vliegtuig om 18.00 uur deze dag. Maar dan waren we alleen nog maar in Washington en konden we dus daar weer wachten tot er plek zou zijn in een vliegtuig naar Amsterdam. 
Een andere mogelijkheid was om a.s zondagochtend te gaan vliegen naar Washington en daar vier uur later het vliegtuig te pakken naar Amsterdam. Dat gaf meer zekerheid dus die keuze maar aanvaard. 
Charlotte had het een beetje moeilijk want die mist haar vriendinnetjes heeeeeeeeeeel erg. Maandag heeft ze een toets, maar dat gaat het niet worden. Dus die mag ze inhalen..."i hope".  
Stefan kan maandag zijn rijbewijs ophalen en denkt dat hij die dag niet meer naar school kan en dus verplicht de hele dag rondjes kan gaan rijden.  
Wat een gedoe zeg. Gelukkig had ik nog schoon ondergoed in mn tas gedaan...je weet maar nooit hahahaha.  
De koffers komen overigens vanavond of morgenochtend terug naar het vliegveld in Orlando. Die halen we dus maar even op zodat we in de komende twee dagen nog wat schone zomerkleding hebben. We zijn weer naar de balie van huurauto's gegaan en één of andere grote Ford gehuurd. Hier passen we met z'n 7en wel in en met een beetje proppen kunnen we dus zondag met zn allen in dat busje "incl. koffers" wéér richting het vliegveld. 
Het voordeel is dat het huis waar we twee weken in verbleven hebben niet verhuurd is. Dus ik zit deze blog, op hetzelfde plekkie als de afgelopen twee weken, te maken. 
Het is in je hoofd dus even resetten en dan nog maar even van die lekkere zon genieten. 
Zo zie je maar....je weet 's morgens nooit hoe je dag er van tevoren uitziet. We gaan niemand de schuld geven en proberen er gewoon de humor van in te zien.  
Dusssssssssssssssssssssssssss.....met een beetje mazzel volgt er morgen "gewoon" wéér een blog van de andere kant van de wereld. 

Vandaag de laatste dag in Amerika, tenminste voor ons. 
Weinig meer overhoop gehaald en alle zooi verzameld en pasklaar in de koffers geperst. Het is gelukt !!!  
Verder nog lekker een beetje langs het zwembad in het zonnetje gelegen. 
Alleen Charlotte en ik zijn vanmiddag thuis gebleven. De rest is twee uur gaan Jetskiën. Ze hadden twee van die apparaten gehuurd. Met z'n 5én op pad. Zag er leuk uit op de foto's. 
Toen ze terug kwamen rijden waren ze getuige van een akelig ongeval. Een pick-up klapte vol op een electrisciteitspaal. Een grote steekvlam en een doormidden gereten auto. Snel uit de auto met de gedachte de bestuurder te kunnen helpen, maar die was niet uit zijn auto, maar uit het leven gestapt. 
Dan stoppen er meteen truckers die met brandblussers aan de slag gaan. 
Al snel arriveerde de politie en daarna de brandweer. Werd een gevaarlijk klusje omdat de mast afbrak. En de stroomdraden vrij spel kregen. 
Toen het spul thuis kwam merkte je dat ze een beetje vol waren met deze ervaring. . 
Daarna nog even een bezoekje gebracht aan de Tommy H winkel. Toen nog een laatste hapje eten met z'n allen en nu ligt alles in bed. Morgenochtend bijtijds op en de laatste dingen verzamelen. We gaan terug ook weer met United Airlines vliegen. 
We vertrekken om 13.26 uur (usa tijd) vanaf Orlando met de UA228 richting Washington. 
Daar landen we om 15.38 (usa tijd). 
Dan vertrekken we daar weer om 17.43 (usa tijd) richting Schiphol met de UA946. 
Dan landen we om 07.05 uur ( NL tijd). 
We gaan 6 uur vooruit dus we slaan eigenlijk een nachtje over. 
Vanuit NL volgt de volgende blog, wanneer precies durf ik niet te beloven. Is kijken of ik nog vooruit te branden ben als ik weer met beide benen in de nederlandse klei sta.  

Bedankt voor het lezen en de groetjes uit Clermont-Orlando.

Vandaag samen met Charlotte naar Disney World geweest.  
Eerst de kaartjes gekocht. Als je dan van de schrik bent bekomen kun je met een boot of een monorail mee naar het park waarvoor je een kaartje hebt gekocht. Er zijn er namelijk 4. We hebben maar gekozen voor het meest traditionele park. Het park met het mooie kasteel waar al die disneyfuguren rondzwalken. 
We zijn dus met de monorail gegaan, dat ging het snelst. De eerste halte konden we blijven zitten want die stopte bij het Disneyhotel. Dan begrijp je ook meteen waarom het zo duur is. Op het perron van de monorail lag hoogpolig tapijt...... 
Maar goed, na uitgestapt te zijn even een plattegrond erbij gepakt en georiënteerd waar we zijn moesten. Charlotte is gek op achtbanen dus we gingen meteen maar naar de spacemountain. Alleen de naam al heeft mij zonder aarzeling doen besluiten heerlijk buiten in het zonnetje te wachten tot ze weer terugkwam. Licht teleurgesteld stond ze een half uur later weer voor m'n neus. " in Parijs was ie veel leuker!!". Oké, dan maar naar de volgende attractie. Dat was mijn keuze.....ook niet zo'n beste overigens. 
Het ging over Monsters en Co. ( geloof ik) We zaten midden in een bioscoopzaal en werd het publiek dus gebruikt om een lachmeter te vullen. Kortom, als er een camera op je snuit gericht kwam en je gezicht op een heel groot doek zichtbaar was voor "iedereeen" moest je een gekke bek trekken, dansen  of werd je op een andere manier vreselijk voor *** gezet. Charlot en ik zijn zo diep mogelijk weggezakt in de stoelen ....en gelukkig, ze hebben ons niet gevonden met de camera.  
Na ook deze teleurstelling weer verwerkt te hebben werd het pas echt leuk. Ik heb me weer om laten praten om samen met één of ander treintje mee te gaan. Eerder vertelde ik al dat ik in het poppentheater zelf misselijk wordt, nee dit dan. Dat treintje zag er heel onschuldig uit, kleine kinderen van 5/6 jaar stonden ook in de rij, dus niets te vrezen.....dacht ik. 
Eindelijk konden we instappen en ja hoor, het kreng ging met een rotgang van links naar recht en omhoog en omlaag. En weet je?? Ik vond het leuk !! (toen ik uitstapte).  
"Mam, dan gaan we ook zo nog in die boomstam, dat heb je pas ook gedaan". Oké zei ik, ook daar 45 minuten in de rij gestaan met kriebels in mn maag voor het onbekende. Echt walgelijk hoor....een vrije val met een snelheid van 50 mile. En wat een heerlijk gevoel was het toen ik weer onderaan was en uit kon stappen.  
Tijdens het wachten in de rij stond er een stelletje voor ons. Allebei zo uit een trollenfilm gestapt. Hij had ooit (lang geleden) bij een bezoek aan de kapper een bloempot op zijn hoofd gehad en dat model aan laten meten. Zij had op de kinderafdeling waarschijnlijk een leuke hemd en bh zien hangen en gekocht. Niet gekeken of het haar maat was......nou echt waar, ik heb al heel veel verschijningen gezien hier in dit land, maar dit overtrof alles. Ik zal de verdere details besparen, maar laat ik zeggen dat wij blij waren dat ze vóór ons zaten en we niet konden zien wat er onderweg in dat bootje met dat hemd en die bh gebeurde. Ik denk namelijk niet dat ze op de plek zijn blijven zitten.... 
Je maakt wat mee hé in zo'n land. Nadat we het avondeten in hetzelfde tentje hadden genuttigd als tussen de middag , was ik zo vol lef dat we nog een keer met die boomstam naar beneden gekletterd zijn en weer zeiknat verder door het park konden lopen. Maar met een graadje of 35 was dat eigenlijk wel lekker. Charlotte wilde nog een paar kleine souveniertjes meenemen voor haar vriendinnetjes en ik nog een date moest regelen met Sneeuwwitje voor een vrijgezellige man in Nederland , hebben we naar de lichtjespararde gekeken en zijn daarna naar de uitgang gegaan om met de monorail weer terug te gaan naar de plek waar we het park ingekomen waren. Terwijl we op een bankje zaten te wachten tot onze taxi voor kwam rijden heb ik geconstateerd dat na een dag van 11 uur slenteren door zo'n park, mijn voeten schijndood waren. 
Na een hete douche en 8 uur slapen is alles weer hersteld en ga ik zo maar genieten van het laatste dagje hier. 
Morgen dus de laatste blog vanuit Orlando en dan volgt de reis terug naar the Netherlands.

Vanmorgen lekker rustig aan gedaan. Het is tenslotte vakantie. 
Na het ontbijt ben ik met 3 meiden van 15,15 en 16 en 1 knul van bijna 19 jaar naar 3 shoppingmalls geweest. Allemaal met een verlanglijstje van het thuisfront en gewapend met een zak dollars  werden er allerlei winkels bezocht. Het is vreselijk wat een tassen er binnengesleept zijn met UGGS, shirtjes, ipods, luchtjes en weet ik veel wat voor zooi allemaal. In de smorende hitte heb ik me door al die airco’s heen gesleept. In de winkels was het heerlijk, maar zodra je buitenkwam ging je bijna knock out. In het eerste winkelcentrum “the Floridamall”, hebben we de eerste 4 tassen volgeladen. Daar hebben we bij de Starbucks ook even een Frappocino en een smoothie gescoord. 
Toen de navigatie ( hij doet het goed Jacqueline) weer ingesteld en naar de Prime-Outlet gereden. Daar zijn de nodige UGGS gekocht en heb ik mezelf verwend met een paar luchtjes. Daar ook maar even gelunched. Toen met frisse tegenzin naar het 3e adres. De Premium-Outlet. Daar de rest van de lijstjes afgewerkt en alles in de achterbak van de auto geperst. 
Ik kan je vertellen…..het is hard werken hoor een dag shoppen met 4 stuks jeugd. Na het shoppen nog even een paar “gewone” boodschappen gehaald en toen met gierende banden terug naar huis. 
Daar nog even alles bekeken wat er aangeschaft was. Ook de nodige mailtjes de deur uit met de mededeling dat de bestelde artikelen aangekocht waren. 
Ik geef meteen toe dat, ondanks dat de gekochte goederen bij lange na niet voor ons zelf waren, ik het best een beetje erg genánt vond. Maar het schijnt een normale zaak te zijn om als buitenlander allerhande zooi mee te nemen vanuit Amerika naar het thuisland. Nu nog alles op een fatsoenlijke manier in de koffers verdelen en het a.s vrijdag zonder problemen mee te nemen naar Nederland.  
Vanavond wezen eten bij Santa Fé, waar we al eerder geweest zijn. 
Voor het geld waarvan je hier uit eten gaat, kun je geen boodschappen doen om zelf te koken. 
Het blijft een raar land. Bij de kassa in de supermarkt worden al je boodschappen ingepakt door vaak oudere mensen. Men heeft hier geen pensioen en de AOW is ook geen vetpot. Veel mensen zijn dus genoodzaakt om lang door te blijven werken om rond te kunnen komen. Iedereen is echt overdreven vriendelijk en behulpzaam. Zo ook het oude vrouwtje wat onze boodschappen inpakte. Ik gok dat ze toch zeker 73 jaar was. Ze vroeg of ze moest helpen om het naar de auto te brengen…… Daar stond ik dan met 4 kinderen tussen de 15 en 19 jaar. Het feit dat ze het vroeg gaf mij al een gevoel van schaamte. Uiteraard heeft ze geen boodschappen naar de auto gebracht. Ik bedoel ermee aan te geven hoe een vreemde gewaarwording dat voor ons eigenwijze nederlanders is. 
In het verkeer is iedereen ook zo beleefd. Alles rijd rustig en zonder stress. In Nederland zou ik denk ik al meerdere keren een middelvinger mijn kant op gekregen hebben, bij een twijfelachtige actie.
De mannen hebben vandaag allerlei klusjes in en om het huis gedaan. Het huis is van Hans en als hij zelf hier is dan wordt er meteen wat onderhoud gepleegd. Het is trouwens een huis dat ik iedereen kan aanraden om te huren als je van plan bent om naar Amerika te gaan. Het is groot (max. 10 personen) en van alle gemakken voorzien. 
Morgen (woensdag) ga ik met Charlotte samen naar Disneyworld. Jaap en Stefan hebben geen zin, maar Charlotte heeft er eigenlijk wel naar uitgekeken en ach…..ik vind die fantasiewereld ook wel leuk voor een dagje. 
Terwijl ik dit zit te tikken is het dinsdagavond 26-10-2010 omstreeks 21.45 uur ( usa-tijd). Jullie slapen dan allang want in Nl is het nu 03.45 uur 
Internet ligt eruit hier dus wanneer ik dit plaats is het mogelijk al de volgende dag,(inderdaad het is nu woensdagmorgen9.55 uur) maar dat mag de pret niet drukken. 

Vanmorgen omstreeks 9.00 uur richting Seaworld gegaan. Een klein half uurtje rijden vanaf hier.  
Het is al warm buiten, dus koud zullen we het ook vandaag niet hebben. 
Nadat we de auto geparkeerd hadden op D 11/19 (goed onthouden want de parkeerplaats is GROOT), zijn we naar de entree gegaan. 
Kaartjes kopen ging snel (79 dollar ex. Tax). Dan moet je door de poort waar je je kaartje in een apparaat moet stoppen en je rechter wijsvinger op een plaatje leggen. Dus je vingerafdruk ligt ook meteen vast. 
Maar daar bij de controle duurde het een beetje lang. Rechts vóór ons was een kind al enorm aan het kotsen gegaan.....nog geen attractie gezien en nu al misselijk. 
Maar goed nadat we zo min mogelijk naar rechts gekeken hebben en de neus geblokkeerd hadden hielden zijn we het park in gegaan. 
Meteen valt dan op dat alles erg mooi en verzorgd is. Even een planning gemaakt om de shows van de orka's en dolfijnen te kunnen zien. 
Het waren mooie shows. Wat een indrukwekkende dieren zijn die orka's toch. 
De dolfijnen geaaid......voelt heel glad en rubberig. NICE!! 

Ik heb me zelfs laten verleiden tot één of andere vage attractie. Ik had ineens het lef om samen met Charlotte in een bootje te gaan en dan van grote hoogte naar beneden te storten, met het risico zeiknat te worden. Nadat Stefan zag dat zelfs z'n moeder een attractie inging, liet hij zich niet kennen en ging mee.  
Met 8 personen in een bootje. Charlot en ik naast elkaar. Stefan dacht het slim bekeken te hebben en alleen te zitten. Beetje jammer voor hem maar er zat een heel grote dikke neger naast hem. 
Het was een medewerker van het park die even een controlerondje meeging. 
Ik was nog steeds in de veronderstelling dat ik alleen omhoog en omlaag zou gaan. Nou......niet dus. 
Ik ben alle kanten opgeslingerd in het donker in het licht, scherpe bochten links en rechts.....omhoog en kletterend naar beneden. Zeikend nat kwam ik eruit.........ik weet weer waarom ik niet gek ben op die attractie's.  
Echt waar ik kan in het poppentheater van de efteling al misselijk worden.  
Charlotte, die heeft het meeste lef van het spul. Die is 2 x in een achtbaan gegaan waar je in moet liggen. Ondersteboven door een wokkel en meerdere keren over de kop. 
Echt walgelijk. Ze heeft genoten!! 
Weer terug op de parkeerplaats op zoek naar de auto. 
Omdat het een huurauto is en ongeveer 80 % van de geparkeerde auto's dezelfde zilvere kleur hebben, was het zoeken naar een speld in de hooiberg. We hadden nog wel onthouden dat het D 11/19 was. Maar wat bleek....er waren zeker 6 heel lange rijen met hetzlefde nummer. 
Omdat de deurvergrendeling hier geluid maakt ( toet) steeds de paden maar af met een druk op het knopje van de afstandsbediening, en ja hoor......daar was ie !! 

Na het bezoek aan Seaworld langs de supermarkt gegaan en een zootje pizza's gehaald.  
Ja...ook de oven is groot in de states, dus er kunnen 4 pizza's tegelijk in. 
Morgen gaan de mannen wat klussen in huis en ga ik met de jeugd de laatste dingen zien te scoren in de shoppingmall.  
Zojuist op het nieuws gezien dat het weer hier tot en met vrijdag ( dan gaan we weer naar nl) warm blijft. Omstreeks 90 graden Farenheit. 
( leuk om uit te rekenen hoeveel graden het in Celcius is). 
Enne....ik hoef niet te weten hoeveel het in NL is hoor hahahah. 
Als het vanaf zaterdag maar een beetje beter is.... 

Het gehele gezelschap (zonder mij)  is gaan shoppen. Nou...met 38 graden op de teller vond ik het wel best. 
Na een uur of 7 kwam het spul moe en afgesleten thuis. 
Ik zal maar niet zeggen hoeveel tassen met inhoud er verscheept gaan worden a.s weekend. 
De drie diva's uit het gezelschap waren helemaal gelukkig. Stefan heeft weer een nieuwe zonnebril gescoord voor ruim 7 euro ( omgerekend). 
Het is exact dezelfde als degene die op de bodem van het moeras ligt. 
Hij hoeft dus niet te wachten tot hij in Italie is volgend jaar. 
Moeder heeft zich best vermaakt zo alleen in huis. Beetje was gedaan , gestofzuigd en verschrikkelijk lui in de zon gelegen. Omdat het wel erg warm was vandaag ook met enige regelmaat binnen gezeten bij de airco. 
Het spul heeft zich enorm vergrepen aan heeeeel veeeel kipgevallen dus eten koken was niet nodig vandaag. Een tosti en gevuld waren alle magen weer. 
Morgen weer een nieuwe dag met wat meer te vertellen denk ik. Een bezoek aan Seaworld zal best weer een verhaal met zich meebrengen.Ik wens jullie morgen weer een héél fijne werkdag toe. Ik wacht nog een weekje.  
 

Na vertrokken te zijn uit het veel te luxe en dure Miami, stond er weer zo'n 400 miles op het navigatiesysteem richting Clermont. De laatste 250 miles heb ik gereden. Moet toch ook dát gevoel kunnen ervaren. Driving on the highway in America. Niet anders als in nederland, op een paar cruciale dingen na dan. 
Je mag hier links en rechts inhalen, de wegen zijn minstens 4 banen breed, de snelheid is lager ( da's dan weer jammer), je moet zeer regelmatig langs een tollpoortje ( voor 50 cent of 1 dollar), men is beleefd in het verkeer ( er wordt je ook echt voorrang gegeven als je het hebt), kortom....niet onprettig om te rijden hier. De benzinestations op de snelweg liggen hier in de middenberm. Handig, kun je er dus in beide rijrichtingen gebruik van maken. 
Na weer in Clermont aangekomen te zijn nog even van die heerlijke warme zon genoten ( al jaloers ? ) 's Avond gegeten bij Sizzlers. Daar bestel je bij binnekomst b.v een steak en wat te drinken en dat betaal je dan ook meteen. Dan ga je aan tafel en krijg je het bestelde, verder staat er een immens grote saladebar met ....ja met wat niet eigenlijk. Daar alleen al zou je meer dan genoeg aan hebben. In amerika vullen ze ook steeds je glas weer vol zodra deze leeg is. (same price). 
Na het eten zijn we naar "old town" gegaan. Daar staan elke vrijdag en zaterdagavond enorm veel oldtimers en is er een enorme kermis. 
Na de optocht van al die blinkende opgepoetste amerikaanse bakken heben we nog een poosje over de kermis gezwalkt. 
Ook een kermis is hier GROOT, overdreven groot!! 
De meest enge attractie's. Je wordt hier met een noodgang de lucht ingeschoten en daar moet je dan ook gewoon nog 35 dollar voor neertellen. Ik weet niet hoeveel geld ze toe zouden moeten geven voordat ik uberhaupt in zo'n walgelijk ding zou gaan zitten. 
Daarna naar huis en na wat gedronken te hebben lekker gaan slapen tot 8 uur vanmorgen. 
Vandaag staat er een luie dag op het programma. Morgen kan Seaworld ons verwachten.  
Fijne zondag verder en ik zal aan jullie denken als ik in het 30 graden C schijnende zonnetje lig te bakken. 

Vanmorgen vertrokken naar de alligatorfarm in Homestead. Daar kaartjes gekocht voor een boottochtje over het moeras. 
Echt leuk !!! met zo'n 50 km per uur over het water. Ondertussen wat schildpadden en alligators gespot . Een paar keer een draai van 360 graden over het water....beetje nat, maar wel gaaf. Mochten jullie daar een keer naar toe gaan en tijdens zo'n boottochtje, een krokodil omhoog zien komen met een echte (neppe) Armani-zonnebril op zijn snuit, dan is die van Stefan. De bril kon de snelheid van de wind niet aan. Heel beteuterd keek Stefan naar zijn bril die hij in het moeras zag zakken. Jammer...moet hij toch volgend jaar in Italié op het strand voor 7 euro weer zo'n bril zien te scoren. 
Na de boottocht gekeken bij het voeren van de krokodillen. Wat een bizarre beesten zijn dat. Ze lopen over elkaar heen en bijten elkaars poten af. Er liep er één bij met een poot minder , een zonder staart en één die een heel sneu snuitje had. Die was flink te grazen genomen door een collega alligator. Hij miste een stuk van zijn onderkaak. Echt waar, als Stephen Spielberg dat beest zou zien zou er zo weer een nieuwe film in de maak zijn. 
Na de farm zijn we weer gaan rijden richting Miami Beach deze keer. 
Bij een truckstop gestopt omdat de chauffeur en de toekomstig chauffeur onder ons even wat plaatjes wilden schieten. Omstreeks 16.00 uur kwamen we aan in Miamibeach en hebben daar een hotel geregeld voor 1 nacht. Meer is ook niet te doen want dan moet je geen chauffeur zijn of bij de politie werken. Waarschijnlijk moet je dan op een ietwat onzuivere manier je geld verdienen om dit leven te kunnen betalen. Voor 1 nachtje is het leuk, maar dan snel weer terug naar de werkelijkheid. 
Charlotte zou wel in het plaatje passen geloof ik. Ze had 'sjans' met de lobbyjongetjes. Die jongens slepen de koffers uit de auto, brengen het naar de kamers en rijden je auto weg naar de parkeerplaats. Twee van die gasten hebben nu een flinke oogbal-verekking. Nu zijn Jaap en Stefan naar beneden om buiten op straat een soort van paparazzi te spelen en foto's te maken van de auto's die hier rondrijden. Er schijnt hier geen enkele 'normale' auto te rijden, volgens hen. Charlotte heeft even heerlijk als een diva in bad gelegen en ik lig languit op bed dit verhaal te schrijven. Morgenochtend gaan we weer richting Orlando voor de tweede week van de vakantie. 
Er staat nog een bezoek aan Disney en Seaworld op het programma. 

Vanmorgen na een echt amerikaans ontbijt met gebakken ei, bacon en pancackes, een citytour gemaakt met een treintje. Door de kleine straatjes van Key West. Langs huizen die helemaal onder de spinrag zaten, waar vergane lichamen op het terras zaten en waar de vleermuizen in de bomen hingen. Bijna Halloween in Amerika. 
We zijn langs het meest zuidelijke puntje van Amerika gereden. Daar ben je 90 miles verwijderd van Cuba. 
Mijn indruk van Key West, het is er erg commercieel. Verschil tussen rijk en arm is heel duidelijk, maar de mensen zijn erg beleefd en overdreven vriendelijk. (of komt dat omdat je geld in het laatje brengt). 
Leuk om een keer gezien te hebben, maar wat mij betreft geen plaats om nog eens terug te gaan. In de 5 dollarshop een paar t-shirts gescoord en Charlotte één of ander vaag broekje (waar ze nu vrolijk in rondhuppelt) 
Toen zijn we weer in de auto gestapt met de neus richting Homestead. Daar staat een bezoek aan de everglades op het programma. Omdat we wat langer in Key west zijn geweest gaan we de everglades vandaag niet meer redden. Daarom maar even naar een Outletstore geweest om te kijken of het echt waar is dat je hier goedkoop merkkleding kan scoren. 
Nou met een beetje zoeken kom je wel wat tegen. Het is hier benauwd warm. Ongeveer 28 graden, maar echt broeierig. ALs het in Nederland zulk weer is dan kun je een knetterende onweersbui verwachten..... we shall see. 
We hebben onderdak gevonden in een Motel. Ziet er goed uit ook al ruikt het hier binnen een beetje naar opgezette krokodillen met zweetvoeten. 
Hier vlakbij zijn we naar een restaurantje geweest. Was eigenlijk een visrestaurant, maar gelukkig voor de kids was er ook een brok kip te bestellen. Het is en blijft een vreemd land. Ik dacht gul te zijn en 5 euro fooi te geven. Komt dat mens even later terug met het verhaal dat de fooi te weinig was. Er moest nog even 9 dollar bij. Tja...ik zal wel teveel hollander zijn om die logica te snappen. Ik doe er dus ook mijn best maar niet voor. 
Nu maar weer een nachtje slaap naar binnen slepen om morgen fris en fruitig de strijd met de krokodillen en slangen aan te gaan. 
Ik las op www.nu.nl dat er in de woon en werk omgeving vanalles aan de hand was. Jullie zien dus wel dat ik ook aan het thuisfront denk. 
Werkse voor de collega's die een niet alledaagse klus te klaren hebben. 
Groetjes voor iedereen en bedankt voor al die leuke reactie's en respects !!! 
Als mijn vingers er morgen niet afgevreten zijn door dan kunnen jullie morgen weer verder lezen. 

Woensdag 20-10-10 
Om 07.50 uur vertrokken van Clermont richting Key west. 
Nog maar net op weg kom je al de raarste dingen tegen. Eerder schreef ik dat ze hier niet zo moeilijk doen over hun uiterlijk, we haalde een auto in waar een vrouw achter het stuur zat met een berg krulspelden in het haar. Ik heb moeite moeten doen om Charlotte weer bij te brengen, die bleef er bijna in. Om 09.45 uur de eerste krokodil gezien. Gewoon langs de high way in een moerassig slootje naast de berm. Het was een flinke man of dame van zo'n meter of 5 die daar gewoon lekker ronddobberde. 
Even getankt met de huurauto. 2,95 dollar voor een gallons (= +/- 3,73 ltr). 
Dat scheelt nogal met de rekening die je bij de nederlandse pomp gepresenteerd krijgt. 
We zijn door Key Largo gereden. Dat is een droog, dor en stoffig plaatsje wat je wel eens in een film ziet waar flink geschoten wordt. 
In de auto zit Charlotte heel braaf een boek te lezen voor school. 
Ze leest het achtyerhuis van Anne Frank. Maar in dit fantasierijke land, neemt ook Charlotte's fantasie een loopje met haar. 
Ze leest een stukje voor uit het boek:" Anne Frank zit in het achterhuis met een zak popcorn op schoot naar de flatscreen te kijken waar een film van American Pie uitgezonden wordt...... 
Amerika doet rare dingen met de mens. 
De weg naar Key West is een lange rechte weg met aan de linkerkant de Atlantische oceaan en aan de rechterkant de Golf can Mexico. 
Omstreeks 16.30 uur arriveren we in Key West. We hebben meteen de auto geparkeerd en zijn op de Glass Bottem Boat gestapt. Daar hebben we twee uur mee rondgevaren. Al snel werden we omsingeld door dolfijnen. Heel leuk om die beesten nu een in het wild te zien. 
Halverwege de tocht konden we door de glazen bodem de koralen en de vissen zien. 
Ook zwom er zo'n koddig zeeschildpadje onder de boot door. Op dat moment waren we dichterbij Cuba dan bij het vaste land van de states. 
De zonsondergang was mooi om te zien vanaf de boot. Er waren wel een paar wolkjes dus hij was niet helemaal vlekkeloos. De gehele zonsondergang duurde 124 seconde. Weer terug op Key West liepen we richting de parkeerplaats waar de auto stond. We liepen over een stukje boulevard waar het gezellig druk was. Opeens......schoot er achter een paar palmtakken een donkere man die "treeman" riep!! 
Mogelijk hoorden jullie in Nederland de gil die Charlotte uitschreeuwde. We schrokken allemaal maar de aanwezigen op de boulevard gaan de "gil van Charlotte" nooit meer vergeten. 
Toen de schrik weer uit de benen was en de lachspieren weer ontspannen waren zijn we op zoek gegaan naar een hotel voor 1 nacht. 
We zijn nu beland in een soort van miniappartementje met 4 bedden, douche en toilet...o ja en een airco die elke minuut aanslaat.  En niet te vergeten een tv. die als je hem zachter wil zetten alleen maar harder gaat dus die blijft maar uit. 
We hebben een hapje gegeten bij Dennie's. Daarna nog een stukje gewandeld door de winkelstraat waar ontzettend veel souveniers en eten en drinken te koop is. 
NU zijn we allemaal afgestoffeerd en hangen lui onderuit. 
Dus er rest mij nu alleen nog een bezoek aan het vage douche'je en dan een baantje plat.

Maandagmorgen om 7 uur opgestaan. Om 8.30 uur met z'n allen richting Webster gereden. Daar was een heel grote vlooienmarkt. Expres vroeg gegaan omdat het later op de dag veel te warm wordt om op zo'n markt te struinen. 
Het viel me op dat de gemiddelde amerikaan gewoon dik is. Wat mij ook eens het gevoel gaf dat ik (vol)slank ben. 
Op de vlooienmarkt heb ik overigens geen vlo gevonden, niet gezocht ook hoor. Er werd daar echt allerhande zooi te koop aangeboden. Rommel die je ook bij ons op een vrijmarkt tegenkomt. Maar ook veel van die ijzeren reclameborden, hoeden, petten, shirts, sieraden en luchtjes enz.. 
Terwijl we aan de koffie,thee en limonade zaten, liepen de amerikanen al te slepen met enorm grote hamburgers.. 
Dit beeld heb ik dus steeds voor ogen gehad als ik aan Amerika dacht. Echt bizar wat die mensen allemaal naar binnen werken. 
Het boeit ze ook niet hoe ze erbij lopen wat kleding betreft. Meisjes zoals Charlotte in "holly Hobby" kleding. Ik wilde voor Charlotte ook zo'n jurkje met bloemetjes en strookjes kopen maar dat zag ze geloof ik niet zo zitten, gezien de blik die ik toegeworpen kreeg. In de middag ben ik een poosje alleen geweest in huis. De rest was aan het shoppen. Ondertussen ben ik wat aan het rommelen geweest in huis en heb ik heerlijk langs de rand van het zwembad gezeten met een boek. Vanavond mag ik als enige moederfiguur hier in huis eten koken voor het hele gezin. Dus als de rest terug is met de boodschappen spring ik weer in functie en kunnen zij op de platte gat gaan relaxen. Omstreeks 
19.30 uur hebben we buiten gegeten. Het is dan ook al hartstikke donker. Dat gaat sneller als in Nederland. Toch blijf ik het tijdverschil raar vinden. Tijdens de maaltijd kwamen de meest spannende verhalen op tafel. Stefan kon heerlijk vertellen van mannen met kettingzagen die uit een donker bos tevoorschijn kwamen. Over ratelslangen die door het gras sluiopen...De twee jongste meiden hadden de mondhoeken bijna op hun bord hangen, maar dat was nu precies de bedoeling van Stefan. 
Morgen gaan we park 1 bezoeken. Universal Studio's. Woensdag gaan we zo'n 600 kilomter verder richting Key West. Daar blijven we dasn een nachtje en gaan dan op de terugweg ook nog een nachtje naar Miami Beach. Miami zelf is ons ontraden omdat, zodra daar duidelijk wordt dat je een toerist bent, je ramen ingetikt worden en je de mogelijkheid hebt dat er een gaatje in je kop geschoten wordt. 

Vanmorgen, dinsdag 19-10-2010, zijn we om 10.00 uur gearriveerd in de Universal studio's. 
De kinderen gingen het attractiepark in met al die nare achtbanen in en wij, de 3 ouwe lui, zijn naar het het filmpark gegaan. 
Voor 87 dollar per persoon per park kun je de dag wel doorbrengen. Wat een geld !! Maar goed, het zonnetje scheen ook vandaag weer en het was niet druk in het park, dus we waren snel aan de beurt bij de attractie's. 
De afgelopen dagen had ik steeds het gevoel in een film te zitten. Vandaag was het echt. Ik heb in de ruimte gefietst met E.T. Met Jaws in gevecht geweest. Geschoten met de 'man in the black'. In een orkaan gezeten bij Twister en ik zat in een film met Shrek, gatver wat een smerig beest is dat eigenlijk. Hij schijt en boert er maar op los. 
Het was erg leuk en om 18.00 uur hebben we de kinderen weer bij elkaar geveegd en zijn we weer moe maar voldaan naar huis gegaan. 
Nu hebben we de boel op orde gemaakt om morgen een paar dagen weg te gaan. We gaan naar Key west waar een boottochtje en een zonsondergang op het programma staan. Dan gaan we donderdag naar Miami beach waar we de krokodillen gaan ontmoeten en waar de boulevard de moeite waard zou moeten zijn. 
Vrijdag gaan we dan weer terug naar Clermont. 
Afhankelijk of er internet beschikbaar is zal morgen gewoon een blog volgen. De volgende blogs zouden dus wel eens wat meer activiteiten kunnen bevatten. 

sunday in America

18 okt 2010, 21:19

Vandaag is het de eerste hele dag in Amerika. 
Vanmorgen om 7.00 uur wakker geworden met een knetterende koppijn. 
Dat kwam waarschijnlijk omdat ik zo uit de douche m'n bed in gerold ben en niet op zoek ben gegaan of er ergens een raam open kon in de slaapkamer. Dus om 7 uur maar even op onderzoek gegaan en ja hoor...ik vond zuurstof. De hoofdpijn was zo weer verdwenen. Na het ontbijt meteen maar even begonnen met de blog schrijven op hyves. Het waren 4 kantjes vol dus het vergde wel wat tijd. Tussendoor zijn we nog even op bezoek geweest bij kennissen van Hans. Gezellige mensen die in het zelfde park als wij zitten. De huizen zijn allemaal een beetje eender. Het ziet er heel goed uit. Na het bezoek weer even een paar boodschappen gehaald. Als je met 7 personen bent dan gaat de voorraad snel op. We gingen naar een supermarkt die voor m'n gevoel net zo groot was als heel Nieuwerkerk aan den IJssel. Uiteraard overdrijf ik nu een klein beetje maar dat ga je vanzelf doen als je in zo'n land verblijft.Je kunt daar echt alles kopen. Van levensmiddelen tot complete inboedels. Alles is hier overdreven. De mensen zijn ook erg overdreven vriendelijk. Ze begroeten je alsof je al jaren de beste vrienden bent. Ze omhelzen je nog net niet. Ik geef toe dat het een beetje to mutch is maar het heeft wel wat. Als je in Nederland een onbekende zo zou begroeten wordt je gelijk neergeslagen. 's Middags heerlijk genoten van het zonnetje aan de rand van het zwembad die bij het huis hoort. Het is ongeveer 30 graden. Morgen staat er een uitje naar de vlooienmarkt op het programma. Dat moet ook een belevenis zijn. We gaan het meemaken. Ik denk dat we na morgen wel genoeg ge-aclimatiseerd zijn om te starten met het bezoeken van o.a de parken en andere bezienswaardigheden van deze omgeving. We zijn 's avonds uit eten geweest bij santa Fé. 1 van de heeeeel vele restaurantjes hier. Overal stonden bakken met pelpinda's en de schillen konden op de grond....hatsiekideee. Omdat we in het totaal met 9 personen waren moesten we even wachten tot er plek was. Aan tafel had ik nog even een sterke blonde actie. In mijn beste engels bestelde ik :"cola light, please". Weet ik veel dat ze dat hier "Dieet Coke" noemen. Er verscheen voor mijn snuit dus een "corona Light". Ehhhhhhh...... gelukkig werd het eenvoudig opgelost en zal ik voortaan in amerika alleen maar om dieet coke vragen. ( dit stukje moest ik onder dwang opschrijven omdat ze het leuk vonden dat ook mijn blunders vastgelegd werden)... 
En als je nu een beetje geld wil verdienen in de horeca...dan moet je hier gaan weken. Je bent als klant verplicht een fooi te geven en als je met meer als 8 personen bent staat het er gewoon al bij gerekend op de rekening... ( 18% ) eet smakelijk. Nou het was wel erg lekker in ieder geval. 
Omstreeks 22.00 uur waren we weer thuis en gingen de kinderen (voor hun doen) vroeg naar bed. De ouwelui hebben toch meer conditie als de jeugd....   ( ooooo, hier komen reactie's op) 

05.50 uur gaat m'n wekker . Gaaaapp. O.ja vakantie!! 
Na het wassen, haren in de vouw en voorzien van lekkere luchten een snel broodje gegeten. Beetje te vroeg om te eten eigenlijk maar je moet toch wat in de maag hebben. 
Stefan stond al heel vroeg onder de douche, wat een actie op de vroege morgen. 
Om 06.15 uur is alles op de been en keutelt een beetje zinloos door het huis. 
Om 06.50 uur komt het taxibusje voorrijden.De koffers erin, alarmen aan en op naar de medereizigers. Als ook de drie Schoutens erin zitten gaan we met z'n allen naar Schiphol. Vlakbij Schiphol bijna een enorme aanrijding. Onze taxichauffeur scheurde met hoge snelheid een voorrangsweg op en kwam daar een collega tegen. Gelukkig misten ze elkaar op een haartje, maar de woorden die over en weer vlogen klonken erg hollands @#$%^&*!!! 
Om 07.50 uur zijn we uitgestapt bij het vliegveld. Op dat tijdstip ziet Schiphol eruit als een drukke wereldstad. 
Meteen doorgelopen naar de balie van United Airlines. Daar hebben we de koffers ingeleverd nadat ze gewogen werden...Er mocht 23 kilo in. Stefan had er maar 9 en ik had natuurlijk weer het meeste met 17 kilo. Maar de kans is groot dat de koffer van Stefan op de terugweg zwaarder is. 
Daarna zijn we even naar de starbucks gegaan, daar heb ik iets vaags gedronken dat koud was en een beetje naar koffie smaakte. Voor de eerst komende 44 jaar heb ik weer genoeg koffie gedronken. 
Nog even 'chillen' en dan op stap naar de andere kant. Na de paspoort controle zaten we om 10.15 uur al bij de mc Donalds. Echt waar op dat tijdstip zaten we gewoon al aan een vette hap. 
Deze vakantie is nu al raar!! 
Om 10.45 zijn we door de douane gegaan, waar vragen gesteld werden over de bagage. Alles ging door de scan en toen gefoullieerd. De dame die mij controleerde moest nog eens extra voelen in de omgeving van mijn "mama's''...haha....ja beetje veel hé zei ik, ze moest lachen en ik kon weer door. 
Om 12.25 uur zitten we allemaal op ons plekkie in de boeing 777. Ik ben één van de gelukkige die aan het raam mag zitten. Leuk !! 
Omstreeks 14.00 uur komt er een warme maaltijd, kip of pasta. Toen ik het kippengezicht van Stefan en Charlotte zag heb ik maar pasta genonen..hahha 
Omstreeks 15.30 schijnt de zon en is er helder zicht op de atlantische oceaan. De meeste mensen slapen, of ze doen alsof. het is in ieder geval erg rustig. Zo nu en dan is er wat turbulentie wat me het gevoel geeft alsof we over een hobbelige weg rijden. 
Ondertussen is mijn plasje in het luchtruim verdwenen...waar gaat dat heen??? 
Ik geloof dat er op een gegeven moment iemand in het vliegtuig zijn schoenen uitgetrokken had...het rook naar dooie muizen !!. 
Mijn horloge maar vast 6 uur terug gezet. Ik heb wel een klein tukkie gedaan en zit nu weer even te schrijven met lekkere Jazzmuziek in mijn oren. Ik vind vliegen leuk!!! Op het moment dat ik dit stukje schreef was het in nederland 19.00 uur en vlogen we boven Moosehead Lake. Nog anderhalf uur vliegen dan zit de eerste vlucht erop. Als ik naar buiten kijk dan zie ik ijskristallen op het raam, een stralende zon en een dik wolkendek. 
Om 20.30 uur nederlandse tijd zijn we geland op Washington D.C. Het is op dat moment 14.30 amerikaanse tijd dus vanaf nu hou ik die tijd maar aan anders wordt het een onoverzichtelijke bende. We hebben daar even een dood momentje tot 17.30 uur. Dan kunnen we weer inchecken voor de volgende vlucht naaar Orlando. Zo'n wereldstad Washington, maar het is hier niets vergeleken met Schiphol. Er is wel een nieuwe vleugel aan het vliegveld gebouwd en daar zijn de grote en kleine kinderen even langs de winkeltjes gaan struinen en de senioren ( ik dus) zijn neergestreken op een paar luie stoelen en hebben mensen zitten kijken en natuurlijk een stukje zitten schrijven. Omstreeks 17.30 uur zijn we in het tweede vliegtuig van deze dag gestapt. Ditmaal een 747 eveneens van United Airlines. We zaten allemaal verspreidt door het vliegtuig. Ik zat naast een Deense vrouw waar ik gezellig mee heb zitten praten. Meteen het engels vast een beetje opgewarmd. Na 2 uur landde we op Orlando Airport. Inmiddels is het 20.00 uur (usa tijd) en is het hartstikke donker. We hebben de huurauto opgehaald en rijden richting Clermont. De rit daarheen duurde ongeveer 25 minuten. Op elk bord wat je tegen komt staat wel iets van Disney. De , voor mijn gevoel, 300 eettenten langs de weg hebben ook allemaal een naam of een afbeelding die met Disney te maken hebben. 
Ik heb daardoor het gevoel midden in een Disneyfilm beland te zijn. Ik weet alleen nog niet wel personage.... 
Het ziet er allemaal mooi en schoon uit. Eerst even langs de supermarkt gereden die 24 uur per dag open zijn om ontbijtspullen te kopen voor morgenochtend. Toen zijn we naar het huis gereden. Nou dat was echt super. Mooi, groot, schoon en luxe. Dat gaat helemaal goedkomen. Nu eerst douchen en dan zo snel mogelijk slapen. Ik heb er om precies te zijn 23.5 uur opzitten... 

Wordt vervolgd...

Het weekend is weer zo goed als voorbij. 
Er wacht weer een week vol met fietsendiefstallen, mishandelingen, inbraken, oplichting, huiselijk geweld en nog veel meer narigheid.  
Klinkt heel heftig en dat is het ook voor degene die het moeten meemaken, maar voor mij zijn het drie volle dagen met boeiende en interessante mensen te woord staan. Elk mens brengt wel iets met zich mee waaruit blijkt dat ook dat mens, verdachte, slachtoffer of benadeelde, uniek in zijn soort is.  
Omdat mijn functie op de tocht staat, in verband met reorganisatie en bezuinigingen, ben ik binnen de organisatie aan het snuffelen wat er nog meer leuk is waar ik mijn “carrière” voort kan zetten. 

A.s. dinsdag heb ik een intervisie bijeenkomst en is het onderwerp “5 jaar hospice, wat heeft het met me gedaan”. 
Als je daar dan is even over gaat nadenken dan wordt het voor mij wel duidelijk dat ik daar geleerd heb mensen te respecteren. Elk mens heeft een eigen kijk op het leven. Andere ideeën als ik. Andere interesse, andere vorm van geloven of beleven, kortom heel leerzaam. 
Vroeger ( voordat ik ging werken) was ik druk met moeder zijn. Helpen op school, mee naar zwemles, mee naar de voetbal, mee naar jazzballet en alles wat met de kinderen te maken had. 
Het was fantastisch om in die luxe positie te kunnen verkeren en er 24/7 te zijn voor hen. 
Daardoor was mijn wereldje niet zo groot en de gesprekstof draaide altijd uit op het onderwerp kinderen.  
Dankzij de werkzaamheden, die ik nu allemaal kan doen, is mijn wereld enorm vergroot. Er zijn nu heel veel onderwerpen die me boeien en vind ik het leuk en interessant om te horen hoe anderen ergens over denken. 
Het klinkt allemaal wel serieus vandaag, maar dat komt omdat ik na zat te denken over wat ik volgende week tijdens de intervisie kan vertellen wat 5 jaar hospice met me gedaan heeft.  
Het heeft voor een groot deel ervoor gezorgd dat ik ben wie ik nu ben. 
Goed om eens op terug te kijken. 

Er is gelukkig ook tijd voor andere dingen en staat er voor volgende week een reis voor 2 weken op het programma.
Ik zou zeggen….hou de blog in de gaten. Ik neem een klein laptoppie mee en zal zo nu en dan mijn vingers over het toetsenbord laten glijden om het schrijven niet te verleren. 

Stel je bent op 16 juli jarig …wat moet je dan met je verjaardag. Iedereen is met vakantie . Dus niet handig, Nee, dan vier je het op 17 september. Charlotte had een lijstje geschreven met zo’n 30 namen van genodigden . Limonade en drankjes stonden koel, Chipskast gevuld en de vriezer vol snacks. Stefan stond als grote waakse broer  in de gang en liet iedereen binnen. Namen werden doorgestreept en binnengelaten. Al snel vormden er groepjes jeugd binnen en buiten. De muziek stond op standje net iets te hard , de alcoholhoudende drankjes verdwenen als sneeuw voor de zon. 

Het gespreksniveau lag niet overal erg hoog, maar het was zelfs voor zo’n oude moeder als ik te begrijpen.  En toen werd het 01.30 uur. De meeste gasten waren naar huis vertrokken…tenminste dat hoop ik. In het totaal bleven er 5 logeren. 
Toen de vijf en Charlotte zich begonnen te realiseren dat ze toch wel moe waren werden er allerlei luchtbedden, matrassen, kussens en dekbedden tevoorschijn gehaald. 
In de woonkamer werd alles neergelegd en begon het op een uitgestorven discotheek te lijken wat zojuist gekraakt was door een stelletje tuig.  
Wat een spul !! 
Om 02.00 uur heb ik me maar losgeweekt van het gezelschap en ben na een douche m’n warme bedje ingekropen. 
Geen idee hoe snel ik sliep, maar langer als 10 minuten heeft het niet geduurd volgens mij. 
Omstreeks 07 uur hoorde ik alweer bedrijvigheid beneden. Eén van de ‘slapers’ moest vroeg met de trein mee. Charlotte heeft hem achterop de bagagedrager van haar fiets gezet en bij het station neergezet. Met een beetje mazzel is hij daar aan gekomen waar hij moest zijn. Charlotte weer terug  en toen ik omstreeks 08.30 uur naar beneden ging zag en rook ik een vreselijk muf stelletje pubers. 
De twee andere overgebleven ‘mannen’ later met de auto naar de trein gebracht zodat ook zij weer verder konden met de rest van hun leven. Bij terugkomst bleven er nog 3 dames over.  
Al snel werd er daar eentje van opgehaald en afgevoerd door moeders. De twee resterende hebben op de één of andere manier toch nog ergens wat energie gevonden en de beneden verdieping gestofzuigd. Na terugkomst van het boodschappen doen ben ik op m’n knieën over de vloer gegaan. Wat ik daar allemaal aantrof zal ik jullie besparen. Wat ik wel kan verklappen is dat het me twee schoonmaakdoekjes heeft gekost en heeeeeeeeeel veel water. Maar wat een eer van m’n werk. Het zag er ineens weer uit als een gewone huiskamer waar je zonder vastgeplakte sokken doorheen kon lopen. 

Het was een bende in huis, maar erg gezellig. 
Ik heb nu eindelijk gezichten gezien bij de namen die ik weleens hoor.  
Het was gezellig!! 
 

Zaterdag 15 juli 1995. Op weg naar een camping aan het Flevomeer. Daar stonden mensen die een caravan te koop hadden. Wij waren van plan om er eentje aan te schaffen dus met Stefan achterin de auto en een zwangere buik van 9 maanden min 1 dag op pad gegaan. 
Daar aangekomen zijn we overgestapt in de auto van de man die de caravan te koop had. Op de camping lagen van die venijnige verkeers-drempeltjes en ik kan je zeggen...als je een op 1 dag na uitgerekende zwangere buik hebt...is dat niet fijn. Maar ach...kiezen op elkaar en gaan. De caravan geïnspecteerd en enthousiast de deal gesloten. Nog even in de plaatselijke kantine wat gedronken en gekletst. Stefan liep met een pleister op z'n oog rond  en vond het allemaal wel interessant met zijn 3,9 jarige leeftijd. 
In die kantine had ik zoiets van...ehhhh...misschien moeten we maar gewoon naar huis gaan en daar wachten op de dingen die komen gaan. Dus heel subtiel tegen de verkopers gezegd dat we naar huis gingen. Weer in de auto, over diezelfde venijnige verkeersdrempeltjes naar onze eigen auto gebracht. 
Onderweg naar huis sprak ik het vermoeden uit dat het mogelijk niet zo heel lang meer zou duren. Hoewel ik ook rekening hield met zo'n eindeloos durende zwangerschap zoals bij Stefan. ( 43weken+4 dagen). 
Thuis gekomen een schaal lasagne gemaakt en nadat dat verorberd was Stefan in zijn bed gelegd. Het zal omstreeks 20.00 uur geweest zijn. 
De verloskundige maar vast gewaarschuwd dat het wel eens een lange nacht zou kunnen worden voor haar. 
Om 23.00 uur kwam ze langs en vond dat we maar moesten gaan inpakken om naar het ziekenhuis te gaan. Tante zus gebeld of zij hier in huis wilde komen waken bij haar slapende en niets vermoedende neefje. 
Op naar het ziekenhuis. De verloskundige reed met een Lelijke eend ( was ook echt lelijk) achter ons aan. 
De rit naar Gouda ging erg snel zo rond middernacht. 
Drie kwartier later werd de freule geboren. Precies op haar verjaardag. 
Na een nachtje slapen in het ziekenhuis ( ja ik slaap overal en in alle omstandigheden) kwamen pa en grote broer ons halen. Stefan zag z'n zusje liggen in zo'n glazen ziekenhuis wiegje en zei meteen nijdig tegen een verpleegster...."wij hebben ook een wieg hoor"! Met andere woorden...je kan nu wel zo leuk aan mij laten zien dat mijn zusje in zo'n glazen bak ligt, maar ik neem haar mooi mee naar huis zo. 
Ik zie hem nog staan daar bij dat wiegje...een blauw-wit streepjes broekje met een donkerblauw shirtje. pleister op z'n oog en een speen in zijn mond. 
De speen heeft hij een paar dagen later , als grote broer, zelf in de prullebak gegooid en er nooit meer naar gevraagd. 

Allemaal herinneringen die naar boven komen als 1 van de kinderen jarig is. 
Dat kleine meisje van toen is nu 15 jaar geworden en zorgt tegenwoordig ook 1 avond in de week voor haar kleine buurjongen-vriendje. 
Kleine meisjes worden groot.... 
 

Een tijd van afronden en opnieuw beginnen, Dit voorjaar heeft de caravan ongeveer 7 weken op camping Harskamperdennen in Kootwijk gestaan. Er zijn, door het “fantastische” Nederlandse klimaat minstens 3 grote flessen gas doorheen gestookt. Wat een koude sombere dagen had dit voorjaar. Maar afgelopen weekend was het dan eindelijk tijd om me te laten kussen door de zon. Heerlijk !! 
Tweede pinksterdag de boel opgebroken, schoongemaakt, ingepakt en het hele zootje weer mee naar huis genomen. 
Nu thuis maar weer eens aan de klus. Buiten het één en ander verven. Als de buren beginnen met klussen moet je vanzelf wel meedoen. Maar ach, met een zonnetje in de rug wordt het meteen een stuk leuker. 
In die Harskamp weken heb ik ook niet stil gezeten hoor. Zou trouwens niet weten hoe dat moet…Tijdens regenachtige dagen kon ik me goed concentreren op het afronden van het boekje. Steeds dacht ik…dit is het laatste verhaaltje, maar even zo vaak borrelde er weer wat op zodat het uiteindelijk ongeveer 36 verhalen zijn geworden in plaats van 25. Een andere vrijwilligster van het hospice maakt prachtige foto’s en samen met haar creaties gaat het een leuk boekje worden. 
Omdat het toch een soort van leeg gevoel geeft als je iets afgerond hebt, ben ik me gaan storten op het geven van stoelmassage. 
Een aantal jaar geleden mocht ik zelf een keer op zo’n stoel plaatsnemen. Wat ik overigens best wel spannend vond omdat ik het niet zo heb op massage’s. Ben altijd bang dat het wat “zweverig” wordt. Maar dit was toch wel erg lekker. 
Je gaat met je platte gat op een speciale stoel zitten, je buik/borst leunt tegen een kussentje aan. Je buigt iets voorover en legt je gezicht op een kussentje waar een gat in zit zodat je nog een beetje adem kunt halen. Je benen rusten ook weer op kussentjes en je armen leg je losjes voor je neer op , jawel…een kussentje. 
Alleen het zitten op zo’n stoel is al ontspannend. De massage wordt gewoon over de kleding heen gegeven, dus niks geen spannende dingen !! 
Middels drukpunten op het hoofd, de nek en de rug is het de bedoeling dat je na ongeveer 15 minuten lekker relaxed bent. Na meerdere keren de gezinsleden als proefkonijn gebruikt te hebben, ga ik nu met anderen aan de slag. Dus mocht je nog interesse hebben?? De 1e keer is gratis. De eerste keer dat Charlotte ervoor ging zitten, was het giegelen geblazen , alles was gek, kriebelde en was raar. Een paar dagen later op zondagavond vroeg ze er zelf om. Ze slaapt zondag op maandagnacht nooit zo best dus dacht ze…mmm dit maar eens proberen. Ze heeft die nacht geslapen als een roosje. 
Zo teruglezend lijkt het net of ik maar een beetje doe waar ik zin in heb. Uiteraard wordt er tussen al deze dingen door ook nog gewoon gewerkt. Als Stefan dit leest zal hij wel zeggen…werken?? Je zit daar bij de politie alleen maar op je r**t. Ondanks dat hij lichamelijk gezien wel gelijk heeft, is het echt hard werken daar. Zeker de laatste maanden. Het lijkt wel of er geen tevreden burger meer rondloopt. “de jeugd mag nergens meer hangen, de BBQ van de buren stinkt, stoppen na een aanrijding is ook uitzondering, pesten op hyves en msn is blijkbaar normaal, spullen jatten en dan heb ik het nog niet over de mensen die het leuk vinden om een ander in elkaar te timmeren. Maar het is en blijft verrassend en leuk werk. Je weet van tevoren nooit wat er die dag zal komen. 
Soms staan er wat afspraken in de agenda, dat zijn dan uitgestippelde werkzaamheden, maar 90 % van het werk is een verrassing. Het is leuk om met allerlei soorten mensen in gesprek te gaan. Het is uiterst interessant om naar mensen te luisteren die iets komen vertellen of moeten uitleggen waarom ze iets gedaan hebben. Mensen letten ook zo erg op de fouten van een ander, daardoor vergeet men de goede dingen in mensen te zien. Dat zag ik ook op tv afgelopen week bij het lijsttrekkers debat. Wat een heisa als iemand ergens geen antwoord op wil geven en dan als weerwoord zegt: “u lacht zo lief”. Het gaat toch helemaal nergens over…we zouden ons allemaal misschien wat positiever op moeten stellen en op die manier elkaar weer stimuleren om de boel weer een beetje op orde te gaan krijgen. Overigens zou de politiek niet mijn ding zijn. Spreken in het openbaar vind ik een kunst op zich….ik hou het maar bij zo nu en dan een verhaaltje schrijven, wat mensen masseren of van mooie nageltjes voorzien, de misdaad bestrijden, zorgen voor de terminale medemens en mijn allergrootste missie…..mijn twee “dotjes” met een beetje fatsoen deze wereld in helpen. 

Afgelopen week stond er een gapend gat in mijn agenda. Heerlijk een weekje niets "moeten". De meeste dingen in mijn dagelijks leven vind ik niet erg om te "moeten" doen, maar toch is het wel eens lekker als het niet "moet"...snapt u het nog? Omdat de caravan in Harskamp staat, van alles ingepakt wat nodig is voor n weekje weg in eigen land. Nou...dat houdt in: truien,jassen,lange broeken, korte broeken,sokken, t-shirts enz...Je moet tenslotte op alles voorbereid zijn. De eerste dagen waren gevuld met regen en kou. In de voortent staat gelukkig een ferme kachel die de boel lekker warm maakt. Die eerste dagen heb ik de verhalen van t boekje gerangschikt en hier en daar nog wat aangepast. Zodra ik thuis ben kan ik alles mailen naar de mensen die er met n heel kritisch oog naar gaan kijken of het met de nederlandse taal en de privacy wel goed zit. Dat laatste zit wel snor denk ik, maar er zal best hier en daar wel n taalvoutje in zitten. Gelukkig is het inmiddels wel wat droger geworden, zodat er weer wat zuurstof gehapt kan worden buiten. Charlotte slaapt al die tijd braaf in n tentje. Gehuld in joggingpak, slaapzak, veel fleecekleedjes en een dekbed. Toch verschijnt ze soms zwaar onderkoeld aan het ontbijt waar je dan ook niet meteen n discussie met haar moet aanknopen. Beter wacht je daar n uurtje mee. Stefan is ook al n paar x geweest. Hij komt dan met de trein. Die maakt ook vanalles mee op die perrons. In Nieuwerkerk ad IJssel stond hij 1e rang tijdens de dodenherdenking. Tijdens de 2 minuten stilte kwam er een goederentrein al piepend en knarsend tot stilstand. Klokje van de machinist liep vast niet goed, of hij had wat afgesproken met n Amsterdamse vriend op de dam. Op t station in Amersfoort kwam er n jongedame naar Stefan toe en vroeg aan hem of hij haar wilde zoenen. Huh? dacht hij, gaat dat zo makkelijk, dat versieren? Maar wat bleek...ze was met vriendinnen op stap voor haar vrijgezellenavondje. Ze moest op haar t-shirt 63 zoenen van mannen hebben. 'n Ander meisje deed lippenstift op bij Stefan en hij gaf n kus op t shirt. Wat opviel was dat ter hoogte van haar borsten geen plek meer over was.... Na de kus werd met n doekje Stefans mond weer schoongeveegd. Zo maak je dus van alles mee met het openbaar vervoer. Op 5 mei naar Wageningen geweest. Daar was het druk, druk en nog veel drukker. Veel, heel veel doedelzakkers bliezen hun wangen bol en kwamen daarmee diep in Charlotte's allergie. Er was wel n leuke sfeer en het was aandoenlijk om te zien dat die oude strijders onder luid applaus van t publiek voor de 65e keer werden bedankt. Sommige nog heel fier staand in n legervoertuig. Anderen voortgeduwd in n rolstoel. Maar ze genoten van al die aandacht die ze toebedeeld kregen. Vandaag scheen eindelijk het zonnetje n beetje en was het uit de wind best lekker. Morgen ga ik op pad naar n training voor stoelmassage. En gezien de weersvooruitzichten denk ik dat ik buiten niet zoveel zal gaan missen. 

Wat een wereld !!

31 mrt 2010, 00:33

Vandaag was zo’n dag. Charlotte en ik waren allebei vrij.Charlotte omdat ze deze week PTA’s heeft en moet leren en voor mij was het m’n vaste vrije dag. 
Twee weken geleden zat ik even zinloos te kijken op www.vakantieveilingen.nl. 
Daar werden workshops aangeboden. Er was er eentje bij die me wel aansprak en ik heb een bod gedaan van 9 euro. Het was een arrangement voor 2 personen voor een workshop visagie met een lunch in strandpaviljoen Twins in Scheveningen.
Omdat Charlotte later als ze groot is visagiste wil worden vond ik dit wel leuk om samen met haar te doen. 
Het was een arrangement van 95 euro waar ik uiteindelijk 11 voor betaald heb…een leuk prijsje dus. 
Vanmorgen om 9 uur zijn we in de auto gestapt. We zouden tussen 10 en half 11 welkom zijn in de Twins. Normaal gesproken rijd je er een half uurtje over, maar ja wat is “normaal gesproken”  op de Nederlandse snelweg. 
Onderweg maakten we nog wat schokkends mee. Terwijl we met een gangetje van 30 km per uur over de snelweg sukkelde , haalden we een auto in waar Charlotte iets vreselijk lachwekkends in zag gebeuren. De man achter het stuur zat rijdende weg zijn neusharen eruit te trekken met een pincet !!!!! Nadat hij een haartje gescoord had bekeek hij ‘m uiterst zorgvuldig van alle kanten. 
Het heeft echt kilometers geduurd voordat we weer enigszins uit onze woorden konden komen. Het zag er echt vreselijk ranzig uit !! Toen we bijna in Scheveningen waren zagen we nog een man lopen in een rok !! Onlangs hebben we er bij IKEA ook al eentje gespot. Op de tv was laatst te zien dat het “in” schijnt te zijn om als man een rok aan te doen. Ben benieuwd wie uit mijn omgeving de eerste zal zijn die zich eraan gaat wagen….
Uiteindelijk bleek ook nog ¾ van de boulevard afgesloten te zijn wegens werkzaamheden, maar na een toeristische route door Scheveningen waren we om 10.15 uur op de plek van bestemming. 
Na een lekker kopje thee en sinas voor de freule werden we verzocht aan tafel te gaan zitten waar een spiegeltje voor ons stond. Aan de ene kant normaal en aan de andere een vergrootspiegel…heel confronterend als je 43 jaar bent!!  
Er waren totaal 8 deelnemers. Twee oude Surinaamse vrouwen, twee oude Nederlandse vrouwen, twee dames van middelbare leeftijd en Charlotte en ik…de jongste twee. 
Daar kregen we in anderhalf uur tijd te horen en te zien hoe we ons het mooist op konden maken. Charlot en ik zijn niet van die extreme type’s dus was het wel grappig om eens wat andere kleuren te gebruiken. Maar niet té, want tenslotte moesten we met daglicht nog weer in het openbaar verschijnen. 
Het was trouwens een heel leuke strandtent. Heel veel lounche-banken met nog veel meer kleurrijke kussens. Met een verbazingwekkend tempo ging de eigenaar van de strandtent al die kussens naar binnen halen omdat het weer eens regende. Nadat alles binnen was en de man ons wat drankjes kwam brengen liep het regenwater en het zweet van zijn hoofd. En wat denk je….het zonnetje brak bijna door, dus de kussens konden weer naar buiten…wat een baan !! 
Eenmaal weer teruglopend naar de auto liepen we langs een hoop paardenstront waar zo’n grote zwarte kraai in zat te lunchen….wat is de natuur toch mooi.  
Charlotte voelde meteen haar lunch van sla en gerookte kip omhoog komen. 
Terug naar huis nog even naar Gouda voor een boodschapje kwamen we erachter dat we allebei een akelig volle blaas hadden. Dus maar even langs het politieburo gereden om daar het toilet te bezoeken. Dat vond Charlotte toch wel de meest bizarre plaats om te gaan plassen. Maar het luchtte wel op. 
En zo was ons meidendagje goed geslaagd.

Er zijn van die momenten dat je je realiseert dat je een echt mens bent. 
Omdat Charlotte het idee heeft dat ze nu een “volwassen” meisje is en dus haar kamer opgepimpt wil hebben, ben ik aan het klussen geslagen. 
Omdat het vakantie was had Charlotte tijd in overvloed om haar kamer te ontdoen van zinloze spullen. Nou…..dat heeft de vuilstort geweten. Een auto tot aan het dak toe afgeladen met zooi gelost bij het grove vuil. 14 vuilniszakken vol kleine zooi langs de kant van de weg gezet. Als het huis kon praten had het op zijn minst een heel diepe zucht laten horen. Ik heb me er niet mee bemoeid en heb het alleen maar met stille vreugde aangekeken. Wat een verademing, al die losse prulletjes weg.  Ze heeft toen nog met een vriendin al het behang van de muren gekrabbeld. 
Daarna ben ik met haar naar de winkel gegaan om verf en behang te halen. Omdat er juist een folder in de bus was gevallen met daarin wat stickers waarmee korting te krijgen was, stond ik in de rij bij de kassa even te rekenen waar ik het beste de stickers op kon plakken. Op de rollen behang of op de verf. Charlotte stond me met afgrijzen aan te kijken en zei dat ze zich “kapot-schaamde” omdat ik die stickers ging plakken. Omdat ik nog 1 sticker over had gaf ik die aan de man die achter me stond in de rij. Reden voor Charlotte om zich nog meer te schamen. Het schijnt “raar” te zijn, als je 14 bent, dat je iets koopt en daar publiekelijk korting op vraagt. Soms begrijp ik de jeugd niet….

Een andere reden om je te schamen voor je moeder is als ze op koopavond in een volle Oosterhof plat op haar “bek” gaat over een plastic zakje. Het maakt dan niet uit of ze zich pijn doet of niet, nee…al die mensen die dat dan zien gebeuren is gewoon eigenlijk niet toelaatbaar.

Maar…iets waar ik mezelf voor kan schamen is afgelopen maandag gebeurd. 
Op tv is steeds te zien dat er 3 maart gestemd moet worden. Afgelopen zondag bedacht ik me, waar ik toch die stempassen gelaten had. Ik de kast overhoop gehaald, geen stempassen. Toen bedacht ik me dat ik me ook helemaal niet kon herinneren dat ik ze bij de post gezien had. Maandag maar even naar de gemeente bellen en vragen of ik nieuwe passen kon krijgen, zodat er woensdag gewoon gestemd kon worden.  “Goedemorgen gemeente Zuidplas, waarmee kan ik u van dienst zijn??” vroeg de vrouw aan de andere kant van de telefoonlijn. 
“Goedemorgen, u spreekt met Jeanette Leeflang, ik heb even een vraag over de stempassen. Ik denk dat ik ze kwijt ben, maar kan me ook niet herinneren of ik ze wel ontvangen heb”. Zei ik op een serieuze toon. De vrouw moest een beetje lachen en zei:” u heeft ze inderdaad niet ontvangen en u gaat ze ook niet ontvangen omdat wij een paar maanden geleden al gestemd hebben”. Ooooooooooo zei ik, wat stom!!! “U bent de zoveelste al hoor, dus het geeft niets”. 
Nou ik kan je zeggen…ik voelde me zo ontzettend stom, dom en blond !! 
We hebben inderdaad al een paar maanden geleden gestemd omdat de gemeente’s Nieuwerkerk a/d IJssel, Zevenhuizen-Moerkapelle en Moordrecht gefuseerd zijn. 
Ongetwijfeld is het toen verteld dat wij op 3 maart dus niet hoefden te stemmen. Ik hou het er maar op dat mijn korte termijngeheugen me even in de steek heeft gelaten. Het zal vast nog niet aan mijn leeftijd liggen. 

Verder is de afgelopen week in goede orde verlopen en ga ik deze week maar gewoon verder met jarig zijn, zwart-wit behang plakken en hier en daar nog een stukje verven. 
Morgen op de 3e dag van de 3e maand met 3 meiden eten bij de 3 meiden. Dat kan niet anders als gezellig worden.

Net terug van een paar dagen uiterst relaxt doen in Drenthe, schrijf ik dit stukje. 
Wat een stilte, puurheid en wijdte in Drenthe…. 
Zonder verwachtingen ben ik daar naar toe gereisd, wel in het bezit van pen en papier. De laptop thuisgelaten om zo niet in de verleiding te komen toch even te kijken of het thuis allemaal wel goed gaat en of er misschien nog iets gebeurd in het hospice. 
Ik heb dat ding geen seconde gemist. 

Het hotel was alleen maar van naam en een klein beetje van inrichting te vergelijken met een klooster. Verder was alle luxe aanwezig. Mooie kamer met eigen douche, toilet, tv en gratis gebruik van een zonnebank. De dag van aankomst samen met een meegereisde collega naar het hunebed-centrum in Borger geweest. Tja, je bent in Drenthe en dat is dus één van de eerste dingen die in je gedachten schieten als je aan deze provincie denkt. 

Heel verhelderend. Ik geef eerlijk toe dat áls ik aan een hunebed dacht, ik zo’n ding met een paar staande en daarop een paar liggende stenen voor ogen had. Maar wat een bouwwerken en wat een geschiedenis zit daar aan vast. (www.hunebedcentrum.nl) 
Interessant om eens in te verdiepen. Er zijn uren, dagen, maanden en jaren voorbij gegaan dat ik niet aan een hunebed heb gedacht, maar als je dan toch in Drenthe bent dan hoort dat toch wel bij het “cultuur-snuiven”.  

Na terugkomst de pen en papier ter hand genomen. Even languit op bed aan het schrijven geslagen. Ik had ongeveer tien kladverhaaltjes bij me wat nog omgevormd moest worden tot tien complete verhalen. Eerst maar even wat teruggelezen om zo weer even in de sfeer van het verhaal te kunnen komen. Een groot gedeelte van dat teruglezen heb ik overigens met m’n ogen dicht gedaan…..Omstreeks 19.00 uur naar beneden voor het diner. (gelukkig had ik m’n wekker gezet). Wat een verwennerij is het als je zomaar aan tafel kunt schuiven en er allemaal lekkers voor je gekookt is. ’s Avonds heerlijk gelachen en wat spelletjes gedaan. Dat heet dus ontspannen…
Toen m’n bed ingekropen om eens flink bij te slapen. Ik ben van nature een avond en ochtendmens en gun mezelf niet meer dat 6 uur slaap per nacht. Daar heb ik voldoende aan. Maar toch heb ik die nacht 8 hele uren geslapen en ja dan krijg je dus hoofdpijn. Zou dat van het afkicken van de drukte komen of was er gewoon te weinig zuurstof in m’n kamer. Het raam maar open gezet en na een kwartier nasoezen in bed was de hoofdpijn weg. Naar beneden voor een smakelijk ontbijt. Weer genietend van het gemak dat je alles zomaar kan pakken en niets op hoeft te ruimen. Ondertussen lag er al een aardig pak sneeuw. Prachtig natuurlijk, maar om nu te zeggen dat ik daar naar uit gekeken had…..nee!! 

Met de auto naar kamp Westerbork gereden. Dat stukje programma stond voor mij al weken vast. Daar wilde ik graag naar toe. Ik heb niet zo heel veel gevoel bij de tweede wereldoorlog. M’n ouders zijn er redelijk “eenvoudig” doorheen gerold. Zij waren aan het begin van de oorlog 9 en 10 jaar jong. Ze hebben me er nooit zoveel over verteld. Het waren zelf natuurlijk nog kinderen en beleefden het met minder angst als volwassen mensen. Op school ook de gebruikelijke verhalen gehoord en het dagboek van Anne Frank gelezen, maar een echt helder gevoel had ik er niet bij. Dat veranderd als je door dat museum loopt en daar allerlei verhalen leest en hoort en vooral beelden ziet van mensen die het dus van heel dichtbij hebben ervaren. Eén verhaal van een te vroeg geboren kindje. Het kindje had geen zuigreflex, daarom lukte de borstvoeding niet, dus moeder was overbodig en werd weggehaald bij het kindje en op transport gezet. Weg….. 
Kindje bleef in het ziekenhuis en daar werden kosten nog moeite voor gespaard om het in leven te houden. Toen bleek dat het sterk genoeg was, werd het ook op transport gezet en is net als zijn moeder nooit meer terug gekomen. Dat werd verteld door een verpleegster die het jongetje had verzorgd, dat was één van de momenten die me raakte. Je ziet er afscheidsbriefjes van mensen die weggevoerd werden en nog snel iets lieten weten aan het thuisfront. In al die briefjes lees je angst voor het onbekende en de hoop om ooit toch terug te kunnen keren. Op welk moment zullen die mensen zich gerealiseerd hebben dat ze weggebracht werden naar hun sterfplek………………….. 
Na het bezoek van het museum werden we met een busje, met een vreselijk chagrijnige chauffeur, naar het monument gebracht. Dat lag 3 kilometer verderop. We hadden gelukkig rekening gehouden met de sneeuw buiten, wat het schoeisel betreft. 
Dus…ter plekke besloten dat we wel terug gingen lopen. Hoefden we ook niet meer die “ouwe neuriebak” van een chauffeur aan te horen.  
Goed om de opgekrulde rails te zien. Mede door de sneeuw gaf het, hoe raar ook mij een wat minder wreed gevoel als wat ik in het museum had ervaren. Het was in mijn beleving goed om het bezoek in deze volgorde te doen. De terugweg was mooi in een wit besneeuwd bos. Zo (toepasselijk) stil…………….. (www.westerbork.nl) 

Eenmaal weer in het hotel, mijn gedachten proberen te verzetten en verder gegaan met “het boekje”….. 
Ik heb het idee dat als ik er aan denk en het steeds maar vertel dat iedereen verwacht dat het een boek van 2000 pagina’s wordt…. Nou laat ik dat dan vast even ontnuchteren. Mijn streven is om minstens 25 verhalen van 1 á 2 pagina’s te schrijven. Je moet oppassen dat het niet te eentonig wordt allemaal. Want in principe draait het allemaal om 1 huis met zijn/haar bewoners ( is een hospice mannelijk of vrouwelijk..? ) 
Vlak voor het eten heb ik teruggekeken en geconstateerd dat ik van die kladjes al aardig wat in verhaalvorm had verwerkt. Ik was er tevreden mee en heb het hele zakie ter zijde gelegd. 
’s Avonds wederom culinair verwend. Later op de avond nog een spelletje scrabble gedaan. Maar de joligheid van de vorige avond was er niet. Onbewust heeft het bezoek aan kamp Westerbork dus duidelijk zijn invloed gehad….en nog. 

Om iets na 23.00 uur onder de wol gekropen en weer een lange nacht geslapen. Ik ben een rare, of misschien wel gelukkig mens. In welke omstandigheden ik ook verkeer ik slaap altijd. Ik denk dat ik zelfs op een spijkerbed nog kan slapen. Heb trouwens geen ambitie’s om dat uit te proberen… 

De volgende en tevens laatste dag nog een museum bezocht. Het gevangenismuseum….mooie opbouw om weer langzaam aan m’n werk te gaan denken. 
Ook interessant om te zien hoe de straffen steeds humaner zijn geworden. Vroeger was je echt het haasje als je iets uitgevreten had.  Tegenwoordig wordt je bijna verwend. (www.gevangenismuseum.nl) 
Na ook dit interessante bezoek weer terug naar de werkelijkheid. 
Terug naar het hotel, spullen ingepakt en retour bewoonde wereld. 

De moraal van dit verhaal, laten we hopen dat de geschiedenis, geschiedenis blijft en zich niet meer zal herhalen…..Realiseren hoe goed we het hebben in onze verwarmde luxe huizen in plaats van hunebedden. 
Dankbaar zijn dat wij niet in oorlogsgebied leven en ieder op zijn/haar wijze het ten alle tijden zou moeten zien voorkomen….. 
Hopen dat het strafrecht niet terug gaat naar wat het vroeger was….oké ik geef toe dat het wel aangepast dient te worden, maar niet zoals het vroeger eraan toe ging. 

Misschien een wat “zwaarmoedig” stukje blog deze keer. Maar om het leven in evenwicht te houden is het soms goed om de harde realiteit niet van ons weg te duwen. 

"gewoon" een verjaardag vieren...

29 jan 2010, 12:41

Gisteren was m'n moeder jarig. Vorig jaar lag ze net een paar weken in het ziekenhuis na de hersenbloeding. We hebben toen geen van allen gedacht dat ze nog een keer haar verjaardag zou vieren. Maar het is gebleken dat ze ijzersterk is. Eigenlijk niets nieuws, want ze is altijd sterk geweest. Heel veel gewerkt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ze pakte alles aan wat ze aangereikt kreeg...en dat was veel. Het fabeltje dat je je dood kunt werken is dus niet waar. We hebben gisteren haar 79e verjaardag gevierd. Onbekend of ze het bewust of onbewust heeft meegemaakt. Omdat we als zussen maar zelden alle 4 tegelijk aanwezig zijn is het dus vastgelegd op de gevoelige plaat.

28 januari is voor mij sinds 5 jaar ook een klein beetje een memorabele dag. In 2005 ontdekte ik op die dag een knobbeltje in mn borst. (voor het hele verhaal mail maar). Vijf jaar...wat gebeurd er een heleboel in die tijd. Het meeste vergeet je weer maar soms als je even terug gaat denken dan borrelt er weer het één en ander boven. Ik ben nogal van het schrijven dus ik kan redelijk veel dingen nog teruglezen en dan pas realiseer je je dat er bijna geen dag voorbij gaat of je beleefd, ondergaat en ervaart van alles. Allemaal levenslessen die je in je rugzak kunt kieperen. Zo nu en dan moet je wel een nieuwe, grotere of sterkere aanschaffen anders gaat alles er niet meer in. Je kunt er tussendoor ook niets uithalen omdat alles wat erin zit er niet meer uit kán. Ondanks dat mijn rugzak goed gevuld is zou ik hem niet kwijt willen. Wat ik ook nooit meer kwijt zou willen is mijn haar. Daarom ga ik nog steeds met lood in mn schoenen naar de kapper. Niet dat ik ze niet vertrouw. Maar gewoon omdat ik weet wat het is om geen haar te hebben. (die met haar is mijn zwager...hij had daar mijn pruik op. Jammer voor hem maar bij mij is het teruggekomen  ) Ik had me 5 jaar geleden voorgenomen om nooit meer te zeuren over m'n haar....maar omdat ik dat nu toch weer gewoon doe ga ik het zo maar weer even laten fatsoeneren.

Binnenkort ga ik een een paar dagen "in retraite" even een paar dagen heerlijk de rust op zoeken en nog wat schrijven aan m'n boek.

In juni moet het gedrukt zijn dus ik "moet" echt nog even. En terwijl ik nu weer een blog zit te schrijven had ik dus ook een bladzijde aan het boek kunnen werken......maar ik kan het niet laten

"Gewoon" een Kleurrijk jaar...

15 jan 2010, 22:53

Hier is dan het 1e blog van 2010 op aandringen van trouwe lezers. 
Soms ontbreekt de rust in mijn leven om één en ander op te schrijven. Die rust kan ontbreken in mijn agenda, maar ook in mijn hoofd. 
Nu gewoon even de rust gecreeërd. Maar waar gaat zo'n blog dan over. 
Meestal krijg ik de behoefte om te schrijven als er iets gebeurd is. Ja..en als ik nu terug kijk naar de dagen die al voorbij zijn in 2010, besef ik dat alles wat ik zo gewoon heb gevonden op die dagen, allemaal niet zo "gewoon" is. 
Het begon eigenlijk allemaal op oudjaarsdag. 's Morgens om 6.30 uur ging m'n  en nadat ik langzaam begon te beseffen dat er weer een nieuwe dag aangebroken was, stond ik naast m'n bed. Op dat moment realiseerde ik me nog niet dat het nog 41 uur zou duren voordat ik er weer in zou liggen. Na het werk op het buro om 17 uur weer terug naar huis, potje koken  en opfrissen voor oudejaarsavond. Realiserend dat ik bofte, omdat ik lekker op de bank tv kon kijken  en heel veel van mijn collega's  in de kou op straat de jaarwisseling in goede banen zouden moeten leiden. Om 00.00 achter het glas naar het vuurwerk gekeken. Ik ben nu 43 jaar maar nog steeds vind ik vuur(werk) mooi maar eng. Nadat omstreeks 04.00 uur de rust in huis was weergekeerd omdat de spontaan gearriveerde visite weer vertrokken was en de rommel opgeruimd, realiseerde ik me dat het weinig zin had om nog naar bed te gaan...De wekker zou om 06.00 uur afgaan omdat ik een eerste dienst zou werken in het hospice. Om de tijd "te doden" maar even op de Wii een spelletje Mario gedaan en daarna een warme douche genomen. Toen was het tijd om naar het hospice te gaan. Gewapend met een blikje red bull voor de zwakke momenten. 
Elk jaar opnieuw is het nadenken wat je de bewoners toe zult wensen op de eerste dag van het jaar. Uiteraard kun je zulke mensen niet een "gelukkig nieuwjaar" wensen. Je wenst het ze wel maar voor mensen in de terminale fase van het leven moet je woorden zoeken die "gepast" zijn. 
Van tevoren bedenken wat je gaat zeggen heeft geen zin, het is allemaal afhankelijk van de toestand van de bewoner op dat moment. 
Uiteindelijk waren de uitgesproken woorden die morgen: "ik wens u alles wat u nodig heeft".... 
Tijdens zo'n, toch wel speciale dienst, bedenk ik dat deze mensen hun laatste jaarwisseling hebben meegemaakt. Dan kan natuurlijk voor een ieder van ons zo zijn, maar deze mensen staan al op de drempel van de dood. 
Op zo'n dag denk ik ook regelmatig terug aan het afgelopen jaar. Het was een jaar met ups en downs...dat heeft elk jaar als inhoud. Het afgelopen jaar was voor mij het grootste "downpoint" de hersenbloeding van m'n moeder. Op 13 januari vorig jaar zat ik op een cursus in Alphen aan den Rijn en werd ik gebeld door m'n zus. Ze vertelde dat onze moeder met de ambu naar het ziekenhuis werd gebracht met een mogelijke hersenbloeding. Meteen m'n spullen ingepakt en naar het ziekenhuis gereden. Daar werd al snel duidelijk dat m'n ma een zware hersenbloeding had doorgemaakt. Nu, een jaar verder ligt/zit ze al zo'n 10 maanden in verpleeghuis de Riethoek. Elke dag wordt ze een paar uur in een speciale rolstoel gezet en krijg ze meerdere keren per dag sondevoeding door haar neus. Ze eet dus uit haar neus....
Tot vorige week was ze volledig "afwezig"en deed ze alleen af en toe haar ogen een beetje open en als je geluk had kon je het gevoel krijgen dat ze je aankeek. Dit beeld zou misschien nog wel jaren zo voort kunnen duren, werd ons meegedeeld. Totdat vorige week de verpleeghuis-arts belde met de mededeling dat m'n ma een flink epileptisch insult had doorgemaakt. Onderweg naar Gouda besefte ik dat ik voor mezelf ongemerkt al ingecalculeerd had dat ze op deze manier "gewoon" nog jaren bij ons zou zijn. Aangekomen bij het bed van m'n moeder keek ze me met 2 open ogen heel helder aan. Ze volgde me met haar ogen en zelfs als ik uit haar zichtveld verdween draaide ze haar hoofd een beetje bij om mij te kunnen blijven zien....Huh??? denk ik, dit beeld had ik dus niet verwacht. Uiteindelijk zijn we nu ruim een week verder en "lijkt" het erop dat die epileptische aanval iets goeds heeft gedaan. Ik ben een positief mens dus misschien zie ik alleen datgene wat ik wil zien en schuif ik de gedachte dat er misschien snel een fatale aanval volgt uit mijn gedachten. Ondanks mijn optimisme ben ik ook een nuchter mens en zou ik, menselijker wijs gezien, willen dat dit kwalitatief-loze lezen stopt. Maar mijn kind-moeder gevoel maakt toch dat ik blij ben dat ik haar nog heb, ondanks dat ze "alleen maar" leeft. Raar hé...ik ben net een mens. 

Nu is er op hyves weer wat gaande wat me op twee manieren bezig houdt. De kleurtjes van de WWW's van de vrouwelijke hyvers. Het is een actie waarvoor de aandacht gevraagd wordt voor Pink Ribbon. Pink Ribbon heeft ook mijn aandacht. Omdat ikzelf één van de gelukkige ben die nog leeft ná borstkanker. Op mijn a.s verjaardag is het 5 jaar geleden dat ik geopereerd ben. Daarna volgden nog maanden van chemotherapie en bestralingen. ook doordat ik geen amputatie heb ondergaan en dus uiterlijk niet "verminkt" ben, gaan er dus wel eens dagen voorbij zonder dat ik er bij stilsta dat het allemaal niet zo gewoon is dat ik er nog ben. Mede door mijn werk in het hospice en nu dus door de kleurtjes actie, wordt ik er zo nu en dan aan herinnerd. Laatst ook naar de film "komt een vrouw bij de dokter" geweest. Het boek had ik gelezen  en de film wilde ik ook graag zien. Goed voorbereid met een pak zakdoeken  en een brede schouder , met toch wel een beetje spanning wat het met me zou doen, de film bekeken. De zakdoeken en de brede schouder zijn ongebruikt gebleven. 2 x een veeg met m'n pinken was voldoende. Mogelijk door de eigen ervaring en de nuchterheid niet "tot tranen geroerd". 

Afgelopen week nog met twee meiden ( 14 en 15 jaar) naar de lady's night in de bios geweest. Heel informatief hoor met twee van die freule's op stap. Er lopen maar weinig perfecte mensen op deze wereld, buiten hen om. Ook is het bijna een schande dat je zulke "kinderen" nog naar school laat gaan, die leerkrachten deugen echt niet.... 
Verder hebben we gewoon lekker gelachen en gaan we dat zeker nog een keer herhalen...toch meiden??? 

En zo zijn er nu alweer twee weken van 2010 voorbij. "Gewoon bijzondere" dingen passeren dagelijks de reveu. We beleven ze alsof het allemaal gewoon is, maar terugkijkend komen er elke dag emotie's in alle kleuren voorbij. 
Dit realiserend wens ik jullie allen een kleurrijk 2010 toe. Mocht je even de kleuren niet zien, schrijf dan gewoon eens op wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd in je leven en geef het een kleur. Zorg dat je veel kleurpotloden bij de hand hebt, je zult zien dat je er heel wat nodig hebt. 

 

Kleine kinderen worden groot...Vorige week is zoonlief 18 jaar geworden. Een half jaar geleden heeft hij de autorijschoolhouder gebeld om zich aan te melden voor rijles.Ik weet van mezelf ook nog wel dat ik daar vroeger ook zo ontzettend naar uitkeek. Het leek me fantastisch om zelf achter het stuur te mogen zitten en zo de wijde wereld in te kunnen. Het lijkt gisteren, maar nu Stefan 18 werd voelde ik ineens dat het gewoon al 25 jaar geleden is dat ik mn rijbewijs gehaald heb...25 jaar !!!!!!!!! Ik wordt oud !!!!
Maar goed, Stefan werd zondag 15 november 18 jaar. Maar op vrijdag de 13e...brak hij dus even heel fijn zijn rechterhand. Joepie !!! Dat is dus de tweede keer gips in 1 jaar. Begin van het jaar een verbrijzelde duim en nu dus een botje bij zn pink. Maar wel de hele onderarm in het gips. En...de grootste domper was dus géén rijles!!Iets ergers kun je bijna niet verzinnen op je 18e jaar. Maar nadat de ergste teleurstelling weer achter de rug was werden de voorbereidingen getroffen voor "het feest". Samen met een vriendin die 16 jaar was geworden hebben ze zo'n 30 gasten uitgenodigd. Allen zo tussen de 16 en 18 jaar....nou dan weet je het wel!! De kwetsbare stukken uit de woonkamer verwijdert, alles aan de kant, een paar hangtafels neergezet en de muziek uitgezocht. Eerst even om 20.30 uur Charlotte naar de disco in Reeuwijk gebracht en afgesproken dat ik haar en haar vriendin om 01 uur op zou halen. Meteen weer met gierende banden terug naar huis. Omstreeks 21 uur begon de genodigde jeugd te arriveren. De dames opgesmuckt en de mannen stoer in de after-shave. Het was gezellig druk. Het was net een kippehok, al die kakelende meiden en van die brommende jongensstemmen tussendoor. Ik constateerde dat, net als in het dagelijks leven, de vrouwen de overhand hadden. Ondertussen had ik al een smsje gekregen van Charlotte of ik haar eerder op kon halen omdat het "dood" was in de disco...  
Ik was van de catering en mocht de snacks bakken. Zo nu en dan een leuk gesprekje gevoerd met één van de gasten, maar vaak duurde het niet zo lang, misschien kon ik mn gesprekspartner niet boeien....of zou het komen doordat de muziek op schreeuwvolume stond. Nadat ik om 00.00 uur de twee meiden uit de disco had gehaald en om 03.00 uur de laatste feestganger hier thuis de deur uit was, heb ik nog even flink puingeruimd. De vaatwasser eten gegeven en aan het werk gezet. De lege flessen gearchiveerd, de restjes chips, nootje en andere platgetrapte snacks van de grond gepeuterd en na een blik op de klok ( 04.15) geconstateerd dat het bedtijd werd. Ondanks het tijdstip toch nog even gedouched  en toen zonder de te zetten mn mandje in gekropen. Omdat de rest van mn huishouden buiten bewustzijn in bed lag was ik de enige die wakker werd van de telefoon om 08.30 uur. Nadat ik met mn allerliefste krakende ochtendstem heel verward "hallo??" had gezegd, klonk er een zeer luid "WAKKER WORDEN!!!!!!!!!" in mijn oor. Geen idee wie het geweest is. Compleet crocky ben ik toen de dag maar weer begonnen en was ik compleet wakker toen ik beneden kwam en de vloer zag...of liever gezegd, voelde....Alleen de kauwgum ontbrak maar verder lag compleet Albert Heijn op de vloer uitgesmeerd. Om precies te zijn heb ik 1 x gestofzuigd  en 4 x gedweild...Tjonge wat knapt dat op zeg. Ma Flodder zou gezegd hebben: "gezellig hoor zo'n feessie, maar het geeft wel een troep!!" Cosmetisch gezien  is zo'n kort nachtje niet echt geweldig, maar ach. Het ventje heeft een leuk feestje gehad en zal het misschien als een mooie herinnering in zijn geheugen bewaren. 
Tijdens het schrijven van deze blog zit ik met een scheef oog ook naar de film Siske de Rat te kijken...en bedenk dan dat ik er nog goed afgekomen ben met alleen maar een smerige vloer... 

afscheid en start in 1 dag....

23 okt 2009, 22:54

Afgelopen week is het leven van een 96 jarige tante gestopt. Zondag op maandagnacht mocht ik haar de laatste zorg geven, dat blijft een bijzonder moment. Haar leven was lang, gezond en zinvol. Vandaag was de dag van afscheid nemen. Vanmorgen verzamelden haar broer en zussen waarvan de jongst 93 jaar is. Bijzonder sterk geslacht dus. Hun moeder werd bijna 102 jaar. Soms vraag ik mezelf af of ik dit zelf ook zou willen. Steeds vallen er mensen weg en komen er geen nieuwe meer bij. Je adressenboek wordt leger, de agenda kan aan de kant en bezoek wordt zeldzaam. De generatie waar ik toebehoor, zal misschien niet meer achter de bloeiende geraniums kruipen op die leeftijd. Vermoedelijk zit ik later in een bejaardenhuis achter een laptoppie met als screensaver een paar geraniums. 
Het afscheid vandaag van tante was dan ook niet vervuld met verdriet, maar met een terugblik aan een lang en gevuld leven. 

Vanmiddag stond er een heel andere gebeurtenis in mijn agenda. 
Vandaag ging een vriend trouwen. Ik ken hem vanuit het hospice waar hij als wijkverpleegkundige regelmatig zorg kwam verlenen. Omdat hij ook een blond koppie en een iet wat mollig lijf heeft hebben wij menigeen in de waan gebracht dat wij broer en zus waren. Terwijl dit niet het geval is zijn we elkaar toch een klein beetje blijven koesteren als broer en zus. Vandaag is dus zijn grote dag en mocht ik bij deze gebeurtenis aanwezig zijn. Voor mij de eerste keer dat ik bij een homohuwelijk was. Tijdens de ceremonie straalde de liefde voor elkaar er vanaf. Mooi om te zien. Leuk ook om het carillon, " daar komt de bruid" te horen spelen als er twee mannen met elkaar in het huwelijk gaan treden. 

Zo is deze dag een dag van twee uitersten geworden. 's Morgens afscheid nemen van iemand die het leven afgerond heeft. 's Middags de bruiloft van twee mannen die de rest van hun leven van plan zijn om van elkaar te blijven houden. 
Wat is het leven toch divers. Ik hou ervan !! 

Als de maandag er op zit en de kop van de week er weer af is, breekt mijn vaste vrije dag aan. Standaard ben ik op dinsdag niet ingeroosterd bij de politie. Daarentegen rooster ik mezelf om de week in voor een vroege dienst in het hospice. 
Op 4 september 2005 heb ik mijn eerste dienst gedaan in het hospice. Dat was twee dagen nadat ik mijn laatste bestraling had gehad in de Daniel den Hoedkliniek. Met een uiterst korte haardos, welke weer aan het groeien was na de chemokuren stapte ik bruisend van de energie daar binnen. Op dat moment was er maar 1 bewoonster, wat voor mij het juiste moment was om mijn eerste dienst te doen. 
Nu we vier jaar verder zijn en ik een boek aan het schrijven ben over de afgelopen 4 jaar in het hospice realiseer ik me dat er toch een heleboel gebeurd in een mensenleven. 
Ongemerkt leef je zo je eigen leven en onderga je de dingen die op je pad komen. 
In die vier jaar tijd heb ik zo ontzettend veel geleerd........ Mensen leren respecteren om hún gedachtengang en levenswijze....... Leren luisteren en niet te "veroordelen". Voor die tijd kon ik nogal eens de nare gewoonte hebben om negatief tegen andermans gedrag aan te kijken. Nu weet ik dat "mijn" manier voor een ander niet altijd de juiste manier is. Ik ben mens genoeg om nog zeer regelmatig in de fout te schieten en mee te doen aan "roddelen". Gelukkig besef ik steeds vaker en eerder dat dát geen manier van doen is. 
Klinkt allemaal wel wat zwaarmoedig, maar het geeft me een veel beter gevoel.Zeker op de momenten als ik het op tijd realiseer. Dankzij veel trainingen en met allerlei mensen in gesprek gaan ben ik geworden wie ik ben. In het politiewerk heb ik hier ook profijt van. Daar kom je naast de slachtoffers en benadeelden ook "foute mensen" tegen. Juist bij hen is het een uitdaging om er achter te komen waardoor ze de fout ingegaan zijn. 

Vandaag in het hospice waren een heleboel mensen zoals: bewoners, familieleden, verleegkundigen, betaald en onbetaald personeel. Allemaal met een ander karakter en idee van normen en waarden. Soms waren de verschillen uiterlijk en innerlijk zo heel groot, maar wat is het dan fantastisch dat ál die verschillende mensen "met elkaar" ervoor kunnen zorgen dat de bewoners van het hospice op hun "eigen" manier hun leven af kunnen ronden. 
Dat zijn zomaar van die pure momenten dat ik voor mezelf dankbaar ben dat ik daar bij mag zijn.

Als ik zo nu en dan in mijn agenda kijk dan realiseer ik me dat de tijd van vervelen nog héél ver van me verwijderd is. 
Drie dagen werken bij de politie (morgen alweer 2 jaar), twee dagdelen á 4 uur vrijwilligerswerk in het hospice (al 4 jaar), een moeder in het verpleeghuis (al 7 maanden), wat mantelzorg bij een paar buren, een paar nagelklantjes en o ja,....mijn gezin en huishouden onder controle zien te krijgen/houden. 
Kortom, elke dag staat er wel wat in mijn agenda. Dan denk je wel eens...er kan echt niets meer bij deze week. Maar toch, als er zomaar iets onvermijdelijks tussen gepland moet worden gaat dat ook gewoon weer lukken. Soms heb ik ook wel eens een week waar een dag helemaal niets op het programma staat...van te voren voelt dat zo lekker en neem ik me voor om niets te doen waar ik geen zin in heb. Uiteindelijk na zo'n lánge dag bekruipt mij het onprettige gevoel dat ik ook echt niks gedaan heb. Onvoldaan gevoel.Nee diep in mijn hart kijk ik misschien wel heel blij in mijn drukke agenda. Ik presteer ook het beste als ik het druk heb.  
Vandaag staat er een maatjes bijeenkomst in. In het hospice ben ik een senior en heb een junior (nieuwe vrijwilliger) onder m'n hoede. Dat wil zeggen dat de junior voor vragen en hulp bij mij aan kan kloppen. Ik ben een bofferd want mijn junior ( die 25 jaar ouder is als ik) is een heel zelfstandige. Vandaag komen er een aantal senioren en junioren bij elkaar en gaan we inventariseren of het allemaal goed loopt zoals het gaat. 
Vanavond met Charlotte naar de kerk....de opening van het schooljaar. Charlotte heeft er echt heel veel zin in om weer naar school te gaan. In haar MSNnaam staat : morgenweernaarhetstrafkamp. 8 hele weken vakantie zitten erop. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder altijd blij was dat haar 4 dochters weer naar school moesten na 6 weken vakantie. Nu begrijp ik haar en vraag ik me af WAAROM 8 weken !!! (o,o..hier komen reactie's op) Stefan is alweer een paar weken aan de gang en komt 's avonds thuis met een lege brooddoos, smerige kleding, nieuwe woorden voor het bouwvakkerswoordenboek maar met een gezonde vermoeidheid. Vanaf morgen Charlotte dus ook weer in het ritme. Omdat ze een uur heen en een uur terug moet fietsen wordt met een afkeurende blik buienradar geraadpleegd.

Ach, over een paar dagen is het allemaal weer gewoon en is de zomerperiode weer voorbij. Vorige week was ik bij een tuincentrum en zag daar alweer mossen, kalebassen en andere herfstartikelen liggen. Ik ben er snel voorbij gerend....Herfst..HEERLIJK !!! Zin om het in huis weer gezellig te maken. Maar deze week misschien zo nu en dan nog even met de snoet in de zo. Er zitten nog wat gaten in mijn agenda voor deze week..dus toch af en toe een momentje gewoon lekker niets doen.  

Nu dan maar weer even een wasje ophangen en strijken. Dat soort dingen zet ik niet in mijn agenda...daar kan ik namelijk echt niet blij van worden. 
Maar ach als het dan allemaal weer gedaan is dan geeft dat weer een lekker gevoel. 
En zo is de cirkel dan weer rond, want terwijl ik sta te strijken is Charlotte haar kamer aan het opruimen en is mijn wasmand weer vol !! 

 

Na drie weken vakantie te hebben gehad wordt er weer van alles van me verwacht. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het erg vond…nee ik ben er eentje van regelmaat. Uiteraard heb ik het fijn gehad met vakantie en is het heerlijk om niet op de klok te hoeven kijken. Maar na 2½ halve week gaat het toch weer kriebelen. Dan krijg ik behoefte om te weten hoe het met mijn moeder gaat, hoe het in het hospice is en hoe het er thuis uit zal zien. En ja….ook mijn collega’s bij de politie gaan weer door mijn gedachten. Tja en dan kom je thuis en na de eerste vakantierommel opgeruimd te hebben ’s avonds en lekker geslapen te hebben in mijn eigen bed, gaat de weg eerst naar mijn moeder in verpleeghuis de Riethoek. Als je daar binnenkomt en de eerste verdieping hebt bereikt kom je bij een soort van ontvangst comité. Aan het begin van de gang op afdeling Wikke zitten altijd een aantal dames en die kijken je glunderend aan als je aan komt lopen. Dat is hun vertier op de dag. Zoals wij naar de dierentuin gaan om aapjes te kijken, zo zitten zij te wachten tot de “aapjes” naar hen komen kijken.
Uiteraard zitten de dames niet in het verpleeghuis omdat ze zweetvoeten hebben, nee ze zijn allemaal wel een beetje van “het pad”. Maar de meeste hebben het er best naar hun zin en brengen dat ook over op je als je een praatje met ze maakt. Gezellig keuvelen over dingen die voor ons nergens over gaan maar voor hen bijna van levensbelang zijn. Op zoek naar mijn moeder loop ik door de gang en ruik daar de luchtjes die ik “niet” gemist heb.De kamer van mijn moeder is helemaal aan het einde van de gang en kwam ik de mannen met een gele gulp tegen….de veroorzakers van die luchtjes…. 
Helemaal aan het eind van de gang zit mijn moeder in haar rolstoel en zie ik een vrouw die er hetzelfde uitzag als drie weken terug. Helaas geen reactie van haar wat mij het gevoel gaf dat ze me zag en herkent als haar jongste dochter.
Geen idee wat er afspeelt in haar gedachten. Ze geeft geen enkele blijk van herkenning. Rekening houdend dat ze me wel kan horen en begrijpen vertel ik haar dat we op vakantie zijn geweest en dat we allemaal weer gezond terug zijn. Van tevoren heb ik niet verteld dat we met vakantie gingen. Dat vond ze nooit fijn, ook al gunde ze het ons wel. Maar het feit dat we zo’n 1500 kilometer weg waren gaf haar een onrustig gevoel. Nu dus maar niet verteld. Ik vond haar niet veranderd en eigenlijk zag ze er goed uit. 
Na dit geruststellende bezoekje de boodschappen in huis gehaald. De rest van het weekend stond in het kader van sociaal doen bij buren en anderen die we een poosje niet gezien hadden. En ja…dan is het maandag en gaat de wekker om half 7. Het kreng een doodsklap op zijn kop gegeven en nog een keer omgedraaid. Maar helaas…na 7 minuten kwam hij weer tot leven en maakte mij wakker genoeg om er deze keer gehoor aan te geven en uit bed te gaan. 
Even in de spiegel gekeken en geconstateerd dat er nog wel een lekker kleurtje op zat, maar ook dat de rimpeltjes niet verdwenen waren in de vakantie. Maar…de pot créme is geduldig dus smeren maar. Daarna de haren in de krul, tussendoor een boterham in de maag laten verdwijnen, tandjes poetsen en hup in dat “elegante” uniform.
In Waddinxveen aangekomen was het vakantiegevoel al snel weg…de misdaad was niet met vakantie geweest en kon ik weer vol aan de bak. Er kwam stoom uit de mailbox en de printer liep warm aan…maar na alle achterstallige zaken weggewerkt te hebben zat ik al snel weer in het door mij zo gewenste ritme. 
Inmiddels zijn we ruim een week werken en een bezoekje aan Blijdorp  verder en is alleen via de foto’s op mijn hyves het vakantiegevoel nog op te roepen. In het hospice is het momenteel erg rustig zodat ik daar niet zoveel ben. Dat geeft me net een beetje ruimte om nog maar eens even een blog te schrijven. 

 

Vandaag vier ik voor de 43e keer moederdag. 
De eerste jaren kan ik me niet herinneren. 
Op de lagere school werd er altijd stevig geknutseld en stiekem gedaan voor alle moeders. Ik weet nog dat m’n moeder dan dagen niet welkom was in de klas … en spannend dat ik dat vond !! Ik ging er als kind natuurlijk vanuit dat m’n moeder geen idee had waarom ze niet in de klas mocht komen. Dan...op zondagmorgen, als 4e en jongste kind in het gezin heb ik samen met m’n zussen altijd een ontbijt op bed gebracht. Ik heb geen idee of ze het echt fijn vond, maar mocht dat niet het geval zijn dan heeft ze dat in ieder geval nooit laten blijken. 
Op zulke momenten kon ik eindelijk met alle opgebouwde spanning het “kado” overhandigen. 
Ze was er altijd blij mee. 

Nu in 2009 ben ik al 17 jaar zelf moeder en wordt ik even zoveel jaren verwend op deze “commerciële” dag. 
De lagere schooljaren van de kinderen was een herhaling van mijn eigen jeugd, alleen was ik nu in de hoofdrol. 
Ontbijt op bed, zelfgemaakte kadootjes…..HEERLIJK!!!! Die snuitjes van de kinderen, dat ze eindelijk dat grote geheim konden tonen. Dat was/is het mooiste van Moederdag.
Nu de kinderen “jeugd” geworden zijn en dat “spontane” stiekeme gedoe van Moederdag voorbij is, heb ik er eigenlijk niet zoveel meer mee en kan ik gewoon op m’n eigen tijd m’n bed uit. Zonder eerst uren te liggen draaien om maar te wachten op dat ontbijt omdat de kinderen uit willen slapen. 
Toch kunnen ze bijna niet anders als meegaan in de massa. De standaard vraag is deze dagen toch….en.. wat heb je je moeder gegeven??? En ja dat voelt niet fijn om dan te moeten zeggen dat je “er niet aan doet”. 
Dus is de knip getrokken en hebben ze mij verrast met een heerlijk fles parfum. En ik zou liegen als ik er niet blij mee zou zijn. Ik ben vrouw genoeg om gek te zijn op kadootjes.

Vandaag….vier ik voor de 43e keer Moederdag. Wat zou ik GRAAG mijn moeder een kadootje gegeven hebben. Ook al zou de winkelier er het meeste plezier aan hebben….wat zou ik haar nog graag een keer een ontbijtje op bed hebben gebracht…ook al zou ze misschien al die kruimels in bed niet prettig hebben gevonden…. 
Ik heb geen kadootje gekocht…omdat ze “alleen” nog maar leeft. Ik heb geen ontbijt op bed gebracht…omdat ze bijna niet meer kan slikken. 
Ik zal het met herinneringen moeten doen. Moederdag zal voortaan anders zijn.